Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

UZASADNIENIE

do wyroku łącznego z dnia 19 lipca 2017 r.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił, iż R. W. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV K 179/10 za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełniony w dniu 02 grudnia 2009 r. na karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym oraz za czyn z art. 292 § 1 k.k. popełniony w okresie od 26 grudnia 2006 r. do grudnia 2007 r. na karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, przy czym na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzeczono wobec skazanego karę łączną 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 02 grudnia 2009 r. do 03 grudnia 2009 r., następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 13 maja 2014 r. orzeczono wobec skazanego wykonanie 58 (pięćdziesięciu ośmiu) dni zastępczej kary pozbawienia wolności za niewykonaną karę ograniczenia wolności;

2.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 26 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 1603/12 za czyn z art. 280 § 1 k.k. popełniony w dniu 01 października 2012 r. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. na karę grzywny w wysokości 74 (siedemdziesięciu czterech) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych, przy czym na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet kary grzywny zaliczono skazanemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie w dniach od 02 października 2012 r. do 26 lutego 2013 r., na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązano skazanego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, a na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddano skazanego pod dozór kuratora, następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 04 listopada 2014 r. zarządzono wobec skazanego wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 02 października 2012 r. do 26 lutego 2013 r. uznając, że kara grzywny podlega odrębnemu wykonaniu w całości, a prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 09 października 2015 r. orzeczono wobec skazanego wykonanie 37 (trzydziestu siedmiu) dni zastępczej kary pozbawienia wolności za nieuiszczoną karę grzywny;

3.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 09 września 2013 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 278/12 za czyn z art. 280 § 1 k.k. popełniony w dniu 16 marca 2012 r. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 17 marca 2012 r. i 18 marca 2012 r.;

4.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 498/13 za czyn z art. 288 § 1 k.k. popełniony w dniu 01 marca 2013 r. na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata oraz na podstawie art. 71 § 1 k.k. na karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych, przy czym na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązano skazanego do naprawienia szkody, następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2014 r. na podstawie art. 291 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. przejęto kwotę 440 (czterystu czterdziestu) złotych zabezpieczenia majątkowego dokonanego postanowieniem Prokuratora z dnia 04 marca 2013 r. na poczet kary grzywny orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 498/13, prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2014 r. na podstawie art. 63 § 1 k.k., art. 420 § 1 k.p.k. na poczet kary grzywny orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 498/13 zaliczono skazanemu okres zatrzymania w dniach 01 marca 2013 r. i 02 marca 2013 r., następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 18 lutego 2015 r. zarządzono wobec skazanego wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres zatrzymania w sprawie w dniach od 01 marca 2013 r. do 02 marca 2013 r., a prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2015 r. na podstawie art. 71 § 2 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r. zaliczono skazanemu okres 23 (dwudziestu trzech) dni za uiszczoną karę grzywny orzeczoną na podstawie art. 71 § 1 k.k. uznając że kara grzywny nie podlega wykonaniu;

5.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 681/13 za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k. popełniony w dniu 03 maja 2013 r. na karę 3 (trzech) lat 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie w dniach od 03 maja 2013 r. do 18 listopada 2013 r., następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 17 września 2014 r. na podstawie art. 420 § 1 i 2 k.p.k., art. 63 § 1 k.k. na poczet kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie w sprawie o sygn. akt III K 681/13 zaliczono skazanemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie w dniach od 03 maja 2013 r. do 19 listopada 2013 r.;

6.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 411/14 za czyn z art. 178a § 1 k.k. popełniony w dniu 20 kwietnia 2014 r. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata, przy czym na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeczono wobec skazanego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz rowerów na okres 4 (czterech) lat, a na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzeczono wobec skazanego świadczenie pieniężne, następnie prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 19 maja 2016 r. na podstawie art. 51 § 1 k.k.w. w zw. z art. 206 § 2 k.k.w. i art. 206 § 3 pkt 2 k.k.w. umorzono skazanemu świadczenie pieniężne orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 411/14.

Skazany we wniosku z dnia 17 maja 2017 r. (k. 2) wniósł o wydanie wyroku łącznego poprzez połączenie kar orzeczonych wyrokami wydanymi w sprawach o sygn. akt VIII K 278/12, IV K 179/10, III K 681/13, IV K 1602/12, V W 3914/12, IV K 498/13 oraz IV K 1603/12.

Z opinii Dyrektora Aresztu Śledczego (...) z dnia 07 lipca 2017 r. wynika, że R. W. jest bezdzietnym kawalerem, ma wykształcenie gimnazjalne, przed osadzeniem mieszkał z mamą, siostrą i babcią, sporadycznie podejmował się prac dorywczych. Skazany do jednostki penitencjarnej celem odbycia kary został doprowadzony przez funkcjonariuszy policji. Zachowanie R. W. w warunkach izolacji penitencjarnej jest oceniane jako zmienne z tendencją do negatywnego, był wielokrotnie karany dyscyplinarnie, decyzją komisji penitencjarnej z dnia 31 marca 2015 r. za naganne zachowanie i bezkrytyczną postawę został przeniesiony do dalszego odbywania kary do zakładu karnego typu zamkniętego, był również nagradzany nagrodą regulaminową za dobre wywiązywanie się z obowiązków wynikających z zatrudnienia. R. W. w stosunku do funkcjonariuszy nie zawsze przyjmuje postawy zgodne z regulaminem w grupie współosadzonych funkcjonuje zgodnie, nie jest uczestnikiem nieformalnych struktur podkultury przestępczej, nie zachodziła konieczność stosowania wobec niego środków przymusu bezpośredniego, nie był uczestnikiem zdarzeń. Skazany nie jest objęty nauczaniem, nie uczestniczy w systemie przepustkowym z uwagi na negatywną prognozę kryminologiczno-społeczną. R. W. od listopada 2016 r. był zatrudniony nieodpłatnie jako wydający posiłki w oddziale w dniu 12 maja 2017 r. został wycofany z zatrudnienia z uwagi na nielegalne kontakty z innymi osadzonymi. Skazany został zdiagnozowany jako uzależniony od alkoholu od 02 września 2015 r. do 27 października 2015 r. przebywał w oddziale terapeutycznym dla skazanych uzależnionych od alkoholu. Przy czym z oceny końcowej przebiegu efektów terapii mimo prowadzonych oddziaływań terapeutycznych u skazanego nie nastąpiły jakiekolwiek zmiany w postawie i planach życiowych, obecnie nie kontynuuje leczenia i nie uczęszcza na mitingi AA. R. W. czas wolny spędza na zajęciach własnych w celi, oglądaniu TV i czytaniu prasy, karę pozbawienia wolności odbywa w systemie zwykłym, kontakt w formie widzeń utrzymuje z matką i siostrą. Skazany na temat popełnionych przestępstw wypowiada się mało krytycznie, problem postrzega głównie przez pryzmat konsekwencji jakie sam ponosi przebywając w zakładzie karnym. W trakcie pobytu w warunkach izolacji penitencjarnej uczestniczył w programie resocjalizacyjnym z zakresu kształtowania umiejętności społecznych i z zakresu niewolenia zachowań agresywnych. W ocenie Dyrektora Aresztu Śledczego zachowanie R. W. w warunkach izolacji penitencjarnej jest zmienne z tendencją do nagannego, postępy w procesie resocjalizacji są znikome i skazany wymaga dalszych oddziaływań penitencjarnych.

Sąd ustalił następujący powyższy stan faktyczny na podstawie następujących dowodów: wniosku skazanego z dnia 17 maja 2017 r. (k. 2), danych o karalności (k. 11-14, 15-18, 32-35), opinii o skazanym z danymi z CZSW (k. 54-64), danych z CZSW (k. 66-69v) i poszczególnych akt spraw.

Sąd zważył co następuje:

W związku ze zmianą z dniem 01 lipca 2015 r. przepisów dotyczących instytucji wyroku łącznego Sąd dokonał w pierwszej kolejności ustaleń w zakresie zastosowania ustawy właściwej. Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015 poz. 396) przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego, tj. Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych, w brzmieniu nadanym wyżej wskazaną ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. przed dniem 01 lipca 2015 r.), chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Odnosząc powyższe na realia przedmiotowej sprawy należy wskazać, że po dniu 01 lipca 2015 r. R. W. nie został prawomocnie skazany, zatem brak jest podstaw do zastosowania wobec skazanego przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego, tj. Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 lipca 2015 r. Mając na uwadze powyższe Sąd zastosował wobec skazanego przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r.

Po przeanalizowaniu danych o karalności skazanego, odpisów wyroków oraz dołączonych do akt sprawy poszczególnych postanowień i zgromadzonej dokumentacji Sąd uznał, iż istnieją warunki do wydania wyroku łącznego stosownie do treści art. 85 k.k., art. 86 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. w zw. z art. 569 § 1 k.p.k.

Zgodnie z treścią art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. - regulującego jedną z podstawowych przesłanek wydania wyroku łącznego - orzeczenie kary łącznej jest możliwe, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw. Stosownie zaś do uchwały Sądu Najwyższego 1 KZP 36/04 z dnia 25 lutego 2005 r. (OSNKW 2005/2/13) zawarty w art. 85 k.k. zwrot „zanim zapadł pierwszy wyrok" odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnych przestępstw. To data wydania pierwszego chronologicznie wyroku określa, które kary podlegają połączeniu. Zatem tylko kary orzeczone za zbiegające się przestępstwa popełnione przed datą wydania tego wyroku podlegają połączeniu. Nadto stosownie do treści art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. kary te muszą być karami tego samego rodzaju lub też innymi karami podlegającymi łączeniu.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy stwierdzić należy, że pierwszy wyrok skazujący wobec R. W. został wydany przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 13 grudnia 2012 r. w spawie o sygn. akt IV K 179/10 i to ten wyrok wyznacza pierwszy realny zbieg przestępstw. Przed wydaniem tego wyroku, tj. przed dniem 13 grudnia 2012 r. skazany dopuścił się popełnienia w dniu 01 października 2012 r. czynu z art. 280 § 1 k.k., za który został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 26 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 1603/12 oraz w dniu 16 marca 2012 r. czynu z art. 280 § 1 k.k., za który został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 09 września 2013 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 278/12.

Należy wskazać, że w sprawach o sygn. akt IV K 179/10, IV K 1603/12 oraz VIII K 278/12 orzeczono wobec skazanego kary podlegające łączeniu. Wyrokiem w sprawie o sygn. akt IV K 179/10 orzeczono wobec skazanego karę ograniczenia wolności, wyrokiem w sprawie o sygn. akt IV K 1603/12 orzeczono wobec skazanego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, której wykonanie zostało prawomocnie zarządzone, natomiast wyrokiem w sprawie o sygn. akt VIII K 278/12 orzeczono wobec skazanego bezwzględną karę pozbawienia wolności, a zatem spełnione zostały przesłanki zawarte w art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. pozwalające na wydanie wyroku łącznego. Wobec powyższego Sąd objął wyrokiem łącznym karę ograniczenia wolności i kary pozbawienia wolności orzeczone ww. wyrokami. Wobec konieczności objęcia wyrokiem łącznym ww. wyroków Sąd rozwiązał orzeczenie o karze łącznej ograniczenia wolności zawarte w wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt IV K 179/10.

Z uwagi na orzeczenie kary grzywny tylko w jednej z omawianych spraw, tj. w sprawie o sygn. akt IV K 1603/12 nie mogła ona zostać objęta wyrokiem łącznym z uwagi na brak możliwości połączenia kary grzywny z karą ograniczenia wolności czy pozbawienia wolności. Wobec powyższego Sąd uznał, że brak jest warunków do objęcia wyrokiem łącznym kary grzywny orzeczonej wobec skazanego wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 26 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 1603/12 i stosownie do treści art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kary grzywny orzeczonej tym wyrokiem.

Kolejnym prawomocnym wyrokiem skazującym wydanym wobec R. W., był wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 498/13 i to ten wyrok wyznacza drugi realny zbieg przestępstw. Przed wydaniem tego wyroku, tj. przed dniem 16 grudnia 2013 r. skazany dopuścił się popełnienia w dniu 03 maja 2013 r. czynu z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k., za który został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 681/13.

Należy wskazać, że w sprawach o sygn. akt IV K 498/13 oraz III K 681/13 orzeczono wobec skazanego kary podlegające łączeniu. Wyrokiem w sprawie o sygn. akt IV K 498/13 orzeczono wobec skazanego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, której wykonanie zostało prawomocnie zarządzone, natomiast wyrokiem w sprawie o sygn. akt III K 681/13 orzeczono wobec skazanego bezwzględną karę pozbawienia wolności, a zatem spełnione zostały przesłanki zawarte w art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. pozwalające na wydanie wyroku łącznego. Wobec powyższego Sąd objął wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności orzeczone ww. wyrokami.

Ostatnim prawomocnym wyrokiem skazującym wydanym wobec R. W., był wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 411/11. Przy czym przed datą wydania tego wyroku skazany nie popełnił żadnego czynu zabronionego, za który zostałby skazany prawomocnym wyrokiem skazującym, poza już omówionymi. W tym stanie rzeczy postępowanie o wdanie wyroku łącznego co do kary i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonych tym wyrokiem na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd umorzył.

Nadto odnosząć się do wniosku skazanego należy zauważyć, że obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości połączenia kar orzeczonych za wykroczenia z karami wymierzonymi za przestępstwa, w związku z czym nie było możliwe uwzględnienie wniosku R. W. w tym zakresie.

Wobec skazanego R. W. stosownie do treści art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. Sąd był uprawniony do orzeczenia kar łącznych zamiast kar jednostkowych orzeczonych:

- wyrokami 1., 2. oraz 3. w granicach od 2 lat (najsurowsza kara) do 4 lat 2 miesięcy pozbawienia wolności (suma wszystkich kar podlegających łączeniu) - wymierzył ją w wysokości 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

- wyrokami 4. oraz 5. w granicach od 3 lat 6 miesięcy (najsurowsza kara) do 4 lat pozbawienia wolności (suma wszystkich kar podlegających łączeniu) - wymierzył ją w wysokości 3 (trzech) lat 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności.

Przy ustalaniu wysokości kar łącznych w niniejszej sprawie Sąd miał na uwadze treść orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Łodzi II AKa 63/01 z dnia 09 maja 2001 r. (Prok. i Pr. 2002, Nr 7-8, póz. 20) w myśl którego - zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo - podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały popełnione. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczanego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa, objętych tym wyrokiem.

Odnosząc się do kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie II. wyroku należy stwierdzić, iż pomiędzy czynami, za które R. W. został skazany w sprawach o sygn. akt IV K 179/10, IV K 1603/12 oraz VIII K 278/12 nie zachodzi duża łączność przedmiotowa i podmiotowa. Wyrokami w sprawach o sygn. akt IV K 1603/12, VIII K 278/12 R. W. został skazany za czyny z art. 280 § 1 k.k., jednakże wyrokiem w sprawie o sygn. akt IV K 179/10 był skazany za popełnienie czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 292 § 1 k.k., zatem czyny te wyczerpały znamiona różnych przepisów. Zostały one ponadto popełniane w różny sposób, w różnych miejscach na szkodę różnych osób. Nie mniej jednak pomiędzy czynami za które R. W. został skazany w sprawach o sygn. akt IV K 1603/12, VIII K 278/12 zachodzi bliskość przedmiotowa. Czyny te wyczerpują bowiem znamiona tych samych przepisów. Przy czym pomiędzy przestępstwami, za które R. W. został skazany w sprawach o sygn. akt IV K 179/10 i IV K 1603/12 oraz VIII K 278/12 nie zachodzi bliski związek czasowy albowiem przestępstwa te zostały popełnione między 31 grudnia 2007 r. a 01 października 2012 r. Skazany w okresie tym dopuścił się popełnienia czterech przestępstw. Mając na uwadze powyższe, w tym brak dużej łączności przedmiotowej i podmiotowej oraz brak bliskości czasowej pomiędzy tymi czynami w ocenie sądu nie ma podstaw do orzeczenia kary łącznej w oparciu o zasadę całkowitej absorpcji. Nie mniej jednak mając na uwadze bliskość przedmiotową pomiędzy czynami za które R. W. został skazany w sprawach o sygn. akt IV K 1603/12 i VIII K 278/12 sąd nie zastosował zasady pełnej kumulacji. Powyższe skutkowało orzeczeniem wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności w oparciu o zasadę asperacji.

Natomiast odnosząc się do kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie IV. wyroku należy wskazać, iż pomiędzy czynami, za które R. W. został skazany wyrokami w sprawach o sygn. akt IV K 498/13 oraz III K 681/13 również nie zachodzi bliska łączność przedmiotowa i podmiotowa. Wyrokiem w sprawie o sygn. akt IV K 498/13 R. W. został skazany za czyn z art. 288 § 1 k.k., natomiast wyrokiem w sprawie o sygn. akt III K 681/13 za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zatem czyny te wyczerpały znamiona różnych przepisów. Przestępstwa te zostały popełnione między 01 marca 2013 r. a 03 maja 2013 r., a więc pomiędzy tymi przestępstwami zachodzi bliski związek czasowy. Mając na uwadze powyższe, w tym brak łączności przedmiotowej i podmiotowej pomiędzy tymi czynami mimo bliskiej łączności czasowej brak jest podstaw do orzeczenia kary łącznej w oparciu o zasadę całkowitej absorpcji. Nie mniej jednak czasookres popełnienia czynów, za które R. W. został skazany w sprawach o sygn. akt IV K 498/13 oraz III K 681/13 - 2 miesiące przemawiał za nie orzekaniem kary łącznej w oparciu o zasadę pełnej kumulacji. Powyższe skutkowało orzeczeniem wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności w oparciu o zasadę asperacji.

Sąd przy wymiarze kar łącznych pozbawienia wolności orzeczonych w punktach II. i IV. wyroku miał również na względzie prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie dwóch lub więcej przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Sąd w pełni podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie, zgodnie z którym absorpcję kar należy stosować bardzo ostrożnie, biorąc pod uwagę negatywną co do sprawcy - przesłankę prognostyczną jaką jest popełnienie kilku przestępstw (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie II Aka 171/00 z dnia 12 lipca 2000 r. OSA 2001/2/5). Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że R. W. był do chwili obecnej sześć razy karany za popełnienie siedmiu przestępstw, w tym za popełnienie przestępstw podobnych. Skazany czyny te popełnił na przestrzeni znacznego okresu czasu od 31 grudnia 2007 r. do 20 kwietnia 2014 r. Należy również wskazać, że skazany nie skorzystał z szans jakie dały mu sądy orzekające w sprawach o sygn. akt IV K 1603/12 oraz IV K 498/13, które zastosowały wobec skazanego środek probacyjny w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary, co skutkowało prawomocnym zarządzeniem wykonania kar orzeczonych ww. sprawach. Sąd nie tracił również z pola widzenia faktu, że skazany nie wykonał kary ograniczenia wolności orzeczonej wyrokiem w sprawie o sygn. akt IV K 179/10, co skutkowało orzeczeniem wobec niego zastępczej kary pozbawienia wolności. Powyższe zdaniem Sądu świadczy o znacznej demoralizacji skazanego i lekceważącym stosunku do orzeczonych wobec niego kar. W ocenie Sądu negatywne zachowania
R. W. nie miały w jego życiu charakteru epizodycznego zwłaszcza, że skierowane były w dobra prawne poddane szczególnej ochronie prawnej, tj. mienie, własność, życie i zdrowie czy bezpieczeństwo w komunikacji. Wielokrotna karalność, a także brak zdecydowanej zmiany postawy skazanego wskazuje na jego lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego. W świetle powyższego o ocenie Sądu najsurowsze kary jednostkowe wymierzone skazanemu pochłaniające inne kary stanowiłyby w tym przypadku nieuzasadnione premiowanie sprawcy wielokrotnego łagodniejszą karą i byłyby niewystarczającą oceną zachowania sprawcy. Powyższe przemawia za niestosowaniem zasady pełnej absorpcji w odniesieniu do kar łącznych pozbawienia wolności orzeczonych w punktach II. oraz IV. wyroku oraz skutkowało zastosowaniem przy wymiarze kar łącznych zasady asperacji polegającej na wymierzeniu kar łącznych wyższych niż najwyższe kary jednostkowe orzeczone w stosunku do skazanego, ale przy tym niższych niż suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa.

Istotny wpływ na wymiar kar łącznych orzeczonych niniejszym wyrokiem miało również zachowanie skazanego w zakładzie karnym, w którym znajduje się po prawomocnym skazaniu poszczególnymi wyrokami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 1985 r., II K 245/85, OSNKW 1986, z. 5 - 6, poz. 39, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 1983 r., IV KR 213/83, OSNKW 1984, z. 5 - 6, poz. 65). Jak wynika z opinii Dyrektora Aresztu Śledczego zachowanie R. W. w warunkach izolacji penitencjarnej jest oceniane jako zmienne z tendencją do negatywnego, był on wielokrotnie karany dyscyplinarnie, był również nagradzany nagrodą regulaminową. Skazany w stosunku do funkcjonariuszy nie zawsze przyjmuje postawy zgodne z regulaminem w grupie współosadzonych funkcjonuje zgodnie, nie jest uczestnikiem nieformalnych struktur podkultury przestępczej, nie zachodziła konieczność stosowania wobec niego środków przymusu bezpośredniego, nie był uczestnikiem zdarzeń. R. W. karę pozbawienia wolności odbywa w systemie zwykłym, na temat popełnionych przestępstw wypowiada się mało krytycznie, problem postrzega głównie przez pryzmat konsekwencji jakie sam ponosi przebywając w zakładzie karnym. Przy czym w opinii Dyrektora Aresztu Śledczego postępy w resocjalizacji są znikome i osadzony wymaga dalszych oddziaływań penitencjarnych. W świetle powyższego podniesione w opinii Dyrektora Aresztu Śledczego okoliczności nie mają charakteru na tyle pozytywnego i nie są one na tyle doniosłe aby wskazywały na nadzwyczajną i diametralną zmianę w osobowości skazanego, a wobec tego nie uzasadniają zastosowania zasady całkowitej absorpcji przy orzekaniu kary łącznej.

Mając na względzie całokształt wyżej podniesionych okoliczności, orzeczone wobec skazanego kary łączne pozbawienia wolności zrealizują zdaniem Sądu zadania w zakresie prewencyjnego oddziaływania kary, zarówno w znaczeniu prewencji indywidualnej jak i ogólnej, kształtując we właściwy sposób świadomość prawną społeczeństwa. Podnieść także należy, że wymierzona w ramach wyroku łącznego kara nie musi przynieść skazanemu korzyści w zakresie wyraźnego zmniejszenia okresu pozbawienia wolności, musi ona jednak być sprawiedliwa i celowa.

Sąd na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet wymierzonych skazanemu R. W. w przedmiotowym wyroku kar łącznych zaliczył okresy rzeczywistego pozbawienia wolności i odbywania kar w następujący sposób:



na poczet wymierzonej wobec skazanego w punkcie II. wyroku kary łącznej pozbawiania wolności zaliczył skazanemu w sprawie o sygn. akt IV K 179/10 okres odbywania zastępczej kary pozbawienia wolności w wymiarze 58 (pięćdziesięciu ośmiu) dni wykonywanej w dniach od 29 lipca 2016 r. do 25 września 2016 r. oraz okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 02 grudnia 2009 r. do 03 grudnia 2009 r., okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt IV K 1603/12 w dniach od 02 października 2012 r. do 26 lutego 2013 r., w sprawie o sygn. akt VIII K 278/12 w dniach 17 marca 2012 r., 18 marca 2012 r. oraz od 01 sierpnia 2014 r. do 29 lipca 2016 r.;



na poczet wymierzonej wobec skazanego w punkcie IV. wyroku kary łącznej pozbawiania wolności zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt IV K 498/13 w dniach od 01 marca 2013 r. do 02 marca 2013 r. oraz okres 23 (dwudziestu trzech) dni za uiszczoną karę grzywny orzeczoną na podstawie art. 71 § 1 k.k., w sprawie o sygn. akt III K 681/13 w dniach 03 maja 2013 r. do 19 listopada 2013 r., od 25 września 2016 r. do 19 lipca 2017 r. (daty wydania wyroku).

W pozostałym zakresie Sąd orzekł, że w części nie objętej niniejszym wyrokiem łącznym, wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. oraz § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. kwotę 120 (stu dwudziestu) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oraz podatek VAT od tej kwoty.

Sąd zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów procesu na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. uznając, że ich uiszczenie byłoby dla skazanego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt, iż skazany odbywa karę pozbawienia wolności, nie jest obecnie zatrudniony na terenie jednostki penitencjarnej nie miałaby więc możliwości ich uiszczenia.