Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Adam Sygit

Protokolant st. sekr. sądowy Dominika Marcinkowska

przy udziale Magdaleny Płąchockiej - prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szubinie

po rozpoznaniu dnia 28 lipca 2017 r.

sprawy M. B. s. S. i U. ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie

z dnia 30 marca 2017 r. sygn. akt II K 44/17

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 566/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Szubinie z dnia 30 marca 2017 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 44/17, oskarżonego M. B. uznano za winnego tego, że w dniu 17 czerwca 2016 roku o godzinie 15.50 w miejscowości Z. ul. (...) gm. S. powiat (...) kierował samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) pomimo zakazu sądowego, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy sygn. akt IV K 430/15, dotyczącego zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi, tj. za winnego popełnienia występku z art. 244 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, skazano go na karę czterech miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na poczet kary okres zatrzymania w sprawie. Jednocześnie zwolniono oskarżonego z opłaty oraz od pozostałych kosztów procesu w sprawie, którymi obciążono Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację złożył oskarżony, skarżąc go w całości, jednakże zarzucając jedynie rażącą niewspółmierność orzeczonej kary i wnioskując o jej zmianę. Na rozprawie odwoławczej sprecyzował, iż kwestionuje wyłącznie zasadność orzeczenia o karze i wnosi o wymierzenie kary prac społecznych oraz grzywny.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja była bezzasadna.

Niezasadny był, ostatecznie sprecyzowany przez apelującego, zarzut kwestionujący prawidłowość prawnokarnej reakcji na popełnione przestępstwo. Zarzucona przez skarżącego „rażąca niewspółmierność”, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. a której wystąpienie winno skutkować modyfikacją rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby zasadnie przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. Na gruncie regulacji art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można by – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować i będącą zatem, również w odczuciu społecznym, „karą niesprawiedliwą”.

Dokonując oceny orzeczenia o karze (przy jednoczesnym braku przesłanek do zmiany - z urzędu - orzeczenia w zakresie przypisania sprawstwa, zawinienia czy kwalifikacji prawnej, gdyż powyższe nie było przez apelującego kwestionowane a przesłanki do takowej ingerencji nie zaistniały) uznano, że prawidłowość rozstrzygnięcia zapadłego w tej części nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Orzeczona bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze czterech miesięcy w sposób prawidłowy uwzględnia stopień zawinienia oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, jak również prawidłowo realizuje jej ustawowo określone cele w zakresie oddziaływania indywidualnego i społecznego.

Wszystkie okoliczności mające znaczenie dla rodzaju i wymiaru kary zostały uwzględnione przez sąd I instancji, poddane analizie a wyciągnięte z niej wnioski są w pełni akceptowane przez sąd odwoławczy. Przypisany apelującemu występek zagrożony jest karą do trzech lat pozbawienia wolności, co wskazuje, iż wymierzono karę zbliżoną do dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Istotną okolicznością obciążającą była wcześniejsza karalność sądowa oskarżonego za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Czyn polegający na nieprzestrzeganiu orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych godził zarówno w wymiar sprawiedliwości (wskazywał na nierespektowanie orzeczenia sądu), ale i rodził zagrożenie i dla innych uczestników ruchu, skoro pojazdem kierowała osoba do tego nieuprawniona i stwarzająca zagrożenie swoim postępowaniem.

Jak słusznie wskazano w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia zastosowanie instytucji oddziaływania probacyjnego we wcześniejszych orzeczeniach (pierwszym wyroku skazującym) nie skutkowało pozytywną zmianą w postępowaniu M. B., który w okresie wyznaczonej próby dopuścił się popełnienia kolejnego przestępstwa. Wskazać zresztą należy, iż aktualna treść art. 69 § 1 k.k. stanowi, iż możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wyłączona jest w przypadku sprawcy wcześniej skazanego na karę takiego rodzaju.

W przedmiotowej sprawie żadna z kar łagodniejszego rodzaju niż kara pozbawienia wolności (tj. kara grzywny czy kara ograniczenia wolności) nie zrealizowałaby - w sposób prawidłowy - celów określonych przez ustawodawcę w art. 53 k.k. Zresztą rozstrzygnięcie takie, odnosząc to do cech podmiotowych sprawcy, byłoby postrzeganie jako przejaw nieuzasadnionej pobłażliwości. Dlatego tylko i wyłącznie kara izolacyjna może skutkować poszanowaniem przez oskarżonego, w przyszłości, norm postępowania chronionych sankcją karną.

Apelujący nie wskazał żadnych okoliczności mogących stanowić racjonalną przesłankę do zmiany orzeczenia o karze. W szczególności dotyczy to jego wskazań odnoszących się do aktualnej sytuacji życiowej i rodzinnej oskarżonego. Okoliczności związane z negatywnymi konsekwencjami odbywania kary przez M. B. dla osób mu bliskich mogą być przedmiotem oceny w postępowaniu wykonawczym np. w sytuacji złożenia wniosku o czasowe odroczenie wykonania orzeczonej kary.

Ostatecznie więc uznano, iż sąd pierwszej instancji prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary w przedmiotowej sprawie. Wziął pod uwagę sposób działania oskarżonego, popełnienie czynu w warunkach powrotności do przestępstwa, postać zamiaru. Ponadto uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego a ustawowo określone cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej zrealizował odpowiednio określając wymiar kary na cztery miesiące pozbawienia wolności. Z tych wszystkich względów należy uznać ocenę sądu pierwszej instancji za słuszną w świetle treści art. 53 k.k. oraz uwzględniając ustawowo określone zagrożenie karą uznać brak jakichkolwiek racjonalnych przesłanek do modyfikacji zaskarżonego orzeczenia w zakresie orzeczenia o karze.

Z powyższych względów sąd odwoławczy nie znajdując w argumentacji apelującego, jak i z urzędu podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku utrzymał go w mocy. Ze względu na aktualną sytuację majątkową oskarżonego i jego zdolności zarobkowe oraz orzeczoną karę bezwzględną pozbawienia wolności sąd odwoławczy zdecydował się zwolnić go od kosztów sądowych, gdyż ich poniesienie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.