Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Jachniewicz

Protokolant: Katarzyna Tymińska

Pod nieobecność Prokuratora

po rozpoznaniu w dniach 11.04.2017r., 08.08.2017r. na rozprawie sprawy:

Ł. I., syna R. i E. z domu G., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 grudnia 2015 roku w G. dokonał przywłaszczenia mienia w postaci pieniędzy w kwocie 4931,12 złotych czym działał na szkodę (...) sp. z o.o. z/s G., tj. o przestępstwo z art. 284 § 1 k.k.

orzeka

1.  oskarżonego Ł. I. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, z tym ustaleniem, że przestępstwa tego dopuścił się nie wcześniej niż 17 grudnia 2015 roku i nie później niż w połowie stycznia 2016 roku, przestępstwo to kwalifikuje z art. 284 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 284 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 37 a k.k., art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka;

2.  na mocy art. 46 § 1 k.k. nakłada na oskarżonego Ł. I. obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. poprzez zapłatę kwoty 4931,12 zł (cztery tysiące dziewięćset trzydzieści jeden złotych 12/100);

3.  na mocy art. 627 k.p.k. nakłada na oskarżonego Ł. I. obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. kwoty 4920,00 zł (cztery tysiące dziewięćset dwadzieścia złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie;

4.  na mocy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. obciąża oskarżonego kosztami sądowymi w sprawie w kwocie 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych, w tym 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 1007/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Oskarżony Ł. I. pracował na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. w okresie od 1 czerwca 2015 r. do 31 lipca 2015 r. na stanowisku pomocnika elektryka. Z dniem 31 lipca 2015 r. została z nim rozwiązana umowa o pracę. Oskarżony podpisał oświadczenie, że jego wszelkie roszczenia wobec (...) Sp. z o.o. związane z jego wynagrodzeniem oraz innymi świadczeniami zostały uregulowane. Oskarżony w dniu 29 lipca 2015 r. otrzymał wypłatę za miesiąc czerwiec, a w dniu 25 sierpnia 2015 r. za miesiąc lipiec.

W dniu 15 grudnia 2015 roku P. W. będąc prokurentem spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G., dokonywał przelewów na konta pracowników ww. spółki z tytułu wynagrodzeń. Przy dokonywaniu przelewu na rzecz pracownika K. J., P. W. jako odbiorcę przelewu wskazał K. J., w tytule przelewu wpisał (...), jednakże należne ww. pracownikowi pieniądze w kwocie 4.931,12 zł, omyłkowo przelał na rachunek bankowy o nr (...), należący do niepracującego już w spółce (...).

Następnie do P. W. zadzwonił K. J. i poinformował go, że nie dostał wypłaty. P. W. zorientował się wówczas, że należne K. J. pieniądze, przelane zostały na konto Ł. I.. Wobec powyższego P. W. polecił pełniącej obowiązki kadrowe R. G., aby skontaktowała się z Ł. I., w celu poinformowania go, że otrzymał nienależne mu pieniądze, które winien jest zwrócić spółce. W rozmowie telefonicznej z R. G. w dniu 17 grudnia 2015 roku, oskarżony Ł. I. wskazał, że nie wiedział, iż otrzymał ww. pieniądze oraz, że zwróci je w krótkim czasie. Po 2 tygodniach od ww. rozmowy telefonicznej, ustaliwszy, że Ł. I. nadal nie zwrócił nienależnych mu pieniędzy, R. G. kilkunastokrotnie próbowała skontaktować się z Ł. I., dzwoniąc i pisząc SMS, oskarżony jednak nie odbierał telefonów i nie odpowiadał na wiadomości. Wówczas, w połowie stycznia 2016 r. R. G. zatelefonowała do oskarżonego z nieznajomego mu numeru, Ł. I. odebrał i w rozmowie telefonicznej wskazał, że nie zwróci ww. pieniędzy, ponieważ w jego opinii mu się należą. W późniejszych kierowanych do spółki listownie oświadczeniach, Ł. I. podnosił, iż pieniądze zostały już przez niego wydane, a nadto powtórzył, że są mu one należne z tytułu diet za pracę poza granicami kraju.

Dowód : zeznania świadków: R. G. – k. 52-54, zał. do a/o –k. 2-3, P. W. –k. 54-56, zał. do a/o –k. 13-14, dokumenty z (...) Sp. z o.o. – zał. do a/o k. 17-22 (w tym : wezwanie do zwrotu nienależnego świadczenia – zał. do a/o - k. 17, oświadczenia o nr konta – zał. do a/o - k. 18, 19, potwierdzenie wykonania operacji –zał. do a/o –k. 20, rozwiązanie umowy o pracę – zał. do a/o - k. 21, oświadczenie o braku roszczeń – zał. do a/o- k. 22), umowa o pracę –k. 49, oświadczenie Ł. I. z 17.03.2016 r. – zał. do a/o –k. 25-26, wykaz połączeń telefonicznych – zał. do a/o –k. 46-48, pismo informacyjne z mBank - zał. do a/o –k. 65-66, świadectwo pracy – 34-35, umowa o pracę –k. 36-40, dokumenty na wypłatę wynagrodzenia –k. 63-73, potwierdzenia otrzymanych przelewów z dnia 29.07.2015r., 25.08.2015r., 15.12.2015r. –k. 59-61,

Ł. I. nie był uprzednio karany.

Dowód : informacja z K. –k. 22

Ł. I. na rozprawie głównej nie przyznał się do zarzucanego mu czynu.

Vide : wyjaśnienia oskarżonego – k. 51-52

Ł. I. urodził się (...), posiada wykształcenie średnie, nie ma wyuczonego zawodu, od niedawna prowadzi własną działalność gospodarczą – myjnie samochodową, z czego osiągnął dochód za pierwszy miesiąc 4.000 złotych, jest bezdzietnym kawalerem, psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo nie leczony, nieuzależniony, nie posiada trwałego majątku.

Dane osobopoznawcze –k. 50.

Sąd zważył, co następuje :

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności w postaci zeznań świadków P. W. i R. G., a także szeregu dokumentów prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy, w tym potwierdzeń dokonanych przelewów, dokumentów spółki (...), wykazu połączeń telefonicznych, pism z mBanku, świadectwa i umowy o pracę, korespondencji W. otrzymanej od oskarżonego, oświadczenia oskarżonego, a także dokumentów urzędowych w postaci informacji z Krajowego Rejestru Karnego.

W ocenie Sądu, taki materiał dowodowy jawi się jako spójny i logiczny, pozwalający w sposób pełny i wiążący określić podstawy odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. I..

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków P. W. i R. G.. W ocenie Sądu, zeznania te były spójne, konsekwentne i zbieżne ze sobą, albowiem zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie głównej świadkowie przedstawiali tę samą, zbieżną relację zdarzeń. Zeznania P. W. i R. G. w pełni znalazły też potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym – przede wszystkim w dokumentach prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy.

Co do wyjaśnień oskarżonego to Sąd w zasadzie w zupełności odmówił im waloru wiarygodności. Oskarżony wskazywał jedynie, iż jego zdaniem jest mu należna kwota 4931,12 zł, przesłana na jego konto w dniu 15 grudnia 2015 roku, tj. prawie pół roku po tym jak przestał świadczyć pracę na rzecz (...) Sp. z o.o. Wskazać jednak należy, że oskarżony nie przedstawił jakiegokolwiek wyliczenia, że W. zalegał z płatnościami w stosunku do oskarżonego na właśnie taką, lub jakąkolwiek kwotę. Co więcej, z logiki i doświadczenia życiowego wynika, że gdyby rzeczywiście Ł. I. miał jakiekolwiek roszczenie pieniężne w stosunku do byłego pracodawcy, z pewnością dopominał by się o jego zwrot już wcześniej. Bezspornym jest jednak, że Ł. I. nigdy nie sygnalizował, że posiada wierzytelność w stosunku do W., co więcej, odchodząc z W. podpisał oświadczenie, iż wszystkie należności z tytułu świadczonej pracy zostały w stosunku do niego uregulowane. Oskarżony zaczął podnosić swoje roszczenie, dopiero gdy otrzymał sporną kwotę na konto bankowe, przyznając jednocześnie w rozmowie telefonicznej, że otrzymane na konto pieniądze wydał.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty urzędowe zgromadzone w aktach sprawy z uwagi na to, że zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, prawidłowo pod względem formalnym, a także dokumenty prywatne, albowiem treść żadnych z ww. dokumentów nie budziła wątpliwości stron postępowania i co równie ważne, korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości. Zdaniem Sądu, pewnym jest, że w okresie nie wcześniej niż 17 grudnia 2015 roku i nie później niż w połowie stycznia 2016 roku Ł. I. dokonał przywłaszczenia mienia w postaci pieniędzy w kwocie 4931,12 złotych, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o., wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 284 § 1 k.k.

Występku z art. 284 § 1 dopuszcza się sprawca, który przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe. Brak jest jakichkolwiek wątpliwości, że zachowanie oskarżonego odpowiada opisowi zawartemu w cytowanym wyżej przepisie. We władanie ww. pieniędzy Ł. I. wszedł w legalny sposób, zostały one przelane na jego rachunek bankowy, jego czyn pozbawiony był zatem elementu zaboru rzeczy, co odróżniało go od kradzieży (art. 278 § 1 k.k.). Ł. I. omówił jednak zwrotu nienależnych mu pieniędzy, które wypłacił ze swojego rachunku bankowego i objął w posiadanie samoistne. W ten sposób włączył je w skład swego majątku, a zatem potraktował je jak swoje własne. Oskarżony postąpił z nimi jak właściciel, gdyż jak wskazał, wydał je na własne cele i potrzeby.

W tym miejscu warto też wskazać, że przy wyrokowaniu Sąd dokonał zmiany ustalenia w zakresie daty dokonanego przestępstwa. W ocenie Sądu oskarżony przestępstwa przywłaszczenia dokonał nie wcześniej niż w dniu 17 grudnia 2015 r., albowiem tego dnia został poinformowany przez R. G. o tym, iż omyłkowo przelano na jego konto bankowe nienależne mu pieniądze, a nie później niż w połowie stycznia 2016 roku, albowiem wtedy Ł. I. jasno oświadczył, iż nie zamierza oddać ww. pieniędzy.

Analizując niniejszą sprawę, Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. Ł. I. jest i już w trakcie popełniania czynów był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego. Sprawca naruszył przepisy obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę z ich treści i zagrożenia karnego, jakie niesie jego zachowanie. Ł. I. jest całkowicie zdolny do poniesienia odpowiedzialności karnej za zachowanie, którego się dopuścił.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność obciążającą Sąd miał na względzie niemały stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu wyrażający się w szczególności w rodzaju dobra prawnego, przeciwko któremu czyn ten był wymierzony (tj. przeciwko mieniu).

Jako okoliczność łagodzącą Sąd poczytał brak wcześniejszej karalności oskarżonego, co świadczy o tym, że niniejszy czyn był incydentalnym wejściem oskarżonego w konflikt z prawem. Sąd miał też na uwadze, że kwota przywłaszczonych pieniędzy nie była obiektywnie nadmiernie wysoka.

W punkcie 1. wyroku, Sąd, na podstawie art. 284 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k., art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał Ł. I. na karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka. W ocenie Sądu wymierzenie oskarżonemu grzywny sprawi, że cele wychowawcze i zapobiegawcze kary zostaną w najlepszy sposób osiągnięte. Oskarżony odczuje dolegliwość kary, jednocześnie wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności lub też ograniczenia wolności byłoby nadmiernie surowe w stosunku do społecznej szkodliwości czynu. Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, a także niemałe możliwości zarobkowe, Sąd ustalił wysokość jednej stawki na poziomie 20 zł. Ilość stawek dziennych (100) odpowiada zaś wadze popełnionego przestępstwa.

W punkcie 2. sentencji wyroku, kierując się dyspozycją art. 46 § 1 k.k. oraz wnioskiem pokrzywdzonego, Sąd zobowiązał Ł. I. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej spółki (...) Sp. z o.o. z/s w G. kwoty 4931,12 zł, tj. całej kwoty przelanej omyłkowo na konto bankowe oskarżonego w dniu 15 grudnia 2015 r., którą sobie przywłaszczył. W ocenie Sądu, rozstrzygnięcie to powinno jeszcze bardziej wzmocnić wychowawcze oddziaływanie orzeczonej kary i wyeksponować w świadomości oskarżonego naganny charakter popełnionego czynu, a nadto przyczynić się do zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Mając na uwadze deklarowane przez Ł. I. możliwości zarobkowe, Sąd uznał również, iż zasadne będzie zasądzenie od niego, na rzecz Skarbu Państwa, kosztów sądowych związanych z jego sprawą w kwocie 270 zł, w tym wymierzenie mu opłaty w kwocie 200 zł, (punkt 4. wyroku), a także nałożył na oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej spółki (...) Sp. z o.o. z/s w G. kwoty 4920,00 zł (wobec złożonego wniosku), tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie (punkt 3. wyroku), albowiem swoim zachowaniem oskarżony przyczynił się do powstania wszystkich ww. kosztów.