Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Ewa Muzyka

Protokolant Karolina Jaworska

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2017 roku, 25 lipca 2017 roku

sprawy D. B.

syna T. i K. z domu S.

urodzonego (...) w M.

oskarżonego o to, że:

I w dniu 23 marca 2017r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi sprawcami, doprowadził B. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że podając się za funkcjonariuszy Policji wprowadził ją w błąd co do swojej tożsamości oraz prowadzonej akcji policyjnej dotyczącej zatrzymania osób zajmujących się wyłudzaniem kredytów wyłudził od niej pieniądze w kwocie 400 zł,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk

II w dniu 21 marca 2017r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi sprawcami, usiłował doprowadzić B. B. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że podając się za funkcjonariuszy Policji wprowadził go w błąd co do swojej tożsamości oraz prowadzonej akcji policyjnej dotyczącej zatrzymania osób zajmujących się wyłudzaniem kredytów usiłował wyłudzić od niego pieniądze w kwocie 30 000 zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął z przyczyn od niego niezależnych,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w z w. z art. art. 286 § 1 kk

III w dniu 22 marca 2017r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi sprawcami, usiłował doprowadzić A. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że podając się za funkcjonariuszy Policji wprowadził ją w błąd co do swojej tożsamości oraz prowadzonej akcji policyjnej dotyczącej zatrzymania osób zajmujących się wyłudzaniem kredytów usiłował wyłudzić od niej pieniądze w kwocie 50 000 zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął z przyczyn od niego niezależnych,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. art. 286 § 1 kk

I.  D. B. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 286§1 kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  D. B. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie II i III części wstępnej wyroku tj. występków z art. 13 § 1 kk w zw. z art. art. 286 § 1 kk, zaliczając koszty postępowania na rachunek Skarbu Państwa;

III.  na podstawie art. 63§1 kk zalicza na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 2 kwietnia 2017r. godz. 15.30 do 26 czerwca 2017r. godz. 15.30 i od 19 lipca 2017r. godz. 15.30 do 20 lipca 2017r. godz. 15.45;

IV.  na podstawie art. 44§2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci karty SIM sieci (...), telefonu komórkowego marki (...) wraz z karta SIM, telefonu komórkowego marki N. wraz z karta SIM, przechowywanych w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w W. (...) ;

V.  na podstawie art. 230§2 kk zarządza zwrot D. B. dowodów rzeczowych w postaci czapki zimowej marki (...) koloru beżowego- 1 sztuka, oraz spodni dresowych marki Z. M. koloru czarnego- 1 sztuka przechowywanych w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w Wałbrzychu;

VI.  zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych poniesionych w sprawie, wydatki zaliczając na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieustalonego dnia w pierwszej połowie 2017 r. oskarżony D. B., nie posiadający stałej pracy i stałego miejsca zamieszkania na jednym ze spotkań towarzyskich w W. poznał dwóch mężczyzn o nieustalonych danych osobowych, którzy zaproponowali mu możliwość zarobienia pieniędzy. Jeden z mężczyzn okazał oskarżonemu legitymację i odznakę policyjną, ale D. B. uznał, że nie jest ona prawdziwa. Mimo to nie zadawał żadnych pytań i zgodził się na współpracę. Po kilku dniach D. B. otrzymał telefon komórkowy do kontaktowania się z poznanymi mężczyznami oraz polecenie wyjazdu do W.. Oskarżony wiedział, że będzie brał udział w przestępczym procederze wyłudzania pieniędzy, za co miał być wynagradzany kwotą 1000 -2000 zł.

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 54-56, 209-210

W dniu 21 marca 2017 r. oskarżony przyjechał do W. i kilkukrotnie kontaktował się telefonicznie ze współpracującym z nim mężczyzną. Jednak dopiero w dniu 22 marca 2017 r. oskarżony otrzymał telefonicznie od współsprawcy polecenie, aby pojechać na ul. (...), gdzie miał się spotkać z pokrzywdzoną B. B. (1). Zanim D. B. dotarł pod wskazany adres do kobiety zadzwonił mężczyzna, z którym współdziałał oskarżony i podając się za funkcjonariusza policji o nazwisku A. D. (1) poinformował ją, że na jej podrobiony dowód osobisty jakaś „szajka” przestępcza chce uzyskać kredyt w A. Banku, a policja chce przy jej pomocy temu zapobiec. Nieustalony współsprawca oskarżonego poinstruował ją, że za chwilę przyjdzie do niej mężczyzna o nazwisku A. D. (2) i przywiezie jej telefon komórkowy z zamontowanym podsłuchem, za który będzie musiała zapłacić kaucję w wysokości 400 zł., a następnie ma się udać do banku i zapytać o możliwość uzyskania kredytu w kwocie 400000 zł.

Kobieta wykonując polecenie nieustalonego mężczyzny wyszła przed swój blok, gdzie czekał już na nią D. B., który przedstawiając się jako A. D. (2) wręczył jej telefon komórkowy, a w zamian wziął od pokrzywdzonej sumę 400 zł. Podejrzenia B. B. (1) wzbudził fakt, iż oskarżony trzymał przekazywany jej telefon komórkowy w dłoni przez chusteczkę higieniczną i zażądała od oskarżonego okazania dokumentów. D. B. oświadczył pokrzywdzonej, że nie posiada dokumentów. W tym momencie zadzwonił na przekazany B. B. (1) telefon komórkowy nieustalony współsprawca i polecił jej, aby wsiadła do taksówki i pojechała do banku.

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 54-56, 209-210

Zeznania B. B. (1) k. 4

Całą sytuację obserwował ze swojego miejsca zamieszkania tj. bloku znajdującego się naprzeciwko miejsca zamieszkania pokrzywdzonej, jej syn – T. B., który zauważając widoczne zdenerwowanie matki postanowił zainteresować się, z kim jego matka rozmawia. Oskarżony na pytanie T. B. oświadczył, że jest z policji i został wysłany na zlecenie A. D. (2) i że prowadzą sprawę sfałszowanych dowodów osobistych, na które ktoś chce wziąć kredyt. Ponieważ jednak odmówił T. B. okazania dokumentów, ten zabrał mu z ręki 400 zł. otrzymane od B. B. (1). W tym czasie oskarżony skontaktował się telefonicznie z nieustalonym wspólnikiem i polecił pokrzywdzonej, że ma wsiadać do taksówki i jechać do banku. T. B. zabronił matce gdziekolwiek jechać i krzyknął do żony, aby wezwała policję. Wówczas D. B. uciekł z miejsca zdarzenia.

Chwilę potem przyjechała policja i poleciła B. i T. B., aby udali się na komisariat celem złożenia zeznań. Jadąc samochodem T. B. zauważył i rozpoznał na pobliskim przystanku autobusowym na ul. (...) w W. D. B.. Wówczas doszło do zatrzymania oskarżonego przez funkcjonariuszy policji.

Dowód: Zeznania B. B. (1) k. 4

Zeznania T. B. k. 13

Notatka urzędowa k. 23-24

W dniach 21-22 marca 2017 r. doszło na terenie W. do dwóch prób wyłudzenia pieniędzy na tzw. policjanta w stosunku do pokrzywdzonych B. B. (2) i A. B.. Nie ujawniono dowodów łączących oskarżonego z tymi czynami.

Dowód: notatka urzędowa k. 25, 30,

Zeznania B. B. (2) k. 27

Zeznania A. B. k. 32

Informacja z (...) sp. z o.o. k. 122-123 z załącznikami

D. B. nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i wskazał, że nie wiedział, że uczestniczy w przestępstwie, był przekonany że ma pracować jako doręczyciel przesyłek i wszystko jest legalne. Pieniądze miał otrzymywać za dostarczanie przesyłek i nie zastanawiał się, na czym ma to polegać.

Przed aresztowaniem D. B. nie miał stałej pracy, ani stałego miejsca zamieszkania. W przeszłości był karany sądownie za przestępstwo przeciwko mieniu.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 54-56, 60-61, 141-143, 171, 209-210

Dane o karalności k. 94

Sąd zważył ponadto, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina oskarżonego w zakresie czynu popełnionego w dniu 23 marca 2017 r. na szkodę B. B. (1) nie może budzić wątpliwości. Szczegółowe i spójne zeznania pokrzywdzonej oraz jej syna T. B., który ponadto rozpoznał D. B. na przystanku autobusowym bezpośrednio po zdarzeniu i przyczynił się do jego zatrzymania, są dla Sądu ze wszech miar wiarygodne. Oskarżony D. B. sam nie zaprzeczył swojemu udziałowi w zdarzeniu z B. B. (1) i co do zasady nie zaprzeczył treści swojej rozmowy z pokrzywdzoną oraz faktowi przekazania mu pieniędzy przez pokrzywdzoną w kwocie 400 zł., natomiast nielogicznie i nieprzekonywująco w ocenie Sądu wyjaśnił, że nie miał zupełnie świadomości, iż bierze udział w procederze przestępczym. Linia obrony oskarżonego zmierzająca do wykazania, iż był on przekonany, że działa na zlecenie policji i jego zadaniem jest dostarczanie przesyłek pod wskazany adres jest naiwna i nielogiczna. Oskarżony podał, że miał działać na zlecenie nieustalonej osoby, która przedstawia mu się jako pracownik policji, sam jednak jednocześnie przyznał, że okazana mu legitymacja policyjna chyba nie była prawdziwa, ale „nie dopytywał się”. Miał też posługiwać się fałszywym imieniem i nazwiskiem: A. D. (2). Polecono mu też odebrać „kaucję” za telefon w wysokości 400 zł. Wszystkie te okoliczności w sposób oczywisty, nie tylko dla Sądu, ale dla przeciętnej dorosłej osoby, wskazują na działalność przestępczą, więc nie trafiają w żadnej mierze do przekonania Sądu wyjaśnienia oskarżonego, który utrzymywał, iż nie miał świadomości, że bierze udział w przestępstwie.

W związku z powyższym Sąd uznał, że oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami doprowadził B. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenie mieniem w kwocie 400 zł. wypełniając znamiona występku z art. 286 §1 kk. Nieustalony współsprawca oskarżonego podając się za funkcjonariusza policji zadzwonił do pokrzywdzonej i powiedział jej, że na jej podrobiony dowód osobisty ktoś chce uzyskać kredyt w banku i potrzeba jest jej pomoc w ujęciu sprawcy. Ponadto uprzedził kobietę, że za chwilę przyjdzie do niej współpracujący z nim A. D. (2) i przywiezie jej policyjny telefon komórkowy, który będzie na podsłuchu, za który ma zapłać kaucję w kwocie 400 zł. W tym momencie do procederu przestępczego przyłączył się fizycznie oskarżony, który podając się za A. D. (2) – funkcjonariusza policji - przekazał jej telefon komórkowy i odebrał pieniądze w kwocie 400 zł. Z powyższego wynika, że D. B. i pozostali współsprawcy pozostawali od początku w ścisłym kontakcie i ich działania były doskonale zsynchronizowane. Jedynie szybkiej reakcji syna pokrzywdzonej należy zawdzięczać fakt, że B. B. (1) odzyskała swoje pieniądze i wbrew namowom oskarżonego nie pojechała do banku, gdzie miała wziąć kredyt i tym samym ponieść jeszcze większą szkodę majątkową. Oczywiście trudno uznać oskarżonego za pomysłodawcę i organizatora przestępczego procederu polegającego na wyłudzaniu pieniędzy, jednak jego rola niewątpliwie była istotna – był wykonawcą poleceń nieustalonego mężczyzny podającego się za funkcjonariusza policji A. D. (1), osobą odbierającą pieniądze od pokrzywdzonej i przekazującą jej część instrukcji od (...). Jego zachowanie pozostawało w ścisłym związku z intrygą, którą uknuła nieustalona dotąd osoba podająca się za funkcjonariusza policji i było jej nierozerwalną częścią – niezbędną do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 286 §1 kk. Za swój udział w przestępstwie oskarżony miał być wynagrodzony - jak sam wyjaśnił - kwotą od 1000 do 2000 zł. Dlatego Sąd przyjął, że oskarżony miał świadomość udziału w przestępstwie i działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na to się godził.

Uznając winę oskarżonego Sąd wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił w szczególności wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, motywację i sposób działania oskarżonego, które zasługują na szczególne potępienie oraz właściwości i warunki osobiste D. B., jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Nie może ujść uwadze Sądu, że oskarżony przed zatrzymaniem nie pracował, prowadził wędrowny wręcz styl życia, działał z niskich pobudek – chęci zysku, wykorzystując naiwność i łatwowierność pokrzywdzonej. Ponieważ D. B. był w przeszłości karany na karę pozbawienia wolności Sąd nie mógł zawiesić wykonania orzeczonej kary, natomiast na poczet orzeczonej bezwzględnej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności zaliczył zgodnie z art. 63 §1 kk okres tymczasowego aresztowania oskarżonego w sprawie z wyłączeniem okresów, w których wprowadzono mu do wykonania innej kary.

Odmiennie ukształtowały się wyniki postępowania dowodowego w zakresie pozostałych dwóch czynów zarzucanych oskarżonemu tj. z dnia 21 marca 2017 r. i 22 marca 2017 r. Istotnie, zastanawiająca jest zbieżność czasowa opisanych w akcie oskarżenia zdarzeń i podobny sposób działania sprawców, z których jeden podawał się za (...), jednak brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na powiązanie D. B. z przypadkami usiłowania dokonania przestępstw na szkodę B. B. (2) i A. B.. Na udział oskarżonego nie wskazują ani zeznania pokrzywdzonych, którzy nie mieli kontaktu osobistego ze sprawcą/ami usiłowania wyłudzenia pieniędzy, ani notatki urzędowe, czy bilingi telefoniczne i informacje od operatorów sieci komórkowych. Sąd dokonał szczegółowej analizy danych przekazanych przez (...) sp. z o.o. organom ścigania i nie zawierają one żadnych informacji, które pozwoliłyby na przypisanie udziału D. B. także i w przypadku zdarzeń z dnia 21 i 22 marca 2017 r. Nie można przecież wykluczyć wersji, w której sprawca posługujący się danymi A. D. (1) współdziała również z innymi osobami na terenie W., a nie tylko D. B.. W związku z powyższym Sąd uznał, że należy uniewinnić D. B. od zarzutu popełniania występków z art. 13 §1 kk w zw. z art. 286 §1 kk opisanych w pkt II i III części wstępnej wyroku koszty postępowania zaliczając w tym zakresie na rachunek Skarbu Państwa.

W myśl art. 44 §2 kk Sąd orzekł także przepadek na rzecz Skarbu Państwa telefonów komórkowych, z których oskarżony kontaktował się ze współsprawcami i które tym samym służyły do popełnienia przestępstwa. Odzież D. B., jako zbędna dla postępowania karnego podlegała zgodnie z art. 230 §2 kpk zwrotowi. O kosztach postępowania rozstrzygnięto przy uwzględnieniu sytuacji materialnej oskarżonego na podstawie art. 624 kpk.