Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 468/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 14 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

Sędziowie:

SSO Paweł Szwedowski

SSO Barbara Mokras

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. N.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Jarocinie

z dnia 26 czerwca 2013r. sygn. akt I C 707/12

1. oddala apelację

2. zasądza od powoda K. N. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym

II Ca 468/13

UZASADNIENIE

Powód K. N. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedziba w W. kwoty 60.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lipca 2012 r.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Jarocinie wyrokiem z dnia 26 czerwca 2013 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lipca 2012 r. oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach:

W dniu 21 kwietnia 2012 r. w miejscowości K. miał miejsce wypadek drogowy. Kierujący samochodem osobowym marki M. (...) P. Z. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc z nadmierna prędkością nie stosując się do istniejącego na drodze ograniczenia prędkości oraz zakazu wyprzedzania , przystąpił do wyprzedzania jadącego przed nim samochodu doprowadzając do czołowego zderzenia z jadącym naprzeciwka samochodem matki F. (...) w wyniku czego kierujący tym samochodem L. N. poniósł śmierć na miejscu. Sprawca wypadku był ubezpieczony u pozwanego.

Powód był jednym z sześciorga dzieci tragicznie zmarłego. W chwili śmierci ojca miał 29 lat. . Jego relacje z ojcem były bardzo dobre. W 2009 r. wyprowadził się z domu rodzinnego, gdyż zawarł związek małżeński. Praktycznie codziennie ojca odwiedzał. Przyjeżdżał do rodziców z córką. Pracował z ojcem w jego warsztacie. Śmierć ojca spowodowała u niego zaburzenia emocjonalne. Zaburzenie to odbija się na relacjach międzyludzkich w pracy zawodowej. Odczuwa on poczucie pustki i izolację emocjonalną. Wycofał się z kontaktów społecznych. Nie istnieje konieczność leczenia psychiatrycznego, wskazana jest terapia psychologiczna.

Przed procesem pozwany wypłacił powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 20 .000 zł. Sąd ocenił, że kwota 35.000 zł jest stosownym zadośćuczynieniem.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył powód zaskarżając je w części oddalającej powództwo oraz w części orzekającej o kosztach postępowania. Zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 446 § 4 k.c. polegające na uznaniu, że przyznane na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 15.000 zł jest w okolicznościach faktycznych adekwatne do krzywdy jaka wywołała śmierć ojca. W, oparciu o ten zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 25.000 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 lipca 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy stwierdzić, że sąd odwoławczy przyjmuje ustalenia i poglądy prawne sądu pierwszej instancji jako swe własne.

Druga uwaga dotyczy możliwości korygowania przez sąd drugiej instancji wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Powszechnie przyjmuje się, że taka korekta uzasadniona jest tylko wówczas, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2000 r., II CKN 651/98, Lex 51063; Monika Wałachowska, Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, Toruń 2007, s. 131).

Sąd Rejonowy przyznając powodowi zadośćuczynienie w wysokości 35.000 zł (15.000 zł zasądzona kwota i 20.000 zł wypłata dobrowolna) uwzględnił wszystkie istotne okoliczności, które decydują o wysokości przyznawanego zadośćuczynienia. Skarżący w apelacji tego nie kwestionuje. Twierdzi jedynie, że zgodnie z jego oceną kwota przyznanej rekompensaty jest nieproporcjonalna do zakresu doznanych psychicznych cierpień w wyniku śmierci ojca. Ocena dokonana przez powoda jest oceną subiektywną, której Sąd Okręgowy nie podziela.

Nie bez znaczenie pozostaje też okoliczność, że sądy w podobnych sprawach, w których przyznawano zadośćuczynienie dzieciom za cierpienia związane ze śmiercią rodziców przyznawały kwoty oscylujące w granicach zasądzonych w niniejszej sprawie ( 25.000 zł, 30.000 zł, sygn. akt II Ca 148/13, II Ca 146/13 Sądu Okręgowego w Kaliszu i przykładowo XV C 1520/12 Sądu Okręgowego w Gdańsku i XV C 520/12 Sądu Okręgowego w Gdańsku –portal orzeczeń; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 grudnia 2012 r., sygn. akt I A Ca 718/12 ; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2012 r., sygn. akt IA Ca 317/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 23 stycznia 2013 r., sygn. akt I A Ca 714/120 – portal orzeczeń).

Należy pamiętać, że jak już wskazano wyżej podważenie wysokości zadośćuczynienia nie może się sprowadzać do wykazywania, że ustalony przez Sąd pierwszej instancji rozmiar cierpień uzasadniałby przyznanie tytułem zadośćuczynienia kwoty innej niż zasądzona, jedynie w oparciu o własną ocenę skutków deliktu, przedstawioną w apelacji. W wypadku zadośćuczynienia, mającego naprawić krzywdę niematerialną, a więc niewymierną, nie można skutecznie podejmować prób podważenia oceny rozmiarów krzywdy wyłącznie przez przedstawienie subiektywnego stanowiska apelującego, opartego na założeniu, że sumą odpowiednią dla naprawienia szkody doznanej przez powoda jest suma większa niż zasądzona przez Sąd pierwszej instancji.

Brak jednolitych, niezmiennych i porównywalnych kryteriów określenia sumy „odpowiedniej” w rozumieniu przepisu art. 446 § 4 k.c. nakazuje uznać, że określenie wysokości zadośćuczynienia stanowi istotny atrybut Sądu merytorycznie rozstrzygającego sprawę w pierwszej instancji (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25.02.1971 r., II PR 18/71, Lex nr 6884). Sąd drugiej instancji ingeruje zatem w sferę ocen, wpływających na wysokość zadośćuczynienia, tylko w wypadkach wyraźnego naruszenia zasad doświadczenia życiowego lub reguł logiki w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji. Wskazanych wyżej reguł Sąd Rejonowy nie naruszył.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c. i 98 k.p.c., orzec jak w sentencji.

II Ca 468/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE