Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Lidia Staśkiewicz

Protokolant: K. S.

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2017 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej „Grottgera 26-27” w S.

przeciwko B. K. i J. K.

o nakazanie

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda Wspólnoty Mieszkaniowej „Grottgera 26-27” w S. solidarnie na rzecz pozwanych B. K. i J. K. kwotę 274,00 zł (dwieście siedemdziesiąt cztery złote, 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych, 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od powoda Wspólnoty Mieszkaniowej „Grottgera 26-27” w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 978,36 zł (dziewięćset siedemdziesiąt osiem złotych, 36/100) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 1047/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 08 grudnia 2015 r. (data nadania w UP) (k. 2 i nast.) sprecyzowanym pismem z dnia 25 marca 2015 r. (k. 45) oraz z dnia 16 maja 2016 r. (k. 78) powódka Wspólnota Mieszkaniowa Grottgera 26-27 w S. wystąpiła przeciwko pozwanym B. K. i J. K. o nakazanie pozwanym zezwolenia na wstęp do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) w celu przeprowadzenia remontu części wspólnej w postaci podłogi i stropu znajdujących się w obrębie i pod lokalem położonym w S. przy ul. (...). Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na swą rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Jako podstawę prawną roszczenia powódka wskazała art. 13 ust. 2 ustawy o własności lokali.

W odpowiedzi na pozew (k. 55-56) pozwani B. K. i J. K. wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki solidarnie na rzecz pozwanych kosztów procesu.

W uzasadnieniu zarzucili brak prawnych i faktycznych podstaw wysuniętego przez powódkę żądania. Zakwestionowali konieczność przeprowadzenia prac remontowych podłogi w należącym do nich lokalu. Podnieśli nadto, że przepis art. 13 ust. 2 ustawy o własności lokali przewiduje dla każdego właściciela obowiązek udostępniania lokalu, o ile z żądaniem takim wystąpi do niego zarząd wspólnoty, a żądanie to jest uzasadnione koniecznością przeprowadzenia konserwacji, remontu albo usunięcia awarii w nieruchomości wspólnej, a także w celu wyposażenia budynku, jego części lub innych lokali w dodatkowe instalacje. Natomiast podłoga w lokalu mieszkalnym to część należąca do właścicieli wyodrębnionych lokali, która służy wyłącznie do użytku tych właścicieli, nie dotyczy jej zatem przepis art. 13 ust. 2 powołanej ustawy.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. K. i J. K. są właścicielami lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S..

Bezsporne.

Sygn. akt I C 1047/16

W maju 2010 r. w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w S. przeprowadzona została wymiana desek podłogowych wraz z częścią stropu.

Bezsporne, nadto dowód: faktura VAT nr (...) – k. 59, zlecenie na remont – k. 60, protokół wprowadzenia na budowę z dnia 20 kwietnia 2010 r. – k. 61, protokół odbioru z dnia 27.05.2010 r. – k. 62, kosztorys budowlany – k. 63-66.

Po przeprowadzeniu wymiany desek w w/w lokalu, właściciele mieszkań nr (...) zaczęli zgłaszać skargi na temat sposobu wykonania prac oraz domagali się ponownego zdjęcia desek podłogowych i poprawy ich zamontowania na odpowiednim podkładzie niwelującym rozprzestrzenianie wydobywającego się echa (dźwięku) podczas użytkowania podłogi.

Bezsporne, nadto dowód: notatka z dnia 10.08.2011 r. – k. 67, pismo z dnia 30.08.2011 r. – k. 68, pismo z dnia 08.11.2011 r. – k. 113, pismo (...) z dnia 21.11.2011 r. – k. 69, dokumentacja fotograficzna – k. 71, protokół z okresowej „pięcioletniej” kontroli stanu technicznego budynku – k. 104-108, pismo z dnia 14.07.2011 r. – k. 115, pismo z dnia 20.07.2011 r. – k. 116, pisma z dnia 30.08.2011 r. – k. 117-118, pismo z dnia 09.01.2012 r. – k. 119, pismo z dnia 23.01.2012 r. – k. 120, pismo z dnia 23.02.2015 r. – k. 121, pismo z dnia 11.03.2015 r. – k. 122, pismo z dnia 18.06.2015 r. – k. 123, pisma z dnia 28.07.2015 r. – k. 124-125, pismo z dnia 01.09.2015 r. – k. 126, pismo z dnia 21.09.2015 r. – k. 127.

Pismem z dnia 07 października 2015 r. B. i J. K. zostali wezwani do dobrowolnego zezwolenia na wstęp do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) w celu przeprowadzenia prac remontowych podłogi.

Bezsporne, nadto dowód: pismo z dnia 07.10.2015 r. – k. 128.

Przeprowadzenie prac remontowych podłogi i stropu w lokalu położonym w S. przy ul. (...) jest celowe i winno być wykonane następująco:

a)  w I etapie przez zastosowanie na istniejących deskach tzw. podłogi pływającej na I piętrze w pokojach;

b)  w II etapie przez zastosowanie sufitu podwieszanego w pomieszczeniach mieszkalnych pokojowych na parterze.

Efekt wyciszenia można uzyskać bez ingerencji w konstrukcję stropu.

Dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu budownictwa J. M. – k. 141, ustna opinia uzupełniająca J. M. – k. 197.

Sygn. akt I C 1047/16

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów, którym dał wiarę w pełni wobec niekwestionowania ich przez strony i braku podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości przez Sąd z urzędu.

Sąd oparł się również na opinii pisemnej oraz ustnej biegłego sądowego z zakresu budownictwa J. M., które zasługują na wiarę w całości. Opinie zostały sporządzone przez biegłego, będącego specjalistą dysponującym odpowiednim wykształceniem i praktyką w zakresie będącym przedmiotem opinii. Argumentacja biegłego jest jasna, logiczna i spójna. W opinii uzupełniającej biegły w sposób przekonujący i wyczerpujący udzielił odpowiedzi na pytania stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie powodowej Wspólnoty było niezasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o własności lokali na żądanie zarządu właściciel lokalu jest obowiązany zezwalać na wstęp do lokalu, ilekroć jest to niezbędne do przeprowadzenia konserwacji, remontu albo usunięcia awarii w nieruchomości wspólnej, a także w celu wyposażenia budynku, jego części lub innych lokali w dodatkowe instalacje.

Wyliczenie przypadków, w których właściciel lokalu jest zobowiązany zezwalać na wstęp do lokalu na żądanie zarządu lub zarządcy wspólnoty mieszkaniowej, ma charakter wyczerpujący, a istnienie przesłanek wymienionych w tym przepisie (konieczność przeprowadzenia konserwacji, remontu albo usunięcia awarii w nieruchomościach wspólnych, a także w celu wyposażenia budynku, jego części lub innych lokali w dodatkowe instalacje) musi być wykazane i weryfikowalne.

Wspólnota może dochodzić wykonania obowiązku udostępnienia lokalu przez właściciela w trybie procesu cywilnego (art. 13 § 1 k.p.c.) o nakazanie. Powołany przepis – będący ograniczeniem praw właścicielskich właściciela lokalu – stanowi zarazem materialną podstawę roszczenia wspólnoty mieszkaniowej w warunkach zaistnienia jednej z przesłanek tego przepisu.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

W skład nieruchomości wspólnej, czyli tej części nieruchomości, która stanowi współwłasność właścicieli lokali, wchodzą, oprócz gruntu, bliżej nieopisane w ustawie co do rodzaju wspólne części budynku i urządzenia. Co do tych części ustawodawca sformułował jedynie zasadę, jaką należy stosować, określając, co w danej nieruchomości jest lub ma się stać przedmiotem współwłasności (częścią nieruchomości wspólnej). W skład nieruchomości wspólnej wejść mają, zgodnie z omawianym przepisem, oprócz gruntu, wszystkie części

Sygn. akt I C 1047/16

budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Ponieważ do wyłącznego użytku każdego z właścicieli lokali służy przede wszystkim to, co stanowi ich indywidualną własność i z czego tylko każdy z nich korzysta osobno, to wyrażona w omawianej definicji ustawowej zasada będzie dotyczyć tych części budynku i urządzeń, które nie są związane z korzystaniem wyłącznie z jednego lokalu.

W wyroku z dnia 22 stycznia 2010 r., (...) SA/Gl 115/09, LEX nr 600123, Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. przyjęto, że „nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W myśl przyjętych w doktrynie i judykaturze poglądów za elementy takie uważa się fundamenty, dach, ściany nośne, klatkę schodową, przewody, instalacje wodne, ogrzewcze itp.”

Podłoga w lokalu mieszkalnym to część należąca do właścicieli wyodrębnionych lokali, która służy wyłącznie do użytku tych właścicieli. Natomiast strop znajdujący się pomiędzy lokalami stanowi część wspólną.

Zgodnie z opinią biegłego przeprowadzenie prac remontowych podłogi i stropu w lokalu położonym w S. przy ul. (...) jest celowe i winno być wykonane następująco:

a)  w I etapie przez zastosowanie na istniejących deskach tzw. podłogi pływającej na I piętrze w pokojach;

b)  w II etapie przez zastosowanie sufitu podwieszanego w pomieszczeniach mieszkalnych pokojowych na parterze.

Skoro efekt wyciszenia można uzyskać bez ingerencji w konstrukcję stropu (tj. bez ingerencji w część wspólną), brak jest podstaw do zastosowania art. 13 ust. 2 ustawy o własności lokali.

Powyższe racje natury faktycznej i prawnej doprowadziły do rozstrzygnięcia jak w sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie art. 98 w zw. z art. 108 § 1 kpc, zasądzając od powódki na rzecz pozwanych ich zwrot. Na koszty procesu poniesione przez pozwanych składa się wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem ustalone na podstawie § 8 pkt 7 obowiązującego w dacie wniesienia pozwu (07.12.2015 r.) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. Nr 461 ze zm.) opłata skarbowa od dwóch pełnomocnictw w kwocie 34 zł.

Sygn. akt I C 1047/16

Skarb Państwa poniósł tymczasowe koszty sądowe w sprawie w kwocie 978,36 zł. Na kwotę tą złożyła się część wynagrodzenia biegłego sądowego nie mająca pokrycia w zaliczce uiszczonej przez powódkę.

Zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2014, poz. 1025 ze zm.) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na podstawie wskazanych przepisów Sąd w pkt 3 sentencji wyroku, zgodnie z wynikiem procesu, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa od powódki kwotę 978,36 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa.