Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Bożena Makowczenko

Protokolant – st. sekr. sąd. Anna Żebrowska

w obecności oskarżyciela: ---------

po rozpoznaniu w dniach 13 marca 2017 roku, 10 kwietnia 2017 roku, 22 maja 2017 roku, 29 maja 2017 roku i 7 sierpnia 2017 roku sprawy

K. B. (1)

syna R. i B. z d. C.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że: W dniu 16 września 2016 roku około godz. 13:43 w G. przy ul. (...) na terenie parkingu Galerii (...) położonego w strefie ruchu kierując pojazdem marki B. o nr rej. (...), zaparkował go w miejscu przeznaczonym dla osoby niepełnosprawnej, oznakowanym znakami drogowymi P-20 „koperta” i p-24 „miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej”, nie mając do tego uprawnienia,

tj. o czyn z art. 92§1kw

1.  Obwinionego K. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92§1kw w zw. z art. 24§1 i 3kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi kosztami procesu w wysokości 519,57 (pięćset dziewiętnaście 57/100) złotych.

Sygn. akt II W 9/17

UZASADNIENIE

W wyniku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 września 2016r. około godziny 13.00 P. M. (1) przebywał w G.. Wjechał swoim pojazdem na parking przed Galerią (...) przy ulicy (...). Jest on osobą niepełnosprawną w związku z czym poszukiwał na tym parkingu miejsca do parkowania przeznaczonego dla osób niepełnosprawnych.

Parking, na który wjeżdżał oznakowany jest tablica „strefa ruchu” i wyznaczone są na nim miejsca parkingowe. Administratorem parkingu jest spółka (...) Sp. z o.o. w G..

P. M. (1) jadąc zauważył, iż na miejscu parkingowym oznaczonym znakiem pionowym P 24 – miejsce przeznaczone dla osoby niepełnosprawnej oraz znakiem T 29 - tabliczka informująca o miejscu przeznaczonym dla pojazdu samochodowego osób, o których mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym (osoby niepełnosprawnej) stoi zaparkowany pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...). Za kierownicą pojazdu siedział obwiniony K. B. (1). Pojazd zaparkowany był na kopercie tyłem do budynku Galerii, przodem zaś w kierunku znaku pionowego. P. M. (1) zaparkował swój pojazd na innym miejscu parkingowym po czym zadzwonił na policję. Następnie podszedł do obwinionego, który nadal siedział w pojeździe a w ręku trzymał telefon. Nawiązała się rozmowa z obwinionym, który oświadczył, że przyjechał do apteki. Ani obwiniony nie wyszedł z pojazdu ani też nikt do tego pojazdu nie wsiadał. Przez cały czas do przyjazdu funkcjonariuszy Policji – czas oczekiwania na przyjazd wynosił od 7 do 9 minut – obwiniony nie wykonywał żadnego manewru pojazdem. Nie był też włączony w tym pojeździe żaden kierunkowskaz a za pojazdem obwinionego nie poruszały się żadne pojazdy, które uniemożliwiałyby wyjazd z miejsca parkingowego.

Polecenie wyjazdu na interwencję na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji otrzymali o godzinie 13.43. Radiowóz znajdował się wówczas w trakcie patrolu na terenie miasta, w pobliżu ulicy (...). Po przybyciu na miejsce zauważyli , że za kierownicą pojazdu zaparkowanego na miejscu parkingowym przeznaczonym dla osób niepełnosprawnym siedzi obwiniony. Policjantom tłumaczył, że pasażerka pojazdu wyszła na zakupy a obwiniony na nią czeka. Ponadto zarzucał obwiniony, iż miejsce parkingowe oznakowane jest znakami nie posiadającymi homologacji, koperta jest źle oznakowana – brakowało jednej linii bocznej. Obwiniony nie posiadał przy sobie dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz polisy ubezpieczenia. Za wykroczenia te nałożono mandat w wysokości 100 zł. Proponowanego mandatu za wykroczenie z art.92§1 kw obwiniony nie przyjął.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

Wyjaśnienia obwinionego K. B. (k.38v), zeznania świadków: M. J. (k. 4, 15v, 67- 67v), M. R. (k. 15v, 67v - 68), informacja i regulamin (k.43-44,80), notatkę urzędową (k.1), dane obwinionego (k. 6), fotografie (k. 64), szkic miejsca zdarzenia (k.65).

Obwiniony K. B. (1) do winy nie przyznał się. Wyjaśniał, że tego dnia w istocie był kierowcą pojazdu opisanego we wniosku o ukaranie i wjechał na parking przy Galerii (...) w G.. Razem z nim w pojeździe była jego partnerka i córka. Po przyjeździe pod galerię narzeczona wysiadła i udała się do apteki mieszczącej się w budynku. Pojazd, którym kierował jest długi , ma około 5 metrów długości w związku z czym trudno było znaleźć właściwe miejsce parkingowe. Na miejsce dla inwalidów obwiniony wjechał albowiem musiał zawrócić by zaparkować. Nie zamierzał tam się zatrzymać na dłużej. W międzyczasie stał i oczekiwał aż pojazdy, które poruszały się za jego samochodem przejada i obwiniony będzie miał miejsce by się wycofać i odjechać. Cały czas trwał za jego pojazdem ruch pojazdów i obwiniony nie miał możliwości odjechać. Trwało to około minuty i w tym czasie nadjechał patrol Policji. Gdy nadjechała Policja obwiniony wyłączył silnik i odłożył kluczyki. Obwiniony podnosił nadto, iż przedmiotowe miejsce parkingowe było oznakowane w nieprawidłowy sposób, a mianowicie tablica pionowa była niezgodna z wymogami a koperta, czyli oznakowanie poziome, nie posiadało wszystkich linii bocznych.

Wyjaśnieniom obwinionego Sąd nie dał wiary i nie podzielił argumentacji dotyczącej niewłaściwego oznakowania miejsca parkingowego a co za tym idzie o nieskuteczności prawnej oznakowania.

Tezom obwinionego i relacji opisującej przebieg samego zdarzenia przeczą pozostałe dowody, w szczególności zeznania przesłuchanych świadków – w szczególności funkcjonariuszy Policji. Pozostają one – w ocenie Sądu - ze sobą w spójności, są konkretne, rzeczowe a przede wszystkim brak jest w nich jakichkolwiek elementów, które mogłyby podważyć ich wiarygodność i prawdziwość. Otóż, świadkowie zeznali, że ich przejazd od chwili gdy otrzymali polecenie dyżurnego by udali się na miejsce trwał kilka minut – od 5 do 7 minut a nawet więcej. Po dotarciu na miejsce zastali pojazd obwinionego zaparkowany na miejscu przeznaczonym dla osób niepełnosprawnych a kierowca siedział w środku. W chwili gdy policjanci wjechali na parking nie było tam ruchu, który miałby uniemożliwiać obwinionemu wyjazd z miejsca parkingowego. Kierunkowskaz w pojeździe nie był włączony a w środku siedział kierowca. Obwiniony nie wspominał policjantom o niemożności wyjechania z miejsca z uwagi na ruch pojazdów, zarzucał jedynie, iż koperta jest źle oznakowana gdyż nie ma wszystkich linii poziomych.

Powyższe pozwala na przyjęcie, że zasadnym jest wykluczenie jakoby obwiniony jedynie manewrował na parkingu i zatrzymał się na miejscu parkingowym dla osób niepełnosprawnych na chwilę a manewr ten wynikał z konieczności oczekiwania na możliwość wyjazdu. Nie wskazywało na to ani zachowanie samego obwinionego, który siedział za kierownicą i trzymał w reku telefon (zeznał o tym P. M.) jak i jego pojazd - brak włączonego kierunkowskazu (zeznawali o tym wszyscy świadkowie). Przyjąć można zatem, że obwiniony zaparkował na miejscu parkingowym przeznaczonym wyłącznie dla osób niepełnosprawnych.

Analizując zachowanie obwinionego w kontekście regulacji o jakich mowa w art.92§1 kw przywołać można w tym miejscu postanowienie Sądu Najwyższego wydane w sprawie o sygn. akt III KK 372/16 dnia 27 lutego 2017r., w którym to SN w toku swoich wywodów wskazał w szczególności, że przepis art. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) stanowi w punkcie 1, że ustawa określa zasady ruchu na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu. Z kolei ustęp 2 pkt 2 tego przepisu stwierdza, że przepisy ustawy stosuje się również do ruchu odbywającego się poza miejscami wymienionymi w ust. 1 pkt 1 omawianego artykułu, w zakresie wynikającym ze znaków i sygnałów drogowych. Trzeba zwrócić też uwagę na przepis art. 5 ust. 1 ustawy, nakazujący uczestnikom ruchu i innym osobom znajdującym się na drodze stosowanie się między innymi do znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te znaki. Z kolei przepis art. 7 ust. 1 wyjaśnia, że znaki i sygnały drogowe wyrażają ostrzeżenia, zakazy, nakazy. Wydane na podstawie art. 7 ust. 2 w/w ustawy rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 170, poz. 1393 z późn. zm.), określa znaki i sygnały obowiązujące w ruchu drogowym, ich znaczenie oraz zakres obowiązywania - wraz z załącznikiem zawierającym ich wzory oraz grafikę. Przepisy tego rozporządzenia zaliczają znak T - 29 do pionowych znaków drogowych o charakterze informacyjnym. Paragraf 52 ust. 6 stanowi, że tabliczka T - 29 informuje o miejscu przeznaczonym dla pojazdu samochodowego osoby, o której mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Z kolei § 90 i 92 w/w rozporządzenia dotyczą znaków drogowych poziomych. Paragraf 90 ust. 4 określa, iż znak P - 20 „koperta” wyznacza stanowisko postojowe zastrzeżone dla określonego rodzaju pojazdów. Zgodnie z treścią § 92, znak P - 24 "miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej” oznacza, że stanowisko postojowe, na którym

znak umieszczono, jest przeznaczone dla pojazdu samochodowego osób, o których mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Osobami, o których mowa w art. 8 ust. 1 i 2 tej ustawy są - osoby niepełnosprawne legitymujące się kartą parkingową kierujące pojazdem samochodowym oznaczonym tą kartą, osoby kierujące pojazdem, który przewozi osobę niepełnosprawną legitymującą się kartą parkingową oraz kierujący pojazdem należącym do placówki, o której mowa w ust. 3a pkt 3, przewożący osobę mającą znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się, pozostającą pod opieką takiej placówki.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r., Nr 220, poz. 2181 z późn. zm.) wraz z załącznikami, zostało wydane na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Omawiane w niniejszym uzasadnieniu znaki drogowe zostały wskazane:

- w Załączniku nr 1 pod pozycją 5.2.18., odnoszącą się do parkingu - (znak pionowy D - 18a i tabliczka T - 29, rys. 5.2.18.12. oraz rys. 5.2.18.13.);

- w Załączniku nr 2 pod poz. 5.2.6. (znak poziomy P - 20, przy czym w przypadku przeznaczenia stanowiska dla osób niepełnosprawnych należy wewnątrz „koperty” umieścić symbol osoby niepełnosprawnej) oraz pod poz. 5.2.9.2. symbol osoby niepełnosprawnej – znak P - 24.

W Załączniku nr 2 do w/w rozporządzeniu z dnia 3 lipca 2003 r., określającym warunki techniczne i sposób umieszczania znaków poziomych, stwierdza się, że przepisy załącznika stosuje się do oznakowania poziomego na drogach publicznych o nawierzchni twardej (pkt 1.1), a celem znakowania poziomego dróg jest zwiększenie bezpieczeństwa uczestników ruchu i innych osób znajdujących się na drodze oraz usprawnienie ruchu pojazdów i ułatwienie korzystania z drogi (pkt 1.2).

Sąd dalej wywodził, iż umieszczony znak pionowy D - 18a (parking) wraz z tabliczką T - 29 winien stanowić wystarczającą informację o miejscu przeznaczonym dla pojazdu samochodowego uprawnionej osoby niepełnosprawnej, a tym samym o zakazie parkowania dla osób nie będących uprawnionymi do parkowania w tym miejscu.

Regulacje wskazanych wcześniej przepisów prawnych nie przewidują bowiem obowiązku oznaczania miejsca parkingowego przeznaczonego dla ściśle określonej kategorii użytkowników, równocześnie znakiem poziomym i pionowym. Znaki poziome mogą uzupełniać znaki pionowe lub stanowić powtórzenie znaków pionowych. Dla skuteczności prawnej znaku pionowego D - 18a z tabliczką T - 29, nie jest konieczne jednoczesne umieszczenie znaku poziomego P - 20, tzw. „koperty”, zwłaszcza, że ten znak poziomy może funkcjonować samodzielnie bez pionowego znaku D - 18a.

Istotną nadto okolicznością jest miejsce, gdzie miało zostać popełnione przez obwinionego wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. Jest to teren strefy ruchu, o czym zresztą wjeżdżający na parking kierowca dowiaduje się z postawionego na wjeździe oznakowania.

W tej sytuacji wystarczającym było – dla zachowania skuteczności oznakowania – oznakowanie znakiem pionowym T 29 i P 24.

W tej sytuacji wina obwinionego nie budzi żadnych wątpliwości. Swoim działaniem w pełni wyczerpał on znamiona zarzucanego mu wykroczenia. Wymierzając obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 zł Sąd miał na względzie, że pozostaje ona adekwatna do wagi czynu i winna wpłynąć wychowawczo na obwinionego. Pozostaje też adekwatna do możliwości finansowych obwinionego.

O kosztach orzeczono po myśli art. 118§1kpw oraz zgodnie z regułami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

.