Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Urszula Salwin-Kowalczyk

Protokolant: Monika Malanowska

po rozpoznaniu w dniach 09.03.2017r., 07.04.2017r., 17.08.2017r.

sprawy przeciwko

M. K. (1) urodz. (...) w W.

syna A. i M. z d. W.

obwinionego o to, że: 1. w dniu 19.02.2016 r. o godz. 11.50 w L. na ul. (...) kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) spowodował zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej odległości od samochodu poprzedzającego w wyniku czego spowodował kolizję z samochodem marki H. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie.

2. w tym samym miejscu i czasie co w punkcie 1, oddalił się z miejsca zdarzenia nie podając danych personalnych i ubezpieczenia pojazdu,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i art. 97 k.w.

orzeka

I. W ramach zarzucanych obwinionemu M. K. (1) czynów we wniosku o ukaranie uznaje go za winnego tego, że w czasie i w miejscu jak w zarzucie kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej odległości od samochodu poprzedzającego, w wyniku czego spowodował kolizję z samochodem marki H. o nr rej. (...), należącym do A. J. (1), powodując jego uszkodzenie na dotychczas nieustaloną kwotę, a następnie oddalił się z miejsca zdarzenia nie podając danych personalnych i ubezpieczenia pojazdu, kwalifikuje ten czyn jako wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w zb. z art. 97 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w. i za to na mocy art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w. wymierza mu karę 500 (pięćset) złotych grzywny.

II. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1329, 69 zł (tysiąc trzysta dwadzieścia dziewięć złotych i sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem kosztów postepowania w tym kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt: II W 1066/16

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie , Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lutego 2016 roku około godziny 11.50 pokrzywdzony A. J. (1) jechał ul. (...) w L. wraz z żoną A. J. (2) samochodem marki H. (...) o nr rej. (...) . Kiedy zatrzymał się na czerwonym świetle przy skrzyżowaniu ul. (...) z al. (...) , obwiniony M. K. (1) , który jechał samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) wraz z żoną A. K. , nie zachował szczególnej ostrożności i uderzył przodem swego auta w tył pojazdu pokrzywdzonego. Po kolizji oddalił się nie podając w/w swoich danych personalnych oraz co do ubezpieczenia pojazdu.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia w pojeździe pokrzywdzonego został uszkodzony w niewielkim stopniu tylny zderzak , zaś w pojeździe obwinionego – przedni zderzak.

Powyższy stan faktyczny , Sąd ustalił w oparciu o : zeznania pokrzywdzonego A. J. (1) /k-4,44-45v /, częściowo zeznania świadka A. J. (2) /k- 37-38/, protokoły oględzin /k-7-8v/, zdjęcie /k-43/, opinię /k-48-59/.

Obwiniony M. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu . Wyjaśnił , że w dniu zdarzenia wraz z żoną był na miejscu zdarzenia , jednakże nie uderzył przodem swego pojazdu w tył pojazdu pokrzywdzonego. Co prawda na jego pojeździe były uszkodzenia z przodu w postaci odprysków lakieru i wgniecenia , jednakże powstały one w połowie lipca 2015 roku w wyniku innego zdarzenia. W/w podał także , że obecnie tego pojazdu już nie posiada , bo go sprzedał /k-37/.

Sąd zaważył , co następuje:

Materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie , dał podstawę do uznania obwiniony M. K. (1) winnym popełnienia zarzucanego mu czynu. Co prawda w/w nie przyznał się do winy , jednakże za jego sprawstwem przemawiają dowody zebrane w niniejszej sprawie , a zwłaszcza zeznania pokrzywdzonego A. J. (1), częściowo jego żony A. J. (2) oraz opinia biegłego sądowego J. K.. I tak , pokrzywdzony M. K. (1) zeznał , że w dniu zdarzenia około godziny 11.50 jechał ul. (...) w L. wraz z żoną A. J. (2) samochodem marki H. (...) o nr rej. (...) . Kiedy zatrzymał się na czerwonym świetle przy skrzyżowaniu ul. (...) z al. (...) , poczuł uderzenie w tył swojego pojazdu . W lusterku wstecznym zauważył ,że w jego pojazd uderzył mężczyzna kierujący pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) koloru srebrnego. Kiedy światło na sygnalizatorze zmieniło się na zielone , pokrzywdzony zjechał na pobocze , włączył światła awaryjne i czekał aż kierujący, który uderzył w jego pojazd , również się zatrzyma. Ten jednak przyspieszył i pojechał prosto w kierunku wiaduktu. Pokrzywdzony pojechał bezpośrednio za nim i dawał mu znaki długimi światłami , aby się zatrzymał. Gdy ten nadal nie reagował , postanowił go wyprzedzić , jednakże ten uniemożliwiał mu to jadąc osią jezdni. Pokrzywdzony zrobił telefonem komórkowym zdjęcie jego pojazdowi , po czym w/w kierujący jak się potem okazało obwiniony, skręcił w prawo w ul. (...) . Pokrzywdzony zjechał zaś na najbliższy parking i obejrzał szkody. Na tylnym zderzaku zauważył dwie niewielkie ryski , których wcześniej nie było.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego , albowiem maja one pokrycie głównie w zeznaniach świadka A. J. (2). Podała ona , że gdy jej mąż zatrzymał się samochodem na czerwonym świetle , usłyszała stuknięcie w tył pojazdu. Pokrzywdzony spojrzał w lusterko i powiedział „ chyba w nas uderzył”. Świadek odwróciła się i zobaczyła stojący bardzo blisko za nimi samochód marki O. koloru czarnego lub granatowego. Pokrzywdzony włączył światła awaryjne , a ona kiwnęła ręką do kierującego w/w pojazdem , aby zjechał na pobocze. Ten jednak przyspieszył i pojechał w kierunku wiaduktu. W/w zrobili zdjęcie telefonem komórkowym w/w pojazdowi , a jej maż próbował dogonić jego kierowcę. Gdy to się nie udało , zjechali na parking koło O. i obejrzeli uszkodzenia. Na tylnym zderzaku były dwie rysy. Pokrzywdzony szkodę naprawił we własnym zakresie.

Sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadka za wyjątkiem koloru samochodu , którym jechał obwiniony w dniu zdarzenia. W tym zakresie są one sprzeczne w zeznaniami pokrzywdzonego , jak również fotografii , które zrobił jej mąż i która została załączona do akt przedmiotowej sprawy /k- 43/. Z dowodów tych wynika, że w/w pojazd było koloru srebrnego .

Świadek Ż. K. w swoich zeznaniach potwierdziła wersję zdarzenia podaną przez jej męża. Podała nadto , że nie zauważyła , aby pokrzywdzony migał do nich światłami oraz aby próbował ich wyprzedzić. Uszkodzenia , które były na ich pojedzie powstały wcześniej w wyniku innego zdarzenia.

Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka. W/w jako osoba najbliższa dla obwinionego składa wersję zdarzenia jak najbardziej dla niego korzystną. Nadto, są one sprzeczne z dowodami , które Sąd obdarzył wiarygodnością.

Za sprawstwem obwinionego przemawia także opinia sądowego J. K.. Wynika z niej , że braki w udokumentowaniu okoliczności kolizji bezpośrednio po jej zaistnieniu w tym brak zdjęć położeń powypadkowych pojazdów oraz ich uszkodzeń po kolizji nie pozwalają na odtworzenie przebiegu zdarzenia drogowego. Dowody jednak te uzupełnione o dowody osobowe , zapisy w protokołach oględzin pojazdów i notatce urzędowej policji oraz wymagania homologacyjne dotyczące wytrzymałości i badań zderzaków przednich i tylnych w samochodach osobowych pozwalają na wykonanie analizy porównawczo geometrycznej uszkodzeń pojazdów , określenie wzajemnego położenia pojazdów w chwili zderzenia , wykonanie weryfikującej hipotetycznie możliwego przebiegu zdarzenia i ustalenie bardziej prawdopodobnej wersji zdarzenia . Z ustaleń tych wynika , że do zderzenia pojazdów skutkujących opisanymi uszkodzeniami pojazdów mogło dojść w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego.

Sąd dał wiarę powyżej opinii, albowiem została sporządzona przez biegłego zgodnie z jego wiedzą i doświadczeniem. Nadto , nie była kwestionowana przez stronę.

Sąd dał także w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Mając na względzie powyższe , należy uznać , że wina obwinionego jest bezsporna oraz , że została mu udowodniona w toku przedmiotowego postępowania karnego.

M. K. (2) został obwiniony o to , że: 1. w dniu 19.02.2016 r. o godz. 11.50 w L. na ul. (...) kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) spowodował zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej odległości od samochodu poprzedzającego w wyniku czego spowodował kolizję z samochodem marki H. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie.

2. w tym samym miejscu i czasie co w punkcie 1, oddalił się z miejsca zdarzenia nie podając danych personalnych i ubezpieczenia pojazdu,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i art. 97 k.w.

Sąd, jednak stosownie do treści art.9§1 kw w ramach zarzucanego mu czynu uznał go winnym tego , że : że w czasie i w miejscu jak w zarzucie kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej odległości od samochodu poprzedzającego, w wyniku czego spowodował kolizję z samochodem marki H. o nr rej. (...), należącym do A. J. (1), powodując jego uszkodzenie na dotychczas nieustaloną kwotę, a następnie oddalił się z miejsca zdarzenia nie podając danych personalnych i ubezpieczenia pojazdu, to jest czynu z art. 86 § 1 k.w. w zb. z art. 97 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w.

Stosownie do treści art.86§1 kw ,zachowanie sprawcy naruszające w/w przepis będzie polegało na niezachowaniu należytej ostrożności, następstwem czego jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Jednocześnie każdy uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania (art. 4). Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1976 r., VI KRN 135/76 (OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 130), każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które godnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć. Zgodnie z przepisami ustawy - Prawo o ruchu drogowym przez określenie "szczególna ostrożność" należy rozumieć zachowanie ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu, a więc pieszego, kierującego, a także innej osoby przebywającej w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22). Zgodnie zaś z art.19 ust.2 pkt 3 ustawy Prawo o .ruchu drogowym - kierujący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.

Bez wątpienia , obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym , albowiem nie zachował odstępu do poprzedzającego go pojazdu pokrzywdzonego , który zatrzymał się przed sygnalizacją na czerwonym świetle i uderzył w tył jego pojazdu powodując uszkodzenie tylnego zderzaka.

Nie ma też żadnych wątpliwości , że obwiniony , który po zdarzeniu nie zatrzymał się i nie udzielił pokrzywdzonemu swoich danych personalnych, danych personalnych właściciela lub posiadacza pojazdu oraz danych dotyczących zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej , zgodnie z art.44 ust.1 pkt 4 w/w ustawy Prawo o ruchu drogowym , wypełnił znamiona art. 97 kw .

Z tych względów , Sąd uznał obwinionego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art.9§1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych.

Wymierzona kara grzywny jest dostosowana do możliwości majątkowych i zarobkowych obwinionego , który osiąga miesięczny dochód w kwocie 2000 złotych .

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd wziął pod uwagę zachowanie obwinionego po zdarzeniu . Natomiast jako okoliczności łagodzące- stosunkowo niewielką szkodę powstałą w wyniku kolizji.

O kosztach postępowania , Sąd orzekł na podstawie art. 118§1 kpw.