Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Jacka Trelenberga Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2017 r.

sprawy:

R. N. /N./

syna K. i M.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 kk

oraz

S. T. /T./

syna H. i A.

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 10 lutego 2017r. sygn. akt IX K 783/16

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie po 10zł (dziesięć złotych ) i obciąża ich opłatą za II instancję : - R. N. w kwocie 220zł (dwieście dwadzieścia złotych)

- S. T. w kwocie 120zł (sto dwadzieścia złotych).

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 156/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2017r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał R. N. i S. T. za winnych tego, że w dniu 12 kwietnia 2016 roku w R., na targowisku miejskim, działając wspólnie i w porozumieniu, grozili A. L. pozbawieniem życia, zaś D. L. uszkodzeniem ciała, które to groźby wzbudziły w zagrożonych uzasadnioną obawę, że będą spełnione, tj. popełnienia czynu stanowiącego występek z art. 190 § 1 kk i za to na mocy powołanego przepisu skazał każdego z nich na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu R. N. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby.

Na mocy art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu R. N. karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Na mocy art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego R. N. do informowania Sądu o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

Na mocy art. 627 k.p.k. i art. 633 k.p.k. oraz art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego R. N. opłatę w wysokości 220 zł i wydatki poniesione od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w kwocie 50 zł zaś od oskarżonego S. T. opłatę w wysokości 120 zł i wydatki poniesione od chwili wszczęcia postępowania w sprawie w kwocie 50 zł .

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonych R. N. i S. T. zaskarżając wyrok w całości i na zasadzie art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zrzucił :

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego wyroku – polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżeni R. N. i S. T. dokonali zarzucanego im czynu, w sytuacji, gdy brak jest podstaw do przyjęcia takiej tezy, a prawidłowo oceniony materiał dowodowy zebrany w sprawie zwłaszcza przy uwzględnieniu dyspozycji art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 kpk nie potwierdza zarzutów stawianych oskarżonym;

2.naruszenie przepisów postępowania, które miało bezpośredni wpływ na treść orzeczenia:

-art. 5 § 2 kpk – poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonych nie dających się usunąć wątpliwości, polegających w szczególności na całkowicie rozbieżnych zeznaniach pokrzywdzonych i wyjaśnieniach oskarżonych, których nie było możliwości zweryfikować jakimkolwiek innym dowodem, w szczególności zeznaniami świadków i przyjęciu, za prawdziwą wersji zdarzenia przedstawioną przez pokrzywdzonych,

-art. 7 kpk – poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i niezasadne danie wiary zeznaniom pokrzywdzonych, których zeznania nie były spójne, na co zwrócił uwagę Sąd w uzasadnieniu wyroku i bezpodstawne nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonych, których zeznania były spójne i logiczne, od samego początku konsekwentnie i kategorycznie zaprzeczali stawianym im zarzutom, a także bezpodstawne przyjęcie, że pokrzywdzeni nie mieli interesu, aby posądzać oskarżonych z całkowitym pominięciem tego, że oskarżeni nie mieli żadnych przyczyn i interesu w tym, by kierować jakiekolwiek groźby wobec pokrzywdzonych, jak również poprzez niezrozumiałe i bezpodstawne przyjęcie, że zeznający w sprawie świadek nie zeznał prawdy z uwagi na rzekomą obawę przed oskarżonymi,

-art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez nienależyte uzasadnienie wyroku, w szczególności poprzez nienależyte uzasadnienie dlaczego Sąd przyjął za wiarygodne zeznania pokrzywdzonych, które co Sąd sam podkreśla nie były spójne, a wyjaśnieniom oskarżonych nie dał wiary, uzasadniając to wyłącznie rzekomo przyjętą linią obrony, co z uwagi na brak jakichkolwiek innych dowodów w sprawie, winno być najistotniejszą częścią uzasadnienia wyroku, bardzo szczegółowo wyjaśnioną przez Sąd , jak również poprzez brak uzasadnienia, dlaczego w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonych są rzekomo sprzeczne z zasadami logicznego myślenia i wnioskowania oraz zasadami doświadczenia życiowego i na czym owa rzekoma sprzeczność miałaby polegać.

Z ostrożności procesowej na wypadek nie uwzględnienia powyższych zarzutów na zasadzie art. 438 pkt1 kpk obrońca zarzucił naruszenie art. 190§1 kk – poprzez jego zastosowanie i uznanie, że ewentualne słowa , jakie mieli rzekomo wypowiedzieć oskarżeni wobec pokrzywdzonych mogły u pokrzywdzonych wywołać realną obawę, że zostaną spełnione, choć okoliczności zdarzenia, w tym same zeznania pokrzywdzonego wskazują na to, że nie obawiał się spełnienia owych rzekomych gróźb z dnia 12 kwietnia 2016r.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonych wnosił o zmianę

wyroku i uniewinnienie obu oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy obu oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie a podniesione w niej zarzuty są nie trafne. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonych w swojej apelacji uznaje, że wyjaśnienia oskarżonych R. N. i S. T. są wiarygodne, spójne i konsekwętne. Jednak sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom obu oskarżonych. Wbrew temu co podnosi w apelacji obrońca oskarżonych, że zeznania pokrzywdzonych są niespójne, sąd I instancji wyjaśnił, dlaczego dał wiarę zeznaniom A. L. i D. L.. Sam fakt mylenia zdarzeń z dnia 12 kwietnia z zajściem z dnia 23 kwietnia 2016 r. przez w/w świadków w żaden sposób nie podważa ich wiarygodności. Słusznie sąd rejonowy stwierdził, że świadkowie najlepiej pamiętają przebieg zdarzenia podczas przesłuchania w najbliższej czasowo dacie czynu, i z tego powodu nie można czynić im zarzutu. Jeżeli chodzi o zeznania świadka Z. S. to obrońca w swojej apelacji zarzuca sądowi I instancji, że nie miał podstaw do przyjmowania tezy, iż świadek ten obawia się oskarżonych. Jednak pomija obrońca oskarżonych treść zeznań w/w świadka złożonych przed sądem k .60 akt gdzie świadek Z. S. podtrzymał swoje zeznana z postępowania przygotowawczego o zdarzeniu z dnia 23 kwietnia 2016 r. z udziałem oskarżonych i pokrzywdzonego i wyraźnie powiedział, że” boi się powiedzieć”. Te słowa świadczą, że świadek Z. S. obawia się oskarżonych. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona przypisanego im czynu z art. 190 § 1 kk przyjętego przez sąd rejonowy. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy obu oskarżonych mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd. . Podnieść również należy, że formułowanie w apelacji zarzutu obrazy art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk prowadzi do wewnętrznej sprzeczności, albowiem obraza zasady in dubio pro reo możliwa jest jedynie przy procedowaniu z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania sądu, a zatem nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 kpk. Przepis art. 7 kpk stanowi, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Nie trafny również okazał się zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 190 § 1 kk. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przestępstwo z art. 190 § 1 kk jest przestępstwem materialnym skutkiem którego jest uzasadniona obawa adresata groźby, że będzie ona spełniona, zatem wystarczy, że pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne i ma on podstawy do takiego poglądu. W realiach niniejszej sprawy przebieg zdarzeń uzasadniał potraktowanie gróźb oskarżonych pozbawienia życia przez pokrzywdzonych jak najbardziej poważnie. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego zaskarżała wyrok w całości obowiązkiem sądu odwoławczego było ocenienie czy wymierzone oskarżonym kary nie są rażąco surowe. Przy wymiarze kary 6 miesięcy pozbawienia wolności obu oskarżonym sąd miał na uwadze stopień winy i stopień społecznej szkodliwości zarzucanego im czynu. Odnośnie oskarżonego R. N. sąd rejonowy warunkowo zawiesił oskarżonemu orzeczoną karę pozbawienia wolności na okres próby 2 lat, wymierzając mu karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych, pomimo jego karalności za przestępstwa skarbowe na kary grzywny k. 46 akt uznając, że wobec niego istniej pozytywna prognoza kryminologiczna. Jeżeli chodzi o oskarżonego S. T. to sąd rejonowy miał na uwadze fakt uprzedniej karalności oskarżonego, w tym trzykrotnie za przestępstwa przeciwko życiu zdrowiu k. 48 akt, co zgodnie z treścią obecnie obowiązującego art. 69§ 1 kk wyklucza stosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego. Dolegliwość kar wymierzonych obu oskarżonym nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonych i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy obu oskarżonych, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki