Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Domańska

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa B. C.

przeciwko B. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Katarzyna Malinowska

X C 2419/16

UZASADNIENIE

Powód B. C. złożył pozew przeciwko B. W. o zapłatę kwoty 1960,75 zł z odsetkami i kosztami.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż strony łączyła umowa najmu lokalu na czas określony. Strony ustaliły czynsz w kwocie 400 zł płatny z góry do 10 dnia każdego miesiąca. Poza czynszem pozwany zobowiązany był do uiszczenia opłat eksploatacyjnych wynikających z dokumentów księgowych od dostawców podzielonych proporcjonalnie do liczby współnajemców we wszystkich pokojach w równych częściach. Powód wypowiedział umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2016 r. Pozwany w dniu 11 marca 2016 r. opuścił lokal powoda. Powód dokonał potrącenia z kaucji kwoty 400 zł z tytułu należności za czynsz za styczeń 2016 r. Powód w pozwie domagał się zapłaty czynszu za luty, marzec i kwiecień 2016 r. po 400 zł oraz kwoty 760,75 zł z tytułu opłat eksploatacyjnych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż umowa najmu została rozwiązana za porozumieniem stron. Pozwany wskazał, iż sam zaproponował powodowi rozwiązanie umowy a ten na to przystał. Na mocy tego porozumienia umowa przestała wiązać 29 lutego 2016 r.

Powód zaprzeczył, aby doszło do rozwiązania umowy na podstawie porozumienia stron.

Na rozprawie w dniu 23 marca 2017 r. pozwany wskazał, iż czynsz za styczeń i luty 2016 r. uiścił, jednak nie posiada pokwitowania na tą okoliczność. Nadto pozwany potwierdził, że nie uiścił opłat eksploatacyjnych za luty z uwagi na to, że powód nie przedstawił mu rachunków, jednak uiszczona przez niego kaucja powinna wystarczyć na pokrycie tego zobowiązania.

Sąd ustalił, co następuje:

B. C. i B. W. zawarli w dniu 8 lipca 2015 r. umowę najmu, która dotyczyła miejsca w pokoju dwuosobowym w lokalu mieszkalnym nr (...) w T. przy ul. (...). Strony ustaliły czynsz w kwocie 400 zł płatny z góry do 10 dnia każdego miesiąca. Poza czynszem pozwany zobowiązany był do uiszczenia opłat eksploatacyjnych wynikających z dokumentów księgowych od dostawców podzielonych proporcjonalnie do liczby współnajemców we wszystkich pokojach w równych częściach.

Dowód: umowa k. 8-9 akt

Pozwany B. W. uiścił czynsz za styczeń 2016 r.

Dowód: zeznania powoda B. C. k. 66 akt

W związku z narastającymi nieporozumieniami dotyczącymi opłat za media B. W. zaproponował właścicielowi mieszkania rozwiązanie umowy najmu za porozumieniem stron z końcem lutego. Powód na to przystał i w dniu 15 lutego 2016 r. B. C. wręczył B. W. pismo, w którym oświadcza, że wyraża zgodę na zaproponowane przez niego rozwiązanie umowy najmu.

Dowód: pismo k. 28 (oryginał k. 61 akt)

Dnia 18 lutego 2016 r. powód skierował do pozwanego za pośrednictwem poczty pismo wypowiadające mu umowę najmu z zachowaniem dwumniesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec kwietnia 2016 r.

Dowód: pismo k. 10, potwierdzenie nadania k. 11

B. C. był obciążany przez dostawców mediów opłatami za gaz wodę i prąd dostarczane do jego lokalu.

Dowód: rachunki k. 41-52 akt

Powód nie wydawał pozwanemu pokwitowań dokonanych wpłat

Bezsporne

Pozwany opuścił lokal powoda z końcem lutego.

Dowód: zeznania świadka N. M. k. 65v akt , zeznania pozwanego k. 66 akt

Pozwany zostawił klucze do mieszkania w skrzynce na listy. Nie poinformował powoda o opuszczeniu mieszkania. Powód odnalazł klucze w skrzynce 11 marca 2016 r.

Bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny został w sprawie ustalony na podstawie dowodów z dokumentów, których prawdziwość nie była, co do zasady, kwestionowana. Pozwany zarzucił sfałszowanie dokumentu z dnia 28 lutego 2016 r. i dowodu jego nadania. Brak jest okoliczności, które wskazują, iż dokumenty te zostały sfałszowane, Sąd jednak uznał, iż wypowiedzenie umowy sporządzone przez powoda w 18 lutego 2016 r. pozbawione jest skutków prawnych wobec wcześniejszych uzgodnień stron o rozwiązaniu umowy najmu z końcem lutego 2016 r.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się również na dowodzie z przesłuchania świadka w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia w sprawie - N. M. potwierdziła wyprowadzenie się pozwanego z lokalu z końcem lutego 2016 r. Sąd dał jej wiarę w tym zakresie, bowiem zeznania te korespondowały z oświadczeniem pozwanego i faktem rozwiązania umowy z końcem lutego 2016 r. za porozumieniem stron.

Co do zeznań B. C. i B. W. – to z jakich przyczyn, w jakim zakresie Sąd zeznaniom stron odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zostanie omówione poniżej.

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art. 659 § 1 kc przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Powód domagał się zasądzenia na jego rzecz umownego czynszu za luty marzec i kwiecień 2016 r.

Pozwany twierdził, iż za luty 2016 r. zapłacił 400 zł, jednak okoliczności tej nie udowodnił. Zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodu to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania tej okoliczności. W toku postępowania bezsporne okazało się, że powód nie wydawał pozwanemu pokwitowań za uiszczony czynsz. W tym miejscu wskazać należy, iż nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy jest rozważanie, jaka była przyczyna tego stanu rzeczy. Tak więc, dla udowodnienia twierdzeń pozwany obowiązany był przedstawić inne środki dowodowe, jednak takich nie zaoferował.

W związku z tym Sąd uznał, iż pozwany kwoty 400 zł za luty nie zapłacił.

Powództwo w tym zakresie byłoby zasadne, gdyby nie oświadczenie B. C., iż pozwany zapłacił należność czynszową na styczeń 2016 r. Skoro pozwany za styczeń zapłacił, to niezasadne było zaliczenie przez powoda uiszczonej przy zawieraniu umowy przez pozwanego kaucji na nieistniejącą zaległość ze stycznia 2016 r., tylko należało ją zaliczyć na zaległy czynsz.

Sam pozwany wskazał, że nie domagał się zwrotu kaucji, tylko pozostawił ją do rozliczenia powodowi.

Z uwagi na powyższe oddalono powództwo w zakresie żądania kwoty 400 zł na luty 2016 r.

Sąd oddalił powództwo w całości w zakresie roszczenia o zapłatę 760,75 zł za media ze względu na jego nieudowodnienie.

Jak wynika z ustalanego w sprawie stanu faktycznego wysokość opłat za media obciążającego pozwanego była źródłem nieporozumień i w tym postępowaniu winna zostać szczegółowo przez powoda wyjaśniona. Wprawdzie powód przedstawił szereg rachunków za media za różne okresy, jednakże nie przedstawił wyliczenia, za jaki okres i w jakim zakresie wynikające z nich naliczenia powinny obciążać pozwanego, w szczególności z uwzględnieniem zapisów umowy, że pozwany zobowiązany był do uiszczenia opłat eksploatacyjnych wynikających z dokumentów księgowych od dostawców podzielonych proporcjonalnie do liczby współnajemców we wszystkich pokojach w równych częściach. W toku postepowania nie zostało wykazanie w jakich okresach ile osób zajmowało poszczególne pokoje, i za który miesiąc ile powinien zapłacić pozwany.

Sad oddalił również powództwo o zapłatę kwoty 800 zł czynszu za marzec i kwiecień 2016 r. z uwagi ustalenie, iż umowa najmu została rozwiązana z dniem 29 lutego 2016 r. na mocy porozumienia stron.

Skoro B. W. zaproponował powodowi rozwiązanie umowy za porozumieniem stron, a powód to zaakceptował – co więcej, wręczył B. W. pismo własnoręcznie podpisane, w którym tę akceptację wyraża, a B. W. to pismo przyjmuje, niewątpliwie jest to zgodne oświadczenie woli stron, które doprowadza do zakończenia stosunku zobowiązaniowego pomiędzy stronami i rozwiązania umowy najmu z końcem lutego 2016 r.

Za niewiarygodne Sąd uznał, twierdzenia powoda, że nie miał pewności, czy faktycznie umowa została rozwiązana, ponieważ pozwany powiedział, że się zastanowi. Twierdzenie takie jest nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Podkreślić nadto należy, iż trzy dni później powód sporządza inne pismo – wypowiedzenie tej samej umowy z zachowaniem dwumiesięcznego terminu wypowiedzenia- czyli ze skutkiem na koniec kwietnia 2016 r. Powód nie potrafi wyjaśnić dlaczego tak robi – w swoich zeznaniach nie potrafi podać, co zdarzyło się pomiędzy 15 lutego 2016 r. a 18 lutego 2016 r, kiedy to wyraża zgodę na rozwiązanie umowy z końcem lutego a następnie wypowiada tą sama umową z końcem kwietnia 2016 r.

Bezsporne między stronami było to, że pozwany nie poinformował powoda o wrzuceniu kluczy do skrzynki pocztowej i nie zdał formalnie mieszkania. Powód twierdził, iż klucze do mieszkania odnalazł 11 marca 2016 r.

Okoliczność ta nie zmieniła oceny Sądu, co do okresu obowiązywania umowy najmu. Tak więc za 11 dni miesiąca marca 2016 r. powodowi mogłoby ewentualnie przysługiwać roszczenie o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z jego lokalu – po wykazaniu oczywiście stosownych przesłanek.

Mając powyższe na względzie Sąd powództwo orzekł jak w sentencji wyroku.

SSR Katarzyna Malinowska