Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marta Karnacewicz
Protokolant:	stażysta Przemysław Hrycaj

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2017 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. C., A. Z. i A. G.

przeciwko B. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej B. M. na rzecz powodów G. C., A. Z. i A. G. solidarnie kwotę 1.538,79 zł (jednego tysiąca pięciuset trzydziestu ośmiu złotych siedemdziesięciu dziewięciu groszy) wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi w stosunku rocznym od dnia 23 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, nie wyższymi jednak niż odsetki maksymalne za opóźnienie;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej B. M. na rzecz powodów G. C., A. Z. i A. G. solidarnie kwotę 592,65 zł (pięciuset dziewięćdziesięciu dwóch złotych sześćdziesięciu pięciu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2016 roku G. C., A. Z. i A. G. wnieśli o zasądzenie od B. M. na rzecz powodów solidarnie kwoty 3.443,13 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi w stosunku rocznym od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że udzieliła pozwanej pożyczki gotówkowej w dniu 27 października 2014 roku na kwotę 4.500 złotych. Pozwana zobowiązana była spłacać pożyczkę w 24 ratach, płatnych do 20. dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 20 grudnia 2014 roku. Pozwana częściowo spłaciła pożyczkę. Nie wywiązała się jednak z całości swojego zobowiązania. Strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty, a następnie wobec bezskuteczności wezwania, podjęła czynności windykacyjne. Umowa pożyczki została wypowiedziana pismem z dnia 28 sierpnia 2015 roku. Całość zadłużenia stała się wymagalna z dniem 19 października 2015 roku. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się: należność główna w kwocie 3.402,12 złotych oraz skapitalizowane odsetki od zadłużenia przeterminowanego liczone od dnia 19 października 2015 roku do dnia 18 sierpnia 2016 roku w kwocie 41,01 złotych.

W dniu 5 września 2016 roku Sąd Rejonowy w Gryfinie Wydział I Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powodów.

B. M. zaskarżyła ww. nakaz zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie wniosła o zasądzenie na jej rzecz od powodów kosztów procesu. Podniosła zarzut niewłaściwości Sądu Rejonowego w Gryfinie.

W treści sprzeciwu pozwana potwierdziła, iż zawarła ze stroną powodową ww. umowę pożyczki. Podniosła, iż dokonała wpłat na kwotę łącznie 2.078,14 złotych tytułem spłaty pożyczki. Zakwestionowała naliczenie przez powodów opłat i prowizji, a także opłat windykacyjnych i kosztów ustanowienia zabezpieczenia, podnosząc iż stanowią one obejście przepisów o odsetkach maksymalnych.

W odpowiedzi na sprzeciw powodowie podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie. Przedstawili rozliczenie wpłat dokonanych przez pozwaną, a także złożyli dokumenty w zakresie ubezpieczenia umowy.

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy w Gryfinie przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie.

Na rozprawie w dniu 12 czerwca 2017 roku pozwana zarzuciła dodatkowo brak upoważnienia A. C. do zawarcia umowy pożyczki i umowy ubezpieczenia. Zakwestionowała również harmonogram spłat dołączony do pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. C., A. Z. i A. G. prowadzą działalność gospodarczą pod firmą P. U. H. (...) s.c. z siedzibą w T. w zakresie usług finansowych.

Bezsporne, a nadto dowód:

- umowa spółki cywilnej, k. 8-8 verte;

W dniu 27 października 2014 roku G. C., A. Z. i A. G. w ramach ww. spółki cywilnej zawarli z B. M. umowę pożyczki gotówkowej na kwotę 4.500 złotych na okres od dnia 27 października 2014 roku do dnia 20 listopada 2016 roku. W imieniu strony powodowej umowę podpisała upoważniona do tego pracownica w osobie A. C..

Pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej czterokrotność kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym. Łączny koszt odsetek wynosił 616,93 złotych.

Na kwotę pożyczki złożyły się: kwota 1.726,06 złotych przekazana pozwanej przelewem w dniu 28 października 2014 roku, kwota 1.273,94 złotych potrącona jako pozostała do zapłaty z tytułu pożyczki do umowy z dnia 25 kwietnia 2013 roku, kwota 300 złotych tytułem prowizji i kwota 1.200 złotych tytułem kosztów ustanowienia zabezpieczenia.

Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 5.116,93 złotych.

B. M. zobowiązana była spłacić pożyczkę w 24 ratach, płatnych do 20. dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 20 grudnia 2014 roku, przy czym pierwsza rata w wysokości 244,84 złotych i kolejne w kwotach po 211,83 złotych.

Zgodnie z § 8 umowy niespłacenie raty pożyczki w całości lub w części w ustalonym terminie powodowało uznanie niespłaconej kwoty za zadłużenie przeterminowane. Od kwoty zadłużenia przeterminowanego powodowie naliczali odsetki według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej czterokrotność kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym.

Dodatkowo na podstawie § 9 umowy powodowie mieli prawo wypowiedzieć umowę w formie pisemnej z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia w sytuacji niespłacenia przez pozwaną dwóch kolejnych pełnych rat pożyczki.

Zgodnie z § 13 umowy w sytuacji niespłacenia rat pożyczki przez pozwaną strona powodowa mogła obciążyć ją opłatami za czynności windykacyjne oraz innymi związanymi z obsługą pożyczki, w tym m.in. kwotą 20 złotych za każde wezwanie do zapłaty, kwotą 20 złotych za ostateczne wezwanie do zapłaty, kwotą 150 złotych za czynności windykacyjne podejmowane po wezwaniu do zapłaty.

Dowód:

- umowa pożyczki z dnia 27 października 2014 roku, k. 9-10 verte;

- harmonogram spłat, k. 11;

- potwierdzenie operacji, k. 36;

- oświadczenie i umowa z dnia 25 kwietnia 2013 roku, k. 75-80;

Spłata umowy pożyczki została zabezpieczona umową ubezpieczenia z Towarzystwem (...) z siedzibą w W., z którym powodów łączyła generalna umowa ubezpieczenia. W dniu 27 października 2014 roku pozwana złożyła deklarację zgody na przystąpienie do ww. umowy w obecności pracownika powodów A. C.. Kwota 1.200 złotych tytułem kosztów ustanowienia zabezpieczenia, potrącona przez powodów z kwoty pożyczki, została pobrana na umowę ubezpieczenia.

Dowód:

- umowa generalna ubezpieczenia, k. 63-65;

- aneks do umowy ubezpieczenia, k. 66;

- warunki ubezpieczenia, k. 67-72;

- deklaracja zgody, k. 73;

- nota pokrycia, k. 74;

Tytułem przedmiotowej umowy pożyczki pozwana dokonała następujących płatności: w dniu 5 stycznia 2015 roku wpłaciła kwotę 266 złotych, w dniu 22 kwietnia 2015 roku wpłaciła kwotę 235 złotych i 237 złotych, w dniu 30 kwietnia 2015 roku wpłaciła kwotę 235 zlotych, w dniu 19 maja 2015 roku wpłaciła kwotę 227 złotych. Łącznie w tym okresie spłaciła 1.200 złotych.

Bezsporne, a nadto dowód:

- dowody wpłaty, k. 37-41;

Pismem z dnia 29 czerwca 2015 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 457,72 złotych tytułem dwóch rat (nr 6 i 7).

Pismem z dnia 28 lipca 2015 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty kwoty 689,09 złotych tytułem zaległości za trzy raty (nr 6, 7, 8).

Powodowie podjęli czynności windykacyjne w postaci wizyt pod adresem pozwanej.

Pismem z dnia 28 sierpnia 2015 roku powodowie wypowiedzieli umowę pozwanej, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.

Bezsporne, a nadto dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 29 czerwca 2015 roku z kopertą, k. 12-13;

- wezwanie do zapłaty z dnia 28 lipca 2015 roku z kopertą, k. 14-15;

- protokół windykacyjny, k. 16;

- wypowiedzenie z dnia 28 sierpnia 2015 roku z kopertą, k. 17-18;

W dniu 28 sierpnia 2015 roku B. M. dokonała wpłaty kwoty 228,15 złotych, a następnie w dniu 30 listopada 2015 roku kwoty 200 złotych. W dniu 5 stycznia 2016 roku pozwana wpłaciła kwotę 50 złotych, w dniu 4 lutego 2016 roku kwotę 99,99 złotych, w dniu 4 marca 2016 roku kwotę 100 złotych, w dniu 5 lipca 2016 roku kwotę 200 złotych. Łącznie w tym okresie pozwana spłaciła kwotę 878,14 zlotych tytułem przedmiotowej pożyczki.

Bezsporne, a nadto dowód:

- potwierdzenie operacji, k. 42;

- dowód wpłaty, k. 43-46;

Pismem z dnia 26 kwietnia 2016 roku powodowie ponownie wezwali pozwaną do zapłaty.

Bezsporne, a nadto dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 26 kwietnia 2016 roku z kopertą, k. 19-20.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

W przedmiotowej sprawie podstawą żądania powodów była umowa pożyczki zawarta w dniu 27 października 2014 roku między powodami prowadzącymi działalność gospodarczą pod firmą P. U. H. (...) s.c. z siedzibą w T. w zakresie usług finansowych a pozwaną B. M..

Umowa pożyczki jest umową nazwaną, uregulowaną w art. 720 i n. k.c.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą. O konsensualnym charakterze pożyczki przesądza fakt, że dochodzi ona do skutku przez samo porozumienie się stron. Obowiązek wydania przedmiotu pożyczki, jaki ciąży na pożyczkodawcy, jest konsekwencją uprzednio zawartego porozumienia w tej sprawie. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Umowa pożyczki może być więc umową odpłatną lub nieodpłatną. Pamiętać przy tym trzeba o zasadach, jakie obowiązują przy zawarciu umowy z wykorzystaniem wzorca (art. 384-385 ⁴ k.c.). W zakresie ustalania wielkości wynagrodzenia należnego pożyczkodawcy strony korzystają ze swobody krępowanej w odniesieniu do każdego stosunku przepisami o odsetkach maksymalnych (art. 359 § 2 ¹ k.c.). Natomiast w odniesieniu do umowy pożyczki z udziałem konsumenta jako pożyczkobiorcy granice korzyści, jakie mogą osiągać pożyczkodawcy, wyznacza ustawa z 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 100, poz. 1081 z późn. zm.).

Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia niniejszej umowy pożyczki. Kwestionowała natomiast zasadność żądania przez powoda roszczenia w dochodzonej pozwem wysokości, z uwagi na częściową spłatę zadłużenia i niezasadność naliczania niektórych opłat i prowizji.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił iż pozwana B. M. zobowiązała się do spłaty pożyczki w wysokości 4.500 złotych. Na kwotę pożyczki złożyły się: kwota 1.726,06 złotych przekazana pozwanej przelewem w dniu 28 października 2014 roku, kwota 1.273,94 złotych potrącona jako pozostała do zapłaty z tytułu pożyczki do umowy z dnia 25 kwietnia 2013 roku, kwota 300 złotych tytułem prowizji i kwota 1.200 złotych tytułem kosztów ustanowienia zabezpieczenia. Pożyczka została zawarta na okres od dnia 27 października 2014 roku do dnia 20 listopada 2016 roku i miała być spłacona w 24 ratach, płatnych do 20. dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 20 grudnia 2014 roku. Pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej czterokrotność kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym. Łączny koszt odsetek wynosił 616,93 złotych. Łącznie zatem B. M. powinna zapłacić kwotę 5.116,93 złotych. Tymczasem tytułem przedmiotowej umowy pożyczki pozwana dokonała następujących płatności: w dniu 5 stycznia 2015 roku wpłaciła kwotę 266 złotych, w dniu 22 kwietnia 2015 roku wpłaciła kwotę 235 złotych i 237 złotych, w dniu 30 kwietnia 2015 roku wpłaciła kwotę 235 zlotych, w dniu 19 maja 2015 roku wpłaciła kwotę 227 złotych. Łącznie w tym okresie spłaciła 1.200 złotych. Następnie w dniu 28 sierpnia 2015 roku B. M. dokonała wpłaty kwoty 228,15 złotych, a w dniu 30 listopada 2015 roku kwoty 200 złotych. W dniu 5 stycznia 2016 roku pozwana wpłaciła kwotę 50 złotych, w dniu 4 lutego 2016 roku kwotę 99,99 złotych, w dniu 4 marca 2016 roku kwotę 100 złotych, w dniu 5 lipca 2016 roku kwotę 200 złotych. Łącznie w tym okresie pozwana spłaciła kwotę 878,14 zlotych tytułem przedmiotowej pożyczki. Za cały okres kredytowania pozwana spłaciła łącznie kwotę 2.078,14 złotych. Do spłaty pozostało jej zatem 3.038,79 złotych.

Sąd za nieuzasadnione uznał przy tym obciążanie pozwanej przez powodów opłatami za czynności windykacyjne. Podkreślenia wymaga, że ustalenie w umowie kosztów postępowania windykacyjnego nie może być dowolne i wygórowane, lecz musi być zbliżone do realnych kosztów. Obowiązujące bowiem przepisy pozwalają na obciążenie kredytobiorcy jedynie kosztami pozostającymi „w związku z umową” . Zgodnie bowiem z treścią art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki, powinna określać m.in. informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki na jakich koszty te mogą ulec zmianie. Do takich kosztów nie sposób zaś zaliczyć kosztów wysyłania wezwań do zapłaty o których mowa w treści umowy. Tym bardziej, że rzeczywisty koszt wysłania wezwania do zapłaty jest znacznie niższy niż kwota wskazana w umowie i wynosząca 20 złotych. Na marginesie dodać jeszcze należy, iż strona powodowa nie wskazała, na czym konkretnie podjęte przez nią działania windykacyjne polegały. Z tych też względów Sąd nie znalazł podstaw do obciążania tymi kosztami pozwanej. W ocenie Sądu brak jest podstaw do przerzucania na pozwaną kosztów postępowania windykacyjnego również z tego względu, iż powód zawodowo zajmuje się udzielaniem pożyczek i koszty takowe są związane z normalnym ryzykiem prowadzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Wskazać również należy, iż w ocenie Sądu obciążanie pozwanej dodatkowymi kosztami pożyczki obejmującymi prowizję za udzielenie pożyczki w kwocie 300 złotych oraz kosztami ubezpieczenia w wysokości 1.200 złotych należało uznać za bezzasadne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nadto stosownie do treści art. 385 ¹ § 3 k.c., nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Jednocześnie stosownie do art. 385 ¹ § 4 k.c. ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Oznacza to, że w znacznej liczbie przypadków ciężar dowodu będzie spoczywał na przedsiębiorcy udzielającym pożyczki.

Na gruncie przywołanego przepisu określenie „postanowienie umowne", odnosić się może nie tylko do treści umowy, ale obejmować może także postanowienia wykraczające poza treść umowy, które zawarte są we wzorcach i składają się na treść stosunku prawnego. Przy czym jeżeli spotykamy się z klauzulą umowną, której treść jest identyczna lub zbliżona do jednego z przykładów objętych katalogiem z art. 385 § 3 k.c., to możemy uznać ją za niedozwoloną tylko wówczas, gdy zostały wypełnione pozostałe przesłanki odnoszące się do klauzul niedozwolonych, a więc jeżeli klauzule umowne nie zostały indywidualnie uzgodnione z konsumentem i kształtują jego prawa oraz obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 3851 § 1 k.c.). Nadto należy mieć na względzie, że nie jest możliwe ustalenie pewnych ogólnych kryteriów, których spełnienie w każdej sytuacji automatycznie będzie prowadzić do uznania, że interesy danego konsumenta zostały rażąco naruszone. Zatem postanowienia umowne, które w istocie kształtują prawa konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy stanowią niedozwoloną klauzulę umowną, wobec powyższego konsument przy spełnieniu dodatkowych przesłanek nie jest związany postanowieniami warunków umowy w tym zakresie. O rażącym naruszeniu interesów konsumenta można mówić w sytuacji nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku zobowiązaniowym, natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom będzie miało miejsce wtedy, gdy w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego partner konsumenta tworzy takie klauzule umowne, które godzą w równowagę kontraktową stosunku.

W ocenie Sądu dodatkowe koszty związane z udzieleniem pozwanej pożyczki obejmujące prowizję na poziomie ustalonym przez stronę powodową nie znajdują żadnego uzasadnienia dla ich uwzględnienia, a nadto godzą w dobre i uczciwe praktyki kupieckie oraz w sposób rażący naruszały interes pozwanej jako konsumenta. Powodowie w zawisłej sprawie nie wykazali również, aby dodatkowe opłaty których dochodzili były w rzeczywistości niezbędne z punktu widzenia realizacji obowiązków zawartej z pozwaną umowy pożyczki, a nadto nie wykazali, iż faktycznie je ponieśli w podanej wysokości. Prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości 300 złotych miała na celu pokrycie poniesionych przez pożyczkodawcę kosztów związanych z przygotowaniem umowy pożyczki. Strona powodowa nie wskazała jednak w zasadzie jakie czynności podjęła w tym kierunku i jakie wydatki poniosła z tego tytułu. Opieranie się zaś wyłącznie na zapisie umownym w ocenie Sądu jest niewystarczające i powinno zostać wykazane innymi dowodami, których strona powodowa niestety nie przedstawiła.

Jako bezzasadne Sąd uznał również żądanie powodów obejmujące kwotę 1.200 złotych tytułem kosztów ubezpieczenia. W ocenie Sądu powyższe koszty są nadmiernie wygórowane i nie mają racjonalnego uzasadnienia. Wskazać należy, iż strona powodowa udowodniła zawarcie samej umowy ubezpieczenia z pozwaną, jednak nie wyliczyła wysokości nałożonej na pozwaną składki ubezpieczenia. Nadto, podkreślenia wymaga fakt, iż podana wysokość składki ubezpieczeniowej w kwocie 1.200 złotych przy pożyczce w wysokości 4.500 złotych jest nadmierna.

W związku z powyższym Sąd nie mógł się zgodzić z twierdzeniami strony powodowej, jakoby zasadnym było dodatkowe obciążenie pozwanej ww. opłatami i ustalił, że łączna wysokość zadłużenia pozwanej powinna kształtować się kwotą pożyczki pozostałą do spłaty 3.038,79 złotych, po odjęciu kosztów prowizji – 300 złotych i kosztów ubezpieczenia – 1.200 złotych. Przedmiotowym pozwem powodowie dochodzili kwoty 3.402,12 złotych tytułem należności głównej, zatem ich roszczenie należało uwzględnić w części, tj. w kwocie 1.538,79 złotych i w pozostałym zakresie oddalić.

O odsetkach od ww. kwoty rozstrzygnięto na podstawie art. 481 § 1 k.c., w związku z czym odsetki zasądzono, zgodnie z żądaniem powodów, od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Sąd oddalił roszczenie strony powodowej również w zakresie kwoty 41,01 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek od zadłużenia przeterminowanego liczonych od dnia 19 października 2015 roku do dnia 18 sierpnia 2016 roku. Strona powodowa nie wykazała bowiem od jakiej kwoty i w jaki sposób dokonała wyliczenia tych odsetek, a to na niej zgodnie z art. 6 k.c. ciążył ten obowiązek.

Na marginesie odnieść należy się również do zarzutu pozwanej B. M. o braku upoważnienia A. C. do zawarcia umowy pożyczki i umowy ubezpieczenia w imieniu powodów. W tym miejscu podkreślić należy, iż zgodnie z art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności (a za taką należy uznać A. C.) poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2002 r. (V CKN 1031/00) stwierdzono nadto, iż artykuł 97 k.c. może mieć zastosowanie do osób podpisujących w imieniu banku umowę kredytową, co również miało miejsce w niniejszej sytuacji. A. C. była bowiem osobą upoważnioną do podpisania umowy w imieniu powodów, udzielających pozwanej w ramach swojego przedsiębiorstwa, pożyczki gotówkowej. Została wymieniona z imienia i nazwiska w nagłówku umowy jako osoba reprezentująca powodów. Nadto, umowa została zawarta w siedzibie firmy powodów.

W punkcie III sentencji wyroku, Sąd na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c. orzekł o kosztach procesu, stosownie do wyniku postępowania. Zgodnie z art. 100 zd. pierwsze k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Jak powszechnie się przyjmuje, podstawę obliczeń przy podziale kosztów stanowi suma należności obu stron, ustalona na podstawie zasad wskazanych w art. 98 § 2 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. i dzielona proporcjonalnie do stosunku, w jakim strony utrzymały się ze swoimi roszczeniami lub obroną. Otrzymane w rezultacie kwoty stanowią udziały stron w całości kosztów. W przedmiotowej sprawie na koszty postępowania poniesione przez powodów składała się opłata sądowa (100 zł), a także koszty wynagrodzenia pełnomocnika (1.200 zł) i opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł). Łącznie strona powodowa wydatkowała kwotę 1.317 złotych. Żądanie powodów zostało uwzględnione w 45 %, a zatem pozwana powinna zwrócić im - proporcjonalnie do wygranej - kwotę 592,65 złotych. Strona pozwana nie poniosła żadnych kosztów procesu, a zatem strona powodowa nie była zobowiązana do ich zwrotu.

Tak argumentując orzeczono jak w sentencji.

SSR Marta Karnacewicz