Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko D. Z. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 5 kwietnia 2016 r.

sygn. akt IX C 754/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że zasądza od pozwanej D. Z. (1) na rzecz strony powodowej (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 25.924,99 zł ( dwadzieścia pięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia cztery złote dziewięćdziesiąt dziewięć groszy ) wraz z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od kwoty 20.261,27 zł od dnia 25 lutego 2015 r. do dnia zapłaty z tym zastrzeżeniem, że od dnia 1 stycznia 2016 r. nie mogą być one wyższe niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych oraz zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej 2720,69 zł zwrotu kosztów postępowania oraz dodaje punkt III którym nakazuje uiścić pozwanej D. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu kwotę 997 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od pozwu;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej 1849 zł zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

III.  przyznaje kuratorowi ustanowionemu dla pozwanej nieznanej z miejsca pobytu - adwokat P. M. wynagrodzenie w kwocie 2400 zł wraz z należnym podatkiem VAT w wysokości 552 zł;

IV.  nakazuje uiścić pozwanej D. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu kwotę 2400 zł brakujących wydatków na poczet wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla pozwanej nieznanej z miejsca pobytu.

SSO Małgorzata Dasiewicz – Kowalczyk SSO Jarosław Jaroń SSR del. Magdalena Rzeszutek-Jaworska

Sygnatura akt II Ca 1028/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2016r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia oddalił powództwo (...) S.A. z siedzibą we W. przeciwko D. Z. (1) o zapłatę (pkt I), oraz przyznał i nakazał wypłacić z zaliczki uiszczonej przez stronę powodową kuratorowi P. M. wyznaczonemu dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej D. Z. (1) kwotę 2.400 zł. tytułem wynagrodzenia (pkt II).

Rozstrzygnięcie swoje Sąd I isntacji wydał w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 18 marca 2009 r. D. Z. (1) zawarła z (...) S.A. z siedzibą we W. umowę kredytu na zakup pojazdu samochodowego nr (...) na kwotę 38.282,40 zł od dnia 18 marca 2009 r. do dnia 18 marca 2016 r. Oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia umowy wynosiło 13,20% w stosunku rocznym i było zmienne (§ 1 i § 2 ust. 1 i 2). Pozwana zobowiązała się do terminowej spłaty kredytu wraz z odsetkami w 84 ratach miesięcznych płatnych do 18-go dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 18 kwietnia 2009 r. (§ 2 ust. 4). Za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części strona powodowa naliczała odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne) według stopy równej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (§ 2 ust. 6). Pozwana była uprawniona do przedterminowej spłaty kredytu poprzez wpłatę na rachunek kwoty pozwalającej na całkowite rozliczenie kredytu, przy czym strona powodowa mogła pobrać środki z rachunku w terminie określonym w regulaminie udzielania kredytów na zakup pojazdów samochodowych (...), stanowiącym integralną część umowy (§ 2 ust. 8). O zmianach oprocentowania pozwana miała być informowana w sposób określony w tymże regulaminie (§ 2 ust. 9). W przypadku braku wpłaty raty w terminie (wynikającym z harmonogramu ustalonego umową), strona powodowa mogła podjąć działania upominawczo-windykacyjne. W razie zwłoki pozwanej w zapłacie dwóch pełnych rat, strona powodowa mogła wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia pod warunkiem uprzedniego wezwania pozwanej do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania (§ 4 ust. 1). Opłaty i prowizje związane z obsługą kredytów oraz informacje o innych kosztach ponoszonych przez pozwaną w związku z niewykonaniem przez niego zobowiązań wynikających z umowy wskazane zostały w tabeli opłat i prowizji dla czynności związanych z obsługą kredytów na zakup towarów i usług oraz pożyczek gotówkowych udzielanych przez (...) S.A., stanowiącej załącznik nr 1 będący integralną częścią umowy (§ 4 ust. 4).

W piśmie z dnia 25 czerwca 2014 r. adresowanym do pozwanej strona powodowa wypowiedziała umowę kredytu nr (...) z dnia 18 marca 2009 r. i wskazała, że cała należność z tytułu udzielonego kredytu stała się wymagalna, tj. odsetki w kwocie 4.141,20 zł, niespłacone raty kapitałowe w kwocie 20.261,27 zł, koszty wezwań do zapłaty w kwocie 135,00 zł oraz opłaty miesięczne za prowadzenie rachunku w kwocie 126,00 zł. Pismo zostało zwrócone do nadawcy z adnotacją „Adresat nie mieszka pod tym adresem”.

Strona powodowa na dzień 24 lutego 2015 r. naliczyła zadłużenie pozwanej w wysokości 26.104,99 zł, na które składa się kwota 20.261,27 zł tytułem należności głównej, kwota 5.465,72 zł tytułem odsetek za okres od dnia 18 marca 2009 r. do dnia wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego oraz kwota 198,00 zł tytułem kosztów. Wyciąg z ksiąg banku zostały opatrzony pieczęcią i podpisany przez M. M., (...), upoważnionej do podpisywania wyciągów z ksiąg banku.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieuzasadnione.

Strona powodowa domagała się zapłaty na jej rzecz od pozwanej kwoty 25.924,99 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 20.261,27 zł od dnia 25 lutego 2015 r. do dnia zapłaty tytułem niespłaconych rat kredytu wynikających z umowy kredytu z dnia 18 marca 2009 r. W ocenie Sądu, strona powodowa nie wykazała swojego roszczenia tak co do zasady jak i wysokości. Zdaniem Sądu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulegało jedynie wątpliwości, że strony łączyła umowa kredytu. Na podstawie przedstawionych przez stronę powodową dokumentów w postaci umowy kredytu, wyciągu z ksiąg banku i wypowiedzenia umowy Sąd nie miał jednakże możliwości zweryfikowania, czy dochodzona kwota w istocie przysługuje stronie powodowej wobec pozwanej. Sąd nie mógł okoliczności tej zweryfikować, ponieważ nie przedstawiono ani harmonogramu spłat ani żadnego dowodu na okoliczność wypowiedzenia umowy łączącej strony. Strona powodowa nie przedstawiła przede wszystkim regulaminu udzielania kredytów na zakup pojazdów samochodowych (...), który miał stanowić integralną część umowy (§ 2 ust. 8 umowy). Dowody dołączone do pozwu przez stronę powodową nie mogły stanowić o łączącej strony więzi zobowiązaniowej i nie wykazywały szczegółów stosunku prawnego. Brak było możliwości zweryfikowania jakie były rzeczywiste ustalenia stron co do zakresu obowiązków pozwanej w zakresie realizacji umowy kredytu oraz w jakim okresie od dnia zawarcia umowy została ona rozwiązana, a co pozwoliłoby na ustalenie w jakiej to wysokości mogłaby strona powodowa domagać się od pozwanej zapłaty.

Zdaniem Sądu strona powodowa nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia. Wprawdzie z kolejnymi pismami procesowymi przedkładała zestawienia należności i wpłat, ale jednak nie mogły one zostać potraktowane jako dowody, ale jedynie jako jej twierdzenia. Strona powodowa wskazywała, że pozwana dokonała wpłat w łącznej wysokości 34.760,00 zł. Mając na uwadze wysokość udzielonego kredytu (38.282,40 zł) oraz wysokość dochodzonej kwoty (25.924,99 zł), Sąd powziął wątpliwości co do zasadności i wysokości roszczenia. Ponadto strona powodowa nie wskazała z czego wynikają naliczone opłaty i prowizje, których zapłaty również się domagała, nie przedkładając żadnego dowodu w tym zakresie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c..

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona powodowa wnosząc o zmianę wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, nadto o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W apelacji strona powodowa zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego jak i procesowego oraz uniemożliwienie dochodzenia przez powoda od pozwanego całości dochodzonego powództwem roszczenia, oraz błędne ustalania dokonane przez Sąd. Zdaniem strony skarżącej Sąd Rejonowy naruszył między innymi zasadę swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 kpc, art. 245 kpc, art. 316 kpc a także zasadę wyrażoną w treści art. 3 kpc oraz art. 232 kpc jak również art. 6 kc. Zdaniem strony apelującej nie można także pominąć, iż kurator ustanowiony dla pozwanej nie wykonał żadnej czynności, aby w pierwszej kolejności poinformować pozwaną o toczącym się postępowaniu pomimo posiadania szeregu uprawnień ustawowych umożliwiających odszukanie pozwanej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w całości. Sąd II instancji mając obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału, dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w następstwie, czego uznał, iż Sąd Rejonowy wadliwie rozstrzygnął w przedmiocie żądania, z jakim wystąpiła strona powodowa. Prowadzić to musiało do zmiany zaskarżonego wyroku i odmiennego rozstrzygnięcia, co do istoty sprawy.

Strona powodowa (...) S.A. z siedzibą we W. domagała się zasądzenia pozwanej D. Z. (1) kwoty 25.924,99 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 20.261,27 zł od dnia 25 lutego 2015 r. do dnia zapłaty, u podstaw którego to roszczenia legł brak spłaty przez pozwaną należności z tytułu zawartej przez strony umowy kredytu z dnia 18 marca 2009 r. Na dochodzoną kwotę zgodnie z pozwem składała się : należność główna w kwocie 2026,27 zł, , należność z tytułu odsetek naliczonych do dnia 18 marca 2009r. do dnia 24 lutego 2015r w kwocie 5465,72 zł, opłaty, prowizje, opłaty za prowadzenie rachunku w wysokości 198 zł a także opłaty za rachunek 180 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego strona powodowa wykazała, iż dochodzona pozwem należność jej przysługuje w całości. Za trafne, należało uznać podnoszone w apelacji zarzuty naruszenia art. 233§1 kpc wobec błędnej oceny dowodów i nie rozważenia całego zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy odniósł się do żądania pozwu dokonując bardzo pobieżnej oceny zaoferowanych przez stronę powodową jak też dokonując częściowo wadliwego rozkładu dowodu. Strona powodowa dla poparcia swojego żądania przedłożyła umowę kredytu na zakup pojazdu samochodowego z 18 marca 2009r. zawartą przez strony, wyciąg z ksiąg baku z dnia 24 lutego 2015r., wypowiedzenie umowy kredytu z 25 czerwca 2014r. skierowane do D. Z. (1) wraz z dowodem potwierdzającym próbę doręczenia (zwrócono awizowana przesyłka), nadto wydruk z kartoteki kredytu, terminarza spłat, księgowań na rachunku pozwanej. Sąd Rejonowy nie przeanalizował właściwie tych dowodów, przyjmując iż nie miał możliwości na ich podstawie dokonać weryfikacji żądania pod względem zasadności i wysokości, ani ustalić szczegółów stosunku prawnego łączącego strony wobec braku przedłożenia regulaminu udzielania kredytów na zakup pojazdów samochodowych (...) który miał stanowić integralną część umowy. Z powyższym nie sposób się było zgodzić. To w umowie kredytu określono strony umowy, kwotę kredytu (38282,40 zł), cel na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu (84 miesięczne raty po 709,60 zł), wysokość oprocentowania kredytu na dzień zawarcia umowy (13,20%) i warunki jego zmiany, kwotę odsetek umownych za cały okres kredytowania (20568 zł), całkowity koszt kredytu (22040 zł), sposób spłaty kredytu (raty wpłacane na rachunek otwarty dla potrzeb spłaty kredytu którego koszt prowadzenia określono na 9 zł miesięcznie ), podstawy i sposób naliczania odsetek karnych od zadłużenia przeterminowanego (czterokrotność stopy kredytu lombardowego), sposób zaliczania wpłat (na opłaty za prowadzenie rachunku, w dalszej kolejności na kapitał, odsetki, opłaty, prowizje i inne koszty), a nadto kwestię przedterminowej spłaty kredytu, przy czym w zakresie terminu poboru środków z rachunku umowa odsyła do Regulaminu udzielania kredytów na zakup pojazdów samochodowych AutoAuto. W umowie nadto uregulowano sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, warunki rozwiązania umowy (możliwość wypowiedzenia w razie zwłoki w zapłacie dwóch rat). W świetle treści umowy należało uznać, iż zostały w niej uregulowane istotne elementy stosunku prawnego między stronami, tym samym nie sposób uznać by Sąd pozbawiony został podstawy ustaleń w tym zakresie. Z treści umowy jasno wynika zakres zobowiązania powódki tak co kapitału, odsetek, jak i kosztów kredytu, sposób jego spłaty, oraz skutki braku spłaty. Rzeczony regulamin, którego brak Sąd Rejonowy uczynił w istocie koronnym argumentem swego stanowiska, odnosił się jedynie do kwestii przedterminowej spłaty kredytu i nie sposób uznać by w stanie faktycznym sprawy u której podstaw legł brak spłaty kredytu, był on dowodem istotnym dla rozstrzygnięcia (art. 227 kpc).

Ustalenie wzajemnych prawa i obowiązków stron nie nastręczało zatem trudności w sprawie. Wiadomo jaki kredyt pozwana zaciągnęła i w jaki sposób oraz na jakich warunkach miała go spłacać. Co więcej w oparciu o zaoferowane dowody możliwym było również ustalenie zaistnienia zadłużenia po stronie pozwanej, wysokości dokonanych wpłat i sposobu ich zarachowania, a także sposobu i podstawy naliczania odsetek. Z wyciągu z ksiąg banku wynika wysokość zadłużenia pozwanej z tytułu umowy kredytu na dzień 24 lutego 2015r., wraz z rozbiciem na należność główną (20261,27 zł) oraz odsetki 5465,72 zł (ze szczegółowym ich wyliczeniem tak karnych jak i umownych;) jak też należność 180 zł wynikająca z umowy rachunku bankowego otwartego dla potrzeb obsługi kredytu (co potwierdza umowa kredytowa). Wskazany dowód ma walor dokumentu prywatnego tym samym podlega ocenia zgodnie z art. 233§1 kpc a więc z uwzględnieniem pozostałego materiału dowodowego przy jednoczesnym braku kwestionowania przez stronę przeciwną tego dowodu. Pozostały zaś materiał dowodowy z rzeczonym wyciągiem i umową kredytową korespondował. Jednocześnie strona powodowa i w treści pism procesowych zaprezentowała szczegółowy wykaz wpłat pozwanej i sposób ich zarachowywania.

Zgromadzony materiał dowody wskazuje iż pozwana zaciągnęła kredyt w wysokości 38 282,40 zł na okres od 18 marca 2009r. do 18 marca 2016r., którego koszt całkowity wynosił 22049,40 zł. Zatem zakładając terminową regulacje wpłat przez okres umowny pozwana winna była uiścić na rzecz banku około 60.000 zł w 84 ratach,, które na dzień ustalenia kredytu wynosiły 709,60 zł (licząc razem z opłatą za prowadzenie rachunku). Pozwana ostatniej wpłaty dokonała 30 czerwca 2013r., zaprzestając spłacania pozostałych, przy czym i do w/w daty nie były dokonywane w pełni i regularnie, co generowało naliczanie odsetek karnych. Pozwana dokonała wpłat na 34760 zł., co pokryło częściowo kapitał, odsetki oraz koszty opłaty i prowizje. Ewentualne dokonanie wpłat przez pozwaną w większym rozmiarze nie zostało przez pozwaną ani podniesione ani wykazane, a obowiązek dowodowy w tym zakresie obciążał pozwaną (art. 6 kc), a nie stronę powodową. W kontekście wysokości kwoty przez pozwaną uiszczonej, jako niezrozumiałą jawiła się wątpliwość Sądu Rejonowego, co do zasadności roszczenia, z odwołaniem do kwoty udzielonej pożyczki. Uszło zupełnie uwagi Sądu I instancji, iż zobowiązanie umowne powódki nie obejmowało wyłącznie kapitału, ale i koszt pożyczki przekraczający kwotę 20.000 zł, co więcej opóźnienia w płatnościach i ich następcze zaniechanie generowało między innymi odsetki karne. Trudno, zatem uznać by uiszczenie kwoty około 34.000 zł wyczerpywać miało zobowiązanie pozwanej.

Dalej wskazuje Sąd Okręgowy, iż zaniechanie spłat przez pozwaną ostatecznie doprowadziło do wypowiedzenia pismem z 25 czerwca 2014r. umowy kredytowej, w przedmiocie czego pismo zostało skierowane do pozwanej na adres wskazany w umowie kredytowej (ul. (...), K.), a która to przesyłka wróciła do nadawcy (Banku), jako nieodebrana w terminie przez adresata, na dowód czego strona powodowa ową korespondencję złożyła (k. 26 akt). Nieuprawnionym, zatem pozostawał tak zarzut pozwanej reprezentowanej prze kuratora jak i wniosek Sądu Rejonowego o braku dowodu dokonanego wypowiedzenia. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do negowania jego skuteczności. Prawidłowe skierowanie oświadczenia polega na wysłaniu go na adres zamieszkania osoby fizycznej lub adres siedziby rejestrowej osoby prawnej (ułomnej osoby prawnej). Niemożność doręczenia pod którymkolwiek z adresów, pod którym według wszelkiego prawdopodobieństwa powinien być możliwy kontakt z adresatem, obciąża tego ostatniego. W razie zwrotu niedostarczonej przesyłki, za chwilę złożenia oświadczenia woli należy uznać moment, w którym korespondencja mogła i powinna być doręczona drugiej stronie. Będzie to dzień, w którym po raz pierwszy próbowano doręczyć przesyłkę pod właściwym adresem. Data taka będzie zwykle uwidoczniona na zwróconej przesyłce w postaci odpowiedniej adnotacji doręczyciela. Nawet jeśli w rzeczywistości nie doszło do odebrania lub odczytania przesłanego oświadczenia, ryzyko z tym związane będzie obciążać adresata. Kodeks cywilny stanowi o możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia. Z tych to właśnie względów odmowa przyjęcia wręczanego pisma, nieodebranie prawidłowo awizowanego listu, nieprzekazanie przesyłki przez dorosłego domownika lub pracownika, nieprzeczytanie lub przypadkowe wykasowanie wiadomości SMS, czy też niewydrukowanie tekstu zapamiętanego przez maszynę faksową - z pewnością nie mogą stanowić powodów dla stwierdzenia, że oświadczenie woli nie zostało złożone. Co więcej, negatywne konsekwencje niemożności skomunikowania się z osobą w miejscach, w których kontakt ten według wszelkiego prawdopodobieństwa powinien być możliwy, obciążają tę osobę, gdyż powinna ona zadbać o zapewnienie możliwości porozumiewania się z nią, np. za pośrednictwem wskazanych przez nią osób lub przez poinformowanie o nowym adresie. W orzeczeniu z dnia 19 maja 1949 r. (C 429/49) Sąd Najwyższy uznał, że jeżeli odbiorca oświadczenia woli pozostający w stałym stosunku prawnym ze składającym, nie uprzedził go o zmianie swojego adresu, to ponosi ryzyko niezapoznania się z treścią oświadczenia woli skierowanego pod adres już nieaktualny. Pozwana wskazała w umowie kredytowej adres, na który do powodowy bank kierował korespondencję, w tym i wypowiedzenie. Pozwana nie poinformowała Banku o zmianie swojego adresu w toku trwania umowy, tym samym nie było podstaw po stronie banku by adres z umowy kredytowej uznawać za nieprawidłowy czy nieaktualny. To, że pozwana korespondencji nie odebrała nie przesądza nieprawidłowości adresu. Jednocześnie i inny adres meldunkowy czy jego w ogóle brak również nieprawidłowości adresu z umowy nie przesądza, skoro istotnym jest adres zamieszkania a ten pozwana wskazała w umowie kredytowej. Notabene uwzględniając historię meldunkową pozwanej uwidocznioną w bazie PESEL Sąd, pozwana kilkukrotnie zmieniała meldunek, przy czym także na datę zawarcia umowy kredytowej nie pookrywał się on ze wskazywanym przez pozwaną adresem zamieszkania, tym bardziej zatem adres z umowy należało uznać za właściwy dla banku dla doręczeń, skoro o jego zmianie nie informowała. Co więcej zwrócić należy uwagę na próby ustalenia adresu pozwanej przez powodowy Bank, a także ze strony kuratora i Sądu Okręgowego. Strona powodowa wraz z apelacją zaoferowała dowód w postaci dowodu rejestracyjnego pojazdu należącego do pozwanej, w którym wskazany był adres tożsamy, co w umowie kredytowej, załączając jednocześnie informacje z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego o ubezpieczeniu OC dla tego pojazdu w (...) S.A. w W.. Z informacji (...) S.A. o jaką zwrócił się Sąd Okręgowy, wynikało, iż na koncie klienta (pozwanej) i polisie widnieje adres w P. (ul (...)), natomiast na tej samej polisie w pozycji właściciel pojazdu widnieje D. Z. (2) ul (...), K.. W świetle powyższego pozwana posługuje się różnymi adresami, przy czym w dalszym ciągu i tym, jaki uwidoczniony został w umowie kredytowej. Sąd Okręgowy poinformował pozwaną o toczącym się postępowaniu wysyłając korespondencję na oba wskazane wyżej adresy, niemniej obie przesyłki wróciły z informację, iż nie odebrano ich w terminie. Jednocześnie kurator ustanowiony dla pozwanej wskazał, iż mimo podjętych prób kontaktu z pozwaną (na ustalony numer telefonu i adres mailowy) nie otrzymywał z jej strony żadnych odpowiedzi. W ocenie Sądu Okręgowego zachowanie pozwanej, która z własnej woli zrezygnowała z zapoznaniem się z wszelką korespondencja do niej kierowaną (przez Bank, Sąd i kuratora) unikając doręczenia, nie może rzutować na skuteczność doręczenia jej wypowiedzenia umowy kredytowej, tym samym zasadnym było przyjęcie dotarcia tego oświadczenia do pozwanej a ryzyku niepoznania się z jego treścią obciąża wyłącznie pozwaną.

W świetle powyższego wobec nawiązania przez strony stosunku umownego z którego pozwana się nie wywiązała generując po swojej stronie zadłużenia na kwotę objętą żądaniem pozwu, zasadnym wobec skutecznego wypowiedzenia umowy kredytowej pozostawało uwzględnienie powództwa w całości, w tym w zakresie niespłaconego kapitału (20261,27 zł), odsetek (5465,72 zł) , opłat za rachunek (180) zł, oraz pozostałych opłat 30 zł (wysłanie korespondencji wypowiedzeniem oraz sporządzenie wyciągu z ksiąg banku - każde po 15 zł zgodnie z tabelą opłat i prowizji związanych z umową kredytową stanowiącą załącznik do umowy kredytu). Opłat dodatkowych w dalszym zakresie nie uwzględniono wobec braku dowodu ich poniesienia. Nie skutkowało to jednak ostatecznie częściowym uwzględnieniem żądania pozwu, bowiem suma powyższych (uwzględnionych) kwot wyniosła 25936,99 zł, co już przekraczało żądanie pozwu (25924,99 zł) jakim to Sąd był związany (321 kpc), a które strona powodowa określając dokonała najpewniej błędnego (in minus) zliczenia składowych dochodzonej należności.

Ostatecznie zatem Sąd Okręgowy zasądził na rzecz strony powodowej dochodzoną pozwem kwotę 25924,99 zł w całości, bowiem obejmowała ona świadczenie jej należne. Jednocześnie od kwoty niespłaconego kapitału (20261,70 zł) zasądzono odsetki umowne zgodnie z postanowieniami umowy kredytowej tj. w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego poczynając od dnia 25 lutego 2015r. jak wnioskowano w pozwie a w jakiej to dacie niewątpliwie wypowiedzenie pozostawało skuteczne (uwzględniając datę jego wysłania i 30- termin wypowiedzenia ), a cała należność tym samym wymagalna. Jednocześnie Sąd Okręgowy dokonał zastrzeżenia, iż odsetki te od dnia 1 stycznia 2016r. nie mogą być wyższe od odsetek maksymalnych określonych w art. 359§2 ¹ kc w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016r.

Zmiana orzeczenia, co do istoty sprawy i ostateczna wygrana strony powodowej skutkowała także zasądzeniem od pozwanej na rzecz strony powodowej kwoty 2720,69 zł tytułem kosztów poniesionych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym zgodnie z art. 98 kpc Na wskazaną kwotę składa się uiszczona przez stronę powodową kwota 300 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 2400 zł uiszczona i wykorzystana na poczet wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej (w postępowaniu przed Sądem Rejonowym) oraz kwota 3,69 zł poniesiona tytułem opłaty notarialnej za poświadczenie zgodności z oryginałem pełnomocnictwa dla M. M.. Jednocześnie mając na uwadze w niniejszej sprawie opłata od pozwu wynosiła 1297 zł, a pokryta została przez stronę powodową do 300 zł (czego najpewniej nie dostrzegł Sąd Rejonowy), brakującą kwotą opłaty (997 zł) Sąd Okręgowy obciążył ostatecznie pozwaną jako przegrywającą, nakazując uiszczenie jej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu.

Uwzględniając powyższe na podstawie art. 386§1 kpc Sąd II instancji orzekł jak w punkcie I sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego (pkt II sentencji) orzeczono na podstawie art. 98 kpc, zasądzając od pozwanej jako przegrywającej na rzecz strony powodowej zwrot poniesionych przez nią kosztów, na które złożyły się: opłata od apelacji w wysokości 1297 zł oraz kwota 552 zł zaliczki uiszczonej przez powodowy bank, a wykorzystanej na poczet wynagrodzenia kuratora za postępowanie apelacyjne. Kwota 31 zł wskazywana przez stronę powodową jako poniesiona za wydanie dokumentu z MSWiA nie została uwzględniona, wobec nieprzedłożenia dowodu jej uiszczenia.

Uwzględniając, iż pozwana również w toku postępowania apelacyjnego była reprezentowana przez kuratora, Sąd Okręgowy w punkcie III sentencji zasądził na rzecz kuratora adw. P. M. wynagrodzenie w kwocie 2400 zł plus 552 zł należnego podatku vat (23%) zgodnie z § 2 pkt 5 w zw. z §10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

Orzeczenie w punkcie IV sentencji znalazło podstawy w art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 kpc. Uiszczona przez stronę powodową zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora nie była wystarczająca dla pokrycia pełnego wynagrodzenia kuratora w postępowaniu apelacyjnym, tym samym koszt ten w brakującym zakresie tymczasowo obciążył Skarb Państwa (2400 zł). Efektem powyższego nakazano pozwanej, jako przegrywającej uiszczenie powyższej kwoty na rzecz Skarbu Państwa.