Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2016 roku w S.

sprawy z powództwa Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w D.

przeciwko B. M., M. M. (1), T. M. i M. M. (2)

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 26 lutego 2015 roku, sygn. akt I C 2338/13

1.  odrzuca apelację pozwanych B. M., T. M. i M. M. (2) w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II. zaskarżonego wyroku;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  przyznaje radcy prawnemu M. W. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w S. kwotę 110,70 zł (sto dziesięć złotych i siedemdziesiąt groszy), w tym podatek VAT, tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanym w postępowaniu apelacyjnym z urzędu.

SSO Karina Marczak SSO Marzenna Ernest SSO Sławomir Krajewski

Sygn. akt II Ca 1553/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim:

I. nakazał pozwanym B. M., T. M. i M. M. (2), aby opróżnili lokal mieszkalny położony w C. przy ul. (...) wraz z przynależną piwnicą nr 1 D i wydali go powodowi Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w D. w stanie wolnym od osób i rzeczy;

II. oddalił powództwo w stosunku do M. M. (1),

III. ustalił, że pozwanym B. M., T. M. i M. M. (2) przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

IV. wstrzymał wykonanie orzeczenia o opróżnieniu lokalu mieszkalnego do czasu złożenia przez Gminę C. pozwanym B. M., T. M. i M. M. (2) oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

V. odstąpił od obciążania pozwanych B. M., T. M. i M. M. (2) kosztami procesu;

VI. przyznał radcy prawnemu I. W. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim kwotę 221,40 zł, tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu w tym VAT;

VII. orzekł, iż nieuiszczone koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na ustalonym w sposób następujący stanie faktycznym:

Powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w D. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w budynku wielorodzinnym w C. przy ul (...) ¾ D/1, dla którego Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą poza numerem (...). Do lokalu przynależy piwnica nr 1d.

B. M., T. M. i M. M. (3) nie posiadają praw do tego lokalu.

W wyżej wymienionym lokalu zamieszkują obecnie pozwani B. M. oraz jej synowie T. M. i M. M. (3).

Pozwany M. M. (1) w przeszłości zamieszkiwał tam i był tam zameldowany. Od około ośmiu lat M. M. (1) nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, wynajmuje mieszkanie w S. razem z żoną.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2002 roku, sygn. akt I C 120/00, Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim nakazał B. M., T. M., M. M. (1) i M. M. (2), aby opróżnili lokal mieszkalny położony w C. przy ul. (...)/4D1. Powyższym wyrokiem orzeczono również, że wyżej wskazanym przysługuje prawo do lokalu socjalnego. W dniu 12 marca 2002 roku opisywanemu wyrokowi została nadana klauzula wykonalności.

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2004 roku, sygn. akt I C 587/03 Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim, w sprawie o sygn. akt I C 120/00, w części dotyczącej orzeczenia zawartego w pkt I sentencji. W uzasadnieniu wskazał, że wyrokowi wydanemu w sprawie I C 120/00 została nadana klauzula wykonalności, pomimo, że wierzyciel nie wykazał w odpowiedniej formie, że powodom została złożona oferta najmu lokalu socjalnego, co oznacza, że nadanie klauzuli wykonalności powyższemu orzeczeniu nastąpiło z uchybieniem wymogów formalnych wskazanych w art. 787 k.p.c. Sąd wskazał, że co prawda pismo Gminy C. z dnia 1 lipca 2004 roku spełnia wymogi oferty, jednakże jest w nim wyrażona wola zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego jedynie z B. M., natomiast pozostałym osobą zamieszkującym w przedmiotowym lokalu oferta taka nie została przedstawiona. Nadto w uzasadnieniu wskazano, że lokal co do którego zaoferowano B. M. umowę najmu, choć spełniał kryteria wskazane w definicji lokalu socjalnego, to znajdował się poza miejscem dotychczasowego zamieszkania B. M. i z tego względu oferta ta była merytorycznie wadliwa.

Pismem z dnia 24 maja 2010 r. Gmina C. złożyła B. M., i M. M. (2) ofertę zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego położonego w miejscowości (...)/8. Pismem z dnia 28 czerwca 2010 r. Gmina C. złożyła ofertę o tożsamej treści T. M. i M. M. (1).

Postanowieniem z dnia 22 października 2010 roku Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim oddalił wniosek powódki o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi z dnia 7 lutego 2002 roku, sygn. akt I C 120/00. W uzasadnieniu wskazał, że wyżej wskazany wyrok został pozbawiony wykonalności wyrokiem Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 3 grudnia 2004 roku, w sprawie o sygn. akt I C 587/03. Na postanowienie to powódka pismem z dnia 2 listopada 2010 roku złożyła zażalenie, w którym podniosła między innymi, że przedstawiła pozwanym ofertę zawarcia umowy najmu socjalnego, a zatem spełniły się warunki do nadania klauzuli wykonalności wyrokowi z dnia 7 lutego 2002 roku. Postanowieniem z dnia 23 listopada 2010 roku Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim uchylił w trybie art. 395 § 2 k.p.c. ww. postanowienie z dnia 22 października 2010 roku, a następnie nadał wyrokowi z dnia 7 lutego 2002 roku klauzulę wykonalności. Pozwani złożyli na powyższe postanowienie zażalenie i postanowieniem z dnia 3 lutego 2012 roku, sygn. akt II Cz 1570/11, Sąd Okręgowy w Szczecinie zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że oddalił wniosek o nadanie klauzuli wykonalności. W uzasadnieniu wskazał, że Sąd Rejonowy niezasadnie uznał, że nawet okoliczność, że nastąpiło zdarzenie, od którego zaistnienia zależało wykonanie obowiązku przez dłużników nie mogła spowodować przywrócenia mocy wyroku z dnia 7 lutego 2002 roku, co do punktu I wyroku eksmisyjnego.

Pozwana B. M. jest obecnie na emeryturze w wysokości 701,51 zł miesięcznie, toczy się wobec niej egzekucja z wniosku Spółdzielni.

Pozwany T. M. ma aktualnie status osoby bezrobotnej.

M. M. (2) nie pracuje, lecz kontynuuje naukę i pobiera 848,78 zł renty rodzinnej.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo, oparte na art. 222 § 1 k.c., w części odnoszącej się do B. M., M. M. (2) i T. M. za zasadne; niezasadne zaś w stosunku do M. M. (1), albowiem nie zamieszkuje on w przedmiotowym lokalu od 8 lat.

Sąd wskazał, że spór w niniejszej sprawie dotyczył skutków wyroku z dnia 7 lutego 2002 roku (sygn. akt I C 120/00), którym Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim nakazał już B. M., T. M., M. M. (1) i M. M. (2), aby opróżnili przedmiotowy lokal. Prawomocnym wyrokiem z dnia 1 grudnia 2004 roku, sygn. akt I C 587/03, na skutek pozbawienia wykonalności tytuł wykonawczy, choć sam wyrok nie podlega eliminacji z obrotu prawnego, nie może już stać podstawą do uzyskania zaspokojenia przez wierzyciela.

W niniejszej sprawie przesądzające znaczenie ma fakt, iż w dniu 23 listopada 2010 roku Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim ponownie nadał wyrokowi z dnia 7 lutego 2002 roku klauzulę wykonalności, a postanowieniem z dnia 3 lutego 2012 roku, sygn. akt II Cz 1570/11, Sąd Okręgowy w Szczecinie zmienił zaś zaskarżone postanowienie w ten sposób że oddalił wniosek o nadanie klauzuli wykonalności. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że nawet okoliczność, że nastąpiło zdarzenie, od którego zaistnienia zależało wykonanie obowiązku przez dłużników nie mogła spowodować przywrócenia mocy wyroku z dnia 7 lutego 2002 roku, co do punktu I orzeczenia. W związku z powyższą sytuacją procesową należało uznać, że wyrok z dnia 7 lutego 2002 roku nie może już stać się podstawą do uzyskania zaspokojenia przez wierzyciela jego zasadnych roszczeń o odzyskanie posiadania rzeczy.

W ocenie sądu Rejonowego powoduje to oczywistą zmianę okoliczności sprawy, powodującą, iż nie wchodzi w grę możliwość skutecznego podniesienia zarzutu powagi rzeczy osądzonej. W ocenie Sądu rozstrzygającego niniejszą sprawę, zmiana okoliczności faktycznych sprawy winna być przede wszystkim rozpatrywana pod kątem tego, czy na podstawie poprzednio zapadłego orzeczenia strona może uzyskać ochronę swoich słusznych praw. Uznać, zatem należało, iż jedynie kolejne powództwo o wydanie mogło pozwolić Spółdzielni odzyskać władztwo lokalu, zaś przyjęcie poglądu przeciwnego pozostawałoby w sprzeczności z celem regulacji art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., którym jest eliminowanie możliwości wielokrotnego tworzenia tytułów wykowanych i zaspokajania tej samej wierzytelności oraz ochrona wiążącego charakteru prawomocnych orzeczeń, nie zaś pozbawianie strony sądowej drogi ochrony swoich praw. Sąd uznał także w niniejszej sprawie, iż choć poprzedni wyrok eksmisyjny został pozbawiony wykonalności jedynie w zakresie punktu pierwszego, pozostałe rozstrzygnięcia są tak nierozerwalnie związane z treścią tego punktu, iż również nie podlegać będą stosowaniu.

Dlatego też, odnosząc się do pozwanego M. M. (2), Sąd uznał, iż pozwany ten jest osobą niepracującą, otrzymując jedynie niewysoką rentę rodzinną. Ma 21 lat i kontynuuje naukę w związku z czym również i w tym przypadku Sąd stwierdził, że z uwagi za treść zacytowanego powyżej art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów istnieją podstawy do przyznania M. M. (2) prawa do lokalu socjalnego.

Z tego względu orzeczono jak w punkcie III sentencji. Konsekwencją zaś powyższego rozstrzygnięcia było nakazanie wstrzymania wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego – punkt IV wyroku.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli pozwani i zaskarżyli wyrok w zakresie rozstrzygnięć zawartych w jego pkt II. i III., wnieśli o jego zmianę, poprzez przyznanie lokalu socjalnego M. M. (1) oraz ustalenie, że wszystkim pozwanym B. M., T. M., M. M. (2) oraz M. M. (1) przysługuje prawo do lokalu socjalnego w mieście C.. Pozwani wnieśli nadto o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu za II instancję.

W ocenie skarżących Gmina C. zamiast kierować się partykularnymi interesami powinna pozwanym pomóc, wyjść naprzeciw i zrealizować ich prośbę o lokal socjalny w C.. Zdaniem pozwanych zasadne jest orzeczenie przez Sąd o przyznaniu lokalu socjalnego na terenie miasta C.. Ponadto M. M. (1) także powinno być przyznane uprawnienie do lokalu socjalnego, pomimo iż M. M. (1) nie przebywa wprawdzie w C. od 5 lat, ale nie oznacza to, że lokal mieszkalny w C. dotychczas zajęty przez rodzinę (pozostałych pozwanych) przestał być jego centrum życiowym. W S. pozwany M. M. (1) wynajmuje tylko lokal mieszkalny, jednak znowu zaczął chorować i może utracić pracę, wtedy będzie zmuszony powrócić do C., gdyż nie stać go będzie na wynajem.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja częściowo podlegała odrzuceniu, jako niedopuszczalna, w pozostałej zaś części oddaleniu, wobec jej bezzasadności.

Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań w tych przedmiotach zauważyć i podkreślić należy, że w związku z brakiem skierowania przez strony, w szczególności pozwanych, apelacji przeciwko rozstrzygnięciu zawartemu w punkcie I. zaskarżonego wyroku, jest on w tej części prawomocny, to jest co do nakazania pozwanym B. M., T. M. i M. M. (2) opróżnienia lokalu mieszkalnego położonego w C. przy ul. (...) wraz z przynależną piwnicą nr 1 D i wydania go powódce Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w D. w stanie wolnym od osób i rzeczy i nie podlega już w przedmiotowej sprawie kontroli instancyjnej.

Tym niemniej Sąd Okręgowy w składzie orzekającym w rozpoznawanej sprawie uważa za stosowne podniesienie, że wyrok Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 1 grudnia 2004 roku, sygn. akt I C 587/03, którym pozbawiono wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 7 lutego 2002 roku, w sprawie o sygn. akt I C 120/00, w części dotyczącej orzeczenia zawartego w pkt I sentencji, nie może być uznany za skutkujący wyeliminowaniem tego ostatniego orzeczenia z obrotu prawnego, jak to przyjął Sąd Okręgowy w Szczecinie w postanowieniu z dnia 3 lutego 2012 roku, w sprawie II Cz 1570/11.

Pozbawienie wykonalności wyroku z dnia 7 lutego 2002 roku, co istotne w okolicznościach zachodzących w chwili zamknięcia rozprawy w sprawie I C 587/03, miało ten tylko skutek, że wyrok ten, wskutek przyjęcia, że wadliwie – przedwcześnie nadano mu klauzulę wykonalności, co do orzeczonego w jego punkcie I. obowiązku pozwanych opróżnienia przedmiotowego lokalu i wydania go powódce, nie mógł wraz z tak wadliwie nadaną klauzulą wykonalności stanowić tytułu wykonawczego. W żadnym zaś razie wyrok z dnia 3 grudnia 2004 roku, nie miał wpływu na prawomocność materialną wyroku z dnia 7 lutego 2002 roku, w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c., to jest jej nie wyłączał. Wyrok ten, w razie następczego prawidłowego nadania mu klauzuli wykonalności, to jest po skutecznym zaoferowaniu przez Gminę C. pozwanym zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, z powodzeniem mógł uzyskać status tytułu wykonawczego w zakresie nakazania pozwanym opróżnienia i wydania lokalu i być w tym zakresie podstawą egzekucji. W związku z wydaniem wyroku w sprawie I C 120/00 zachodziła także, co do przedmiotu rozstrzygnięcia, wraz z okolicznościami, w jakich zostało wydane, powaga rzeczy osądzonej, w rozumieniu art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.

Kończąc tą część rozważań Sąd Okręgowy uważa za stosowne zauważyć i to, że żądanie w sprawie niniejszej było częściowo odmienne – szersze, w porównaniu z tym, które było przedmiotem osądzenia w sprawie I C 120/00. Mianowicie w sprawie niniejszej powódka oprócz żądania nakazania pozwanym opróżnienia i wydania lokalu położonego w C., przy ul. (...) ¾ D/1, domagała się także nakazania pozwanym opróżnienia i wydania przynależnej do tego lokalu piwnicy nr (...), co nie było przedmiotem żądania i rozstrzygnięcia w sprawie I C 120/00.

Jak to już wskazano powyżej, wobec braku skierowania apelacji przeciwko rozstrzygnięciu zawartemu w punkcie I. zaskarżonego wyroku z dnia 26 lutego 2015 roku, co nie wynika nie tylko z zakresu zaskarżenia określonego w apelacji pozwanych, żądania tej apelacji, jak i wreszcie jej uzasadnienia, kwestia dopuszczalności i zasadności rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I. ww. wyroku wymykała się kontroli instancyjnej.

Przechodząc do rozważań co do zasadności apelacji ponieść należało, że w zakresie w jakim pozwani B. M., T. M. i M. M. (2) zaskarżyli rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II. zaskarżonego wyroku apelacja podlegała odrzuceniu, wobec całkowitego braku po stronie tych pozwanych interesu prawnego w zaskarżeniu wyroku w zakresie tego rozstrzygnięcia. W punkcie II. zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy oddalił powództwo w stosunku do pozwanego M. M. (1). Pozostali pozwani nie posiadają interesu prawnego w zaskarżeniu takiego rozstrzygnięcia, które ich nie dotyczy i nie narusza w żaden sposób ich praw. Brak takiego interesu stanowi o niedopuszczalności apelacji i stanowi przesłankę jej odrzucenia, o myśli art. 370 k.p.c. Sąd Okręgowy wyjaśnia, że takowy interes w zaskarżeniu wyroku w tej części przysługiwałby w realiach sprawy powódce, która jednakże apelacji nie wywiodła, a także ostatecznie przysługiwał także pozwanemu M. M. (1), gdyż ten zakwestionował oddalenie w stosunku do niego powództwa i w tym kontekście brak przyznania mu uprawnienia do lokalu socjalnego. Kwestia treści i zasadności apelacji tego pozwanego będzie jeszcze przedmiotem dalszych rozważań.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że współuczestnik sporu nie ma interesu w zaskarżeniu wyroku w części w jakiej oddalono powództwo w stosunku do innego współuczestnika (vide: uchwała SN z dnia 22 kwietnia 1991 r., III CZP 34/91 i postanowienie SN z dnia 1 kwietnia 2003 r., II CKN 1413/00). Przeciwnego stanowiska nie można wywieść na podstawie analizy treści uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 roku, wydanej w sprawie III CZP 88/13. Sąd Najwyższy opowiedział się tam za wąskim rozumieniem zakresu pokrzywdzenia, jako przesłanki dopuszczalności apelacji.

Podsumowując należało, na podstawie art. 373 k.p.c., w zw. z art. 370 k.p.c., orzec jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

W pozostałej części apelacja podlegała oddaleniu – jako bezzasadna.

Odnosząc się do apelacji pozwanego M. M. (1) zważyć przede wszystkim należy, że ten zaskarżając wyrok w zakresie rozstrzygnięcia z punktu II., nie zgłosił jednocześnie żądania zmiany wyroku, poprzez uwzględnienie także w stosunku do niego powództwa o opróżnienie i wydanie przedmiotowego lokalu.

Co istotne w okolicznościach sprawy tak czy inaczej nie byłoby ku temu przesłanek – skoro bezspornie pozwany nie zajmuje lokalu od kilku już lat, co jest podstawową przesłanka powództwa windykacyjnego, normowanego w art. 222 § 1 k.c.

Ponownie już zauważyć należy, że sąd przy wyrokowaniu uwzględnia stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, także w postępowaniu apelacyjnym (art. 316 § 1 k.p.c.). Stąd bez znaczenia są okoliczności, na które powoływał się apelujący to jest, że w przyszłości może zaistnieć sytuacja, że pozwany, w związku z możliwym pogorszeniem stanu zdrowia i utratą pracy, powróci do spornego lokalu.

Powyższe nie ma także żadnego znaczenia dla kwestii orzekania w stosunku do tego pozwanego o uprawnieniu do lokalu socjalnego.

Zgodnie, bowiem z art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Skoro pozwanego M. M. (1) nie dotyczy w zaskarżonym wyroku nakaz opróżnienia lokalu, to w konsekwencji brak było także podstaw do orzekania w stosunku do niego tak pozytywnie, jak i negatywnie o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Pozytywne orzeczenie w takiej kwestii nie może zapaść niejako na „zapas – wszelki wypadek” zmiany okoliczności faktycznych, w postaci zajęcia lokalu przez pozwanego M. M. (1).

W rozpoznawanej sprawie z oczywistych względów nie znajdzie zastosowania także unormowanie art. 24 tej samej ustawy, który głosi, że prawo do lokalu socjalnego nie przysługuje osobie, która samowolnie zajmuje lokal i wobec której sąd nakazał opróżnienie lokalu, chyba że przyznanie lokalu socjalnego byłoby w świetle zasad współżycia społecznego szczególnie usprawiedliwione.

Na koniec wreszcie, już tylko na marginesie wskazać należy, że pozytywnie o uprawnieniu pozwanego M. M. (1) do lokalu socjalnego orzeczono już w wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 7 lutego 2002 roku, sygn. akt I C 120/00.

Podsumowując tą część rozważań Sąd Okręgowy uznał apelację pozwanego M. M. (1) za bezzasadną i jako taką podlegającą oddaleniu.

Przechodząc wreszcie do rozważań w przedmiocie zasadności apelacji pozostałych pozwanych w zakresie, w jakim nie podlegała ona odrzuceniu, to jest co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie III. zaskarżonego wyroku zważyć należy, że art. 14 i dalsze ustawy o ochronie praw lokatorów, przewidują w sprawie o nakazanie opróżnienia i wydania lokalu wyłącznie orzekanie przez sąd o istnieniu lub nie uprawnienia do lokalu socjalnego i w tym pierwszym przypadku wstrzymanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez właściwą gminę pozwanym oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Sąd nie jest tu uprawniony do zamieszczaniu w wyroku orzeczenia określającego w jakiej miejscowości taki lokal socjalny ma się znajdować.

Kwestia prawidłowości zaoferowania zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, także i w powyższym zakresie, może być natomiast badana i oceniana w postępowaniu o nadanie wyrokowi eksmisyjnemu klauzuli wykonalności i ewentualnie także w powództwie opozycyjnym, jak to miało miejsce w sprawie I C 587/03 Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim.

Na koniec rozważań w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy wskazuje, że na jej rozstrzygnięcie – rozstrzygniecie o zasadności apelacji pozwanych, nie ma wpływu okoliczność zawarcia przez pozwaną B. M. umowy najmu lokalu socjalnego z dnia 29 stycznia 2016 roku.

Po pierwsze zauważyć tu jednak wypada, że umowa taka została zawarta wyłącznie z ww. pozwaną, a nie także z pozwanymi T. M. i M. M. (2), czego, w zakresie prawidłowego wykonania wyroku eksmisyjnego, nie zastępuje wymienienie tych ostatnich w umowie zawartej z pozwaną, jako osób uprawnionych do zamieszkiwania razem z nią lokalu socjalnym.

Po wtóre pozwana pozostaje w sporze z Gminą C., co do faktycznej możliwości zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu socjalnym i dotychczas w nim nie zamieszkała.

Podsumowując, na podstawie art. 385 k.p.c., orzeczono jak w punkcie 2. sentencji wyroku.

Wobec konieczności uznania pozwanych za przegrywających postępowanie apelacyjne w całości zaistniała podstawa do przyznania ustanowionemu dla nich z urzędu pełnomocnikowi wynagrodzenia od Skarbu Państwa, na podstawie § 15 i 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd Okręgowy uznał tu za zasadne przyznanie wynagrodzenia w wysokości 150 % stawki minimalnej, określonej w § 9 pkt 1, w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia.

SSO Karina Marczak SSO Marzenna Ernest SSO Sławomir Krajewski