Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR D. Smejda

Protokolant: st. sekr. sąd. A. Pabiś

w obecności Prokuratorów Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie – W. Gusty, B. Góralskiej, M. Karwackiej - Barylskiej oraz przedstawiciela (...) w Ł. – B. H.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 10 lipca, 21 sierpnia, 14 września 2017 r.

sprawy A. U. , syna S. i B. z domu K., urodzonego (...) w O.,

oskarżonego o to, że:

od listopada 2015 roku do 28 czerwca 2016 roku urządzał gry na automatach H. (...) nr (...), (...) nr (...) - (...), H. (...) nr (...) (...) oraz H. (...) nr (...) H. w lokalu w B. przy Pl. (...), wbrew art. 14 ust. 1 i 23a Ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. 2015.612.j.t. z późn. zm.) oraz w tym samym czasie i miejscu prowadził reklamę gier hazardowych, wbrew art. 29 Ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. 2015.612.j.t. z późn. zm.) , tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks i z art. 110a § 1 kks

1. uznaje oskarżonego A. U. w miejsce zarzucanego czynu za winnego popełnienia dwóch czynów polegających na tym, że:

I. będąc prezesem (...) Sp. z o.o. siedzibą w B., zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej, wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.) urządzał, a następnie prowadził:

- w okresie od listopada 2015 roku do 28 czerwca 2016 roku w lokalu przy Placu (...) w B. gry na automatach: H. (...) nr (...), (...) nr (...) - (...), H. (...) nr (...) (...) oraz H. (...) nr (...) H.,

w ten sposób, że na podstawie umowy o najem powierzchni zawartej z właścicielką w/w lokalu udostępniał w/w automaty do gry do eksploatacji w nim, pomimo nie posiadania przez Spółkę (...) koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach,

tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.) w zw. z art. 9 § 3 kks;

II. będąc prezesem (...) Sp. z o.o. siedzibą w B., zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej, wbrew art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.), prowadził reklamę gier na automatach poprzez umieszczenie:

- w okresie od listopada 2015 roku do 28 czerwca 2016 roku na zewnątrz lokalu przy Placu (...) w B. napisów z symbolami graficznymi związanymi z grami na automatach, tj. (...), (...), (...),

tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 110a § 1 kks w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.) w zw. z art. 9 § 3 kks

i wymierza oskarżonemu A. U. za tak przypisane czyny:

- I - na podstawie art. 107 § 1 kks - karę grzywny w ilości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

- II - na podstawie art. 110a § 1 kks - karę grzywny w ilości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

2. na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks i art. 39 § 1 kks łączy wymierzone oskarżonemu A. U. jednostkowe kary grzywny i jako karę łączną wymierza mu karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

3. wymierza oskarżonemu A. U. 1.000 (jeden tysiąc) złotych opłaty oraz zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków.

Sygn. akt II K 114/17

UZASADNIENIE

A. U. był prezesem zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B.. Przedmiotem działalności spółki była m.in. działalność związana z grami losowymi i zakładami wzajemnymi.

/odpis z KRS k. 102-105/

W dniu 28 czerwca 2016 r. funkcjonariusze celni Sekcji Kontroli (...) w Referacie (...) w P. M. T., P. K., P. R. oraz M. K. przeprowadzili czynności kontrolne w lokalu znajdującym się przy Placu (...) w B. w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych zgodnie z przepisami ustawy o grach hazardowych. W lokalu ujawnione zostały cztery urządzenia do gier o nazwie :. (...) numer (...), (...) o numerze (...) - (...), (...) o numerze (...) (...), (...) o numerze (...) H.. Automaty wyglądały identycznie, jak te służące do przeprowadzania gier hazardowych i były podłączone do sieci – gotowe do użycia. Pracownik lokalu A. W. nie przedstawiła kontrolującym zezwolenia na urządzanie i prowadzenie gier hazardowych ani też decyzji Ministra Finansów rozstrzygającej, iż gry na powyższych urządzeniach nie są grami na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych.

Po przeprowadzeniu na miejscu w obecności pracownika eksperymentów na ww. automatach do gier, funkcjonariusze stwierdzili, iż w rozegranych grach występował element losowości, a uzyskane wyniki gry są nieprzewidywalne i niezależne w pełni od woli gracza.

Poza tym w przypadku wygranej pracownik lokalu miał zatelefonować do właściciela (z informacją o powyższym).

/protokół kontroli k. 2-5, dokumentacja fotograficzna k. 8-13, protokół oględzin urządzeń do gier k. 18-19, protokół zatrzymania urządzeń k. 14-16, zeznania M. T. k. 374odw., P. K. k. 373odw.-374, P. R. k. 374-374odw., A. W. k. 373-373 odw., 22 odw.-23/

W dniu 28 czerwca 2016 r. na zewnątrz lokalu usytuowanego przy Placu (...) w B., nad drzwiami wejściowymi, znajdował się baner z napisem (...) Drzwi do lokalu i okno były oklejone napisem (...), (...).

Oznaczenia znajdowały się na zewnątrz lokalu i były dobrze widoczne do przechodniów. Zostały tam umieszczone w trakcie, gdy lokal był wynajmowany przez spółkę (...).

/protokół kontroli k. 2-5, dokumentacja fotograficzna k. 8-13, zeznania W. P. k. 373odw., 115odw.-116/

Wymienione wyżej cztery automaty zostały wstawione do lokalu przy Placu (...) w B. na mocy zawartej w dniu 15 listopada 2015r. umowy najmu zawartej pomiędzy właścicielką W. P. a A. U. - Prezesem Zarządu (...) Spółka z o.o. z siedzibą w B.. W trakcie podpisywania przedmiotowej umowy obecny był osobiście A. U..

/kserokopia umowy najmu k. 117-120, odpis z KRS k. 102-105, zeznania W. P. k. 373odw., 115odw.-116/

A. U. ma 32 lata. Posiada wykształcenie wyższe. Jest prezesem spółki (...). Jest żonaty. Na utrzymaniu ma dwoje małoletnich dzieci. Nie posiada majątku.

/oświadczenie oskarżonego k. 372odw, 215-216, wyjaśnienia oskarżonego k. 385odw.-386/

A. U. w dacie zarzucanego mu czynu był osobą niekaraną.

Na dzień wyrokowania w przedmiotowej sprawie dane o karalności oskarżonego zawierają informację o dwunastu wyrokach skazujących z art. 107 § 1 kks.

/karta karna k. 272, 311-313, 387-390/

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wyjaśnił, że w dniu postawienia mu zarzutu był przekonany o legalności swojego działania ze względu na to, iż zapoznał się z orzeczeniami, glosami oraz opiniami prawników.

/wyjaśnienia oskarżonego k. 372odw, 215-218, 385odw.-386/

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Wyjaśnień oskarżonego A. U. złożonych w niniejszej sprawie nie sposób uznać za wiarygodne wobec pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego.

Z protokołów kontroli przeprowadzonych przez funkcjonariuszy celnych (...) w P. (wraz z dokumentacją fotograficzną oraz protokołami oględzin automatów do gry), a także z zeznań funkcjonariuszy przeprowadzających eksperymenty, tj. M. T., P. K., P. R. (które to zeznania – jako spójne i wzajemnie się uzupełniające - Sąd uznał za zgodne z prawdą), wynika że wszystkie kontrolowane automaty objęte zarzutem aktu oskarżenia umożliwiały prowadzenie gier w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. W przeprowadzanych grach padały bowiem wygrane rzeczowe w postaci punktów, za które grający mógł kontynuować grę bez wpłaty środków pieniężnych.

Poza tym Sąd uznał za zgodne z prawdą zeznania świadka A. W. (która pracowała przy obsłudze automatów w lokalu przy Placu (...) w B.) w tym zakresie, iż w przypadku, gdy zgłosiłby się do niej ktoś po wygraną z automatu, miała kontaktować się z szefem (tj. A. U.), który miał wypłacić wygraną. Sama natomiast nie dysponowała pieniędzmi na wypłacanie wygranych pieniężnych. Poza tym świadek nie miał dokładnej wiedzy na temat działania automatów i sposobu, w jaki zostały one wstawione do lokalu.

Wiarygodne są również (spójne i logiczne) zeznania W. P., która potwierdziła, że to A. U. podpisał z nią umowę najmu lokalu. Wynajmująca była zainteresowana jedynie tym, aby otrzymywać umówiony czynsz i wynajmując lokal godziła się na umieszczenie na jego zewnętrznej stronie reklam. Zeznania te korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Sąd nie poddawał ocenie zeznań M. K., albowiem osoba ta nie posiadała wiedzy istotnej dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za niewiarygodne. Oskarżony nie kwestionował, iż zatrzymane automaty stanowiły jego własność. Zasłaniał się jednak rozbieżnościami, które wynikały z interpretacji przepisów znajdujących zastosowanie w niniejszej sprawie. Sąd uznał jego zeznania za przyjętą linię obrony.

Bezspornym jest natomiast to, iż spółka (...) nie posiadała koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach oraz niewykonywania monopolu państwa, oraz to, że automaty nie były mimo obowiązku wynikającego z ustawy zarejestrowane przez naczelnika urzędu celnego.

Nie można uznać, iż opinie biegłego B. B. (2) (k. 350-369) (przedstawione przez obrońcę oskarżonego) dotyczą stanu faktycznego niniejszej sprawy, bowiem odnoszą się one przecież do innych modeli automatów aniżeli te, które nie są przedmiotem niniejszego postępowania i dlatego też nie może stanowić wiarygodnego źródła dowodowego. W ocenie Sądu A. U. doskonale zdawał sobie sprawę, iż do prowadzenia wykonywanej przez niego działalności wymagane jest posiadanie koncesji, a co za tym idzie prezentowana przez niego linia obrony - jakoby działał on w nieświadomości co do ciążących na nim w przedmiotowym zakresie wymogów prawnych – nie mogła stanowić dla Sądu podstawy do uniewinnienia oskarżonego.

Z dokumentacji fotograficznej załączonej do protokołów kontroli wynika, iż na zewnątrz lokalu, który podlegał kontroli w niniejszej sprawie, umieszczone zostały banery reklamowe z napisami (...), (...) a drzwi do lokalu i okno były oklejone napisem (...), (...). Z zeznań osoby wynajmującej lokal W. P. wynika, iż naklejki owe znalazły się na lokalu po tym, jak został on wynajęty przez A. U..

Sąd uznał za całkowicie zgodny z prawdą nieosobowy materiał dowodowy w postaci danych o karalności oskarżonego, odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego dotyczącego (...) Sp. z o.o. w B., a także w postaci umowy najmu lokalu. Powyższe dowody bowiem nie były kwestionowane przez strony i Sąd nie doszukał się żadnych okoliczności budzących wątpliwości co do ich wiarygodności.

W ocenie Sądu, A. U. miał świadomość tego, iż prowadzona przez niego działalność nie jest legalna. Spółka (...) nie posiadała bowiem koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach oraz niewykonywania monopolu państwa, a także automaty nie były (mimo obowiązku wynikającego z ustawy) zarejestrowane przez naczelnika urzędu celnego. Tego faktu nie kwestionował oskarżony, powołując się jednak na rozbieżności w co do obowiązujących przepisów, a mianowicie co do tego, czy przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych stanowią tzw. przepisy techniczne w rozumieniu do niedawna jeszcze obowiązującej dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.6.1998 r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego. Twierdził on, iż były to „przepisy techniczne” aktu prawnego i wobec nienotyfikowania tych przepisów Komisji Europejskiej, sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks są uprawnione do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym. Wskazane wątpliwości zostały jednak rozstrzygnięte w orzeczeniu (...) w sprawie C-305/15 wydanym w dniu 13 października 2016 roku, zgodnie z którym przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34. W tych okolicznościach nie ma konieczności badania skutków naruszenia obowiązku zgłoszenia przepisów technicznych. (...) wskazał, iż art. 1 dyrektywy 98/34 należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu. Natomiast notyfikowany został art. 14 ust. 1 - 3 ustawy o grach hazardowych (w brzmieniu nadanym mu nowelą z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych).

Oskarżony, zdaniem Sądu, również nie pozostawał w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu czynu. Podnosił on bowiem, że zasięgał opinii profesorów prawa i czytał orzeczenia sądów w spornych kwestiach, dotyczących działalności związanej z prowadzeniem gier na automatach. Podnosił również, że spółka płaciła podatek, a z wiedzy, jaką posiada, może on być pobierany tylko od działalności legalnej.

Sąd stoi na stanowisku, iż w odniesieniu do sytuacji prawnej oskarżonego nie znajduje zastosowania art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku (Dz. U. z 2015 r., poz. 1201) nowelizującej ustawę z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (która to nowelizacja weszła w życie z dniem 3 września 2015 roku). Wskazany przepis przewidywał okres przejściowy (do dnia 1 lipca 2016 roku) pozwalający podmiotom prowadzącym dotychczas działalność w zakresie urządzania gier n automatach na dostosowanie owej działalności do wymogów ustawowych. Ów okres przejściowy dotyczył jednak tylko i wyłącznie podmiotów prowadzących działalność legalną (i było to stanowisko ugruntowane w orzecznictwie organów celnych), a zatem zgodną z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed dnia 3 września 2015 roku (co potwierdziło orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016 roku, I KZP 1/16). Powoływanie się zatem przez oskarżonego (k. 385 odwrót – 386) na występowania u niego błędu co do prawa uznać należy za oczywiście chybione.

Znamienne w tym kontekście jest stanowisko oskarżonego (k. 386), który – korzystając zresztą ze swych ustawowych uprawnień – odmówił odpowiedzi na pytanie, co zrobił po dniu 3 września 2015 roku (jak prezes zarządu (...) Sp. z o.o.) w celu dostosowania spółki do wymogów wprowadzonych ustawą z dnia 12 czerwca 2015 roku, nowelizującej ustawę z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Odpowiedź nasuwa się bowiem sama – A. U. nie zrobił nic w tym zakresie, zaś powoływanie się przezeń na wskazaną okoliczność jest tylko kolejną próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej za przypisane mu czyny zabronione z powołaniem się na wątpliwości co do interpretacji przepisów ustawy o grach hazardowych..

Kodeks karny skarbowy posługuje się w art. 10 § 4 kks pojęciem "nieświadomości karalności czynu". Nieświadomość karalności czynu polega na przekonaniu sprawcy, że dane zachowanie nie jest penalizowane. Od odpowiedzialności karnej uwalnia go tylko usprawiedliwiona nieświadomość karalności. Z ustaleń faktów poczynionych przez sąd musi zatem wynikać, że sprawca podjął starania, w wyniku których uzyskał pewne informacje, że jego czyn nie podlega odpowiedzialności karno-skarbowej. Badając formułę usprawiedliwienia, należy przecież odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela. W wypadku prawa karnego skarbowego często jednak w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań. Taka też musi być miara dla profesjonalisty w obrocie gospodarczym, który dla zarobku zamierza prowadzić działalność ze świadomością jej reglamentowania przez państwo. Im zaś wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego mniejsza (wyrok SN z dnia 3 lutego 1997 r., II KKN 124/96, OSNKW 1997/5-6/46).

Oskarżony nie znajdował się w błędzie co do karalności czynu. A. U., jak sam wskazywał, znał ustawę o grach hazardowych. Wiedział również, że jej naruszenie jest karane przez Kodeks karny skarbowy. Poza tym sam podnosił, iż widział o istnieniu rozbieżnej linii orzeczniczej. Podkreślić trzeba, iż właśnie tę okoliczność wykorzystywał on, trudniąc się swoją działalnością. Powyższe było dla niego wysoce opłacalne, bowiem dzięki temu zarabiał pieniądze. Na uwagę zasługuje również fakt umieszczenia przez niego automatów w miejscowościach z dala od własnego miejsca zamieszkania. Powyższe potwierdza, iż miał on świadomość swojego nielegalnego działania. Nie wynajmował on lokali w dużych miastach i nie prowadził reklamy swojej działalności na szeroką skalę, a jedynie umieszczając charakterystyczne oznaczenia na wynajmowanych lokalach. Poza tym fakt odprowadzania podatku dochodowego nie może stanowić o legalności prowadzonej przez niego działalności. Istnieją bowiem automaty do gier, tzw. automaty zabawowe, które nie podlegają restrykcjom ustawy o grach hazardowych, tymczasem automaty użytkowane przez spółkę (...) nie miały takiego charakteru.

Zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, grami na automatach są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych i elektronicznych, w tym komputerowych, zawierające element losowości. Status gier na automatach posiadają również gry na takich urządzeniach, organizowane w celach komercyjnych, o charakterze losowym, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (art. 2 ust. 5 w/w ustawy). Niewątpliwie w niniejszej sprawie mamy do czynienia z automatami w rozumieniu art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

Stosownie natomiast do treści art. 6 ust. 1 wskazanej ustawy, działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry.

Zwrócić należy w tym miejscu uwagę na ugruntowanie się w ostatnim czasie w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiska, iż art. 107 § 1 kks sankcjonuje naruszenie zakazu gier bez koncesji, co oznacza, że art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych stanowi dopełnienie przepisu o charakterze karno – skarbowym (min. wyrok SN z 29 marca 2017 r., IV KK 396/16, LEX nr 2281267; wyrok SN z 22 lutego 2017 r., IV KK 225/15, LEX nr 2258047; wyrok SN z 22 lutego 2017 r., IV KK 304/16, LEX nr 2248735). Istotne jest przy tym to, iż przepis art. 6 ust. 1 powołanej ustawy nie ma charakteru technicznego (wyrok SN z 24 marca 2017 r., V KK 23/17, LEX nr 2261755; wyrok SN z 24 marca 2017 r., V KK 24/17, LEX nr 2270906).

Sąd na gruncie analizowanej sprawy jest zatem w pełni uprawniony do stosowania art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, jako dopełniającego dyspozycję art. 107 § 1 kks (na co pozwala w szczególności wyrok SN z 16 lutego 2017 r., II KK 342/16, LEX nr 2241387).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał A. U. w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że:

I. będąc prezesem (...) Sp. z o.o. siedzibą w B., zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej, wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.) urządzał, a następnie prowadził:

- w okresie od listopada 2015 roku do 28 czerwca 2016 roku w lokalu przy Placu (...) w B. gry na automatach: H. (...) nr (...), (...) nr (...) - (...), H. (...) nr (...) (...) oraz H. (...) nr (...) H.,

w ten sposób, że na podstawie umowy o najem powierzchni zawartej z właścicielką w/w lokalu udostępniał w/w automaty do gry do eksploatacji w nim, pomimo nie posiadania przez Spółkę (...) koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach,

tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.) w zw. z art. 9 § 3 kks;

II. będąc prezesem (...) Sp. z o.o. siedzibą w B., zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej, wbrew art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.), prowadził reklamę gier na automatach poprzez umieszczenie:

- w okresie od listopada 2015 roku do 28 czerwca 2016 roku na zewnątrz lokalu przy Placu (...) w B. napisów z symbolami graficznymi związanymi z grami na automatach, tj. (...) (...), (...),

tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 110a § 1 kks w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.) w zw. z art. 9 § 3 kks.

Sąd dokonał zmiany opisu czynu (oraz jego kwalifikacji prawnej) – w stosunku do wersji zaproponowanej przez Prokuratora – w taki sposób, by odpowiadał on zaistniałemu stanowi faktycznemu i był zgodny z obowiązującymi przepisami, w szczególności konieczne było w ramach zarzutu aktu oskarżenia dokonanie rozdzielenia go na dwa czyny (I oraz II – w punkcie pierwszym sentencji wyroku), albowiem stanowiły one efekt dwu odrębnych zachowań sprawcy.

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 107 § 1 kk, albowiem - wbrew art. 6 ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 2015 poz. 612 ze zm.) -udostępniał we wskazanym wyżej okresie automaty do gry wymienione w zarzucie, na podstawie umowy o najem powierzchni zawartej z właścicielem wskazanego lokalu, pomimo nie posiadania przez ww. Spółkę koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach oraz niewykonywania monopolu państwa, a także bez ich zarejestrowania przez naczelnika urzędu celnego.

A. U. swoim zachowaniem wyczerpał także dyspozycję art. 110a § 1 kks w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.). Art. 110a § 1 kks reguluje sytuację, w której odpowiedzialność karnoskarbową ponosi ten, kto, wbrew przepisom ustawy, zleca lub prowadzi reklamę lub promocję gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach, umieszcza reklamę takich gier lub zakładów lub informuje o sponsorowaniu przez podmiot prowadzący działalność w zakresie takich gier lub zakładów. Przepis art . 110a § 1 kks jest przepisem o dyspozycji blankietowej, jako że zawiera ogólne ramy zachowania zabronionego, a jego treść wypełniają zapisy przepisu innej ustawy, tj. art . 29 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych .

Zgodnie natomiast z art . 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych zabroniona jest reklama i promocja gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych oraz gier na automatach. Zakaz określony w ust. 1 dotyczy osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, które zlecają lub prowadzą czynności, o których mowa w ust. 1 i 2 , umieszczają reklamę lub informację albo czerpią korzyści z takich czynności. (art . 29 ust. 4 ustawy o grach hazardowych ).

Prowadzenie reklamy lub promocji gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach polega na wykonywaniu czynności reklamowania i promowania. Zgodnie z definicją zawartą w art . 29 ust. 6 ustawy o grach hazardowych , przez reklamę gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach rozumie się publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych lub symboli graficznych i innych oznaczeń z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych podmiotów prowadzących działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach oraz informacji o miejscach, w których takie gry lub zakłady są urządzane, i możliwościach uczestnictwa. Z kolei w przypadku promocji gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach chodzi o publiczną prezentację tych gier lub zakładów, rozdawanie rekwizytów z nimi związanych, wręczanie żetonów lub dowodów uczestnictwa w tych grach albo ich sprzedaż w miejscach publicznych, a także inne formy publicznego zachęcania do uczestnictwa w nich lub przekonywania o ich zaletach bądź zachęcania do wstępu do kasyn gry lub punktów przyjmowania zakładów wzajemnych (art . 29 ust. 7 ustawy o grach hazardowych ).

Oskarżony wyczerpał dyspozycję art. 110a § 1 kks w ten sposób, że na zewnątrz wynajmowanego lokalu umieścił symbole i oznaczenia, które kojarzone są powszechnie z grami na automatach, co odnieść trzeba do symbolu (...) oraz oznaczeń typu (...) (...), (...). Odwołując się do wykładni systemowej ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, uznać należy, iż tego rodzaju reklama, prowadzonej przez oskarżonego działalności, była nielegalna. Umieszczone bowiem przez A. U. na lokalu przy Placu (...) w B. oznaczenia obiektywnie służyły celom reklamowym. Były to bowiem symbole graficzne związane z grami hazardowymi (wedle kryteriów obiektywnych). Służyły temu, by wpłynąć na ewentualnego gracza. Miały one tym samym wydźwięk perswazyjny oraz agitacyjny.

Obydwa czyny przypisane A. U. wyczerpywały także znamiona art. 9 § 3 kks, ponieważ popełnił on je będąc prezesem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. (k. 102-105), zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej. To on bowiem podpisywał umowy z najemcami osobiście i zajmował się organizacją działalności.

Przypisane oskarżonemu czyny miały charakter zawiniony. A. U. w ustalonym stanie faktycznym mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto czyny oskarżonego były bezprawne, a stopień ich społecznej szkodliwości był znacznie wyższy niż znikomy.

Przy wymiarze kary wobec oskarżonego Sąd wziął pod uwagę - na jego niekorzyść zorganizowany i przemyślany sposób jego działalności mający na celu wykorzystanie obowiązującej sytuacji prawnej.

Na korzyść sprawcy przemawiało z kolei prowadzenie przezeń ustabilizowanego trybu życia oraz niekaralność sądowa w dacie przypisanych czynów.

W przekonaniu Sądu grzywny wymierzone oskarżonemu jednostkowe kary grzywny odpowiadają przede wszystkim stopniowi jego winy oraz społecznej szkodliwości czynów. Podkreślić bowiem trzeba, że A. U. działał umyślnie z zamiarem kierunkowym (w celu osiągnięcia korzyści), ale przede wszystkim zwrócić uwagę trzeba na to, iż jako osoba wykształcona organizował działalność spółki (...) tak, by wykorzystywać rozbieżności występujące w doktrynie prawa skarbowego.

W oparciu o dochody oskarżonego, jego sytuację rodzinną i majątkową, a także możliwości zarobkowe, Sąd ustalił wysokość stawki dziennej na kwotę 100 złotych.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks i art. 39 § 1 kks połączono wymierzone A. U. jednostkowe kary grzywny i jako karę łączną wymierzono mu karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 złotych

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, wymierzając oskarżonemu (w oparciu o art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) kwotę 1.000 złotych tytułem opłaty. Ponadto Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.