Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2014 r. około godziny 14.30 I. O. zgłosił się na Posterunek Policji w M.. Został pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i składanie fałszywego zawiadomienia o przestępstwie. Złożył tam do protokołu zawiadomienie o popełnieniu na jego szkodę w dniu 7 października 2014 r. przestępstwa przywłaszczenia samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) przez A. P. i kierowania przez niego gróźb karalnych.

Zeznał miedzy innymi, że od stycznia 2014 r. był zastraszany przez A. P. celem wymuszenia od niego zwrotu pożyczki. Podał, że A. P. groził mu i jego ojcu R. O., że ich zabije, poparzy im twarz kwasem. Będzie się mścił. Nie zawiadomili wcześniej policji z uwagi na to, iż obawiali się A. P.. Zeznał też, że w dniu 21 września 2014 r. A. P. polecił mu, aby wsiadł z nim do jego (...) A4 i A. P. zawiózł go do swojego domu w D.. Nakazał I. O., aby ten skontaktował się z R. O.. Po bezskutecznych próbach I. O. chciał, aby A. P. odwiózł go do domu. On wyraził na to zgodę pod warunkiem, że odda mu kluczyki do swojego samochodu A. (...). Powiedział, że dopóki nie oddadzą mu pieniędzy, nie będą mogli jeździć tym samochodem. Wówczas I. O. oddał te kluczyki i postanowił schować samochód do czasu dezaktywacji kluczyka.

Następnie I. O. zeznał, że A. P. poszukiwał jego i jego ojca u jego ciotki Z. K.. Wydzwaniał do I. O. i napisał mu SMS o treści „I. gdzie ty chcę ci oddać auto, za dużo pali”. Wtedy I. O. zadzwonił do niego i zagroził, że zawiadomi policję. Był przekonany, że A. P. zabrał jego samochód. Wtedy zadzwonił do niego P. C. (1), który poinformował go, że nie ma samochodu na stawie, tam gdzie I. O. go zostawił. I. O. zeznał również, że P. C. (1) przekazał mu, że widział jak na staw przyjechał samochód A. (...) na niemieckich numerach rejestracyjnych (...), którym kierował A. P.. Okoliczność ta nie była prawdziwa. Nadto I. O. zeznał, że P. C. (1) poinformował go telefonicznie, iż jego dziewczyna P. K. będąc u niego w domu z okna widziała jak samochód I. O. wjechał na staw, a następnie wyjechał, a za kierownicą samochodu rozpoznała A. P.. Ta okoliczność również nie polegała na prawdzie. Nadto I. O. zeznał, że A. P. posiadał oryginalny kluczyk od jego samochodu, a w samochodzie znajdowały się dokumenty pojazdu.

W sprawie z zawiadomienia I. O. toczyło się postępowanie przygotowawcze pod sygnaturą Ds. 1812/14. Postępowanie to zostało umorzone z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie czynu.

Dowód: protokół ustnego zawiadomienia o przestępstwie od I. O. i przesłuchania w charakterze świadka k.3-9

postanowienie o wyłączeniu materiałów dochodzenia do odrębnego prowadzenia z dnia 07.01.2015 r. k. 1

postanowienie o umorzeniu postepowania k. 301

Tego samego dnia tj. 10 października 2014 r. ojciec I. R. O. około godziny 19.25 w Posterunku Policji w M. pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań lub zatajenie prawdy złożył zeznania odnośnie wskazanej przez I. O. kradzieży samochodu marki A. przez A. P.. Zeznał, że A. P. żądał od jego syna i od niego znacznych kwot pieniędzy tytułem spłaty pożyczki, która faktycznie została spłacona. Pod koniec września 2014 r. A. P. pod groźbą zabrał I. O. kluczyki do jego samochodu marki A. (...). Zeznał między innymi, że A. P. na przestrzeni od miesiąca stycznia 2014 r. groził mu 3-4 razy. Twierdził, że A. P. kierował wobec niego i syna I. groźby pozbawienia życia mówiąc, że go powiesi, a synowi obleje twarz kwasem celem wymuszenia na nich zwrotu pieniędzy. Nadto zeznał, że samochód A. (...) został zabrany I. O. przez A. P.. P. C. (1) widział jak A. P. dokonał kradzieży samochodu A. z terenu hodowlanego w M. przy ul. (...). Złożone przez niego zeznania miały stanowić dowód w prowadzonym postępowaniu.

Dowód: zeznania R. O. z dnia 10.10.2014 r. k. 10-14

W dniu 11 października 2014 r. podczas przesłuchania w Posterunku Policji M. I. O. będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i zatajenie prawdy złożył zeznania, w których zeznał między innymi, że A. P. zmuszał go do określonego zachowania polegającego na tym, że wymusił na nim zakup na rzecz jego córki laptopa marki L., którego zakupił w systemie ratalnym za łączna kwotę 4500 zł i spłaca go do dnia dzisiejszego. Zeznał też, że A. P. zmusił go do zakupu głośnika za kwotę 999 złotych. I. O. zeznał też, że zakupione przedmioty przekazał A. P. w maju 2014 r.

Dowód: zeznania I. O. z dnia 11.10.2014 r. k. 98-100

Tego samego dnia tj. 11 października 2014 r. I. O. podżegał P. K. i P. C. (1) do złożenia przez nich fałszywych zeznań w toku postępowania Ds. 1812/14 w ten sposób, że namówił ich, aby zeznali na policji, że widzieli jak A. P. wyjeżdża jego samochodem ze stawów hodowlanych i podał im numer rejestracyjny tego samochodu.

Dowód : wyjaśnienia P. K. k. 44-47

wyjaśnienia P. C. (2) k. 57-60

W dniu 11 października 2014 r. P. K. na Posterunku Policji w M. w toku prowadzonego postępowania Ds. 1812/14 złożyła zeznania. Będąc pouczona o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań za namową I. O. zeznała, że w dniu 9 października 2014 r. około godziny 18.00 widziała jak z terenu stawów hodowlanych wyjeżdżał samochód A. I. O.. O numerach rejestr. (...). Z odległości 80-100 metrów widziała jak samochodem tym kierował A. P.. W tym momencie zadzwoniła do P. C. (1), który pojechał na staw i potwierdził, że samochód zniknął. Zeznania te nie polegały na prawdzie.

Dowód: zeznania P. K. z dnia 11.10.2014 r. k. 19-20

wyjaśnienia P. K. k. 44-47

Również P. C. (1) przesłuchany dwukrotnie w dniu 11 października 2014 r. w M. na Posterunku Policji oraz w dniu 23 grudnia 2014 r. w Komisariacie Policji w C. w toku prowadzonego postępowania Ds. 1812/14 za namową I. O. złożył nieprawdziwe zeznania odnośnie przyjazdu w dniu 9 października 2014 r. do M. A. P. kierującego samochodem marki A. o nr rej. (...) E.

Dowód: zeznania P. C. (1) z dnia 11.10.2014 r. k. 22-26

zeznania P. C. (1) z dnia 23.12.2014 r. k. 39-40

W dniu 28 października 2014 r. podczas przesłuchania w Komisariacie Policji w C. I. O. będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i zatajenie prawdy złożył nieprawdziwe zeznania , w których zeznał między innymi, że A. P. groził P. C. (1), który występował w sprawie jako świadek . Twierdził też, że w taki sam sposób A. P. zastraszał jego, celem uzyskania od niego komputera. Zeznał też, że nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że jego auto zabrał A. P. ponieważ w tej sprawie się z nim kontaktował za pomocą sms-a

Złożone przez niego zeznania miały stanowić dowód w prowadzonym postępowaniu.

Dowód: zeznania I. O. z dnia 28.10.2014 r. k. 101-103

W dniu 21 listopada 2014 r. w Komisariacie Policji C. I. O. będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i zatajenie prawdy w toku czynności konfrontacji z A. P. oświadczył, nie podtrzymuje złożonych wcześniej zeznań i nie wycofuje złożonego przez niego wniosku o ściganie A. P. za groźby karalne i kradzież samochodu. Dalej oświadczył, że pomówił A. P. o te przestępstwa i nie wie kto dokonał kradzieży tego samochodu. Stwierdził też, że A. P. nie wymusił na nim przekazania mu laptopa, a jeśli chodzi o wiadomość jaką przesłał mu A. P. to był to żart.

Dowód: protokół konfrontacji z dnia 21.11.2014 r. k. 104-105

W dniu 21 listopada 2014 r. w Komisariacie Policji C. R. O. będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i zatajenie prawdy w toku czynności konfrontacji z A. P. oświadczył, że nie podtrzymuje złożonych w dniu 10 października 2014 r. zeznań. Oświadczył, że bezpodstawnie oskarżył A. P. i nigdy nie widział, aby A. P. jeździł należącym do jego syna samochodem A. (...). Wycofał również wniosek o ściganie A. P. za przestępstwo gróźb karalnych twierdząc, że musiał źle zinterpretować jego słowa.

Dowód: protokół konfrontacji z dnia 21.11.2014 r. k. 105-106 akt

W dniu 10 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Gryfinie w sprawie II K 244/15 wydał wyrok skazujący w stosunku do P. K. i P. C. (1) za czyny polegające na składaniu fałszywych zeznań w postępowaniu pod sygn. Ds. 1812/14 kwalifikowane z art. 233§1 kk .

Dowód: wyrok z dnia 10 sierpnia 2015 r. k. 153

I. O. ma 22 lata. Jest kawalerem, ma wykształcenie średnie. Z zawodu jest piekarzem. Według oświadczenia bezrobotny i bez dochodów. Był karany za przestępstwa z art.286 § 1 kk i inne.

Dowód: dane osobopoznawcze k. 95

karta karna k. 415-415v.

R. O. ma 49 lat. Jest rozwiedziony. Z zawodu jest piekarzem. Według oświadczenia bezrobotny i bez dochodów. Jest właścicielem piekarni w M.. Był karany za przestępstwa z art.286 § 1 kk i inne.

Dowód: dane osobopoznawcze k. 92

karta karna k. 417-417v.

Oskarżeni R. O. i I. O. nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów i odmówili składania wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w świetle zgromadzonego materiału dowodowego brak jest podstaw do przyjęcia, iż zeznania I. O. i R. O. w części dotyczącej kierowania przez A. P. gróźb karalnych wobec oskarżonych, wymuszaniu na nich zwrotu pieniędzy i przywłaszczenia samochodu marki A. (...) należącego do I. O. są fałszywe.

I. O. w swoim zawiadomieniu o przestępstwie i złożonych wówczas zeznaniach szczegółowo opisał proceder wymuszania na nim zwrotu pożyczki, której miał udzielić mu A. P. a także wejścia przez A. P. w posiadanie kluczyków do samochodu. Podczas kolejnego przesłuchania podtrzymał te zeznania, a następnie uzupełnił je, wskazując okoliczności dotyczące wymuszenia przez A. P. komputera marki L.. W tej części zeznania I. O. znalazły potwierdzenie w zeznaniach R. O., który w podobny sposób relacjonował zachowanie A. P. i podejmowane przez niego próby wymuszenia pieniędzy przy użyciu gróźb.

Niewątpliwie I. O. w toku konfrontacji z A. P. stwierdził, iż pomówił go o przywłaszczenie samochodu i laptopa, natomiast nie wycofał swoich zeznań w części dotyczącej gróźb karalnych (k.104). Podobnie R. O. stwierdził, że nie podtrzymuje wcześniejszych zeznań i wycofuje wniosek o ściganie (k.106). Zdaniem Sądu powyższa okoliczność nie jest wystarczająca dla przyjęcia, iż pierwotne zeznania oskarżonych były fałszywe. Przeciwwagę dla zeznań I. i R. O. miałyby stanowić zeznania A. P., który zaprzeczył jakoby wymuszał zwrot pieniędzy i groził oskarżonym. Odnośnie samochodu marki A8 świadek zeznał, że nic nie wie na temat tego pojazdu, nie jest w jego posiadaniu i nigdy nie był (k.30v.-31).

Tymczasem zeznania A. P. są niespójne i nielogiczne. Na rozprawie świadek początkowo zeznał, że nie widział tego samochodu, nie wiedział, że oskarżeni go mieli, po czym wskazał, że nie wie czy, dysponował kluczykami od samochodu, a następnie stwierdził, że I. O. dał mu dowód rejestracyjny i kluczyki od tego pojazdu. Świadek zeznał, że było to w ramach rozliczeń pomiędzy nimi i I. O. zobowiązał się, że odda mu pieniądze (k.304v.-305). Powyższe zeznania świadka pozostają w całkowitej sprzeczności z zeznaniami z postepowania przygotowawczego. Gdyby rzeczywiście A. P. dysponował kluczykiem do samochodu przekazanym niejako w zastaw istniejących zobowiązań, nie miałby żadnych powodów ukrywać tego w postępowaniu przygotowawczym i po prostu by tą okoliczność ujawnił. Tymczasem zataił swoją wiedzę na temat pojazdu i co najmniej wejście w posiadanie kluczyka i dokumentów. Powyższa rozbieżność w zeznaniach świadka wskazuje, iż A. P. mógł wejść w posiadanie kluczyka od pojazdu w sposób opisany przez I. O., a więc nie w wyniku dobrowolnego przekazania kluczyka ale jego wymuszenia przy użyciu bezprawnej groźby. W świetle zmiennych zeznań A. P. nie da się zdaniem Sądu wykluczyć takiej możliwości.

Będąc przesłuchiwany na rozprawie A. P. nie był w stanie przypomnieć sobie kwoty, jaką mieli być mu winni oskarżeni, podczas gdy wcześniej mówił o kwocie rzędu 100 000 zł. Jest mało prawdopodobne, by świadek rzeczywiście ten fakt zapomniał, skoro była to tak znaczna kwota. Jeszcze w postępowaniu przygotowawczym, w toku konfrontacji z I. O., A. P. pytany o sms-a przesłanego do I. O., z którego wynikało, że chce oddać mu samochód, bo za dużo pali zeznał, iż nie wie o jaki samochód chodzi i nawet nie wiedział, że I. O. jest w posiadaniu takiego pojazdu (k.104v.-105). To twierdzenie także pozostaje w sprzeczności z jego zeznaniami złożonymi na rozprawie. A. P. nie zaprzeczył, by takiego sms-a przesłał, a treść tej wiadomości może wskazywać na wejście w posiadanie nie tylko kluczyka i dokumentów ale także samego pojazdu A. (...).

W świetle wskazanych wyżej rozbieżności nie jest zatem wykluczone, że zeznania A. P. w całości nie polegają na prawdzie. Tym samym ich treść nie może być stanowczą podstawą do uznania zeznań I. O. i R. O. za niewiarygodne. Niewątpliwie oskarżonych i A. P. łączyły jakieś bliżej nieokreślone zależności finansowe, czego skutkiem mogły być groźby czy też wymuszenie na I. O. kluczyka od pojazdu celem „zabezpieczenia” zapłaty żądanej sumy pieniędzy.

Sąd analizował również wersję wskazaną przez A. P. dotyczącą zgłoszenia przez I. O. fikcyjnej kradzieży pojazdu. Zauważyć jednak należy, iż przy takim fałszywym zawiadomieniu o kradzieży pojazdu I. O. nie byłby zainteresowany wskazywaniem A. P. czyli przypadkowej osoby jako sprawcy przestępstwa. Jak wynika z zeznań A. P. i P. C. (1) samochód ten krótko potem „znalazł się” i ponownie był użytkowany przez I. O., a następnie ponownie skradziony. Fakt ten potwierdza także informacja przekazana przez Komisariat Policji w C. z dnia 17 listopada 2015 r., z której wynika, iż w nocy z 26 na 27 października 2015 r. w M. miała miejsce ponowna kradzież pojazdu (k.231).

Powyższe zdaniem Sądu dowodzi, iż samochód A. (...) ponownie znalazł się w posiadaniu I. O., co podważa wersję o zgłoszeniu fikcyjnej kradzieży. Nie jest zatem wykluczone, że odwołanie zeznań przez I. O. i R. O. dotyczących kradzieży pojazdu przez A. P. mogło być po prostu spowodowane faktem zwrotu pojazdu przez A. P. I. O. na skutek złożonego zawiadomienia na policję. W tym momencie I. O. nie był już zainteresowany ściganiem A. P. i wycofał złożone zeznania. Zdaniem Sądu takiej wersji w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie da się wykluczyć. Tym samym zeznania co do kierowanych gróźb, wymuszeniu kluczyka i wejściu w posiadanie pojazdu mogły polegać na prawdzie. Z ustaleń Sądu poczynionych przy ponownym rozpoznaniu sprawy wynika, iż I. O. ma obecnie postawiony zarzut wyłudzenia leasingu na powyższy pojazd a następnie nieuprawnionego zbycia pojazdu (k.375), ale powyższe zbycie dotyczy zdarzenia z 26 na 27 października 2015 r. a nie zdarzenia z 7 października 2014 r.

Podstawą do uznania w całości za niewiarygodne zeznań I. O. i R. O. nie mogą być zeznania i wyjaśnienia P. K. i P. C. (1). Nie budzi wątpliwości fakt, iż świadkowie ci złożyli fałszywe zeznania w sprawie Ds.1812/14, które następnie odwołali podczas kolejnych przesłuchań w toku postępowania przygotowawczego. Zauważyć należy, iż zeznania zarówno te fałszywe jak i późniejsze dotyczą wąskiego fragmentu zdarzenia, w szczególności zaboru pojazdu A. (...) ze stawów, gdzie był parkowany. P. K. zeznała, iż jej pierwsze zeznania, w których podała, że widziała jak A. P. wyjeżdża przedmiotowym pojazdem z terenu stawów nie polegały na prawdzie i do ich złożenia została namówiona przez I. O.. Podobne zeznania złożył P. C. (1). W toku postępowania IIK 244/15 świadkowie ci poddali się dobrowolnie karze za czyny z art.233 § 1 kk. W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż zeznania w których ujawnili, iż nie zeznawali wcześniej prawdy oraz ich wyjaśnienia, w których przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów są w pełni wiarygodne.

Także w niniejszej sprawie P. C. (1) potwierdził złożenie fałszywych zeznań, zaprzeczył jednak, aby namawiał go do tego I. O.. Powyższe oświadczenie nie zasługuje na wiarę, gdyż pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami, które P. C. (1) złożył w sprawie (k.59-60). W tych wyjaśnieniach wyraźnie wskazał, że do złożenia fałszywych zeznań zarówno ją jak i P. K. namówił I. O.. Na rozprawie próbował umniejszyć odpowiedzialność oskarżonego wskazując, że zeznania takie złożył sam nie wiadomo dlaczego. Twierdzenia świadka z rozprawy nie mogą być zatem uznane za wiarygodne. Podobnie P. K. nie potrafiła na rozprawie jednoznacznie wskazać, które zeznania miały być prawdziwe a które nie i zaprzeczyła jakoby I. O. lub P. C. (1) namawiali ją do złożenia fałszywych zeznań. Podobnie w tym wypadku Sąd nie uznał za wiarygodne zeznań P. K. złożonych na rozprawie i oparł się na je stanowczych zeznaniach z postępowania przygotowawczego z dnia 27 października 2014 r. (k.33-34) i jej wyjaśnieniach z dnia 27 lutego 2015 r. (k.46-47).

W świetle tych zeznań i wyjaśnień P. C. (1) i P. K. nie ulega wątpliwości, iż oskarżony I. O. nakłonił świadków do złożenia fałszywych zeznań odnośnie tego, iż widzieli jak A. P. wyjeżdżał z terenu stawów a następnie poruszał się samochodem I. O.. W tym zakresie zeznania I. O. nie polegają na prawdzie. Ani bowiem P. K. ani P. C. (1) takiego faktu nie widzieli i w tej części zeznania świadków zostały uzgodnione i są oczywiście nieprawdziwe. Natomiast nakłonienie przez I. O. P. K. i P. C. (1) do potwierdzenia, iż A. P. wyjeżdżał samochodem A. (...) nie świadczy, iż zeznania I. O. co do całości nie polegają na prawdzie. Świadkowie nie mieli wiedzy co do wszystkich relacji pomiędzy oskarżonymi I. O. i R. O. a A. P.. Nie jest zatem wykluczone, iż A. P. w nieustalonych okolicznościach zabrał samochód dysponując kluczykiem do niego, a I. O. nakłonił świadków do potwierdzenia tych faktów, aby uzyskać dowody w postępowaniu. Nie daje to jednak podstaw do jednoznacznego stwierdzenia, iż zeznania I. O. w całości są fałszywe.

W świetle powyższego Sąd uznał, iż zachodzą wątpliwości co do wiarygodności zeznań I. O.. Za niewątpliwie fałszywe mogą być one uznane jedynie w tej części, w której oskarżony podawał jakoby świadkowie P. K. i P. C. (1) widzieli pojazd kierowany przez A. P.. Taki fakt nie miał miejsca i w tym zakresie I. O. złożył fałszywe zeznania i do złożenia takich zeznań namówił świadków.

W przypadku oskarżonego R. O. istnieją również nie dające się usunąć wątpliwości co do wiarygodności jego zeznań. Jak już wyżej wskazano podstawą do podważenia tych zeznań nie mogą być relacje A. P. ani fakt, iż w konfrontacji z A. P. oskarżony nie podtrzymał wcześniejszych zeznań i wniosku o ściganie. W przeciwieństwie do I. O. R. O. nie uczestniczył w nakłanianiu P. K. i P. C. (1) do złożenia fałszywych zeznań. Z zeznań R. O. wynika, iż A. P. wielokrotnie mu groził i wiedział on o groźbach kierowanych wobec syna, a także przekazaniu pod wpływem gróźb kluczyka do A.. W świetle powyżej opisanych okoliczności nie da się zdaniem Sądu ustalić ponad wszelką wątpliwość, iż okoliczności takie nie miały miejsca. Oskarżony wyraźnie wskazywał, iż obawia się A. P., podobnie jak jego syn, co mogło skłonić go do odstąpienia od ścigania A. P. za groźby karalne. W swoich zeznaniach z dnia 10 października 2014 r. R. O. niewątpliwie podał nieprawdziwą informację, iż fakt zabrania pojazdu A. (...) ze stawów widział P. C. (1). Sam jednak fakt podania w protokole nieprawdziwej okoliczności nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, iż oskarżony złożył w tej części fałszywe zeznania. Przestępstwo to polega na podawaniu okoliczności nieprawdziwych w sytuacji, kiedy świadek miał wiedzę, iż nie miały one miejsca. W tym wypadku zdaniem Sądu nie da się tego ustalić. Oskarżeni odmówili składania wyjaśnień, a z zeznań P. C. (1) i P. K. wynika, iż fałszywe zeznania uzgadniali wspólnie z I. O.. Nie jest zatem wykluczone, że R. O. powziął taką informację od I. O. i nie miał wiedzy, że nie jest to prawda. Z protokołu przesłuchania R. O. nie wynika skąd oskarżony miał taką wiedzę.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż brak jest podstaw do przyjęcia, iż oskarżony R. O. złożył fałszywe zeznania w tej sprawie w formie opisanej w zarzucie i uniewinnił go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

W odniesieniu do I. S. uznał, iż wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Ponieważ w odniesieniu do czynu opisanego w pkt 1 aktu oskarżenia oskarżyciel zawarł również stwierdzenie, iż I. O. złożył nieprawdziwe zeznania odnośnie między innymi kradzieży samochodu A. (...) przez A. P. Sąd nie wychodząc poza granice aktu oskarżenia mógł zmodyfikować opis czynu i odnieść go tylko do okoliczności, iż P. C. (1) i P. K. mieli widzieć jak A. P. wyjeżdżał tym pojazdem z posesji, co oczywiście nie polegało na prawdzie.

Mając na uwadze powyższe Sąd uzna, iż I. O. w dniu 10.10.2014r. w M. w toku prowadzonego postępowania pod sygn. Ds. 1812/14 będąc prawidłowo pouczonym o odpowiedzialności karnej za składanie złożenie nieprawdziwych zeznań lub zatajanie prawdy złożył nieprawdziwe zeznania odnośnie faktu, iż P. C. (1) i P. K. widzieli jak A. P. w dniu 7.10.2014r. wyjeżdżał z terenu posesji w M. przy ul. (...) samochodem marki A. (...) nr rej. (...) należącym do I. O., które to zeznania miały stanowić dowód w prowadzonym postępowaniu, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 233 § 1 kk.

Nadto I. O. w dniu 11.10.2014r. w M. podżegał P. K. oraz P. C. (2) do złożenia przez nich fałszywych zeznań w toku prowadzonego postępowania pod sygn. Ds 1812/14 wiedząc o tym, iż złożone przez nich zeznania mają stanowić dowód w prowadzonym postępowaniu przygotowawczym czym wyczerpał znamiona występku z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk.

Przy wymiarze kary za czyny przypisane I. O. Sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonego. Co do stopnia społecznej szkodliwości czynów to zadaniem Sądu jest on dość znaczny, biorąc pod uwagę stopień winy, naruszenie dobra chronionego prawem jakim jest prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości. Oskarżony działał w sposób przemyślany i zaplanowany. Nie tylko sam złożył fałszywe zeznania, ale także namówił inne osoby do złożenia takich zeznań, co skutkowało poniesieniem przez te osoby odpowiedzialności karnej. Okolicznością obciążającą jest też dotychczasowa karalność oskarżonego.

Przy wymiarze kary Sąd zastosował przepisy kodeksu karnego w brzemieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. jako względniejsze dla oskarżonych z uwagi na korzystniejsze dla sprawcy przesłanki i warunki zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Obecnie obowiązująca ustawa zawiera także wyższe zagrożenie karą pozbawienia wolności.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył I. O. za przestępstwo opisane w punkcie 1 części wstępnej wyroku karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn opisany w punkcie 2 wyroku – 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy orzekaniu kary łącznej Sąd zastosował zasadę częściowej absorpcji. Przestępstwa zostały popełnione w tym samym czasie i dotyczyły tego samego zdarzenia. Dlatego zdaniem Sądu orzeczona kara łączna w rozmiarze 1 roku zdaniem Sądu odpowiada sumie okoliczności przemawiających na niekorzyść i korzyść oskarżonego I. O..

Wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat. W dacie popełnienia czynu oskarżony nie był karany. Okoliczności co do późniejszej karalności oskarżonego nie mogą mieć wpływu na orzeczenie kary bez warunkowego zawieszenia z uwagi na obowiązujący zakaz reformationis in peius.

W celu wzmocnienia wychowawczego oddziaływania kary w stosunku do oskarżonego I. O., który w chwili zdarzenia miał 20 lat, Sąd określił okres próby na 3 lata i oddał go w okresie próby pod dozór kuratora sądowego - zgodnie z wymogami określonymi w art. 70§2 kk. Nadto orzekł grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 20 złotych każda. Wymierzona kara grzywny będzie realną dolegliwością dla oskarżonego.

Sąd zasądził od oskarżonego I. O. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w tym opłatę, nie znajdując podstaw do zwolnienia go od tych kosztów, a w części uniewinniającej kosztami obciążył Skarb Państwa.