Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Goleniowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Kamil Worsztynowicz

Protokolant: Anna Wojtanek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Artura Mądrzaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach

30.09.,23.11.2015r.,20.01.,04.03.,21.04.,06.06.,17.08.,06.10.,25.11

sprawy:

J. W.,

syna S. i B. z domu T.,

ur. (...) w R., nie karanego

oskarżonego o to, że :

I. w lipcu 2006 r. w G., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w , ich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą – prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) S.C. A. P. (1), P. P. z siedzibą w S., oraz innymi ustalonymi osobami, za namową innej ustalonej, osoby, w celu osiągnięcia przez siebie korzyści majątkowej w nieustalonej kwocie, jak również w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inne ustalone osoby, wynikającej z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdów sprowadzanych do Polski, w tym do komisów i odsprzedawanych, podatku akcyzowego i podatku VAT, podrabiał w celu użycia za autentyczne dokumenty w postaci umów sprzedaży pojazdów używanych za granicą, w których był wpisywany jako fikcyjny kupujący i w których wpisywano nieprawdziwą, zaniżoną cenę pojazdu, a następnie używał tych dokumentów składając je wspólnie z ustaloną osobą, jako autentyczne w Urzędzie Celnym i Urzędzie Skarbowym, jako załącznik do deklaracji podatku akcyzowego oraz do wniosku VAT-24, w celu zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego podatku akcyzowego i wyłudzenia poświadczających nieprawdę zaświadczeń VAT-25 potwierdzających brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów i tak:

- (t. (...)) podrobił w celu użycia za autentyczny dokument w postaci umowy sprzedaży pojazdu używanego marki V. (...), numer V. (...), rok produkcji

2004, pojemność silnika (...), o wartości 54.000 złotych, zawartej dnia 12 lipca 2006 r. w S. w (...) w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie swoje dane osobowe i wyraził zgodę na ich użycie w dostarczonym mu przez ustaloną osobę, dwujęzycznym druku umowy, w którym ustalona osoba wpisała nieprawdziwą datę i miejsce zawarcia umowy, dane fikcyjnego sprzedawcy, dane jego jako fikcyjnego kupującego oraz dane pojazdu wraz z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 250 euro, stanowiącą podstawę obliczenia podatku akcyzowego, na której to umowie nieustalona osoba podpisała się za J. W. jako kupującego, na której to umowie ustalona osoba podpisała się jako sprzedawca, a następnie tak podrobionym dokumentem posłużył się wspólnie z ustaloną osobą jako autentycznym:

- w dniu 19 lipca 2006 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując go w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 152 zł,

- w dniu 18 lipca 2006 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując go jako załącznik do wniosku VAT-24, i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, iż był nabywcą tego pojazdu, wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT-25 potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu,

- a następnie przekazał przedmiotową umowę wraz z pozostałymi dokumentami pojazdu ustalonej osobie, celem dalszej odsprzedaży pojazdu,

- (t. (...)) podrobił w celu użycia za autentyczny dokument w postaci umowy sprzedaży pojazdu używanego m-ki M. (...), numer V. (...), rok produkcji 2003, pojemność silnika (...), o wartości 73.000 złotych, zawartej dnia
12 lipca 2006 r. w B. w (...) w ten sposób, że podpisał się jako fikcyjny kupujący w dostarczonym mu przez ustaloną osobę, dwujęzycznym druku umowy, w którym ustalona osoba wpisała nieprawdziwą datę i miejsce zawarcia umowy, nieprawdziwe dane sprzedającego, dane jego jako fikcyjnego kupującego oraz dane pojazdu wraz z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 150 euro, stanowiącą podstawę obliczenia podatku akcyzowego oraz podpisał się za sprzedającego, a następnie tak podrobionym dokumentem posłużył się wspólnie z ustaloną osobą jako autentycznym:

- w dniu 17 lipca 2006 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując go w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 2.028 zł,

- w dniu 17 lipca 2006 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując go jako załącznik do wniosku VAT-24, i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, iż był nabywcą tego pojazdu, wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT-25 potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu,

- a następnie przekazał przedmiotową umowę wraz z pozostałymi dokumentami pojazdu ustalonej osobie, celem dalszej odsprzedaży pojazdu,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w okresie od 4 lipca 2007 r. do 17 lipca 2007 r. w S. i G., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi mężczyznami - prowadzącymi faktycznie działalność gospodarczą pod nazwą (...) B. G. z siedzibą w S., a także inną nieustaloną osobą w celu osiągnięcia przez siebie korzyści majątkowych w nieustalonej kwocie, jak również w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez dwóch ustalonych mężczyzn, wynikającej z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki P. (...), numer V. (...), rok produkcji 2006, pojemność silnika (...), o wartości 116.500 euro /438.040 złotych/, sprowadzonego do Polski w ramach opisanej działalności, w celu odsprzedaży, podatku akcyzowego i podatku VAT, podrobił w celu użycia za autentyczny dokument w postaci umowy sprzedaży pojazdu używanego m-ki P. (...), numer WIN (...), rok produkcji(...) pojemność silnika (...), o wartości 116.500 euro /438.040 złotych/, zawartej dnia 4 lipca 2007 r. w M. w (...) w ten sposób, że podpisał się nieczytelnie jako fikcyjny kupujący w dostarczonym mu przez inną nieustaloną osobę dwujęzycznym druku umowy, w którym inna nieustalona osoba wpisała nieprawdziwą datę i miejsce zawarcia umowy, nieprawdziwe dane sprzedającego, dane jego jako fikcyjnego kupującego oraz dane pojazdu wraz z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 1.500 euro, stanowiącą podstawę obliczenia podatku akcyzowego oraz podpisała się za sprzedającego, a następnie tak podrobionym dokumentem posłużył się wspólnie z tą osobą jako autentycznym:

- w dniu 5 lipca 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując go w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 767 zł,

- w dniu 5 lipca 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując go jako załącznik do wniosku VAT-24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, iż był nabywcą tego pojazdu, wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT-25 potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu,

- w dniu 10 lipca 2007 r. w Starostwie Powiatowym w G. składając ją jako załącznik do wniosku o rejestrację pojazdu i podstępnie wprowadzając w ten sposób funkcjonariuszy publicznych wydziału komunikacji starostwa w błąd co autentyczności umowy kupna sprzedaży pojazdu, a także co do faktu, że był właścicielem pojazdu w wyniku czego wyłudził poświadczające nieprawdę dokumenty wystawione na jego nazwisko w postaci decyzji o czasowej rejestracji pojazdu z dnia 10 lipca 2007 r., pozwolenia czasowego, decyzji o rejestracji pojazdu, dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu na numer rejestracyjny (...)

- a następnie przekazał przedmiotową umowę wraz z pozostałymi dokumentami pojazdu ustalonej osobie celem dalszej odsprzedaży pojazdu

tj. o o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.s. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s.

III. w okresie od 11 lipca 2007 r. do 16 lipca 2007 r. w G., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia przez siebie korzyści majątkowej w nieustalonej kwocie, jak również w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez ustaloną osobę wynikającej z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki podrobił w celu użycia za autentyczny dokument w postaci umowy sprzedaży pojazdu używanego m-ki M. (...), numer V. (...), rok produkcji(...), pojemność silnika (...) o wartości 37.800 euro /141.768 złotych/ zawartej dnia 11 lipca 2007 r. w G. w (...) w ten sposób, że podpisał się jako fikcyjny kupujący w dostarczonym mu przez ustaloną osobę, dwujęzycznym druku umowy, w którym ustalona osoba wpisała nieprawdziwą datę i miejsce zawarcia umowy, nieprawdziwe dane sprzedającego, dane jego jako fikcyjnego kupującego oraz dane pojazdu wraz z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 500 euro, stanowiącą podstawę obliczenia podatku akcyzowego oraz podpisał się za sprzedającego, a następnie tak podrobionym dokumentem posłużył się wspólnie z ustaloną osobą jako autentycznym:

- w dniu 12 lipca 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując go w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 768 zł,

- w dniu 12 lipca 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując go jako załącznik do wniosku VAT-24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, iż był nabywcą tego pojazdu, wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT-25 potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu,

- a następnie przekazał przedmiotową umowę wraz z pozostałymi dokumentami ustalonej osobie, po czym podpisując w dniu 16 lipca 2007 r. umowę sprzedaży pojazdu na podstawie której pojazd został sprzedany K. O. (1) w W. udzielił pomocy ustalonej osobie we wprowadzeniu kupującego w błąd co do rzetelności i autentyczności opisanych dokumentów, tożsamości sprzedawcy, a zatem co do faktu, że pojazd był wolny od wad prawnych, co skutkowało doprowadzeniem K. O. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 150.000 zł, wpłaconej z tytułu zapłaty dokumentacja, rejestrowa uzyskana ze Starostwa Powiatowego w W. (...)za pośrednictwem komisu samochodowego w dniu 5 maja 2010 r. M. R. (1) za kwotę 92.000 zł, działając na szkodę K. O. (2) i M. M. (...) R.

tj. o czyn z art, 270 § 1 k.k. w z zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s.

IV. w okresie od 7 kwietnia 2007 r. do 4 sierpnia 2008 r. w G., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia osobistej korzyści majątkowej, jak również osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną nieustaloną osobę, działając z nią wspólnie i porozumieniu udzielił tej osobie pomocy w zbyciu pojazdu marki M. o numerze V. (...) o wartości 60.000 zł uzyskanego za pomocą czynu zabronionego w postaci przywłaszczenia dokonanego w okresie od 30 grudnia 2006 r. do 2 stycznia 2007 r. na szkodę A. J., prowadzącego wypożyczalnię samochodów S. (1) w S. w ten sposób, że na zlecenie innej osoby podrobił w celu użycia za autentyczny dokument w postaci umowy sprzedaży pojazdu używanego opisanego samochodu zawartej dnia 7 kwietnia 2007 r. w H. w (...) w ten sposób, że podpisał się jako fikcyjny kupujący w dostarczonym mu, dwujęzycznym druku umowy, w którym inna osoba wpisała nieprawdziwą datę i miejsce zawarcia umowy, nieprawdziwe dane sprzedającego, dane jego jako fikcyjnego kupującego oraz dane pojazdu z fałszywym numerem nadwozia pojazdu (...) wraz z ceną nabycia wynoszącą 850 euro oraz podpisała się za sprzedającego, a następnie tak podrobionym dokumentem oraz dostarczonymi mu sporządzonymi w języku (...) podrobionymi dokumentami: kartą pojazdu (...) i dokumentem pojazdu mechanicznego, z których wynikało, że przedmiotowy pojazd był zarejestrowany w (...) pod nr rej. (...) na obywatela (...) A. S. (1) do dnia
2 lutego 2007 r., kiedy to miał zostać wyrejestrowany J. W. posłużył się wspólnie z inną osobą jako autentycznymi:

- w dniu 10 kwietnia 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując je w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego,

- w dniu 10 kwietnia 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując je jako załącznik do wniosku VAT-24 i podstępnie wprowadzając za ich pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, iż był nabywcą tego pojazdu, wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT-25 potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu, mimo iż pojazd nie pochodził z nabycia wewnątrzwspólnotowego,

- w dniu 15 kwietnia 2007 r. w Starostwie Powiatowym w G. składając ją jako załącznik do wniosku o rejestrację pojazdu i podstępnie wprowadzając w ten sposób funkcjonariuszy publicznych wydziału komunikacji starostwa w błąd co autentyczności umowy kupna sprzedaży pojazdu, a także co do tożsamości pojazdu i faktu, że był właścicielem pojazdu, w wyniku czego wyłudził poświadczające nieprawdę dokumenty wystawione na jego nazwisko w postaci decyzji o czasowej rejestracji pojazdu z dnia
16 kwietnia 2007 r., pozwolenia czasowego, decyzji o rejestracji pojazdu z dnia 26 kwietnia 2007 r., dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu na numer rejestracyjny (...),

- a następnie sprzedał pojazd na podstawie wskazanej umowy i podrobionych dokumentów, w tym i dokumentów uzyskanych w organach podatkowych oraz dokumentów rejestracyjnych w dniu 4 sierpnia 2008 r. K. S. (1), wprowadzając ją w błąd co do rzetelności i autentyczności wskazanych dokumentów, tożsamości sprzedawcy, a zatem co do faktu, że pojazd był wolny od wad prawnych, co skutkowało doprowadzeniem K. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 17.500 zł, wpłaconej z tytułu zapłaty ceny zakupu pojazdu,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

V. w okresie od 6 listopada 2007 r. do 200 r. w G., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia osobistej korzyści majątkowej, jak również osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną nieustaloną osobę, działając z nią wspólnie i porozumieniu udzielił tej osobie pomocy w zbyciu pojazdu marki V. (...) o numerze V. Y. (...) o wartości nie większej niż 20.000 euro (76.470 zł) uzyskanego za pomocą czynu zabronionego w postaci kradzieży z włamaniem dokonanej w nocy z 28 na 29 listopada 2006 r. w C. w (...) na szkodę A. V. (...) w C. w (...), w ten sposób, że na zlecenie innej osoby podrobił w celu użycia za autentyczny dokument w postaci umowy sprzedaży pojazdu używanego opisanego samochodu zawartej dnia 6 listopada 2007 r. w R. w (...) w ten sposób, że podpisał się nieczytelnie jako fikcyjny kupujący w dostarczonym mu, dwujęzycznym druku umowy, w którym inna osoba wpisała nieprawdziwą datę i miejsce zawarcia umowy, nieprawdziwe dane sprzedającego, dane J. W. jako fikcyjnego kupującego oraz dane pojazdu z fałszywym numerem nadwozia pojazdu (...) wraz z ceną nabycia wynoszącą 1100 euro oraz podpisała się za sprzedającego, a następnie tak podrobionym dokumentem oraz dostarczonymi mu sporządzonymi w języku (...) podrobionymi dokumentami: kartą pojazdu (...) i dowodem rejestracyjnym, z których wynikało, że przedmiotowy pojazd był zarejestrowany w (...) pod nr rej. (...) na obywatela (...) T. L. do dnia
4 czerwca 2007 r., kiedy to miał zostać wyrejestrowany, J. W. posłużył się wspólnie z inną osobą jako autentycznymi:

- w dniu 9 listopada 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując je w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego,

- w dniu 9 listopada 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując je jako załącznik do wniosku VAT-24, i podstępnie wprowadzając za ich pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, iż był nabywcą tego pojazdu, wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT-25 potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu, mimo iż pojazd nie pochodził z nabycia wewnątrzwspólnotowego,

- w dniu 19 listopada 2007 r. w Starostwie Powiatowym w G. składając ją jako załącznik do wniosku o rejestrację pojazdu i podstępnie wprowadzając w ten sposób funkcjonariuszy publicznych wydziału komunikacji starostwa w błąd co autentyczności umowy kupna sprzedaży pojazdu, a także co do tożsamości pojazdu i faktu, że był właścicielem pojazdu, w wyniku czego wyłudził poświadczające nieprawdę dokumenty wystawione na jego nazwisko w postaci decyzji o czasowej rejestracji pojazdu z dnia
19 listopada 2007 r., pozwolenia czasowego, decyzji o rejestracji pojazdu z dnia 24 grudnia 2007 r., dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu na numer rejestracyjny (...),

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VI. w lipcu 2007 r. w G., działając w wykonaniu tego samego zamiaru, a także takiej samej sposobności, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jak również w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez podatników dwóch ustalonych mężczyzn, prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...) B. G. z siedzibą w S., a także inne ustalone i nieustalone osoby, chcąc aby osoby te, uchylając się od opodatkowania naraziły należne z tytułu nabyć wewnątrzwspólnotowych podatek akcyzowy i podatek VAT na uszczuplenie udzielał im pomocy w dokonaniu tych czynów, w ten sposób, że składał wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami w Urzędzie Celnym i Urzędzie Skarbowym deklaracje uproszczone nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdów (...) i wnioski VAT-24 do których załączał podrobione umowy sprzedaży pojazdów opisane w zarzutach IV i V, podając w deklaracjach (...) nieprawdę, co do rzeczywistej ceny nabycia pojazdów za granicą, a także co tożsamości rzeczywistego nabywcy pojazdu, narażając w ten sposób należny podatek akcyzowy i podatek VAT na uszczuplenie, a w tym:

- (t. 245) w związku z nabyciem wewnątrzwspólnotowym w ramach komisu B. pojazdu marki P. (...). numer V. (...), rok produkcji (...), pojemność silnika (...) centymetrów sześciennych, o wartości 116.500 euro /438.040 złotych/:

- w dniu 5 lipca 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S. złożył wspólnie z inną osobą deklarację uproszczoną - (...) podatku akcyzowego wystawioną na swoje nazwisko, w której podał nieprawdę, iż pojazd został nabyty za kwotę stanowiącą równowartość 5.637 zł, od której podatek akcyzowy wynosił 767 zł, w sytuacji gdy należny podatek akcyzowy od nabycia wewnątrzwspólnotowego opisanego pojazdu wynosił 59.573 zł, okazując przy tym jako autentyczną podrobioną umowę sprzedaży (t. 245), co skutkowało narażeniem należnego podatku akcyzowego na uszczuplenie i uszczupleniem w kwocie 58.806 zł,

- w dniu 5 lipca 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. złożył wspólnie z inną osobą wniosek VAT-24 , w którym podał nieprawdę, że był nabywcą pojazdu, okazując przy tym jako autentyczną podrobioną umowę sprzedaży (t. 245), w wyniku czego uzyskał stwierdzające nieprawdę zaświadczenie VAT - 25, potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu, mimo że należny z tytułu faktycznego nabycia wewnątrzwspólnotowego tego pojazdu i odsprzedaży w ramach działalności gospodarczej od B., w związku z utratą prawa do opodatkowania sprzedaży na podstawie marży podatek VAT w stawce 22 % wynosił 100.082 zł, narażając tym samym ten podatek na uszczuplenie i powodując uszczuplenie w kwocie wynoszącej po odliczeniu podatku od marży komisu - 98.007 zł,

- (t. (...)) w związku z nabyciem wewnątrzwspólnotowym przez ustaloną osobę pojazdu m-ki M. (...), numer V. (...), rok produkcji 2004, pojemność silnika 4966 cm3, o wartości 37.800 euro /141.768/złotych/:

- w dniu 12 lipca 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S. złożył wspólnie z ustaloną osobą deklarację uproszczoną (...) podatku akcyzowego wystawioną na swoje nazwisko, w której podał nieprawdę iż pojazd został nabyty za kwotę stanowiącą równowartość 5.648 zł, od której podatek akcyzowy wynosił 768 zł, w sytuacji gdy należny podatek akcyzowy od nabycia wewnątrzwspólnotowego opisanego pojazdu wynosił 19.280 zł, okazując przy tym jako autentyczną podrobioną umowę sprzedaży
(t. (...)), co skutkowało narażeniem należnego podatku akcyzowego na uszczuplenie i uszczupleniem w kwocie 18,512 zł,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

VII. w okresie od 16 grudnia 2008 r. do 27 stycznia 2009 r. w G., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a także inną nieustaloną osobą w celu osiągnięcia przez siebie korzyści majątkowej w nieustalonej kwocie, jak również w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez ustaloną osobę wynikającej z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki M. (...), numer V. (...), rok produkcji (...), pojemność silnika (...), o wartości 24.500 euro /79.306złotych/, zawartej dnia 16 grudnia 2008 r. w B. w (...) w ten sposób, że podpisał się jako fikcyjny kupujący w dostarczonym mu przez inną osobę, dwujęzycznym druku umowy, w którym inna osoba wpisała nieprawdziwą datę i miejsce zawarcia umowy, nieprawdziwe dane sprzedającego, dane jego jako fikcyjnego kupującego oraz dane pojazdu wraz z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 12.000 euro, stanowiącą podstawę obliczenia podatku akcyzowego oraz podpisał się za sprzedającego, a następnie tak podrobionym dokumentem, posłużył się wspólnie z inną osobą jako autentycznym:

- w dniu 29 stycznia 2009 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując go w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 2.028 zł,

- w dniu 27 stycznia 2009 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując go jako załącznik do wniosku VAT-24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, iż był nabywcą tego pojazdu, wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT-25 potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu,

- a następnie przekazał przedmiotową umowę wraz z pozostałymi dokumentami za pośrednictwem innej osoby ustalonej osobie, celem odsprzedaży pojazdu

tj. o czyn z art 270 § 1 k.k. w zb. z art 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

I. uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II. uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. i za ten czyn na podstawie art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III. uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, iż pojazd M. (...) numer V. (...) został następnie sprzedany przez K. O. (1) za pośrednictwem komisu samochodowego w dniu 5 maja 2010 r. M. R. (1) za kwotę 92.000 zł, a oskarżony działał na szkodę K. O. (1) i M. R. (1), tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. za który to czyn na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dwadzieścia) złotych każda stawka i określa, że grzywna ta na podstawie art. 8 § 3 k.k.s. nie podlega wykonaniu;

IV. uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. za który to czyn na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V. uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku z tym, że ustala, że czynu tego oskarżony dopuścił się w okresie od 6 listopada 2007 r. do dnia 19 listopada 2007r. tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. za który to czyn na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku tj. przestępstwa skarbowego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. za który to czyn na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 56 § 2 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 40 (czterdzieści) złotych każda stawka i określa, że na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s. kara ta podlega wykonaniu;

VII. uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VII części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach I,II,III,IV,V i VII kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IX. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie VIII kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

X. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D. kwotę 1.343,16 (tysiąca trzystu czterdziestu trzech złotych i szesnastu groszy) w tym kwotę 251,16 (dwustu pięćdziesięciu jeden złotych i szesnastu groszy) tytułem podatku VAT – tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

XI. na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w tym wymierza mu opłatę w kwocie 500 (pięciuset) złotych.

Sygn. akt II K 273/15

UZASADNIENIE

Osoby prowadzące działalność gospodarczą w ramach kilku komisów samochodowych na terenie S. sprowadzały samochody osobowe, które rejestrowane były w Polsce na podstawie sfałszowanych dokumentów i przez podstawione osoby. Celem tych zabiegów było uniknięcie zapłaty podatku VAT oraz zaniżenie podatku akcyzowego w związku ze wskazaniem w sfałszowanych umowach sprzedaży pojazdów zaniżonej kwoty za jaką pojazd został nabyty. Dla uniknięcia zapłaty należności podatkowych lub ich zaniżenia osobom prowadzącym komisy samochodowe potrzebne były osoby, które podpiszą umowy sprzedaży pojazdów w których wpisana będzie zaniżona wartość pojazdu, następnie pojazd zarejestrują na swoje nazwisko, a także złożą na swoje nazwisko deklaracje dotyczące podatku akcyzowego ( (...)) i podatku VAT (VAT – 24). Chodziło bowiem o to, że jeżeli pojazd był zarejestrowany na osobę fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej nie było konieczności zapłaty podatku VAT, na co uzyskiwano stosowane zaświadczenia z urzędu skarbowego. Podstawione osoby następnie podpisywały umowy komisu z właścicielami komisów samochodowych i wstawiały samochody do komisów, gdzie następnie pojazdy te były zbywane osobom trzecim z opodatkowaniem podatkiem VAT jedynie marży lub za pomocą tych osób podstawionych samochody były sprzedawane innym osobom.

Osoby współpracujące z właścicielami komisów samochodowych pozyskiwały te podstawione osoby, które za niewielkie sumy pieniędzy dokonywały czynności podpisania sfałszowanych umów sprzedaży pojazdów za granicą bądź godziły się na użycie ich danych w tych umowach sprzedaży, gdzie drugą stroną umowy był zazwyczaj fikcyjny obywatel (...). Umowy te były w większości przypadków sporządzane przez zwerbowane osoby, które godziły się na wpisanie ich do umów jako fikcyjnych nabywców, a w ich obecności osoba werbująca podpisywała się za drugą stronę umowy. Następnie osoby, które były fikcyjnymi nabywcami wspólnie z osobą werbującą udawały się do Urzędu Celnego i Urzędu Skarbowego, gdzie przedstawiano umowy sprzedaży samochodów z podpisem podstawionej osoby (fikcyjnym nabywcą), a fakcyjni nabywcy opłacali zaniżone należności podatkowe z pieniędzy, które otrzymywali od osób werbujących.

Dowody:

- zeznania M. B. k. 136-142. 962-963, płyta CD k. 964

- zeznania R. B. k. 125-139, 892

- zeznania P. P. k. 197-202, 800v-801

W ramach omawianego procederu został do Polski sprowadzony pojazd V. (...) rok produkcji (...) o pojemności silnika (...) oraz numerze V. (...) i wartości 54.000 złotych. Pojazd ten został sprowadzony dla osoby prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu komisu samochodowego pod nazwą (...) S.C. Tak jak w każdym podobnym tego typu przypadku potrzeba była osoba, która zostanie wskazana jako właściciel pojazdu, chociaż faktycznie pojazdu nie nabywała, a wszystko po to by inne ustalone osoby uzyskały korzyść majątkową wynikającą z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu sprowadzonego do Polski dla komisu samochodowego podatku akcyzowego i podatku VAT. W przypadku pojazdu V. (...) to oskarżony J. W. wyraził zgodę by podać się za właściciela pojazdu i otrzymać z tego tytułu wynagrodzenie w nieustalonej kwocie.

J. W. przekazał swoje dane osobowe A. S. (2), który następnie uzupełnił posiadany przez siebie dwujęzyczny druk umowy sprzedaży samochodu V. (...) z dnia 12 lipca 2006 r. w S. w (...) wpisując datę i miejsce zawarcia umowy, dane J. W. jako fikcyjnego kupującego, dane sprzedawcy oraz dane pojazdu z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 250 euro, stanowiącą następnie podstawę obliczenia podatku akcyzowego, na której to umowie A. S. (3) podpisał się jako sprzedający, a inna nieustalona osoba podpisała się na za J. W.. Następnie J. W. posłużył się podrobioną umową sprzedaży pojazdu:

- w dniu 19 lipca 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując tą umowę w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 152 zł,

- w dniu 18 lipca 2006 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując umowę jako załącznik do wniosku VAT – 24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w G. w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, że był nabywcą pojazdu V. (...), wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT - 25 z dnia 20 lipca 2006 r., potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu.

Oskarżony nie podpisał się na dokumentach VAT-24, VAT-25 i (...), ale był obecny przy czynnościach mających na celu wystawienie tych dokumentów. Swój podpis złożył natomiast na decyzji dotyczącej rejestracji pojazdu V. (...) nr (...) (...).

Dokumenty zostały następnie przez J. W. przekazane celem dalszej odsprzedaży pojazdu innej osobie.

Dowody:

- częściowo wyjaśnienia J. W. k. 267-269,

- zeznania A. S. (2) k. 303-304, 801,

- opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 454 – 485

- deklaracja uproszczona k. 1-3 załącznika nr 9

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy k.4 załącznika nr 9,

- wniosek o wydanie dokumentu potwierdzające zapłatę akcyzy k. 5 załącznika nr 9,

- oświadczenie k. 6 załącznik nr 9

- kserokopia umowy sprzedaży k. 7 załącznika nr 9

- zaświadczenie VAT-25 k. 15 załącznika nr 9

- wniosek VAT-24 k. 16 załącznika nr 9,

- protokół zatrzymania rzeczy k. 23-27 załącznika nr 9

- faktura VAT-Marża k. 28 załącznika nr 9

Dla tego samego komisu samochodowego został do Polski sprowadzony samochód osobowy marki M. (...) rok produkcji (...) o pojemności silnika(...) oraz numerze V. (...) i wartości 73.000 złotych. Również w tym przypadku potrzebna była osoba, która zostanie wskazana jako właściciel pojazdu, chociaż faktycznie pojazdu nie nabędzie, a wszystko po to by inne ustalone osoby uzyskały korzyść majątkową wynikającą z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu sprowadzonego do Polski dla komisu samochodowego podatku akcyzowego i podatku VAT. W przypadku pojazdu M. (...) oskarżony J. W. podpisał się na dostarczonym mu przez A. S. (2) dwujęzycznym druku umowy sprzedaży samochodu M. (...) z dnia 12 lipca 2006 r. w B. w (...) w której A. S. (3) wpisał datę i miejsce zawarcia umowy, dane J. W. jako fikcyjnego kupującego, dane sprzedawcy oraz dane pojazdu z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 150 euro, stanowiącą następnie podstawę obliczenia podatku akcyzowego. Następnie J. W. posłużył się podrobioną umową sprzedaży pojazdu:

- w dniu 17 lipca 2006 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując tą umowę w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 2,028 zł,

- w dniu 17 lipca 2006 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując umowę jako załącznik do wniosku VAT – 24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w G. w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, że był nabywcą pojazdu M. (...), wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT - 25 z dnia 18 lipca 2006 r., potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu.

Oskarżony podpisał się na dokumentach VAT-24, VAT-25 i (...). Dokumenty zostały następnie przez J. W. przekazane celem dalszej odsprzedaży pojazdu innej osobie, a oskarżony swój podpis złożył także na umowie komisu dotyczącej pojazdu M. (...).

Dowody:

- częściowo wyjaśnienia J. W. k. 267-269,

- zeznania A. S. (2) k. 303-304, 801,

- opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 454 – 485

- deklaracja uproszczona k. 1-3 załącznika nr 11

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy k.4 załącznika nr 11,

- wniosek o wydanie dokumentu potwierdzające zapłatę akcyzy k. 5 załącznika nr 11,

- oświadczenie k. 6 załącznik nr 11

- kserokopia umowy sprzedaży k. 7 załącznika nr 11

- zaświadczenie VAT-25 k. 15 załącznika nr 11

- wniosek VAT-24 k. 16 załącznika nr 11

- dowód wpłaty k. 36 załącznika nr 11

- faktura VAT-Marża k. 30 załącznika nr 11

- kserokopia tłumaczenia materiałów w ramach pomocy prawnej k. 130-139 załącznika nr 11

Kolejnym pojazdem, który został sprowadzony do Polski w ramach tej działalności był samochód marki P. (...) rok produkcji (...) o pojemności silnika (...) oraz numerze V. (...) i wartości 116.500 złotych. Pojazd ten został sprowadzony dla osoby prowadzącej komis samochodowy pod nazwą (...). W przypadku tego pojazdu za namową A. S. (2) oskarżony zgodził się za wynagrodzeniem w nieustalonej wysokości, że zostanie wskazany jako fikcyjny właściciel pojazdu, co było niezbędne aby inne osoby uzyskały korzyść majątkową wynikającą z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu sprowadzonego do Polski dla komisu samochodowego podatku akcyzowego i podatku VAT. W przypadku pojazdu P. (...) oskarżony J. W. podpisał się na dostarczonym mu przez nieustaloną osobę dwujęzycznym druku umowy sprzedaży samochodu z dnia 4 lipca 2007 r. zawartej w M. w (...) w której nieustalona osoba wpisała datę i miejsce zawarcia umowy, dane J. W. jako fikcyjnego kupującego, nieprawdziwe dane sprzedającego za którego się podpisała oraz dane pojazdu z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 1.500 euro, stanowiącą następnie podstawę obliczenia podatku akcyzowego. Następnie J. W. posłużył się z inną nieustaloną osobą tak podrobioną umową sprzedaży pojazdu:

- w dniu 5 lipca 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując tą umowę w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 767 zł,

- w dniu 5 lipca 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując umowę jako załącznik do wniosku VAT – 24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w G. w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, że był nabywcą pojazdu P., wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT – 25, potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu.

Oskarżony podpisał się także na dokumentach VAT-24, VAT-25 i (...).

Ponadto oskarżony posłużył się podrobioną umową sprzedaży pojazdu w dniu 10 lipca 2007 r. w Starostwie Powiatowym w G. składając ją jako załącznik do wniosku o rejestrację pojazdu i podstępnie wprowadzając w ten sposób funkcjonariuszy publicznych wydziału komunikacji Starostwa w błąd co autentyczności umowy kupna sprzedaży pojazdu, a także co do faktu, że był właścicielem pojazdu w wyniku czego wyłudził poświadczające nieprawdę dokumenty wystawione na jego nazwisko w postaci decyzji o czasowej rejestracji pojazdu z dnia 10 lipca 2007 r., pozwolenia czasowego, decyzji o rejestracji pojazdu, dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu na numer rejestracyjny (...).

Dokumenty pojazdu zostały następnie przez J. W. przekazane celem dalszej odsprzedaży pojazdu innej osobie, a oskarżony swój podpis złożył także na umowie komisu dotyczącej pojazdu P..

Dowody:

- zeznania A. S. (2) k. 303-305, 801,

- opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 454 – 485

- kserokopia umowy sprzedaży k. 4-5 załącznika nr 5

- zaświadczenie k. 15 załącznika nr 5,

- umowa komisu k. 16 załącznika nr 5,

- faktura k. 17 załącznika nr 5,

- deklaracja uproszczona k. 51-53 załącznika nr 5

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy k.54 załącznika nr 5,

- dowód wpłaty k. 55 załącznika nr 5,

- wniosek o wydanie dokumentu potwierdzające zapłatę akcyzy k. 56 załącznika nr 5,

- zaświadczenie z US G. k. 63 załącznika nr 5,

- dowód wpłaty k. 64 załącznika nr 5,

- wniosek o wydanie zaświadczenia k. 66 załącznika nr 5,

- umowa sprzedaży pojazdu k. 305 załącznika nr 5,

- dokumentacja dotycząca rejestracji pojazdu k. 250-270,272-302 załącznik nr 5

W ramach procederu sprowadzania z zagranicy pojazdów celem uszczuplenia należności podatkowych został sprowadzony do Polski samochód marki M. (...) rok produkcji (...) o pojemności silnika (...) ³ oraz numerze V. (...) i wartości 141.768 złotych zakupiony faktycznie przez polskie przedsiębiorstwo. W przypadku tego pojazdu za namową A. S. (2) oskarżony zgodził się za wynagrodzeniem w nieustalonej wysokości, że zostanie wskazany jako fikcyjny właściciel pojazdu, co było niezbędne aby inne osoby uzyskały korzyść majątkową wynikającą z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu sprowadzonego do Polski dla komisu samochodowego podatku akcyzowego i podatku VAT. W przypadku pojazdu M. (...) oskarżony J. W. podpisał się na dostarczonym mu przez A. S. (2) dwujęzycznym druku umowy sprzedaży samochodu z dnia 11 lipca 2007 r. zawartej w G. w (...) w której A. S. (3) wpisał datę i miejsce zawarcia umowy, dane J. W. jako fikcyjnego kupującego, nieprawdziwe dane sprzedającego za którego się podpisał oraz dane pojazdu z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 1.500 euro, stanowiącą następnie podstawę obliczenia podatku akcyzowego. Następnie J. W. posłużył się z inną nieustaloną osobą tak podrobioną umową sprzedaży pojazdu:

- w dniu 12 lipca 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując tą umowę w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 768 zł,

- w dniu 12 lipca 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując umowę jako załącznik do wniosku VAT – 24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w G. w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, że był nabywcą pojazdu M. (...), wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT - 25 z dnia 16 lipca 2007 r., potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu.

Dokumenty oskarżony następnie przekazał A. S. (2) celem dalszej odsprzedaży pojazdu

Ponadto w dniu 16 lipca 2007 r. J. W. pomimo, że wiedział, iż dokumenty dotyczące nabycia pojazdu, w tym umowa sprzedaży są sfałszowane, samochód pomógł sprzedać K. O. (1) za kwotę 150.000 złotych podpisując się na umowie sprzedaży tego pojazdu. Pojazd ten następnie został sprzedany za pośrednictwem komisu samochodowego kolejnemu nabywcy M. R. (1), który nabył go w dniu 5 maja 2010r. i od którego pojazd został zatrzymany w dniu 12 stycznia 2011 r.

Dowody:

- zeznania A. S. (2) k. 303-305, 801,

- zeznania K. O. (1) k. 130 załącznik nr 7,

- zeznania M. R. (1) k. 58-59 załącznik nr 7,

- protokół zatrzymania rzeczy k. 55-57 załącznika nr 7

- opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 454 – 485

- deklaracja uproszczona k. 1-3 załącznika nr 7

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy k.4 załącznika nr 7,

- dowód wpłaty k. 5 załącznika nr 7

- wniosek o wydanie dokumentu potwierdzające zapłatę akcyzy k. 6 załącznika nr 7,

- kserokopia umowy sprzedaży, tłumaczenie k. 7,109-110 załącznika nr 7

- zaświadczenie VAT-25 k. 12 załącznika nr 7,

- wniosek VAT-24 k. 14 załącznika nr 7

- faktura VAT-Marża k. 66 załącznika nr 7,

- umowa sprzedaży pojazdu K. O. k. 112 załącznika nr 7

- kopia materiałów uzyskanych w drodze pomocy prawnej k. 157-166 załącznika nr 7,

- zaświadczenie z US G. k. 63 załącznika nr 5

Kolejnym pojazdem, co do którego oskarżony brał udział w kompletowaniu sfałszowanej dokumentacji oraz zgodził się występować jako jego fikcyjny nabywca był samochód marki M. (...) klasy (...)rok produkcji (...) oraz numerze V. (...) i wartości 60.000 złotych. Pojazd ten posiadał przerobione numery V., albowiem oryginalny numer nadwozia został wycięty i wspawano w to miejsce numer nadwozia od innego pojazdu ( (...)). Po rzeczywistym numerze ustalono, że w okresie od 30 grudnia 2006 r. do 2 stycznia 2007 r. pojazd o takim numerze został przywłaszczony przez K. S. (2) na szkodę A. J.. Na podstawie sfałszowanych dokumentów rejestracyjnych pojazdu upozorowano fakt, że pojazd ten był zarejestrowany na terenie (...) i tam został nabyty. W przypadku tego pojazdu za namową A. S. (2) oskarżony zgodził się za wynagrodzeniem w nieustalonej wysokości, że zostanie wskazany jako fikcyjny nabywca tego pojazdu. W przypadku pojazdu M. oskarżony J. W. podpisał się na dostarczonym mu przez A. S. (2) dwujęzycznym druku umowy sprzedaży samochodu z dnia 7 kwietnia 2007 r. zawartej w H. w (...) w której A. S. (3) wpisał datę i miejsce zawarcia umowy, dane J. W. jako fikcyjnego kupującego, nieprawdziwe dane sprzedającego za którego podpisał się oraz dane pojazdu z fałszywym numerem nadwozia (...) i z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 850 euro. Następnie J. W. posłużył się z A. S. (2) podrobioną umową sprzedaży pojazdu oraz podrobionymi dokumentami pojazdu czyli kartą pojazdu (...) i dokumentem pojazdu mechanicznego z których wynikało, że był on zarejestrowany na terenie (...):

- w dniu 10 kwietnia 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując tą umowę w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego,

- w dniu 10 kwietnia 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując umowę jako załącznik do wniosku VAT – 24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w G. w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, że był nabywcą pojazdu M., wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT - 25, potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu.

Ponadto oskarżony posłużył się podrobioną umową sprzedaży pojazdu w dniu 15 kwietnia 2007 r. w Starostwie Powiatowym w G. składając je jako załącznik do wniosku o rejestrację pojazdu i podstępnie wprowadzając w ten sposób funkcjonariuszy publicznych wydziału komunikacji Starostwa w błąd co autentyczności umowy kupna sprzedaży pojazdu, a także co do faktu, że był właścicielem pojazdu w wyniku czego wyłudził poświadczające nieprawdę dokumenty wystawione na jego nazwisko w postaci decyzji o czasowej rejestracji pojazdu z dnia 16 kwietnia 2007 r., pozwolenia czasowego, decyzji o rejestracji pojazdu z dnia 26 kwietnia 2007 r., dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu na numer rejestracyjny (...).

Po dokonaniu rejestracji pojazdu została wystawiona oferta jego sprzedaży na którą odpowiedziała K. W. (poprzednio S.). W dniu 4 sierpnia 2008 r. przybyła ona do G. wraz z A. P. (2) i po obejrzeniu pojazdu, który pokazywali jej oskarżony oraz A. S. (3) zdecydowała się na zakup samochodu i podpisała umowę sprzedaży samochodu z J. W., który sprzedał jej pojazd chociaż wiedział, że nie jest rzeczywistym jego właścicielem, a dokumenty dotyczące pojazdu są wystawione na podstawie sfałszowanej umowy sprzedaży tego pojazdu, gdzie oskarżony wskazany był jako jego fikcyjny nabywca.

Dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 290-292,

- zeznania K. W. (poprzednio S.) k. 28-29, 256-257,259-264 załącznika nr 8, k. 761v-762,

- zeznania A. P. (2) k. 252-253 załącznika nr 8, k. 789, płyta CD k. 793,

- opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 454 – 485

- deklaracja uproszczona k. 1-3 załącznika nr 8

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy k.4 załącznika nr 8,

- dowód wpłaty k. 5 załącznika nr 8,

- wniosek o wydanie dokumentu potwierdzające zapłatę akcyzy k. 6 załącznika nr 8,

- oświadczenie k. 7 załącznik nr 8

- kserokopia umowy sprzedaży k. 8 załącznika nr 8

- zaświadczenie VAT-25 k. 17 załącznika nr 8

- wniosek VAT-24 k. 19 załącznika nr 8,

- opinia mechanoskopijna k. 72-73 załącznika nr 8,

- umowa sprzedaży k. 63 załącznika nr 8,

- kserokopia tłumaczenia materiałów w ramach pomocy prawnej k. 159-161 załącznika nr 8,

- kserokopia wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie V K 758/08 k. 222-226 załącznika nr 8,

- dokumentacja rejestrowa k. 165-183 załącznika nr 8

Podobnie jak w innych przypadkach, także co do kolejnego pojazdu konieczne było żeby oskarżony zgodził się występować jako fikcyjny nabywca. Kolejnym pojazdem był samochód marki V. (...) o numerze V. (...) i wartości nie większej niż 76.470 złotych. Pojazd ten posiadał przerobione numery V. i po jego rzeczywistym numerze ustalono, że pojazd ten został skradziony w nocy z 28 na 29 listopada 2006 r. w C. w (...) z salonu samochodowego. Na podstawie sfałszowanych dokumentów rejestracyjnych pojazdu upozorowano fakt, że pojazd ten był zarejestrowany na terenie (...) i tam został nabyty. W przypadku tego pojazdu za namową innej osoby oskarżony zgodził się za wynagrodzeniem w nieustalonej wysokości, że zostanie wskazany jako fikcyjny nabywca tego pojazdu. W przypadku pojazdu V. (...) oskarżony J. W. podpisał się na dostarczonym mu dwujęzycznym druku umowy sprzedaży samochodu z dnia 6 listopada 2007 r. zawartej w R. w (...) w której inna osoba wpisała datę i miejsce zawarcia umowy, dane J. W. jako fikcyjnego kupującego, nieprawdziwe dane sprzedającego za którego podpisał się oraz dane pojazdu z fałszywym numerem nadwozia (...) i z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 1100 euro. Następnie J. W. posłużył się podrobioną umową sprzedaży pojazdu oraz podrobionymi dokumentami pojazdu czyli kartą pojazdu (...) i dowodem rejestracyjnym z którego wynikało, że był on zarejestrowany po numerem (...) na obywatela (...) T. L. na terenie (...):

- w dniu 9 listopada 2007 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując tą umowę w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego,

- w dniu 9 listopada 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując umowę jako załącznik do wniosku VAT – 24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w G. w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, że był nabywcą pojazdu V. (...), wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT – 25, potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu.

Ponadto oskarżony posłużył się podrobioną umową sprzedaży pojazdu w dniu 15 kwietnia 2007 r. w Starostwie Powiatowym w G. składając je jako załącznik do wniosku o rejestrację pojazdu i podstępnie wprowadzając w ten sposób funkcjonariuszy publicznych wydziału komunikacji Starostwa w błąd co do autentyczności umowy kupna sprzedaży pojazdu, a także co do faktu, że był właścicielem pojazdu w wyniku czego wyłudził poświadczające nieprawdę dokumenty wystawione na jego nazwisko w postaci decyzji o czasowej rejestracji pojazdu z dnia 19 listopada 2007 r., pozwolenia czasowego, decyzji o rejestracji pojazdu z dnia 24 grudnia 2007 r., dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu na numer rejestracyjny (...).

Dowody:

- zeznania A. S. (2) k. 303-306, 801,

- opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 454 – 485,

- deklaracja uproszczona k. 1-3 załącznika nr 10,

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy k.4 załącznika nr 10

- dowód wpłaty k. 5 załącznika nr 10,

- wniosek o wydanie dokumentu potwierdzające zapłatę akcyzy k. 6 załącznika nr 10

- kserokopia umowy sprzedaży, tłumaczenie k. 7,14 załącznika nr 10

- zaświadczenie VAT-25 k. 11 załącznika nr 10

- wniosek VAT-24 k. 12 załącznika nr 10,

- wniosek o rejestrację pojazdu k. 28 załącznika nr 10,

- dowód wpłaty k. 29 załącznika nr 10,

- opinia mechanoskopijna k. 245-248 załącznika nr 10,

- kserokopia tłumaczenia materiałów w ramach pomocy prawnej k. 70-72,112-125, załącznika nr 10

Kolejnym pojazdem, który został sprowadzony do Polski w ramach omawianego procederu był samochód marki M. (...) rok produkcji (...)o pojemności silnika (...) oraz numerze V. (...) i wartości 79.306 złotych.
W przypadku tego pojazdu za namową A. S. (2) oskarżony zgodził się za wynagrodzeniem w nieustalonej wysokości, że zostanie wskazany jako fikcyjny właściciel pojazdu, co było niezbędne aby inne osoby uzyskały korzyść majątkową wynikającą z zaniżenia należnych z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu sprowadzonego do Polski dla komisu samochodowego podatku akcyzowego i podatku VAT. W przypadku pojazdu M. (...) oskarżony J. W. podpisał się na dostarczonym mu przez A. S. (2) dwujęzycznym druku umowy sprzedaży samochodu z dnia 16 grudnia 2008 r. zawartej w B. w (...) w której A. S. (3) wpisał nieprawdziwą datę i miejsce zawarcia umowy, dane J. W. jako fikcyjnego kupującego, nieprawdziwe dane sprzedającego za którego się podpisał oraz dane pojazdu z zaniżoną ceną nabycia wynoszącą 12.000 euro, stanowiącą następnie podstawę obliczenia podatku akcyzowego. Następnie J. W. posłużył się z inną nieustaloną osobą tak podrobioną umową sprzedaży pojazdu:

- w dniu 29 stycznia 2009 r. w Oddziale Celnym w G. Urzędu Celnego w S., okazując tą umowę w związku ze składaniem deklaracji uproszczonej podatku akcyzowego, w której na podstawie podrobionej umowy zaniżył kwotę należnego podatku akcyzowego do kwoty 2.028 zł,

- w dniu 27 stycznia 2007 r. w Urzędzie Skarbowym w G. okazując umowę jako załącznik do wniosku VAT – 24 i podstępnie wprowadzając za jego pomocą funkcjonariuszy publicznych Urzędu Skarbowego w G. w błąd co do okoliczności mającej znaczenie prawne, że był nabywcą pojazdu V. (...), wyłudził poświadczające nieprawdę zaświadczenie VAT - 25 z dnia 12 listopada 2007 r. potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia opisanego pojazdu.

Dokumenty pojazdu zostały następnie przez J. W. przekazane celem dalszej odsprzedaży pojazdu innej osobie, a oskarżony swój podpis złożył także na umowie komisu dotyczącej przedmiotowego pojazdu.

Dowody:

- zeznania A. S. (2) k. 303-305, 801,

- opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 454 – 485

- deklaracja uproszczona k. 3-5 załącznika nr 6

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy k. 6 załącznika nr 6,

- dowód wpłaty k. 7 załącznika nr 6,

- wniosek o wydanie dokumentu potwierdzające zapłatę akcyzy k. 8 załącznika nr 6

- kserokopia umowy z tłumaczeniem k. 14 – 15 załącznika nr 6

- zaświadczenie z US G. k. 22 załącznika nr 6,

- dowód wpłaty k. 64 załącznika nr 5,

- wniosek o wydanie zaświadczenia k. 23 załącznika nr 6

- umowa komisu k. 77 załącznika nr 6,

- dokumentacja dotycząca rejestracji pojazdu k. 187-203,272-207-223 załącznik nr 6

Oskarżony J. W. urodził się w dniu (...) w R., jest rozwiedziony. Oskarżony ma wykształcenie zawodowe i z zawodu jest (...), utrzymuje się z zasiłku przedemerytalnego w kwocie 800 zł miesięcznie. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie.

Dowody:

- dane oskarżonego k. 600,

- dane osobopoznawcze k. 5044,

- informacja z K. k. 495,905

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony J. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw. Przesłuchany pierwszy raz oskarżony wyjaśnił, że może przyznać się do zarejestrowania dwóch samochodów za 50 zł, ale z czterema pozostałymi nie ma nic wspólnego. Te 50 zł za dwa samochody dał mu A. S. (3), którego poznał przez swojego kolegę Z. S., obaj zapewniali go również, że wszystko to jest legalne. Te dwa samochody zarejestrował w Wydziale Komunikacji w G., był też w Urzędzie Celnym, gdzie coś podpisywał, ale tego nie czytał, nie był natomiast w Urzędzie Skarbowym w G.. Wszystko wypisywał A. S. (3), a on tylko podpisywał. Dowód osobisty utracił w taki sposób, że był u znajomego u którego spożywał alkohol i gdy się obudził, nie miał kluczy do mieszkania, pieniędzy i właśnie dowodu. Fakt utraty dowodu zgłaszał na Policji i w Urzędzie Gminy. Ten utracony dowód został mu odesłany po trzech miesiącach. Nie było takiej sytuacji by sprzedawał dla S. samochód innym osobom, nic nie jest mu wiadome na temat skradzionego samochodu sprzedanego K. S. (1). Nie był wzywany do korekt deklaracji podatkowych, nie składał też deklaracji na swój nowy dowód osobisty.

W trakcie drugiego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oskarżonemu okazywano dokumenty dotyczące poszczególnych pojazdów. Odnośnie pojazdu P. (...) nr V. (...) oskarżony wyjaśnił, że karta informacyjna pojazdu oraz wniosek o rejestrację są być może przez niego podpisane, a co do pozostałych dokumentów oskarżony zaprzeczał by je sporządzał lub podpisywał. Odnośnie pojazdu M. (...) nr V. (...) oskarżony zaprzeczył by podpisywał umowę sprzedaży pojazdu oraz umowę komisu. Co do pojazdu M. nr V. (...) oskarżony wskazał, że nie podpisywał umowy kupna pojazdu za granicą, a także umowy sprzedaży pojazdu z dnia 16 lipca 2007 r. K. O. (1). Po okazaniu dokumentów dotyczących pojazdu Daimler C. nr V. (...) oskarżony wyjaśnił, że nie podpisywał żadnych dokumentów dotyczących tego pojazdu, nie jest jedynie pewien podpisów zamieszczonych na decyzjach rejestracyjnych. Odnośnie pojazdu V. (...) o nr V. (...) oskarżony zaprzeczył by podpisywał się na dokumentach dotyczących tego pojazdu w tym m.in. umowie dotyczącej jego zakupu za granicą oraz decyzjach dotyczących podatku akcyzowego i podatku VAT oraz wniosku o rejestrację pojazdu. Oskarżony zaprzeczył także by podpisywał jakiekolwiek dokumenty dotyczące pojazdów V. (...) o nr V. (...) i M. (...) o nr V. (...).

Przesłuchany trzeci raz w postępowaniu przygotowawczym oskarżony również nie przyznał się do zarzucanych mu przestępstw i oświadczył, że wszystko to co jest opisane w zarzutach jest kłamstwem, a jego podpisy musiały być podrabiane. Po okazaniu dokumentów dotyczących pojazdu V. (...) oskarżony ponownie zaprzeczył by w deklaracji dotyczącej podatku akcyzowego był jego podpis jak również na pozostałych dokumentach, w tym wniosku o wydanie zaświadczenia potwierdzającego zapłatę akcyzy, umowie sprzedaży pojazdu oraz dokumentach dotyczących podatku VAT i wniosku o rejestrację pojazdu, oskarżony nie był jedynie pewny co do podpisu na dokumencie decyzji o rejestracji pojazdu. Następnie oskarżony złożył wyjaśnienia dotyczące sprzedaży pojazdu M. K. S. (1) i oświadczył, że podpis na umowie sprzedaży jest podobny do jego podpisu. Wskazał, że z A. S. (2) był w przydrożnym barze koło G., gdzie S. spisywał umowę z jakimiś ludźmi. Odbywało się to na zewnątrz lokalu. S. spisywał umowę, a on ją chyba podpisał, nic za to nie dostał tylko wypił z S. po piwie.

Przesłuchany po raz czwarty oskarżony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, nie rozpoznał żadnej z okazywanych mu w trakcie przesłuchania osób i podtrzymał poprzednio złożone wyjaśnienia, że podpisał się dwa raz na jakichś dokumentach, ale nigdy nie sprowadzał i nie sprzedawał żadnych podjazdów.

Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, że przyznaje się jedynie co do dwóch pojazdów, iż podpisał dokumenty za 50 złotych, ale co do pozostałych pojazdów to jego podpisy zostały podrobione. Z A. S. (2) poznał go Z. S. i obaj zapewniali go, że wszystko będzie zgodne z prawem, został przez nich zmanipulowany, ponieważ mówili mu, iż nic mu nie grozi, zgodził się na te podpisy, ponieważ nie miał wtedy pieniędzy. Dopiero od Prokuratora dowiedział się, że jest siedem jego podpisów na umowach dotyczących samochodów, ale było widać, że te podpisy są podrobione. na temat tych pozostałych podpisów nie rozmawiał z S., ponieważ był tym wszystkim bardzo zdenerwowany. Nie czytał dokumentów które podpisywał, ale wie, że były one na dwa samochody, co do reszty nic o tym nie wiedział. Tylko co do tych dwóch samochodów był z S. i S. w Urzędzie Celnym i Urzędzie Skarbowym, nie podpisywał umów sprzedaży tych pojazdów.

- wyjaśnienia oskarżonego J. W. k. 207-210,266-269,290-292,380-381,600

Sąd zważył co następuje:

Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę jedynie w części,
a mianowicie w zakresie w jakim przyznał on, że brał udział w podpisywaniu dokumentów co do dwóch samochodów, chociaż oskarżony nie wskazał konkretnie o które pojazdy chodzi, a także ostatecznie przyznał, że podpisywał umowę sprzedaży samochodu M. (...) nr V. (...) K. S. (1). Należy też wskazać, że oskarżony w zasadzie przyznał, iż nie nabywał pojazdów poza granicami kraju, tak jak to wynika z umów sprzedaży na których znajdują się podpisy J. W., a zatem także oskarżony potwierdza, że umowy te miały charakter fikcyjny. Nie ulega bowiem wątpliwości, że oskarżony nie był stroną tych umów, a umowy te nie były zawierane z osobami wskazanymi jako sprzedający, co potwierdzał A. S. (3), który sam w niektórych przypadkach wypełniał druki umów i przekazywał je do podpisania J. W.. Należy też zauważyć, że oskarżony co oczywiste nie dokonywał zapłaty za pojazdy co do których był wskazywany jako kupujący, w tym także odnośnie tych dwóch pojazdów co do których oskarżony przyznał, że jego dane osobowe zostały wykorzystane w procedurze ich legalizacji na terenie kraju albowiem w tym zakresie oskarżony wyjaśnił, że podpisał dokumenty, nie czytając ich i otrzymał za to kwotę po 50 złotych. Sam zatem oskarżony nie zaprzecza przynajmniej co do dwóch pojazdów, że umowy miały charakter fikcyjny, a on sam po prostu udostępnił swoje dane osobowe za wynagrodzeniem, chociaż jako wątpliwe jawi się by oskarżony otrzymał kwotę jedynie 50 zł albowiem w tych okolicznościach sprawy w których oskarżony miał niewątpliwie świadomość, że ryzykował odpowiedzialnością karą jest to kwota rażąco niska, a zresztą z zeznań A. S. (2) wynika, że wynagrodzenie za podpisanie dokumentów to były kwoty rzędu około 400-500 zł.

Nie zasługują na wiarę wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczył on, że podpisał wskazane w zarzutach dokumenty w postaci umów sprzedaży pojazdów na podstawie których miał on nabywać pojazdy za granicą, a także w zakresie w jakim zaprzeczał by podpisywał dokumenty przy okazji załatwiania formalności urzędowych związanych z zapłatą podatku akcyzowego oraz podatku VAT, a także związanych z rejestracją pojazdów oraz umowy komisowe lub sprzedaży jednego z pojazdów K. O. (1). Wyjaśnienia oskarżonego, że jego podpisy po dokumentami następnie przedkładanymi w urzędach były sfałszowane są bowiem sprzeczne z opiniami grafologicznymi potwierdzającymi, że to podpisy J. W. znajdują się na wskazanych w zarzutach dokumentach, a także zeznaniami A. S. (2), który potwierdzał, że oskarżony podpisywał wypełniane przez niego umowy kupna pojazdów za granicą w których był wpisywany jako fikcyjny kupujący oraz dokumenty przy okazji załatwiania formalności podatkowych w Urzędzie Celnym i Urzędzie Skarbowym oraz dotyczących rejestracji pojazdów w Starostwie Powiatowym.

Zaangażowanie oskarżonego J. W. w proceder legalizowania sprowadzanych z zagranicy pojazdów i ich legalizowania na terytorium Polski na podstawie sfałszowanych dokumentów wynika przede wszystkim z opinii wydanej na podstawie analizy kryminalistycznej pisma ręcznego. Wnioski opinii wskazują jednoznacznie, że oskarżony podpisał się on na dostarczonych mu umowach sprzedaży pojazdów wszystkich opisanych w akcie oskarżenia za wyjątkiem pojazdu V. (...) o nr V. (...). Ponadto oskarżony posługiwał się sfałszowanymi umowami na zakup tych pojazdów i przedkładał je w urzędzie celnym oraz urzędzie skarbowym, a co do (...) P. (...), M. sprzedanego następnie K. S. (1) oraz V. (...) także w Starostwie Powiatowym, co wynika z faktu, że podpisywał się on na dokumentach, które były wystawiane w wyniku załatwiania formalności związanych z objętymi zarzutem pojazdami. Nie zasługują przy tym na uwzględnienie twierdzenia, że podpisy oskarżonego zostały sfałszowane przez inne osoby albowiem z opinii grafologicznych z dnia 3 listopada 2014 r.
(k. 454-485) oraz z dnia 11 grudnia 2014 r. (k. 494) wynika jednoznacznie, że podpisy na dokumentach zarówno umowach sprzedaży jak i na szeregu dokumentów związanych z załatwianiem formalności urzędowych dotyczących tych dokumentów oraz na umowach sprzedaży pojazdów K. O. (1) i K. S. (1) zostały nakreślone przez oskarżonego. Należy zaznaczyć w tym miejscu, że opinie grafologiczne zostały sporządzone na podstawie szerokiego materiału porównawczego, a ich wnioski zostały poprzedzone szczegółowymi analizami, a zatem jednoznacznie z nich wynika, że podpisy zostały naniesione przez oskarżonego. Dlatego, twierdzenia oskarżonego, że jego podpisy zostały sfałszowane jawią się jako zupełnie gołosłowne i niczym nie poparte, tym bardziej, że w toku postępowania w żadnej mierze nie zdołano podważyć wniosków opinii. Na sprawstwo oskarżonego wskazują ponadto zeznania A. S. (2), który zeznał, że oskarżony J. W. podpisywał umowy kupna pojazdów w (...) dotyczące pojazdów P. (...), M. (...), M. (...) i M., który został sprzedany K. S. (1), V. (...) i M. (...).

Zeznania A. S. (2) znajdują potwierdzenie w opinii grafologicznej z dnia
3 listopada 2014 r., ponieważ wynika z niej istotnie, że na umowie sprzedaży pojazdu P. (...) podpisał się oskarżony, a także na dokumentach sporządzonych w urzędzie skarbowym i urzędzie celnym. Świadek A. S. (3) wprawdzie pierwotnie zaprzeczył by to on wypełniał dokumenty dotyczące tego pojazdu (k. 298), ale w następnych zeznaniach tego nie wykluczył (k.304), wskazał jednak, że w legalizacji tego pojazdu brał udział oskarżony, który został zwerbowany za pośrednictwem zmarłego już Z. S., co zresztą w wyjaśnieniach potwierdzał sam oskarżony, wskazując że to właśnie przez Z. S. poznał A. S. (2), a także rozpoczął swój udział w procederze legalizowania samochodów sprowadzanych z zagranicy, gdzie występował jako fikcyjny kupujący (k.207-210). Z opinii grafologicznej wynika jasno, że oskarżony podpisał jako kupujący umowę sprzedaży pojazdu M. (...), wprawdzie nie nakreślił podpisów na dokumentach (...) i VAT-24, to jego podpis znajduje się już na dokumencie VAT-25 i umowie komisu, a co jednoznacznie wskazuje, że oskarżony uczestniczył także w procedurach dotyczących legalizacji na terenie kraju także tego pojazdu, co potwierdził A. S. (3) zeznając, że zwerbował jako fikcyjnego kupującego do tego pojazdu właśnie oskarżonego dodając przy tym, że dokumenty, jak chociażby dwujęzyczny druk umowy sprzedaży nie zawsze były wypełniane przez niego, ale zajmowały się tym także inne osoby zatrudnione w komisach samochodowych (k.298). Z kolei odnośnie pojazdu M. (...) sprzedanego następnie K. O. (1) z opinii grafologicznej potwierdzonej w całości zeznaniami A. S. (2) wynika niezbicie, że to oskarżony podpisywał wszystkie dokumenty dotyczące tego pojazdu, a wypełniał je A. S. (3) do czego się przyznał (k.299). Jeżeli zaś chodzi następnie o dokonanie sprzedaży tego pojazdu K. O. (1), Sąd za niewiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonego, że nie podpisywał on umowy sprzedaży z dnia 16 lipca 2007 r. albowiem jak wynika z opinii grafologicznej (pkt 32 opinii) podpis na tej umowie w miejscu sprzedającego pochodzi od oskarżonego, a co dowodzi jednoznacznie, że oskarżony uczestniczył w dalszej sprzedaży tego pojazdu podając się za właściciela samochodu, którym nie był. Podobnie w przypadku pojazdu M. (...), który został następnie sprzedany K. S. (1), w przypadku którego A. S. (3) ostatecznie przyznał, że to on wypełnił dokumenty dotyczące wniosków i deklaracji w urzędzie celnym i urzędzie skarbowym oraz prawdopodobnie wypełnił również dwujęzyczny druk umowy sprzedaży pojazdu za granicą, gdzie jako jego nabywca został wskazany J. W., który te dokumenty, a także umowę sprzedaży również podpisał. Z opinii grafologicznej wynika zaś, że podpisy pod dokumentami akcyzowymi i dotyczącymi podatku VAT, a także pod umową sprzedaży pojazdu gdzie jako nabywca został wskazany oskarżony rzeczywiście pochodzą od niego. Podpisy oskarżonego znajdowały się również na dokumentach rejestracyjnych tego pojazdu do których przedłożone zostały nie tylko umowa z fałszywym numerem V. pojazdu, ale także sfałszowane dokumenty mające potwierdzać fakt rejestracji pojazdu w (...) na obywatela (...). Należy też wskazać, że samochód ten został zbyt następnie K. S. (1), a umowę sprzedaży pojazdu podpisał również oskarżony co wynika bezspornie z opinii grafologicznej z dnia 11 grudnia 2014 r. (k. 491-494),
a oskarżonego, który zresztą w pewnym sensie potwierdzał fakt tej transakcji i podpisania umowy, rozpoznała także K. S. (1) jako osobę od której nabywała pojazd i która w sprzedaży pojazdu aktywnie uczestniczyła, a nie jak twierdził oskarżony jedynie podpisał umowę. Nie ulegało żadnej wątpliwości, że oskarżony podpisał dokumenty dotyczące podatku akcyzowego oraz podatku VAT, a także podpisał umowę sprzedaży gdzie wskazany został jako nabywca pojazdu M. (...), ponieważ wynika to z obiektywnego dowodu czyli z opinii grafologicznej, a ponadto okoliczność tą potwierdził świadek A. S. (3), wskazując, że on te dokumenty wypełniał, a oskarżony się na nich podpisywał (k.305). Z opinii grafologicznej wynika również, że oskarżony podpisał się na umowie sprzedaży jak i na dokumentach dotyczących podatku akcyzowego i podatku VAT, a także dokumentach rejestracyjnych dotyczących pojazdu V. (...), co zresztą potwierdzał także A. S. (3). Trochę inna sytuacja dotyczyła pojazdu V. (...) co do którego opinia grafologiczna nie potwierdziła by dokumenty dotyczące tego pojazdu podpisywał oskarżony J. W.. Niemniej nie ulega wątpliwości, że na umowie sprzedaży tego pojazdu oraz dokumentach dotyczących podatku VAT i podatku akcyzowego oraz dokumentach rejestracyjnych zostały umieszczone dane osobowe J. W.. Na udział oskarżonego w legalizacji tego pojazdu na terenie Polski wskazuje jednak podpis oskarżonego znajdujący się na decyzji z dnia 26 listopada 2006 r. dotyczącej tego pojazdu, który jak wynika z opinii grafologicznej pochodzi o oskarżonego. Ponadto na udział oskarżonego i jego zgodę na przekazanie danych osobowych celem wskazania go jako fikcyjnego właściciela samochodu wskazał jednoznacznie A. S. (3) (k. 304). Świadek zeznał, że dokumenty dotyczące tego pojazdu wypełniał sam, a oskarżony był obecny przy załatwianiu formalności podatkowych dotyczących pojazdu, a podpisać się za oskarżonego mógł wtedy ktoś inny. Świadek wskazał bowiem, podobnie jak oskarżony, na udział w procederze także innych osób, które istotnie mogły złożyć podpisy za oskarżonego. To zaś, że oskarżony uczestniczył w legalizacji omawianego tutaj pojazdu wskazuje podpis na jednym z dokumentów w postaci decyzji z dnia 26 listopada 2006 r., a co wskazuje, że oskarżony był w pełni świadomy, że na jego dane osobowe została sporządzona również umowa dotycząca także tego pojazdu.

Wyjaśnienia oskarżonego nie znajdowały zatem poparcia w uznanym za wiarygodny zgromadzonym materiale dowodowym, w tym przede wszystkim w dowodzie obiektywnym w postaci opinii z badań pisma ręcznego, które przesądzały, że oskarżony brał udział w procederze polegającym na wskazywaniu fikcyjnych osób jako właścicieli sprowadzanych z zagranicy pojazdów celem uniknięcia lub zmniejszenia obciążeń podatkowych.

Sąd uznał co do zasady za wiarygodne zeznania świadka A. S. (2), a przede wszystkim co do tego, że wskazał on oskarżonego jako osobę, na której dane osobowe były sporządzane umowy kupna pojazdów na terenie (...), a następnie, że oskarżony umowy te przedkładał w urzędach celem uregulowania formalności podatkowych, a także celem rejestracji pojazdu. Sąd uznał za wiarygodne przede wszystkim te zeznania A. S. (2) złożone w postępowaniu przygotowawczym, ponieważ niewątpliwie były one bardziej szczegółowe, a świadek składał je mając okazywane poszczególne dokumenty. Szczególnie istotne dla ustalenia stanu faktycznego były zeznania A. S. (2) złożone w dniach 27 maja 2014 r. i 29 maja 2014 r., gdzie świadek szczegółowo opisał poszczególne sytuacje dotyczące konkretnych pojazdów, a zeznania tam złożone jawią się jako szczere i spontaniczne, a także korespondowały z opinią grafologiczną, która potwierdzała, że oskarżony składał podpisy tam gdzie wskazywał również na to A. S. (3), a także potwierdzała, że pismo A. S. (2) znajduje się m.in. na dokumentach dotyczących pojazdu V. (...) co do którego świadek przyznał, że wypełniał dokumenty. Ponadto należało wskazać, że A. S. (3) nie miał żadnego interesu by obciążać oskarżonego, ponieważ brak było okoliczności z których by wynikało, że chciał on oskarżonego celowo obciążać niepełnionymi przez niego przestępstwami, a składając w sprawie zeznania świadek również siebie obciążył w niektórych przypadkach odpowiedzialnością karną za fałszowanie dokumentów i udział w procederze, którego dotyczy niniejsza sprawa. Dlatego, w ocenie Sądu zeznania tego świadka były co do zasady wiarygodne i stanowiły podstawę dla ustaleń faktycznych w sprawie.

Wiarygodne były w ocenie Sądu zeznania świadków K. S. (1) i A. P. (2), którzy potwierdzili fakt sprzedaży pojazdu M. (...) K. S. (1) oraz wskazali, że sprzedaży tej dokonał oskarżony i on podpisywał umowę. Świadek K. S. (1) rozpoznała przy tym oskarżonego jako mężczyznę, który sprzedał jej samochód, a także wskazała miejsce zamieszkania oskarżonego, gdzie musiała udać się kolejny raz. Świadkowie nie mieli przy tym żadnych powodów by obciążać oskarżonego, ponieważ są dla niego osobami obcymi i poza transakcją dotyczącą pojazdu nie mieli z nim nigdy wcześniej kontaktu.

Wiarygodne były także zeznania K. O. (1) i M. R. (1) dotyczące sprzedaży pojazdu M. (...), chociaż zeznania tych świadków nic istotnego do sprawy nie wniosły poza potwierdzeniem faktu zakupu pojazdu. Świadek K. O. (1), który jako pierwszy nabył pojazd nie był w stanie wskazać od kogo konkretnie kupił samochód i nie pamiętał okoliczności jego nabycia, a więc zeznania tych świadków były ogólne i pozwoliły jedynie na ustalenie kwestii zmiany nabywcy pojazdu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków M. C. i J. Z., chociaż były one na tyle ogólne, że nie sposób było czynić na ich podstawie jakiekolwiek ustaleń dotyczące odpowiedzialności oskarżonego.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadków M. B., P. P. i R. B. chociaż dotyczyły one ogólnych ustaleń dotyczących tego jak przebiegał proceder rejestrowania pojazdów na osoby, które wskazywane były jako fikcyjni właściciele pojazdów, co pozwalało na zmniejszenie lub uniknięcie obciążeń podatkowych. Wymieni świadkowie nie znali jednak oskarżonego, nie mieli też wiedzy na temat jego konkretnych działań albowiem wynajdywaniem osób, które zgodzą się na użycie swoich danych osobowych jako fikcyjni właściciele pojazdów zajmowały się zatrudnione przez nich osoby. Niemniej co do opisu samego procederu zeznania tych świadków jawią się jako szczegółowe i sąd uznał je za wiarygodne.

Wiarygodne były również zeznania świadków M. S., M. R. (2), G. O., Dirka W. D., S. M., D. S., N. H., K. B., H. R., W. W., K. G., G. K., R. L., M. A., G. T., R. K., J. B., K. Ś. i T. D., które jednak dotyczyły okoliczności pobocznych i w zasadzie nieistotnych dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie, a dotyczyły faktów dalszego nabycia pojazdów już po ich zarejestrowaniu w Polsce, ewentualnie okoliczności utraty tych pojazdów przez ich prawowitych właścicieli, lub kwestii zarejestrowania tych pojazdów w (...), którym to okolicznościom dodatkowo oskarżony nie zaprzeczał i znajdowały one potwierdzenie również w dokumentach, w tym uzyskanych w drodze międzynarodowej pomocy prawnej.

Sąd uznał za wiarygodne złożone do sprawy opinie grafologiczne, ponieważ są one w ocenie Sądu rzetelne, pełne oraz jasne. Biegli w sposób logiczny oraz jasny uzasadnili swój pogląd dlaczego uznali autorstwo podpisów oskarżonego na skierowanych do badań dokumentach bądź wykluczyli, że podpisy na poszczególnych dokumentach nie pochodzą od oskarżonego, a ostateczne wnioski opinii były poprzedzone dokładnym omówieniem przeprowadzonych badań. W związku z powyższym sąd uznał opinie za w pełni wiarygodne.

Za wiarygodne Sąd uznał także pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie, w tym zgormadzone w poszczególnych załącznikach dotyczących konkretnych samochodów, a także kopie kontroli podatkowych oraz dane dotyczące oskarżonego, ponieważ nie ujawniły się żadne okoliczności mogące podważyć wiarygodność tych dokumentów, a także żadna ze stron ich nie kwestionowała.

W ocenie sądu omówione wyżej dowody pozwalają na dokonanie jednoznacznych ustaleń, że oskarżony J. W. dopuścił się zarzucanych mu przestępstw. Zdaniem Sądu zachowania oskarżonego w zakresie wszystkich zarzucanych mu czynów wypełniały znamiona przestępstw z art. 270 § 1 k.k. oraz z art. 272 k.k.

Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k.k. może polegać na podrobieniu, przerobieniu albo na używaniu jako autentyczny dokumentu podrobionego lub przerobionego.
W orzecznictwie wskazuje się, że z podrobieniem dokumentu mamy do czynienia, gdy nie pochodzi on od osoby, w imieniu której został sporządzony (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. V KK 97/12). Chodzi zatem o zachowanie pozorów, że treść zawarta w dokumencie, w tym zapis oświadczenia woli, pochodzi od wskazanego w nim wystawcy, chociaż w rzeczywistości nie pochodzi od osoby w imieniu której został on sporządzony.

Z kolei użycie dokumentu podrobionego lub przerobionego oznacza posłużenie się nim w tym przedstawienie go instytucji państwowej w celu jego wykorzystania i wykazania wynikających z niego praw. W tym przypadku konieczna jest świadomość, że używany dokument jest fałszywy, przy czym wystarczy, że sprawca godzi się z taką możliwością.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że umowy jakie podpisywał oskarżony były fałszywe, ponieważ nie były one zawierane z osobami wskazanymi jako sprzedawcy pojazdów na których dane te umowy sporządzano, a oskarżony faktycznie nie był nabywcą pojazdów. Nie ulegało też wątpliwości, że oskarżony wiedział o fałszowaniu umów, albowiem jak wynikało z zeznań A. S. (4) oskarżony był przy czynnościach związanych z wypisywaniem umów oraz załatwianiem formalności dotyczących pojazdów, a także udostępniał swoje dane mając świadomość, że umowy sprzedaży pojazdów, które jak wynikało z ich treści miały być podpisywane na terenie (...) są fałszywe. Oskarżony wprawdzie podpisywał się na umowach, gdzie inne osoby wpisywały m.in. dane oskarżonego jako kupującego pojazd i inne dane do umowy, ale należy wskazać, że nawet gdy oskarżony sam nie wypełniał umów, a tylko się na nich podpisywał, to jednak potwierdzał zawarte tam nieprawdziwe informacje, że pojazd został nabyty przez oskarżonego od określonej osoby, najczęściej obywatela (...), a czego oskarżony miał świadomość, a zatem oskarżony wyrażając zgodę na użycie swoich danych oraz podpisując się pod umową brał udział w upozorowaniu, że umowa sprzedaży została zawarta, a sprzedający złożył określone w umowie oświadczenie woli o sprzedaży pojazdu, a oskarżony o jego zakupie. Ponadto nie ulegało też wątpliwości, że oskarżony działał w celu użycia tych dokumentów w postaci umów sprzedaży samochodów jako autentycznych, skoro następnie umowy te miały zostać przedłożone przed organami podatkowymi celem dokonania formalności podatkowych, a fakt, że oskarżony był wskazany jako kupujący pozwalało na osiągnięcie przez inne osoby korzyści majątkowych w postaci poniesienia mniejszych obciążeń publicznoprawnych. Nie ulegało też wątpliwości, że oskarżony posłużył się tak podrobionymi dokumentami przedkładając je w urzędach administracji publicznej mając pełną świadomość, że umowy sprzedaży samochodów w których wskazany jest on jako nabywca są umowami fikcyjnymi, a co także przesądza o tym, że oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. Należy mieć bowiem na uwadze, że oskarżonemu przypisano także użycie sfałszowanych umów do czego wystarczające jest ustalenie działania w zamiarze ewentualnym, a zatem, że oskarżony miał świadomość, że dokumenty, którymi się posługuje są dokumentami fikcyjnymi, a zatem do przyjęcia winy oskarżonego wystarczające było dokonanie ustalenia, że działał on w zamiarze ewentualnym popełnienia tego przestępstwa.

Sąd uznał, że oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z art. 272 k.k., albowiem podstępnie wprowadził w błąd funkcjonariuszy publicznych pracowników Urzędu Skarbowego w G. i Starostwa Powiatowego w G., podając nieprawdziwie, że jest nabywcą pojazdów wskazanych w umowach, które podpisał. Następnie na skutek działania oskarżonego zostały wyłudzone poświadczające nieprawdę zaświadczenia VAT-25 o braku obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług, a także decyzje o zarejestrowaniu pojazdów. W rozważanej sprawie działania oskarżonego opatrzone były także cechą podstępności albowiem oskarżony przedstawiał się jako właściciel pojazdów, którym faktycznie nie był, co potwierdzał umową zawierającą nieprawdziwe w tym zakresie informacje.

W orzecznictwie przyjmuje się, że dla wypełnienia znamion występku z art. 272 k.k. nie wystarcza samo złożenie nieprawdziwego oświadczenia, ponieważ podstępne wprowadzenie w błąd polega na działaniach przebiegłych, których wykrycie wymaga uwagi wychodzącej ponad miarę przeciętną i nie jest wystarczające samo fałszywe informowanie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2011 r., sygn. II KK 267/10, Lex nr 794972, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 8 marca 2001 r., sygn. II AKa 33/01, KZS 2001/5/28).

W ocenie Sądu oskarżony podjął działania mające cechy podstępnego wprowadzenia w błąd. Do wniosku o wydanie zaświadczenia dotyczącego podatku od towarów i usług, a także wniosków o rejestrację pojazdów zostały bowiem załączone dokumenty w postaci umów sprzedaży zawierające nieprawdziwe informacje dotyczące nabywcy pojazdów. Dokumenty te stanowiły dowód w postępowaniu administracyjnym mającym na celu wydanie stosowanego zaświadczenia poświadczającego nieprawdę o niepodleganiu opodatkowaniu i decyzjo o zarejestrowaniu pojazdu. Ponadto nie sposób pomijać, że przedłożenie tych dokumentów było też elementem wcześniejszego porozumienia oskarżonego z innymi osobami mającego na celu upozorowanie faktu zakupu pojazdu przez oskarżonego. Przedkładając zatem sfałszowane umowy, oskarżony wyłudzał poświadczenie nieprawdy, że jest właścicielem pojazdu, który powinien ponosić niższe zobowiązania podatkowe, niż osoby, które były rzeczywistymi właścicielami pojazdów.

W odniesieniu do czynów opisanych w punktach III i IV części wstępnej wyroku oskarżony wypełnił także znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k.

Ze zgromadzonych w sprawie dowodów obrazujących działania oskarżonego wynika, że oskarżony wprowadził w błąd K. W. (poprzednio S.) oraz K. O. (1) co do rzetelności umowy sprzedaży i tożsamości sprzedawcy pojazdu oraz co do rzetelności dokumentów uzyskanych w toku procedur podatkowych i administracyjnych po sprowadzeniu pojazdu do kraju, a zatem, że pojazdy były wolne od wad prawnych,
a w przypadku sprzedaży K. W. pojazdu M. (...) także co do legalnego pochodzenia tego pojazdu.

Niekorzystnym rozporządzeniem mieniem ze strony pokrzywdzonych było zaś z pewnością dokonanie zapłaty za pojazdy, które posiadały wady prawne, a w dniu zawarcia umów pokrzywdzeni nie mogli nabyć praw własności tych pojazdów, ponieważ oskarżony pojazdy te zbył im niezgodnie z przepisami prawa cywilnego, posługując się sfałszowanymi umowami nabycia tych pojazdów, uzyskanymi na podstawie sfałszowanych umów dokumentami i był osobą nieuprawnioną do zawarcia umowy sprzedaży pojazdów z pokrzywdzonymi.

Niewątpliwie zatem rozporządzenie przez pokrzywdzonych mieniem w postaci pieniędzy na zakup pojazdów było efektem wprowadzenia ich w błąd co do istotnych elementów, a zatem takich, które miały wpływ na ich decyzję odnośnie zakupu.

Nie ulega też wątpliwości, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zarówno dla siebie jak i dla innych osób, które były rzeczywistymi właścicielami pojazdów, gdyż ze sprzedaży inne osoby uzyskały środki pieniężne, a oskarżony stosowne wynagrodzenie za to, że zgodził się występować jako fikcyjny nabywca pojazdów.

Sąd uznał zatem, że oskarżony w tych dwóch przypadkach wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

Zdaniem Sądu w przypadku czynów opisanych w punktach IV i V oskarżony wypełnił także znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wprawdzie nie pozwala na jednoznaczne wskazanie, że oskarżony wiedział o pochodzeniu z przestępstwa pojazdów M. (...) sprzedanego później K. W. oraz V. (...). Nie sposób bowiem w jakikolwiek sposób powiązać działania oskarżonego ze sprawcami przestępstw w wyniku których zostały utracone wskazane pojazdy, szczególnie że sprawców kradzieży pojazdu V. (...) nie ustalono, a w sprawie brak jest dowodów by oskarżony znał sprawcę przywłaszczenia pojazdu M.. Nie sprzeciwia to się jednak ustaleniu, że fakt pochodzenia pojazdów z przestępstwa oskarżony obejmował swoją świadomością i na taki fakt się godził. Wskazać bowiem trzeba, że oskarżony wiedział, że uczestniczy w nielegalnym procederze, a spisywane na jego dane umowy oraz przez niego podpisywane są fikcyjne co miało ukryć faktyczne osoby, które sprowadziły pojazdy na teren Polski, a skoro tak to oskarżony godził się też na to, że pojazdy te pochodziły też z przestępstwa. Należy też zauważyć, że oskarżony w żadnym momencie nie wypytywał osób zlecających mu podpisywanie fikcyjnych umów o pochodzenie pojazdów, nie żądał przedłożenia dokumentów, które wskazywałyby na ich legalne nabycie na terenie (...), a zatem stwierdzić należy, że oskarżonemu zupełnie obojętne było pochodzenie pojazdów, które w dwóch przypadkach zbył innym osobom, a w szczególności czy nie zostały one nabyte w drodze przestępstwa.

Realizacja poszczególnych czynów podjętych przez oskarżonego wymagała wielu działań, które rozciągnięte były czasie, ale nie ulegało wątpliwości, że objęte one były z góry powziętym zamiarem, skoro motywowały je chęć dokonania formalności związanych z legalizacją na terenie kraju samochodów i uzyskania przez oskarżonego za to wynagrodzenia. Poszczególne zachowania dzieliły natomiast krótkie odstępy czasu. Dlatego też oskarżony za każdym razem działał w warunkach opisanych w art. 12 k.k.

Ponadto w niniejszej sprawie co do czynów oskarżonego podjętych w lipcu 2007 r. w odniesieniu do pojazdów P. (...) i M. (...) doszło również do uszczuplenia należności publicznoprawnych, co skutkowało przyjęciem, że czyn oskarżonego należało zakwalifikować również z art. 56 § 2 k.k.s. jako pomocnictwo do tego przestępstwa, ponieważ oskarżony nie był podatnikiem podatku akcyzowego, a niewątpliwie rzeczywistym właścicielom tych pojazdów w istocie pomógł w zaniżeniu należnych podatków.

W niniejszej sprawie zgodnie z art. 4 § 1 k.k. sąd stosował wobec oskarżonego przepisy obowiązujące poprzednio, w tym przede wszystkim z uwagi na treść art. 69 §1 k.k. obowiązującą przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r.
o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015r., poz. 396), zgodnie z którym możliwe jest warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności do 2 lat, gdyż brzemiennie tego przepisu jest korzystniejsze od obecnego, który przewiduje taką możliwość co do kar pozbawienia wolności w wymiarze do roku oraz wprowadza przesłankę, że sprawca nie może być w dacie popełnienia przestępstwa skazany na karę pozbawienia wolności, która to przesłanka w poprzednim stanie prawnym nie obowiązywała.

Wymierzając oskarżonemu kary Sąd uwzględniał wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k., tj. dyrektywę współmierności kary do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawcy (prewencja indywidualna) oraz społeczne oddziaływanie kary (prewencja ogólna).

Przy określaniu wymiaru kary za przestępstwa przypisane oskarżonemu, sąd wziął pod uwagę stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności wyłączających, ani ograniczających winę oskarżonego J. W..

Społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonemu jest znaczna, ponieważ oskarżony miał pełną świadomość przestępności swojego działania i zdawał sobie sprawę, że w umowach sprzedaży pojazdów jest wskazywany jako fikcyjny nabywca tych pojazdów i że jako takie jest to niezgodne z prawem. Czyny oskarżonego godziły w wiarygodność dokumentów, a także wiarygodność obrotu, który w przypadku obrotu samochodami jest istotny, nie tylko ze względu na pewność obrotu, ale także kwestie chociażby odpowiedzialności za szkody wyrządzone ruchem pojazdu czy kwestie ubezpieczeniowe. Do tego istotna była motywacja oskarżonego, który miał na celu pozyskanie dokumentów poświadczających nieprawdziwy fakt nabycia pojazdu przez osobę nie prowadzącą działalności gospodarczej, co następnie zostanie wykorzystane w procedurach dotyczących należności publicznoprawnych, a działanie oskarżonego spowodowało, że inne osoby nie zapłaciły należnych obciążeń podatkowych. Ponadto proceder w którym udział brał oskarżony był zorganizowany z czego oskarżony zdawał sobie sprawę, ponadto działanie oskarżonego było rozciągnięte w czasie, składało się z wielu zachowań co wskazuje na duże natężenie złej woli ze strony oskarżonego, a także wpływało na wysoki stopień winy oskarżonego. Nie można też pomijać i tego, że wartość poszczególnych pojazdów była znaczna, a oskarżony swoimi zachowaniami składającymi się na poszczególne przestępstwa naruszał kilka norm prawnych oraz godził w kilka dóbr prawnych, a przede wszystkim w wiarygodność dokumentów oraz w mienie.

Z drugiej jednak strony sąd wziął też pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego jego właściwości i warunki osobiste. Na korzyść oskarżonego niewątpliwie przemawia, że nie był on dotychczas karany sądownie. Okolicznością korzystną dla oskarżonego jest także to, że prowadzi on ustabilizowany tryb życia. Nie bez znaczenia jest też, że od popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw minęło już dużo czasu (prawie 10 lat), a oskarżony w tym okresie nie dopuścił się podobnych ani żadnych innych czynów zabronionych, a zatem mimo wszystko przypisane oskarżonemu przestępstwa należy uznać za zdarzenia w jego życiu incydentalne.

Powyższe okoliczności pozwalają w ocenie Sądu na uznanie, że kary pozbawienia wolności wymierzone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia będą wystarczające by osiągnąć w stosunku do oskarżonego cele postępowania karnego związane w szczególności z zapobieganiem popełnieniu przez niego nowego przestępstwa.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 87 § 1 k.k. Sąd zobligowany był orzec wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności. W ocenie Sądu w sprawie brak było podstaw do zastosowania zasady pełnej absorbcji kar jak i zasady kumulacji. W sprawie zachodzi pewien związek przedmiotowy pomiędzy przestępstwami, ponieważ generalnie godziły one w dobro prawne w postaci wiarygodności dokumentów, to jednak w trzech przypadkach skierowane były również przeciwko mieniu na szkodę różnych osób. Jako stosunkowo luźny sąd ocenił związek czasowy pomiędzy przestępstwami, ponieważ czynów oskarżony dopuścił się od lipca 2006 r. do listopada 2007 r., a jednego z czynów dopuścił się na przełomie 2008 i 2009 roku. Powyższe przesłanki uzasadniały zastosowanie zasady asperacji, a sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze roku i 2 miesięcy.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodziły okoliczności uzasadniające dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania wobec oskarżonego orzeczonej mu kary pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu warunkowe zawieszenie wykonania kary pozwoli na osiągnięcie wobec oskarżonego jej celów, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Sąd wziął bowiem w rozważanej sprawie pod uwagę postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Oskarżony nie był karany sądownie, co uzasadnia przypuszczenie, że pomimo niewykonania wymierzonej kary będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie dla niego przestrogą na przyszłość, gdyby chciał ponownie dopuszczać się podobnych zachowań. W ocenie Sądu tak ukształtowana kara przy orzeczeniu jednocześnie kary grzywny, spełni swoje cele zarówno w zakresie wychowawczego oddziaływania na oskarżonego wywierając na niego odpowiedni wpływ mający na celu zapobieżenie popełnieniu przestępstwa, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy wymiarze kary grzywny za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie VI sąd miał na względzie możliwości płatnicze oskarżonego i uwzględniając, że oskarżony otrzymuje stały dochód w ocenie sądu będzie w stanie uiścić również karę grzywny.

Na podstawie przepisów przytoczonych w punkcie X części dyspozytywnej wyroku orzeczono o kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. Obrońcę wyznaczono oskarżonemu na etapie postępowania sądowego prowadzonego w trybie postępowania zwyczajnego, za które przysługuje wynagrodzenie w kwocie 420 zł, a kwota ta została powiększona o 20 % za kolejny termin rozprawy.

Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania w tym i od opłaty mając na uwadze, że oskarżony ma stałe dochody, nie ma żadnych szczególnych wydatków i uiszczenie kosztów sądowych nie będzie dla niego zbyt uciążliwe.