Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2017r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodnicząca: SSO Beata Marzec

Protokolant: st. sekr. sądowy Daria Kozłowska

przy udziale Prokuratora Prok. Rej. del do Prok. (...). D. L.

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2017r.

sprawy Ł. P.

oskarżonego z art. 157 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 24 stycznia 2017r. sygn. II K 430/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza mu 180 (sto osiemdziesiąt) złotych opłaty za to postępowanie.

SSO Beata Marzec

Sygn. akt IV Ka 611/17

UZASADNIENIE

Ł. P. oskarżono o to, że:

w dniu 28 marca 2016 r. około godziny 15.40 w B. uderzył pięścią w twarz M. N., czym spowodował u niego obrażenia w postaci rany tłuczonej wargi górnej oraz złamania zęba I górnego lewego, co łącznie spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres czasu powyżej dni siedmiu, tj. o czyn z art. 157 §1 kk.

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 24 stycznia 2017 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt II K 430/16 uznał Ł. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 157 §1 kk, i za tak kwalifikowany czyn na podstawie art. 157 §1 kk w zw. z art. 37b kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie art. 46 §2 kk orzekł od oskarżonego Ł. P. na rzecz pokrzywdzonego M. N. nawiązkę w kwocie 500 zł.

Na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 1, 2 i ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciążył oskarżonego Ł. P. kosztami sądowymi w całości oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 180 złotych.

Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym i wnosił o złagodzenie wymierzonej kary i w konsekwencji wymierzenie kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 40 zł każda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Obrońca zwrócił ją przeciwko rozstrzygnięciu o karze, formułując wyłącznie zarzut jej rażącej niewspółmierności, nie stawiając zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych leżących u podstaw zaskarżonego wyroku. W uzasadnieniu środka odwoławczego natomiast wciąż nie podważając przebiegu inkryminowanego zdarzenia, jaki ustalony został przez Sąd pierwszej instancji, dążąc do zmiany rodzaju orzeczonej wobec oskarżonego kary (tzw. kary mieszanej) na karę grzywny, odwoływał się do sposobu oceny materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy powołując się na danie przez Sąd Rejonowy wiary wyjaśnieniom oskarżonego, z których wynika, że pokrzywdzony go sprowokował.

Powyższe nie znajduje tymczasem oparcia w prawidłowo ustalonym w sprawie stanie faktycznym, który był budowany także na wyjaśnieniach oskarżonego, ale tylko w części niesprzecznej z zeznaniami świadków zdarzenia. W świetle ich zeznań pokrzywdzony w żaden sposób nie sprowokował oskarżonego, który to rozpoczął całe zajście, mając pretensje do M. N. o rzekome uszkodzenie linki w samochodzie i po ostrej wymianie zdań uderzył pokrzywdzonego kiedy ten wychodził już z garażu w towarzystwie (...), która to powstrzymała oskarżonego przed zadaniem pokrzywdzonemu kolejnego uderzenia. K. P. będący kuzynem oskarżonego przebywał w garażu, nie będąc świadkiem uderzenia ani rzekomej szarpaniny, jego relacja opierała się na tym co usłyszał od oskarżonego po pobiciu przez niego pokrzywdzonego. Oskarżony zaatakował pokrzywdzonego z dużą siłą, pięścią w okolice twarzy – część ciała wyjątkowo podatną na obrażenia, uczynił to z zaskoczenia, pozbawiając go możliwości obrony, a taki sposób działania przemawia za tym, że jest osobą impulsywną i agresywną, a przez to niebezpieczną dla otoczenia.

Okoliczności zdarzenia przemawiają zatem zdecydowanie na jego niekorzyść, wskazując
na znaczny stopień jego winy, jak i społecznej szkodliwości jego czynu godzącego w jedno
z najważniejszych , obok życia ludzkiego, dóbr chronionych prawem.

Próba bagatelizowania w apelacji skutków zdarzenia dla zdrowia pokrzywdzonego – młodego 22 letniego mężczyzny, nie ma żadnej siły przekonywania w kontekście rodzaju i miejsca zlokalizowania tych obrażeń.

Także eksponowanie w apelacji przyznania się przez oskarżonego do popełnienia czynu,
jako okoliczności łagodzącej, nie mogło odnieść pożądanego rezultatu, w sytuacji gdy byli naoczni świadkowie zdarzenia, którego opis przez oskarżonego odbiega od ustaleń, jakie poczynił Sąd I instancji, słusznie budując je przede wszystkim na ich zeznaniach.

Uprzednie skazania oskarżonego, w tym za taki sam czyn z art. 157 §1 kk (których zatarciu stoi najwyraźniej na przeszkodzie treść art. 76 §2 kk i art. 108 kk), a nadto działanie w okresie próby ustalonym wyrokiem w sprawie II K 1100/12 Sądu Rejonowego w Goleniowie – nie były apelacją obrońcy negowane, ale starał się on umniejszyć ich znaczenie, czyniąc ogólne uwagi będące odwołaniem do jego praktyki zawodowej, nijak mające się do sprawy.

Dla występujących okoliczności obciążających związanych z czynem i osobą jego sprawcy nie może być dostateczną przeciwwagą prowadzony przez oskarżonego tryb życia polegający na wykonywaniu przez niego pracy zarobkowej i utrzymywaniu konkubiny z dzieckiem.

Dostatecznym uwzględnieniem nielicznych okoliczności łagodzących było zastosowanie przez Sąd Rejonowy art. 37b kk i wymierzenie oskarżonemu kary o mieszanym charakterze.

Nie wystąpiły żadne okoliczności uzasadniające nadzwyczajne złagodzenie kary
na podstawie art. 60§2 kk. Wypada tu zauważyć, że oskarżony ani nie przeprosił pokrzywdzonego ani nie zaproponował mu zadośćuczynienia za krzywdę, co wynika z zeznań M. N. (k. 29) nie doszło do żadnego pojednania ani naprawienia szkody.

Tym samym, nie przychylając się do apelacji obrońcy, wobec braku podstaw
do zmiany w jakikolwiek korzystny dla oskarżonego sposób rozstrzygnięcia o karze, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Podstawę prawną wyroku Sądu Okręgowego stanowił art. 437 §1 kpk, a w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze – art. 636 §1 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

SSO Beata Marzec