Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Władysława Motak

Sędziowie: SO Tomasz Karwacki (ref.)

SO Ryszard Małachowski

Protokolant: Kamila Michalak

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Anny Paździórko

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2017 r.

sprawy R. G.

oskarżonego z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 27 marca 2017 r. sygn. II K 758/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. II eliminuje ustalenie polegające na tym, że wychodząc z mieszkania dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki M. (...) o wartości
60 złotych, uznając, iż czyn ten stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw i na podstawie art. 61 § 1 pkt 1 kpow umarza postępowanie w tym zakresie,
a kosztami procesu obciąża Skarb Państwa,

- z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. II jego części dyspozytywnej eliminuje art. 278 § 1 kk oraz art. 11 § 2 kk,
a z podstawy prawnej wymiaru kary art. 11 § 3 kk,

- rozstrzygnięcie zawarte w pkt. V jego części dyspozytywnej, oparte
o przepis art. 46 § 1 kk odnosi do czynu przypisanego oskarżonemu
z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. B. kwotę 516,60 (pięciuset szesnastu i 60/100) złotych, w tym 96,60 (dziewięćdziesięciu sześciu i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza mu 600 (sześćset) złotych opłaty za to postępowanie.

SSO Tomasz Karwacki SSO Władysława Motak SSO Ryszard Małachowski

Sygn. akt IV Ka 817/17

UZASADNIENIE

R. G. oraz A. M. zostali oskarżeni o to, że:

- w dniu 16 lipca 2016 r. w miejscowości (...) gmina N. w budynku mieszkalnym, działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali rozboju na osobie D. L. w ten sposób, że po wejściu do mieszkania A. M. stanął na czatach, zaś R. G. chwycił pokrzywdzonego za ubranie, podniósł go z tapczanu i grożąc mu pozbawieniem życia, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia portfela z zawartością pieniędzy w kwocie około 300 zł oraz telefonu komórkowego marki M. (...) o wartości 60 zł, po czym uderzył pokrzywdzonego z otwartej dłoni w twarz, w wyniku czego D. L. stracił przytomność, czym działał na szkodę D. L., przy czym R. G. czyn ten popełnił będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 kk w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w rozmiarze 6 lat i 6 miesięcy orzeczonej za podobne przestępstwa umyślne z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne wyrokiem Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 26 kwietnia 2010 r. sygn. akt II K 783/09, którą odbył w okresie od 20 sierpnia 2010 r. do dnia 24 marca 2016 r., gdzie na poczet kary zaliczono okresy pozbawienia wolności od dnia 8 sierpnia 2009 r. do dnia 20 listopada 2009 r. i od dnia 10 grudnia 2009 r. do dnia 21 lipca 2010 r.,

to jest o popełnienie czynu z art. 280 § 1 kk, zaś wobec R. G. o czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk,

nadto R. G. został oskarżony o to, że:

- w dniu 16 lipca 2016 r. w miejscowości K. gmina N. groził pobiciem D. L., przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że może zostać spełniona,

to jest o popełnienie czynu z art. 190 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 27 marca 2017 r. sygn. akt II K 758/16:

I.  uniewinnił oskarżonego A. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  uznał oskarżonego R. G. za winnego tego, że w dniu 16 lipca 2016 r. w miejscowości (...) gmina N. w budynku mieszkalnym, dokonał rozboju na osobie D. L. w ten sposób, że chwycił pokrzywdzonego za ubranie, podniósł go z tapczanu i grożąc mu pozbawieniem życia, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia portfela z zawartością pieniędzy w kwocie około 300 zł po czym uderzył pokrzywdzonego z otwartej dłoni w twarz, w wyniku czego D. L. stracił przytomność, a wychodząc z mieszkania dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki M. (...) o wartości 60 zł, czym działał na szkodę D. L., przy czym R. G. czyn ten popełnił będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 kk w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w rozmiarze 6 lat i 6 miesięcy orzeczonej za podobne przestępstwa umyślne z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne wyrokiem Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 26 kwietnia 2010 r. sygn. akt II K 783/09, którą odbył w okresie od 20 sierpnia 2010 r. do dnia 24 marca 2016 r., gdzie na poczet kary zaliczono okresy pozbawienia wolności od dnia 8 sierpnia 2009 r. do dnia 20 listopada 2009 r. i od dnia 10 grudnia 2009 r. do dnia 21 lipca 2010 r., czyn ten kwalifikując z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za ten czyn na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 5 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego R. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 kk i za ten czyn na podstawie art. 190 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu R. G., wymierzając karę łączną 6 lat pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 46 § 1 kk nałożył na oskarżonego R. G. obowiązek zadośćuczynienia pokrzywdzonemu D. L. za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 3.000 zł;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 16 lipca 2016 r.;

VII.  przyznał na rzecz obrońcy oskarżonego R. G. z urzędu od Skarbu Państwa zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 1.298,88 zł

VIII.  zwolnił oskarżonego R. G. od kosztów sądowych w całości, w tym i od opłaty;

IX.  określił, iż koszty postępowania w zakresie dotyczącym oskarżonego A. M. ponosi w całości Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożyli obrońca oskarżonego R. G. oraz prokurator.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego R. G., zarzucając rozstrzygnięciu obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

- art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego z zaniechaniem uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, logiki oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez niezasadne uznanie wyjaśnień oskarżonego R. G. za niewiarygodne przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne w zasadzie w całości zeznań pokrzywdzonego D. L., co w konsekwencji prowadziło do uznania oskarżonego R. G. za winnego zarzucanych mu czynów, podczas gdy dowody i okoliczności przedmiotowej sprawy ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do przeciwnego wniosku.

W związku z powyższym skarżący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie o:

- uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I –ej instancji.

Obrońca ewentualnie zarzucił wyrokowi naruszenie prawa materialnego w postaci przepisów art. 280 § 1 kk, art. 278 § 1 kk oraz art. 284 § 2 kk poprzez ich błędne zastosowanie i zakwalifikowanie zarzucanego oskarżonemu czynu jako przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk zamiast przestępstwa z art. 284 § 2 kk.

W oparciu o powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę opisu kwalifikacji prawnej czynu z pkt I aktu oskarżenia i zakwalifikowanie go jako przestępstwa z art. 284 § 2 kk, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I –ej instancji.

Nadto, z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia obu powyższych zarzutów, zaskarżonemu orzeczeniu obrońca zarzucił naruszenie przepisu prawa materialnego w postaci art. 278 § 1 kk poprzez jego błędną interpretację i zastosowanie, podczas gdy czyn oskarżonego R. G. kwalifikowany powinien być jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw z uwagi na wartość materialną. W oparciu o tenże zarzut skarżący wniósł o zmianę kwalifikacji prawnej czynu i obniżenie wymiaru orzeczonej kary, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I –ej instancji.

Niezależnie od powyższego obrońca wniósł o przeprowadzenie dowody z dokumentu w postaci orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 28 kwietnia 2003 r. na okoliczność nieprawidłowości w przeprowadzonej w toku niniejszego postępowania opinii sądowo- psychiatrycznej oskarżonego.

Apelacja zawierała uzasadnienie, w którym podniesiono również zarzut naruszenia przepisu art. 5 § 2 kpk.

Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator, zaskarżając wyrok na korzyść oskarżonego R. G. w zakresie winy odnośnie czynu kwalifikowanego z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Rozstrzygnięciu zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego w postaci art. 278 § 1 kk poprzez jego błędne zastosowanie, podczas gdy w przedmiotowej sprawie z uwagi na wartość zabranego w celu przywłaszczenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki M. (...) o wartości 60 zł, zastosowanie miał art. 119 § 1 kw.

W związku z powyższym zarzutem prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z pkt II części dyspozytywnej z opisu czynu „a wychodząc z mieszkania dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki M. (...) o wartości 60 zł, czym działał na szkodę D. L.” oraz z kwalifikacji prawnej art. 278 § 1 kk oraz art. 11 § 2 kk, a także wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania art. 11 § 3 kk i uznanie, że oskarżony R. G. popełnił wykroczenie z art. 119 § 1 kw oraz utrzymanie wyroku w mocy w pozostałym zakresie.

W toku rozprawy apelacyjnej ujawniono załącznik dołączony do apelacji obrońcy oskarżonego oraz aktualne dane o karalności dotyczące osoby oskarżonego zawarte w karcie karnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się zasadna, w związku z czym doprowadziła do zmiany wyroku w tej części, choć nie mogła prowadzić do uwzględnienia w całości postulowanego nią wniosku. Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna tylko w zakresie zbieżnym z zarzutem zawartym w apelacji prokuratora. W pozostałej części okazała się ona niezasadna.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do apelacji obrońcy, jako dalej idącej.

Odnosząc się do podniesionych w tej apelacji zarzutów należy je omówić poczynając od zarzutów najdalej idących.

Przepis art. 7 kpk stanowi, iż organy postepowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika, iż podstawą do czynienia ustaleń faktycznych przez sąd jest uprzednie przeprowadzenie w sposób prawidłowy dowodów, które następnie podlegają ocenom zgodnym z tym o czym powyżej wspomniano. Przez przeprowadzenie w sposób prawidłowy dowodów należy rozumieć to, iż poszczególne dowody zostały przeprowadzony w sposób zgodny z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, a po wtóre, iż zgromadzony materiał dowodowy jest kompletny, pełny.

Odnośnie kompletności i prawidłowości zebrania dowodów w niniejszej sprawie nie były podnoszone zarzuty. Wskazywano jedynie, iż opinia sądowo – psychiatryczna nie jest prawidłowa, a to o wobec treści orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Odnosząc się do tego zarzutu należy wskazać, iż wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji treść tegoż dokumentu nie stoi w opozycji do treści opinii sądowo – psychiatrycznej. Z treści orzeczenia sądowo lekarskiego wynika wprost, iż oskarżony może podjąć pracę, nie ma potrzeby by korzystał z pomocy osób trzecich. Należy zatem uznać, iż opinia sądowo – lekarska wydana przez biegłych lekarzy psychiatrów, posiadających wiedzę o ukończeniu przez oskarżonego szkoły specjalnej, posiadaniu przez niego renty, jest w pełni poprawna i nie ma podstaw by kwestionować zawarte w niej wnioski.

Oznacza to, iż zarzuty tyczące się oceny prawidłowo zabranych dowodów mogłyby okazać się zasadnymi tylko wtedy, gdyby apelujący wykazał, iż przy ocenie dowodów sąd I - ej instancji dokonując oceny dowodów nie uwzględnił wszystkich dowodów i dokonał jej w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Skarżący wskazał, iż w istocie błąd oceny polegał na tym, iż sąd I – ej instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego R. G., który nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, a nadto jego wyjaśnienia są spójne, logiczne i jasne wobec czego brak było podstaw do tego by nie dać im wiary. Zakwestionowano również ocenę zeznań świadka D. L., a to z tego powodu, iż był on nietrzeźwy, a nadto na rozprawie zaprzeczył by oskarżony mu groził.

Zarzuty te nie znajdują odzwierciedlenia w aktach niniejszej sprawy. W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż wyjaśnienia oskarżonego R. G. nie mają żadnego z przymiotów na jakich obrońca formułuje zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk. Obrońca nie wskazuje przy tym, poza wysłowioną deklaracją, na czym owe przymioty miałyby się opierać, a zwłaszcza nie odwołuje się do treści wyjaśnień oskarżonego R. G.. Ten zaś w swoich wyjaśnieniach, które w istocie powinny opisywać proste zdarzenie, przedstawia je za każdym razem w sposób odmienny co trafnie dostrzega sąd I – ej instancji. Poczynione przez sąd I – ej instancji rozważania w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w wyjaśnieniach R. G. i w związku z tym należy je w pełni zaakceptować. Nie sposób więc mówić o wewnętrznej spójności wyjaśnień oskarżonego R. G.. Dodać przy tym należy, iż oskarżony nie potrafił wytłumaczyć owej rozbieżności w swoich wyjaśnieniach. Nie sposób również mówić o spójności z innymi dowodami. Już choćby współoskarżony A. M. wskazywał, iż oskarżony R. G. „oddziaływał” na pokrzywdzonego co określał jako budzenie, o czym oskarżony R. G. nie wspominał. Wspomina się o owym „oddziaływaniu”, albowiem było ono tak intensywne, iż współoskarżony wolał nie widzieć nic więcej (k. 60). Nie sposób również uznać by wyjaśnienia oskarżonego R. G. były logiczne, bo skoro wedle niego nie dopuścił się żadnego z nieprawidłowych zachowań to niezrozumiałym pozostaje z punktu zasad logiki dlaczego ukrywał się, nakazywał współpodejrzanemu pozbycie się charakterystycznej odzieży. Wreszcie wyjaśnienia oskarżonego R. G. nie są jasne skoro pozostają one choćby w opozycji do zasad logiki.

Nietrafnym jest również zarzut, iżby stan nietrzeźwości pokrzywdzonego miał powodować wyłączenie jego zdolności do prawidłowego postrzegania i odtwarzania doznanych spostrzeżeń. Skarżący pomija bowiem takie okoliczności, które owe twierdzenia pozwalają poddać weryfikacji. Otóż pokrzywdzony nie tylko potrafił odtworzyć czynności, które wykonywał przed wizytą podejrzanego, ale również wskazać co się stało z jego kolacją, którą przygotowywał, a nadto podjął w pełni rozważne kroki zmierzające do ujęcia oskarżonych i odzyskania swojej własności. Zachowywał się zatem w pełni rozważnie. Trafnie przy tym sąd I – ej instancji wskazał, iż nie było żadnych powodów by pokrzywdzony miał bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Co więcej obawy żywione przez pokrzywdzonego względem oskarżonego wskazują na to, iż jest on skłonny umniejszać naganność zachowania oskarżonego (k. 209 verte).

Dodatkowo co pomija skarżący, a trafnie dostrzega sąd I – ej instancji, zeznania pokrzywdzonego pozostają zbieżne z zeznaniami innych świadków co do tożsamych okoliczności. Tyczy się to zwłaszcza gróźb ze strony oskarżonego względem pokrzywdzonego (zeznania interweniujących policjantów).

Stwierdzić zatem należy, iż skarżący w żadnej części nie wykazał by oceny poczynione przez sąd I – ej instancji opierały się na wadliwych przesłankach, by były sprzeczne z zasadami logicznego myślenia czy też z doświadczeniem życiowym. Co więcej formułując zarzuty apelacji oparł się na przesłankach, które nie znajdują potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy. Uwzględnienie tychże zarzutów w istocie stanowiło by obrazę przepisu art. 7 kpk. Należy zatem uznać, iż oceny dokonane przez sąd I – ej instancji, które zostały przedstawione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w pełni odpowiadają normie przepisu art. 7 kpk. Wobec akceptacji argumentacji, która legła u podstaw takich ocen nie ma powodu by ją ponownie przytaczać.

Sąd I - ej instancji nie naruszył również dyspozycji przepisu art. 5 § 2 kpk. Wymieniony przepis nie dozwala na rozstrzyganie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Adresatem tego przepisu jest organ procesowy, a to oznacza, iż to on musi posiadać wątpliwości, a nie strona procesowa. Skarżący nie wskazał by rozpoznając niniejszą sprawę sąd I - ej instancji powziął wątpliwości, których nie byłby w stanie wyjaśnić w oparciu o przeprowadzone dowody. Nie wskazał również by sąd I -ej instancji miał jakiekolwiek wątpliwości, których nie wyjaśnił w oparciu o zgromadzone dowody i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego R. G..

Wobec stwierdzenia, iż sąd I - ej instancji w sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy i właściwie go ocenił można wskazać, iż sąd I – ej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne skoro znajdują one potwierdzenie w dowodach, którym tenże sąd dał wiarę.

Przed odniesieniem się do kolejnych zarzutów tyczących się błędnej kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego R. G. należy wskazać, iż obie apelacje zostały złożone na korzyść oskarżonego. Z tych względów sąd II – ej instancji, będąc związany granicami zaskarżenia, odniósł się stricte do tychże zarzutów.

Bez wątpienia skoro sąd I – ej instancji uznał, iż oskarżony R. G. w ramach jednego czynu zabronionego dopuścił się odrębnego zachowania polegającego na tym, iż wychodząc z mieszkania dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki M. (...) o wartości 60 złotych na szkodę D. L. to winien to zachowanie zakwalifikować prawidłowo jako wyczerpujące znamiona czynu zabronionego z art. 119 § 1 kw. Z tego powodu zaskarżony wyrok należało zmienić poprzez eliminację z opisu czynu przypisanego oskarżonemu tej części zachowania o jakiej obecnie mowa i w konsekwencji wyeliminować z kwalifikacji prawnej przepis art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a z podstawy wymiaru kary przepis art. 11 § 3 kk, a to zachowanie zakwalifikować jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw.

Nie sposób było uznać za zasadny zarzutu obrazy przepisu art. 284 § 2 kk. Nie mógł on zostać uwzględniony wobec akceptacji poczynionych przez sąd I – ej instancji ustaleń faktycznych. Przedmioty, które odebrano od oskarżonego po jego zatrzymaniu nie zostały bowiem mu powierzone, ale zostały uprzednio przez oskarżonego zabrane pokrzywdzonemu w celu przywłaszczenia dodatkowo przy użyciu przemocy i gróźb.

Należy więc stwierdzić, iż kwalifikacja prawna czynów oskarżonego dokonana przez sąd I – ej instancji (w pozostałym zakresie od wyżej przedstawionego) jest w pełni prawidłowa i należy podzielić przywołaną przez tenże sąd argumentację w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Z uwagi na to, iż apelacja obrońcy oskarżonego była zwrócona przeciwko całości rozstrzygnięcia kontroli instancyjnej poddano również orzeczenia co do kar jednostkowych jak i kary łącznej.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 438 pkt 4 kpk orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia rażącej niewspółmierności kary lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego lub innego środka. Odnosząc się do kar jednostkowych i kary łącznej jak i środka kompensacyjnego jakie zostały wymierzone oskarżonemu R. G. należało mieć na uwadze nie tylko wartość szkody jaką poniósł pokrzywdzony, ale również postepowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Otóż oskarżony nie tylko, iż nie wyraził skruchy po pierwszym z przestępstw, ale groził pokrzywdzonemu i to w obecności nie tyle osób postronnych co w obecności policjantów, którzy są zobowiązani do ścigania przestępstw. Dodatkowo groźby swoje ponawiał na komisariacie policji. To świadczy nie tylko o postrzeganiu przez oskarżonego obowiązującego porządku prawnego, ale również o tym, iż względem oskarżonego winna być stosowana kara, która będzie realizowała jej funkcję zapobiegawczą. Jest to szczególnie dostrzegalne jeśli się zważy na to, iż oskarżony w przeszłości był wielokrotnie kary i nie odwiodło to go od popełnienia czynów będących przedmiotem niniejszego postępowania. Co więcej oskarżony dopuścił się ich niejako bezpośrednio po opuszczeniu zakładu karnego, gdzie odbywał długoterminową karę pozbawienia wolności.

W zakresie wymierzonych kar i środka kompensacyjnego sąd I - ej instancji prawidłowo przywołał i określił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego jak również na jego niekorzyść. Sąd I - ej instancji następnie nadał w sposób właściwy przynależną im wagę i znaczenie. Oznacza to, iż rozstrzygnięcia w zakresie wymierzonych kar i środka kompensacyjnego nie tylko, że nie mogą być uznane za rażąco surowe, ale nawet surowe w danych okolicznościach sprawy. Kary oraz środek kompensacyjny są adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego R. G. i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, a kara łączna uwzględnia związek czasowy pomiędzy poszczególnymi czynami, odmienność naruszonych dóbr prawnych. Nie było przy tym powodu w ingerowanie w wysokość tychże kar pomimo eliminacji z czynu kwalifikowanego z art. 280 § 1 kk zachowania tyczącego się telefonu należącego do pokrzywdzonego. Przesłanki bowiem, które legły u podstaw wymierzenia owych kar – takie jak choćby stopień zawinienia i stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu w żadnej mierze nie uległy zmniejszeniu.

W konsekwencji będąc związanym kierunkiem zaskarżenia, poczynionymi przez sąd I – ej instancji ustaleniami co do jedności czynu zabronionego oraz regułą ne peius sąd II – instancji w oparciu o przepis art. 61 § 1 pkt 1 kpw umorzył postępowanie w zakresie zachowania oskarżonego kwalifikowanego z art. 119 § 1 kw i w tej części kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Dodatkowo mając na uwadze zarówno treść zaskarżonego orzeczenia oraz jego pisemne uzasadnienie w zakresie orzeczonego środka kompensacyjnego doprecyzowano to rozstrzygniecie poprzez wskazanie, iż dotyczy ono czynu przypisanego oskarżonemu kwalifikowanego z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, oraz nie znajdując okoliczności, które należałoby uwzględnić z urzędu, sąd II - ej instancji na podstawie przepisu art. 437 § 1 i 2 kpk orzekł jak w wyroku.

O wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym wobec oskarżonego R. G. za sąd II - ej instancji orzekł na podstawie przepis art. 636 § 1 kpk. O opłacie wobec oskarżonego sąd orzekł na podstawie przepisu art. 8 w zw. art. 2 ust 1 pkt 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. B. kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 1 – 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

SSO Tomasz Karwacki SSO Władysława Motak SSO Ryszard Małachowski