Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

8 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Maria Migoń - Karwowska

Protokolant Agnieszka Litkowska

po rozpoznaniu 22 grudnia 2016r., 1 lutego 2017r., 20 marca 2017r., 24 kwietnia 2017 r.

sprawy przeciwko M. H.

synowi J. i H. z domu K.

ur. (...) we L.

obwinionemu o to, że:

w dniu 21 października 2015r. w S. woj. (...) na drodze wojewódzkiej nr (...), kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) zjechał na przeciwległy pas ruchu, w wyniku czego uderzył w prawidłowo jadący pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla A. B. oraz P. K.;

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw;

I.  uznaje obwinionego M. H. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 800 złotych,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierza mu opłatę w wysokości 80 zł.

Sygn. akt II W 1359/16

UZASADNIENIE

21 października 2015 roku funkcjonariusze Straży Granicznej M. H. i A. B. wykonywali czynności służbowe w J.. Około 14:00 mężczyźni wyjechali z J. i udali się do P. Straży Granicznej w J.. Poruszali się samochodem służbowym marki F. (...) o nr rej. (...). Pojazdem tym kierował M. H., zaś A. B. siedział obok niego jako pasażer. W S., na ul. (...), stanowiącej drogę wojewódzką nr (...), M. H. nie zachował należytej ostrożności, zasypiając na chwilę podczas prowadzenia pojazdu, w wyniku czego zjechał na przeciwległy pas ruchu. W tym samym czasie ul. (...) w S., w przeciwnym kierunku ruchu poruszał się samochód marki F. (...) o nr rej. (...), którym kierowała P. K.. Wraz z P. K. jako pasażer podróżowała jej siostra M. K. (1). P. K. widząc nadjeżdżający z przeciwka samochód F. (...) wykonała manewr skrętu w lewo w celu uniknięcia zderzenia czołowego, jednak nie zdążyła zjechać na przeciwny pas ruchu i między pojazdami doszło do zderzenia czołowo – mimośrodowego prawostronnego.

dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego k. 186-190, 304, 326, zeznania świadka A. B. k. 17-18 (odpis k. 191-193), 159-160, 351v.-352, zeznania świadka P. K. k. 40-42, 351v., notatki urzędowe k. 2, 3, 4, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 9-10 (odpis k. 118-119), protokół oględzin pojazdu F. (...) k. 26-28, protokół oględzin pojazdu F. (...) k. 28v.-31, opinia biegłego z zakresu stanu technicznego samochodów M. K. (2) k. 31v.-32, dokumentacja fotograficzna k. 36, 47-52, szkic k. 46, raport historii działania k. 115-117, opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. W. k. 147-158, opinia sądowo – lekarska biegłego P. T. k. 230-232, 339-341, opinia sądowo - lekarska biegłego J. S. k. 353,

Na skutek zderzenia P. K. doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy bez cech uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, z krwiakiem podczepcowym w okolicy ciemieniowo – potylicznej prawej, skręcenia kręgosłupa szyjnego bez cech uszkodzenia aparatu kostno – więzadłowego, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia łokcia prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni.

dowód: dokumentacja medyczna k. 58, 63-113, 143-145, opinia sądowo – lekarska k. 181-182,

A. B. w wyniku kolizji doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej łuku brwiowego lewego, krwiaka oczodołu lewego, stłuczenia żeber lewych, brzucha, kolana lewego bez cech uszkodzenia struktur anatomicznych, z podawanymi dolegliwościami subiektywnymi, także ze strony kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni.

dowód: dokumentacja medyczna k. 125-142, 161-168, opinia sądowo – lekarska k. 178-180,

W wyniku zderzenia pojazdów śmierć poniosła pasażerka samochodu marki F. (...), M. K. (1).

dowód: zeznania świadka M. K. (3) k. 38-39,

Na skutek zderzenia uszkodzeniu uległy oba uczestniczące w nim pojazdy.

dowód: protokół oględzin pojazdu F. (...) k. 26-28, protokół oględzin pojazdu F. (...) k. 28v.-31,

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując oceny wyjaśnień obwinionego Sąd dał im wiarę, poza tym fragmentem, w którym twierdził, iż do zjechania na przeciwny pas ruchu doszło na skutek zasłabnięcia, czy utraty przytomności. Wyjaśnienia obwinionego - poza wskazanym wyżej fragmentem – znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. W taki sam sposób opisywali przebieg kolizji także pokrzywdzeni P. K. i A. B., których zeznania nie budzą żadnych wątpliwości co do ich prawdziwości. Z kolei wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wskazał jako przyczynę kolizji utratę przytomności, w ocenie Sądu, nie zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Zdaniem Sądu obwiniony, będąc świadom grożącej mu odpowiedzialności karnej i chcąc jej uniknąć złożył nieprawdziwe wyjaśnienia w zakresie przyczyn zjechania na przeciwny pas ruchu. Ocena takich wyjaśnień obwinionego prowadzi do wniosku, iż stanowią one wyłącznie wyraz przyjętej przez niego, niewiarygodnej i nieskutecznej linii obrony, stworzonej na potrzeby toczących się postępowań, prowadzonych zarówno w niniejszej sprawie, jak też w sprawie o czyn z art. 177 § 2 k.k. W ocenie Sądu obwiniony nie zasłabł, lecz zasnął podczas prowadzenia samochodu F. (...). Wskazują na to zeznania świadka A. B., który podał, że obwiniony był senny, „…mówił, że przez pogodę czuje się senny” (k.17v.). Taki wniosek wypływa też z opinii sądowo – lekarskich biegłych P. T. i J. S.. Z opinii tych wynika, że obwiniony jest osobą zdrową. Przeprowadzone u obwinionego badania nie potwierdziły, aby cierpiał na jakiekolwiek dolegliwości, które mogły spowodować u niego utratę przytomności. Biegły J. S. stwierdził ponadto, że wystąpienie utraty przytomności u osoby zdrowej, w wieku obwinionego, po raz pierwszy w życiu jest wysoce nieprawdopodobne (graniczy to z pewnością). Opinie biegłych P. T. i J. S. Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Opinie te są jasne, pozbawione dowolności, sporządzone w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, badanie obwinionego i dokumentację medyczną, a wnioski poprzedzone zostały szczegółową analizą w oparciu o fachową wiedzę posiadaną przez biegłych.

W taki sam sposób ocenił Sąd opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. W., który stwierdził, iż przyczyną wypadku było zjechanie samochodu F. (...), kierowanego przez M. H., na pas ruchu dla kierunku przeciwnego, przez co doszło do zderzenia czołowo – mimośrodowego prawostronnego z samochodem marki F. (...). W działaniach kierującej pojazdem F. (...) P. K. biegły nie dopatrzył się przyczynienia do powstania wypadku drogowego. Zdaniem Sądu opinia ta jest miarodajna, pełna i spójna, sporządzona została w sposób profesjonalny, jasny, wewnętrznie niesprzeczny oraz naukowo i logicznie uzasadniony. Dokonane przez biegłego oceny oraz wyprowadzone wnioski są, w ocenie Sądu, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy, jak również uzasadnione w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, toteż Sąd przyjął jej wnioski za własne.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał też opinie sądowo – lekarskie biegłego L. K. dotyczące stwierdzonych u pokrzywdzonych obrażeń ciała. W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności wskazanych opinii.

Nie budzi wątpliwości co do swojej wiarygodności również materiał dowodowy w postaci opinii biegłego z zakresu stanu technicznego samochodów M. K. (2), opinii sądowo – psychiatrycznej dot. M. H., notatek urzędowych, protokołów badania stanu trzeźwości, protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego, protokołu oględzin pojazdów F. (...) i F. (...), dokumentacji fotograficznej, szkicu, raportu historii działania, dokumentacji medycznej pokrzywdzonych i obwinionego, danych o karalności i informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Dokumenty te zostały sporządzone przez osoby do tego uprawnione, w prawem przewidzianej formie i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zawartych w nich treści.

W świetle przeprowadzonych dowodów i ich oceny pod kątem wiarygodności uznać należało, że obwiniony M. H. 21 października 2015 r. w S. na drodze wojewódzkiej nr (...), kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) zjechał na przeciwległy pas ruchu, w wyniku czego uderzył w prawidłowo jadący pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla A. B. oraz P. K., czym dopuścił się wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Stosownie do treści art. 86 § 1 k.w. wykroczenie stypizowane w tym przepisie popełnia ten, kto nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. Z art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wynika, iż uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. M. H. swoim zachowaniem naruszył te zasady. Zamiast jechać swoim pasem ruchu, przekroczył oś jezdni i wjechał na przeciwny pas, doprowadzając do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem F. (...). Zjechanie na przeciwny pas ruchu było wynikiem zaśnięcia podczas prowadzenia pojazdu. Obwiniony był przy tym świadom swojego samopoczucia, tj. senności, o czym informował A. B.. W takiej sytuacji winien zatrzymać pojazd i np. zamienić się za kierownicą z A. B., bądź zrobić przerwę w prowadzeniu samochodu.

Obwiniony działał nieumyślnie. Nie miał zamiaru doprowadzenia do zderzenia pojazdów. Do zderzenia pojazdów doprowadził na skutek nie zachowania należytej ostrożności polegającej na zjechaniu na przeciwległy pas ruchu, w wyniku czego uderzył w prawidłowo jadący pojazd marki F. (...) o nr rej. (...). Spowodował tym zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla A. B. oraz P. K.. W chwili popełnienia tego czynu obwiniony nie znajdował się w stanie wyłączającym lub ograniczającym możliwość podejmowania decyzji.

Konkludując, w ocenie Sądu obwiniony M. H. swoim zachowaniem wyczerpał zatem znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia jest znaczny bowiem na skutek niezachowania należytej ostrożności spowodował on zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i doprowadził do powstania obrażeń ciała u A. B. i P. K.. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 800 zł. Sąd uznał, że taka kara jest adekwatna do wagi naruszonych przez obwinionego zasad i następstw jego działania. Grzywna w takim wymiarze stanowić będzie dla niego odczuwalną dolegliwość, która powinna powstrzymać go przed naruszaniem prawa w przyszłości i spowodować w nim przekonanie, że jego naruszanie nie pozostanie bez reakcji. Jednocześnie w wymiarze ogólnospołecznym kara ta powinna spowodować przekonanie o nieuchronności kary i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zasadą w procesie jest ponoszenie kosztów postępowania, a wyjątkiem od tej zasady jest zwolnienie od tego obowiązku. Sąd uznał, że brak jest przesłanek z art. 624 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w., przemawiających za zwolnieniem obwinionego, osiągającego stałe dochody z tytułu zatrudnienia, od tychże kosztów.