Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Gabriela Sobczyk

Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Barbara Braziewicz

Protokolant Justyna Chojecka

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa S. S.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Aresztu Śledczego w Z.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 29 września 2016 r., sygn. akt VIII C 2091/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

3.  przyznaje radcy prawnemu J. W. od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zabrzu kwotę 1476 zł (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych), w tym kwotę 276 zł (dwieście siedemdziesiąt sześć złotych) podatku od towarów i usług, z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu powodowi w postępowaniu odwoławczym.

SSO Barbara Braziewicz SSO Gabriela Sobczyk SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 484/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu w wyroku z dnia 29 09 2016. oddalił powództwo powoda przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Aresztu Śledczego w Z.

o zapłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 30.000zł z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku oraz przyznał pełnomocnikowi powoda od Skarbu Państwa koszty nieopłaconej pomocy prawnej,

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulację art. 417 k.c. i 6 k.c. statuujących obowiązek wykazania przez powoda bezprawności działań funkcjonariuszy Skarbu Państwa, które spowodowały wyrządzenie powodowi krzywdy. Dokonanej oceny prawnej poczynionych ustaleń faktycznych i w jej ramach stwierdził, iż łóżko z którego schodził w czasie wypadku było prawidło wyposażone w drabinkę

i do urazu powoda doszło w następstwie lekkomyślnego zachowania powoda (podejmując decyzję o zeskoczeniu z łóżka sam naraził się na ryzyko upadku). Ocenił, że w tej sytuacji do wypadku nie doszło w następstwie zaniedbań pozwanego, wobec czego nie można mu przypisać winy za skutki wypadku i w świetle przytoczonych regulacji uznał powództwo za bezzasadne.

Należne pełnomocnikowi powoda koszty nieopłaconej pomocy prawnej przyznał stosując regulację § 10 ust. 1 pkt 25 w związku z § 2 ust. 3 i § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 09 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1348, z późniejszymi zmianami).

Orzeczenie zaskarżył powód S. S., który wnosił o jego zmianę przez zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 30.000zł, „obciążenie pozwanego kosztami postępowania” i przyznania pełnomocnikowi powoda „kosztów nieopłaco-nego zastępstwa procesowego świadczonego z urzędu za drugą instancję”, bądź uchy-lenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do pono-wnego rozpoznania.

Zarzucał, że przy ferowaniu wyroku popełniono błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, iż powód nie wykazał bezprawności działań funkcjonariuszy Skarbu Państwa, w wyniku której doszło do powstania szkody, podczas gdy nie-wątpliwie w dniu 16 10 2012r. do wypadku nie doszłoby, gdyby funkcjonariusze Służby Więziennej przestrzegali zalecenia do korzystania przez powoda z dolnego łóżka wydanego przez lekarza E. M. w dniu 27 07 2012r., co równocześnie prowadziło do naruszenia regulacji art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powoda przyjmując, że ma ono źródło w reżimie odpowiedzialności deliktowej, a następnie orzekając

w sprawie skonstruował prawidłową podstawę faktyczną orzeczenia.

Zawarte w części ustalającej uzasadnienia zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne w części dotyczą faktów bezspornych pomiędzy stronami, a w pozostałym zakresie mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale, którego ocena jest logiczna i mieści w granicach swobodnej oceny dowodów.

Skarżący w ramach podniesionego w apelacji zarzutu popełnienia błędu

przy konstruowaniu podstawy faktycznej orzeczenia w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę prawną dokonanych ustaleń faktycznych,

a w zasadzie nie uwzględnienia w jej ramach - przy ocenie winy funkcjonariuszy Służby Więziennej za skutki jego wypadku - faktu, że jego przyczyną było nie zastoso-wanie się przez nich do zaleceń lekarza E. M. w dniu 27 07 2012r. uprawnia-jących go do zajmowania dolnego łóżka.

Z tej przyczyny zarzut ten tylko werbalnie odnosi się do podstawy faktycznej wyrokui jako taki nie ma on wpływu na powyższą ocenę.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

W świetle podstawy faktycznej powództwa roszczenie powoda ma źródło

w regulacjach art. 445 k.c. w z związku art. 417 k.c. statuującej odpowiedzialność Skarbu Państwa za krzywdę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działania i zanie-chania przy wykonywaniu władzy publicznej.

Jak trafnie wskazał Sąd pierwszej instancji dla powstania tej odpowiedział-ności konieczne jest żeby działania lub zaniechania pozwanego były bezprawne,

co w okolicznościach sprawy oraz zarzutu apelacji sprowadza się do oceny prawidłowego wyposażenia łóżka, z którego korzystał skarżący w czasie wypadku

oraz respektowania przez funkcjonariuszy Służby Więziennej zaleceń E. M. w dniu 27 07 2012r. uprawniających go do zajmowania dolnego łóżka.

Zarówno poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczą wyposażenia łóżka z którego korzystał powód (wyposażenia go w drabinkę), jak i jego ocena prawna tego zagadnienia nie były kwestionowane w apelacji, są logiczne i Sąd odwoławczy tę ocenę prawną w całości podziela i przyjmuje za własną (orzecz. SN

z dn. 26 04 1935r. C III 473/34, Zb. U.z 1935r. poz. 496).

Z niekwestionowanych w apelacji ustaleń faktycznych Sądu pierwszej wynika, że powód w dniu 16 10 2012r. odstąpił dolne łóżko współosadzonemu (choremu na padaczkę) na prośbę funkcjonariuszy Służby Więziennej.

Jakkolwiek powód zeznał, że wyraził on zgodę na zmianę łóżka, mimo że „za bardzo nie chciał się na to zgodzić, ponieważ miała zwolnienie od łóżka górnego”

i zgodził się na odstąpienie łóżka na jedną noc, gdyż „nie chciała mieć nieprzyjemności od funkcjonariuszy”, to w materiale sprawy brak jest jakichkolwiek informacji pozwalających przyjąć, iż powód był do zmuszany do zmiany łóżka, czy też była na niego czyniona przez funkcjonariuszy Służby Więziennej presja psychiczna w celu jej dokonania.

W tej sytuacji przyjąć zatem należy, iż do zamiany łóżek doszło w wyniku decyzji samego powoda, który zaakceptował propozycję funkcjonariuszy Służby Więziennej, wobec czego – wbrew temu do czego zmierza apelacja - okoliczność ta nie stanowi o ich winie za skutki wypadku powoda.

Z tych względów - w połączeniu z powyższym - nie można zatem pozwanemu przypisać winy za doznany przez powoda uraz w wyniku jego upadku

w czasie schodzenia z łóżka, co w świetle przywołanych powyżej regulacji prawnych czyni jego powództwo bezzasadnym.

Ostatecznie znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku

(zaskarżony wyrok odpowiada on prawu), przez co apelacja jest bezzasadna

w rozumieniu regulacji art. 385 k.p.c. co z jej mocy prowadziło do jej oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok odpowiada prawu i dlatego apelację powoda jako bezzasadną oddalono na mocy regulacji art. 385 k.p.c.

Ustanowionemu z urzędu radcy prawnemu reprezentującemu powoda przyznano wynagrodzenie od Skarbu Państwa w oparciu o regulację 16 pkt 1

w związku z § 8 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 10 2016r. ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U 2016r. poz. 1715).