Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodnicząca SSR Małgorzata Klęk

Protokolant sekr. sąd. Marta Kubiak

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2017 roku w Zduńskiej Woli

na rozprawie sprawy

z powództwa małoletniego M. W. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową A. S. (1)

przeciwko T. W.

o alimenty

1.  zasądza od pozwanego T. W. na rzecz małoletniego syna M. W. urodzonego w dniu (...) w Z. , alimenty w kwocie po 400 (czterysta) złotych miesięcznie, poczynając od dnia 01 sierpnia 2017 roku, płatne do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda A. S. (1), do dnia 15. każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  nie obciąża małoletniego powoda opłatą sądową od oddalonej części powództwa;

4.  zasądza od pozwanego T. W. na rzecz przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda A. S. (1) kwotę 737 (siedemset trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  wyrokowi w pkt. 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Małgorzata Klęk

UZASADNIENIE

A. S. (1), działając jako przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda M. W. złożyła w dniu 07 marca 2017 r. w tut. Sądzie, pozew o alimenty przeciwko T. W., w którym żądała zasądzenia na rzecz uprawnionego alimentów w wysokości po 500 złotych miesięcznie. Nadto zażądała udzielenia zabezpieczenia na czas trwania procesu, w wysokości kwoty wskazanej w pozwie.

W dniu 13 marca br. Sąd udzielił zabezpieczenia powództwa i zobowiązał pozwanego T. W. do łożenia na utrzymanie syna, kwot po 300 złotych miesięcznie, oddalając wniosek w pozostałym zakresie i nadając z urzędu klauzulę wykonalności.

Na pierwszej rozprawie jaka odbyła się w dniu 09 maja 2017 r. pełnomocnik powoda – radca prawny D. K. poparła powództwo, zaś pełnomocnik pozwanego – adwokat M. K. uznała roszczenie do kwoty po 250 złotych miesięcznie. W ramach ugodowego rozstrzygnięcia sporu strona powodowa na ostatniej rozprawie w dniu 20 lipca br. wyraziła zgodę na zasądzenie alimentów w wysokości po 450 złotych miesięcznie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni M. W. urodził się w dniu (...) w Z. i pochodzi z nieformalnego związku (...).

Dowód: bezsporne i odpis skrócony aktu urodzenia k. 3

Pozwany utrzymuje systematyczne kontakty z synem, około 1-2 razy w tygodniu, po około 2,5 godziny, choć po rozstaniu z jego matką nie łożył na utrzymanie dziecka. Obecnie zakupuje dziecku obuwie i zabawki oraz przekazuje kwotę 300 złotych tytułem zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego.

Małoletni od września br. rozpocznie edukację przedszkolną, a koszty związane z opłatą i żywieniem dziecka będą wynosić około 190 złotych. Nadto rodzice poniosą opłaty jednorazowe w wysokości około 200 złotych. Dotychczas małoletni M. W. uczęszczał do żłobka, za który opłata miesięczna wynosiła około 350 złotych. Dzienna stawka wyżywienia wynosi 7,50 złotych, zaś pozostałe posiłki są we własnym zakresie. Miesięczny koszt utrzymania małoletniego M., w którym zawierają się opłaty za - żłobek, media, ubrania, wyżywienie, zabawki i koszty związane z opłatą za eksploatację mieszkania, wynosi około 1.000 złotych miesięcznie. M. W. jest dzieckiem zdrowym, niewymagającym specjalistycznego leczenia, a konieczność poddawania go wizytom lekarskim i przyjmowania leków jest sporadyczna.

Dowód: 25 i 26 – zaświadczenia, k. 6, 27,28 i 29 – faktura, k.38v-39 zeznania A. S. (1) 00:02:51- 00:16:07

Pozwany, z wykształcenia mechanik samochodowy obecnie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna od dnia 14 czerwca 2017 roku. Wcześniej przez okres około jednego roku pracował w Holandii i Niemczech jako pracownik wesołego miasteczka. Przed wyjazdem za granicę zatrudniony był jako farbiarz w (...) i przez około 2 miesiące jako pomocnik murarza. Obecnie utrzymuje się z oszczędności i nie podjął pracy w (...), do której był skierowany z Biura Prawy, z uwagi na jej czterozmianowy charakter, trudności z dojazdem do pracy oraz brakiem czasu na spotkania z synem.

Pozwany poza powodem, nie posiada na utrzymaniu innych dzieci.

Dowód: k. 34 – zaświadczenie, k. 39v-40 zeznania pozwanego T. W. 00:23:07 – 00:36:49, k.30-33 – zeznania podatkowe PIT-11

Matka uprawnionego A. S. (1) do 23 czerwca 2017 r. odbywała staż i uzyskiwała z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie po 851 złotych netto miesięcznie. Obecnie nie wykonuje pracy zarobkowej i jest bezrobotna.

Matka uprawnionego, poza nim, nie ma na utrzymaniu innych dzieci i prowadzi gospodarstwo domowe wraz z dzieckiem. Korzysta z pomocy finansowej babki, która do stycznia prowadziła działalność gospodarczą w zakresie kamieniarstwa.

Dowód: k. 16 -zaświadczenie, k.16 - decyzja, k. 38v-39 – zeznania A. S. (1) 00:02:51- 00:16:07

Wyżej wskazane ustalenia faktyczne Sąd oparł głównie za zeznaniach stron Ich zeznania Sąd uzupełnił nieosobowym materiałem dowodowym zgormadzonym w aktach sprawy, a wskazanym w przywołanych podstawach szczegółowych ustaleń.

Przechodząc do oceny zeznań A. S. (1), nie sposób odmówić im waloru wiarygodności, lecz przedstawiane przez nią koszty utrzymania syna, jawią się jako zawyżone na potrzeby procesu, gdyż nie zostały poparte odpowiednim materiałem dowodowym okoliczności te wykazującym. W przekonaniu Sądu, wynikającym z zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nabytego w toku wieloletniej praktyki orzeczniczej, matka uprawnionego, zawyżyła potrzeby powoda oraz koszty konieczne dla ich zaspokojenia.

Sąd dał wiarę, że uprawniony jest dzieckiem wymagającym wydatkowania na bieżące utrzymanie kwoty około 1.000 złotych, a nie 1.600- 1.700 złotych miesięcznie.

Zeznania pozwanego, Sąd ocenił jako co do zasady wiarygodne. Brak było w nich sprzeczności, były one konsekwentne, a przy tym logiczne. Pozwany nie kwestionował tego, że nie czyni szczególnych starań w wychowanie dziecka, przy czym podnosił, że kupuje małoletniemu okazjonalnie prezenty i stara się o utrzymanie kontaktów z synem.

Deklarowane przez pozwanego możliwości zarobkowania budzą wątpliwości Sądu. Trudno uznać go za osobę poszukującą pracy i nie posiadającą możliwości zarobkowania, skoro nie podejmuje pracy oferowanej przez Urząd Pracy, tłumacząc swoją decyzję brakiem czasu dla syna i trudnością w dojazdach, jeśli będzie to praca zmianowa.

Analizując walor wiarygodności nieosobowego materiału dowodowego, przedłożonego przez strony postępowania, ocenić go należy jako wiarygodny w całości. Brak było podstaw by, polemizować z treścią tych dowodów, szczególnie że cześć z nich wytworzona została w ramach prawem przewidzianych procedur, przez uprawnione do tego podmioty w ramach przysługujących im kompetencji. Materiał ten w swej istocie nie był kwestionowany przez strony, a zatem mógł być użyty w czynionych przez Sąd ustaleniach faktycznych.

Przedmiotem dowodzenia w niniejszej sprawie były fakty mające dla jej rozpoznania najistotniejsze znaczenie. Oceniając powyższy materiał dowodowy, który w głównej mierze i co do zasady w najistotniejszych dla sprawy aspektach pozostawał niesporny, Sąd dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, w oparciu o zasady logicznego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego, które z sposób oczywisty pozwalają wywieść uzasadnioną konstatację, że dotychczas przekazywane przez pozwanego alimenty w kwocie po 300,00 złotych miesięcznie w ramach zabezpieczenia, nie odpowiadają istocie alimentacji dziecka i kwota winna ulec podwyższeniu do 400 złotych miesięcznie.

W ocenie Sądu, do merytorycznego rozpoznania niniejszej sprawy, zbędnym było przeprowadzenie kolejnych dowodów z urzędu, ponadto strony nie wnioskowały o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez przeprowadzenie kolejnych wskazanych przez nie dowodów.

Sąd zważył, co następuje:

W rozumieniu art. 133 § 1 k.r.o. istotną cechą dziecka, które jest uprawnione do alimentacji ze strony rodziców, jest to, iż nie jest w ono w stanie utrzymać się samodzielnie.

Zakres obowiązku alimentacyjnego rodziców precyzuje art. 135 k.r.o., zgodnie z którym jest on wyznaczany usprawiedliwionymi potrzebami uprawnionego oraz zarobkowymi i majątkowymi możliwościami zobowiązanego. Te przesłanki wzajemnie na siebie rzutują, zwłaszcza przy ustalaniu przez sąd wysokości alimentów (orzeczenie Sądu Najwyższego z 10 października 1960 roku, III CRN 350/69 OSNCP 1970/2/15) .

Pojęcie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego nie posiada jednoznacznej definicji, gdyż nie ma stałego kryterium odniesienia, decydują o nich okoliczności konkretnego przypadku. Próbę uogólnienia tego pojęcia podjął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 grudnia 1987 roku (III CZP 91/86, OSNC 1988/4/42 ) przyjmując, iż przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego należy rozumieć potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu - odpowiedni do jego wieku i uzdolnień - prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy.

Rodzaj i rozmiar tych potrzeb jest zatem uzależniony od cech osoby uprawnionej (jej wieku, stanu zdrowia, zdolności intelektualnych itp.) oraz splotu okoliczności natury społecznej i ekonomicznej, w których osoba uprawniona się znajduje. Z kolei możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają nie tylko jego rzeczywiste zarobki i dochody, ale również zarobki i dochody, jakie uzyskiwałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, jeśli istniejące warunki społeczno – gospodarcze i ważne przyczyny takiemu wykorzystaniu nie stoją na przeszkodzie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 1975 roku, III CRN 48/75 Lex nr 7702 ).

Podstawę prawną żądania małoletniego powoda stanowi art. 128 k.r.o., zgodnie z którym rodzice mają ustawowy obowiązek dostarczania dzieciom środków utrzymania, gdyż są oni krewnymi w linii prostej.

Niewątpliwym jest, że małoletni M. W. jest uprawniony do tego by rodzice go utrzymywali, gdyż nie posiada on majątku własnego, który pozwoliłby mu na samodzielne utrzymanie.

Sąd nie ma wątpliwości co do tego, że pozwany T. W. jako ojciec zobowiązany jest do łożenia na utrzymanie syna, stosownie do jego usprawiedliwionych potrzeb, uwzględniających jego wiek i możliwości prawidłowego rozwoju. Wymieniony ma ku temu obiektywne możliwości, gdyż jest młodym, zdrowym mężczyzną, posiadającym predyspozycję do wszelkich prac, zarówno w ramach umowy o pracę, jak i dorywczych.

Niezależnie jednak od powyższego, to na A. S. (2) spoczywał ciężar dowodowy co do okoliczności mających znaczenie dla treści obowiązku alimentacyjnego pozwanego, a dotyczących rozmiaru i zakresu usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, w tym także zakresu tych potrzeb które nie mogą znaleźć zaspokojenia lub ich zaspokojenie wiąże się z nadmiernym ciężarem dla niej.

W ocenie Sądu podane przez przedstawicielkę ustawową małoletniego powoda wydatki związane z utrzymaniem syna, poza fakturami opłat za żłobek, należało uznać za uzasadnione do kwoty nie więcej niż 1.000,00 złotych miesięcznie. Jest to kwota uwzględniająca z jednej strony wiek M. oraz jego standardowe potrzeby związane z rozwojem oraz z drugiej strony poziom życia obojga jego rodziców. W pozostałym zakresie podnoszone przez matkę koszty zostały na potrzeby niniejszego postępowania znacznie zawyżone. Małoletni M. W. ma niespełna 3 lata, i wskazana kwota zdaniem Sądu jest wystarczająca dla pokrycia wszelkich jego usprawiedliwionych potrzeb, które są związane przede wszystkim z kosztami zakupu ubioru, wyżywienia i zapewnienia opieki przedszkolnej.

Zasądzenie alimentów na rzecz małoletniego w kwocie po 400 złotych miesięcznie, jest w ocenie Sądu właściwe i odpowiada z jednej strony usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego, zaś z drugiej potencjalnym możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Jednocześnie kwota ta uwzględnia fakt, że A. S. (1) ponosi większy niż ojciec powoda, wkład w jego codzienne wychowanie i pielęgnację.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo.

W ocenie Sądu kwota 500 złotych jest niewspółmierna do usprawiedliwionych potrzeb chłopca, należy bowiem pamiętać o tym, że obowiązek alimentacyjny obciąża również matkę, która powinna także przyczyniać się do zaspokajania potrzeb syna.

Sąd nie obciążył małoletniego powoda kosztami procesu od oddalonej części powództwa, opierając rozstrzygnięcie o kosztach na podstawie art. 102 kpc.

Wobec częściowego uwzględnienia żądań o kosztach zastępstwa adwokackiego stron, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. zasądzając od T. W. kwotę 737 złotych na rzecz przedstawicielki powoda i nie obciążył go pozostałymi kosztami procesu.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt. 1 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Małgorzata Klęk