Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2017 r. w S.

odwołania D. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 28 grudnia 2016 r. Nr (...)

w sprawie D. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonej D. S. przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2017 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku.

Sygn. akt IV U 56/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 grudnia 2016 r. Nr (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., na podstawie art. 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887), odmówił ubezpieczonej D. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 19 grudnia 2016 r. stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od tej decyzji złożyła ubezpieczona D. S., wnosząc o jej zmianę i przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona podała, iż ma amputowaną prawą dolną kończynę i z tego względu jest niezdolna do wykonywania pracy (odwołanie k. 1 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powołując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie, k. 8-9 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawczyni D. S., urodzona (...), posiada wykształcenie zawodowe- kucharz. Ubezpieczona dotychczas wykonywała prace fizyczne, tj. świadczyła pracę jako sprzedawca oraz operator urządzeń służących do obróbki drobiu. Aktualnie ubezpieczona pracuje w laboratorium jako kontroler jakości (bezsporne, świadectwa pracy - akta rentowe). D. S. była uprzednio, tj. w okresie od 3 marca 2007 r. do 31 grudnia 2016 r. uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (bezsporne-akta rentowe). W ostatnim okresie, tj. od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2016 r., podstawę powyższego stanowiła decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 17 grudnia 2015 r. wykonująca prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z 17 kwietnia 2015 r. sygn. akt IV U 335/15 (decyzja k. 383 akt rentowych).

W dniu 11 października 2016 r. ubezpieczona wystąpiła do (...) Oddział w S. z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 395 akt rentowych).

Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 28 listopada 2016 r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (k. 397 akt rentowych).

Ubezpieczona złożyła sprzeciw od tego orzeczenia Lekarza Orzecznika i w związku z tym została skierowana na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 19 grudnia 2016 r. ustaliła, że D. S. nie jest niezdolna do pracy (k. 400 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 28 grudnia 2016 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 401 akt rentowych).

Biegli lekarze o specjalności neurolog oraz ortopeda w opinii sporządzonej na zlecenie Sądu, stwierdzili u ubezpieczonej następujące schorzenia: stan po amputacji podudzia prawego z zaprotezowaniem ostatecznym z ograniczeniem funkcji chodu, stan po przebytym urazie wielonarządowym, bóle i zawroty głowy w wywiadzie oraz przewlekły zespół bólowy kręgosłupa. Z powodu dysfunkcji narządu ruchu ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2018 r. Biegli wskazali, iż D. S. w dniu 13 marca 2006 r. doznała urazu wielonarządowego (urazu głowy z krwawieniem podpajęczynówkowym, skręceniem kręgosłupa szyjnego, urazu klatki piersiowej oraz złamania podudzia prawego). Proces leczenia złamania podudzia został powikłany wystąpieniem zapalenia, co w efekcie doprowadziło do konieczności amputacji podudzia prawego w 1/3 bliższej. Wnioskodawczyni została zaprotezowana i wprowadzono leczenie rehabilitacyjne. Pozostaje pod stałą kontrolą ortopedyczną. Stan ortopedyczno-neurologiczny ubezpieczonej został oceniony jako stacjonarny. Dokonana amputacja trwale upośledza funkcję lokomocyjną i podpórczą kończyny dolnej. Stwierdzone upośledzenie ruchu powoduje częściową niezdolność do pracy fizycznej. Ze względu bowiem na amputację podudzia prawego z ograniczeniem funkcji chodu, bóle i zawroty głowy, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa, wnioskodawczyni nie może wykonywać ciężkiej pracy fizycznej, pracy związanej z długotrwałym staniem, chodzeniem, pracy na wysokości, w pomieszczeniach o podwyższonej temperaturze i wilgotności oraz pracy wymagającej dźwigania. Czyni to wnioskodawczynię niezdolną do pracy w zawodzie kucharza oraz sprzedawcy. Może ona wykonywać prace lekkie np. wykonywana przez nią w ostatnim okresie praca siedząca, tj. praca kontrolera jakości (opinia wraz z uzupełnieniem k. 18, 25 i 40 akt sprawy).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej D. S. zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 tej samej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności bądź nie, odwołania wnioskodawczyni od zaskarżonej decyzji organu rentowego wymagało ustalenia, czy ubezpieczona jest w dalszym ciągu, tj. po dniu 31 grudnia 2016 r. osobą niezdolną do pracy. Pozostałe przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zostały przez wnioskodawczynię spełnione i nie stanowiło to przedmiotu sporu.

Opinia biegłych z zakresu neurologii i ortopedii sporządzona w niniejszej sprawie dała podstawy do stwierdzenia, że ubezpieczona od 1 stycznia 2017 r. 31 grudnia 2018 r. jest częściowo niezdolna do pracy. Jak wskazali biegli, występujące u ubezpieczonej schorzenia powodują, iż nadal jest ona niezdolna do ciężkiej pracy fizycznej, pracy związanej z długotrwałym staniem, chodzeniem, pracy na wysokości, w pomieszczeniach o podwyższonej temperaturze i wilgotności oraz pracy wymagającej dźwigania. Czyni to wnioskodawczynię niezdolną do pracy w zawodzie kucharza oraz sprzedawcy.

Analizując przedmiotową opinię biegłych, Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez osoby specjalizujące się w zakresie schorzeń ubezpieczonej. Ponadto, sporządzenie opinii zostało poprzedzone analizą dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni oraz badaniem przedmiotowym D. S.. Opinia jest spójna i logiczna. Wnioski wyrażone przez biegłych zostały należycie uzasadnione. Zdaniem Sądu, opinia jest przekonująca i zasługuje na walor wiarygodności.

Należy mieć na uwadze, iż praca kucharza, tj. w zawodzie zdobytym przez ubezpieczoną, jest pracą ciężką, wymagającą stania, przenoszenia ciężarów oraz przebywania pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności. Ubezpieczona nie może z racji dotykających ją schorzeń wykonywać tej pracy. Praca sprzedawcy jest pracą fizyczną, również wymagającą podnoszenia ciężarów. A zatem, występująca u ubezpieczonej dysfunkcja ruchu również znacznie utrudnia wykonywanie przez nią pracy sprzedawcy. W tym świetle opinia biegłych jest wyczerpująca i uwzględnia stopień posiadanych przez ubezpieczoną kwalifikacji. Organ rentowy w zastrzeżeniach do opinii podnosił, iż ubezpieczona dokonała przekwalifikowania, ukończyła kursy komputerowe i pracuje jako kontroler jakości. Zastrzeżenia te nie są zasadne. Podkreślić należy, iż ubezpieczona jedynie dorabiała do uzyskiwanej do 31 grudnia 2016 r. renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Wykonywała zatem tylko ten rodzaj pracy, który mogła świadczyć ze względu na stan zdrowia. W przypadku D. S., ustalenie, czy jest ona częściowo niezdolna do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, powinno uwzględniać zdolność do pracy w wyuczonym przez nią zawodzie (kucharz) oraz do wykonywanej, przed nabyciem przez nią prawa do renty, czyli przed 2007 r., pracą sprzedawcy. Tym samym opinia biegłych pozwala na przyjęcie, że ubezpieczona nie może wykonywać ciężkich prac fizycznych. Jednocześnie, z opinii nie wynika, by stan zdrowia ubezpieczonej poprawił się. W konsekwencji, przyjąć należy, iż sporna okoliczność istnienia u ubezpieczonej niezdolności do pracy została dostatecznie wyjaśniona, a zatem zgłoszony przez organ rentowy wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu ortopedii i neurologii należało oddalić.

W tej sytuacji przyjąć należy, iż D. S. jest nadal, tj. w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2018 r., osobą częściowo niezdolną do pracy i w związku z tym, we wskazanym okresie, jest uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.