Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Protokolant: Monika Maj

w obecności S. T. Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu Zdroju

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2017 r.

sprawy:

M. M. (1) /M./

syna M. i R.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 kk, art. 217 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju

z dnia 23 marca 2017r. sygn. akt II K 548/14

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Sygn. akt V.2 Ka 274/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu – Zdroju wyrokiem z dnia 23 marca 2017 r. sygn. akt II K 548/14 uznał oskarżonego M. M. (1) za winnego tego, że:

1.  w dniu 01 września 2011 r. w J. groził pozbawieniem życia A. G., wzbudzając w niej uzasadnioną obawę jej spełnienia, tj. popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  w dniu 01 września 2011 r. w J. poprzez podduszanie i uderzenie pięścią w twarz, a następnie w brzuch naruszył nietykalność cielesną A. G., tj. popełnienia czynu z art. 217 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 217 § 1 k.k. skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyżej wskazanym wyrokiem na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył oskarżonemu M. M. (1) wyżej wskazane kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. K. kwotę 2016,00 złotych wraz z 23% podatkiem VAT w kwocie 463,68 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu.

Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego M. M. (1) w całości od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości i wyrokowi temu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a polegającą na przyjęciu, że oskarżony M. M. (3) dopuścił się zarzucanych mu czynów, bez uwzględniania okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności zaś nieuwzględnieniu zeznań świadków, którzy wskazywali, że nie słyszeli gróźb karalnych, które oskarżony miał kierować do pokrzywdzonej oraz z uwagi na brak materiału dowodowego, potwierdzającego zeznania pokrzywdzonej, wskazującej że oskarżony naruszył jej nietykalność cielesną, a także wskutek bezkrytycznego przypisania wiarygodności zeznaniom A. G., a ponadto wskutek odmowy wiarygodności zeznaniom świadka E. M., bez wskazania uzasadnionych przyczyn.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie zostało przeprowadzone odpowiednio dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Nie sposób przyjąć, żeby miała miejsce obraza art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k., czy art. 7 k.p.k. Przepis art. 4 k.p.k. jest przepisem ogólnym i nie nakłada na sąd, w fazie wyrokowania, obowiązku "uwzględniania" jednocześnie dowodów korzystnych i niekorzystnych, byłoby to sprzeczne z istotą ferowania wyroku, która polega właśnie na potrzebie dokonania wyboru między różnymi dowodami dotyczącymi tych samych okoliczności, ale o sprzecznej wymowie - znaczeniu. Sąd orzekający musi zadecydować, czy uznać za wiarygodne "dowody korzystne" czy "dowody niekorzystne". Nie doszło także do obrazy art. 410 k.p.k. Z kolei ten przepis nakazuje uwzględnienie przy orzekaniu wszystkich okoliczności ujawnionych na rozprawie i jednocześnie zakazuje uwzględniać okoliczności nieujawnione. Nie oznacza to w żadnym wypadku, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące skoro wynikają one ze sprzecznych w swym znaczeniu dowodów. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż wyrok w niniejszej sprawie wydany został na podstawie dowodów obciążających, bo takie właśnie Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne. W polu uwagi Sądu w chwili orzekania znajdowały się wszystkie okoliczności. Orzeczenie nie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem Sądu jest wówczas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd Rejonowy temu zadaniu sprostał.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonał rzeczowej analizy dostrzeżonych w nim sprzeczności, a jej wyniki w sposób wyczerpujący zaprezentował w uzasadnieniu wyroku, czyniąc przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Przedstawiona ocena dowodów uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, wskazania doświadczenia życiowego, pozostaje więc pod ochroną art. 7 k.p.k.

Sąd I instancji precyzyjnie ustalił okoliczności przedmiotowej sprawy i opisał wszelkie dowody, wskazując jakie fakty znajdują oparcie w poszczególnych dowodach. Nie zachodzi więc konieczność ponownego przytaczania argumentacji Sądu meriti. Warto jednakże jeszcze raz podkreślić, że wskazane okoliczności zostały ustalone na podstawie złożonych w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie zeznań pokrzywdzonej A. G., które to zeznania znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków B. F., P. F., M. M. (4), Ł. M., D. M., P. P. oraz D. P.. Zeznania te są spójne, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondujące. Przesłuchani w sprawie świadkowie widzieli, bądź słyszeli jedynie pewne fragmenty zachowań prezentowanych przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Ł. M. słyszał krzyk ratunku, zbiegając po schodach widział oskarżonego trzymającego pokrzywdzoną za buzię, wciągającego ją do piwnicy. Z kolei P. F. słyszał głos kobiety wołającej pomocy, widział też pokrzywdzoną uciekającą przed oskarżonym do własnego mieszkania. Świadkowie nie słyszeli gróźb, jakie miał kierować oskarżony wobec pokrzywdzonej z tej przyczyny, iż żaden z nich nie obserwował zdarzenia od samego początku. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, iż do zdarzenia doszło w miejscu ustronnym, a jego przebieg był dynamiczny. Wbrew twierdzeniom skarżącego zeznania przywołanych świadków nie pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej. Słusznie także Sąd Rejonowy wskazał, iż zeznania pokrzywdzonej A. G. znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków D. M. - kuratora społecznego oraz D. P., którym pokrzywdzona bezpośrednio po zdarzeniu szczegółowo opisała, jakich zachowań dopuścił się wobec niej oskarżony. Z relacji świadka D. M. dodatkowo wynika, iż pokrzywdzona w trakcie rozmów z nią była zalękniona i bardzo bała się oskarżonego, co potwierdziła także świadek M. M. (4). Z kolei świadek B. F. przebieg zdarzeń znała jedynie z relacji innych osób, a konkretnie dzieci które przebywały na klatce schodowej.

Reasumując - to, że Sąd Rejonowy swoje ustalenia oparł na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego tj. zeznaniach wskazanych wyżej osób, opinii psychiatrycznej dotyczącej osoby oskarżonego, pisemnej informacji z KMP w J. odnośnie ilości i przyczyn interwencji w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej, a nie wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonego oraz zeznaniach świadka E. M., jak chciałby tego obrońca, w żaden sposób nie narusza reguł procedowania. Sąd I instancji zasadnie potraktował wyjaśnienia oskarżonego jako przyjętą linię obrony mającą doprowadzić do uniknięcia przez niego odpowiedzialności karnej. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie odmówił wiarygodności zeznaniom byłej żony oskarżonego tylko z tego względu, że korelują z wyjaśnieniami oskarżonego. Sąd Rejonowy oceniając je przez pryzmat całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego słusznie doszedł do wniosku, iż zeznań tych nie sposób podzielić, jako, że pozostają one w sprzeczności z materiałem dowodowym w oparciu, o który poczyniono w sprawie ustalenia faktyczne.

Odnosząc się z kolei do wymierzonych kar jednostkowych oraz kary łącznej przyjąć należy, że zostały one wymierzone po rozważeniu przez Sąd I instancji szeregu okoliczności mających wpływ na ich rodzaj i w żadnej mierze nie można ich uznać za rażąco surowe. Dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Kary są odpowiednie do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, uwzględniają te wszystkie elementy, jakie są istotne dla ich wymiaru, są karami odpowiednimi i sprawiedliwymi, nie uzasadniającymi ingerencji sądu odwoławczego. Kara łączna 4 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzona w oparciu o zasadę pełnej absorpcji, jest karą orzeczoną w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Zważywszy nadto na fakt, iż oskarżony był wcześniej karany i to za przestępstwa podobne na szkodę tej samej pokrzywdzonej nie sposób przyjąć, by kara pozbawienia wolności orzeczona w wymiarze bezwzględnym, była rażąco niewspółmiernie surowa. Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku czy też do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, o co wnosi skarżący. Z tych względów Sąd Okręgowy, nie podzielając zarzutów stawianych w apelacji, utrzymał wyrok w mocy.

W związku z korzystaniem przez oskarżonego z pomocy obrońcy z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. K. kwotę 420 złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych, łącznie kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Mając na względzie sytuację osobistą i finansową oskarżonego zwolniono go od kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek