Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SO Bogdan Lewandowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Andrzejewska

przy udziale oskarżyciela publicznego -----------------------

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2017 roku

sprawy D. U.

obwinionego o czyn z art. 96 § 1 pkt 4 i 5 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kołobrzegu

z dnia 24 maja 2017 roku sygn. akt II W 1212/16

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

II.  zasądza od obwinionego zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych i wymierza mu opłatę w wysokości 50 (pięćdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kołobrzegu wyrokiem z dnia 24 maja 2017 roku, sygn. akt II W 1212/16, w sprawie D. U. obwinionego o to, że:

w dniu 26 lipca 2016 r. około godz. 18:40 w K. na ul. (...) jako właściciel pojazdu trójkołowego o nazwie G. z silnikiem elektrycznym bez numeru rejestracyjnego na drodze publicznej dopuścił do prowadzenia pojazdu do jazdy pomimo braku wymaganych dokumentów stwierdzających dopuszczenie pojazdu do ruchu oraz nienależycie zaopatrzonego w wymagane urządzenia i przyrządy,

tj. o wykroczenie z art. 96§1 pkt 4 i 5 kw.

orzekł:

I.  uznał obwinionego D. U. za winnego popełnienia zarzucanego mu, a opisanego obwinieniem czynu wypełniającego dyspozycję z art. 96§1 pkt 4 i 5 kw i za to na podstawie art. 96§1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu grzywnę w kwocie 500,00 złotych (pięćset złotych),

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 50,00 zł (pięćdziesiąt złotych).

Od powyższego wyroku apelację wywiódł obrońca obwinionego zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu :

I.  Obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

a.  art. 2 ust 48 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu przez Sąd, że pojazd marki G. (...) nie odpowiada definicji wózka inwalidzkiego ze względu na prędkość (9 -13 km/h) przekraczającą normalną prędkość pieszego, podczas gdy artykuł ten nie definiuje normalnej prędkości pieszego, a jedynie odnosi się do konstrukcji wózka inwalidzkiego która jest ograniczona prędkością jazdy do prędkości pieszego, a co miało wpływ na rozstrzygnięcie Sądu;

b.  art. 96 § 1 pkt 4 i 5 k.w. poprzez jego zastosowanie i uznanie przez Sąd, iż D. U. jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy obwiniony posiadał certyfikat z którego wynikało, że pojazd marki G. (...) został sprowadzony na rynek polski jako wózek inwalidzki i spełniał definicję z art. 2 ust. 48 ustawy prawo o ruchu drogowym, w związku z czym był uprawniony do wypożyczania pojazdu trójkołowego z silnikiem elektrycznym bez konieczności posiadania dodatkowych dokumentów stwierdzających dopuszczenie pojazdu do ruchu i bez zapatrzenia go w wymagane urządzenia i przyrządy jak dla motoroweru;

II.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a mający wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że:

a.  pojazd trójkołowy marki G. (...) nie odpowiada definicji wózka inwalidzkiego podczas gdy Biegli w niniejszej sprawie stwierdzili, iż gdyby prędkość jazdy ww. pojazdu została zmniejszona do prędkości pieszego (4-6 km/h) to pojazd spełniałby warunki określone dla wózka inwalidzkiego, natomiast w niniejszej sprawie nie ustalono z jaką prędkością poruszał się pojazd trójkołowy marki G. (...) w chwili zdarzenia, w związku z czym nie można ustalić czy pojazd definitywnie nie spełniał definicji legalnej wózka inwalidzkiego określonej w art. 2 ustęp 49 ustawie prawo o ruchu drogowych;

b.  zarówno sprawstwo jak i wina obwinionego są oczywiste, w sytuacji, gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika ani sprawstwo ani wina obwinionego w popełnieniu wykroczenia, bowiem D. U. wypożyczając pojazd trójkołowy marki G. (...) był świadomy, że nie popełnia wykroczenia, albowiem posiadał certyfikaty, które umożliwiały mu dopuszczenie do ruchu ww. pojazdu.

W oparciu o powyższe zarzuty obrońca obwinionego wniósł o :

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego D. U. od zarzucanego mu oskarżeniem czynu, albo ewentualnie o:

2.  uchylenie wyroku i zwrot sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Dokonana przez Sąd Rejonowy w Kołobrzegu analiza materiału dowodowego jest prawidłowa i w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. Za takie też należy uznać wyprowadzone z niej wnioski, w tym ustalenia odnośnie stanu faktycznego sprawy, a także dokonaną ocenę prawną. Sąd w sposób logiczny uzasadnił, dlaczego uwzględnił jedne dowody, a innym zaś nie dał wiary i na których oparł się dokonując w sprawie ustaleń. Przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. i przekonująco uzasadnione. Poza sferą rozważań Sądu Rejonowego nie pozostały jednocześnie żadne dowody ani też okoliczności istotne z punktu widzenia ostatecznego rozstrzygnięcia (art. 34 k.p.s.w.).

Wypływającym z powyższego, zaprezentowanym przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ocenom i poglądom, obrońca obwinionego D. U. przeciwstawia w apelacji własne opinie, przy czym wywody te stanowią przyjętą przez obwinionego w sprawie linię obrony i nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji.

Ustalając stan faktyczny Sąd I instancji prawidłowo oparł się na zgromadzonych w sprawie dowodach z zeznań świadków i dokumentów, w tym opinii Akademii (...) Ruchu Drogowego. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranych dowodów nie budzi w ocenie Sądu Odwoławczego zastrzeżeń.

Wskazać należy, że wykroczenie z art. 96 §31 pkt 4 i 5 k.w. popełnia ten kto dopuszcza do prowadzenia pojazdu bez wymaganych dokumentów oraz nienależycie zaopatrzonego w wymagane urządzenia i przyrządy. Bezsporne w przedmiotowej sprawie jest to, że pojazd trójkołowy marki G. (...) – stosownie do przepisów ruchu drogowego – nie odpowiadał definicji wózka inwalidzkiego. Takie ustalenie Sądu I instancji znajduje swoje oparcie w sporządzonej dla potrzeb tego postępowania opinii biegłych. Rozwijana przez pojazd G. V5 prędkość ponad dwukrotnie przekraczała prędkość poruszania się pieszego. W przepisach prawa o ruchu drogowym, przy zastosowaniu ich wykładni językowej, logicznej i systemowej, nie chodzi o prędkość z jaką porusza się sportowiec wyczynowo uprawiający dyscyplinę sportową – chód, lecz o prędkość przeciętnego pieszego, która może być zróżnicowana w zależności od wieku człowieka (dziecko, starzec). Dla oceny zawinienia sprawcy nie ma – odnosząc się do zarzutu podniesionego w apelacji – znaczenia fakt, że wózki trójkołowe marki G. (...) posiadały zagraniczny certyfikat. Pojazdy tego typu spełniałyby wymogi polskiego prawa, gdyby prędkość ich poruszania się była ograniczona do średniej prędkości z jaką poruszają się piesi.

W ocenie Sądu Okręgowego podniesione przez obrońcę obwinionego w apelacji zarzuty, nie są zasadne. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wymaga zdaniem Sądu Okręgowego uzupełniania, a Sąd Rejonowy w Kołobrzegu wydając zaskarżone orzeczenie miał na względzie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej w zakresie popełnienia zarzucanego obwinionemu wykroczenia. W rezultacie brak jest podstaw, aby uznać, iż tenże Sąd dopuścił się w błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego wyroku i mającego wpływ na jego treść.

Gdy idzie o chronologicznie pierwszy zarzut podniesiony w apelacji (obraza prawa materialnego), to zauważyć należy, że taki zarzut może być uznany za zasadny tylko wtedy, gdy apelujący nie kwestionuje poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

Odwołanie się bowiem do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu, lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych. Innymi słowy rzecz ujmując – obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny (post. SN z 4.5.2005 r., II KK 478/04, OSNwSK 2005, Nr 1, s. 894).

W niniejszej sprawie, jak wyżej wskazano, Sąd I instancji stan faktyczny ustalił w sposób prawidłowy. Tym samym podniesiony zarzut obrazy prawa materialnego art. 2 pkt 48 ustawy Prawo o ruchu drogowym (definicja ustawowa wózka inwalidzkiego) i art. 96 § 1 pkt 4 i 5 kodeksu wykroczeń, uznać należy za oczywiście bezzasadny.

Sąd Okręgowy, w związku z zaskarżeniem wyroku w całości, nie znalazł również podstaw do kwestionowania wysokości orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny. W ocenie Sądu jest ona adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego, społecznej szkodliwości czynu i jego możliwości majątkowych.

Wobec powyższych okoliczności, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok na podstawie art.109 § 2 k.p.s.w. w zw. z art.437 § 1 k.p.k.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art.118 k.p.s.w. i art.119 k.p.s.w. w zw. z art.636 §1 k.p.k. i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2001 r., Nr 118, poz.1269) i zasądził od obwinionego zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w wysokości 50,00 złotych oraz wymierzył mu opłatę w wysokości 50,00 złotych.