Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant st. sekr. sądowy Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 07 września 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 10 lutego 2017r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu A. P. prawo do emerytury od dnia (...) 2016 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz ubezpieczonego A. P. kwotę180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V U 441/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 lutego 2017 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. P. prawa do emerytury, z uwagi na brak 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Od powyższej decyzji wnioskodawca złożył odwołanie, w którym wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 13 marca 2017 roku, organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Pismem z dnia 4 września 2017 roku, pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie oraz wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przyznanie skarżącemu prawa do emerytury od dnia 26 listopada 2016 roku oraz zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. (urodzony dnia (...)) złożył w dniu 4 listopada 2016 roku wniosek o emeryturę (dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych).

Do okresu pracy w szczególnych warunkach ZUS nie zaliczył wnioskodawcy okresów zatrudnienia w:

1. (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł.

a) od 20 września 1977 roku do 23 października 1978 roku na stanowisku montażysta konstrukcji żelbetonowych,

b) od 3 listopada 1980 roku do 31 marca 1982 roku na stanowisku spawacz-montażysta,

c) od 15 stycznia 1986 roku do 20 sierpnia 1986 roku na stanowisku montażysta,

- ponieważ żadnego z dodatkowych dokumentów tj. kart obiegowych i angaży nie wynika, że była to praca na wysokości;

2. Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P.

a) od 21 października 1986 roku do 31 grudnia 1986 roku na stanowisku ślusarz-spawacz,

b) od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1987 roku na stanowisku ślusarz,

c) od 1 lipca 1988 roku do 31 grudnia 1988 roku, od 1 kwietnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku na stanowisku monter konstrukcji żelbetonowych

- jako okresów pracy w warunkach szczególnych, ponieważ w/w stanowiska nie zostały wymienione w Zarządzeniu Ministra Budownictwa i (...) z dnia 1 sierpnia 1983 roku;

3. Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w O.

a) od 11 maja 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku ponieważ brak podstaw do uznania, że pracując na stanowisku spawacz-ślusarz, brygadzista stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym, jako spawacz elektryczny i spawacz gazowy wymienionym w dziale XIV poz. 12 pkt 1 i 2 Zarządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska (dowód: decyzja z dnia 10 lutego 2017 roku k. 56 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 5-5v akt sprawy).

Skarżący udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku staż pracy w wymiarze 26 lat, 2 miesięcy i 21 dni (3 miesiące, 19 dni okresów nieskładkowych, 25 lat, 11 miesięcy i 2 dni okresów składkowych), w tym 7 lat, 7 miesięcy i 13 dni okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresy:

- od 17 marca 1976 roku do 6 sierpnia 1977 roku,

- od 1 kwietnia 1982 roku do 14 stycznia 1986 roku,

- od 1 stycznia 1988 roku do 30 czerwca 1988 roku,

- od 1 stycznia 1989 roku do 31 marca 1989 roku,

- od 10 czerwca 1991 roku do 21 grudnia 1991 roku,

- od 20 stycznia 1991 roku do 30 kwietnia 1992 roku (dowód: odpowiedź na odwołanie k. 5-5v akt sprawy).

Analiza dokumentacji pracowniczej skarżącego wskazuje, iż w okresie od 20 września 1977 roku do 20 sierpnia 1986 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa nr (...) w Ł. na stanowiskach montażysta konstrukcji stalowych, montażysta, spawacz-montażysta oraz spawacz. W trakcie zatrudnienia odbywał zasadniczą służbę wojskową od 23 października 1978 roku do 3 listopada 1980 roku, po tym okresie został ponownie przyjęty do pracy (dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 23 sierpnia 2000 roku k. 12, zaświadczenie z dnia 20 stycznia 2016 roku k. 35, karta obiegowa zmian k. 36-37, angaże k. 38-40 akt emerytalnych, świadectwo pracy z dnia 20 sierpnia 1986 roku k. 7 akt kapitału początkowego).

Przedmiotem działalności firmy było budownictwo przemysłowe, pracownicy pracowali przy budowie hal produkcyjnych. W brygadzie, w której pracował wnioskodawca zatrudnionych było około 30 spawaczy. Wnioskodawca pracował przy montowaniu konstrukcji stalowych hal na wysokości poczynając od 10 metrów oraz ich spawaniu. Odwołujący pracował w pełnym wymiarze czasu pracy (dowód: zeznania świadka J. F.- protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:37:19 do minuty 00:42:10, zeznania świadka S. K. – protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:42:10 do minuty 00:44:48, zeznania wnioskodawcy- protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:45:42 do minuty 00:50:30).

W okresie od 21 października 1986 roku do 30 kwietnia 1991 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P. na stanowisku ślusarza-spawacza, spawacza (dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 18 maja 2001 roku k. 14, angaże k. 31-33, świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 1991 roku k. 11 akt emerytalnych).

Zakład zajmował się budownictwem wielkopłytowym. Wnioskodawca pracował w brygadzie montażowej jako spawacz. Była to brygada licząca przeważnie 4 osoby, w skład której wchodziła osoba stojąca na dole, zapinająca elementy oraz osoby stojący na górze- dwóch monterów i spawacz. Wnioskodawca pracował jako spawacz, jego praca polegała na łączeniu elementów metalowych, balustrad, barierek balkonowych za pomocą spawania elektrycznego. Ubezpieczony wykonywał tylko prace spawalnicze w pełnym wymiarze czasu pracy. Wskazywane w angażach zmiany nazw stanowisk pracy wynikały z polityki płacowej pracodawcy, który w ten sposób dokonywał podwyżek płac, faktycznie zaś charakter pracy pracowników, pomimo zmiany nazwy w angażach, nie zmieniał się (dowód: zeznania świadka W. D.- protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:23:24 do minuty 00:31:25, zeznania świadka K. J. – protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:00:32:49 do minuty 00:34:00, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:50:31 do minuty 00:52:39).

W okresie od 11 maja 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku odwołujący pracował w Przedsiębiorstwie (...) w O. na stanowisku ślusarz-spawacz, brygadzista. Za powyższy okres wydano wnioskodawcy świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, a także świadectwo pracy, w których wskazano, że wykonywał prace na stanowisku ślusarz-spawacz, brygadzista, ślusarz-spawacz, spawacz elektryczny, spawacz gazowy (dowód: świadectwo pracy z dnia 31 marca 2000 roku k. 11, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 16 grudnia 2005 roku k. 13, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 28 grudnia 2016 roku k. 48 akt emerytalnych).

W powyższym okresie wnioskodawca pracował na wysypisku śmieci remontując i robiąc nowe kontenery. Jego praca polegała na spawaniu elektrycznym i gazowym. Na składowisku pracowało 3 pracowników, wnioskodawca pełnił także funkcję brygadzisty, jednakże do jego obowiązków w ramach pełnionej funkcji należało otwarcie i zamknięcie zakładu. Wnioskodawca nie wykonywał żadnej pracy biurowej. Do produkcji kontenerów używał blachy, którą musiał pociąć za pomocą palnika acetylenowego, a następnie spawać. Wnioskodawcy pomagali pracownicy zatrudniani w ramach prac interwencyjnych oraz skazani, którzy zajmowali się czyszczeniem kontenerów i ich malowaniem. Nazwa stanowiska pracy wnioskodawcy wskazana w angażu - ślusarz-spawacz, brygadzista, umożliwiała uzyskanie mu wyższej stawki wynagrodzenia (dowód: zeznania świadka Z. B. – protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:10:34 do minuty 00:13:34, zeznania świadka B. N.- protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:16:20 do minuty 00:20:27, zeznania wnioskodawcy- protokół rozprawy z dnia 7 września 2017 roku nagranie od minuty 00:52:39 do minuty 00:55:48).

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać
w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie nie był sporny między stronami fakt zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. w okresie od 20 września 1977 roku do 23 października 1978 roku, od 3 listopada 1980 roku do 31 marca 1982 roku, od 15 stycznia 1986 roku do 20 sierpnia 1986 roku, w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P. w okresach od 21 października 1986 roku do 31 grudnia 1986 roku, od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1987 roku, od 1 lipca 1988 roku do 31 grudnia 1988 roku i od 1 kwietnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku oraz w Przedsiębiorstwie (...) w O. w okresie od 11 maja 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Spornym pozostawał natomiast charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w powyższych okresach tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach.

Organ rentowy podniósł bowiem, że z analizy dokumentów załączonych do wniosku nie wynika, aby wnioskodawca w okresach: od 20 września 1977 roku do 23 października, od 3 listopada 1980 roku do 31 marca 1982 roku i od 15 stycznia 1986 roku do 20 sierpnia 1986 roku pracował na wysokości. Ponadto odnośnie okresów: od 21 października 1986 roku do 31 grudnia 1986 roku, od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1987 roku, od 1 lipca 1988 roku do 31 grudnia 1988 roku i od 1 kwietnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku wskazał, że stanowiska, na których pracował wnioskodawca tj. ślusarz-spawacz, ślusarz, monter konstrukcji żelbetonowych nie zostały wymienione w Zarządzeniu Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku. Organ rentowy także zakwestionował okoliczność wykonywania przez wnioskodawcę pracy w warunkach szczególnych od 11 maja 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku spawacz-ślusarz, brygadzista wskazując, że brak jest podstaw do uznania, że wnioskodawca wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym.

Charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł., Sąd ustalił w oparciu o dokumenty w postaci świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 23 sierpnia 2000 roku, zaświadczenia z dnia 20 stycznia 2016 roku, świadectwa pracy z dnia 20 sierpnia 1986 roku, karty obiegowej zmian oraz angaży i w oparciu o zeznania świadków: J. F. oraz S. K., którzy w spornym okresie pracowali razem z A. P.. J. F. pracował jako spawacz, natomiast S. K. jako spawacz-monter. Świadkowie dysponowali zatem bezpośrednią i szczegółową, a co za tym idzie wiarygodną wiedzą co do zakresu obowiązków wnioskodawcy oraz warunków w jakich jego praca była świadczona. Z zeznań świadków wynika, że w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. wnioskodawca cały czas, wykonywał prace spawalnicze tj. spawał konstrukcje stalowe hal na wysokości od 10 metrów w górę. Pomimo, że jego stanowisko pracy w dokumentacji pracowniczej było różnie określane tj. montażysta konstrukcji żelbetonowych, spawacz, spawacz-montażysta, montażysta, wnioskodawca niezmiennie miał taki sam zakres obowiązków.

W oparciu o zgromadzone dokumenty pracownicze oraz zeznania świadków, którzy w spornych okresach pracowali razem z wnioskodawcą, a także samego wnioskodawcy, Sąd nie miał wątpliwości, że praca wnioskodawcy przy spawaniu elektrycznym była pracą w wykonywaną w warunkach szczególnych, bowiem w całym okresie zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. jego praca była niezmienna i polegała na spawaniu konstrukcji stalowych hal i ich montowaniu na wysokości. Wobec czego, Sąd zaliczył skarżącemu okresy pracy od 20 września 1977 roku do 23 października 1978 roku, od 3 listopada 1980 roku do 31 marca 1982 roku oraz od 15 stycznia 1986 roku do 20 sierpnia 1986 roku do szczególnego stażu pracy.

Zatrudnienie przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym zostało wymienione wykazie A, Dziale XIV, poz. 12, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a prace przy montażu konstrukcji metalowych w wykazie A Dziale V, poz. 5 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i jako takie podlegają uwzględnieniu jako praca w warunkach szczególnych na cele emerytalno - rentowe.

W kwestii okresów zatrudnienia odwołującego w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P. od 21 października 1986 roku do 31 grudnia 1986 roku, od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1987 roku, od 1 lipca 1988 roku do 31 grudnia 1988 roku oraz od 1 kwietnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku charakter zatrudnienia, Sąd ustalił w oparciu o świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 18 maja 2001 roku, świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 1991 roku, angaże oraz zeznania świadków: W. D. oraz K. J., którzy w powyższych okresach pracowali razem z wnioskodawcą.

Świadkowie zgodnie zeznali, że praca wnioskodawcy w całym spornym okresie polegała na łączeniu elementów metalowych, balustrad, barierek balkonów za pomocą spawania elektrycznego. Wnioskodawca wykonywał wyłącznie prace spawalnicze, innych czynności nie wykonując.

Biorąc pod uwagę, że o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa stanowiska – jak chce organ rentowy – ale rodzaj rzeczywiście wykonywanej pracy, a ta w całym okresie zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P. była niezmienna i polegała na spawaniu konstrukcji stalowych, Sąd zaliczył skarżącemu okresy pracy od 21 października 1986 roku do 31 grudnia 1986 roku, od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1987 roku, od 1 lipca 1988 roku do 31 grudnia 1988 roku oraz od 1 kwietnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku do szczególnego stażu pracy.

Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym ustawodawca zalicza bowiem do prac w warunkach szczególnych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w Wykazie A Dziale XIV, poz. 12.

Charakter pracy ostatniego spornego okresu zatrudnienia ubezpieczonego od 11 maja 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) w O., Sąd ustalił na podstawie dokumentów w postaci świadectwa pracy z dnia 31 marca 2000 roku, świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 16 grudnia 2005 roku, świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 28 grudnia 2016 roku oraz zeznań świadków: Z. B. i B. N., którzy w spornym okresie pracowali w tym samym zakładzie pracy razem z ubezpieczonym.

Z jednoznacznych w swej treści zeznań świadków wynika, że skarżący w całym spornym okresie pracował jako spawacz na wysypisku śmieci, naprawiając kontenery i wykonując nowe. Skarżący spawał kontenery elektrycznie i gazowo. Świadkowie zgodnie zeznali, że fakt pełnienia przez wnioskodawcę funkcji brygadzisty skutkował jedynie uzupełnieniem jego zakresu obowiązków koniecznością otwierania i zamykania zakładu, A. P. nie wykonywał żadnej pracy biurowej. Różne nazwy stanowisk, które wpisywano do angaży, miały jedynie na celu podwyższenie stawki wynagrodzenia, nie powodowały zaś zmiany zakresu obowiązków.

Dlatego też, Sąd uznał, że wnioskodawca także w powyższym okresie wykonywał prace zaliczane do prac w warunkach szczególnych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w Wykazie A Dziale XIV, poz. 12.

Po zaliczeniu przez Sąd wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych wszystkich spornych okresów zatrudnienia tj. w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. w okresie: od 20 września 1977 roku do 23 października 1978 roku, od 3 listopada 1980 roku do 31 marca 1982 roku, od 15 stycznia 1986 roku do 20 sierpnia 1986 roku, w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P. w okresach: od 21 października 1986 roku do 31 grudnia 1986 roku, od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1987 roku, od 1 lipca 1988 roku do 31 grudnia 1988 roku i od 1 kwietnia 1989 roku do 30 kwietnia 1991 roku, w Przedsiębiorstwie (...) w O. w okresie od 11 maja 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku, jego staż pracy w warunkach szczególnych przekracza 15 lat.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki do nabycia emerytury, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat) oraz nie jest członkiem OFE, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z tych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 (14) § 2 k.p.c. orzekł, jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania, Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).