Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Jerzy P. Naworski (spr.)

Sędziowie: SO Zbigniew Krepski, SO Joanna Rusińska

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2017 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w T.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na pkt II (drugi) wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 06 lipca 2017 r. (sygn. akt I C 582/17) zawierający postanowienie o kosztach procesu

postanawia

1. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817,00 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście) złotych tytułem kosztów procesu,

2. oddalić zażalenie w pozostałej części,

3. zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 255,00 zł (dwieście dwadzieścia pięć) złotych tytułem kosztów postępowania zażaleniowego

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem, zawartym w wyroku oddalającym powództwo o zapłatę 6.156,40 zł, Sąd Rejonowy zniósł wzajemnie koszty procesu na podstawie art. 100 k.p.c. wskazując, że w zakresie w jakim pozwany zaspokoił roszczenie po wniesieniu pozwu (2.495,17 zł) należy traktować go jako przegrywającego sprawę (k. 93 i 101).

W zażaleniu na to postanowienie pozwany zarzucił mu naruszenie:

1. art. 100 k.p.c. przez wzajemne zniesienie kosztów procesu w sytuacji, gdy pozwany wygrał sprawę w całości, a Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, że dokonana przez pozwanego po wniesieniu pozwu zapłata kwoty 2.495,17 zł tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowi o jego przegranej, podczas gdy powództwo zostało wszczęte przedwcześnie, gdyż przed 30-dniowym terminem na przeprowadzenie czynności ubezpieczyciela, któremu pozwany nie uchybił, co zostało prawidłowo ustalone przez Sąd,

2. art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 2060 ze zm., dalej jako ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych) w wyniku jego niezastosowania do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, z którego wynika, że pozwany zapłacił powodowi odszkodowanie w przewidzianym w tym przepisie terminie, a wniesienie powództwa przed 24 litego 2017 r. było przedwczesne.

Wskazując na te zarzuty skarżyscy wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, z uwzględnieniem kwoty 34,00 zł wydatkowanej na opłatę skarbową od pełnomocnictw oraz o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego (k.106-107).

Powód nie udzielił odpowiedzi na zażalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zasadny jest zarzut naruszenia art. 100 k.p.c., który w zdaniu pierwszym stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd pierwszej instancji, stosując to unormowanie, uznał pozwanego za przegrywającego sprawę w zakresie żądania zasądzenia kwoty 2.495,17 zł z uwagi na jej zapłatę po wytoczeniu powództwa (uzasadnienie, k. 101). Umknęło jednak temu Sądowi to, że jak sam ustalił, powód wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego w dniu 24 stycznia 2017 r., a wypłata odszkodowania we wskazanej wysokości nastąpiła w dniu 24 lutego 2017 r., a więc w terminie określonym w art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zgodnie z tym przepisem, ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Jasne jest, w świetle tego unormowania, że termin, o którym w nim mowa, nie może rozpocząć biegu przed zgłoszeniem żądania wypłaty odszkodowania, co in concreto miało miejsce w dniu 24 stycznia 2017 r. Wytoczenie powództwa przed upływem terminu do wypłaty odszkodowania, jak trafnie zauważył skarżący, było więc przedwczesne i poprawności tego wniosku nie podważa fakt wskazania pozwanemu w wezwaniu do zapłaty z dnia 24 stycznia 2017 r. terminu do dnia 07 lutego 2017 r. W konsekwencji skoro pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie w terminie ustawowym, bo w dniu 24 lutego 2017 r., to nie może być uznany za przegrywającego sprawę w ujęciu art. 98 § 1 k.p.c. także w tej części. Czyni to zasadnym zarzut naruszenia art. 100 zd. 1 k.p.c.

W związku z tym pozwanemu należą się koszty procesu w całości, a składa się na nie wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości określonej w taryfie adwokackiej (1.800,00 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł). Należało zatem zmienić zaskarżone postanowienie i zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817,00 zł (art. 386 § 1 w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c.). Dalej idące żądanie pozwanego zasądzenia kolejnej opłaty od pełnomocnictwa nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie stanowi ona niezbędnych kosztów do celowej obrony, a wiec w tej części zażalenie należało oddalić (art. 385 w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c.).

Pozwanemu należą się koszty postępowania zażaleniowego, na które składa się opłata od zażalenia (3,00 zł) i wynagrodzenie pełnomocnika (225,00 zł), ogółem 255,00 zł (art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c.).

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)