Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Korzeniewski

Protokolant: Marcin Truchła

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2017 r.

sprawy przeciwko G. B. (B.)

synowi P. i D. z domu W.

urodzonemu (...) w Ż.

obwinionemu o to, że

w dniu 14 marca 2016 roku około godziny 18:22 we W. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki S. (...) o nr.rej. (...) jechał jezdnia ulicy (...) od strony Placu (...) w kierunku K. W. nie zastosował się do pionowego znaku A 7, nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu w wyniku czego zderzył się z sam. os. m-ki V. (...) o nr rej. (...), którego kierujący jechał jezdnią ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ulicy (...).

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego G. B. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięciuset) zł;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI W 2976/16

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2016 roku, około godziny 18:15 we W., G. B., prowadząc pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) jechał ulicą (...) w kierunku skrzyżowania z ulicą (...). W tym czasie ul. (...) w kierunku ul. (...) od strony pl. (...) środkowym pasem ruchu jechał samochód marki V. (...) o nr rej. (...), prowadzony przez S. S.. S. S. zmieniał pas ruchu ze środkowego na prawy. Manewr zmiany pasa ruchu samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) mógł być dostrzeżony przez G. B., gdy ten znajdował się jeszcze w odległości 15 – 20 m od tego samochodu. Odległość ta była wystarczająca na podjęcie manewru obronnego chociażby w postaci zatrzymania się. G. B. jednak kontynuował jazdę. Gdy samochód marki V. (...) zakończył manewr zmiany pasa ruchu wtedy samochód marki S. (...) o nr rej. (...) kierowany przez G. B. przekroczył prawą krawędź jezdni ul. (...). W tym czasie odległość między samochodami by już zbyt mała by wykonać manewr skutecznego zatrzymania się. W rezultacie doszło do kolizji pojazdów w wyniku której w samochodzie marki V. (...) zostały uszkodzone: prawe przednie i tylne drzwi, prawy przedni błotnik. W samochodzie marki S. został uszkodzony przedni zderzak, przedni lewy kierunkowskaz i lewy przedni błotnik.

Dowody:

⚫

notatka urzędowa o kolizji drogowej z dnia 14 marca 2016 roku, k. 2 akt;

⚫

zeznania św iadka S. S., k. 8 oraz nagranie z rozprawy z dnia 16 stycznia 2017 roku i nagranie z rozprawy z dnia 20 lutego 2017 roku;

⚫

nagranie z monitoringu znajdującego się na ulicy (...), z dnia 13 marca 2016 roku, k. 18 akt;

⚫

notatka służbowa o analizie monitoringu, z dnia 5 sierpnia 2016 roku, k. 19 akt;

⚫

zapis na płycie CD zdjęć pojazdu marki S. (...) nr rej. (...), k. 68 akt

⚫

opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i wy padków drogowych, k. 75-102 akt, nagranie z rozprawy z dnia 24 lipca 2017 r.;

G. B. nie był wcześniej karany. Jest osobą bezrobotną, nie osiąga dochodów, posiada majątek w postaci samochodu osobowego marki S.. Jest kawalerem, nie posiada osób na utrzymaniu. Obecnie jest pozbawiony wolności..

Dowód:

⚫

dane osobopoznawcze k. 1;

⚫

informacje o osobie z Krajowego Rejestru Karnego, k. 26-28 , 117 akt.

G. B., przesłuchany w postępowaniu jurysdykcyjnym nie przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia. Zgodnie z nimi do kolizji doszło, gdy jego samochód znajdował się już na ulicy (...), po opuszczeniu skrzyżowania. G. B. wyjechał z ulicy (...) w sposób prawidłowy. Gdy jechał już prawym psem ulicy (...) w tył jego samochodu wjechał pojazd marki V. (...), który wcześniej poruszał się środkowym pasem. Samochód marki V., już po opuszczeniu skrzyżowania zmienił pas z środkowego na prawy, nie włączając przy tym kierunkowskazu i nie zachowując należytej ostrożności, w efekcie, czego uderzył w tył pojazdu marki S..

Vide :

⚫

wyjaśnienia G. B. nagranie z rozprawy nagranie z rozprawy z dnia 20 lutego 2017 roku;

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych, nagraniu monitoringu, dokumentacji dotyczącej uszkodzeń pojazdów oraz zeznaniach świadka S. S..

Dowodowi z opinii sporządzonej przez biegłego powołanego w sprawie Sąd dał wiarę w całości, jest ona bowiem kompletna, w sposób czytelny i jednoznaczny przedstawia sposób wnioskowania biegłego i nie daje podstaw do kwestionowania zastosowanej metody oraz przebiegu tego wnioskowania. Udziela jednoznacznych odpowiedzi na pytania sformułowane w postanowieniu dotyczącym dopuszczenia dowodu z opinii biegłego. Ponadto analiza rzeczonej opinii pozawala na stwierdzenie, iż odniosła się ona do materiału postępowania w sposób całościowy.

Należy wskazać, że biegły przy sporządzaniu wyżej wskazanej opinii oparł się m.in. na zebranym w sprawie materiale dowodowym, tj. nagraniu z monitoringu z dnia 13 marca 2016 znajdującego się na ulicy (...) oraz zdjęciach pojazdu marki S. (...). Dowodom tym Sąd dał wiarę w całości, nie znajdując podstaw do podważenia ich wiarygodności. Podobnie Sąd przyznał walor wiarygodności notatkom urzędowym z dnia 14 marca 2016 roku oraz 5 sierpnia 2016, jako że zostały one sporządzone przez funkcjonariuszy Policji, czyli osoby niezwiązane osobiście z niniejszą sprawą, ponadto pełniącymi funkcje publiczne. W związku z tym wskazane dowody uznano za sporządzone w sposób profesjonalny i obiektywny.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka S. S., jako że są one konsekwentne i korelują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek nie zmieniał przedstawianej przez siebie wersji wydarzeń, zarówno w trakcie czynności wyjaśniających, jak i w postępowaniu jurysdykcyjnym wskazywał, że obwiniony uderzył w jego pojazd, wyjeżdżając z drogi podporządkowanej. Relacja S. S. pokrywa się z rekonstrukcją zdarzenia dokonaną przez biegłego w oparciu o wskazane wyżej obiektywne dowody z dokumentów, dołączone do akt sprawy. Z uwagi na to należy uznać ją za zgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Wyjaśnieniom obwinionego Sąd nie przyznał waloru wiarygodności, jako że pozostają one w opozycji do zebranego w sprawie, wyżej wskazanego, materiału dowodowego. Wersja G. B., zgodnie z którą jego pojazd został uderzony z tyłu, przez nieprawidłowo zmieniający pas samochód, wówczas gdy sam obwiniony znajdował się już na ulicy (...), nie znajduje potwierdzenia w nagraniu z monitoringu oraz w charakterze uszkodzeń jakich doznały oba pojazdy. Powołane okoliczności jednoznacznie wskazują na to, że pojazd V. został uderzony w prawy bok przez przód pojazdu obwinionego. Uszkodzenia te nie mogły powstać w wyniku uderzenia, jak twierdzi obwiniony, samochodu marki V. w tył jego pojazdu. Nie ma też wątpliwości, że do zdarzenia doszło, gdy pojazd obwinionego opuszczał ulicę (...), nie zaś w momencie gdy znajdował się już na ulicy (...). Należy zatem uznać, że wersja wydarzeń przedstawiona przez G. B. stanowi jedynie przyjętą linię obrony.

Ze względu na powyższe okoliczności w całości za niewiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka A. A., które w zakresie przebiegu zdarzenia pokrywały się z wyjaśnieniami obwinionego. Z uwagi na poczynione już ustalenia, wersje wydarzeń przedstawioną przez świadka należy uznać za nieprzystającą do rzeczywistości i obiektywnie niemożliwą do zaistnienia w przedmiotowej sprawie.

Wykroczenia z art. 86 § 1 kw dopuszcza się ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przedmiotem ochrony jest w tym przypadku bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Wskazana w przepisie należyta ostrożność dotyczy ma szerokie znaczenie i odnosi się do różnych sytuacji, przede wszystkim jest ona wymagana przy przejazdach przez skrzyżowanie, wyprzedzaniu i omijaniu. Zgodnie z treścią art. 86 § 1 kw następstwem nie zachowania należytej ostrożności w danych warunkach jest spowodowanie zagrożenia w ruchu lądowym. Chodzi tu o zagrożenie konkretne, a nie abstrakcyjne. Czyn z powołanego przepisu można popełnić zarówno w formie działania, jak i zaniechania, umyślnie bądź nieumyślnie, sprawcą zaś może być każdy uczestnik ruchu, a nawet osoby powodujące zagrożenie ruchu, niebędące jego uczestnikami.

W świetle powyższych ustaleń, należy stwierdzić, że stan zagrożenia wytworzył i sytuację kolizyjną spowodował wyłącznie G. B., kierujący samochodem S. (...) o nr rej. (...), jako że nie ustąpił on pierwszeństwa prawidłowo poruszającemu się pojazdowi marki V. (...) o nr rej. (...).

W niniejszej sprawie doszło do spełnienia znamion podmiotowo przedmiotowych wybryku z art. 86 § 1 kw obwiniony bowiem poruszał się na drodze publicznej, w strefie ruchu oraz nie zachowując należytej ostrożności spowodował zagrożenie w ruchu lądowym. Z poczynionych wyżej ustaleń jednoznacznie wynika, że G. B. nie zachował szczególnej ostrożności wymaganej na skrzyżowaniu, zwłaszcza dla prowadzącego pojazd wyjeżdżającego z drogi podporządkowanej. Wywołane w ten sposób zagrożenie było konkretne, w istocie zagrożone zostało zdrowie innych uczestników ruchu, co wynika m.in. z zaistniałych w wyniku zdarzenia uszkodzeń samochodu marki V. (...).

Mając na względzie dyrektywy wymiaru kary z art. 33 kw Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny odpowiadającą stopniowi winy i szkodliwości społecznej czynu. Należy stwierdzić, że nie zaistniały okoliczności, które mogłyby sprzeciwiać się przypisaniu winy G. B.. Odnosząc się zaś do stopnia społecznej szkodliwości czynu należy wskazać, że jest on stosunkowo wysoki, w szczególności w kontekście grożącej szkody, sposobu i okoliczności popełnienia czynu oraz rodzaju i stopnia naruszonych reguł ostrożności. Należy wskazać przede wszystkim, że obwiniony naruszył jedną z podstawowych zasad poruszania się w ruchu drogowym, jaką było uchybienie zasady szczególnej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa na wyraźnie oznakowanym skrzyżowaniu. G. B. poruszał się jedną z mniejszych ulic, wjechać zaś zamierzał na ulicę (...), tj. ulicę o trzech pasach ruchu w jedną stronę, do tego o znacznym poziomie ruchliwości, zarówno pojazdów, jak i innych uczestników ruchu. Zdarzenie miało ponadto miejsce około godziny 18:00, a zatem w czasie gdy ruch w centrum miasta jest nadal znaczny. W tych okolicznościach wymagane było zachowanie wzmożonej ostrożności na drodze, czego jednak obwiniony nie zrobił, o czym świadczy jego niefrasobliwe wjechanie na jedną z większych ulic w centrum W.. W wyniku zaistniałego zdarzenie ucierpieć mogli nie tylko poruszający się pojazdami, ale także liczni w tych rejonach miasta piesi, także turyści, jako że zdarzenie miało miejsce nie tylko w bliskim sąsiedztwie (...), ale również (...) (...). W tej sytuacji rozmiary grożącej szkody należy uznać za znaczne. Odnośnie rodzaju i charakteru naruszonego dobra oraz postaci zamiaru i motywacji sprawcy, kwestie te zostały już wyżej poruszone. Wskazać przy tym jednak należy, że na korzyść obwinionego przemawia fakt, iż nie był on wcześniej karany oraz, że rzeczywiste rozmiary wyrządzonej szkody nie były znaczne, co umniejsza w pewnym stopniu społeczną szkodliwość czynu.

Sąd wziął pod uwagę właściwości i warunki osobiste obwinionego, który jest osoba bezrobotną, bez stałych dochodów, aktualnie pozbawiona wolności. Niemniej obwiniony posiada majątek w postaci samochodu osobowego marki S.. W tej sytuacji orzeczoną grzywnę należy uznać za adekwatną i wystarczająco dolegliwą. Wymierzona kara spełnia zatem swoje cele w zakresie indywidualnego oddziaływania, urzeczywistnia przy tym zarówno oddziaływanie zapobiegawcze jak i poprawcze wobec obwinionego. Ponadto kara ta spełni cele w zakresie społecznego oddziaływania, kształtując społeczną świadomość karalności podobnych działań oraz potrzebę przestrzegania zasad ruchu drogowego.

Z uwagi na izolację obwinionego zwolniono go od kosztów.