Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Monika Bąk - Rokicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 19 sierpnia 2016 r. znak: (...)

- oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1485/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2016 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Odział w W. (dalej: organ rentowy) odmówił ubezpieczonemu A. G. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, iż odmawia przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ ubezpieczony nie spełnia pierwszego warunku powołanego w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach, tj. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 16 sierpnia 2016 r., orzekła, iż nie jest on niezdolny do pracy.

A. G. w dniu 23 września 2016 r. złożył, za pośrednictwem organu rentowego odwołanie od decyzji z dnia 19 sierpnia 2016 r. znak (...). Zaskarżonej decyzji ubezpieczony zarzucił bezzasadność odmowy prawa do o świadczenia, poprzez przyjęcie, że nie jest on niezdolny do pracy, pomimo iż w okresie od wydania poprzedniej decyzji po przyznaniu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy jego stan zdrowia nie uległ poprawie, a wręcz przeciwnie uległ pogorszeniu.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż w okresie od 1 czerwca 2013 r. do 31 lipca 2016 r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku ze schorzeniem kardiologicznym i operacją ratującą życie. Podkreślił, iż nadal odczuwa silne bóle w obrębie klatki piersiowej i mimo stałego leczenia farmakologicznego ww. dolegliwości nie ustąpiły. Ponadto wskazał, iż pomimo przebytej operacji ratującej życie, w związku z zaawansowaną chorobą wieńcową i pomimo prób rehabilitacji na dwóch turnusach sanatoryjnych nie powrócił do pełnej sprawności organizmu. Stwierdzono u niego w 2016 roku cukrzycę. Ubezpieczony podniósł, iż posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności przyznanym na stałe przez Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W., co zdaniem ubezpieczonego świadczy o braku możliwości wykonywania dotychczasowej pracy, gdyż zawsze związana była ona za wysiłkiem fizycznym. Wskazał, iż dotychczas podejmowana przez niego praca uniemożliwia mu przekwalifikowanie. W związku z powyższym A. G. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Odział w W. w dniu 29 września 2016r., zajął stanowisko w sprawę i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, iż odwołujący w toku postępowania został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 16 sierpnia 2016 r. uznała go za zdolnego do pracy. W oparciu o powyższy organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 19 sierpnia 2016 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. urodzony (...) w dniu 28 czerwca 2016 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Odział w W. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego, Komisja Lekarska ZUS wydała w dniu 16 sierpnia 2016 r. orzeczenie, w którym ustaliła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy wydał w dniu 19 sierpnia 2016 r. decyzję znak: (...), odmawiającą ubezpieczonemu prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż ubezpieczony nie spełnia pierwszego warunku niezbędnego do przyznania na jego rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a mianowicie Komisja Lekarska ZUS uznała, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony odwołał się od decyzji z dnia 16 sierpnia 2016 r. znak (...), inicjując niniejsze postępowanie sądowe.

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu diabetologii, kardiologii oraz medycyny pracy celem ustalenia czy odwołujący utracił zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu oraz czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, a jeżeli tak o na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem jaka jest data początkowa tej niezdolności ( postanowienie z dnia 10 października 2016 r k. 6).

W opinii łącznej z dnia 14 listopada 2016 r. biegłe sądowe z zakresu medycyny pracy K. Z., z zakresu kardiologii J. M. i z zakresu diabetologii E. R. wskazały, iż w obecnym stanie schorzenia kardiologicznego ubezpieczony może wykonywać obowiązki służbowe na wszystkich, zajmowanych w przebiegu pracy zawodowej, stanowiskach pracy. Istnienie choroby wieńcowej, skutecznie i systematycznie leczonej, nie stanowi przeciwskazania do wykonywania zatrudnienia, jedynym ograniczeniem wynikającym z faktu przebycia leczenia operacyjnego zaawansowanej choroby wieńcowej, jest zakaz wielogodzinnego dźwigania ciężarów. Biegłe podniosły również, iż nadciśnienie tętnicze, skutecznie leczone, bez udokumentowanych powikłań narządowych, nie daje podstaw do uznania niezdolności do pracy. Udokumentowana u ubezpieczonego cukrzyca typu 2 nie wymaga interwencji z powodu ostrych powikłań diabetologicznych, obecny obraz schorzenia nie stanowi przeszkody do wykonywania zatrudnienia zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przebyty zabieg cholecystectomii oraz występujący w przeszłości obrzęk Q., nie mają wpływu na zdolność do pracy i nie skutkują niezdolnością do pracy. ( opinia z dnia 14 listopada 2016 r. k. 30-31).

W piśmie procesowym z dnia 8 lutego 2017 r. ubezpieczony zgłosił zastrzeżenia do opinii ww. biegłych sądowych twierdząc, że nie zgadza się z wnioskami orzeczniczymi. W ocenie ubezpieczonego z opisu przedstawionego przez biegłe wynika, iż jego choroba jest wielowarstwowa i skomplikowana. Zgodnie z zaleceniami lekarskimi powinien on prowadzić spokojny tryb życia, z umiarkowanym wysiłkiem fizycznym. Zatem ubezpieczony nie zgadza się z wnioskiem biegłych, iż może wykonywać pracę na stanowiskach ze znacznie istotniejszym zagrożeniem zawodowym oraz zagrożeniem wypadkowym. Podnosi, iż po przebytej operacji jego stan zdrowia nie powrócił do stanu sprzed operacji oraz wystąpiły u niego dodatkowe schorzenia i dalsze naruszenia sprawności organizmu ( pismo procesowe- k. 47-47v).

W postanowieniu z dnia 14 lutego 2017 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty internisty celem ustalenia czy odwołujący się jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy niezdolność jest trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to jaki okres oraz czy jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała ( postanowienie z dnia 14 lutego 2017r. – k. 51).

W opinii sądowo lekarskiej z dnia 3 marca 2017 r. biegły lekarz z zakresu chorób wewnętrznych i gastroenterologii S. O. wskazał, iż nie stwierdza niezdolności do pracy wywołanej istnieniem cukrzycy typu 2. Podnosił, iż ubezpieczony przyjmuje doustne leki przeciwcukrzycowe oraz przebył cholecystektomię. Wskazuje, że cukrzyca typu 2 bez powikłań narządowych, wyrównana farmakologicznie powoduje upośledzenie funkcji rozwoju w niewielkim stopniu ( opinia z dnia 3 marca 2017 r. k. 65-66).

W piśmie procesowym z dnia 23 marca 2017 r. ubezpieczony zgłosił zastrzeżenia do opinii ww. biegłego, wskazując, iż nie zgadza się z oceną swojego stanu zdrowia oraz z wnioskami orzeczniczymi. Podnosi, iż cukrzyca powoduje u niego znaczne pogorszenie stanu zdrowia, a dodatkowo leczenie rozrzedzające krew utrudnia gojenie ran. W jego ocenie jego stan zdrowa tj. zasadnicza choroba układu oddechowo- krążeniowego oraz liczne wynikające z tego choroby nie pozwalają mu na podjęcie pracy ( pismo prcesowe z dnia 23 marca 2017r. – k. 77).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, obejmującego przede wszystkim dowody z dokumentów, jak również dowody z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy.

W skład dokumentów zebranych w sprawie wchodziły przede wszystkim akta organu rentowego oraz dokumentacja medyczna A. G.. Dokumentacja medyczna przyczyniła się do ustalenia przez biegłych aktualnego stanu zdrowia odwołującego oraz dolegających mu schorzeń, momentu ich powstania oraz charakteru, a także wpływu tych schorzeń na zdolność do pracy odwołującego zgodnie z jego kwalifikacjami. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do nieuwzględniania załączonych do akt dokumentów.

Przechodząc do oceny opinii biegłych Sąd podkreśla, że dopuszczenie tego rodzaju dowodów było zasadne ze względu na zgłaszane przez ubezpieczonego w treści odwołania schorzenia, na które się uskarża, a także charakter niniejszej sprawy. Opinie biegłych zostały sporządzona na podstawie dokumentów medycznych (aktualnych na czas sporządzenia poszczególnych opinii) odwołującego załączonych do akt sprawy oraz po przeprowadzeniu badań lekarskich na jego osobie. W ocenie Sądu biegli dokonali analizy w sposób prawidłowy, rozpatrując przypadek schorzeń ubezpieczonego obecnie oraz w przeszłości, zgodnie z zakresem specjalizacji. Sąd co do zasady podzielił wnioski sformułowane przez biegłego.

Sąd zauważył, co następuje:

Odwołanie A. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 19 sierpnia 2016 r., znak:(...), jest niezasadne i jako takie nie zasługiwało na uwzględnienie. W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm.)- zwanej dalej: „ustawą emerytalną” renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Wskazane warunki muszą być spełnione łącznie. W rozpoznanej sprawie sporne było spełnienie przez ubezpieczonego pierwszego ze wskazanych warunków, tj. niezdolności do pracy. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03, OSNAPiUS 2004r., Nr 19, poz. 340).

Prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom
w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania lub ponownego powstania. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzonego przez Lekarza Orzecznika ZUS/Komisję Lekarską ZUS, która dokonuje oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości. Treść orzeczenia
w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, powinna w równym stopniu wynikać z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego (wyrok SN z dnia 12 stycznia 2001r., II UKN 181/00, OSNAPiUS 2002, nr 17, poz. 418), jak i biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi, np. posiadanymi kwalifikacjami, możliwością przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwością wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, a także z celowością przekwalifikowania.

Niepodważalną okolicznością w sprawach, choćby o rentę, jest to, że stwierdzenie niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych, toteż podstawę ustaleń stanowią dowody z opinii biegłych, posiadających wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej uzyskaniem świadczenia. Prawidłowa opinia winna być wyczerpująca, czyli odnosić się do wszystkich kwestii zawartych w tezie dowodowej, jak również zawierać logiczne uzasadnienie postawionych wniosków. Dowód tego rodzaju podlega ocenie według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej.

Dodatkowo istotne jest i wymaga podkreślenia, że postępowanie sądowe
w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego ma charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest więc ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Badanie owej zgodności z prawem i legalności decyzji oraz orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej- o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest zatem postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy, a biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, tylko zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 20 maja 2004 roku, II UK 395/03, OSNAPiUS 2005, Nr 3, poz. 43).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego A. G. odwołania należy wskazać, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłych z zakresu diabetologii, kardiologii, medycyny pracy oraz chorób wewnętrznych uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia materiału dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonego. Opinie wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. W ocenie Sądu biegli rzeczowo uzasadnił swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłych sądowych wynika, że występujące u A. G. schorzenia nie stanowią przeciwwskazań do pracy zawodowej. Choroby, na które jest leczony farmakologicznie ubezpieczony tj. nadciśnienie tętnicze oraz cukrzyca typu 2 oraz dolegliwości bólowe zgłaszane przez odwołującego tj. bóle w klatce piersiowej, alergie, nie powodują niezdolności do pracy. Reasumując biegli jednoznacznie stwierdzili, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy i może pracować zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Dodatkowo biegłe wskazały, iż odwołujący posiada jedynie przeciwwskazania do wykonywania bardzo ciężkiej pracy fizycznej i dźwigania ciężarów.

Jednocześnie zdaniem Sądu oceny powyższej w niczym nie może zmienić przekonanie ubezpieczonego o złym stanie jego zdrowia. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, subiektywne przekonanie strony o niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1968 r., III PRN 66/68 ).

W tej sytuacji Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa stwierdził, że odwołanie ubezpieczonego A. G. jest niezasadne i na podstawie art. 477 ^{1 4} § 1 k.p.c. podlega oddaleniu.