Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st.sekr.sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

sprawy z wniosku W. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. (...).

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. (...).

z dnia 27 września 2012 r. sygn. (...)

1.  zmienia zakażoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy W. T. prawo do emerytury z dniem (...)roku,

2.  oddala odwołanie w pozostałej części,

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. (...). na rzecz wnioskodawcy W. T.kwotę 120,00

( sto dwadzieścia ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa

procesowego.

Sygn. akt VU 1173/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 września 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. (...). odmówił wnioskodawcy W. T.prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji pełnomocnik wnioskodawcy wniósł w dniu 31 października 2012r. odwołanie, w którym wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, ustalenie w trybie art. 118 ust 1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie wszystkich okoliczności niezbędnych do wydania decyzji, a w konsekwencji ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w przyznaniu i wypłacie świadczenia wnioskodawcy i zasądzenie kosztów postępowania.

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zaliczenie wnioskodawcy do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Fabryce (...)w P. (...). od 1974r. do 1975r., od 1975r. do 1980r. i od 1981r. do 2000r. Pełnomocnik oświadczył, że w w/w okresach wnioskodawca wykonywał prace przy upalaniu, szlifowaniu, nitowaniu oraz spawaniu wstępnym.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie w dniu 28 stycznia 2013r. pełnomocnik wnioskodawcy sprecyzowała odwołanie w ten sposób, iż wniosła o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy wnioskodawcy od dnia 2 stycznia 1981r. do dnia 31 grudnia 1998r.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. T., urodzony w dniu (...)., złożył w dniu 14 września 2012r. wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-2 akt ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 29 lat , 4 miesiące i 12 dni w tym 28 lat, 7 miesięcy i 12 dni okresów składkowych oraz 8 miesięcy i 22 dni okresów nieskładkowych.

( dowód: decyzja z dnia 27 września 2012– k. 10 akt ZUS)

Na dzień złożenia wniosku o emeryturę wnioskodawca miał rozwiązany stosunek pracy. Obecnie przebywa na zasiłku przedemerytalnym. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego (okoliczność bezsporna).

Wnioskodawca był zatrudniony w Fabryce (...)w P. (...). od dnia 1 września 1969r. do dnia 30 czerwca 2000r.

Fabryka (...) SAw P. (...). wystawiła wnioskodawcy w dniu 14 września 2012r. świadectwo wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac w szczególnych warunkach, potwierdzające że w okresie od dnia 1 lipca 1972r. do 26 października 1972 r. oraz od dnia 13 listopada 1974r. do 10 lutego 1975r. i od 2 stycznia 1981r. do 30 czerwca 2000r. pracował on jako ślusarz i wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace zaliczone do wykazu A dział XIV poz. 12 pkt 18 stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983r. w sprawie określenia stanowisk w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach;

(dowód: świadectwo pracy z dnia 30 czerwca 2000r. – k. 9 akt )

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy w/w okresów zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach (okoliczność bezsporna).

W. T. od dnia 19 lutego 1975r. ma uprawnienia spawacza elektrycznego, a od dnia 15 sierpnia 1977r. spawacza wodorotlenowego.

(dowód: książka spawacza– k. 10 akt)

W. T. od dnia 1 września 1969r. do dnia 24 czerwca 1972r. był zatrudniony na podstawie umowy o naukę zawodu o specjalności ślusarz w wydziale RC. Następnie w okresie od dnia 27 października 1972r. do 1 listopada 1974r. odbywał służbę wojskową.

Po powrocie z wojska od dnia 5 listopada 1974r. do 10 lutego 1975r. pracował jako ślusarz w wydziale M-42, a od 11 lutego 1975r. do 1 stycznia 1981r. jako ślusarz w wydziale M-45 (wydział konstrukcji powtarzalnej).

Od dnia 2 stycznia 1981r. do 30 czerwca 2000r. wnioskodawca pracował jako ślusarz w wydziale M-43 (wydział kolejek podwieszanych). W wydziale M-43 składane były obudowy kopalniane o dużych gabarytach. Warunki techniczne i wymogi technologiczne wytwarzania obudów górniczych decydowały, że wydział M43 był wydziałem spawalniczym. Wnioskodawca zajmował się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wytwarzaniem i regenerowaniem (naprawianiem) obudów kopalnianych. Do stałych obowiązków wnioskodawcy należało:

- przecinanie blach, dopasowywanie i wyrównywanie elementów składowych wypalanie wadliwych spoin palnikiem acetylenotlenowym,

- punktowe łączenie (szczepianie) składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej tzw. spawanie wstępne.

- szlifowanie i polerowanie mechaniczne powierzchni montowanych elementów oraz szlifowanie połączeń spawalniczych przy pomocy szlifierki zasilanej sprężonym powietrzem,

- czyszczenie regenerowanych elementów obudów górniczych przy użyciu młotów pneumatycznych;

- wykonywanie połączeń śrubowych przy użyciu narzędzi pneumatycznych;

Wnioskodawca swoje obowiązki wykonywał stale, w pełnym wymiarze czasu pracy.. Na hali, na której wnioskodawca pracował występowało duże zapylenie (pyłami metali i ich związków), zadymienie (dymy spawalnicze), hałas, znacznie przekraczające dopuszczalne normy. Ponadto wnioskodawca był narażony na podwyższoną temperaturę środowiska pracy, promieniowanie łuku elektrycznego, drgania mechaniczne przekazywane przez szlifierki pneumatyczne. W bezpośrednim sąsiedztwie pracowali spawacze, których stanowiska pracy były oddzielone od stanowiska wnioskodawcy cienkim parawanem.

(dowód: umowa nr (...), angaże – akta osobowe, zeznania świadka R. P.– protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2013r. od minuty 3.35 do minuty 19.41, zeznania świadka J. P. – protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2013r. od minuty 19.41 do minuty 30.15, zeznania wnioskodawcy –protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2013r. od minuty 36.36 do minuty 49.11, opinia biegłego ds. BHP J. C. – k. 40-64 akt, protokół z posiedzenia z dnia 5 października 1987r. - k. 14-14 odwrót akt)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem i wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013r. (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach, gdyż organ rentowy nie uwzględnił jakiegokolwiek okresu zatrudnienia wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych.

Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie pozostaje w stosunku pracy.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca dysponował świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionym przez Fabrykę (...) SAw P. (...). w dniu 30 czerwca 2000r. potwierdzającym wykonywanie przez niego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac w szczególnych warunkach w okresie od dnia 1 lipca 1972r. do 26 października 1972 r. oraz od dnia 13 listopada 1974r. do 10 lutego 1975r. i od 2 stycznia 1981r. do 30 czerwca 2000r. jako ślusarz (wszystkie prace zaliczone do wykazu A dział XIV poz. 12 pkt 18 stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983r. w sprawie określenia stanowisk w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach). Świadectwo pracy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c., nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości i autentyczności, a li tylko dokumentem prywatnym, który stanowi jedynie dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c. ). Świadectwo pracy samo przez się nie tworzy zatem praw podmiotowych ani ich nie pozbawia.

Organ rentowy zakwestionował powyższe świadectwo, podnosząc że stanowisko ślusarza nie jest wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ponieważ organ rentowy zaprzeczał prawdziwości świadectwa co do charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w spornym okresie (spór dotyczył dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca), ciężar wykazania prawdziwości tego dokumentu prywatnego w myśl art. 253 zd. 2 k.p.c. spoczywał na wnioskodawcy jako osobie, która chce z tego dokumentu skorzystać.

Wnioskodawca sprostał temu obowiązkowi. Charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w spornym okresie od dnia 2 stycznia 1981r. do dnia 31 grudnia 1998r Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków R. P.i J. P., którzy pracowali razem z W. T.. Osoby te jako bezpośrednio współpracujące z wnioskodawcą dysponowały szczegółową wiedzą na temat charakteru pracy i obowiązków wnioskodawcy. Świadkowie potwierdzili, że wnioskodawca pracując w Fabryce (...)w P. (...). w wydziale M-43 zajmował się składaniem i regeneracją obudów maszyn górniczych o dużych gabarytach. Wprawdzie z angaży wynika, że wnioskodawca pracował w charakterze ślusarza, nie mniej nazwa wskazanego w świadectwie stanowiska pracy nie przesądza o charakterze pracy, decydujące znaczenie w tym zakresie mają faktycznie stale wykonywane obowiązki pracownicze. A te w świetle zeznań świadków, wnioskodawcy oraz dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych i opinii biegłego ds. BHP polegały na:

- przecinaniu blach, dopasowywaniu i wyrównywaniu elementów składowych wypalaniu wadliwych spoin palnikiem acetylenotlenowym,

- punktowym łączeniu (szczepianiu) składanych elementów stalowych przy pomocy spawarki elektrycznej tzw. spawanie wstępne.

- szlifowaniu i polerowaniu mechanicznym powierzchni montowanych elementów oraz szlifowanie połączeń spawalniczych przy pomocy szlifierki zasilanej sprężonym powietrzem,

- czyszczeniu regenerowanych elementów obudów górniczych przy użyciu młotów pneumatycznych;

- wykonywaniu połączeń śrubowych przy użyciu narzędzi pneumatycznych;

Prace te były wykonywane w hali, w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych, gdzie – jak wynika z protokołu z posiedzenia z dnia 5 października 1987r. (k. 14-14 odwrót akt) - występowało duże zapylenie, zadymienie i hałas, znacznie przekraczające dopuszczalne normy.

Prace w takim charakterze (spawalnicze oraz ślusarskie polegające na szlifowaniu i polerowaniu mechanicznym powierzchni metalowych oraz czyszczeniu elementów z użyciem młotów pneumatycznych)– jak wynika z wiarygodnej opinii biegłego ds. BHP - były niewątpliwie pracami wykonywanymi w uciążliwych dla zdrowia warunkach i jako takie są wymienione w wykazie A będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43z późn.zm.), a mianowicie w:

- dziale XIV (prace różne) poz. 12 – prace polegające na wycinaniu (tzw. upalanie – dopalanie) gazowym i spawaniu elektrycznym (zgrzewanie punktowe składanych elementów stalowych – spawanie wstępne;

- dziale III ( w hutnictwie i przemyśle metalowym) poz. 78 – prace polegające na szlifowaniu wyrobów metalowych;

- dział XIV (prace różne) poz. 18 – prace polegające na obsłudze urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych (praca przy obsłudze młota pneumatycznego);

Organ rentowy nie kwestionował zresztą opinii biegłego, gdyż nie zgłosił do niej jakichkolwiek zastrzeżeń, co oznacza że w sposób dorozumiany podzielił wnioski końcowe opinii co do szczególnego charakteru pracy wnioskodawcy.

Mimo zatem, że wnioskodawca w okresie od 2 stycznia 1981r. do 31 grudnia 1998r. pracował formalnie na stanowisku ślusarza – jak przedstawia świadectwo pracy - to charakter wykonywanej przez niego pracy w tym okresie polegał na wykonywaniu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy wycinaniu gazowym, spawaniu elektrycznym, szlifowaniu i obsłudze młota pneumatycznego, co wynika z zeznań wnioskodawcy oraz świadków. Ponieważ wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace w ramach obowiązującego go ośmiogodzinnego czasu pracy, były pracami w szczególnych warunkach, należy uznać że W. T. wykonując te prace pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc pod uwagę złożone w sprawie zeznania świadków i wnioskodawcy co do codziennych warunków pracy i sposobu organizacji pracy w hali zakładu oraz w oparciu o zgromadzone dokumenty pracownicze nie ulega wątpliwości, że praca wnioskodawcy, była pracą o znacznej szkodliwości dla jego zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Świadczy o tym nie tylko zakres jego obowiązków, charakter pracy , ale także warunki w jakich praca była świadczona.

Reasumując W. T.wykazał, że w spornym okresie od dnia 2 stycznia 1981r.. do 31 grudnia 1998r. będąc zatrudniony w Fabryce (...)w P. (...)., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Mając na względzie, iż wnioskodawca udowodnił ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a jednocześnie spełnił pozostałe niesporne przesłanki z art. 184 ust 1 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nabył prawo do emerytury od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w &4 ustęp 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, to jest od osiągnięciu wieku 60 lat, co nastąpiło w dniu (...) r.

Z tych względów Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik skarżącego wniosła o ustalenie w trybie art. 118 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie wszystkich okoliczności niezbędnych do wydania decyzji, a w konsekwencji ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w przyznaniu i wypłacie świadczenia należnego ubezpieczonemu.

Stosownie do treści art. 118 ust 1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Organ rentowy – zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 28 września 2011r. w sprawie IUK 86/11 - ponosi odpowiedzialność za odmowę przyznania świadczenia, tylko wówczas jeżeli wszystkie niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa zostały ustalone w postępowaniu przed tym organem, a odmowa przyznania świadczenia była wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego. Organowi rentowemu można przypisać odpowiedzialność za opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia także wtedy, gdy odmowa przyznania świadczenia nastąpiła wyłącznie wskutek błędnej wykładni przez ten organ przepisów prawa materialnego, a przyznanie świadczenia w prawomocnym wyroku sądu nastąpiło bez uwzględnienia jakichkolwiek nowych, nieznanych wcześniej organowi rentowemu, okoliczności faktycznych.

W przedmiotowej sprawie nie mieliśmy do czynienia z taką sytuacją. Przedłożone przez wnioskodawcę organowi rentowemu świadectwo pracy wykonywanej w szczególnych warunkach wystawione przez pracodawcę nie precyzowało rodzaju wykonywanej przez niego pracy zgodnie z załącznikiem A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, odwołując się w tym zakresie do nieobowiązującego już zarządzenia branżowego. Uniemożliwiło to organowi rentowemu ustalenie rzeczywistego charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy. Wyjaśnienie tej okoliczności wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego nie tylko w postaci zeznań świadków, ale także wiadomości specjalnych biegłego ds. BHP.

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy w tym zakresie oddalił odwołanie uznając, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98&1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.