Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2017 r. w Wąbrzeźnie na rozprawie

sprawy z wniosku D. D.

z udziałem (...)w W. (...) w B.

o wyrażenie zgody na zbycie nieruchomości

postanawia:

1.  wyrazić zgodę w trybie art.2”b” ust. 3 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003r. o kształtowaniu ustroju rolnego (tekst jedn. Dz.U. z 2016r., poz.2052 z późn.zm) na zbycie w drodze umowy sprzedaży przez D. D. syna C. i B. P. (...) zabudowanej działki rolnej nr (...) o pow. 00,19.59 ha położonej w L. objętej księgą wieczystą Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie nr (...),

2.  ustalić, że wnioskodawca i uczestnik ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

SSR Hanna Woźniak

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. z(...).

Sędzia: H. Woźniak

Sygn. akt I Ns 196/17

UZASADNIENIE

D. D. wystąpił do Sądu z wnioskiem o wyrażenie zgody na sprzedaż zabudowanej działki rolnej nr (...) o pow. 00.19.59 ha położonej w L. gm. D., objętej księgą wieczystą Kw nr (...) prowadzoną przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie, którą nabył aktem notarialnym Repertorium A nr (...) sporządzonym 5 sierpnia 2016 roku. Uzasadniając swój wniosek podał, że od 2015 roku czynił starania, aby nabyć same grunty rolne wchodzące w skład nieruchomości o pow. 01.90,00 ha, objętej księgą wieczystą KW nr (...), które pozwoliłyby na powiększenie jego gospodarstwa. Ponieważ właściciele tej nieruchomości postawili warunek, iż może od nich nabyć jedynie całą nieruchomość wraz z siedliskiem, zawarł z nimi przedwstępną umowę sprzedaży, wpłacił 36.000 zł zadatku, zaciągnął kredyt bankowy i dopiero u notariusza pozyskał wiedzę, iż doszło do zmiany stanu prawnego i nie będzie mógł zbyć zbędnego dla niego siedliska. Pomimo tej okoliczności wnioskodawca zdecydował się jednak na nabycie całej nieruchomości, aby nie stracić zadatku, a następnie doprowadził do wydzielenia z nieruchomości siedliska i założenia dla niego nowej księgi wieczystej. Siedlisko składające się z domu mieszkalnego wraz z budynkiem gospodarczo-mieszkalnym przy prowadzeniu gospodarstwa jest dla niego nieprzydatne, ponieważ wnioskodawca już posiada własne zabudowania. Jego zbycie pozwoli na spłatę kredytu i inwestycję w rozwój gospodarstwa (k.2-2v).

Uczestnik postępowania (...) (...) w B.domagała się oddalenia wniosku (protokół rozprawy z 22.08.2017r., czas rejestracji: 00:01:08).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. D. jest rolnikiem i od 2005 roku z pomocą rodziców osobiście prowadzi gospodarstwo rolne położone w L., gm. D. o powierzchni większej niż 11 ha, lecz nie przekraczającej 300 ha. D. D. była także dzierżawcą gruntów ornych przylegających do jego gospodarstwa, a stanowiących własność M. S.. Od 2015 roku D. D. chciał nabyć dzierżawione grunty rolne, lecz spadkobiercy M. S. nie wyrazili zgody na ich sprzedaż i byli zainteresowani wyłącznie zbyciem całej nieruchomości wraz z zabudowaniami. Ponieważ D. D. bardzo zależało na powiększeniu swojego gospodarstwa, w lipcu 2016 roku zawarł ze spadkobiercami M. S. umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości stanowiącej działkę rolną nr (...) o pow. 01.90.00 ha, położonej w L. i wpłacił zaliczkę w kwocie 36.000,00 zł, zakładając, że po nabyciu nieruchomości sprzeda niepotrzebne mu siedlisko. W dniu 27 lipca 2016 roku na podstawie umowy nr (...) (...) z/s w W. Oddział w T. udzielił D. D. kredytu inwestycyjnego (...) w kwocie 144.000,00 zł na zakup wskazanej nieruchomości, z ostatecznym terminem spłaty ustalonym na 30 czerwca 2031 roku. Aktem notarialnym sporządzonym 5 sierpnia 2016 roku przed notariuszem M. W. w Kancelarii Notarialnej w W., Repertorium A nr (...), D. D. nabył od V. K., K. S. i B. B. za kwotę 180.000,00 zł ich udziały wynoszące łącznie 100 % we własności nieruchomości o pow. 01.90.00 ha, oznaczonej numerem działki (...), dla której Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), stanowiącej grunty orne w klasach IIIb i IVa, zabudowanej murowanym, wolnostojącym, parterowym z poddaszem użytkowym niepodpiwniczonym budynkiem mieszkalnym, krytym blachą o pow. zabudowy 148,49 m ^{( 2)} oraz murowanym wolnostojącym, parterowym częściowo z poddaszem użytkowym, niepodpiwniczonym budynkiem gospodarczo-mieszkalnym o pow. zabudowy 120,00 m ^{( 2)}. Przed przystąpieniem do tego aktu notarialnego D. D. uzyskał informację, iż nie będzie mógł zbyć siedliska, które zawyżyło cenę nieruchomości o ok. 100.000 zł, gdyż zmianie uległ stan prawny związany z obrotem ziemią. Ponieważ D. D. poniósł szereg kosztów, a skutkiem odstąpienia od umowy byłaby także utrata zapłaconej zaliczki (zadatku), zdecydował się nabyć całą nieruchomość z przeznaczeniem pod użytkowanie rolnicze i przed notariuszem złożył oświadczenie, iż wejdzie ona w skład prowadzonego przez niego gospodarstwa rolnego oraz zobowiązał się, że gospodarstwo to będzie prowadził przez okres co najmniej 10 lat od daty nabycia tej nieruchomości, która nie zostanie przez niego co najmniej przez ten okres zbyta bądź oddana w posiadanie innym podmiotom. Jednocześnie D. D., celem zabezpieczenia udzielonego mu kredytu bankowego ustanowił na nabytej nieruchomości hipotekę umowną do kwoty 216.000,00 zł na rzecz (...) z/s w W.. 11 maja 2017 roku z inicjatywy D. D. doszło do odłączenia od wskazanej nieruchomości, jej części w postaci zabudowanej działki rolnej nr (...) o powierzchni 00.19.59 ha, dla której urządzono księgę wieczystą o nr (...). Działka nr (...) jest przeznaczona jako tereny o glebach wysokiej jakości i aktualnie nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy D. oraz decyzją o warunkach zabudowy. D. D. wyraża wolę sprzedaży działki nr (...) stanowiącej ogrodzone siedlisko, na którą już posiada nabywców za kwotę przekraczającą 100.000 zł, co pozwoli mu na spłatę kredytu, który stanowi dla niego znaczne obciążenie finansowe i zapewni możliwość rozwoju prowadzonego gospodarstwa.

Dowody:

- wypis z aktu notarialnego repertorium A nr (...). (k.3-7);

- zaświadczenie wójta Gminy D. (k.8);

- treść elektronicznej księgi wieczystej (...) ( (...)

- zeznania wnioskodawcy D. D. złożone na rozprawie w dniu 22.08.2017r. (czas zapisu: 00:05:14-00:11:40).

Sąd dał wiarę wszystkim wskazanym dowodom z dokumentów urzędowych dołączonych do akt sprawy, zeznaniom wnioskodawcy oraz posiłkował się treścią elektronicznej księgi wieczystej dostępnej na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości, które były ze sobą zgodne, tworzyły spójną, logiczną całość i nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 2b ust. 1 i 2 ustawy z 11 kwietnia 2003 roku o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz.U.2012.803), w brzmieniu obowiązującym od dnia 30 kwietnia 2016 roku, a nadanym przez art. 7 ustawy z 14 kwietnia 2016 roku o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U.2016.585), nabywca nieruchomości rolnej będący osobą fizyczną jest obowiązany osobiście prowadzić gospodarstwo rolne, w skład którego weszła nabyta nieruchomość rolna, przez okres co najmniej 10 lat od dnia nabycia przez niego tej nieruchomości, a w okresie tym nabyta nieruchomość nie może być zbyta ani oddana w posiadanie innym podmiotom. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do podmiotów, o których mowa w art. 2a ust. 3 pkt 1 (tj. osoby bliskiej zbywcy; jednostki samorządu terytorialnego, Skarbu Państwa lub działającej na jego rzecz (...); osób prawnych działających na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła (...)w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych, oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania; parków narodowych w.przypadku zakupu nieruchomości rolnych na cele związane z ochroną przyrody), oraz do nabywców nieruchomości rolnej w przypadkach, o których mowa w art. 2a ust. 3 pkt 2 i 3 (dot. nabycia nieruchomości rolnej w wyniku dziedziczenia oraz zapisu windykacyjnego, a także nabycia gruntu w związku z przekroczeniem granic przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia lub w wyniku wzniesienia budynku na cudzym gruncie).

Z kolei w myśl art. 2b ust. 3 u.o.k.u.r., sąd, na wniosek nabywcy nieruchomości rolnej, wyrazi zgodę na zbycie lub oddanie w posiadanie innym podmiotom nabytej nieruchomości przed upływem okresu 10 lat od dnia przeniesienia własności tej nieruchomości, jeżeli konieczność jej dokonania wynika z przyczyn losowych, niezależnych od nabywcy.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego w dniu 5 sierpnia 2016 roku D. D. ze środków pochodzących z kredytu bankowego nabył zabudowaną działkę nr (...) o obszarze 01.90.00 ha położoną w L., objętą księgą wieczystą nr (...) posiadającą grunty orne w klasach IIIb i IVa i przystępując do aktu notarialnego złożył oświadczenie, iż wejdzie ona w skład prowadzonego przez niego gospodarstwa rolnego oraz zobowiązał się, że gospodarstwo to będzie prowadził przez okres co najmniej 10 lat od daty nabycia tej nieruchomości, która nie zostanie przez niego co najmniej przez ten okres zbyta bądź oddana w posiadanie innym podmiotom. Następnie wnioskodawca wydzielił z nabytej nieruchomości zabudowaną działkę rolną nr (...) o pow. 00.19.59 ha, dla której jest prowadzona KW nr (...), którą ma zamiar zbyć.

Przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie była kwestia udzielenia wnioskodawcy zgody na sprzedaż działki nr (...).

Nieruchomości (grunty) rolne stanowiące podstawę rolniczej produkcji wytwórczej mają zasadnicze znaczenie w systemie gospodarczym kraju i są przedmiotem wielu pozakodeksowych regulacji. Gospodarstwa rolne, które są gospodarstwami rodzinnymi stanowią podstawę ustroju rolnego państwa (art. 23 Konstytucji RP) i podlegają szczególnej regulacji w ustawie o kształtowaniu ustroju rolnego.

Z dniem 1 maja 2016 roku mijało 12 lat członkostwa Polski w Unii Europejskiej i kończył się okres przejściowy na zakup nieruchomości rolnych i leśnych położonych w Polsce przez obywateli państw będących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym albo Konfederacji Szwajcarskiej, jaki został wynegocjowany i zawarty w załączniku nr 12 Traktatu Akcesyjnego. Od tej daty obywatele państw członkowskich Unii Europejskiej w oparciu o klauzulę traktowania narodowego stawali się równoprawnymi podmiotami obrotu ziemią (rolną) w Polsce, a tym samym przestawały obowiązywać w stosunku do nich ograniczenia przewidziane w ustawie z dnia 24 marca 1920 roku o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców. Ponieważ dotychczasowe przepisy ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego w połączeniu z przepisami prawa europejskiego nie stanowiły dostatecznej gwarancji w zakresie ochrony ziemi rolniczej w Polsce przed jej spekulacyjnym wykupywaniem przez osoby krajowe i zagraniczne (m.in. z Francji, Niemczech czy Danii), a także zgodnego z interesem społecznym wykorzystania nabytej ziemi na cele rolnicze, doszło do opracowania projektu ustawy z dnia 14 kwietnia 2016 r. o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U.2016.585).

Z uzasadnienia wskazanego projektu wynika, iż intencją jego autorów była chęć urzeczywistnienia zasady, iż gospodarstwo rodzinne jest podstawą ustroju rolnego państwa (art. 23 Konstytucji RP) oraz przeciwdziałanie spekulacyjnemu obrotowi nieruchomościami rolnymi stanowiącymi niepomnażalne dobro publiczne. Jednocześnie celem tych regulacji była konieczność zapewnienia bezpieczeństwa publicznego i zdrowia publicznego, poprzez zapewnienie całemu społeczeństwu bezpieczeństwa żywnościowego, tj. zagwarantowanie zaspokojenia jednej z najbardziej podstawowych potrzeb człowieka. Ponadto w uzasadnieniu projektu tej ustawy powoływano się na doświadczenia ubiegłych lat wskazujące na częste zbywanie nieruchomości rolnych podmiotom, których celem wcale nie było prowadzenie gospodarstwa rolnego (i tym samym produkcja żywności), ale wykorzystanie tych nieruchomości na inne cele nierolnicze. Wskazana regulacja miała zatem zapewnić, że nieruchomości rolne będą wykorzystywane zgodnie z ich przeznaczeniem. Ponadto rozwiązanie takie gwarantowało, że nabywcami nieruchomości rolnych nie będą osoby, których celem wcale nie jest prowadzenie gospodarstwa rolnego, a uzyskanie pewnych określonych korzyści wiążących się z własnością takich nieruchomości (np. dotyczących preferencyjnych zasad ubezpieczeń społecznych czy związanych z lokatą kapitału) (strona 32 uzasadnienia).

Jak wynika z treści art. 2b ust. 1-3 u.o.k.u.r. ustawodawca na nabywcę nieruchomości rolnej nałożył obowiązek prowadzenia gospodarstwa rolnego, w skład którego weszła nabyta nieruchomość rolna, przez okres co najmniej 10 lat od dnia nabycia przez niego tej nieruchomości, a w przypadku osoby fizycznej – prowadzenia tego gospodarstwa osobiście. Ponadto zakazał jej zbywania oraz oddawania w posiadanie innym podmiotom w okresie 10 lat od jej nabycia, chyba, że uzyska zgodę sądu na dokonanie tych czynności, o ile konieczność ich dokonania będzie wynikała z przyczyn losowych, niezależnych od nabywcy.

Ponieważ przepisy zawarte w ustawie o kształtowaniu ustroju rolnego w sposób oczywisty wkraczają w konstytucyjne prawa i wolności obywatelskie, w tym w prawo własności i stanowią wyjątek od zasady swobodnego dysponowania własnością należącej do istoty tego prawa zgodnie z art. 140 k.c., w szczególności przywołany art. 2b ust. 1 i 2 u.o.k.u.r. ustanawiający de facto formę własności przymusowej, dlatego w ocenie Sądu na wszystkie ograniczenia w dysponowaniu własnością należy patrzeć zawężająco i wskazane jest stosowanie wykładni pozwalającej w maksymalnym stopniu na zachowanie uprawnienia właścicielskiego do rozporządzania rzeczą.

Istnieją trzy podstawowe grupy dyrektyw interpretacyjnych i trzy rodzaje wykładni prawa: językowa, systemowa i funkcjonalna. Pierwsza polega na posługiwaniu się dyrektywami, które wskazują, w jaki sposób należy ustalać znaczenie przepisu ze względu na jego kontekst językowy, druga - na ustalaniu znaczenia przepisu ze względu na system, do którego on należy, z kolei dyrektywy wykładni funkcjonalnej wskazują na konieczność ustalenia znaczenia przepisu ze względu na kontekst funkcjonalny. Stosując wykładnię funkcjonalną należy odwołać się do prawa jako środka kontroli społecznej, za pomocą którego reguluje się zachowania dla realizacji wartości, założonych jako cele. Materiały, na podstawie których ustala się cel reguły, sprowadzają się bądź do samego tekstu przepisów aktów prawnych, bądź są to dane spoza samego tekstu – cele takie mogą być bowiem formułowane w materiałach przygotowawczych do poszczególnych aktów prawnych lub też wyprowadza się je wprost z kontekstu funkcjonalnego w postaci postulatów systemu prawa, opartych z reguły na zasadach ustroju społeczno-politycznego. Stąd też wyróżnia się wykładnię celowościową jako rodzaj wykładni funkcjonalnej (vide: J.Wróblewski, Sądowe stosowanie prawa, Warszawa 1988, s. 128, 134, 140, 142-143). Przy wykładni celowościowej (teleologicznej) racją przepisu jest ten cel jego ustanowienia (razem z innymi przepisami), który miano na uwadze przy jego ustanowieniu (vide: M.Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2010, s. 76.)

W ocenie Sądu przy stosowaniu przepisu art. 2b u.o.k.u.r. należy mieć na uwadze przede wszystkim cel jego wprowadzenia i kierować się nie tyle brzmieniem literalnym, co wykładnią celowościową, ponieważ restrykcyjna interpretacja mogłaby doprowadzić do oddalenia przez Sąd wniosku i osiągnięcia skutków pozostających w sprzeczności z intencjami ustawodawcy.

Według utrwalonych w orzecznictwie zasad interpretacji przepisów prawa, wykładnia powinna być oparta o rozsądne rozeznanie, czy stosowanie danego przepisu zmierza do realizacji funkcji, dla której ów przepis ustanowiono. Wykładnia językowa ma oczywiście podstawowe znaczenie, a dopiero wtedy gdy zawodzi, prowadząc do wyników nie dających się pogodzić z racjonalnym działaniem ustawodawcy i celem, jaki ma realizować dana norma, sięga się do dyrektyw wykładni systemowej i funkcjonalnej (vide: wyrok SN z 09.07.2004r., sygn. II CK 5/04, Legalis nr 157539; wyrok SN z 22.10.1992r., sygn. III CRN 50/92, OSNCP 1993 r. z. 10, poz. 181; uchwała SN z 01.12.1998r., sygn. III CZP 47/98, Legalis nr 43113; orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 28.05.1986r., sygn. U 1/86 oraz z 05.11.1986 r., sygn. U 5/86).

W wyjątkowych przypadkach jest więc dopuszczalne odstąpienie od sensu literalnego przepisu, ponieważ jak słusznie zauważył NSA w wyroku z 5 czerwca 2009 roku w sprawie II OSK 862/08 (Legalis nr 233291) „prawo jest stanowione przez ludzi i dla ludzi, nie może być stosowane wbrew ich interesom i podstawowym zasadom logiki tylko dlatego, że jest prawem obowiązującym w danym czasie i na określonym terytorium, gdyż takie rozumienie prawa było oderwane od rzeczywistości”. Sąd w pełni podziela także pogląd, iż orzecznictwo powinny współcześnie cechować elastyczność, kreatywność, wyobraźnia i wrażliwość, które są nieodzowne, aby odnaleźć słuszne, sprawiedliwe w danych okolicznościach rozwiązanie (vide: M.Safjan, Słowo wstępne, [w:] Kamienie milowe orzecznictwa podatkowego NSA 1981-2001, Warszawa 2001, s. 2.).

Zatem celowa interpretacja przepisów ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, w szczególności obowiązków i zakazu zawartych w art. 2b ust. 1 i 2, wskazuje na konieczność zawężającego zakresu ich stosowania i jednocześnie rozszerzającego w odniesieniu do art. 2b ust. 3. Taka interpretacja daje bowiem możliwość pomijania ograniczeń blokujących zbycie – tak jak na gruncie niniejszej sprawy - części nieruchomości o nikłej wartości rolniczej, wprawdzie formalnie zakwalifikowanej jako tereny o glebach wysokiej jakości, lecz realnie - z uwagi na niewielki areał oraz zabudowę domem mieszkalnym wraz z garażem – niezdatną do prowadzenia produkcji roślinnej, czy zwierzęcej i faktycznie mającej charakter zbliżony do działki budowlanej w mieście. Zbycie przedmiotowej nieruchomości przez wnioskodawcę, który nie zajmuje się spekulacyjnym obrotem ziemią, nie stworzy jakiegokolwiek zagrożenia dla stanu posiadania obywateli polskich, czy bezpieczeństwa żywnościowego, które to przesłanki stanowiły przecież ratio legis wprowadzanych ustawowo ograniczeń. Jednym z szeroko pojętych celów ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego było także podnoszenie poziomu życia na wsi poprzez poprawę struktury obszarowej gospodarstw rolnych i wzmacnianie pozycji gospodarstw rodzinnych. Utrzymywanie przez wnioskodawcę własności działki nr (...), która jedynie dubluje posiadane przez niego zabudowania i generuje niepotrzebne koszty z uwagi na konieczność spłaty kredytu bankowego, w żaden sposób nie wzmacnia, a wręcz osłabia prowadzone gospodarstwo rodzinne, utrudniając i opóźniając jego modernizację.

W tej sytuacji Sąd kierując się wykładnią celowością art. 2b ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, uznał, iż jego ust. 1 i 2 nie stoją na przeszkodzie w zbyciu przez wnioskodawcę w drodze umowy sprzedaży zabudowanej działki rolnej nr (...) o pow. 00.19.59 ha położonej w L. objętej księgą wieczystą Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie nr (...), dlatego orzekł, jak w pkt 1 sentencji. Ponieważ podstawę prawną wydanego rozstrzygnięcia musiał stanowić przepis wskazując na kompetencję Sądu do wydania zgody, zastosowany został art. 2b ust. 3 u.o.k.u.r., pomimo braku występowania przesłanki w postaci konieczności dokonania sprzedaży z przyczyn losowych, niezależnych od nabywcy.

Ponadto należy wskazać, iż Sąd w niniejszej sprawie rozważał także możliwość oddalenia wniosku, z uwagi na fakt, że powierzchnia przedmiotowej działki wynosi 00.19.59 ha. Wątpliwości budziła jednak kwestia wzajemnego stosunku art. 1 a pkt 2 u.o.k.u.r. oraz art. 2b ust. 1 i 2 u.o.k.u.r., w szczególności, czy pierwszy z nich wyłącza zastosowanie drugiego, skoro teoretycznie można sobie wyobrazić zbycie gospodarstwa rolnego poprzez jego podział na działki poniżej 0,3 ha każda. W ocenie Sądu art. 2b ust. 1 i 2 u.o.k.u.r. ma jednak charakter szczególny i dotyczy również gruntów <0,3 ha. W sytuacji oddalenia przez sąd wniosku, a następnie zbycia przedmiotowej działki przez wnioskodawcę, w stosunku do którego ma zastosowanie art. 2b ust. 1 i 2 u.o.k.u.r., mogłoby się z kolei wiązać dla niego z doniosłymi sankcjami określonymi w art. 9 u.o.k.u.r., gdyby inny skład sądu rozpoznającego następnie powództwo lub wniosek w trybie ust. 2 lub 3 tego przepisu wyraził odmienny pogląd prawny.

W pkt 2 postanowienia, zgodnie z treścią art. 520 § 1 kpc Sąd ustalił, iż wnioskodawca oraz uczestnik ponoszą koszt postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sędzia

Hanna Woźniak

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...):

- (...);

3.  (...).

W., 8 września 2017r.

SSR Hanna Woźniak