Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Niewińska

Sędziowie SSO Wiesław Oksiuta- spr.

SSO Krzysztof Kamiński

Protokolant Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora Elżbiety Korwell

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013 roku

sprawy K. B.

oskarżonego o czyny z art. 178a § 1 kk, art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sokółce

z dnia 29 kwietnia 2013 roku sygn. akt II K 1049/ 12

I. Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1. orzeczoną w punkcie 1 sentencji wyroku karę pozbawienia wolności łagodzi oskarżonemu do 8 (ośmiu) miesięcy.

2. orzeczoną w punkcie 2 sentencji wyroku karę pozbawienia wolności łagodzi oskarżonemu do 3 ( trzech ) lat.

3. uchyla rozstrzygnięcie z pkt. 3 sentencji wyroku i na mocy art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 3 (trzech) lat.

II. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

III. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. G. kwotę 516,60 ( pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy ) w tym kwotę 96,60 ( dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy ) jako 23% stawkę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze.

IV. Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

K. B. został oskarżony o to, że :

I. w dniu 21 sierpnia 2012 roku około godz. 18.40 na drodze wojewódzkiej (...) D.– K.kierował samochodem osobowym marki (...)o numerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0,94 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza tj. o czyn z art. 178a§1 k.k.

II. w dniu 21 sierpnia 2012 roku około godz. 18.40 na drodze wojewódzkiej (...)w pobliżu miejscowości K.gm. S.umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki (...)o numerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0,94 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza nie dostosował prędkości do panujących warunków, jadąc w kierunku miejscowości S.na łuku drogi stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem, zjechał na prawe pobocze, a następnie dachował, w wyniku czego pasażerka M. W.doznała obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania kręgu (...)z podwichnięciem na poziomie (...), które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie czynności jej ciała i rozstrój zdrowia trwający powyżej 7 dni, po czym podjął próbę ucieczki z miejsca zdarzenia, tj. o czyn z art. 177§1 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Sokółce wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2013 roku w sprawie sygn. akt II K 1049/12:

1. Oskarżonego K. B. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie I. czynu i za to, na mocy art. 178a§1 k.k., skazał go, na karę roku pozbawienia wolności;

2. oskarżonego K. B. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie II. czynu i za to, na mocy art. 177§1 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k., skazał go na karę 4 (cztery) lat pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 85 k.k., art. 86§1 k.k. orzeczone w punktach 1. i 2. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu K. B. karę łączną 4 (cztery) lat pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 42§2 k.k., w związku z popełnieniem przez oskarżonego czynu opisanego w punkcie I., orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwa) lat;

5. na podstawie art. 42§2 kk, w związku z popełnieniem przez oskarżonego czynu opisanego w punkcie II., orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześć) lat;

6. na podstawie art. 90§2 k.k. orzeczone w punktach 4. i 5. zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych połączył i orzekł wobec oskarżonego K. B. łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 7 (siedem) lat;

7. na podstawie art. 46§2 k.k. orzekł od oskarżonego K. B.na rzecz pokrzywdzonej M. W.kwotę 10000(dziesięć tysięcy) złotych tytułem nawiązki;

8. na podstawie art. 43§3 k.k. zobowiązał oskarżonego do zwrotu prawa jazdy do właściwego starostwa powiatowego;

9. na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres pozbawienia wolności w sprawie w dniach 21-23 sierpnia 2012 roku;

10. zasądził od oskarżonego K. B. na rzecz kancelarii adwokackiej adw. A. G. kwotę 588 (pięćset osiemdziesiąt osiem) złotych, którą należy powiększyć o podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

11. zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Powyższy wyrok, na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425§1-3 k.p.k. zaskarżył w całości oskarżony, zarzucając przedmiotowemu rozstrzygnięciu:

1. rażącą obrazę prawa materialnego, tj. art. 11§1 k.k. polegającą na błędnym przyjęciu, iż dopuścił się dwóch odrębnych czynów spenalizowanych w art. 178a§1 k.k. i art. 177§1 k.k. w zw. z art. 178 k.k. podczas gdy bliskość stanu abstrakcyjnego zagrożenia spowodowanego prowadzeniem pojazdu przez jego osobę w stanie nietrzeźwości, trwała krótko, co wskazywało na to, że popełniony przez niego czyn winien być zakwalifikowany z art. 177§1 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k. w zb. z art. 178a§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

2. rażącą obrazę prawa procesowego tj. art. 410§1 k.p.k. w zw. z art. 365 k.p.k. mającą wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, polegającą na odstąpieniu od przesłuchania bezpośrednio na rozprawie lub w drodze pomocy prawnej pokrzywdzonej M. W. i poprzestanie jedynie na ujawnieniu zeznań w/w świadka w trybie art. 391§1 k.p.k. w przypadku braku jakichkolwiek innych dowodów mogących potwierdzić zeznania pokrzywdzonej w zakresie spożywania przez jego osobę alkoholu w trakcie prowadzenia pojazdu, a nadto istnienia dowodu z zeznań świadka K. F. zaprzeczających wersji zaprezentowanej przez pokrzywdzoną w tym zakresie;

3. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd Rejonowy wbrew ujawnionemu materiałowi dowodowemu, iż można było przypisać jego osobie próbę ucieczki z miejsca wypadku, podczas gdy brak było jakichkolwiek dowodów, świadczących, że oddalając się z miejsca zdarzenia działał świadomie w zamiarze uniknięcia odpowiedzialności za spowodowany wypadek, a utrata przez jego osobę przytomności po przejściu 10-20 metrów od miejsca zatrzymania się samochodu wskazywała, iż mógł działać nieracjonalnie będąc pod wpływem powypadkowego szoku.

W przypadku nie podzielenia zasadności zarzutów sformułowanych w pkt 1-3 niniejszej apelacji z daleko rozumianej ostrożności procesowej zarzucił nadto:

4. rażącą niewspółmierność wymierzonej za czyn przypisany w pkt 2 wyroku kary, spowodowaną nie nadaniem przez Sąd przy wymiarze orzeczonej kary należytej wagi okoliczności jego szczerego przyznania się do popełnienia zarzuconych mu czynów, a nadto niezasadnym uznaniem, iż jego dotychczasowa karalność przemawia za wymierzeniem mu surowszej kary podczas gdy dotychczas nie był sprawcą przestępstw przeciwko bezpieczeństwu komunikacji.

Na podstawie art. 427§1 i art. 437§ 2 k.p.k. wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest zasadna o tyle, o ile postuluje złagodzenie wymierzonej mu kary.

Na wstępie jednak wskazania wymaga, że analiza całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza z perspektywy zarzutów apelacyjnych, wskazuje na to, iż Sąd I instancji nie naruszając reguł rzetelnego procesu sformułowanych m.in. w art. 7 k.p.k., ocenił zebrany materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia, zgodnie z art. 410 k.p.k.– całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. Następnie na podstawie tej oceny dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wyprowadził właściwe wnioski w przedmiocie winy i prawno-karnej oceny zachowania oskarżonego K. B.. Jednocześnie stanowisko swoje, stosownie do treści art. 424§1 k.p.k., logicznie uzasadnił.

W ocenie Sądu Okręgowego żaden z zarzutów apelującego sformułowany w tym zakresie nie okazał się trafny.

Przede wszystkim zgodzić się należało z Sądem Rejonowym, że zgromadzone w sprawie dowody, w tym zwłaszcza zeznania pokrzywdzonej M. W., świadka T. S., a także wyjaśnienia samego oskarżonego oraz protokoły oględzin miejsca zdarzenia, pojazdu, protokół użycia alkosensora i wnioski płynące z analizy opinii biegłych jednoznacznie wskazują na to, że K. B.w dniu 21 sierpnia 2012 roku kierował samochodem osobowym marki (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości. Nadto, że w tym samym dniu umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym: kierując pojazdem znajdował się w stanie nietrzeźwości oraz nie dostosował prędkości do panujących warunków, czym doprowadził do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego pokrzywdzona została pasażerka M. W., a następnie podjął próbę ucieczki z miejsca zdarzenia.

O tym, że 21 sierpnia 2012 roku oskarżony K. B.spożywał alkohol i pod jego wpływem kierował należącym do niego samochodem marki (...)na trasie prowadzącej do S.świadczą m.in. zeznania pokrzywdzonej M. W.. Rzeczywiście będąc przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym zeznała ona, że w miejscowości S.stojąc na przystanku (...)zatrzymała samochód (...), którym podróżowało dwóch mężczyzn. Następnie wskazała, że kierowca zgodził się ją podwieźć na dworzec do S.. W tracie podróży pasażer zaczął pić piwo (...), po czym na prośbę kierowcy zostawił mu trochę piwa, a kierowca wziął tą puszkę i wypił kilka łyków. Nadto zeznała, że kiedy spojrzała na licznik, przed miejscowością K.wskazywał on 120 km/h. W K.kierowca trochę zwolnił, ale za K.przyśpieszył i wtedy doszło do zdarzenia (k. 15 – 17).

Wbrew twierdzeniom apelującego nie jest to jednak wyłączny dowód wskazujący na spożywanie przez oskarżonego, w tym czasie, alkoholu. Powyższe wynika także z zeznań T. S. naocznego świadka zdarzenia, który składając zeznania w tym samym dniu wskazał, że od podróżującego z nim siostrzeńca wie, że rozmawiał na miejscu z pokrzywdzoną i ona powiedziała mu, że mężczyzna, który kierował autem pił piwo (k. 31v).

Należy również zauważyć, że do protokołu z przebiegu badań trzeźwości przeprowadzonych w dniu 21 sierpnia 2012 roku od godz. 19.29 (następne badania o godz. 19.47 i 20.04) sam oskarżony K. B. oświadczył, że spożywał jedno piwo o godzinie 18.00 – 19.00 (podczas gdy wypadek miał miejsce około godziny 18.40). Nadto analiza protokołu oględzin miejsca wypadku wskazuje, że w samochodzie ujawniono puszki po piwie (...) (na spożywanie piwa tej marki przez kierującego i pasażera K. F. wskazywała pokrzywdzona) i foliowe opakowanie czteropaka (k. 2 – 7).

W świetle powyższego nie może budzić wątpliwości prawidłowość poczynionych przez Sąd ustaleń w tym zakresie. Przy tym z analizy zeznań K. F. nie wynika to, na co powołuje się apelujący, że świadek ten „kategorycznie zaprzeczył, aby w trakcie jazdy oskarżony spożywał alkohol” (strona 4 uzasadnienia apelacji). W rzeczywistości, jak słusznie wskazał również Sąd I instancji K. F. pominął fakt spożywania alkoholu przez oskarżonego zarówno przed zajęciem miejsca za kierownicą, jak i w trakcie jazdy (w tej kwestii wskazał jedynie, że w trakcie jazdy dużo rozmawiali i nie czuł od oskarżonego alkoholu, ani też oskarżony nie wspominał mu, że spożywał jakikolwiek inny alkohol k. 25).

Także w ocenie Sądu Okręgowego zeznania tego świadka (przeciwnie do zeznań pokrzywdzonej) nie zasługiwały jednak na „pozytywną” ocenę zważywszy choćby na fakt, że sam oskarżony K. B.w złożonych wyjaśnieniach wskazał, że z F.w sklepie w S.kupili osiem lub dziesięć piw o nazwie (...)i alkohol ten wypili, po czym wsiadł on za kierownicę swojego samochodu (k. 42).

Mając zatem na uwadze wnioski płynące z wyżej opisanych dowodów obdarzonych przez Sąd I instancji przymiotem wiarygodności, żadnych wątpliwości nie może budzić fakt kierowania przez oskarżonego pojazdem w stanie nietrzeźwości (dokładnie ten stan, a więc i ilość spożytego alkoholu zweryfikowały wyniki badań przeprowadzonych o godz.. 19.29: 0,94 mg w 1 dm ³ wydychanego powietrza k. 19).

Przy tym jednoznaczna wymowa tych dowodów pozwala także stwierdzić, że podejmując decyzję, na podstawie art. 391§1 k.p.k., o odczytaniu zeznań z postępowania przygotowawczego przebywającej w szpitalu pokrzywdzonej i odstępując tym samym od zasady bezpośredniości Sąd ten nie naruszył praw oskarżonego (ani tym bardziej wskazanych przez niego art. 410§1 k.p.k. w zw. z art. 365 k.p.k.). Zważywszy także, że z akt niniejszej sprawy (w szczególności dokumentacji medycznej i pism kierowanych przez samą pokrzywdzoną do Sądu, w których wskazywała na brak możliwości wzięcia udziału w postępowaniu m.in. k. 174) wynika, że pokrzywdzona jest osobą niepełnosprawną, poruszającą się na wózku inwalidzkim i w toku procesu poddawaną leczeniu i rehabilitacji w różnych ośrodkach na terenie kraju.

Wbrew zarzutowi apelującego nie budzi również żadnych zastrzeżeń Sądu Okręgowego poczynione przez Sąd I instancji ustalenie, że oskarżony podjął próbę ucieczki z miejsca wypadku. Oddaleniu się z miejsca wypadku jedynie na skutek szoku przeczy bowiem w sposób kategoryczny treść zeznań T. S.. Jakkolwiek świadek ten wskazał, że po zdarzeniu u kierującego widoczne były obrażenia, a także w pewnym momencie upadł na trawę, to jednocześnie w sposób szczegółowy opisał również zachowanie oskarżonego nie pozostawiające wątpliwości odnośnie tego jakie były jego intencje kiedy podjął próbę oddalenia się z miejsca zdarzenia.

Świadek ten zeznał mianowicie, że po tym jak pomógł kierowcy wysiąść z samochodu zaczął on mówić, że nic się nie stało, żeby nie dzwonić po policję, czy też pogotowie. W tym czasie zatrzymał się jakiś samochód i dwóch podróżujących nim mężczyzn zainteresowało się, czy wezwać pomoc, na co T. S. odpowiedział, że pomoc została już wezwana. Wówczas kierowca oburzył się. Następnie zabrał coś z samochodu, prawdopodobnie kluczyki i zaczął uciekać w kierunku południowo – wschodnim tj. w kierunku S.. W pewnym momencie zatrzymał się, odwrócił i krzyknął do niego po co dzwonił na policję, był „wkurzony”, że powiadomiono służby. Świadek stwierdził nawet, że w reakcji na zachowanie oskarżonego powiedział, żeby stał, bo inaczej go zwiąże (k. 30 – 31v). Powyższe zeznania T. S. potwierdził na rozprawie zaznaczając przy tym, że wówczas pamiętał lepiej szczegóły, co nie dziwi, jeżeli weźmiemy pod uwagę, że przed Sądem zeznawał blisko pół roku od zdarzenia (k. 147).

Analiza powyższych zeznań ewidentnie wskazuje zatem, że przyczyną leżącą u podstaw podjęcia przez K. B. próby oddalenia się z miejsca zdarzenia była chęć uniknięcia odpowiedzialności karnej, a co najmniej ukrycia okoliczności, która dodatkowo go obciążała tj. stanu nietrzeźwości w jakim się znajdował. Należy zwrócić uwagę, że T. S. w treści swojej relacji wskazał również, że w reakcji na oburzenie oskarżonego wezwaniem Policji, jeden z mężczyzn, który zapytał czy wezwać pomoc zapytał go „a co się boisz, pijany jesteś, czy coś piłeś”, oskarżony odpowiedział „że trochę wypił”. Świadek zeznał również, że on nie pytał oskarżonego co pił i w jakich ilościach „bo po tym on właśnie uciekł w pole” (k. 31v).

Reasumując stwierdzić należy, że – zdaniem Sądu Okręgowego – Sąd I instancji nie popełnił mających wpływ na treść wyroku uchybień ani na etapie gromadzenia, ani oceny zgromadzonych dowodów. Ocena ta nie wykazuje nadto błędów natury faktycznej ( niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) oraz logicznej ( błędów rozumowania i wnioskowania), a także nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tym samym pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.

Wbrew zarzutowi apelującego Sąd Rejonowy nie dopuścił się również obrazy prawa materialnego tj. art. 11§1 k.k. dokonując oceny prawno – karnej zachowania oskarżonego i przyjmując, że dopuścił się on dwóch odrębnych czynów z art. 178a§1 k.k. i z art. 177§1 k.k. w zw. z art. 178§1 k.k.

Jak wskazał Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 28 marca 2002 roku (sygn. akt I ZP 4/02, OSNKW 2002/ 5- 6/37) zachowanie sprawcy, kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, stanowi dwa odrębne czyny zabronione – jeden określony w art. 178a§1 lub 2 k.k., drugi zaś – w art. 177§1 lub 2 k.k. w związku z art. 178§1 k.k. Ewentualna redukcja ocen prawnokarnych powinna zostać dokonana – z uwzględnieniem okoliczności konkretnego przypadku – przy przyjęciu, iż występek zakwalifikowany z art. 178a§1 lub 2 k.k. stanowi współukarane przestępstwo uprzednie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy takiej redukcji prawnokarnej nie sposób jednak przyjąć zważywszy, że K. B. znajdując się w stanie nietrzeźwości poruszał się trasą łączącą dwa większe ośrodki na tym terenie: D. i S.. Biorąc nawet pod uwagę jedynie to, że spożył znaczne ilości alkoholu w miejscowości S. – jak sam przyznał – do miejsca wypadku przejechał następnie ponad 3 km (miejscowości S. i K. są oddalone o ok. 3,4 km, a do wypadku doszło za K.). W miejscowości S., z przystanku (...), już po spożyciu znacznej ilości alkoholu zabrał pasażerkę – pokrzywdzoną M. W.. W tym stanie przejechał dwie miejscowości: W. i K., po czym naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym doprowadził do wypadku.

Powyższe – wbrew zarzutowi oskarżonego – dawało pełną podstawę do przypisania mu dwóch odrębnych czynów.

W ocenie Sądu Okręgowego, na uwzględnienie zasługuje natomiast zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej przez Sąd I instancji oskarżonemu K. B..

Jakkolwiek bowiem Sąd I instancji wziął pod uwagę zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające tego sprawcę, istotne z punktu widzenia art. 53 k.k., to nie nadał im należytego znaczenia.

Wprawdzie nie może budzić wątpliwości, że K. B. jest osobą zdemoralizowaną, lekceważąco podchodzącą do obowiązujących norm prawnych, wielokrotnie karaną, która dopuściła się czynów o znacznej społecznej szkodliwości i winna ponieść dolegliwą karę. Wskazać również należy, że oskarżony dopuścił się czynu powodującego poważne konsekwencje dla zdrowia pokrzywdzonej. Tym niemniej nie może umknąć uwadze, że obrażenia jakich doznała M. W. wskutek wypadku będącego efektem zachowania oskarżonego naruszyły prawidłowe funkcjonowanie czynności jej ciała i rozstrój zdrowia trwający powyższej 7 dni. Jak wskazała na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2013 roku biegła M. D. gdyby operacja, jaka miała miejsce po wypadku, udała się po pewnym okresie czasu (około pół roku) pokrzywdzona mogłaby poruszać się o własnych siłach. Objawy porażenia nastąpiły po operacji. Dlatego też nie sposób przy wymiarze kary obciążyć oskarżonego konsekwencjami za nieodwracalne skutki dla zdrowia pokrzywdzonej, co stało się udziałem Sądu Rejonowego. Mając nadto na uwadze fakt, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, a także wyraził żal i skruchę, w ocenie Sądu Okręgowego, karą należycie uwzględniającą wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia art. 53 k.k. winna być kara łagodniejsza od wymierzonej przez Sąd I instancji (wymierzył on za I czyn karę 1 roku pozbawienia wolności, za II czyn karę 4 lat pozbawienia wolności i karę łączną 4 lat pozbawienia wolności).

Dlatego też zaskarżony wyrok należało zmienić w ten sposób, że orzeczoną w punkcie 1 sentencji wyroku karę pozbawienia wolności złagodzić oskarżonemu do 8 (ośmiu) miesięcy, karę orzeczoną w punkcie 2 sentencji wyroku karę pozbawienia wolności złagodzić oskarżonemu do 3 ( trzech ) lat, jednocześnie uchylić rozstrzygnięcie z pkt. 3 sentencji wyroku i na mocy art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. orzec wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 3 (trzech) lat.

Tak ukształtowane kary jednostkowe – w ocenie Sądu Okręgowego – są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości dowiedzionych oskarżonemu czynów i jednocześnie winny one spełnić pokładane w nich cele zapobiegawcze, wychowawcze oraz potrzeby w zakresie oddziaływania społecznego. Należy także podkreślić, że surowość wymierzonych kar zwiększają także orzeczone przez Sąd I instancji i nie budzące zastrzeżeń, zwłaszcza odnośnie ich wymiaru, środki karne.

Sąd Okręgowy podzielił również stanowisko Sądu Rejonowego, że ze względu na bliskość przedmiotowo – czasową obu popełnionych przez K. B. czynów, karę łączną należało wymierzyć w oparciu o zasadę absorpcji (stąd wymierzył karę łączną 3 lat pozbawienia wolności).

W tym stanie rzeczy, nie dopatrując się innych uchybień w zaskarżonym wyroku, w pozostałym zakresie należało go utrzymać w mocy.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto na mocy § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, z późn. zm).

Na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., z powodu sytuacji majątkowej oskarżonego skazanego na bezwzględną karę pozbawienia wolności, zwolniono go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.