Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Biskupcu I Wydział Cywilny, w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2017 r. w B.

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.625,73 zł (dwa tysiące sześćset dwadzieścia pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami umownymi od dnia 24 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Znosi wzajemnie koszty procesu pomiędzy stronami.

IV.  Nadaje wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej K. K. kwoty
5.092,58 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych od dnia 24 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, a także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana K. K. oraz (...) Bank S.A. zawarli w dniu 14 marca 2007 r. umowę bankową o numerze (...), na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tejże umowie. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. W następstwie powyższego, wobec niedotrzymania przez stronę pozwaną warunków określonych w umowie, (...) Bank S.A. wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty pieniężnej. Jednocześnie w treści wezwania (...) Bank S.A. poinformował stronę pozwaną, że w przypadku niewypełnienia obowiązków określonych w treści wezwania przedmiotowa wierzytelność zostanie przelana na rzecz Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty. Strona pozwana pomimo upływu wyznaczonego terminu nie dokonała zapłaty, wobec czego w dniu 2 kwietnia 2014 r. (...) Bank S.A. zawarła z Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy bankowej o numerze (...). Przeniesienie przedmiotowej wierzytelności nastąpiło na podstawie art. 509 § 1 i 2 i nast. ustawy z dnia 23.04.1964 r. - Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 380), a jego potwierdzeniem, była wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji. Dnia 20 sierpnia 2014 r. strony zawarły, na czas oznaczony, pierwszą umowę ugody. Strona pozwana dokonała na rzecz strony powodowej wpłat w łącznej wysokości 1.330,00 zł. Na poczet kwoty bazowej ugody z dnia 20 sierpnia 2014 r., tj. 6.078,04 zł zaliczono wpłaty w wysokości 924,50 zł. Tym samym do zapłaty pozostało 5.153,54 zł. Na poczet odsetek umownych, naliczanych zgodnie z postanowieniami ugody od kwoty niespłaconej kwoty bazowej ugody z dnia 20 sierpnia 2014 r. zarachowano wpłaty w wysokości 405,50 zł. Dnia 17 sierpnia 2015 r. strony zawarły, na czas oznaczony, drugą umowę ugody, w której strona pozwana uznała tak co do zasady jak i wysokości roszczenie wynikające z pierwszej, niewykonanej umowy ugody w wysokości 5.257,13 zł. Zadłużenie strony pozwanej, stanowiące wartość przedmiotu sporu, wynosi na dzień złożenia pozwu 5.092,58 zł. Na kwotę 5.092,58 zł składają się nieuiszczona kwota bazowa wynikająca z umowy ugody z dnia 17 sierpnia 2015 r. w wysokości 4.839,23 zł, kwota 253,35 zł - suma zapadłych odsetek umownych naliczonych za czas trwania drugiej umowy ugody oraz skapitalizowane odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Odsetki umowne za czas trwania drugiej umowy ugody zostały obliczone zgodnie z jej postanowieniami, tj. od pozostałej do zapłaty kwoty kapitałowej drugiej ugody, będącej równocześnie pozostałą do zapłaty kwotą wierzytelności nabytej od wierzyciela pierwotnego (pozew k. 19-21).

Pozwana K. K. nie złożyła odpowiedzi na pozew. Na rozprawie w dniu 22 września 2017 r. wskazała, że spłacała należność dla powoda, z tym kwotę 2.000,00 zł, a według jej wyliczeń winna jest powodowi kwotę około 2.800,00 zł. Następnie przedstawiła informację od firmy (...) reprezentującej powoda o aktualnej kwocie do zapłaty i wskazała, że to właśnie kwota 2.625,73 zł pozostała jej do spłaty (k. 49-50).

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Pozwana K. K. (uprzednio Ś.) zawarła 14 marca 2017 r. z (...) Bank (...) S.A. umowę o numerze (...), z której warunków w całości się nie wywiązała.

Na podstawie uchwały z 8 września 2010 r. nastąpiło połączenie w trybie art. 492 § 1 pkt 1) kodeksu spółek handlowych poprzez przejecie całego majątku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. przez (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W..

(bezsporne)

Dnia 02 kwietnia 2014 r. (...) Bank S.A. z siedzibą we W. zawarł z Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. reprezentowanym przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych Spółka Akcyjna z (...) we W. umowę przelewu wierzytelności.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności k. 26-29 v. wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy k. 30)

W dniu 20 sierpnia 2014 r. Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. reprezentowany przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych Spółka Akcyjna z (...) we W. w imieniu którego działał (...) S.A. z siedzibą we W. w oparciu o pełnomocnictwo
z 7 grudnia 2012 r. zawarł z K. Ś. (1) ugodę dotyczącą ratalnej spłaty zobowiązania wynikającego z umowy nr (...).

Dnia 17 sierpnia 2015 r. Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. reprezentowany przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych Spółka Akcyjna z (...) we W. w imieniu którego działał (...) S.A. z siedzibą we W. w oparciu o pełnomocnictwo z 1 lipca 2015 r. zawarł z K. Ś. (2) ugodę, o numerze sprawy PSA/1/72100, w której pozwana uznała co do zasady i co do wysokości roszczenie wynikające z pierwszej, niewykonanej umowy ugody opiewające na łączną kwotę 5.257,13 zł, na którą składały się:

a) kwota kapitałowa ugody w wysokości 5.153,54 zł z tytułu pozostałej do spłaty wierzytelności nabytej od wierzyciela pierwotnego,

b) kwota 88,06 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych zgodnie z ugodą z 20 sierpnia
2014 r.,

c) kwota 15,53 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w wysokości równej czterokrotności stopy lombardowej naliczonych od dnia 16 lipca 2015 r. 27 lipca 2015 r.

(dowód: ugoda z dnia 20.08.2014 r. k. 31-32, ugoda z dnia 17.08.2015 r. k. 33-36)

Pismem z dnia 03 marca 2016 r. (...) S.A. z siedzibą we W. działając w imieniu Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. powołując się na numer sprawy PSA/1/72100 wypowiedział pozwanej ugodę z 17 sierpnia 2015 r. z uwagi na brak spłaty 3 pełnych rat ugody.

(dowód: wypowiedzenie k. 37-38)

Pozwana dokonywała nieregularnych wpłat, także po wniesieniu powództwa, na rzecz powoda wskazując zasadniczo w tytułach tych wpłat numer sprawy PSA/1/72100.

(okoliczność niezaprzeczona)

(...) S.A. działając w imieniu Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. w dniu 22 września 2017 r. zawiadomił pozwaną o jej aktualnej kwocie zobowiązania wynikającej z umowy z 14 marca 2007 r. o numerze (...) w sprawie PSA/1/72100 wskazując kwotę 2.625,73 zł.

(dowód: wydruk maila przesłanego przez (...) S.A. 22 września 2017 r. k. 48)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Bezsporne w sprawie jest, że pozwana zawarła z (...) Bank (...) umowę bankową, której nie dotrzymała, zaś ugodami z 20 sierpnia 2014 r. i 17 sierpnia 2015 r. uznała roszczenie wynikające z tej umowy wobec powoda Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. reprezentowanego przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych Spółka Akcyjna z (...) we W. w imieniu którego działał (...) S.A. z siedzibą we W..

W odniesieniu do dokumentów prywatnych, w rozumieniu art. 245 k.p.c., złożonych do akt niniejszej sprawy Sąd przyznał im walor prawdziwości, uwzględniając że stanowią one jedynie dowód tego, że określona osoba złożyła oświadczenie w nich zawarte. Ich prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu, a żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich prawdziwości. Podkreślić należy, iż złożone do akt sprawy dokumenty prywatne zgodnie z art. 245 k.p.c., stanowiły jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Z dokumentem prywatnym - definiowanym w nauce jako każdy dokument pisemny, niespełniający kryteriów dokumentu urzędowego - art. 245 k.p.c. wiąże obalane domniemanie jego prawdziwości i autentyczności pochodzenia zawartego w nim oświadczenia od wystawcy który go własnoręcznie podpisał (por. orzeczenie SN z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82, niepubl.; orzeczenie SN z dnia 27 czerwca 2000 r., I CKN 288/00, Prok. i Pr. 2000, nr 11, poz. 32, por. uzasadnienie orzeczenia SN z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, niepubl.; uzasadnienie orzeczenia SN z dnia 6 listopada 2002 r., I CKN 1280/00, niepubl.). Podkreślić należy, iż dokumentom prywatnym, w przeciwieństwie do dokumentów urzędowych (art. 244 k.p.c.) ustawa nie nadaje waloru dowodu, iż okoliczności stwierdzone w oświadczeniu są zgodne z prawdą. Dokument prywatny nie korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w nim oświadczeń, każda zaś osoba mająca w tym interes prawny może twierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82).

Pozwana nie kwestionowała zasadności dochodzonej kwoty jednakże wskazywała, że żądanie określone w pozwie jest nieaktualne z uwagi na dokonywane przez nią wpłaty. Na dowód czego przedstawiła dowody wpłat na łączną kwotę 1250,00 zł i podawała, że nie jest w posiadaniu wszystkich potwierdzeń. Dodatkowo przedłożyła mailową informację z (...) S.A. o wysokości aktualnego zadłużenia, opiewającego na dzień 22 września 2017 r. na kwotę 2.625,73 zł.

Zgodnie z art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Przyjmuje się, że uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 r., III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60). Uznanie powództwa odnosi się zarówno do podstawy prawnej jak i faktycznej zgłoszonego żądania i stanowi akt dyspozycyjny podlegający kontroli sądu, tylko z punktu widzenia powyżej wymienionych przesłanek z art. 213 § 2 kpc. Innymi słowy poprzez uznanie powództwa pozwany uznaje nie tylko samo żądanie powoda, ale także przytoczone przez niego okoliczności faktyczne, a kryteria kontroli sądu w takiej sytuacji odnoszą się jedynie do skutków prawnego uznania, a nie do okoliczności faktycznych sprawy. Jak wyraził to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
22 lutego 2010 r. (w sprawie o sygn.. IV CSK 436/09) „sąd jest obecnie związany uznaniem powództwa, chyba, że jest ono sprzeczne z prawem, przez co rozumie się sprzeczność z przepisami bezwzględnie obowiązującymi, albo zmierza do obejścia prawa lub jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Jeżeli żadna z tych okoliczności nie zachodzi sąd jest obowiązany wydać wyrok zgodny z uznaniem powództwa, bez względu na to, czy uznanie znajduje uzasadnienie w okolicznościach sprawy." Uznanie powództwa w rozumieniu
art. 213 § 2 kpc zakłada bowiem stwierdzenie istnienia dochodzonego roszczenia, a tym samym wystąpienie wszystkich przesłanek kreujących jego byt prawny.

Powód nie wskazał okoliczności, które by ukazywały, że zadłużenie po stronie pozwanej występuje i jest zasadne w całej określonej w pozwie wysokości.

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty w postaci dowodów wpłat okazanych przez pozwaną, jak również informacji mailowej od podmiotu, który od początku przejęcia tej wierzytelności reprezentował powoda.

Mając powyższe na uwadze, została zasądzona kwota 2.625,73 zł wraz odsetkami umownymi zgodnie z żądaniem pozwu (punkt I wyroku). W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone albowiem w tej części roszczenie zostało spłacone.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 100 zd. 1 kpc, znosząc je wzajemnie z uwagi na częściowe uwzględnienie żądania.

Zasadniczo uznaje się, że zapłata roszczenia po wniesieniu powództwa skutkować będzie przyjęciem, że na dzień wniesienia powództwa roszczenie było zasadne w całości i dłużnik w takiej sytuacji traktowany jest jako osoba przegrywająca sprawę i to jego obciąża się kosztami procesu. Z taką sytuacją, niewątpliwie częściowo, mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie. Jednakże Sąd uznał, że powód wobec częściowej spłaty roszczenia winien był cofać powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia, a skoro tego nie uczynił, to świadomie narażał się na częściowe oddalenie powództwa, czyli przegranie sprawy, co również musiało przełożyć się na rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu, tym bardziej, że z żądanych 5.092,58 zł zasądzono niewiele ponad połowę (tj. kwotę 2.625,73 zł).

W pkt IV Sąd na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 kpc nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na to, iż roszczenie zostało uznane przez pozwaną.