Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Teresa Czajewska

w obecności protokolanta sekretarza sądowego Joanny Woźniak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2017 roku

na rozprawie

sprawy D. H., syna M. i B., z domu K., urodzonego (...) w Ł.

oskarżonego o to, że:

w dniu 19 grudnia 2016r. w K. woj. (...) nie stosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin – Zachód sygn. akt IV K 410/14 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 48 miesięcy, tj. od dnia 25.02.2015r. do 25.02.2019r. w ten sposób, że kierował po drodze publicznej samochodem osobowym m-ki V. (...) nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 244 k.k.

I.  uznaje oskarżonego D. H. za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 244 k.k. w brzmieniu obwiązującym przed dniem 1 czerwca 2017 roku i za to na podstawie art. 244 k.k. w brzmieniu obwiązującym przed dniem 1 czerwca 2017 roku skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, orzekając terapeutyczny system jej wykonania;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu; w pozostałej części zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych ustalając, iż wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 224/17

UZASADNIENIE

D. H. został oskarżony o to, że w dniu 19 grudnia 2016 roku w K. woj. (...), nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin Zachód sygn. akt VI K 410/14 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 48 miesięcy, tj. od dnia 25.02.2015 r. do 25.02.2019 r. w ten sposób, że kierował po drodze publicznej samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), to jest o czyn z art. 244 k.k.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 grudnia 2016 roku funkcjonariusze Komisariatu Policji w K. zatrzymali do kontroli samochód V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na drodze publicznej, trasie (...)w miejscowości K.. Kierowcą pojazdu, po wylegitymowaniu, okazał się być D. H., w stosunku do którego Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie wyrokiem z dnia 17 lutego 2015 roku w sprawie o sygn. akt VI K 410/14 orzekł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, który obowiązuje od dnia 25.02.2015 roku do dnia 25.02.2019 roku.

D. H. ma 31 lat, z zawodu jest kucharzem i w tym charakterze pracuje uzyskując miesięczny dochód w wysokości 1300 zł, na utrzymaniu ma żonę i dziecko w wieku pięciu lat, leczy się psychiatrycznie, w czasie popełnienia przypisanego mu czynu miał jednak zachowaną pełną zdolność do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, był dotychczas wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w tym z art. 177 § 1 k.k. i z art. 178 a § 1 k.k., jak również z art. 244 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego k. 6, zeznań świadka M. S. k.15v, odpisu wyroku Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie z dnia 17 lutego 2015 roku sygn. akt VI K 410/14 k.21, opinii sądowo – psychiatrycznej k.49-51, danych osobopoznawczych k.25, danych o karalności oskarżonego k. 17-18, 83-84.

Oskarżony D. H. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zazwyczaj ma kierowcę, ponieważ jego prawo jazdy zostało zatrzymane, jednak nie pamięta kiedy, tego dnia odwoził koleżankę z P. do L., wcześniej natomiast pił alkohol. Przyznał, że wiedział, że miał zakaz prowadzenia pojazdów.

Wyjaśnienia oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości, należy je uznać za szczere i wiarygodne, korespondują one z całością materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym zwłaszcza z zeznaniami świadka M. S. (funkcjonariusza Policji, który dokonał zatrzymania oskarżonego).

Należy podkreślić, że w niniejszej sprawie wina oskarżonego oraz okoliczności popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu nie budziły najmniejszych wątpliwości.

D. H. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa opisanego w art. 244 k.k., nie zastosował się bowiem do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów, który jest wymieniony w treści tego przepisu.

Oskarżony w chwili popełniania tego czynu osiągnął wiek umożliwiający ponoszenie odpowiedzialności karnej, a w czasie popełnienia przestępstwa miał zachowaną pełną poczytalność, jak wynika bowiem z treści opinii sądowo-psychiatrycznej D. H. w okresie zarzucanego mu czynu mógł prawidłowo rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Oskarżony w ocenie biegłych nie jest osobą chorą psychicznie, ani upośledzoną umysłowo, rozpoznano u niego natomiast zespół uzależnienia od kilku substancji psychoaktywnych oraz specyficzne zaburzenia osobowości – osobowość dyssocjalną. W ocenie biegłych ponadto istnieje znaczne prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego podobnego czynu z powodu rozpoznanego u niego uzależnienia od wielu substancji psychoaktywnych i choć nie jest konieczne umieszczenie go w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym celem zapobieżenia jego popełnieniu, to jednak w ocenie biegłych wymaga on podjęcia terapii odwykowej np. w warunkach zakładu karnego.

Mając powyższe na uwadze należy przyjąć, iż nie ma żadnych przeszkód by móc przypisać oskarżonemu winę.

Odnosząc się natomiast do wymiaru kary podkreślić należy, że z uwagi na wielokrotną dotychczasową karalność oskarżonego tylko kara pozbawienia wolności mogła spełnić swoje cele w zakresie jej wychowawczego i prewencyjnego oddziaływania.

D. H. był karany w 2007 roku za przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, następnie w 2012 roku za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. również na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, w roku 2013 oskarżony skazany został za czyn z art. 244 k.k. na karę grzywny, następnie w 2015 roku ponownie prowadził na drodze publicznej pojazd mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości, co skutkowało skazaniem z art. 178 § 4 k.k. na karę bezwzględną 8 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara nie odniosła pożądanego rezultatu i ponownie w 2017 roku D. H. został skazany za przestępstwo z art. 178 a § 4 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., jak również w tym samym roku kolejny raz za czyn z art. 244 k.k.

Mając powyższe na uwadze nie sposób przyjąć, by w stosunku do osoby oskarżonego można było sformułować pozytywną prognozę kryminologiczną. Jak pokazuje historia dotychczasowych skazań oskarżonego kary wobec niego orzekane nie przynosiły żadnego rezultatu i nie wdrażały oskarżonego do poszanowania porządku prawnego. Na uwagę zasługuje również ocena biegłych, którzy stwierdzili u opiniowanego bezwzględne nieliczenie się z uczuciami innych osób, silną i utrwaloną postawę nieodpowiedzialności i lekceważenia społecznych norm, reguł i zobowiązań, niezdolność przeżywania poczucia winy i wykorzystywania doświadczeń, a w szczególności doświadczanych kar.

Mając powyższe na uwadze, jak również 9-krotną dotychczasową karalność oskarżonego, w tym 4-krotnie za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji oraz 2-krotnie za przestępstwo z art. 244 k.k., nie ma podstaw do orzeczenia ani kary łagodniejszego rodzaju, ani warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary czterech miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze, pomimo jej wymierzenia bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 czerwca 2017 roku), będzie dla oskarżonego wystarczającą dolegliwością i spełni swoje cele w zakresie jej wychowawczego oddziaływania.

Mając zaś na uwadze opinię biegłych, którzy stwierdzili u oskarżonego uzależnienie od kilku substancji psychoaktywnych, zasadnym było orzec terapeutyczny system wykonania kary pozbawienia wolności, uwzględniając potrzebę poddania oskarżonego odpowiedniej terapii.

Z uwagi zaś na sytuację materialną oskarżonego oraz ze względu na orzeczenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności Sąd obciążył skazanego kosztami postępowania w niniejszej sprawie tylko częściowo, w pozostałej zaś części zwolnił go od obowiązku ich uiszczenia, ustalając, iż wchodzące w ich skład wydatki poniesie Skarb Państwa.