Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa K. B. (1)

przeciwko P. D.

o zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego P. D. na rzecz powódki K. B. (1) kwotę 309,03 zł (słownie: trzysta dziewięć złotych i trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 300 zł od dnia 11 czerwca 2016r.; z uwzględnieniem zmiennej stopy procentowej odsetek ustawowych do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 130 zł (słownie: sto trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka K. B. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego P. D. kwoty 309,03 złote tytułem kaucji mieszkaniowej, powiększonej o skapitalizowane odsetki wpłaconej z związku z najmem lokalu pozwanego przez powódkę, która to kwota nie została powódce zwrócona.

Pozwany P. D. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł, iż kaucja została wydana na naprawienie mechanizmu zamykania okna, uszkodzonego przez powódkę oraz zwiększone koszty zużycia wody w trakcie zamieszkiwania przez powódkę.

Sąd ustalił, co następuje

W dniu 4 lipca 2015 roku w T. strony zawarły pisemną umowę najmu na czas określony, tj. do dnia 30 grudnia 2015 roku lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Lokal składa się z dwóch pokoi, kuchni i łazienki. Powódka zamieszkiwała tam już przez około rok wcześniej, na podstawie wcześniejszych umów najmu. Strony nie sporządziły protokołu zdawczo-odbiorczego. Powódka przekazała pozwanemu kwotę 300 złotych kaucji na pokrycie kosztów usunięcia ewentualnych szkód w substancji lokalu lub ponadnormatywnych kosztów zużycia mediów. Czynsz wynosił 820 złotych i obejmował opłaty na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, która administrowała na tym osiedlu.

Powódka początkowo zamieszkiwała sama. Po około miesiącu wprowadził się tam jej narzeczony Z. T.. Substancja lokalu była w dobrym stanie, za wyjątkiem 30-letnich okien drewnianych, które były wyjątkowo nieszczelne, co w okresie zimowym powodowało konieczność ich prowizorycznego uszczelnienia kocami. Szczególnie zużyte było okno balkonowe. Okna zamykały się na proste haczyki. Nie posiadały typowego mechanizmu do ich otwierania. Kwalifikowały się do wymiany. Powódka opuściła mieszkanie zgodnie z umową. Pozwany tylko pobieżnie obejrzał mieszkanie w chwili jego przejęcia. Strony ponownie nie sporządziły żadnego protokołu. Pozwany nie zwrócił kaucji powódce po zakończeniu najmu. Nie kierował jednak przed procesem zarzutów uszkodzenia czy zużycia czegokolwiek w mieszkaniu. Po wyprowadzeniu się powódki z lokalu pozwany przeprowadził w nim całościowy remont.

Pismem poleconym z dnia 15 czerwca 2016 roku powódka wezwała pozwanego do zwrotu kaucji, jednak bezskutecznie.

/Dowód:

-zeznania świadków:

E. M.-k. 102 akt, Z. T.-k.103 akt,

-przesłuchanie stron:

powódki K. B. (1)-k.103-104 akt, pozwanego P. D.-częściowo-k.104 akt,

-dokumenty:

umowa najmu-k.10-13 akt, wezwanie do zapłaty z dowodem nadania-k.8,9 akt/.

Sąd zważył, co następuje

Sąd uznał za wiarygodne zeznania obojga świadków, którzy opisali stan techniczny mieszkania, a w szczególności okien w lokalu w okresie zamieszkiwania przez powódkę. Ich zeznania są spójne, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondują. Są także zgodne z treścią zeznań powódki. W ocenie Sądu w pełni zasługują one na wiarę.

Podobnie Sąd ocenił zeznania powódki K. B. (1), złożone w charakterze strony na rozprawie. Są one spójne logiczne, zgodne z treścią dokumentów oraz zeznań opisanych powyżej świadków.

Oceniając zeznania pozwanego P. D., Sąd uznał je za częściowo wiarygodne. Sąd nie dał im wiary w zakresie stanu okien w lokalu. Zostało bowiem wykazane w sprawie, iż okna były w stanie wyeksploatowanym i kwalifikowały się wyłącznie do wymiany. Pozwany nie udowodnił przy tym, iż to powódka uszkodziła lub w jakikolwiek inny sposób pogorszyła stan okien czy też haczyków służących do ich zamykania. Nawet gdyby w trakcie najmu lokalu przez powódkę doszło do znacznego pogorszenia stanu elementów stolarki okiennej w lokalu, to byłoby to uzasadnione naturalnym zużyciem 30-letnich okien. Pozwany nie wykazał także, iż w okresie korzystania z lokalu przez powódkę nastąpił wzrost kosztów zużycia wody. Pozwany podniósł w sprzeciwie od nakazu zapłaty, iż złoży na rozprawie dowody z dokumentów, świadczące o zwiększonym zużyciu wody w lokalu, ale żadnego dowodu na tę okoliczność faktycznie nie przedłożył. Ciężar udowodnienia faktu, iż miał prawo zatrzymać pobraną kaucję, obciążał w całości powoda, zgodnie z dyspozycją art. 6 kodeksu cywilnego.

Sąd uznał za wiarygodne dowody w postaci dwóch dokumentów, złożonych wraz z pozwem przez powódkę, których wiarygodności i autentyczności pozwany nie zakwestionował.

Powództwo jest całkowicie zasadne.

Po zakończeniu najmu powinno nastąpić rozliczenie stron także w zakresie pobranej przez pozwanego kaucji, która miała charakter zabezpieczający. Pozwany mógłby zatrzymać kaucję na warunkach określonych w umowie stron-przede wszystkim w sytuacji, gdyby poniósł koszty związane ze szkodą w jego mieniu lub wydatkowaniem zwiększonych kosztów utrzymania mieszkania-z przyczyn leżących po stronie powódki. Pozwany nie wykazał w żaden sposób w przedmiotowym procesie, iż zaistniały podstawy do zatrzymania kaucji. Pozwany nie wykazał nawet należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw, skoro nie przekazał ani nie odebrał lokalu protokolarnie. Jak wynika z zeznań obydwu stron, przejmując lokal od powódki, nawet go dokładnie nie obejrzał. W ocenie Sądu nie zaszła żadna przesłanka do uznania, iż pozwany miał prawo zatrzymać kwotę przedmiotowej kaucji. Powódka użytkowała mieszkanie prawidłowo, samemu borykając się z problemem, jakim były zużyte i wyjątkowo nieszczelne okna, co czyniło to mieszkanie niepełnowartościowym z punktu widzenia stanu jego substancji.

Wobec powyższego, Sąd na mocy art. 353 § 1 kodeksu cywilnego zasądził zwrot kaucji mieszkaniowej powódce przez pozwanego. Kwota ta została powiększona o kwotę skapitalizowanych odsetek za opóźnienie, prawidłowo naliczonych do dnia 10 czerwca 2016 roku. Ponadto Sąd zasądził dalsze odsetki za opóźnienie od kwoty niezwróconej kaucji.

Ponadto, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz pozwanej zwrot kosztów procesu-opłaty sądowej od pozwu oraz wykorzystanej części zaliczki na koszty dojazdu świadków, po myśli art. 98 § 1 kodeksu postępowania cywilnego.