Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 1751/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej Wojtaszko

Protokolant: Zbigniew Szpanowski

przy udziale prokuratora Mariusza Skwierawskiego z Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 5 listopada 2013 roku, 4 lutego 2014 roku, 11 lutego 2014 roku, 23 czerwca 2014 roku, 2 października 2014 roku, 8 stycznia 2015 roku, 7 maja 2015 roku, 26 stycznia 2016 roku, 16 września 2016 roku, 24 stycznia 2017 roku, 28 lutego 2017 roku, 21 lipca 2017 roku sprawy

1. E. C. (1), syna E. i L. z domu D., urodzonego (...) w G.,

2. J. P. , syna J. i H. z domu F., urodzonego (...) w C.,

oskarżonych o to, że:

I. w okresie od 13 sierpnia 2009 roku do 29 września 2009 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 67.984,87 złotych (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd pracowników ubezpieczyciela co do okoliczności powstania szkód w pojazdach marki T. (...) o nr rej. (...) i I. (...) o nr rej. (...) i wynikłych z nich skutków, i tak:

-: poprzez przyznanie w dniach 28 sierpnia 2009 roku oraz 29 września 2009 roku i wypłatę na rzecz E. C. (1) łącznej kwoty 38.234,87 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z polisy o numerze (...) wydanej do pojazdu marki I. (...) o nr rej. (...),
-: poprzez przyznanie w dniu 4 września 2009 roku i wypłatę na rzecz J. P. kwoty 29.750,00 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd, z polisy AutoCasco nr (...) wydanej do pojazdu marki I. (...) o nr rej. (...),

czym działali na szkodę (...) S.A., przy czym E. C. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 16 lutego 1996 roku do 24 kwietnia 1996 roku i od 7 czerwca 2007 roku do 20 lutego 2009 roku części kary z 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 13 grudnia 2000 roku o sygn. II K 114/97 za przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w stosunku do J. P. oraz przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w stosunku do E. C. (1);

3. T. B. (1) , syna G. i G. z domu M., urodzonego (...) w G.,

4. T. Ż. (1) , syna H. i W. z domu M., urodzonego (...) w O.,

oskarżonych o to, że:

II. w okresie od 23 września 2009 roku do 16 października 2009 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 43.141,42 złotych (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd pracowników ubezpieczyciela co do okoliczności powstania szkód w pojazdach marki T. (...) o nr rej. (...) i C. o nr rej. (...) i wynikłych z nich skutków, i tak:

-: poprzez przyznanie w dniu 15 października 2009 roku i wypłatę na rzecz A. N. (1) łącznej kwoty 35.591,42 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z polisy o numerze (...) wydanej do pojazdu marki C. o nr rej. (...),
-: poprzez przyznanie w dniu 16 października 2009 roku i wypłatę na rzecz M. Ż. kwoty 7.550,00 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd, z polisy (...) nr (...) wydanej do pojazdu marki C. o nr rej. (...),

czym działali na szkodę (...) S.A.,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

5. A. W. (1), syna J. i E. z domu K., urodzonego (...) w G.,

6. K. P. , syna M. i T. z domu K., urodzonego (...) w G.,

oskarżonych o to, że:

III. w okresie od 21 lutego 2010 roku do 23 marca 2010 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla K. D. (1), doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 9.927,85 złotych (...) S.A. poprzez wypłatę odszkodowania za uszkodzony pojazd marki R. o nr rej. (...) z polisy (...) o nr (...) wydanej do pojazdu marki B. o nr rej. (...), poprzez wprowadzenie w błąd pracowników ubezpieczyciela co do okoliczności powstania szkody w pojeździe marki R. o nr rej. (...) i wynikłych z niej skutków, czym działali na szkodę (...) S.A.,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

7. K. D. (1) , syna J. i Z. z domu G., urodzonego (...) w G.,

8. W. Z. (1) , syna A. i M. z domu G., urodzonego (...) w G.,

oskarżonych o to, że:

IV. w okresie od 5 marca 2010 roku do 12 marca 2010 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 26.833,96 złotych (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd pracowników ubezpieczyciela co do okoliczności powstania szkód w pojazdach marki T. (...) o nr rej. (...) i R. o nr rej. (...) i wynikłych z nich skutków, i tak:

-: poprzez przyznanie w dniu 12 marca 2010 roku i wypłatę na rzecz A. N. (1) łącznej kwoty 19.365,76 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki T. o nr rej. (...) z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z polisy o numerze (...) wydanej do pojazdu marki R. o nr rej. (...),
-: poprzez przyznanie w dniu 12 marca 2010 roku i wypłatę na rzecz K. D. (1) kwoty 7.468,20 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd, z polisy (...) nr (...) wydanej do pojazdu marki R. o nr rej. (...),

czym działali na szkodę (...) S.A.,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

a nadto K. D. (1) i

9. A. P. (1) , syna C. i M. z domu G., urodzonego (...) w G.,

oskarżonych o to, że:

V. w okresie od 5 lutego 2011 roku do 24 marca 2011 roku w S. i G., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili i usiłowali doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 16.462,07 złotych (...) S.A. oraz (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd pracowników ubezpieczycieli co do okoliczności powstania szkód w pojazdach marki M. o nr rej. (...) oraz R. o nr rej. (...) i wynikłych z nich skutków, i tak:

-: poprzez usiłowanie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i wypłatę na rzecz K. D. (1) kwoty 9.469,04 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki R. o nr rej. (...) z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z polisy nr (...) wydanej do pojazdu marki M. o nr rej. (...), ale zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania;
-: poprzez przyznanie w dniach 11 lutego 2011 roku i 24 marca 2011 roku i wypłatę na rzecz A. P. (1) kwoty 6993,03 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki M. o nr rej. (...), z polisy AutoCasco nr (...) wydanej do ww. pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

a nadto W. Z. (1) oraz

10. T. G. , syna M. i B. z domu C., urodzonego (...) w G.

oskarżonych o to, że:

VI. w okresie od 23 grudnia 2010 roku do 25 stycznia 2011 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 32.631,62 złotych (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd pracowników ubezpieczyciela co do okoliczności powstania szkód w pojazdach marki M. o nr rej. (...) oraz T. o nr rej. (...) i wynikłych z nich skutków, i tak:

-: poprzez usiłowanie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i wypłatę na rzecz T. G. kwoty 19.966,69 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki M. o nr rej. (...) z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z polisy nr (...) wydanej do pojazdu marki T. o nr rej. (...),
-: poprzez usiłowanie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i wypłatę na rzecz W. Z. (1) kwoty 12.664,94 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki T. o nr rej. (...) z polisy ubezpieczenia AutoCasco nr (...) wydanej do ww. pojazdu;

ale zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania, czym działali na szkodę (...) S.A.

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

11. M. Z. (1) , z domu M., córkę S. i B. zd. B., urodzonej (...) w L.,

12. A. Ż. (1) , z domu B., córkę J. i J. z domu M., urodzonej (...) w E.,

oskarżonych o to, że:

VII. w okresie od 12 lipca 2010 roku do 23 lipca 2010 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 49.650,10 złotych (...) S.A. poprzez wprowadzenie w błąd pracowników ubezpieczyciela co do okoliczności powstania szkód w pojazdach marki T. o nr rej. (...) i R. o nr rej. (...) i wynikłych z nich skutków, i tak:

-: poprzez przyznanie w dniu 20 lipca 2010 roku i wypłatę na rzecz M. Z. (1) łącznej kwoty 29.657,34 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki T. o nr rej. (...) z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z polisy o numerze (...) wydanej do pojazdu marki R. o nr rej. (...),
-: poprzez przyznanie w dniu 23 lipca 2010 roku i wypłatę na rzecz A. W. (2) kwoty 19.992,76 złotych przez (...) S.A. z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd R. o nr rej. (...), z polisy (...) nr (...) wydanej do ww. pojazdu,

czym działały na szkodę (...) S.A.,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.

1. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego E. C. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 2 (słownie: dwóch) lat pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (słownie: sto) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

2. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego J. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku i 4 (słownie: czterech) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (słownie: sto) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 30 (słownie: trzydzieści) złotych;

3. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonych E. C. (1) i J. P. środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem poprzez solidarną zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedziba w Ł. kwoty 49.984,87 (słownie: czterdzieści dziewięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt cztery i 87/10) złotych;

4. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do :

- oskarżonego E. C. (1) w pkt 1 wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 4 (słownie: czterech) lat tytułem próby

- oskarżonego J. P. w pkt 2 wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (słownie: trzech) lat tytułem próby;

5. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego T. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie II aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w okresie od 23 września 2009 roku do 21 października 2009 roku oraz z tym odmiennym ustaleniem, iż odszkodowanie M. Ż. przyznano w dniu 01 października 2009 i wypłacono w dniu 21 października 2009 roku oraz, że miejsce kwoty 43.141,42 złotych przyjmuje kwotę 42.431,42 zł , a w miejsce 7.550,00 zł kwotę 6.840,00 zł, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku i 4 (słownie: czterech) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 80 (słownie: osiemdziesiąt) złotych;

6. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego T. Ż. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie II aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w okresie od 23 września 2009 roku do 21 października 2009 roku oraz z tym odmiennym ustaleniem, iż odszkodowanie M. Ż. przyznano w dniu 01 października 2009 i wypłacono w dniu 21 października 2009 roku oraz, że w miejsce kwoty 43.141,42 złotych przyjmuje kwotę 42.431,42 zł , a w miejsce 7.550,00 zł kwotę 6.840,00 zł, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;;

7. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonych T. B. (1) i T. Ż. (1) środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem poprzez solidarną zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 42.431,42 (słownie: czterdzieści dwa tysiące czterysta trzydzieści jeden i 42/10) złotych;

8. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do każdego z oskarżonych w pkt 5 i 6 wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (słownie: trzech) lat tytułem próby;

9. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego A. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie III aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

10. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego K. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie III aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

11. przy zastosowaniu art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonych A. W. (1) i K. P. środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem poprzez solidarną zapłatę na rzecz Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 9.927,85 (słownie: dziewięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia siedem i 85/100) złotych;

12. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do każdego z oskarżonych w pkt 9 i 10 wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (słownie: dwóch) lat tytułem próby;

13. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego K. D. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie IV aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku i 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

14. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego W. Z. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie IV aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku i 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

15. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonych K. D. (1) i W. Z. (1) środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem z punktu IV aktu oskarżenia poprzez solidarną zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedziba w Ł. kwoty 26.833,96 (słownie: dwadzieścia sześć tysięcy osiemset trzydzieści trzy i 96/100) złotych;

16. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego K. D. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie V aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku i 3 (słownie: trzech) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

17. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego A. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie V aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 30 (słownie: trzydzieści) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

18. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonych K. D. (1) i A. P. (1) środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem z punktu V aktu oskarżenia poprzez solidarną zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedziba w Ł. kwoty 6.993,03 (słownie: sześć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt trzy i 03/100) złotych;

19. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonego A. P. (1) w pkt 17. wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (słownie: dwóch) lat tytułem próby;

20. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego K. D. (1) w punkcie 13 i 16 wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i w ich miejsce wymierza oskarżonemu K. D. (1) karę łączną 2 (słownie: dwóch) lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 80 (słownie: osiemdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

21. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonego K. D. (1) w pkt 20. wyroku kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 4 (słownie: czterech) lat tytułem próby;

22. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego W. Z. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie VI aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na przy zastosowaniu art. 14§1 k.k. mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku i 3 (słownie: trzech) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

23. oskarżonego T. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego w punkcie VI aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na przy zastosowaniu art. 14§1 k.k. mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku i 3 (słownie: trzech) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

24. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonego T. G. w pkt 23. wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (słownie: dwóch) lat tytułem próby;

25. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego W. Z. (1) w punkcie 14 i 22 wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i w ich miejsce wymierza oskarżonemu W. Z. (1) karę łączną roku i 10 (słownie: dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 80 (słownie: osiemdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

26. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonego W. Z. (1) w pkt 25. wyroku kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (słownie: trzech) lat tytułem próby;

27. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżoną M. Z. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego w punkcie VII aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżona działała w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżoną na karę roku i 3 (słownie: trzech) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonej karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

28. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżoną A. Ż. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego w punkcie VII aktu oskarżenia czynu z tym dodatkowym ustaleniem, iż oskarżona działała w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czyn ten kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżoną na karę roku i 3 (słownie: trzech) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonej karę grzywny w wysokości 50 (słownie: pięćdziesiąt) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych;

29. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonych M. Z. (1) i A. Ż. (1) środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem poprzez solidarną zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 49.650,10 (słownie: czterdzieści dziewięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt i 10/100) złotych;

30. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do każdej z oskarżonych w pkt 27 i 28 wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (słownie: dwóch) lat tytułem próby;

31. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616§1 pkt 2 k.p.k. zasądza od oskarżonych T. B. (1), T. Ż. (1), W. Z. (1), T. G., M. Z. (1) i A. Ż. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego P.Z.U. S.A. z siedzibą w W. kwoty po 188,60 (słownie: sto osiemdziesiąt osiem i 60/100) złotych tytułem kosztów procesu;

32. na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art.627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art.2 ust.1 pkt 2 i 3, art. 3 ust. 1, art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądza od:

- oskarżonego E. C. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: dwa tysiące sto trzydzieści dwa i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 1300 (słownie: tysiąc trzysta),

- oskarżonego J. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 900 (słownie: dziewięćset) złotych,

- oskarżonego T. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 1100 (słownie: tysiąc sto) złotych,

- oskarżonego T. Ż. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem ½ wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 680 (słownie: sześćset osiemdziesiąt) złotych,

- oskarżonego A. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 680 (słownie: sześćset osiemdziesiąt) złotych,

- oskarżonego K. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 680 (słownie: sześćset osiemdziesiąt) złotych,

- oskarżonego K. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 1100 (słownie: tysiąc sto) złotych

- oskarżonego W. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 1100 (słownie: tysiąc sto) złotych,

- oskarżonego A. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych,

- oskarżonej M. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 800 (słownie: osiemset) złotych,

- oskarżonej A. Ż. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 800 (słownie: osiemset) złotych,

- oskarżonego T. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),01 (słownie: tysiąc siedemset pięćdziesiąt cztery i 01/100y) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 800 (słownie: osiemset) złotych,

Sygn. akt II K 1751/12

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 maja 2009 roku około godziny 20.50 w G., na Estakadzie K. doszło do zdarzenia drogowego z udziałem pojazdów T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowanym przez A. M., należącym do R. P. (1) oraz J. (...) o nr rejestracyjnym (...), kierowanym przez R. M., a należącym do A. K.. Kierujący pojazdem J. zjechał na pas ruchu, którym poruszał się pojazd T., zajeżdżając mu drogę i spychając go na barierki biegnące wzdłuż jezdni.

Szkoda z ubezpieczenia OC pojazdu J. została zgłoszona do (...) S.A. oddziału w S. w dniu 19 maja 2009 roku przez A. M.. W toku likwidacji szkody wykonano oględziny pojazdu poszkodowanego, w czasie których ujawniono uszkodzenia w postaci: wgniecionego w części prawej błotnika przedniego lewego, z zarysowaniami i otarciami w rejonie wgniecenia, z nawarstwieniem substancji barwy czerwonej o przebiegu poziomym, otarć zewnętrznej krawędzi lampy przedniej lewej, miejscowych śladów zarysowań i otarć o przebiegu poziomym na bocznej lewej części nakładki zderzaka przedniego, intensywnych śladów zarysowań i otarć z nawarstwieniem substancji barwy czarnej na bocznej prawej części tej nakładki, wyrwanej prawej dyszy spryskiwacza montowanej z prawej strony nakładki, braku zewnętrznej osłony lampy przeciwmgielnej prawej, wgniecenia prawej krawędzi metalowego wzmocnienia zderzaka przedniego, popękanych elementów mocowania obudowy oraz klosza lampy przedniej prawej, z widocznymi w części zewnętrznej śladami zarysowań i otarć z nawarstwieniem substancji barwy czarnej, pogiętego górnego metalowego wspornika lampy przedniej prawej, zagiętej do dołu przedniej części prawej krawędzi pokrywy komory silnikowej, wgniecionego błotnika przedniego prawego, pogiętego nadkola przedniego prawego, wygiętego metalowego uchwytu zbiornika płynu do spryskiwaczy, wyłamanego fragmentu obudowy rozdzielacza (...), wgniecionych drzwi przednich prawych, popękanego tworzywa poszycia kabiny po stronie prawej, uszkodzeń w przedniej części drzwi tylnych prawych, zarysowań i otarć w rejonie przedniej dolnej części błotnika tylnego prawego, zarysowania obręczy koła przedniego lewego oraz stan po zadziałaniu poduszki bocznej przedniego pasażera oraz poduszki kurtynowej prawej. Z tytułu przedmiotowej szkody wypłacone zostało odszkodowanie dla właściciela pojazdu T. (...) w wysokości 46.812,22 złotych.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. o nr 2009-09- (...) – k. 524-547/

W dniu 14 sierpnia 2009 roku oskarżony J. P., właściciel pojazdu I. (...) o numerze rejestracyjnym (...) dokonał zgłoszenia do (...) Spółka Akcyjna z/s w (...) S.A. w G. szkody komunikacyjnej z dnia 13 sierpnia 2009 rok domagając się wypłaty odszkodowania ze swojej polisy AutoCasco. Sprawa została zarejestrowana pod numerem (...).

Oskarżony, w opisie szkody, podał, że był sprawcą kolizji, do której doszło w dniu 13 sierpnia 2009 roku około godziny 16.00 w G., przy ulicy (...), gdy poruszał się drogą w kierunku K.. Wskazał, że na lewym łuku drogi zniosło jego pojazd na pobocze, gdzie uderzył jego prawą stroną o drzewa, a następnie pojazd zjechał na lewą stronę drogi i uderzył jadący z naprzeciwka inny samochód – T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Oskarżony podał, że w jego pojeździe doszło do uszkodzenia obu boków, natomiast w T. – prawego boku. Dokument w postaci zgłoszenia szkody komunikacyjnej został podpisany przez J. P..

W czasie oględzin pojazdu I. ujawniono na nim szereg uszkodzeń, które miały wynikać ze zgłoszonego zdarzenia. Na prawym boku pojazdu, po deklarowanym uderzeniu w pień drzewa, znalazły się uszkodzenia w postaci: wgniecionego błotnika przedniego prawego, rozbitych kierunkowskazów przednich prawych, wgniecionego słupka przedniego prawego, popękanej z prawej strony szyby czołowej, pogiętych drzwi przednich prawych z rozbitą w nich szybą, powgniatane poszycie prawego boku nadwozia na całej wysokości i długości, a w rejonie tych wgnieceń – widoczne ślady zarysowań i otarć o przebiegu poziomym, wyłamana część znajdującej się przed tylną osią okładziny dolnego pasa prawego boku nadwozia pojazdu. Na lewym boku, po deklarowanym kontakcie z samochodem T. (...), znajdował się wyłamany fragment znajdującej się za drzwiami kierowcy okładziny dolnego pasa lewego boku nadwozia, a w rejonie tego uszkodzenia ujawniono widoczne nieznaczne wgniecenie poszycia blachowego, częściowo wyczepiony z górnych mocowań fragment okładziny dolnego pasa lewego boku nadwozia z nieznacznym wgnieceniem poszycia blachowego, wyłamanie z mocowania odchylona na zewnątrz tylna część wykonanej z czarnego tworzywa okładziny krawędzi nadkola tylnego lewego, rozbity klosz tylnej lampy światła pozycyjnego lewego boku, otarcia tylnej części poszycia blachowego lewego boku oraz bocznej powierzchni klosza lampy tylnej lewej.

W związku ze zgłoszoną szkodą, w dniu 4 kwietnia 2009 roku, wydano decyzję o przyznaniu wypłaty odszkodowania w kwocie 29.750,00 złotych, które wypłacono na konto wskazane przez oskarżonego.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. o numerze (...) – załącznik do akt sprawy, zeznania K. L. - k. 193-194 oraz k. 1189-1190 i k. 1238/

Z tytułu tego samego zdarzenia, szkodę z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych samochodu I. (...), zgłosił do (...) S.A. w dniu 17 sierpnia 2009 roku oskarżony E. C. (1), który kierował pojazdem T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należącym do R. P. (1). E. C. (1) jako sprawcę kolizji wskazał J. P., załączając podpisane przez niego oświadczenie z dnia 13 sierpnia 2009 roku i wskazując w opisie szkody okoliczności zbieżne z tym, co podał drugi uczestnik zdarzenia. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

W toku likwidacji szkody dokonano oględzin pojazdu poszkodowanego, z których wynikało, że na pojeździe T. (...) znajdują się uszkodzenia: nakładki zderzaka tylnego w części narożnikowej i lewej w postaci otarć z nawarstwieniem substancji barwy czerwonej o przebiegu poziomym z wyłamanymi mocowaniami lewej strony tej nakładki, wyłamane elementy dyszy spryskiwacza reflektora lewego mocowanego pierwotnie do zderzaka przedniego, brak lampy przeciwmgielnej lewej mocowanej pierwotnie w dolnej części nakładki zderzaka przedniego, zarysowania i otarcia połączone z nawarstwieniem substancji barwy czerwonej o przebiegu poziomym, znajdujące się na kloszu reflektora lewego po stronie zewnętrznej, pogięty oraz porysowany i otarty błotnik przedni lewy, intensywne zarysowania połączone z ubytkiem materiału o przebiegu promieniowym na obręczy koła przedniego lewego wraz z zarysowaniami w rejonie jednej ze śrub mocujących na zewnętrznej powierzchni tej obręczy, wgniecenie na zewnętrznym poszyciu blachowym drzwi przednich wraz z zarysowaniami i otarciami o przebiegu poziomym, wgniecenia oraz zarysowania i otarcia o przebiegu poziomym na poszyciu blachowym drzwi tylnych lewych a nadto zarysowania w części przedniej tylnego lewego błotnika. Stwierdzono także, że zadziałały poduszka boczna kierowcy oraz poduszka kurtynowa lewa.

W związku ze zgłoszoną szkodą wydano dwie decyzje o wypłacie odszkodowania, na łączną sumę 38.234,87 złotych. Kwota ta została wypłacona na rachunek bankowy należący do E. C. (1).

/ dowód : akta szkody (...) S.A. o numerze (...)– załącznik do akt sprawy, zeznania K. L. - k. 193-194 oraz k. 1189-1190 i k. 1238/

Uszkodzenia pojazdów I. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie powstały podczas kolizji z pojazdem T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w okolicznościach wskazanych przez E. C. (1) oraz J. P.. Jeżeli w rzeczywistości doszło do przedmiotowej kolizji to przebiegała ona w inny sposób, pojazdy jechały względem siebie w sposób zbliżony do równoległego i to pojazd T. (...) uderzył pod nieznacznym kątem w lewy bok samochodu w I. (...). W czasie kolizji pojazdów lewy bok I. (...) był już wcześniej uszkodzony i pojazd ten poruszał się bez części czarnego tworzywa osłaniającego lewą dolną część lewego boku jego nadwozia, a przynajmniej część zarysowań przedniego lewego błotnika, udokumentowane zarysowania obręczy przedniego lewego koła oraz zadziałanie poduszki kurtynowej i bocznej kierowcy pojazdu T. (...) nie powstały podczas tego zdarzenia. Zdarzenie to miało charakter celowego doprowadzenia do jego zaistnienia, w celu zwiększenia zakresu uszkodzeń oraz naniesienia śladów świadczących o wzajemnym kontakcie.

/ dowód : opinia biegłego z zakresu badań wypadków drogowych z dnia 27 czerwca 2012 roku – k. 307-363, pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu badań wypadków drogowych z dnia 24 kwietnia 2015 roku – k. 1348-1383, ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu badań wypadków drogowych – k. 1517-1524/

W dniu 11 września 2009 roku pojazd T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został przez R. P. (1) zbyty A. N. (1). Osobą, która faktycznie zapłaciła cenę za pojazd i następnie go użytkowała był E. C. (1), on też wykonywał wszystkie bieżące czynności związane z eksploatacją pojazdu, A. N. (1) jedynie grzecznościowo zgodził się aby samochód był zarejestrowany na niego i okazjonalnie dopełniał formalności związanych z tym, że figuruje jako właściciel. Pojazd otrzymał, w związku ze zmianą właściciela, nowy numer rejestracyjny- (...).

/ dowód : zeznania A. N. (1) – k. 47-49; karta informacyjna pojazdu o nr rej. (...) – k. 155, potwierdzenie rejestracji pojazdu nr (...) – k. 156; wniosek z dnia 15 września 2009 roku o rejestrację pojazdu – k. 157; kserokopie pozwolenia czasowego pojazdu o nr rej. (...) – k. 158; kserokopia dowodu rejestracyjnego pojazdu o nr rej. (...) – k. 159; kopia umowy sprzedaży z dnia 11 września 2009 roku – k. 160-161; kopia karty pojazdu – k. 162-163; karta informacyjna pojazdu o nr rej. (...) – k. 164; decyzja o czasowej rejestracji pojazdu – k. 166; decyzja o rejestracji pojazdu o nr rej. (...) – k. 167; zeznania świadka R. P. (2) – k. 207/

Oskarżony T. B. (1), kierujący pojazdem T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należącym do A. N. (1), zgłosił w dniu 28 września 2009 roku do (...) S.A. z/s w (...) Centrum (...) w G. szkodę komunikacyjną z dnia 23 września 2009 roku z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jako sprawcę kolizji wskazując T. Ż. (1), kierującego samochodem marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należącego do M. Ż.. Zgłaszający wskazał, że do kolizji doszło około godziny 18.00 w G., na ulicy (...). Kierujący C. miał wyjechać z ulicy podporządkowanej, nie zauważając T. (...) poruszającej się ulicą główną i uderzył lewym bokiem swojego samochodu w prawy bok pojazdu poszkodowanego. Do akt szkody załączono pisemne oświadczenie T. Ż. (1) potwierdzającego jego sprawstwo. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

W dniu 29 września 2009 roku wykonano oględziny pojazdu T. (...) i stwierdzono podczas nich uszkodzenia lampy przedniej lewej wraz ze wspornikiem mocowania, zdeformowaną pokrywę komory silnika, uszkodzenia w postaci otarć i zarysowań z nawarstwieniem substancji barwy czarnej o przebiegu poziomym na bocznej prawej części nakładki zderzaka przedniego, uszkodzenia obręczy koła przedniego prawego, błotnika przedniego prawego z nawarstwieniem substancji barwy czarnej, drzwi przednich i tylnych prawego boku, osłony lusterka prawego wraz z kierunkowskazem oraz stan po zadziałaniu poduszki kurtynowej prawej oraz poduszki bocznej przedniego pasażera.

W związku ze zgłoszoną szkodą wydano, w dniu 15 października 2010 roku, decyzję o przyznaniu odszkodowania A. N. (1) w kwocie 35.591,42 złotych, które przekazano na numer konta wskazany przez niego w pisemnym oświadczeniu.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. numer (...) – załącznik do akt sprawy; zeznania S. U. – k. 85-86 oraz k. 1192-1193, zeznania A. N. (1) – k. 48-49 oraz k. 1191-1192/

Z tytułu powyższego zdarzenia, w dniu 25 września 2009 roku, szkodę z ubezpieczenia AutoCasco zgłosił do (...) S.A. także oskarżony T. Ż. (1), została ona zarejestrowana pod numerem (...). Wskazał on w opisie zdarzenia okoliczności korelujące z informacjami przekazanymi przez T. B. (1). W toku oględzin pojazdu C. (...) ustalono, że posiada on uszkodzenia w obrębie lamp przednich prawych, bocznej lewej części nakładki zderzaka przedniego i błotnika przedniego lewego, klosza kierunkowskazu bocznego w tym błotniku, wyrwane są na całej długości listwy ochronne lewego boku pojazdu, uszkodzone są drzwi przednie i tylne lewego boku oraz przedniej części lewego tylnego błotnika, a także ozdobna osłona obręczy koła tylnego lewego i obręcz koła przedniego lewego. Pojazd miał także uszkodzenia prawego narożnika zderzaka przedniego, drzwi tylnych prawych, błotnika tylnego prawego oraz pęknięcie szyby czołowej, jednakże zostały one już na wstępnym etapie likwidacji szkody uznane za niemające związku z przedmiotowym zdarzeniem, co uwzględniono przy wypłacie odszkodowania.

W związku z likwidacją szkody numer (...), uznając, że naprawa pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona i przyjęto wystąpienie szkody całkowitej, wydając, w dniu 1 października 2009 roku, decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 7.550,00 złotych, które zostało przelane na konto właścicielki M. Ż., w wysokości 6840,00 złotych, po potrąceniu zaległej raty składki ubezpieczeniowej.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. numer (...)– załącznik do akt sprawy; zeznania T. D. – k. 89-90 oraz k. 1189/

Uszkodzenia pojazdów T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie powstały podczas ich kolizji w okolicznościach podanych przez oskarżonych w opisach szkód, o czym świadczy zakres powstałych uszkodzeń. W przypadku, jeżeli do kolizji w ogóle doszło, to w innych okolicznościach, nadto pojazd T. (...) w momencie zdarzenia miał już uszkodzenia zewnętrznego prawego lusterka oraz obręczy przedniego prawego koła. Nadto wyzwolenie poduszki kurtynowej prawej i bocznej przedniego pasażera nie nastąpiło w związku z przedmiotowym zdarzeniem – doszło do tego przed lub po omawianej kolizji, bądź też zostały one wstawione do pojazdu w stanie wyzwolonym. Uszkodzenie w pojeździe C. (...) w postaci pojedynczego zarysowania tylnej części przedniego lewego błotnika i przyległej przedniej części drzwi przednich lewych na wysokości około 84-85 cm od podłoża nie powstało od kontaktu z pojazdem T. (...). Jeżeli do przedmiotowej kolizji w ogóle doszło to zdarzenie miało charakter celowego doprowadzenia do jego zaistnienia, w celu zwiększenia zakresu uszkodzeń oraz naniesienia śladów świadczących o wzajemnym kontakcie.

W dniu 22 lutego 2010 roku oskarżony K. P. zgłosił do Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. szkodę z dnia 21 lutego 2010 roku, z OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Oskarżony wskazał, że tego dnia około godziny 16.30, kierując pojazdem R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należącym do jego pracownika K. D. (1), jechał po ulicy (...) w G., gdy z drogi osiedlowej prowadzącej do parkingu wyjechał pojazd marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który nie ustąpił mu pierwszeństwa przejazdu i uderzył w R.. Tego dnia nawierzchnia drogi była oblodzona, pojazdy poruszały się z niewielką prędkością około 30 km/h. Pojazd B. należał do J. W., kierował nim w momencie zdarzenia A. W. (1), który podpisał oświadczenie, że jest sprawcą przedmiotowej kolizji. Szkoda została zarejestrowana pod numerem 144- (...). Mając wiedze, iż przedmiotowy pojazd był wcześniej uszkodzony i naprawiany w należącym do niego warsztacie, że posiadał nienaprawioną pokrywę silnika, w druku zgłoszenia szkody w pojeździe K. P. podał, iż pojazd nie posiada wcześniejszych nienaprawionych uszkodzeń.

W dniu zgłoszenia szkody wykonano oględziny pojazdu R., stwierdzając uszkodzenia w postaci: wyczepionej z nakładki zderzaka przedniej tablicy rejestracyjnej, zagiętej do dołu przedniej części krawędzi pokrywy silnika, otarcia i zarysowania nakładki zderzaka przedniego w części narożnikowej oraz bocznej lewej, wysunięcie z mocowania narożnikowej lewej listwy ochronnej nakładki zderzaka przedniego wraz z odbitym na jej powierzchni odwzorowaniem cyfr 4880 oraz częściowym odwzorowaniem innych znaków, uszkodzenie lewej krawędzi metalowego wzmocnienia zderzaka przedniego oraz górnej lewej części chłodnicy, lewej przedniej lampy, górnego uchwytu jej mocowania, pęknięcia przedniej części nadkola przedniego lewego, pęknięcia przedniej części błotnika przedniego lewego oraz miejscowe ślady otarć z nawarstwieniem substancji brązowej i białej na zewnętrznej bocznej powierzchni opony koła przedniego lewego. Wykonano także oględziny pojazdu B., które wykazały, że przednia tablica rejestracyjna była wyrwana z mocowania do nakładki zderzaka, sama nakładka w części środkowej i lewej posiadała zarysowania i otarcia, uszkodzona była także krata wlotu powietrza oraz pokrywa komory silnika. Likwidator szkody Ł. L. zlecił wykonanie korelacji uszkodzeń obu pojazdów, uzyskując w odpowiedzi informację, że nie można wykluczyć, aby uszkodzenia powstały w podanych przez uczestników zdarzenia okolicznościach. W związku z tym wydano w dniu 23 marca 2010 roku decyzję o wypłacie odszkodowania 9.927,85 złotych dla oskarżonego K. D. (1).

/ dowód : akta szkody (...) S.A. o numerze 144- (...) – załącznik do akt sprawy; zeznania Ł. L. – k. 91-92 oraz k. 1190-1191/

Uszkodzenia pojazdu R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w obrębie pokrywy komory silnika, które miały powstać w trakcie kolizji z pojazdem B., zostały wcześniej zgłoszone w Towarzystwie (...) do szkody o numerze (...) jako powstałe wskutek szkody z dnia 30 listopada 2009 roku zaistniałej z pojazdem R. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Uszkodzenia pojazdu R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz pojazdu B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie powstały podczas kolizji tych pojazdów w okolicznościach podanych przez oskarżonych K. P. oraz A. W. (3). Wynika to bezpośrednio braku odpowiedniej korelacji między śladami na obu pojazdach. Nie jest wykluczone, że do kolizji wymienionych pojazdów faktycznie doszło, ale w innych okolicznościach i miała ona charakter celowego doprowadzenia do jej zaistnienia, w celu naniesienia śladów świadczących o wzajemnym kontakcie pojazdów.

/ dowód : akta szkody (...) o numerze (...)- załącznik do akt sprawy, opinia biegłego z zakresu badań wypadków drogowych z dnia 27 czerwca 2012 roku – k. 307-363, pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu badań wypadków drogowych z dnia 24 kwietnia 2015 roku – k. 1348-1383, ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu badań wypadków drogowych – k. 1517-1524/

Pojazd T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), na początku roku 2010 był w dalszym ciągu użytkowany przez E. C. (1), który jednakże chciał samochód sprzedać. W tym celu zwrócił się do znajomego K. B., który pracował jako likwidator techniczny w towarzystwie (...) S.A. z/s w S. i mógł pomóc pośredniczyć w znalezieniu nabywcy i przeprowadzeniu transakcji. Potencjalnym zainteresowanym był oskarżony W. Z. (1), który obecny był przy oglądaniu samochodu na posesji należącej do K. B.. Z uwagi na to, że T. (...) posiadała usterki techniczne, które wymagały naprawy, K. B. zdecydował się samodzielnie odkupić od E. C. (1) wymieniony pojazd za kwotę 55.000,00 złotych celem jego naprawy i dalszej odsprzedaży za wyższą już kwotę. Właściciel pojazdu – A. N. (1) – podpisał in blanco formularz sprzedaży pojazdu, bez wypełniania danych nabywcy, pieniądze zostały przekazane E. C. (1), a K. B. dokonywał naprawy samochodu. Ostatecznie został zbyty W. Z. (1) za kwotę około 5-6 tysięcy wyższą. Wymieniony użytkował pojazd bez dokonywania formalności związanych z jego przerejestrowaniem.

/ dowód : zeznania K. B. – k. 116-117 oraz k. 1195-1196/

W dniu 8 marca 2010 roku oskarżony W. Z. (1), użytkownik pojazdu T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem w dalszym ciągu był A. N. (1), zgłosił do (...) Spółka Akcyjna z/s w (...) S.A. w G. szkodę komunikacyjną z dnia 5 marca 2010 roku, powstałą w wyniku kolizji z pojazdem R. (...) o numerze (...) kierowanym przez właściciela pojazdu oskarżonego K. D. (1). Do zdarzenia miało dojść w ten sposób, że kierujący pojazdem R. wyjechał z drogi podporządkowanej i uderzył w prawy bok T., a wskutek siły tego uderzenia pojazd poszkodowany zepchnięty został na hałdę śniegu, w którą uderzył lewym bokiem. K. D. (1) potwierdził powyższe okoliczności w pisemnym oświadczeniu, które sporządził jako sprawca kolizji. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

Wykonano oględziny pojazdu T. (...), które wykazały uszkodzenia w postaci nieznacznego wgniecenia poszycia blachowego na drzwiach przednich i tylnych prawego boku pojazdu oraz wgniecenia w dolnej przedniej części prawego tylnego błotnika. Z tytułu przedmiotowej szkody przyznano odszkodowanie w wysokości 19.365,75 złotych, które wypłacono na konto wskazane przez A. N. (2), a należące do I. F. (później B.), partnerkę K. B.. Takie konto zostało wskazane z uwagi na ustną umowę pomiędzy W. Z. (1) a K. B., na mocy której ten drugi miał podjąć się naprawy pojazdu za pieniądze uzyskane z odszkodowania.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. o numerze (...)– załącznik do akt sprawy , zeznania K. L. – k. 21-24 oraz k 1189-1190 i k. 1238, zeznania A. N. (2) – k. 48-49; zeznania I. B. (F.) – k. 113 oraz k. 1194, zeznania K. B. – k. 116-117 oraz k. 1195-1196/

W związku z tym zdarzeniem, zgłoszenia szkody w (...) S.A. dokonał także właściciel pojazdu R. (...), oskarżony K. D. (1), wskazując okoliczności tożsame z tymi, które przedstawił W. Z. (1). Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...). Oględziny pojazdu R. (...) wykazały uszkodzenia w postaci wyczepionej z nakładki zderzaka przedniej tablicy rejestracyjnej, zagiętej do dołu przedniej części krawędzi pokrywy silnika, otarcia i zarysowania nakładki zderzaka przedniego w części narożnikowej oraz bocznej lewej, wysunięcie z mocowania narożnikowej lewej listwy ochronnej nakładki zderzaka przedniego, uszkodzenie lewej krawędzi metalowego wzmocnienia zderzaka przedniego oraz górnej lewej części chłodnicy, lewej przedniej lampy, górnego uchwytu jej mocowania, pęknięcia przedniej części nadkola przedniego lewego, pęknięcia przedniej części błotnika przedniego lewego oraz miejscowe ślady otarć z nawarstwieniem substancji brązowej i białej na zewnętrznej bocznej powierzchni opony koła przedniego lewego. Decyzją z dnia 12 marca 2010 roku przyznano K. D. (1) odszkodowanie w wysokości 7.468,20 złotych, przekazane na wskazany przez niego numer rachunku bankowego.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. o numerze (...)– załącznik do akt sprawy, zeznania K. L. – k. 21-24 oraz k. 1189-1190/

Wszystkie udokumentowane uszkodzenia pojazdu R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), które według deklaracji oskarżonego K. D. (1) miały powstać wskutek kolizji z dnia 5 marca 2010 roku z pojazdem T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) były tymi samymi uszkodzeniami, jakie zostały przedstawione wcześniej w towarzystwie (...) S.A. do szkody o numerze 144- (...) jako powstałe w trakcie rzekomej kolizji z pojazdem (...) 330d o numerze rejestracyjnym (...) z dnia 21 lutego 2010 roku, z kolei uszkodzenia pojazdu R. (...) w obrębie pokrywy komory silnika, które miały powstać w trakcie kolizji z pojazdem B., zostały wcześniej zgłoszone w Towarzystwie (...) do szkody o numerze (...) jako powstałe wskutek szkody z dnia 30 listopada 2009 roku zaistniałej z pojazdem R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) . Co za tym idzie, uszkodzenia pojazdu T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie powstały w podanych przez oskarżonych K. D. (1) oraz W. Z. (1) okolicznościach w dniu 5 marca 2010 roku, a do kontaktu wskazanych pojazdów w ogóle nie doszło.

W dniu 4 maja 2010 roku doszło do formalnego zbycia pojazdu T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przez A. N. (2) oskarżonej M. Z. (1), poprzez wypełnienie i podpisanie przez nabywcę częściowo uzupełnionego formularza umowy. Pojazd został zarejestrowany pod numerem (...) i użytkowany był przez oskarżoną M. Z. (1) oraz oskarżonego W. Z. (1).

/ dowód : zeznania A. N. (1) – k. 48-49 oraz k. 1191-1192; zeznania K. B. – k. 116-117 oraz k. 1195-1196; wniosek o rejestrację pojazdu z dnia 10 maja 2010 roku – k. 168; kserokopia pozwolenia czasowego pojazdu o nr rej. (...) – k. 169; kserokopia dowodu rejestracyjnego pojazdu o nr rej. (...) – k. 170; oświadczenie M. Z. (1) o utracie tablic rejestracyjnych z dnia 10 maja 2010 roku – k. 171; umowa sprzedaży pojazdu o nr rej. (...) – k. 172; kserokopia karty pojazdu – k. 173-174; karta informacyjna pojazdu o nr rej. (...) – k. 175; decyzja o czasowej rejestracji pojazdu o nr rej. (...) – k. 177; decyzja o rejestracji pojazdu o nr rej. (...) – k. 178/

W dniu 13 lipca 2010 roku oskarżona M. Z. (1) zgłosiła do towarzystwa (...) S.A. z/s w W. szkodę z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, która powstała wskutek kolizji z dnia 12 lipca 2010 roku pomiędzy należącym do niej pojazdem T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz pojazdem R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należącym do A. W. (2), a kierowanym przez oskarżoną A. Ż. (1). Do kolizji miało dojść w G. przy ulicy (...), gdzie pojazd R. nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu T. i uderzył swoim przodem w jego prawy bok. A. Ż. (1), oślepiona przez ostre słońce, miała nie zauważyć znaku stop oraz nadjeżdżającego pojazdu co bezpośrednio doprowadziło do kolizji. Oskarżona opisała powyższe okoliczności w oświadczeniu sprawcy kolizji drogowej, które własnoręcznie podpisała. Szkoda z OC została zarejestrowana pod numerem (...).

W związku ze zgłoszeniem szkody przeprowadzono oględziny pojazdu T. (...), które ujawniły następujące uszkodzenia: nakładka zderzaka przedniego w części bocznej prawej posiadała zarysowania i otarcia o przebiegu poziomym z nawarstwieniem substancji barwy czarnej na dolnej powierzchni, nieznacznie została wgnieciona tylna dolna część poszycia blachowego drzwi przednich prawych, w rejonie tego wgniecenia powstały niewielkie nawarstwienia substancji barwy czarnej, wgniecenie drzwich tylnych prawnych, w rejonie którego powstały nieznaczne ślady otarć połączone z miejscowymi nawarstwieniami substancji barwy czarnej i niewielkimi nawarstwieniami barwy jasnoniebieskiej i jasnozielonej, nieznacznie wgnieciona dolna część środkowego słupka prawego boku oraz krawędziaste, nieznaczne wgniecenie o przebiegu poziomym na tylnym prawym błotniku.

Decyzją z dnia 20 lipca 2010 roku wydano decyzję o wypłacie odszkodowania M. Z. (1) w kwocie 29.657,34 złotych na wskazany przez nią rachunek bankowy.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. numer (...)– załącznik do akt sprawy; zeznania T. D. – k. 89-90 oraz k. 1189/

Z tytułu tego zdarzenia szkodę z ubezpieczenia AutoCasco zgłosiła A. Ż. (1) w dniu 14 lipca 2010 roku, wskazując na okoliczności takie same jak w zgłoszeniu szkody z ubezpieczenia OC. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...). A. Ż. (1) była pracownikiem J. Z., ówczesnego partnera właścicielki pojazdu R. A. W. (2). W toku likwidacji szkody wykonano oględziny pojazdu R. (...), które wykazały uszkodzenia takie jak: oddzielona od nadwozia i zdeformowana przednia tablica rejestracyjna, zdeformowana nakładka zderzaka przedniego, wyrwana prawa część chromowanej listwy ozdobnej tej nakładki, miejscowo pęknięta jej lewa strona w części górnej, zdeformowane wzmocnienie czołowe górne, wygięty jeden i wyłamany drugi pionowy wspornik pasa przedniego, wgnieciona w kierunku do tyłu chłodnica, popękane wewnętrzne części lamp przednich, wgnieciona pokrywa komory silnikowej w części przedniej, pęknięta po prawej stronie szyba czołowa oraz poduszka czołowa kierowcy i przedniego pasażera w stanie po zadziałaniu.

Decyzją z dnia 23 lipca 2010 roku przyznano A. W. (2) odszkodowanie z tytułu przedmiotowej szkody w kwocie 19.992,76 złotych, które zostało wypłacone na wskazany przez nią rachunek bankowy.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. numer (...)– załącznik do akt sprawy; zeznania A. W. (2) – k. 54-55 oraz k. 1188-1189; zeznania J. Z. – k. 95-96 oraz k. 1238-1239; zeznania T. D. – k. 89-90 oraz k. 1189/

Udokumentowane uszkodzenia pojazdów T. (...) o numerze (...) oraz R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie powstały podczas kolizji w okolicznościach podanych przez oskarżone M. Z. (1) oraz A. Ż. (1). Ponadto uszkodzenia pojazdu T. (...) o numerze (...) w postaci wgniecenia prawej dolnej części błotnika tylnego prawego oraz wystrzelenie poduszka powietrzna bocznej przedniego pasażera oraz poduszki kurtynowej prawej były uszkodzeniami przedstawionymi podczas likwidacji szkody w towarzystwie (...) S.A. o numerze (...) z dnia 5 marca 2010 roku.

W dniu 24 grudnia 2010 roku oskarżony T. G., właściciel pojazdu M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zgłosił do towarzystwa (...) S.A. z/s w (...) Centrum (...) w G. szkodę z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, która powstała w jego pojeździe wskutek kolizji z dnia 23 grudnia 2010 roku z pojazdem T. (...) o numerze (...) kierowanym przez jego właściciela oskarżonego W. Z. (1). Według informacji zawartych w opisie szkody, do zdarzenia doszło w G. przy ulicy (...) około godziny 17.15, w ten sposób, że pojazd T. (...) nie ustąpił pierwszeństwa nadjeżdżającemu pojazdowi M. (...) i uderzył swoim przodem w jego prawy bok. Sprawca kolizji, W. Z. (1), napisał oświadczenie, w którym uznał swoją winę. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

Wykonano oględziny pojazdu M. (...), w toku których ujawniono uszkodzenia drzwi tylnych prawych w części środkowej i przedniej, drzwi przednich prawych w części tylnej, środkowego słupka prawego boku, błotnika przedniego prawego w części tylnej i w rejonie krawędzi wykroju na koło, górnej części prawej krawędzi nakładki zderzaka przedniego i jej prawym narożniku – uszkodzenia nakładki nie były zgłaszane jako wynikłe z przedmiotowej kolizji i brane pod uwagę w toku likwidacji szkody, uszkodzone lusterko prawe, a nadto wyzwolona poduszka kurtynowa prawego boku oraz poduszka boczna przedniego pasażera. Sporządzono do przedmiotowej szkody kosztorys opiewający na kwotę 19.966.69 złotych.

Z tytułu tego samego zdarzenia, w dniu 12 stycznia 2011 roku, oskarżony W. Z. (1) zgłosił szkodę z ubezpieczenia AutoCasco, podając takie same okoliczności powstania szkody. Szkoda otrzymała numer (...) i w toku jej likwidacji przeprowadzono oględziny pojazdu T. (...). Wykazały one uszkodzenia nakładki zderzaka przedniego po lewej stronie, błotnika przedniego lewego w części przedniej oraz tylnej dolnej i prawej dolnej krawędzi, pokrywy komory silnika po lewej stronie, uchwytu mocowania lampy przedniej prawej oraz stan po zadziałaniu poduszki czołowej kierowcy. Do przedmiotowej szkody sporządzony został kosztorys na kwotę 12.664,93 złotych.

W związku z powzięciem przez likwidatora szkody P. L. (1) podejrzeń co do prawdziwości okoliczności, w których miały powstać uszkodzenia obu pojazdów akta szkód zostały przekazane do zespołu analiz, gdzie wykonano korelację uszkodzeń, dochodząc w rezultacie do wniosku, że nie było technicznie możliwe ich powstanie we wskazanych okolicznościach. Powyższe działania stanowiły podstawę odmowy wypłaty odszkodowania w obydwu szkodach. Żaden z uczestników zdarzenia nie kwestionował decyzji.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. numer (...)– załącznik do akt sprawy; akta szkody (...) S.A. numer (...) – załącznik do akt sprawy; zeznania P. L. (1) – k. 194-195 oraz k. 1198-1199

Uszkodzenia wskazane przez oskarżonych W. Z. (1) oraz T. G. jako powstałe wskutek kolizji pojazdu T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z pojazdem M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie powstały w okolicznościach przez nich wskazanych, gdyż do kontaktu wymienionych pojazdów w ogóle nie doszło.

W dniu 8 lutego 2011 roku oskarżony K. D. (1), właściciel pojazdu R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zgłosił z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, do (...) S.A. z/s w S. - (...) Centrum (...) w G. z/s w S. szkodę z dnia 5 lutego 2011 roku, która miała powstać wskutek kolizji jego pojazdu z pojazdem M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Do zdarzenia miało dojść na rondzie na trasie G.-S., wskutek niewyhamowania przez kierującego M. A. P. (1). Sprawca napisał oświadczenie, w którym wskazał powyższe okoliczności powstania szkody i przyznał się do jej spowodowania. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...). W toku postępowania likwidacyjnego wykonano oględziny R. (...), podczas których ujawniono uszkodzenia: nakładki zderzaka tylnego, prawej strony metalowego wzmocnienia zderzaka tylnego (belki) – bez związku ze zgłaszaną szkodą, klosza i obudowy lampy tylnej prawej, klosza lampy tylnej lewej – bez związku ze zgłaszaną szkodą, błotnika tylnego prawego oraz zewnętrznego poszycia tylnej części prawego boku, w rejonie przedniej krawędzi wykroju na koło, nadkola tylnego prawego, tylnej krawędzi drzwi prawych oraz środkowego słupka prawego boku. Na podstawie oględzin przygotowano kosztorys opiewający na kwotę 9.469,04 zł.

Wykonano także oględziny pojazdu M. (...), w toku których ujawniono uszkodzenia: lewej części białej listwy obramowania kraty wlotu powietrza, listwy znajdującej się pod lewą przednią lampą oraz samej lampy, górnej części błotnika przedniego lewego, nakładki zderzaka przedniego, błotnika przedniego prawego.

Z uwagi na wątpliwości pracownika towarzystwa ubezpieczeniowego, który dokonywał oględzin, wdrożono procedurę mającą na celu sprawdzenie okoliczności powstania szkody. W związku z tym sprawdzono historię ubezpieczeniową pojazdu R. (...) oraz przepytano uczestników zdarzenia, utrwalając tę czynność w drodze pisemnych protokołów. Ostatecznie, w oparciu o całokształt okoliczności, wydano w dniu 11 marca 2011 roku decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania z uwagi na niemożność przypisania odpowiedzialności kierującemu pojazdem M. (...), co wynikało z braku korelacji uszkodzeń w obu pojazdach. K. D. nie odwołał się od powyższej decyzji.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. numer (...)– załącznik do akt sprawy; zeznania P. L. (2) – k. 186-187 oraz k. 1197-1198/

W dniu 7 lutego 2010 roku oskarżony A. P. (1) dokonał zgłoszenia z tytułu powyższego zdarzenia z ubezpieczenia AutoCasco w (...) S.A. Oskarżony podał okoliczności identyczne jak w opisie szkody z ubezpieczenia OC. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...) i w toku postępowania likwidacyjnego wykonano oględziny pojazdu M. (...). W wyniku oględzin ujawniono uszkodzenia: lewej części czarnej listwy obramowania kraty wlotu powietrza, listwy znajdującej się pod lewą przednią lampą oraz samej lampy, górnej części błotnika przedniego lewego, nakładki zderzaka przedniego, błotnika przedniego prawego.

Decyzją z dnia 11 lutego 2011 roku przyznano A. P. (1) odszkodowanie w wysokości 5.569,83 złotych, wyliczone w oparciu o kosztorys, natomiast drugą decyzją z dnia 24 marca 2011 roku przyznano dopłatę w kwocie 1.423,20 złotych, na podstawie nadesłanej faktury VAT za naprawę pojazdu.

/ dowód : akta szkody (...) S.A. o numerze (...) – załącznik do akt sprawy, dokumentacja fotograficzna sporządzona do szkody (...) S.A. o numerze (...) na płycie CD – k. 967-974/

Od dnia oględzin pojazdu M. (...) wykonanych w toku likwidacji szkody z ubezpieczenia OC o numerze (...) do dnia oględzin wykonanych w związku z likwidacją szkody (...) z ubezpieczenia AC w (...) S.A. uszkodzenia tego pojazdu znacząco się powiększyły o uszkodzenia pokrywy komory silnikowej, zwiększony stopień wgniecenia przedniej części błotnika przedniego lewego, uszkodzenia chłodnicy cieczy, wentylatora z jego napędem oraz chłodnicy powietrza, uszkodzenia elementu dodatkowego ogrzewania oraz zamieniona została krata wlotu powietrza na inną, która posiadała wyłamaną częściowo lewą jej stroną oraz czarny kolor obramowania. Do kolizji pojazdu R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z pojazdem M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie doszło w zadeklarowanych przez oskarżonych A. P. (1) oraz K. D. (1) okolicznościach, a samo zdarzenie miało charakter celowego doprowadzenia do jego zaistnienia.

Oskarżony J. P. , przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Podał, że w dniu 13 września 2009 roku jechał samochodem I. w stronę C. przez K. i na łuku drogi zobaczył, że jego pasem, w przeciwnym kierunku porusza się pojazd. Nie chcąc doprowadzić do czołowego zderzenia, zjechał na prawą stronę i uderzył w konar drzewa, odbił się od niego i z powrotem wrócił na drogę, co spowodowało kolizję z pojazdem T.. Gdy zjechał na pobocze i wysiadł z pojazdu to zobaczył, że kierowcą drugiego samochodu był jego kolega E. C. (1). Nie wzywano policji gdyż nikomu nic się nie stało, oskarżony J. P. wziął winę za kolizję na siebie. Wskazał, że w jego pojeździe najbardziej uszkodzona była górna część, tj. dach od kolizji z konarem drzewa, prawe drzwi, szyba czołowa, suwanie drzwi po prawej stronie i przedni błotnik. W T. uszkodzeniu uległ cały lewy bok, było urwane lusterko. Oskarżony podał, że łączyła go z E. C. (1) jedynie luźna znajomość, wskazał nadto, że nie zna osób takich jak W. Z. (1), M. Z. (1), a także D., T. B. (1), A. N. (1), Ż., P..

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego J. P. – k. 420-423/

W toku rozprawy głównej J. P. nie przyznał się do winy, odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego.

/ vide : wyjaśnienia J. P. – k. 1098/

E. C. (1) , przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym w charakterze podejrzanego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Podał, że w sierpniu 2009 roku jechał od K. w stronę z G., widział, jak jadący z naprzeciwko pojazd marki I. zjechał w nagle w bok, uderzył dachem w drzewo, odbił się od niego i przemieścił się w stronę kierowanej przez niego T. (...). Doszło do obtarcia samochodów. W jego pojeździe wystrzeliła poduszka powietrzna od strony kierowcy i kurtyna. Gdy wysiadł z samochodu to rozpoznał w drugim kierowcy swojego szkolnego kolegę J. P.. Wymieniony napisał oświadczenie, w którym przyznał się do winy, ale dopiero około 2 dni po zdarzeniu. Oskarżony podał, że T. A. należała do R. P. (1), syna jego znajomej, któremu załatwiał ten pojazd. Odkupił od niego ten samochód ale bez przerejestrowywania gdyż miał zamiar dalej go odsprzedać. E. C. (1) podał, że przed przedmiotową kolizją miał szkodę w tym pojeździe gdy najechał na krawężnik i urwał koła, naprawę przeprowadził we własnym zakresie, a jeszcze wcześniej syn jego siostry, A. M. też miał kolizję tym pojazdem, w G. na estakadzie. Po kolizji z udziałem I. (...) została przerejestrowana na A. N. (1), ale w dalszym ciągu dysponował nią oskarżony E. C. (1). Raz pożyczył ją koledze T. B. (1) i on miał wtedy kolizję na ulicy (...) w G., uszkodzeniu wówczas uległ przedni narożnik z prawej strony, odszkodowanie za to zdarzenie były wypłacone z OC sprawcy kolizji, naprawę wykonał E. C. (1) we własnym zakresie. Oskarżony podał, że za każdym razem jak dochodziło do wystrzelenia poduszek powietrznych wymieniany był cały element, razem z deską rozdzielczą. Po jakimś czasie E. C. (1) zbył pojazd koledze T. B. (2), celem dalszej odsprzedaży, za kwotę około 50.000,00 złotych. A. N. (1) podpisał umowę sprzedaży in blanco, T. B. (2) miał ją wypełnić i oddać, ale uczynił to dopiero po paru miesiącach.

Przesłuchany ponownie w charakterze podejrzanego, w związku z uzupełnieniem postanowienia o przedstawieniu zarzutów, E. C. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień, podtrzymując wyjaśnienia składane poprzednio.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego E. C. (1) – k. 439-442, 748-750/

W toku rozprawy głównej E. C. (1) początkowo nie przyznawał się do winy, odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego. Na rozprawie w dniu 28 lutego 2017 roku oskarżony przyznał się do winy i zdeklarował chęć naprawienia wyrządzonej szkody przed zapadnięciem wyroku w sprawie. W dniu 10 maja 2017 roku oskarżony przelał na konto pokrzywdzonego ubezpieczyciela kwotę 15.000,00 zł, w dniu 17 lipca 2017 roku kwotę 3.000,00 złotych.

/ vide : wyjaśnienia E. C. (1) – k. 1097 oraz k. 1809v, kserokopie dokonania wpłat k.1844-1845,1873/

Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym T. B. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których podtrzymał podane przez siebie w toku likwidacji szkody informacje na temat okoliczności zdarzenia. Podał, że pożyczył użytkowany przez swojego kolegę E. C. (1) pojazd T. (...) o nr rej. (...) na krótki okres czasu, kiedy odbierał od niego pojazdu nie zauważył aby był on uszkodzony. Po przejechaniu około 300-400 metrów nagle został uderzony przez wyjeżdżający z bocznej uliczki inny pojazd co spowodowało uszkodzenia prawej strony T.. Kierowca tego pojazdu przyznał się do winy. Oskarżony T. B. (1) wskazał, że jechał z niewielką prędkością, około 50 km/h. Podał także, że kilka dni później sam zgłosił szkodę do towarzystwa ubezpieczeń lecz nie zajmować się później kwestią uzyskania odszkodowania. Oskarżony wskazał, że nie znał wcześniej kierowcy pojazdu, który w niego wjechał, nigdy później go także nie widział. Stwierdził, że nic nie mówią mu nazwiska W. Z. (1) ani A. N. (1).

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego T. B. (1) – k. 384-386/

W toku rozprawy głównej T. B. (1) także nie przyznawał się do winy, odmówił składania wyjaśnień, podał, że będzie odpowiadać na pytania, podtrzymując to co wyjaśniał w postępowaniu przygotowawczym. Podał, że z tego co pamięta to w T., którą się poruszał, doszło do uszkodzenia prawego błotnika, prawych drzwi przednich i przypuszczalnie tylnych, doszło do wystrzelenia poduszki pasażera oraz kurtyny, a także lusterka prawego. Wskazał, że w drugim pojeździe doszło do uszkodzenia lewego rogu i chyba elementów z boku pojazdu. Oskarżony stwierdził, że nie widział w T. żadnych uszkodzeń przed kolizją.

/ vide : wyjaśnienia T. B. (3) – k. 1108-1109/

Oskarżony T. Ż. (1) , przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień.

W odpowiedzi na akt oskarżenia zawartej w piśmie z dnia 7 lutego 2013 roku, oskarżony oświadczył, że podtrzymuje złożone w sprawie wyjaśnienia i nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu oraz wnosi o uniewinnienie oraz umorzenie postępowania wobec jego osoby.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego T. Ż. (1) – k. 497-499, pismo procesowe z dnia 7 lutego 2013 roku – k. 903/

T. Ż. (1), w toku rozprawy głównej, nie przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia odnośnie do zdarzenia z jego udziałem. Wskazał, że czuje się pokrzywdzony w całej zaistniałej sytuacji. Opisał przebieg kolizji z dnia 23 września 2009 roku podając, że w jego pojeździe uszkodzeniu uległ lewe przednie drzwi i lewy przedni błotnik, pojawiły się w tych elementach dość duże wgniecenia. Nie pamiętał jakie uszkodzenia pojawiły się w T., ale wyraził przypuszczenie, że analogiczne do uszkodzeń w jego pojeździe. Podał, że po raz pierwszy uczestniczył w takim zdarzeniu. Potwierdził okoliczności podane u ubezpieczyciela przy likwidacji szkody z AutoCasco i to, że sporządził pisemne oświadczenie sprawcy kolizji, które pomógł mu zredagować przybyły wtedy na miejsce kolizji E. C. (1).

/ vide : wyjaśnienia T. Ż. (1) – k. 1104-1106/

Oskarżony A. W. (1) , przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Podał, że około 2 lata wcześniej, podczas wyjeżdżania samochodem marki B. o nr rej. (...) zarejestrowanym na jego ojca J. W., z osiedlowej ulicy (...) w G. nie zauważył nadjeżdżającego z jego prawej strony pojazdu marki R., z którym doszło do kolizji. Oskarżony przyznał się do winy i podpisał oświadczenie sprawy kolizji drogowej. Wskazał, że pojazd B. nie miał raczej wówczas ubezpieczenia AutoCasco gdyż koszty naprawy zostały przez niego pokryte samodzielnie – uszkodzony był przedni zderzak, zerwana tablica rejestracyjna, połamana ramka od tablicy, zagięty róg maski oraz uszkodzony zaczep lampy. Oskarżony podał, że w pojeździe R. uszkodzony był zderzak i błotnik (pęknięty), prawdopodobnie także zaczep lampy, gdyż dawała się ona poruszać. A. W. (1) wskazał, że samodzielnie zgłosił szkodę do towarzystwa ubezpieczeń, tam też zrobiono zdjęcia uszkodzeń jego pojazdu. Podał, że nie znał kierującego pojazdem poszkodowanym, nie mówią mu nic nazwiska K. P., K. D. (1), nie ma też bliższych skojarzeń z nazwiskiem Z., P., W. czy Ż.. Stwierdził, że według niego doszło do przedmiotowej kolizji.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego A. W. (1) – k. 403-406 /

W toku rozprawy głównej A. W. (1) nie przyznał się do winy, odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego.

/ vide : wyjaśnienia A. W. (1) – k. 1098/

K. P. , przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Oskarżony wskazał, że 21 lutego 2010 roku, w niedzielę w godzinach popołudniowych wracał do domu z obecną żoną, wówczas narzeczoną, do mieszkania przy ulicy (...) w G.. W pewnym momencie z bocznej uliczki z impetem wyjechał samochód marki B., który uderzył w lewy przód kierowanego przez niego pojazdu. Spisano oświadczenie, w którym drugi kierowca przyznał się do winy, robione były zdjęcia uszkodzonych pojazdów. K. P. podał, że pojazd R., którym wtedy się poruszał, należał do jego pracownika K. D. (1), z którym wtedy zamienił się grzecznościowo na samochody. Oskarżony wskazał, że pojazd (...) jechał szybko, z prędkością około 40 km/h i z impetem uderzył w bok R., który gwałtownie hamował. K. P. podał, że nie znał sprawcy kolizji, nie widział go ani wcześniej, ani później. Zgłosił następnie szkodę z tytułu OC w towarzystwie ubezpieczeniowym ale nie wie czy K. D. (1) finalnie otrzymał odszkodowanie.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego K. P. – k. 428-431/

W toku rozprawy głównej K. P. nie przyznał się do winy, odmówił składania wyjaśnień ale stwierdził, że odpowie na zadawane mu pytania. Podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego. Potwierdził okoliczności podane ubezpieczycielowi w toku likwidacji szkody na pojeździe R. z wyjątkiem jednego uszkodzenia na masce, które samochód miał już poprzednio, a którego nie zauważył wcześniej. Wskazał, że w momencie wypełniania druku ubezpieczeniowego był przekonany, że wszystkie uszkodzenia pojazdu powstały w wyniku kolizji z samochodem (...), dopiero w trakcie przeglądania akt w prokuraturze zdał sobie sprawę, że uszkodzenie maski musiało powstać już wcześniej. Nadto stwierdził, że – jego zdaniem - kolizja między samochodami miała charakter zderzenia i odbicia, a nie otarcia.

/ vide : wyjaśnienia K. P. – k. 1098-1100/

Oskarżony W. Z. (1) , przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego W. Z. (1) – k. 467-469/

W. Z. (1), podczas rozprawy głównej, nie przyznawał się do winy, odmówił składania wyjaśnień i stwierdził, że będzie odpowiadać na pytania. Podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego. Potwierdził okoliczności podawane przez siebie ubezpieczycielowi w związku z kolizją z dnia 5 marca 2010 roku oraz z kolizją z dnia 23 grudnia 2010 roku. Wskazał, że nie zna oskarżonego K. D. (1) oraz T. G..

/ vide : wyjaśnienia W. Z. (1) – k. 1102-1104/

Oskarżony K. D. (1) , przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego K. D. (1) – k. 490-492/

W toku rozprawy głównej K. D. (1) nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i powiedział, że chce złożyć wyjaśnienia tylko w odniesieniu do jednej kwestii – z uwagi na krótki okres czasu pomiędzy dwoma szkodami, w których brał udział jego pojazd R. M., wszystkie uszkodzenia powstałe w pierwszym zdarzeniu, z wyjątkiem wgniecenia maski, zostały naprawione zanim doszło do drugiej szkody. Oskarżony odmówił odpowiedzi na zadawane pytania i podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku śledztwa.

/ vide : wyjaśnienia K. D. (1) – k. 1102/

A. Ż. (1) , przesłuchana w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanej, nie przyznała się do zarzucanego jej czynu i złożyła wyjaśnienia. Opisała okoliczności zdarzenia z lipca 2010 roku podając, że gdy jechała pojazdem R. należącym do jej szefa, oślepiło ją słońce podczas wyjazdu z bocznej uliczki w G. i nie zauważyła znaku stop, w efekcie czego uderzyła w inny pojazd przodem swojego samochodu. Drugim pojazdem też kierowała kobieta, która chciała dzwonić na policję, ale w rezultacie kobiety umówiły się, że A. Ż. (1) napisze oświadczenie o spowodowaniu kolizji. Oskarżona zadzwoniła do szefa J. Z., który kazał jej radzić sobie samej, więc zadzwoniła do kolegi, który pomógł jej odholować pojazd. Oskarżona podała, że sama zgłosiła szkodę z ubezpieczenia ale nie wie czy doszło do wypłaty odszkodowania. Wskazała, że w pojeździe przez nią kierowanym uszkodzeniu uległy drzwi i słupek. Stwierdziła, że nie mówi jej nic nazwisko D., W., P., P., nie zna osoby W. Z. (1) ani M. Z. (1).

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanej A. Ż. (1) – k. 514-517;

W toku rozprawy głównej oskarżona nie przyznawała się do winy, odmawiając składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania, podtrzymała wyjaśnienia złożone w toku śledztwa, z tym zastrzeżeniem, że samochód, w który uderzyła nie był czerwony, co omyłkowo wskazała wcześniej.

/ vide : wyjaśnienia A. Ż. (1) – k. 1102/

Oskarżona M. Z. (1) , w toku postępowania przygotowawczego, nie przyznała się do zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanej M. Z. (1) – k. 413-415/

W czasie rozprawy głównej M. Z. (1) w dalszym ciągu nie przyznawała się do zarzucanego jej czynu, odmawiając składania wyjaśnień, deklarując chęć odpowiedzi na pytania. Potrzymała wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżona potwierdziła wszystkie okoliczności zdarzenia dotyczące kolizji z samochodem R. z dnia 12 lipca 2010 roku wskazując, że nie pamięta szczegółów uszkodzeń pojazdu sprawcy. Podała, że nigdy wcześniej przed tym zdarzeniem nie spotkała A. Ż. (1).

/ vide : wyjaśnienia M. Z. (1) – k. 1101-1102/

Oskarżony T. G. , przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego T. G. – k. 457-459/

W toku rozprawy głównej T. G. także nie przyznawał się do winy, odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania, podtrzymując to co wyjaśniał w postępowaniu przygotowawczym.

/ vide : wyjaśnienia T. G. – k. 1104/

Oskarżony A. P. (1) , przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień.

/ vide : protokół przesłuchania podejrzanego A. P. (1) – k. 449-451/

W toku rozprawy głównej A. P. (1) także nie przyznawał się do winy, odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania, podtrzymując to co wyjaśniał w postępowaniu przygotowawczym.

/ vide : wyjaśnienia A. P. (1) – k. 1104/

W toku postępowania przygotowawczego powołano biegłych psychiatrów celem oceny stanu zdrowia psychicznego E. C. (1), bowiem podał on w protokole przesłuchania w charakterze podejrzanego, że leczył się psychiatrycznie z powodu nerwicy w 2004 roku. Biegli zgodnie uznali, że oskarżony E. C. (1) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo, ujawnia objawy osobowości zaburzonej. Stwierdzono, że – w oparciu o przeprowadzone badanie psychiatryczne oraz po uwzględnieniu danych z akt sprawy – w czasie inkryminowanym u badanego E. C. (1) nie występowały inne zakłócenia czynności psychicznych, które w odniesieniu do zarzucanego mu czynu znosiły lub ograniczały w stopniu znacznym jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Biegli uznali, że E. C. (1) w aktualnym stanie zdrowia psychicznego może uczestniczyć w czynnościach procesowych.

/ dowód : opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca oskarżonego E. C. (1) z dnia 18 października 2012 roku – k. 520-522/

Oskarżony E. C. (1) , w chwili orzekania 45 lat, rozwiedziony, troje dzieci w wieku 23, 12 lat i 6 miesięcy, wykształcenie średnie, zatrudniony jako kierownik warsztatu samochodowego na podstawie umowy o pracę, osiągający dochód około 4 tysiące złotych netto, posiadający majątek w postaci mieszkania spółdzielczego o powierzchni 60 m², samochodu S. (...) z 2010 roku i działkę o powierzchni 1000 m² w C., leczony psychiatrycznie, badany do sprawy. W 2013 roku oskarżony udokumentowane dochody w wysokości 3.456,00 złotych, w 2014 roku – w wysokości 3.705,00 złotych.

Oskarżony posiada zobowiązania alimentacyjne względem małoletniej córki w wysokości 400 złotych miesięcznie. W jego miejscu zamieszkania nie było interwencji Policji, nie jest prowadzone obecnie wobec niego żadne inne postępowanie karne, nie korzysta ze świadczeń pomocy społecznej.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1058, informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra ds. finansów publicznych – k. 1536-1537, dane z wywiadu środowiskowego – k. 1807-1808 /

E. C. (1) był uprzednio karany sądownie, w tym, między innymi za przestępstwo podobne – Wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni II Wydziału Karnego z dnia 13 grudnia 2000 roku wydanym w sprawie II K 114/97, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku V Wydziału Karnego z dnia 29 stycznia 2003 roku w sprawie o sygn. akt Ka 1047/01, został skazany za czyn z art. 18 § 3 w zw. z art. 280 § 1 k.k. na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 10 złotych. Za wskazane przestępstwo E. C. (1) odbywał karę pozbawienia wolności w okresie od dnia 16 lutego 1996 roku do 25 kwietnia 1996 roku oraz od 7 czerwca 2007 roku do dnia 20 lutego 2009 roku, tj. przez okres 1 roku 10 miesięcy i 21 dni.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1830-1832; odpisy wyroków karnych - k. 704-706, 707, 728-730, 731/

J. P. , w chwili orzekania 40 lat, żonaty, dwoje dzieci w wieku 23 i 26 lat, wykształcenie zawodowe – stolarz, prowadzący działalność gospodarczą związaną z transportem samochodowym, osiągający z tego tytułu około 4000 złotych netto, majątek postaci domu, domu letniskowego, dwóch samochodów, nie leczony psychiatrycznie ani odwykowo. W latach 2013-2014 J. P. nie osiągnął udokumentowanych dochodów.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1058; informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra ds. finansów publicznych – k. 1539-1540/

J. P. nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1833/

T. B. (1) , w chwili orzekania 43 lata, żonaty, dwoje dzieci w wieku 18 i 16 lat, o wykształceniu średnim – mechanik, z zawodu zegarmistrz, prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu dochody około 1500 złotych netto, majątek w postaci samochodu i mieszkania, psychiatrycznie i odwykowo nie leczony.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1059/

T. B. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1834/

T. Ż. (1) , w chwili orzekania 48 lat, żonaty, czworo dzieci w wieku 27, 12, 10 i 5 lat, wykształcenie średnie – informatyk, zatrudniony w charakterze informatyka w firmie (...) i osiąga z tego tytułu około 1500 złotych netto, bez majątku, psychiatrycznie i odwykowo nie leczony.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1059/

T. Ż. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1835/

A. W. (1) , w chwili orzekania 40 lat, kawaler, jedna córka w wieku 8 lat, wykształcenie średnie – elektryk, zatrudniony w firmie przeładunkowo-eksportowej jako operator urządzeń przeładunkowych, osiągający z tego tytułu dochód około 2000-2500 złotych netto, bez majątku, psychiatrycznie i odwykowo nie leczony. W 2013 roku oskarżony osiągnął udokumentowany dochód w wysokości 58.618,73 złotych, w 2014 roku natomiast – 80.767,59 złotych.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1060; informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra ds. finansów publicznych – k. 1551-1552/

A. W. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1836/

K. P. , w chwili orzekania 39 lat, żonaty, jedno dziecko w wieku 6 lat, wykształcenie średnie- mechanik, współwłaściciel warsztatu samochodowego, osiągający z tego tytułu dochód około 7000 złotych netto, majątek w postaci samochodu R. (...) z 2007 roku, 3 inne pojazdy, których jest współwłaścicielem, działka budowlana o powierzchni około 7000 m² w B., psychiatrycznie i odwykowo nie leczony. W 2013 roku oskarżony osiągnął udokumentowany dochód w wysokości 115466,12 złotych, w 2014 roku natomiast – w wysokości 135497,64 złotych.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1060; informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra ds. finansów publicznych – k. 1548-1549/

K. P. nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1837/

W. Z. (1) , w chwili orzekania 33 lata, żonaty, jedno dziecko w wieku 8 lat, wykształcenie wyższe – nauczyciel, z zawodu funkcjonariusz Policji, zawieszony w obowiązkach służbowych i otrzymujący w tym czasie wynagrodzenie w wysokości 1200 złotych, prowadzi zajęcia dla dzieci z nauki piłki nożnej i osiąga z tego tytułu dochód około 800 złotych netto, majątek w postaci mieszkania na kredyt, współwłaściciel samochodu, psychiatrycznie i odwykowo nie leczony.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1061/

W. Z. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1839/

A. P. (1) , w chwili orzekania 37 lat, żonaty, bezdzietny, wykształcenie średnie – technik-elektronik, prowadzący działalność gospodarczą i osiągający dochód około 2000 złotych, majątek w postaci samochodu F. (...), psychiatrycznie i odwykowo nie leczony. W 2013 roku oskarżony nie osiągnął udokumentowanego dochodu, w 2014 roku zaś jego dochód wyniósł 6.310,60 złotych.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1061; informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra ds. finansów publicznych – k. 1569-1570/

A. P. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1840/

T. G. , w chwili orzekania 40 lat, żonaty, bezdzietny, o wykształceniu średnim technicznym, otrzymujący emeryturę wojskową w wysokości 1960 złotych, majątek w postaci samochodu A. R. z 1997 roku, psychiatrycznie i odwykowo nie leczony. W 2013 roku oskarżony osiągnął udokumentowany dochód w wysokości 60.,032,93 złotych, w 2014 roku natomiast – w wysokości 28.531,60 złotych.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1061-1062; informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra ds. finansów publicznych – k. 1557-1558/

T. G. nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1841/

M. Z. (1) , w chwili orzekania 32 lata, mężatka – mąż oskarżony W. Z. (1), jedno dziecko w wieku 8 lat, o wykształceniu wyższym, instruktor pływania w szkole pływania, dochód około 1500 złotych, majątek w postaci mieszkania na kredyt, psychiatrycznie i odwykowo nie leczona.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1062/

M. Z. (1) nie była dotychczas karana sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1842/

A. Ż. (1) , w chwili orzekania 40 lat, rozwódka, dwoje dzieci w wieku 16 i 19 lat, o wykształceniu zawodowym – krawcowa, zatrudniona jako kierowca w Z. Z. Usługi (...) i osiągająca dochód w wysokości około 1500 złotych, bez majątku, psychiatrycznie i odwykowo nie leczona. W 2013 roku oskarżona osiągnęła udokumentowany dochód w wysokości 7.931,28 złotych, w 2014 roku natomiast – w wysokości 8.387,26 złotych.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1062; informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra ds. finansów publicznych – k. 1560-1561/

A. Ż. (1) nie była dotychczas karana sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1843/

K. D. (1) , w chwili orzekania 35 lat, żonaty, jedno dziecko w wieku 6 lat, wykształcenie średnie – techniczne, zatrudniony w warsztacie samochodowym, osiągający dochód około 1200 złotych netto, majątek w postaci samochodu i domu na kredyt, psychiatrycznie i odwykowo nie leczony.

/ dowód : dane osobopoznawcze – k. 1063/

K. D. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

/ dowód : informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 1838/

Postanowieniem prokuratora z dnia 10 grudnia 2012 roku wyłączono do odrębnego postępowania część materiałów zgromadzonych w toku postępowania przygotowawczego dotyczących kolizji z dnia 17 maja 2009 roku, 3 czerwca 2009 roku, 30 listopada 2009 roku oraz 4 czerwca 2011 roku gdyż z opinii biegłego z zakresu badania wypadków wynikało, że do wymienionych zdarzeń faktycznie mogło dojść.

/ vide : postanowienie z dnia 10 grudnia 2012 roku – k. 763-764/

Pokrzywdzona – (...) Spółka Akcyjna z/s w W., pismem z dnia 15 listopada 2011 roku oświadczyła, że będzie brała udział w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Nadto wniosła o orzeczenie wobec oskarżonych środka karnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w całości na jej rzecz w związku z wypłatą odszkodowania w kwocie 35.591,42 złote z tytułu szkody (...) w pojeździe T. o numerze rejestracyjnym (...) i kwoty 7.550,00 złotych z tytułu szkody nr (...) w pojeździe C. o numerze rejestracyjnym (...), które zostały zgłoszone w związku ze zdarzeniem z dnia 23 września 2009 roku.

Wniosek ten został rozszerzony pismem procesowym z dnia 30 stycznia 2013 roku w ten sposób, że pokrzywdzona domagała się orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w kwocie 43.141,42 złotych solidarnie przez oskarżonych T. B. (1) oraz T. Ż. (1) w związku z czynem zarzucanym im w punkcie II. aktu oskarżenia oraz w kwocie 49.650,10 solidarnie przez oskarżone M. Z. (1) oraz A. Ż. (1) w związku z czynem zarzucanym im w punkcie VII. aktu oskarżenia.

/ vide : pismo procesowe z dnia 15 listopada 2011 roku – k. 120-121, pismo procesowe z dnia 30 stycznia 2013 roku – k. 889/

Pismem procesowym z dnia 21 grudnia 2012 roku pokrzywdzona – (...) S.A. z/s w Ł. oświadczyła, że będzie brała udział w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Wniesiono jednocześnie orzeczenie wobec oskarżonych środka karnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody.

/ vide : pismo procesowe z dnia 21 grudnia 2012 roku – k. 881/

Sąd zważył, co następuje:

Wydany w sprawie wyrok wobec braku złożenia wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia ani wywiedzenia apelacji, w tym również przez prokuratora, jest prawomocny wobec oskarżonych: J. P., T. B. (4), T. Ż. (1) i T. G. – w zakresie ww. oskarżonych odstąpiono od uzasadnienia wymierzonej im kary i pozostałych rozstrzygnięć.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na niemalże wszystkich uzyskanych w toku postępowania dowodach.

Zebrany materiał dowodowy jest jednorodny w tym sensie, że oceniany całościowo nie pozostawia wątpliwości co do winy i sprawstwa wszystkich dwunastu oskarżonych.

Sąd ustaleń w tym zakresie, jak i w zakresie stanu faktycznego dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności w postaci zeznań świadków i w niewielkim zakresie wyjaśnień samych oskarżonych, a także w postaci licznie zgromadzonych dokumentów, z których na szczególną uwagę zasługiwała dokumentacja znajdująca się w licznych aktach szkodowych. Kluczowe znaczenie należy przyznać opinii biegłego z zakresu badań wypadków drogowych z dnia 27 czerwca 2012 roku, pisemnej opinia uzupełniająca z dnia 24 kwietnia 2015 roku oraz ustnej opinii uzupełniającej wydanej w toku rozprawy głównej.

Jako zasługujące na wiarę potraktował Sąd zeznania K. D. (2), likwidatora szkód w towarzystwie (...). W postępowaniu przygotowawczym złożył on obszerną i szczegółową depozycję, posiłkując się fachową wiedzą w przedmiocie sprawy oraz analizą dokumentacji szkodowej. Jego zeznania korelowały z wymienioną dokumentacją i znalazły potwierdzenie we wnioskach zawartych w opinii biegłego w odniesieniu do szkód z 23 września 2009 roku oraz 12 lipca 2010 roku.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. L.. Świadek ten jest inspektorem dochodzeniowym w (...) S.A. i zajmuje się sprawami wyłudzeń na szkodę tego towarzystwa ubezpieczeniowego. Świadek w sposób szczegółowy i dokładny zrelacjonował okoliczności towarzyszące postępowaniu odszkodowawczemu prowadzonemu w sprawie o numerze (...), (...), (...) oraz (...). Świadek ten rzetelnie przedstawił proces likwidacji wszystkich wymienionych szkód. Wyczerpująco opisał okoliczności w jakich (...) S.A. powzięła wątpliwości co do prawdziwości zgłoszenia o szkodzie z udziałem pojazdu T. (...) z dnia 5 marca 2010 roku. Jego zeznania znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności pisemnej oraz ustnej opinii biegłego sądowego.

Analogicznie pozytywnie jak zeznania poprzednich dwóch świadków, Sąd ocenił zeznania Ł. L., który w 2011 roku zatrudniony był jako likwidator w (...) S.A., P. L. (2) zatrudnionego w (...) S.A., P. L. (1) oraz S. U. pracujących jako likwidatorzy szkód w (...) S.A. Ich depozycje także korelowały z materiałem dowodowym w postaci dokumentacji likwidacji szkód komunikacyjnych.

W ocenie Sądu nie zaistniały podstawy, aby odmówić wiarygodności zeznaniom składanym w toku postępowania przez A. N. (1). Świadek zeznawał głównie na okoliczności związane ze stosunkami własnościowymi pojazdu T. (...) o numerze (...) i jego relacji z E. C. (1). Twierdzenia świadka znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym i pozostawały spójne i konsekwentne zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie głównej. W ograniczonym zakresie stanowiły podstawę do rekonstrukcji relewantnych z punktu widzenia przedmiotu postępowania okoliczności faktycznych.

W ocenie Sądu wiarygodne, aczkolwiek bez większego znaczenia dla sprawy, były zeznania A. W. (2), właścicielki pojazdu R. o nr rej. (...). Zeznawała ona zasadniczo na okoliczności kolizji z udziałem swojego pojazdu, która nie była przedmiotem prowadzonego postępowania. Podobnie ocenić należy zeznania J. W., którego zeznania koncentrowały się wokół innego zdarzenia z udziałem pojazdu (...) niż to, które było przedmiotem postępowania. Nadmienić należy, że świadek, pomimo, że formalnie był właścicielem pojazdu to nie użytkował go na co dzień i nie posiadał szczegółowej wiedzy na temat przebiegu kolizji z jego udziałem.

Także zeznania świadka J. Z. są, w ocenie Sądu, zasadniczo wiarygodne, choć bez kluczowego znaczenia dla sprawy, dotyczyły bowiem okoliczności pobocznych, związanych jedynie pośrednio ze zdarzeniami będącymi przedmiotem postępowania.

Sąd nie uznał za wiarygodne zeznań świadka A. P. (2) (k. 691-693 oraz 1198), małżonki oskarżonego K. P. w całości, uznając, że stoją one w oczywistej sprzeczności z treścią opinii biegłego, z której wynika, że do kolizji pomiędzy pojazdami R. (...) oraz (...) bądź w ogóle nie doszło, bądź miała ona inny przebieg niż wskazany przez oskarżonych A. W. (1) oraz K. P., o charakterze celowym i nakierowanym na wywołanie określonych uszkodzeń. Wskazać należy, że z uwagi na więzi łączące świadka z oskarżonym K. P., walory dowodowe tych zeznań są w znacznym stopniu ograniczone i nie powinny, w ocenie Sądu, stanowić podstawy rekonstrukcji stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie.

Sąd dał wiarę zeznaniom złożonym przez K. B. częściowo, w zakresie związanym z nabyciem i późniejszą sprzedażą pojazdu T. (...) o nr rej. (...). Sąd odmówił natomiast dania wiary zeznaniom świadka w zakresie wykonania naprawy powypadkowej tego pojazdu, co najmniej w zakresie poduszki powietrznej pasażera i prawej kurtyny, gdyż z opinii biegłego w zakresie badania wypadków drogowych jednoznacznie wynika, że w lipcu 2010 roku, po kolizji T. z R. (...) w G., w toku likwidacji szkody przedstawiono do wyceny uszkodzenia w pojeździe jako pochodzące z tego zdarzenia, a faktycznie powstałe jeszcze w marcu 2010 roku. Wskazać należy, że dyskredytująco na wiarygodność świadka wpływa okoliczność, że jest powiązany blisko z oskarżonymi E. C. (1) oraz W. Z. (1).

Nie miały natomiast większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy zeznania I. B. (z domu F.), które dotyczyły tylko kwestii wskazania jej rachunku bankowego do wypłaty odszkodowania z tytułu kolizji z dnia 5 marca 2010 roku, a także Ł. J., który zeznawał na okoliczności pochodzenia pojazdu R. (...) o nr rej. (...).

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżony w sprawie należy stwierdzić, że w przeważającej mierze nie zasługiwały one na wiarę. Oskarżeni – co do zasady - konsekwentnie nie przyznawali się do winy, podtrzymując okoliczności podawane przez siebie w towarzystwach ubezpieczeniowych w toku likwidacji zgłaszanych szkód. Zasady doświadczenia życiowego, w kontekście materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie każą podchodzić z ogromną ostrożnością do wyjaśnień oskarżonych składanych w toku przedmiotowej sprawy i traktować je raczej jako wyraz przyjętej linii obrony.

Wyjaśnienia oskarżonego J. P. Sąd uznał za wiarygodne częściowo, w zakresie w jakim pokrywały się one z pozostałym materiałem dowodowym, natomiast w odniesieniu do przebiegu zdarzenia z dnia 13 września 2009 roku i okoliczności powstania uszkodzeń w pojeździe I. oraz T. odmówił im waloru wiarygodności z uwagi na oczywistą sprzeczność z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności w postaci dokumentacji fotograficznej sporządzonej w toku postępowania likwidacyjnego i opartej na niej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, a także z wyjaśnieniami E. C. (1) w zakresie, w jakim ten przyznał się do zarzucanego mu czynu.

Analogicznie należy potraktować wyjaśnienia E. C. (1) składane w postępowaniu przygotowawczym oraz przez przeważającą część okresu trwania rozprawy głównej. Oskarżony konsekwentnie zaprzeczał, aby celowo doprowadził do kolizji i powiększenia zakresu uszkodzeń, dopiero w dniu 28 lutego 2017 roku przyznając się do winy.

Wyjaśnienia T. B. (3) oraz T. Ż. (1) także zostały przez Sąd uznane za niewiarygodne w zakresie, w jakim odnosiły się do okoliczności powstania uszkodzeń w pojazdach podczas kolizji z dnia 23 września 2009 roku. Taka ocena wnika z braku korelacji ww. wyjaśnień z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności aktami pochodzącymi z likwidacji szkód komunikacyjnych oraz zeznaniami świadków S. U. oraz T. D. oraz opinią biegłego z zakresu badania wypadków drogowych.

Sąd krytycznie odniósł się do wyjaśnień A. W. (1) oraz K. P. w zakresie, w jakim relacjonowali oni przebieg zdarzenia z dnia 21 lutego 2010 roku. W szczególności brak zaufania budziło stwierdzenie K. P. o tym, że nie zauważył na masce pojazdu R. – stanowiącego własność jego pracownika i naprawianego wcześniej w jego warsztacie - wgniecenia pochodzącego z poprzedniej kolizji, co wydaje się wysoce wątpliwe z uwagi na to, że jest ono widoczne gołym okiem, nawet dla laika, a tym bardziej dla osoby będącej współwłaścicielem warsztatu samochodowego. Zasady doświadczenia życiowego nakazują wątpić by uszkodzenie tych rozmiarów mogło umknąć uwadze oskarżonego, który potraktował je jako wynikłe z kolizji, której był uczestnikiem. Nadto jego wyjaśnienia oraz wyjaśnienia A. W. (1) także nie korelują z pozostałym materiałem dowodowym w postaci akt likwidacji szkody komunikacyjnej wraz z dokumentacją zdjęciową i opartą o niego opinią biegłego z zakresu badania wypadków drogowych, a także z zeznaniami Ł. L..

Oskarżeni W. Z. (1) i K. D. (1) zasadniczo nie składali wyjaśnień w toku przedmiotowej sprawy, konsekwentnie milcząc i nie przyznając się do winy, co winno być traktowane jako wyraz przyjętej strategii obronnej z ostrożnością i poddawane ocenie w kontekście innych źródeł dowodowych, w które obfitowała niniejsza sprawa. Analogiczna sytuacja zachodzi w przypadku wyjaśnień T. G. oraz A. P. (1) co implikuje taką samą ocenę owych wyjaśnień.

Wyjaśnienia A. Ż. (1) oraz M. Z. (1) składane w toku śledztwa oraz rozprawy głównej także nie zasługują na walor wiarygodności w zakresie opisu przebiegu zdarzenia z dnia 12 lipca 2010 roku. Stoją one w oczywistej sprzeczności z materiałem dowodowym w postaci akt likwidacji szkody komunikacyjnej wraz z dokumentacją zdjęciową i opartą o niego opinią biegłego z zakresu badania wypadków drogowych, a także z zeznaniami T. D..

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na większości zebranych w aktach sprawy dokumentach.

Część tych dokumentów to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. W szczególności podstawą istotnych dla sprawy ustaleń były informacje o osobach z Krajowego Rejestru Karnego oraz odpisy wyroków karnych wydanych w stosunku do E. C. (1).

Sąd uznał także za wiarygodne zebrane w aktach spraw dokumenty prywatne, w szczególności dokumenty znajdujące się w licznych akta szkodowych sporządzonych przez pracowników towarzystw (...) S.A., (...) S.A., (...) S.A. oraz (...) S.A. Z dokumentów tych wynika, że osoby, które się na nich podpisały złożyły oświadczenia określonej treści. Nie budzi przy tym wątpliwości rzetelność tych dokumentów w zakresie faktu przyjęcia zgłoszenia szkód przez oskarżonych oraz fakt wypłaty odszkodowań w toku likwidacji tych szkód.

Sąd uznał za wiarygodny przeprowadzony w sprawie dowód z opinii biegłego, tj. pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu badań wypadków drogowych z dnia 27 czerwca 2012 roku (k. 307-363), pisemnej opinii uzupełniającej biegłego z zakresu badań wypadków drogowych z dnia 24 kwietnia 2015 roku (k. 1348-1383) oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego z zakresu badań wypadków drogowych (k. 1517-1524). Opiniując na etapie postepowania sądowego biegły wyeliminował nieprawidłowości proceduralne opinii wydanej w postępowaniu przygotowawczym, gdzie wówczas opierał się m.in. na zeznaniach złożonych przez późniejszych podejrzanych /vide postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego k. 1250-1225/.

Opinie biegłego - zarówno ta pisemna, jak i ustna, były obiektywne oraz rzetelna, albowiem została sporządzona przez osobę posiadającą specjalistyczną wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinia jest jasna – żaden ze zwrotów użytych przez biegłego zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej nie nasuwa zastrzeżeń co do komunikatywności. Jest też pełna, gdyż odnosi się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu widzenia sprawy, zostały w niej drobiazgowo odnotowane i uzasadnione wszystkie istotne okoliczności. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były spójne i logiczne.

Odnotować należy, że biegły, poddając drobiazgowej analizie wszystkie okoliczności sprawy, dostępny materiał dowodowy oraz – w części przypadków – wnioski obrońców oskarżonych i wyjaśnienia samych oskarżonych, bądź to kategorycznie wykluczał możliwość powstania uszkodzeń w przedmiotowych pojazdach w wyniku kolizji między nimi, bądź to dopuszczał możliwość, że kolizja została wywołana celowo dla uzyskania określonych efektów i zwiększenia zakresu uszkodzeń.

Uwzględniając jednocześnie fakt, że opinia pisemna sporządzona na etapie postępowania sądowego została sporządzona na podstawie całego istotnego w sprawie materiału dowodowego, a także nie jest z tym materiałem sprzeczna, nie występując również sprzeczności wewnętrzne, należało dowód ten obdarzyć wiarą w całości. Z tych samych przyczyn Sąd dał wiarę opinii ustnej biegłego wyrażonej na rozprawie głównej. Biegły w sposób wyczerpujący, jasny i konkretny odpowiadał na pytania zadawane przez oskarżonych i ich obrońców, eliminując wszelkie wątpliwości w zakresie wniosków zawartych w opinii.

Sąd na rozprawie w dniu 4 lutego 2014 roku (k.1100-1101), a więc jeszcze przed 1 lipca 2015 roku, na mocy art. 193 § 1 k.p.k. i art. 200 § 1 k.p.k. a contrario nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonego K. P. o dopuszczenie dowodu de facto z opinii prywatnej, zawartego w piśmie z dnia 6 listopada 2013 roku (k. 1066), albowiem przedmiotowe sprawozdanie miało charakter opinii prywatnej, zleconej przez obronę, nie było więc opinią w rozumieniu art. 193 i 200 § 1 k.p.k. i nie mogło stanowić dowodu w sprawie. Organem uprawnionym do powołania biegłego w postępowaniu karnym jest na etapie postępowania sądowego Sąd I instancji, tak więc przedmiotowa opinia prywatna stanowiła jedynie źródło informacji o dowodzie, mogła jedynie spowodować dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, czy też opinii uzupełniającej na okoliczności wynikającej z treści opinii prywatnej, ewentualnie mogła być pomocna stronie, czy obrońcy do merytorycznego formułowania pytań biegłemu, powołanemu przez uprawniony organ, celem wykazania braków czy sprzeczności w tej opinii.

W orzecznictwie, aktualnym w dacie wydania postanowienia przez sąd, zwrócono uwagę, iż opinia prywatna, czyli pisemne opracowanie zlecone przez uczestnika postępowania, a nie przez uprawniony organ procesowy, nie jest opinią w rozumieniu art. 193 k.p.k. w zw. z art. 200 § 1 k.p.k., i nie może stanowić dowodu w sprawie [ vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2005 r., V KK 388/04, Biul.SN 2005/1/24].

Sąd nie uwzględnił także wniosku dowodowego obrońcy K. P. o przesłuchanie w charakterze świadków M. S. oraz W. R., którzy sporządzali przedmiotową opinię prywatną, bowiem byłoby to niedopuszczalne i stanowiłoby obejście przepisu z art. 190 k.p.k. Sąd wskazał, że opinii biegłego powołanego przez uprawniony organ nie można zastępować zeznaniami świadka posiadającego wiadomości specjalne.

Niezależnie od powyższego, powołany w toku postępowania biegły sądowy M. P. (1), w treści swojej pisemnej i ustnej opinii – złożonych w postepowaniu sądowym, obszernie ustosunkowywał się do stanowiska poszczególnych obrońców, jak i złożonej przez jednego z nich opinii prywatnej /vide postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego k.1250-1251 oraz wskazywane powyżej pisemna i ustna opinia M. P. (1)/.

Sąd za w pełni wiarygodną i rzetelną uznał opinię biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, kosztorysowania napraw pojazdu, korelacji uszkodzeń pojazdu oraz wycen wartości pojazdów z dnia 8 lipca 2016 roku o numerze (...) oraz jego ustną opinia uzupełniającą wydaną w dniu 24 stycznia 2017 roku podczas rozprawy głównej. W ocenie Sądu opinia jest jasna i pełna, odpowiada w pełnym zakresie na postawione biegłemu pytania, została sporządzona jasnym i zrozumiałym językiem, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, przez osobę posiadającą wiadomości specjalistyczne w danym zakresie. Dowód z powyżej opinii dopuszczono z ostrożności procesowej na wypadek ewentualnego przyjęcia, iż co do zarzutów z pkt I,II,III,V,VII że do zderzenie pojazdów mogło dojść, a jedynie część zgłaszanych ubezpieczycielom uszkodzeń nie miało związku z tymi zderzeniami. Jednakże wyrokując Sąd przyjął, opierając się na kategorycznych i wnikliwie uzasadnionych wnioskach płynących z opinii M. P. (1), których to obrońcy i oskarżeni nie zdołali zdyskredytować i podważyć w toku postępowania, że poszczególne zdarzenia miały albo charakter celowego doprowadzenia do jego zaistnienia, a celu zwiększenia zakresu uszkodzeń oraz naniesienia śladów świadczących o wzajemnym kontakcie lub nie powstały podczas kolizji w okolicznościach podawanych przez osoby oskarżone, czy też do kontaktu pojazdów w ogóle nie doszło

Opinię biegłych lekarzy psychiatrów sporządzona celem oceny stanu zdrowia psychicznego oskarżonego E. C. (1) należy uznać za niewątpliwie obiektywną i rzetelną. Została ona bowiem wydana przez osoby posiadające niezbędne kwalifikacje i doświadczenie zawodowe we wskazanej dziedzinie nauki. W zakresie treści jest ona przejrzysta, spójna i formułuje jednoznaczne odpowiedzi na pytania postawione w postanowieniu o dopuszczeniu tego dowodu. Opinia na żadnym etapie postępowania nie była kwestionowana przez strony.

Bez znaczenia dla sprawy pozostały dowody takie jak: wykaz połączeń uzyskany z (...) sp. z o.o. (płyta CD – k. 243), wykaz połączeń uzyskany z (...) S.A. (k. 253-262) oraz wykaz połączeń uzyskany z P4 sp. z o.o. (płyta CD – k. 283) gdyż nie pozwoliły na jednoznaczne potwierdzenie, w oparciu o analizę danych logowania w zasięgu określonych stacji (...), obecności T. G. oraz W. Z. (1) na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) w G., gdzie w dniu 23 grudnia 2011 roku miało dojść do kolizji pojazdu T. (...) o nr rejestracyjnym (...) z pojazdem M. (...) o nr rejestracyjnym (...)

Podobnie irrelewantne były dowody z dokumentów w postaci akt szkody (...) S.A. o numerze (...) (k. 577-603) oraz szkody (...) S.A. o numerze (...)GAP/508 (k. 604-690) gdyż w tym zakresie materiały postępowania zostały wyłączone do odrębnego rozpoznania oraz dowód w postaci opinii służbowa dotyczącej oskarżonego W. Z. (1) (k. 519).

Tak zgromadzony materiał dowodowy, poddane starannej ocenie i analizie, doprowadził sąd do uznania oskarżonych za winnych czynów zarzucanych im w akcie oskarżenia z niewielkimi jedynie modyfikacjami.

Przestępstwo oszustwa polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem m.in. przez wprowadzenie w błąd. Wprowadzenie w błąd z kolei to wytworzenie w świadomości innej osoby fałszywego obrazu pewnego wycinka rzeczywistości. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być np. słowo, pismo, fałszywe narzędzie lub urządzenie. Przy czym błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez osobę oszukiwaną decyzji rozporządzenia mieniem. Oszustwo jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Od strony podmiotowej zaś oszustwo jest przestępstwem umyślnym. Sprawca musi działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wymagana jest więc szczególna postać zamiaru bezpośredniego kierunkowego. Każdemu bowiem „wyłudzeniu” towarzyszy taki właśnie zamiar, zarówno wtedy, gdy sprawca działa, by osiągnąć korzyść majątkową dla siebie, jak i wówczas, gdy dąży do osiągnięcia takiej korzyści dla kogoś innego (por. art. 115 § 4 k.k.) - zob. wyrok SN z 29 marca 2011 r., III KK 321/2010, LexisNexis nr (...) (Biul. PK 2011, nr 9).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należało dojść do wniosku, że swoimi zachowaniami oskarżeni wypełnili zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona czynu stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. Oskarżeni wprowadzili w błąd – co do okoliczności powstania zgłaszanych szkód - pokrzywdzone towarzystwa ubezpieczeniowe co do jego odpowiedzialności za zgłoszone szkody i w efekcie doprowadzili ubezpieczyciela do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem poprzez wypłacenie nienależnego odszkodowania, tylko w dwóch wypadkach dotyczących części zarzutu z pkt V oraz zarzutu z pkt VI a.o. zachowanie K. D. i A. P. co do (...) Asekuracja oraz W. Z. i T. G. co do (...) S.A. zakończyło się na etapie usiłowania, albowiem ww. towarzystwo ubezpieczeniowe odmówiło wypłaty K. D., T. G. i W. Z..

Należy przytoc zyć w tym miejscu za biegłym M. P., podzielając opinie ww. biegłego :

Wnioski dotyczące kolizji pojazdów T. (...) nr rej. (...) i I. (...) nr rej. (...) z dnia 13.08.2009r. (zarzut I).

1. Wnioski zawarte w pkt I poprzedniej opinii nr (...) z dnia 27.06. (...) pozostają bez zmian a ponadto zakładając, że do kolizji pomiędzy samochodem I. (...) a T. (...) w rzeczywistości doszło, to w takim przypadku można wnioskować, że:

A. przebieg zdarzenia w części poprzedzającej zderzenie pojazdów był inny niż deklarowany przez J. P. i E. C. (1) tzn. pojazdy przed kolizją jechały względem siebie w sposób zbliżony do równoległego i to samochód T. (...) uderzył pod nieznacznym kątem w lewy bok samochodu I. (...),

B. w czasie kolizji pojazdów, lewy bok samochodu I. (...) był już wcześniej uszkodzony i pojazd ten poruszał się bez części czarnego tworzywa osłaniającego dolną część lewego boku jego nadwozia,

C. przynajmniej część zarysowań przedniego lewego błotnika, udokumentowane zarysowania obręczy przedniego lewego koła oraz zadziałanie poduszki kurtynowej i bocznej kierowcy samochodu T. (...), nie powstało podczas tego zdarzenia.

2. Powyższe wskazuje, że jeśli w ogóle do kolizji pomiędzy samochodem I. (...) a T. (...) w rzeczywistości doszło, to zdarzenie to miało charakter celowego doprowadzenia do jego zaistnienia, w celu zwiększenia zakresu uszkodzeń, naniesienia śladów świadczących o wzajemnym kontakcie pojazdów oraz uzyskania odszkodowania.

II. Wnioski dotyczące kolizji pojazdów T. (...) nr rej. (...) i C. (...) nr rej. (...) z dnia 23.09.2009r. (zarzut II).

1. Wnioski zawarte w pkt II poprzedniej opinii nr (...) z dnia 27.06. (...) pozostają bez zmian a ponadto zakładając, że do kolizji pomiędzy samochodem C. (...) a T. (...) w rzeczywistości doszło, to w takim przypadku można wnioskować, że:

A. przebieg zdarzenia był częściowo inny niż deklarowany przez T. Ż. (1) i T. B. (1), tzn. do chwili kolizji samochód C. (...) zdążył niemal całkowicie ukończyć manewr skrętu w prawo z drogi poprzecznej na drogę, po której poruszał się samochód T. (...) oraz zatrzymać się, gdyż w czasie zderzenia samochód C. (...) stał,

B. samochód T. (...) przed kolizją miał już uszkodzone przynajmniej zewnętrzne prawe lusterko i obręcz przedniego prawego koła,

C. wyzwolenie poduszki kurtynowej prawej i bocznej przedniego pasażera samochodu T. (...), nie nastąpiło w związku z przedmiotowym zdarzeniem (do wyzwolenia tych poduszek mogło dojść przed lub po tej kolizji albo też zostały one wstawione do pojazdu w stanie wyzwolonym),

D. uszkodzenie samochodu C. (...) w postaci pojedynczego zarysowania tylnej części przedniego lewego błotnika i przyległej przedniej części drzwi przednich lewych występujące na wysokości około 84÷85cm mierząc od podłoża, nie powstało od kontaktu z samochodem T. (...) (patrz fot. 40 na str. 25 poprzedniej opinii).

2. Powyższe wskazuje, że jeśli w ogóle do kolizji pomiędzy samochodem C. (...) a T. (...) w rzeczywistości doszło, to zdarzenie to miało charakter celowego doprowadzenia do jego zaistnienia, w celu zwiększenia zakresu uszkodzeń, naniesienia

IV. Wnioski dotyczące kolizji pojazdów R. (...) nr rej. (...) nr rej. (...) z dnia 21.02.2010r. (zarzut III).

1. Na podstawie przeprowadzonej analizy, można stwierdzić, że udokumentowane uszkodzenia samochodu R. (...) nr rej. (...) nr rej. (...) nie powstały podczas kolizji tych pojazdów w okolicznościach deklarowanych przez K. P. lub A. W. (1). Wynika to z:

a. braku możliwości powstania podczas przedmiotowej kolizji udokumentowanych uszkodzeń górnej krawędzi bocznej lewej części nakładki zderzaka przedniego, lampy przedniej lewej i przedniej części przedniego lewego błotnika samochodu RenaultMegane, przy braku wyraźnych śladów oddziaływania przeszkody na części najbardziej wystającej na zewnątrz bocznej lewej powierzchni okładziny zderzaka przedniego samochodu R. (...), która to powierzchnia znajdowała się na wysokości również najbardziej wystającej na zewnątrz górnej części nakładki zderzaka przedniego samochodu B. (patrz fot. 14 i ryc. 2 niniejszej opinii),

b. braku kryminalistycznej zgodności pomiędzy kierunkiem przebiegu śladów zarysowań i otarć występujących w rejonie odwzorowania przedniej tablicy rejestracyjnej samochodu B. na lewym narożniku nakładki zderzaka przedniego samochodu R. (...) a przebiegiem zdarzenia wynikającym z usytuowania i przebiegu śladów na nakładce zderzaka przedniego samochodu B. (patrz fot. 15 i 16 niniejszej opinii),

c. braku kryminalistycznej zgodności pomiędzy rozdzieleniem czarnego tworzywa przeznaczonego do mocowania tablicy rejestracyjnej na nakładce zderzaka przedniego samochodu B. a charakterem oddziaływującej w tym miejscu przeszkody jaką miała być narożnikowa, zaokrąglona listwa ochronna nakładki zderzaka przedniego samochodu R. (...) (patrz 8÷10 niniejszej opinii),

d. faktu, iż udokumentowane fotograficznie zagięcie i pęknięcie powłoki lakierniczej w przyśrodkowej prawej części pokrywy komory silnikowej samochodu R. (...), które zostało zgłoszone w towarzystwie (...) jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem B. w dniu 21.02.2010r., występowało już wcześniej i zostało zgłoszone w towarzystwie (...) jako powstałe w trakcie kolizji tego pojazdu z samochodem R. (...) z dnia 30.11.2009r. (patrz fot. 1÷4 niniejszej opinii),

e. braku uzasadnienia dla powstania pęknięcia górnego uchwytu mocującego lampy przedniej prawej samochodu R. gdy podczas ewentualnej kolizji na prawą część przodu nadwozia tego pojazdu nie oddziaływała żadna przeszkoda (patrz fot. 5 niniejszej opinii).

2. W analizowanym przypadku nie można wykluczyć kontaktu środkowej części zderzaka przedniego samochodu B. (miejsca zamontowania tablicy rejestracyjnej) z przednim lewym narożnikiem zderzaka przedniego samochodu R. (...), przy czym kontakt ten musiałby być na tyle nieznaczny, że w tym czasie:

A. w samochodzie R. poza śladami odwzorowania tablicy rejestracyjnej i występującami w rejonie tego odwzorowania krótkimi śladami zarysowań i otarć na lewym narożniku nakładki zderzaka przedniego oraz ewentualnie zagięciem lewej krawędzi metalowego wzmocnienia tego zderzaka, nie powstały żadne inne uszkodzenia,

B. w samochodzie B. na okładzinie zderzaka przedniego nie powstały udokumentowane intensywne ślady otarć połączone częściowo z rozdzieleniem czarnego tworzywa przeznaczonego do mocowania przedniej tablicy rejestracyjnej a także nie powstały udokumentowane uszkodzenia przedniej części pokrywy komory silnikowej.

3. Powyższe wskazuje, że ewentualna kolizja samochodu B. z samochodem R. miała charakter celowego doprowadzenia do jej zaistnienia, w celu naniesienia śladów świadczących o wzajemnym kontakcie pojazdów oraz uzyskania odszkodowania za uszkodzenia, które w tych okolicznościach nie powstały.

4. W odniesieniu do „prywatnej opinii” sporządzonej przez rzeczoznawców na zlecenie K. P. (k-1069÷ (...) akt sprawy II K 1751/12), można stwierdzić m.in., iż wersja przebiegu zdarzenia wskazana w tej „prywatnej opinii” i teoretycznie wynikająca również z usytuowania i przebiegu śladów uszkodzeń na nakładce zderzaka przedniego samochodu B., jest sprzeczna z przebiegiem zdarzenia wynikającym z udokumentowanego kierunku przebiegu śladów zarysowań i otarć na nakładce zderzaka przedniego samochodu R. a powstałych od kontaktu z przednią tablica rejestracyjną samochodu B.. Ponadto zdaniem biegłego udokumentowane wgniecenia metalowej, przedniej części pokrywy komory silnikowej samochodu B., nie mogły powstać podczas kontaktu z wykonanym z tworzywa sztucznego przednim lewym błotnikiem i nakładką zderzaka przedniego samochodu R. (...), jak to zostało to wskazane przez rzeczoznawców w sporządzonej przez nich „prywatnej opinii”.

5. Odnosząc się do uwag obrońcy oskarżonego A. W. (1) a zawartych w odpowiedzi na akt oskarżenia i zaprezentowanych w piśmie (k-910, 912), to należy stwierdzić, iż jak podano to już wyżej, udokumentowane uszkodzenia nakładki zderzaka przedniego samochodu B. w postaci otarć połączonych częściowo z głębokim poziomym rozdzieleniem czarnego tworzywa przeznaczonego do montażu przedniej tablicy rejestracyjnej, wskazują iż uszkodzenia te powstały z jedną i tą samą przeszkodą oraz w jednakowym czasie. Natomiast w przedniej lewej części nadwozia samochodu R. (...), nie występował taki element (ostrokrawędziasty), który mógłby spowodować, ww. głębokie rozdzielanie nakładki zderzaka przedniego samochodu B.. Również na narożnikowej lewej części listwy ochronnej zderzaka przedniego samochodu R. (...), nie występowały takie ślady kontaktu z przeszkodą (poza odwzorowaniem części tablicy rejestracyjnej i powstałych od tej tablicy krótkich zarysowań), które świadczyłyby, że element ten mógłby spowodować intensywne ślady otarć z nawarstwieniem barwy czarnej na nakładce zderzaka przedniego samochodu B.. Ponadto jak wskazano to już wcześniej udokumentowane wgniecenia metalowej, przedniej części pokrywy komory silnikowej samochodu B., zdaniem biegłego, nie mogły powstać podczas kontaktu z wykonanym z tworzywa sztucznego przednim lewym błotnikiem i nakładką zderzaka przedniego samochodu R. (...) a przebiega zdarzenia teoretycznie wynikająca z usytuowania i przebiegu śladów uszkodzeń na nakładce zderzaka przedniego samochodu B., jest sprzeczna z przebiegiem zdarzenia wynikającym z udokumentowanego kierunku przebiegu śladów zarysowań i otarć na nakładce zderzaka przedniego samochodu R. a powstałych od kontaktu z przednią tablica rejestracyjną samochodu B.. Powyższe oznacza, że żadne z widocznych uszkodzeń samochodu B., nie powstało w wyniku kolizji z samochodem R..

V. Wnioski dotyczące kolizji pojazdów R. (...) nr rej. (...) i T. (...) nr rej. (...) z dnia 05.03.2010r. (zarzut IV).

Wnioski zawarte w pkt V poprzedniej opinii nr (...) z dnia 27.06. (...) pozostają bez zmian a ponadto na podstawie przeprowadzonej analizy można stwierdzić, że do kontaktu pomiędzy samochodem R. (...) nr rej. (...) a samochodem T. (...) nr rej. (...), w ogóle nie doszło. Żadne z udokumentowanych i przedstawionych w towarzystwie (...) uszkodzeń samochodu R. (...) i T. (...), nie powstały w trakcie kolizji tych pojazdów, deklarowanej przez K. D. (1) i W. Z. (1).

VI. Wnioski dotyczące kolizji pojazdów R. (...) nr rej. (...) i T. (...) nr rej. (...) z dnia 12.07.2010r. (zarzut VII).

1. Wnioski zawarte w pkt VI poprzedniej opinii nr (...) z dnia 27.06. (...) pozostają bez zmian a ponadto zakładając, że do kontaktu pomiędzy samochodem R. (...) a T. (...) w rzeczywistości doszło, to w takim przypadku można wnioskować, że:

A. przebieg zdarzenia był inny niż deklarowany przez A. Ż. (1) i M. Z. (1) tzn. samochód T. (...) w trakcie uderzenia przez samochód R. (...), nie był w ruchu, lecz stał,

B. w czasie kolizji pojazdów, w samochodzie T. (...) nie powstały udokumentowane fotograficznie na drzwiach tylnych prawych niewielkie ślady nawarstwień barwy niebieskiej i jasnozielonej,

C. przed kolizją pojazdów, w samochodzie T. (...) występowało już wcześniej wgniecenie przedniej dolnej części błotnika tylnego prawego, które zostało poprzednio zgłoszone w towarzystwie (...) jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem R. (...) z dnia 05.03.2010r.,

D. przed kolizją pojazdów, samochód T. (...) posiadał „wystrzeloną” już wcześniej: poduszkę boczną przedniego pasażera oraz poduszkę kurtynową prawego boku, które to elementy także zostały poprzednio zgłoszone w towarzystwie (...), jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem R. (...) z dnia 05.03.2010r.

2. Powyższe wskazuje, że jeśli w ogóle do kolizji pomiędzy samochodem R. (...) nr rej. (...) a T. (...) nr rej. (...) w rzeczywistości doszło, to zdarzenie to miało charakter celowego doprowadzenia do jego zaistnienia, w celu zwiększenia zakresu uszkodzeń, naniesienia śladów świadczących o wzajemnym kontakcie pojazdów oraz uzyskania odszkodowania.

VII. Wnioski dotyczące kolizji pojazdów T. (...) nr rej. (...) i M. (...) nr rej. (...) z dnia 23.12.2010r. (zrzut VI).

1. Wnioski zawarte w pkt VII poprzedniej opinii nr (...) z dnia 27.06. (...) pozostają bez zmian a ponadto w analizowanym przypadku można wnioskować, że do kontaktu pomiędzy samochodem T. (...) nr rej. (...) a samochodem (...) nr rej. (...), w ogóle nie doszło. Żadne z udokumentowanych i przedstawionych w towarzystwie (...) uszkodzeń samochodu T. (...) i M. (...) (w tym również zadziałanie poduszki czołowej kierowcy w samochodzie T. (...) oraz poduszki bocznej i kurtynowej prawego boku samochodu M. (...)), nie powstało w trakcie kolizji tych pojazdów, deklarowanej przez W. Z. (1) i T. G..

VIII. Wnioski dotyczące kolizji pojazdów M. (...) nr rej. (...) i R. (...) nr rej. (...) z dnia 05.02.2011r. (zarzut V).

1. Przeprowadzona analiza wykazała, że materiał fotograficzny pochodzący z akt szkody U. z ubezpieczenia (...) Casco (nr szkody (...)) nie jest materiałem fotograficznym z postępowania szkodowego U. nr (...) z dnia 18.01.2010r., co sugerował obrońca oskarżonego A. P. (1) w piśmie z dnia 14.02.2013r. (k-915÷916).

2. Jeśli przyjąć, że samochód M. (...) podczas zderzenia z samochodem R. (...), nie miał zamontowanego zderzaka rurowego, to nie można wykluczyć, że uszkodzenia samochodu M. (...) udokumentowane fotograficznie przez towarzystwo (...) do szkody nr (...) (patrz fot. 28÷31 oraz opis uszkodzeń na str. 53÷54 niniejszej opinii) powstały w wyniku kolizji tego pojazdu z samochodem R. (...), natomiast w tym czasie nie powstały dodatkowe uszkodzenia samochodu M. (...), które zostały przedstawione przez A. P. (1) w ramach ubezpieczenia (...) Casco w towarzystwie (...) (szkoda nr (...)) tj.:

- uszkodzenia pokrywy komory silnikowej,

- większy stopień wgniecenia przedniej części błotnika przedniego lewego,

- uszkodzenia chłodnicy cieczy, wentylatora z jego napędem oraz chłodnicy powietrza,

- uszkodzenia elementu dodatkowego ogrzewania,

- uszkodzenia kraty wlotu powietrza, która została zamieniona na inną, posiadającą wyłamaną częściowo lewą jej stroną oraz czarny kolor obramowania.

W tym przypadku również w samochodzie R. (...) w nie mogło dojść co najmniej do udokumentowanego górnego wgniecenia przedniej krawędzi błotnika tylnego prawego i przyległej części tylnej krawędzi drzwi prawych - usytuowanego na wysokości około 62÷69cm od podłoża (patrz fot. 40÷43 niniejszej opinii) oraz nie mogło dojść do całkowitego odłamania prawej części nakładki zderzaka tylnego a co najwyżej do otarć, zarysowań i nieznacznych pęknięć jego bocznej prawej powierzchni.

Powyższe wskazuje, że jeśli w ogóle do kolizji pomiędzy samochodem M. (...) nr rej. (...) a samochodem R. (...) nr rej. (...) w ogóle doszło, to zdarzenie to miało charakter celowego doprowadzenia do jego zaistnienia w celu uzyskania odszkodowania.

3. Jeżeli przyjąć, że samochód M. (...) nr rej. (...) posiadał zamontowany zderzak rurowy, tak jak to wynika z pisma procesowego obrońcy oskarżonego A. P. (1) z dnia 23.04.2014r. (k-1147), to zdaniem opiniującego w analizowanym przypadku można wnioskować, że do kontaktu pomiędzy ww. samochodem M. (...) nr rej. (...) a samochodem R. (...) nr rej. (...), w ogóle nie doszło i żadne z uszkodzeń przedstawionych w towarzystwie (...) oraz U., nie powstały w trakcie kolizji tych pojazdów,

XII. W odniesieniu do pytania XIII postanowienia z dnia 10.05.2012 (k-299÷299v) z rozszerzeniem na samochód marki R. o nr rej. (...) i (...).

1. Na podstawie dokumentacji fotograficznej załączonej do poszczególnych akt szkodowych, można stwierdzić, że samochód T. (...) nr rej. (...) (nr VIN: (...)):

- w trakcie ewentualnej kolizji z samochodem I. (...) z dnia 13.08.2009r., posiadał nienaprawione zarysowania obręczy przedniego lewego koła, które występowały już wcześniej jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem J. z dnia 17.05.2009r. (patrz fot. 21 i 22 na str. 15 poprzedniej opinii),

- w trakcie ewentualnej kolizji z samochodem C. (...) z dnia 23.09.2009r., posiadał nienaprawione zarysowania obręczy przedniego prawego koła, które przedstawiono już wcześniej jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem J. z dnia 17.05.2009r. oraz jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem I. D. z dnia 23.09.2009r. (patrz fot. 43÷45 na str. 26 poprzedniej opinii),

- w trakcie ewentualnej kolizji z samochodem R. (...) z dnia 12.07.2010r. posiadał: nienaprawione wgniecenie przedniej dolnej części błotnika tylnego prawego oraz nie wymienioną poduszkę powietrzna boczną przedniego pasażera i poduszkę kurtynową prawą wraz wykładziną sufitu, które to elementy przedstawione były już wcześniej jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem R. (...) z dnia 05.03.2010r. (patrz fot. 112÷113 na str. 67 oraz fot. 116÷121 na str. 68÷69 poprzedniej opinii).

2. Samochód R. (...) nr rej. (...) (nr VIN: (...)):

- w trakcie ewentualnej kolizji z samochodem B. z dnia 21.02.2010r., posiadał nienaprawione zagięcie i pęknięcie powłoki lakierniczej przyśrodkowej prawej części pokrywy komory silnikowej, które to uszkodzenie występowało już wcześniej jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem R. (...) z dnia 30.11.2009r. (patrz fot. 1÷4 niniejszej opinii),

- przy deklarowanej kolizji z samochodem T. (...) z dnia 05.03.2010r., nie posiadał żadnych nowych uszkodzeń, które mogłyby powstać podczas tego zdarzenia, gdyż wszystkie jego uszkodzenia występowały już wcześniej jako powstałe w trakcie kolizji z samochodem B. z dnia 21.02.2010r. (patrz fot. 93÷100 na str. 58÷60 poprzedniej opinii oraz fot. 21÷22 niniejszej opinii).

3. Pozostałe zakwestionowane przez opiniującego uszkodzenia w wymienionych wyżej pojazdach, oraz innych pojazdach uczestniczących w poszczególnych kolizjach, zdaniem opiniującego mogły powstać w wyniku celowego doprowadzenia do zderzenia (nie koniecznie z pojazdem, który był deklarowany jako drugi uczestnik kolizji) lub przed oględzinami przeprowadzonymi przez przedstawicieli towarzystw ubezpieczeniowych, elementy nie uszkodzone zamieniano na przechowywane elementy uszkodzone, które uległy tym uszkodzeniom podczas innych nieznanych zdarzeń albo też przełożono je z innych uszkodzonych pojazdów tej samej marki i modelu.

Ponieważ przypisanych zachowań oskarżeni dokonali w krótkich odstępach czasu – sąd miał tu na uwadze okres od zgłoszenia szkody do wypłaty czy decyzji o odmowie wypłaty odszkodowania - Sąd uznał poszczególne czyny za jeden czyn zabroniony, uzupełniając kwalifikację prawną o art. 12 k.k. .

Oskarżony E. C. (1) dopuścił się czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, opisanego w art. 64 § 1 k.k. Oskarżony bowiem popełnił przypisany jemu czyn przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 16 lutego 1996 roku do 24 kwietnia 1996 roku i od 7 czerwca 2007 roku do 20 lutego 2009 roku części kary z 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 13 grudnia 2000 roku o sygn. II K 114/97 za przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. działanie w warunkach recydywy zwykłej nie budziło więc jakichkolwiek wątpliwości.

Odnośnie strony podmiotowej przestępstwa, postępowanie dowodowe wykazało, iż wszyscy oskarżeni działali umyślnie, z zamiarem kierunkowym. Nie ulegało zatem wątpliwości, iż sprawcy obejmowali swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd ubezpieczyciela oraz to, że doprowadzą go w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

W rozpoznawanej sprawie, mając na uwadze wnioski płynące z opinii biegłego M. P., Sąd rozważał możliwość uzupełnienia kwalifikacji prawnej niektórych z czynów zarzucanych oskarżonym o art. 298§1 k.k. jednakże od tego odstąpił. W sytuacji gdy sprawca działa w warunkach czynu ciągłego (art. 12), mając z góry powzięty zamiar spowodowania zdarzenia będącego podstawą do wypłaty odszkodowania na podstawie umowy ubezpieczenia oraz uzyskania sumy ubezpieczenia od zakładu ubezpieczeń, oraz uzyska odszkodowanie na podstawie wniosku dotyczącego spowodowanego zdarzenia, wówczas zachodzi zbieg przepisów art. 298 § 1 i art. 286 § 1. Z uwagi na charakter przestępstwa określonego w art. 298 § 1 i jego związek z konstrukcją oszustwa (sui generis czynności przygotowawcze) należy przyjąć, że zbieg tych przepisów w omawianym przypadku ma charakter pomijalny, zaś podstawę kwalifikacji stanowi wyłącznie przepis art. 286 § 1 k.k. Istnieje również pogląd, iż nie zachodzi kumulatywny zbieg między przepisem art. 298 § 1 a przepisem art. 286§1 k.k. Jeżeli bowiem sprawca spowodował zdarzenie będące podstawą wypłaty odszkodowania, a następnie złożył wniosek o wypłacenie odszkodowania, to w takiej sytuacji występuje wielość czynów (spowodowanie zdarzenia będącego podstawą do wypłaty odszkodowania oraz wyłudzenie lub usiłowanie wyłudzenia odszkodowania) i w konsekwencji - wielość przestępstw. W takim wypadku należy zastosować konstrukcję współukaranego przestępstwa uprzedniego /por. O. G. (w:) O. G. [i in.], Kodeks karny..., s. 447; Ł. P., Przestępstwo upozorowania wypadku ubezpieczeniowego..., s. 121 i n.,P. K. (w:) Kodeks karny..., red. A. Z., t. 3, s. 648).

Czyny, jakich dopuścili się wszyscy oskarżani cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości.

O stopniu społecznej szkodliwości decydują łącznie czynniki z art. 115 § 2 k.k. Przepis art. 286 § 1 k.k., zagrożony jest surową sankcją – do lat ośmiu pozbawienia wolności, w kontekście innych, sankcją, jednak znajduje się w grupie przepisów chroniących własność, a więc wartość istotną, jaka powinna podlegać ochronie przez państwo, wartość podlegającą również ochronie konstytucyjnej. Analiza akt sprawy wskazuje, że dwa pojazdy dziwnym trefem, w odczuciu oskarżonych i obrońców zapewne w wyniku przypadku i niesamowitego zbiegu okoliczności, czemu zaprzecza jednak uznany przez Sąd za wiarygodny materiał dowodowy, miały uczestniczyć : t. (...) w okresie od 17 maja 2009 roku do 4 czerwca 2011 roku w 7, zaś r. (...) o nr VIN (...) w okresie od 30.11.2009r. do 05.02.2011r. w 4 zdarzeniach drogowych.

Wszyscy oskarżeni działali w sposób zuchwały, z zamiarem kierunkowym- bezpośrednim, w sposób przemyślany i zaplanowany, kierując się przy tymi niskimi pobudkami, dla osiągnięcia nienależnej korzyści majątkowej. M.in. i takie zachowania jak oskarżonych stanowią powód podnoszenia przez ubezpieczycieli stawek OC i AC ponoszonych przez uczciwych kierujących.

Kwoty, jaką wyłudzili oskarżeni czy też usiłowali wyłudzić, były znaczne. Działania oskarżonych były w znacznym stopniu zorganizowane, objęte wcześniejszym porozumieniem z innymi osobami. Nadto, wykonane zostały w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyli przysporzenia bez istnienia podstawy prawnej. Względy te prowadzą do wniosku, że stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych należy uznać za wysoki. Stopień społecznej szkodliwości należało ocenić również przez pryzmat wyłudzenia odszkodowań zarówno z polisy OC, jak i z polisy AC.

Czyny oskarżonych uznać należało za zawinione. Wszyscy oskarżeni są bowiem osobami, które ze względu na wiek zdolne są do poniesienia odpowiedzialności karnej. Oskarżeni są osobami dorosłymi, rozumiejącymi podstawowe zasady etyczno-moralne oraz posiadającymi określone doświadczenie życiowe. Karalność przypisanego czynu czy czynów jest powszechnie znana. Pozwala to uczynić zarzut, że dopuszczając się ich wszyscy oskarżeni, mając niczym nieograniczoną możliwość rozpoznania znaczenia czynu jak i pokierowania swoim postępowaniem zachowali się niewłaściwie. W sprawie nie ujawniły się nadto okoliczności wyłączające winę oskarżonych.

Oskarżeni znajdowali się również w normalnej sytuacji motywacyjnej i nie zostały ustalone żadne czynniki, które mogłyby zdeterminować ich postępowanie. Okoliczności te powinny wpłynąć na pozytywny proces motywacyjny w zakresie stosunku do takiego dobra prawnego jak własność, co jednak nie miało miejsca. Oskarżeni, motywowani chęcią osiągnięcia łatwego zarobku w sposób bardzo szczegółowy i uważny zaaranżowali intrygę, która doprowadziła do wypłacenia im niebagatelnych odszkodowań.

Mając na uwadze treść art. 4 § 1 k.k., Sąd rozważył, który stan prawny był dla oskarżonych względniejszy. Wobec faktu, że przypisane wyrokiem czyny popełnione został przez oskarżonych m.in. przed dniem 1 lipca 2015 r., natomiast wyrok wydano już po tej dacie, zachodziła konieczność zastosowania art. 4 § 1 k.k. regulującego sposób rozstrzygnięcia kolizji ustaw w czasie.

Przepis ten stanowi, że co do zasady w przypadku kolizji ustaw stosuje się ustawę nową, chyba że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy. W orzecznictwie wskazano, iż ustawą względniejszą dla sprawcy jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z kolejnego zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Warunkiem dokonania wyboru spełniającego te wymogi jest przeprowadzenie przez sąd orzekający swoistego testu polegającego na podjęciu rozstrzygnięcia w sprawie, odrębnie na podstawie jednej i drugiej ustawy, a następnie na porównaniu obu rezultatów według kryterium korzystności dla oskarżonego. Sąd powinien określić możliwe konsekwencje wynikające z każdej ze zbiegających się ustaw i dopiero po wyborze jednej z nich jako względniejszej przystąpić do wymiaru kary, rozumowanie przeprowadzone odwrotnie jest błędem (zob. wyrok SN z dnia 13 maja 2008 r., V KK 15/08, LEX nr 398529). Korzystniejsza dla sprawcy jest zaś ta ustawa, która za popełnione przez niego przestępstwo przewiduje najłagodniejsze konsekwencje, a jej wybór musi zostać poprzedzony oceną całokształtu konsekwencji, jakie pociąga za sobą zastosowanie konkurujących ze sobą ustaw (zob. A. Zoll [red.], Kodeks karny. Część ogólna, Kraków 1998, s. 66). Uznać należało, że właściwszym w badanym przypadku było zastosowanie starych przepisów, gdyż przy zastosowaniu przepisów w obecnym brzmieniu i wymierzeniu kar pozbawienia wolności nie byłoby możliwe warunkowe zawieszenie kary w rozmiarze wyższym niż rok oraz konieczne byłoby orzeczenie przynajmniej jednego z obowiązków określonych w treści art. 72 § 1 pkt 1-8 k.k. Powyższe kreowałoby sytuację mniej korzystną dla oskarżonych. W związku z tym, ustawa obowiązująca poprzednio jest dla niego względniejsza. W rezultacie, odstąpiono od zasady wynikającej z treści art. 4 § 1 k.k., gdzie ustawodawca przewidział priorytet stosowania ustawy nowej (obowiązującej w czasie orzekania) nad ustawą starą (obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa) (por. wyrok SN z dnia 18 lutego 2009 r., III KK 349/2008, LexPolonica nr 2039016).

Wobec powyższego Sąd uznał E. C. (1) za winną czynu przypisanego jemu w punkcie 1 wyroku.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia (od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności), Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 k.k.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował okoliczności rzutujące na niemałą społeczną szkodliwość czynu (omówione powyżej) oraz wcześniejszą karalność w tym za przestępstwo podobne .

Jako okoliczność łagodzącą natomiast aktualne właściwości i warunki osobiste, w tym posiadanie dwoje małoletnich dzieci na utrzymaniu, prowadzenie ustabilizowanego życia, wykonywanie pracy zarobkowej. Godzi się wskazać, iż oskarżony jako jedyny w rozpoznawanej sprawie przyznał się pod koniec postepowania sądowego do zarzutu, jako jedyny częściowo naprawił szkodę – wpłacając na konto pokrzywdzonego ubezpieczyciela kwotę 18 tysięcy złotych.

Wobec powyższego Sąd uznał, że kara 2 lat pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu o naganności jego postępowania i wzbudzeniu w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Oskarżony E. C. (1) dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i takową uzyskał, a więc celu szczególnie negatywnie postrzeganego przez ustawodawcę, skoro zdecydował w takich sytuacjach na orzeczenie kary grzywny, nie zawartej w sankcji konkretnego przestępstwa (art. 33 § 2 k.k.). Wzgląd na indywidualne oddziaływanie kary nakazywał w niniejszej sprawie orzeczenie grzywny z powodu konieczności ukształtowania w oskarżonym pozytywnego stosunku do składników majątkowych legalnie uzyskanych przez inne osoby. Liczba stawek dziennych tj. 100 odpowiada wadze okoliczności obciążających, natomiast wysokość stawki dziennej tj. 50 zł Sąd ustalił, uwzględniając sytuację majątkową i zarobkową oskarżonego. Oskarżony posiada majątek, stałe zatrudnienie i osiąga stały dochód. W związku z tym wysokość jednej stawki została ukształtowana na poziomie 50 zł.. Ustalając liczbę stawek dziennych kary grzywny Sąd kierował się tymi samymi dyrektywami i okolicznościami, co omówione przy wymiarze kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu oskarżony jest są w stanie orzeczoną grzywnę uiścić.

Sąd uznał również, mimo wcześniejszej karalności oskarżonego i działania w warunkach recydywy zwykłej, że istnieją przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego E. C. (1). Zgodnie z kodeksem karnym kara ta bez warunkowego zawieszenia wykonania orzekana winna być jedynie wówczas, gdy cele kary zrealizuje jedynie takie rozstrzygnięcie. Oznacza to, że kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania powinna być orzekana wobec sprawców na tyle zdemoralizowanych, że jakiekolwiek inne oddziaływanie byłoby bezskuteczne. Taka sytuacja względem oskarżonego nie zachodzi. Obecne zachowanie oskarżonego, przyznanie się do winy, naprawienie szkodv w części, prowadzenie ustabilizowanego życia, pozwalają wnioskować, że z przypisane jemu przestępstwa wyciągnął wnioski na przyszłość nie wejdzie na drogę przestępstwa. Za przestępstwo podobne, będące podstawa przypisania recydywy został skazany w 2000 roku, w 2012 roku został skazany za przestępstwo nieumyślne z art. 177§1 k.k., zaś w 2014 roku za czyn z art. 207§1 k.k. jednakże zastosowano nadzwyczajne złagodzenie kary i wymierzono kare grzywny. Tym samym w ocenie Sądu fakt skazania na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a także na podlegającą wykonaniu grzywnę, pozwoli oskarżonemu na pozytywną refleksję dotyczącą tego przestępstwa i zapobiegnie ponownemu naruszeniu porządku prawnego. Tym samym dyrektywy z art. 69 §1 i §2 k.k. nakazywały warunkowe zawieszenie oskarżonemu wymierzonej kary pobawienia wolności. Działanie w warunkach recydywy zwykłej nie wyklucza zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary.

Ustalając okres próby Sąd kierował się przede wszystkim stopniem prognozy kryminologicznej, stąd określenie granicy okresu próby na okres nieco dłuższy tj. na 4 lata celem zweryfikowania tej prognozy – zgodnie z art. 70 §1 pkt 1 k.k.

Reasumując, Sąd stanął na stanowisku, iż nie jest konieczne wymierzenie oskarżonemu kary bezwzględnej pozbawienia wolności, że szansę na realizację celów kary w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej daje skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Skorzystanie z tego dobrodziejstwa nie będzie stało na przeszkodzie realizacji celów kary, zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej. Wcześniejsza czy późniejsza karalność oskarżonego nie wyklucza zastosowania wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, skoro sytuacji takiej ustawodawca nie wykluczył wobec sprawcy dopuszczającego się przestępstwa w warunkach recydywy. Słusznie Sąd Najwyższy w swym orzecznictwie podkreślał wielokrotnie, iż gdyby faktycznie sam fakt uprzedniej czy następczej karalności wykluczał w każdym przypadku pozytywną prognozę kryminologiczną, a tym samym stosowanie środków probacyjnych, czy kar wolnościowych, to niezrozumiała byłaby regulacja zawarta w art. 69 § 3 k.k., która wyjątkowo dopuszcza stosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności nawet wobec sprawcy skazanego w warunkach recydywy specjalnej wielokrotnej. Zdaniem Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia jego zawinienia oraz odpowiada na potrzeby wychowawcze i zapobiegawcze, jakie ma odnieść w stosunku do oskarżonego. W ocenie Sądu tak orzeczona kara wobec oskarżonego będzie stanowić odpowiedni bodziec, pozwalający uświadomić oskarżonemu szkodliwość oraz nieopłacalność popełnionego czynu, a jej wykonanie w warunkach izolacji penitencjarnej nie jest niezbędne dla osiągnięcia celów, jakie są stawiane karze w sferze prewencji szczególnej. Sąd doszedł do przekonania, że wobec oskarżonego istnieje pozytywna przesłanka kryminologiczna uzasadniająca przypuszczenie, że wymierzona mu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni cele stawiane karze, w szczególności wystarczy do tego, aby zapobiec popełnianiu przez niego czynów zabronionych w przyszłości. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że czteroletni kres próby, będzie wystarczający do właściwego zweryfikowania powyższej, pozytywnej prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu. orzeczenie kary izolacyjnej było by nadmierną represją wobec oskarżonego i z dużym prawdopodobieństwem należy zakładać, że mogło by to spowodować skutek odwrotny od celów jakimi kara ma służyć w zakresie prewencji indywidualnej, w dostosowaniu osobowości oskarżonego w kierunku poszanowania norm prawnych. Również wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, nie może być rozumiany jednostronnie i tylko w ten sposób, że sprowadza się on wyłącznie do powstrzymywania innych osób od podobnych zachowań przykładem bezwzględnego pozbawienia wolności. Sąd nie może pomijać tego aspektu, że orzekana w konkretnym wypadku kara ma służyć kształtowaniu pozytywnych postaw u innych osób, które weszły w kolizję z prawem, skłaniać je do czynnego żalu, szczerego przyznania się do winy, w przekonaniu, ze taka postawa będzie właściwie oceniona w toku postępowania karnego i będzie miała swój wyraz w wymierzeniu kary. Zdaniem Sądu, warunki okresu próby i konsekwencje ich naruszenia stanowić powinny skuteczny środek oddziaływania na oskarżonego, a zwłaszcza przeciwdziałania ponownemu popełnianiu przez niego przestępstw.

W odniesieniu do oskarżonej E. C. (1) spełnione zostały ponadto przesłanki do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody.

W pierwszej kolejności należy bowiem wskazać, iż doszło do popełnienia przestępstwa na szkodę osoby mającej wobec oskarżonej roszczenie o naprawienie szkody wynikającej z tego przestępstwa, czyli pokrzywdzonej przez przestępstwo, za które sprawca został skazany (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 marca 2003 r., III KK 127/2002, KZS 2003, nr 7-8, poz. 18).

Spełniony został również drugi warunek, jakim jest wniosek pokrzywdzonego (art. 49 § 1 i art. 51 k.p.k.), nadto sąd może ten środek orzec z urzędu .

W wypadku skazania za przestępstwo określone w art. 46 § 1 k.k. oraz złożenia wniosku przez pokrzywdzonego Sąd zobowiązany jest orzec obowiązek naprawienia szkody (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2002 r., III KKN 269/2000; postanowienie Sądu Najwyższego z 4 lutego 2009 r., V KK 410/2008). Oznacza to, że Sąd nie może odmówić orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, jeżeli złożono wniosek, istnieją podstawy do skazania, a szkoda została określona i udowodniona.

Mając na uwadze, iż oskarżony E. C. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym J. P., Sąd orzekł wobec oskarżonych obowiązek naprawienia szkody poprzez solidarną zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 49.984,87 zł. – uwzględniając przy tym łączną kwotę 18.000,00 zł uiszczoną przez oskarżonego przed datą wyrokowania

Orzeczenie środka karnego przewidzianego w art. 46 § 1 dopuszczalne jest również w postaci solidarnego zobowiązania współsprawców przestępstwa do naprawienia wyrządzonej szkody w całości lub w części (uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/2000, LexisNexis nr (...), OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2).

Wobec okoliczności omówionych we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd uznał A. W. (1) i K. P. za winnych czynu przypisanego im w punkcie 9 i 10 wyroku.

Ustalając wymiar kary w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia (od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności), Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i §2 k.k.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował okoliczności rzutujące na niemałą społeczną szkodliwość czynu (omówione powyżej), w tym, rozmiar szkody – aczkolwiek niższy niż w stosunku do innych oskarżonych .

Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono natomiast uprzednią niekaralność każdego z oskarżonych.

Wobec powyższego Sąd uznał, że, kara roku pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonym naganności ich postępowania i wzbudzeniu w nich refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Oskarżeni dopuścili się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a więc celu szczególnie negatywnie postrzeganego przez ustawodawcę, albowiem umożliwił on wymierzenie grzywny także obok kary pozbawienia wolności. Wzgląd na indywidualne oddziaływanie kary nakazywał w niniejszej sprawie orzeczenie grzywny z powodu konieczności ukształtowania u oskarżonych pozytywnego stosunku do składników majątkowych legalnie uzyskanych przez inne osoby. Liczba stawek dziennych tj. 50 odpowiada wadze okoliczności obciążających – w tym rozmiarowi szkody, natomiast wysokość stawki dziennej tj. 50 zł, Sąd ustalił, uwzględniając sytuację majątkową i zarobkową oskarżonych oraz warunki osobiste. Oskarżeni posiadają pewien majątek, pracują i uzyskują dochód.. Ustalając liczbę stawek dziennych kary grzywny Sąd kierował się tymi samymi dyrektywami i okolicznościami, co omówione przy wymiarze kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu oskarżeni są w stanie orzeczoną grzywnę uiścić.

Odnosząc się do zastosowanej wobec oskarżonego, instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, należy wskazać, iż w ocenie Sądu, takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Nadto, Sąd wziął pod uwagę okoliczności o charakterze podmiotowym, związane ściśle z osobą oskarżonego - postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia, zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa (art. 69 § 1 i 2 k.k.).

Przekonanie Sądu o tym, że orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary została oparta na dotychczasowym sposobie życia oskarżonych - braku karalności.

Uzasadniając wymiar okresu próby, należy wskazać, iż Sąd kierował się prognozą kryminologiczną wobec oskarżonych, w szczególności oceną niezbędnego czasu oddziaływania na sprawcę w ramach próby. Uwzględniono również cel warunkowego zawieszenia, jakim jest wykonanie obowiązków próby oraz zapobieżenie powrotowi sprawcy do przestępstwa. Wszystkie te okoliczności stanowiły podstawę do zastosowania minimalnego okresu próby przewidzianego w art. 70 § 1 pkt 1 k.k. – tj. okresu 2 lat.

Wobec spełnienia przesłanek do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, tj. popełnienia przestępstwa przewidzianego w art. 46 k.k., Sąd orzekł wobec oskarżonych środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem poprzez solidarną zapłatę na rzecz pokrzywdzonego towarzystwo ubezpieczeń kwoty 9.927,85 złotych. Obowiązek solidarnej zapłaty przez oskarżonych ww. kwoty wynika z faktu, iż w zakresie wyłudzenia wyżej wymienionej kwoty działali oni wspólnie i w porozumieniu (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/2000, LexisNexis nr (...), OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2).

Wobec okoliczności omówionych we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd uznał K. D. (1) za winnego czynów przypisanych jemu w punkcie 13 i 16 wyroku.

Ustalając wymiar kary w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia (od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności), Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i §2 k.k.

Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono natomiast uprzednią niekaralność oskarżonego.

Wobec powyższego Sąd uznał, że, kara roku i 6 miesięcy oraz roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekraczają stopnia winy, a także czynią zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzając ww. kary Sąd miał na uwadze wysokości wyłudzonych kwot tj. 26.833,96 zł i 6.9993,03 zł / przy usiłowanej 9.469,04 zł/. Wymierzone kary niewątpliwie będą akcentowały ich wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzeniu w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Oskarżony dopuścił się czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a więc celu szczególnie negatywnie postrzeganego przez ustawodawcę, albowiem umożliwił on wymierzenie grzywny także obok kary pozbawienia wolności. Wzgląd na indywidualne oddziaływanie kary nakazywał w niniejszej sprawie orzeczenie grzywny z powodu konieczności ukształtowania u oskarżonego pozytywnego stosunku do składników majątkowych legalnie uzyskanych przez inne osoby. Liczba stawek dziennych tj. każdorazowo po 50 zł odpowiada wadze okoliczności obciążających – w tym rozmiarowi szkody, natomiast wysokość stawki dzienne, każdorazowo po 50 zł, Sąd ustalił, uwzględniając sytuację majątkową i zarobkową oskarżonego oraz jego warunki osobiste. Oskarżony posiada majątek, pracuje i utrzymuje stały dochód. Dlatego też wysokość jednej stawki została ukształtowana na poziomie 50 zł. Ustalając liczbę stawek dziennych kary grzywny Sąd kierował się tymi samymi dyrektywami i okolicznościami, co omówione przy wymiarze kary pozbawienia wolności.

Jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec oskarżonego K. D. (1) Sąd połączył i w ich miejsce wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i kare łączną 80 stawek dziennych grzywny . Brak było przesłanek do przyjęcia instytucji przestępstwa ciągłego albowiem poszczególne przestępstwa dzielił znaczny okres czasu tj. blisko rok.

Dyspozycja art. 86 k.k. zakreśla granice wymiaru kary łącznej. W przypadku łącznej kary pozbawienia wolności dolną granicę stanowi najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne zbiegające się przestępstwa, natomiast górną – suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, która nie może być jednak przekroczyć 15 lat pozbawienia wolności.

W niniejszej sprawie Sąd mógł zatem orzec karę łączną w granicach od roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, w zakresie grzywny od 50 stawek dziennych do 100 – przy niezmiennej wysokości stawki 50 zł albowiem przepis art. 86§2 k.k. ma zastosowanie jedynie do określania wysokości stawki dziennej w wyroku łącznym a nie jednostkowym. Ustawa karna – za wyjątkiem przepisu art. 88 k.k. – nie określa jakichkolwiek reguł, którymi należy się kierować przy łączeniu kar za zbiegające się przestępstwa. Obowiązują zatem ogólne zasady wymiaru kary określone w art. 53 k.k., ze wskazaniami zawartymi w ogólnych regułach, które ukształtowało orzecznictwo sądowe. Wskazać należy, iż na wymiar kary łącznej nie ma wpływu stopień zawinienia sprawcy, ani też stopień społecznej szkodliwości przestępstw, za które orzeczono kary jednostkowe podlegające łączeniu, natomiast za decydujące uważa się względy prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie kilku przestępstw jest z reguły czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej, niż to wynika z dyrektywy absorpcji. Uwzględnienie zasady absorpcji w większym stopniu ma natomiast miejsce wówczas, gdy z dwóch pozostających w zbiegu przestępstw jedno dominuje w ocenie całości zdarzenia. przekracza to potrzeby resocjalizacyjne. doświadczeń. To zaś uzasadnia orzeczenie kary łącznej na zasadach kumulacji. Na wymiar tej kary nie ma wpływu stopień zawinienia, ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw. Okolicznościami, które Sąd bierze pod uwagę w tym zakresie są natomiast związek podmiotowy i przedmiotowy między zbiegającymi się przestępstwami, motywacja sprawcy, czas popełnienia każdego z nich. W aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a to bliskość czasowa ich popełnienia (największa - gdy czyny przestępcze popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), osoby pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskości przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki stymulujące sprawcę, rodzaj i formę winy. Im bliższy jest związek podmiotowy i przedmiotowy między czynami, tym większe znaczenie zyskuje zasada absorpcji kar, im mniejszy - zasada ich kumulacji. Popełnienie przestępstw podobnych w bliskich odstępach czasu uzasadnia znaczną absorpcję w wymiarze kary łącznej, a dopuszczenie się ich na szkodę różnych pokrzywdzonych - odstąpienie od absorpcji pełnej na rzecz częściowej kumulacji, gdyż oznacza niekompletność kryteriów ścisłego związku przedmiotowego i podmiotowego zabiegających się realnie przestępstw. Naruszenie przez sprawcę chronionych przez przepis przewidujący dany typ czynu zabronionego dóbr w różnym czasie i miejscu oraz w odniesieniu do różnych osób, z reguły przemawia przeciwko zastosowaniu przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji. Daleki stosunkowo związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi czynami nie przemawia za celowością zastosowania zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej. Sąd podziela wyrażane w judykaturze stanowisko, zgodnie z którym kara łączna to szczególna kara wymierzana niejako ,,na nowo’’ i jako taka stanowić musi syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny i jako taka nie może i nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości - pozostających w realnym zbiegu – przestępstw (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 września 2011 roku, II Aka 372/11).

Sąd zastosował zasadę częściowej absorbcji albowiem przypisane przestępstwa wykazują bliski związek przedmiotowy i podmiotowy a jedynie odległą więź czasową -co wykluczyło pełną absorbcje.

W ocenie Sądu oskarżony, osoba zdrowa, jest w stanie orzeczoną karę łączną grzywny uiścić.

Odnosząc się do zastosowanej wobec oskarżonego, instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, należy wskazać, iż w ocenie Sądu, takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Nadto, Sąd wziął pod uwagę okoliczności o charakterze podmiotowym, związane ściśle z osobą oskarżonego - postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia, zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa (art. 69 § 1 i 2 k.k.).

Zważywszy, iż przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, to zapadłe rozstrzygnięcie znajduje uzasadnienie w pozytywnej prognozie kryminologicznej.

Uzasadniając wymiar okresu próby, należy wskazać, iż Sąd kierował się prognozą kryminologiczną wobec oskarżonego, w szczególności oceną niezbędnego czasu oddziaływania na sprawcę w ramach próby. Uwzględniono również cel warunkowego zawieszenia, jakim jest wykonanie obowiązków próby oraz zapobieżenie powrotowi sprawcy do przestępstwa. Wszystkie te okoliczności stanowiły podstawę do zastosowania okresu próby przewidzianego w art. 70 § 1 pkt 1 k.k. – tj. okresu 4 lat. Popełnienie dwóch przestępstw nakazywało wyznaczenie dłuższego okresu próby.

Wobec spełnienia przesłanek do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, tj. popełnienia przestępstwa przewidzianego w art. 46 k.k. oraz wniosku pokrzywdzonego, Sąd orzekł wobec oskarżonych K. D. (1) środki karne tj. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanymi przestępstwami poprzez solidarną zapłatę z W. Z. (1) oraz A. P. (1) na rzecz pokrzywdzonych odpowiednio kwot 26.833,96 zł i 6.993,03 zł. Obowiązek solidarnej zapłaty wynika z faktu, iż w zakresie wyłudzenia wyżej wymienionych kwot działali oni wspólnie i w porozumieniu (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/2000, LexisNexis nr (...), OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2).

Wobec okoliczności omówionych we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd uznał W. Z. (1) za winnego czynów przypisanych jemu w punkcie 14 i 16 wyroku.

Ustalając wymiar kary w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia (od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności), Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i §2 k.k.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował okoliczności rzutujące na niemałą społeczną szkodliwość czynów (omówione powyżej), w tym, co warto podkreślić rozmiar szkody – obejmujący przy zarzucie z pkt IV a.o. zarówno wyłudzone odszkodowanie z polisy OC, jak i wyłudzone odszkodowanie z polisy AC. Sąd miał tu również na uwadze, iż ww. jest funkcjonariuszem policji a więc szczególnie obwiązaną osobą do przestrzegania przepisów prawa.

Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono natomiast uprzednią niekaralność oskarżonego.

Wobec powyższego Sąd uznał, że, kara roku i 6 miesięcy oraz roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekraczają stopnia winy, a także czynią zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzając ww. kary Sąd miał na uwadze wysokości wyłudzonych kwot tj. 26.833,96 zł i wysokość którą oskarżony usiłował wyłudzić tj. 32.631,62 zł . Wymierzone kary niewątpliwie będą akcentowały ich wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzeniu w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec oskarżonego W. Z. (1) Sąd połączył i w ich miejsce wymierzył oskarżonemu karę łączną roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności i kare łączną 80 stawek dziennych grzywny . Brak było przesłanek do przyjęcia instytucji przestępstwa ciągłego albowiem poszczególne przestępstwa dzielił znaczny okres czasu tj. 9 miesięcy, gdzie doktryna i orzecznictwo sadów przyjmuje okres nie dłuższy niż 6 miesięcy.

W ocenie Sądu oskarżony, osoba zdrowa, jest w stanie orzeczoną karę łączną grzywny uiścić.

Uzasadniając wymiar okresu próby, należy wskazać, iż Sąd kierował się prognozą kryminologiczną wobec oskarżonego, w szczególności oceną niezbędnego czasu oddziaływania na sprawcę w ramach próby. Uwzględniono również cel warunkowego zawieszenia, jakim jest wykonanie obowiązków próby oraz zapobieżenie powrotowi sprawcy do przestępstwa. Wszystkie te okoliczności stanowiły podstawę do zastosowania okresu próby przewidzianego w art. 70 § 1 pkt 1 k.k. – tj. okresu 3 lat. Popełnienie dwóch przestępstw, w tym jednym zakończonego w formie stadialnej usiłowania nakazywało wyznaczenie okresu próby nieco dłuższego niż minimalny kres..

Wobec spełnienia przesłanek do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, tj. popełnienia przestępstwa przewidzianego w art. 46 k.k. oraz wniosku pokrzywdzonego, Sąd orzekł wobec oskarżonych W. Z. (1) środek karny tj. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem w punkcie 14 wyroku poprzez solidarną zapłatę z K. D. (1) na rzecz pokrzywdzonego kwot 26.833,96 zł. Obowiązek solidarnej zapłaty wynika z faktu, iż w zakresie wyłudzenia wyżej wymienionych kwoty działali oni wspólnie i w porozumieniu (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/2000, LexisNexis nr (...), OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2).

Wobec okoliczności omówionych we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd uznał A. P. (4) za winnego czynu przypisanego mu w punkcie 17 wyroku.

Ustalając wymiar kary w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia (od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności), Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i §2 k.k.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował okoliczności rzutujące na niemałą społeczną szkodliwość czynu (omówione powyżej), w tym, rozmiar wyrządzonej i grożącej szkody.

Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono natomiast uprzednią niekaralność oskarżonego.

Wobec powyższego Sąd uznał, że, kara roku pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzeniu w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Oskarżony dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a więc celu szczególnie negatywnie postrzeganego przez ustawodawcę, albowiem umożliwił on wymierzenie grzywny także obok kary pozbawienia wolności. Wzgląd na indywidualne oddziaływanie kary nakazywał w niniejszej sprawie orzeczenie grzywny z powodu konieczności ukształtowania w oskarżonego pozytywnego stosunku do składników majątkowych legalnie uzyskanych przez inne osoby. Liczba stawek dziennych tj. 30 odpowiada wadze okoliczności obciążających – w tym rozmiarowi szkody, natomiast wysokość stawki dziennej tj. 50 zł Sąd ustalił, uwzględniając sytuację majątkową i zarobkową oskarżonego oraz jego warunki osobiste. Oskarżony posiada majątek, pracuje i osiąga stały dochód. Dlatego też wysokość jednej stawki została ukształtowana na poziomie 50 zł. Ustalając liczbę stawek dziennych kary grzywny Sąd kierował się tymi samymi dyrektywami i okolicznościami, co omówione przy wymiarze kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu oskarżony jest w stanie orzeczoną grzywnę uiścić.

Uzasadniając wymiar okresu próby, należy wskazać, iż Sąd kierował się prognozą kryminologiczną wobec oskarżonego, w szczególności oceną niezbędnego czasu oddziaływania na sprawcę w ramach próby. Uwzględniono również cel warunkowego zawieszenia, jakim jest wykonanie obowiązków próby oraz zapobieżenie powrotowi sprawcy do przestępstwa. Wszystkie te okoliczności stanowiły podstawę do zastosowania minimalnego okresu próby przewidzianego w art. 70 § 1 pkt 1 k.k. – tj. okresu 2 lat.

Wobec spełnienia przesłanek do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, tj. popełnienia przestępstwa przewidzianego w art. 46 k.k. oraz wniosku pokrzywdzonego, Sąd orzekł wobec oskarżonego A. P. środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem poprzez solidarną zapłatę z K. D. na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedziba w Ł. kwoty 6.993,03 złotych. Obowiązek solidarnej zapłaty przez oskarżonych ww. kwoty wynika z faktu, iż w zakresie wyłudzenia wyżej wymienionej kwoty działali oni wspólnie i w porozumieniu (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/2000, LexisNexis nr (...), OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2).

Wobec okoliczności omówionych we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd uznał M. Z. (1) i A. Ż. (1) za winne czynu przypisanego w punkcie 27 i 28 wyroku.

Ustalając wymiar kary w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia (od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności), Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i §2 k.k.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował okoliczności rzutujące na niemałą społeczną szkodliwość czynu (omówione powyżej), w tym, co warto podkreślić większy rozmiar szkody – obejmujący zarówno wyłudzone odszkodowanie z polisy OC, jak i wyłudzone odszkodowanie z polisy AC.

Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono natomiast uprzednią niekaralność oskarżonych.

Wobec powyższego Sąd uznał, że, kara po roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona tak kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonym naganności ich postępowania i wzbudzeniu w nich refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Oskarżone dopuściły się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, takową uzyskały, a więc celu szczególnie negatywnie postrzeganego przez ustawodawcę, albowiem umożliwił on wymierzenie grzywny także obok kary pozbawienia wolności. Wzgląd na indywidualne oddziaływanie kary nakazywał w niniejszej sprawie orzeczenie grzywny z powodu konieczności ukształtowania w oskarżonych pozytywnego stosunku do składników majątkowych legalnie uzyskanych przez inne osoby. Liczba stawek dziennych tj. po 50 odpowiada wadze okoliczności obciążających – w tym rozmiarowi szkody, natomiast wysokość stawki dziennej tj. po 50 zł, Sąd ustalił, uwzględniając sytuację majątkową i zarobkową oskarżonych oraz ich warunki osobiste. Oskarżone posiadają stałe źródło dochodu. Dlatego też wysokość jednej stawki została ukształtowana na poziomie 50 zł.. Ustalając liczbę stawek dziennych kary grzywny Sąd kierował się tymi samymi dyrektywami i okolicznościami, co omówione przy wymiarze kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu oboje oskarżone, osoby stosunkowo jeszcze młode i zdrowe, są w stanie orzeczone grzywny uiścić.

Odnosząc się do zastosowanej wobec oskarżonych instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności (punkt 4 wyroku), należy wskazać, iż w ocenie Sądu, takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Nadto, Sąd wziął pod uwagę okoliczności o charakterze podmiotowym, związane ściśle z osobą oskarżonego - postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia, zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa (art. 69 § 1 i 2 k.k.).

Wobec spełnienia przesłanek do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, tj. popełnienia przestępstwa przewidzianego w art. 46 k.k. oraz wniosku pokrzywdzonego, Sąd orzekł wobec oskarżonych środek karny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym przestępstwem poprzez solidarną zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna kwoty 49.650,10 zł. Obowiązek solidarnej zapłaty przez oskarżonych ww. kwoty wynika z faktu, iż w zakresie wyłudzenia wyżej wymienionej kwoty działali oni wspólnie i w porozumieniu (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/2000, LexisNexis nr (...), OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2).

Konsekwencją rozstrzygnięcia merytorycznego jest orzeczenie w przedmiocie kosztów. Wydatkami postepowania, nie znajdując powodów do zwolnienia od obowiązku ich uiszczenie, obciążono wszystkich oskarżonych w częściach równy, z tym że wydatki te w zakresie oskarżonego E. C. zostały podwyższone o kwotę opinii sądowo-psychiatrycznej bowiem dotyczyła ona tylko tego oskarżonego.

Wysokość orzeczonych opłat wynika natomiast z art.2 ust.1 pkt 2 i 3, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.).

Sąd uznał zatem, iż zasadne będzie zasądzenie od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu, w tym wymierzenie im opłaty, albowiem swoim zachowaniem przyczynili się oni do ich powstania.

W postępowaniu oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. reprezentował profesjonalny pełnomocnik, stąd też na jego wniosek zasądzono na rzecz ww. oskarżyciela posiłkowego od oskarżonych T. B., T. Ż., W. Z., T. G., M. Z. i A. Ż. kwoty po 188,60 zł tytułem poniesionych kosztów. .

II K 1751/12

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE