Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2017r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Pawliczak

Protokolant: Patrycja Zielińska

przy udziale prokuratora Kazimierza Prawuckiego

po rozpoznaniu w dniu 29.06.2017r., 5.09.2017 r., 3.10.2017 r. sprawy:

M. O.

urodz. (...) w S.

syna Z. i M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 listopada 2016 r. w S. w lokalu (...) przy pl. (...) kilkukrotnie uderzył pięściami w okolice głowy P. C., co spowodowało u niego obrażenia warg i zębów w części siecznej, co stanowiło naruszenie funkcji części siecznej narządu żucia na okres przekraczający dni 7

to jest o czyn z art. 157 § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego M. O. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za jego popełnienie, na podstawie art.157 § 1 kk, przy zastosowaniu art. 37 a kk, wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności ze zobowiązaniem do wykonywania nieodpłatnej, dozorowanej pracy na cel społeczny, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie,

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do częściowego naprawienia wyrządzonej szkody przez zapłatę kwoty 1300 (tysiąca trzystu) zł na rzecz P. C.,

III.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę przez zapłatę kwoty 1000 (tysiąca) zł na rzecz P. C.,

IV.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym, na podstawie art.2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 2 ust. 2 Ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. , Nr 49 poz. 223 ze zm.), opłatę w kwocie 120 (stu dwudziestu) zł.

sygn. akt V K 430/17

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2016 r. M. O. w lokalu (...) w S. wykonywał czynności pracownika ochrony dyskoteki.

W tym czasie i miejscu przebywał również P. C., który był nietrzeźwy w stopniu uniemożlwiającym stabilne poruszanie się.

M. O. zwrócił uwagę P. C. o nieustalonej treści. W odpowiedzi P. C. odezwał się agresywnie i wyprowadzał uderzenie głową, które dosięgnęło M. O.. Uderzenie było słabe, M. O. nie odniósł obrażeń, nie zachwiał się pod jego wpływem. W odpowiedzi na zadane uderzenie M. O. wielokrotnie uderzył P. C. pięściami w głowę. P. C. upadł i utracił przytomność. M. O. uczestniczył w udzieleniu pierwszej pomocy P. C.. Ułożył go w pozycji bezpiecznej do czasu przebycia ratowników medycznych.

Dowód

–

wyjaśnienia oskarżonego k. 62

–

płyty DVD-R k. 26,109

–

zeznania A. C. k. 12-13, 110-111

–

zeznania D. Z. k. 112-113

–

zeznania P. S. (1) k. 119

W wyniku uderzeń P. C. doznał uszkodzeń czterech zębów oraz otarcia wargi, co naruszyło czynności narządu żucia na okres dłuższy niż 7 dni.

Dowód:

opinia (...) k. 35-40

M. O. ma 31 lat, pracuje na umowę zlecenia z wynagrodzeniem 300 zł miesięcznie. Nie był karany.

Dowód:

- dane o oskarżonym, informacja K. k. 99, 126

M. O. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że działał w warunkach obrony koniecznej, uderzył pokrzywdzonego po tym jak został przez niego uderzony głowa w okolice szczęki. Na skutek zadanych uderzeń pokrzywdzony stracił przytomność, a on udzielił mu pierwszej pomocy. (k. 46).

Sąd dał wiarę oskarżonemu w części odnoszącej się do przebiegu zdarzenia. Odmiennie jednak ocenił czyn oskarżonego w kontekście znamion obrony koniecznej.

Brak było podstaw by kwestionować wyjaśnienia oskarżonego co do przebiegu zdarzenia skoro znalazły one potwierdzenie w zapisie urządzenia monitorującego i zeznaniach A. C.. Nie podważyły ich również zeznania pozostałych przesłuchanych świadków, poza pokrzywdzonym, którzy wskazywali, że nie zauważyli co się wydarzyło przed zadaniem uderzeń przez oskarżonego.

Mając na uwadze wiarygodne w tej części wyjaśnienia oskarżonego i zapis monitoringu Sąd odmówił wiary pokrzywdzonemu, który zaprzeczył, że zachowywał się agresywnie wobec oskarżonego i go uderzył.

Z tych samych względów Sąd nie uznał za wiarygodne zeznań D. Z. w części, w której wskazał, że oskarżony jedynie raz uderzył pokrzywdzonego. Na wiarę zasługiwały jednak jego zeznania co do stanu nietrzeźwości pokrzywdzonego bowiem potwierdziła je całkowicie niezwiązany ze stronami świadek P. S. (2) oraz materiał video.

Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów Sąd uznał za pełnowartościowy dowód albowiem ich autentyczność i prawdziwość zawartych w nich treści nie budzi wątpliwości, nadto są one jasne i pełne.

Sąd w pełni podzielił wywody opinii ekspertów z zakresu medycyny albowiem są one jasne, pełne, logiczne i sporządzone zostały przez fachowców z dużym doświadczeniem zawodowym, dysponujących specjalistyczną wiedzą po przeprowadzeniu specjalistycznych badań i zapoznaniu się z dokumentacja lekarską. Brak jest podstaw by kwestionować prawdziwości zawartych w nim twierdzeń.

Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy Sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 157 § 1 kk, w wyniku jego zachowania P. C. doznał naruszenia czynności narządu żucia na okres trwający dłużej niż 7 dni.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego należy uznać, ze brak jest jakichkolwiek okoliczności uzasadniających przypisanie oskarżonemu działania w warunkach obrony koniecznej bądź w warunkach przekroczenia tych granic.

Należy zauważyć, że warunki osobiste oskarżonego w zestawieniu z warunkami osobistymi pokrzywdzonego (por. materiał video) i jego upojeniem alkoholowym w tym dniu wykluczają możliwość przyjęcia, że oskarżony zadał uderzenia po to aby powstrzymać zamach ze strony pokrzywdzonego.

Pokrzywdzony jest mężczyzną wątłej postury, był nietrzeźwy w stopniu uniemożliwiającym utrzymanie stabilnej postawy. Oskarżony jest mężczyzną wysokim, o silnej budowie ciała, co zapewne miało wpływ na jego zatrudnienie w charakterze pracownika ochrony. Jest oczywiste, że zaczepka ze strony ledwo trzymającego się na nogach, wątłego mężczyzny nie mogła wzbudzić w nim przestrachu. Zadane, lekkie uderzenie nawet nie zachwiało postawy oskarżonego. Jest równej pewne , że oskarżony dysponując wspomnianymi warunkami osobistymi mógł zastosować chwyt obezwładniający pokrzywdzonego i wyprowadzić go z dyskoteki, co zresztą należało do jego obowiązków służbowych w przypadku klienta zachowującego się agresywnie.

Wymienione okoliczności pozwalają twierdzić, że oskarżony poczuł się urażony zachowaniem pokrzywdzonego, a jego wielokrotne, bardzo silne uderzenia zostały zadane z chęci odwetu za spowodowanie tej urazy.

W tych warunkach należy ocenić , że czyn oskarżonego, przy podkreśleniu, ze tempore criminis wykonywał czynności w celu zapewnia porządku i bezpieczeństwa, jest społecznie szkodliwy w stopniu znacznym, co wyklucza zastosowanie w sprawie warunkowego umorzenia postępowania.

Czyniąc zatem rozważania nad wymiarem kary dla oskarżonego Sąd wziął pod uwagę, ze oskarżony działał z dużą agresją, stosował przemoc, wyrządził pokrzywdzonemu dotkliwą krzywdę i dużą szkodę. Okoliczność, że po zdarzeniu oskarżony nie uciekł, a zainteresował się stanem pokrzywdzonego, a także fakt, że do zdarzenia nie doszłoby gdyby pokrzywdzony nie wyprowadził uderzenia w stronę oskarżonego, wpłynęła na złagodzenie kary i zastosowanie instytucji przewidywanej w art. 37 a kk.

Po uwzględnieniu wymienionych okoliczności Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, a zarazem spełniającą cele zarówno wychowawcze i zapobiegawcze, które ma osiągnąć wobec oskarżonego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, będzie kara 6 miesięcy ograniczenia wolności ze zobowiązaniem do wykonywania nieodpłatnej, dozorowanej pracy na cel społeczny, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie.

Rozpoznając wniosek pokrzywdzonego o nałożenie na oskwarzonego obowiązku naprawienia szkody Sąd wziął pod uwagę, że do powstania szkody przyczynił się stan uzębienia pokrzywdzonego, który wymagał leczenia jeszcze przed zdarzeniem. Uwaga ta nie dotyczy jednak wszystkich zębów pokrzywdzonego. Z zestawienia opinii (...) i kosztorysu przedłożonego przez pokrzywdzonego wynika, że ząb 14 nie wymagałby ponownego leczenia, gdyby nie został uszkodzony w wyniku uderzenia. Ponadto kwota 1300 zł stanowi jedynie część szkody poniesionej przez pokrzywdzonego. Dla jej właściwego oszacowania należałoby ustalić różnicę kosztów leczenia zębów przed i po zdarzeniu, a także pilność poddania zębów leczeniu przed zdarzeniem, co mogłoby mieć wpływ na właściwe miarkowanie szkody. Niewątpliwie właściwe oszacowanie szkody wymaga w tych warunkach dodatkowego postępowania dowodowego i zasięgnięcia wiadomości specjalnych z zakresu stomatologii. Dlatego sąd karny orzekł o obowiązku naprawienia szkody jedynie w części pozostawiając tą kwestię w pozostałej części ewentualnemu procesowi cywilnemu.

Oszacowanie rozmiaru krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego nie wymagało wiadomości specjalnych. Spowodowanie uszkodzenia czterech zębów, utraty przytomności zapewne wiązało się dla pokrzywdzonego z bólem i długotrwałym uniemożliwieniem mu normalnego funkcjonowania. Ze względu na jego przyczynienie się do doznania krzywdy Sąd z urzędu orzekł na jego rzecz zadośćuczynienie jedynie w kwocie 1000 zł.

Sąd zasądził od oskarżonego koszty postępowania związane z jego udziałem w sprawie bowiem brak jest podstaw by uznać, że nie będzie w stanie ich ponieść.