Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 06 października 2017 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko K. R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. R. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 18 742,38 złotych ( osiemnaście tysięcy siedemset czterdzieści dwa złote trzydzieści osiem groszy);

II.  zasądza od pozwanego K. R. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 5 035 złotych ( pięć tysięcy trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 808/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 06 października 2016 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego K. R. kwoty 18 742,38 złotych, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany K. R. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonał u powoda zakupu towarów z asortymentu powoda. Towar ten został przez pozwanego odebrany bez zastrzeżeń, lecz mimo to pozwany nie uiścił za niego należności w wysokości wynikającej z przyjętych przez niego faktur VAT o numerach: (...), (...), (...) i (...).

Nakazem zapłaty z dnia 11 stycznia 2017 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1718798/16 referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie pozwu w całości oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w łącznej kwocie 3 835 złotych.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany K. R. zaskarżył koszty procesu wskazując, że powinny one wynosić 300 złotych, jednak nie więcej jak 5% wartości roszczenia, tj. kwotę 940 złotych.

W związku ze skutecznym wniesieniem przez pozwanego K. R. sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 stycznia 2017 roku, wskutek czego orzeczenie to utraciło moc (w całości), postanowieniem z dnia 21 lutego 2017 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni jako właściwemu miejscowo i rzeczowo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 maja 2016 roku K. R. zakupił w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. narzędzia budowalne za łączną kwotę 18 134,41 złotych. Towar został przez niego odebrany bez zastrzeżeń.

W dniu 13 maja 2016 roku K. R. zakupił w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. towar w postaci uchwytu narzędziowego za kwotę 361,04 złotych. Towar został przez niego odebrany bez zastrzeżeń.

W dniu 13 maja 2016 roku K. R. zakupił w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. towar w postaci tarczy do cięcia za kwotę 276,75 złotych. Towar został przez niego odebrany bez zastrzeżeń.

W dniu 08 maja 2016 roku K. R. zakupił w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. narzędzia budowalne za łączną kwotę 680,19 złotych. Towar został przez niego odebrany bez zastrzeżeń.

niesporne, a nadto: faktury VAT – k. 37-38 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny, który pozostawał niesporny między stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną oraz w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez strony kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagając się zasądzenia od pozwanego K. R. kwoty 18 742,38 złotych swoje roszczenie wywodził z umowy sprzedaży łączącej strony oraz faktu nie uiszczenia przez pozwanego należności wynikających z wystawionych z tego tytułu faktur VAT.

Zgodnie z treścią art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Powyższy przepis kreuje zatem stosunek obligacyjny o charakterze dwustronnie zobowiązującym. Sprzedawca (tu – powód) zobowiązuje się wydać towar, zaś kupujący (tu – pozwany) zobowiązuje się zapłacić ustaloną za ten towar cenę.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był w zasadzie niesporny, niekwestionowane bowiem było to, że strony łączyła umowa sprzedaży, na podstawie której powód dostarczył pozwanemu narzędzia budowlane w ilości i jakości zgodnej ze złożonym zamówieniem. Niesporna była również wysokość roszczenia.

Pozwany w toku niniejszego kwestionował jedynie wysokość kosztów procesu podnosząc, że powinny one wynosić 300 złotych, jednak nie więcej jak 5% wartości roszczenia, tj. kwotę 940 złotych.

Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zatem w niniejszej sprawie to pozwany K. R. jako strona, która przegrała proces, winien zwrócić przeciwnikowi, czyli powodowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Zgodnie z § 3 powyższego przepisu, do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (radcę prawnego) – a w niniejszej sprawie powód był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego – zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata (radcy prawnego), koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W realiach przedmiotowej sprawy na koszty procesu składają się zatem koszty sądowe w postaci opłaty sądowej od pozwu w kwocie 235 złotych uiszczonej przez powoda przy wnoszeniu pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 4 800 złotych określone stosownie do § 2 punktu 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 ze zmianami) w brzmieniu obowiązującym dla spraw wszczętych przed dniem 27 października 2016 roku. Zgodnie z tym przepisem stawki minimalne przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 10 000 złotych do 50 000 złotych wynoszą właśnie 4 800 złotych.

Na marginesie jedynie Sąd wskazuje, że wprawdzie zgodnie z § 3 powyższego rozporządzenia w sprawach rozpoznawanych m. in. w elektronicznym postępowaniu upominawczym stawki minimalne wynoszą 75% stawek obliczonych na podstawie § 2, jednakże – w przypadku skutecznego wniesienia sprzeciwu, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie – opłatę ustala się na zasadach ogólnych (ustęp 2 § 3).

Mając na względzie powyższe i uznając powództwo za zasadne w całości, Sąd podstawie art. 535 k.c. zasądził od pozwanego K. R. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 18 742,38 złotych.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanego K. R. jako strony przegrywającej niniejszy proces na rzecz powoda kwotę 5 035 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składają się kwoty: 235 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu i 4 800 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (na podstawie § 2 punktu 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 ze zmianami, w brzmieniu obowiązującym dla spraw wszczętych przed dniem 27 października 2016 roku).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 23 października 2017 roku