Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2012 r. w Lublinie

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek apelacji wnioskodawcy K. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 16 maja 2012 r. sygn. akt VII U 811/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 787/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 czerwca 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ustalił K. K. kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wysokości 919,70 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1983 r. do 31 grudnia 1992 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 75,33%. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego uwzględniano 20 lat, 5 miesięcy i 10 dni okresów składkowych oraz 10 miesięcy okresów nieskładkowych. ZUS nie uwzględnił okresu od dnia 1 października 1972 r. do dnia 30 czerwca 1977 r., gdyż nie został wystarczająco udowodniony, okresu od 1 do 31 grudnia 1991 r. oraz 4 marca 1983 r., 9 maja 1983 r. i 1 lipca 1983 r., gdyż wnioskodawca przebywał w tych okresach na urlopie bezpłatnym.

Decyzją z dnia 5 grudnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wydał kolejną decyzję i ustalił wnioskodawcy kapitał początkowy na kwotę 922,26 zł i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – 75,54%. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego uwzględnił również okres od 1 do 31 grudnia 1991 r., gdyż wnioskodawca złożył zawiadomienie o przysługujących świadectwach rekompensacyjnych wydane przez Kuratorium (...) w L. z dnia 25 lipca 1997 r. Tym samym do ustalenia wysokości kapitału początkowego uwzględnił 20 lat, 6 miesięcy i 10 dni okresów składkowych. Nie uwzględnił okresu od dnia 1 października 1972 r. do 30 czerwca 1977 oraz 4 marca 1983 r., 9 maja 1983 r. i 1 lipca 1983 r. z tych samych powodów co w decyzji z dnia 28 czerwca 2011 r.

Od obu decyzji odwołania złożył K. K..

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2012 r. Sąd połączył sprawy do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wyrokiem z dnia 16 maja 2012 r. Sąd Okręgowy w Lublinie w pkt I umorzył postępowania w części dotyczącej nieuwzględnienia okresu od 1 października 1972 r. do 30 czerwca 1977 r., 4 marca 1983 r., 9 maja 1993 r., 1 lipca 1983 r. oraz od 1 do 31 grudnia 1991 r., w pkt II oddalił odwołanie w pozostałej części.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i ich ocenie prawnej.

Wnioskodawca K. K. ur. (...), w dniu 12 grudnia 2006 r. złożył wniosek o ustalenie kapitału początkowego. W oparciu o złożoną dokumentację organ rentowy uwzględnił 20 lat, 5 miesięcy i 10 dni okresów składkowych oraz 10 miesięcy okresów nieskładkowych. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1983 r. do 31 grudnia 1992 r. Wskaźnik wysokości kapitału początkowego wyniósł 75,33%. Proporcjonalny do wieku wnioskodawcy osiągniętego do 31 grudnia 1998 r. oraz okresu składkowego i nieskładkowego współczynnik wyniósł 69,04% zł. Organ rentowy nie uwzględnił okresu od 1 października 1972 r. do dnia do dnia 30 czerwca 1977 r., gdyż okres ten nie został wystarczająco udowodniony. Nie uwzględniono też okresów 4 marca 1983 r., 9 maja 1983 r., 1 lipca 1983 r. i od 1 do 31 grudnia 1991 r., gdyż wnioskodawca przebywał w tym okresie na urlopie bezpłatnym. Ostatecznie kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. ustalono w wysokości 93.293,42 zł.

W wyniku złożenia przez wnioskodawcę kolejnego dokumentu, tj. zawiadomienia o przysługujących świadectwach rekompensacyjnych, organ rentowy zaliczył do okresów składkowych okres od 1 do 31 grudnia 1991 r. i wydał decyzję z dnia 5 grudnia 2011 r., gdzie ustalił kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wysokości 922,26 zł, a obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 75,54%.

W dniu 16 grudnia 2011 r. wnioskodawca złożył zaświadczenie z (...) M. S.. W oparciu o ten dokument ZUS wydał w dniu 23 lutego 2012 r. kolejną decyzję, w której uwzględnił okres studiów, tj. 4 lat, zaliczając je do okresów nieskładkowych. Nie uwzględnił okresów urlopu bezpłatnego w dniach 4 marca 1983 r., 9 maja 1983 r. i 1 lipca 1983 r. Ostatecznie kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. ustalono w wysokości 104.029,75 zł.

W oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty Sąd Okręgowy uznał, że odwołania wnioskodawcy na uwzględnienie nie zasługują.

Zdaniem Sądu Okręgowego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego został ustalony prawidłowo w oparciu o wysokość wynagrodzeń oraz z okresu powadzenia działalności gospodarczej z uwzględnieniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Sąd Okręgowy przytoczył treść art. 174 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia
w życie ustawy okresy składkowe i nieskładkowe. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu od dnia 1 stycznia 1980 r. do dnia 31 grudnia 1998 r.

Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 15 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej, zgodnie z którym podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. W celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1)  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

2)  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

3)  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty.

Sąd Okręgowy umorzył w części postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c., gdyż wnioskodawca cofnął odwołanie w części dotyczącej nieuwzględnienia urlopu bezpłatnego w dniach 4 marca 1983 r., 9 maja 1983 r. i 1 lipca 1983 r. Umorzył też postępowanie dotyczące niezaliczenia okresu studiów do okresów nieskładkowych, gdyż decyzją z dnia 23 lutego 2012 r. okres ten zaliczono do okresów nieskładkowych.

Sąd Okręgowy podniósł, że wnioskodawca kwestionuje przepisy i prawidłowość wyliczenia kapitału początkowego w oparciu o te przepisy.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że decyzją z dnia 23 lutego 2012 r. organ rentowy prawidłowo ustalił wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r.

Apelację od powyższego wyroku wniósł K. K. zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez niezastosowanie norm Konstytucji RP tj. art. 2 Konstytucji RP, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, art. 64 ust. 1 Konstytucji RP, art. 67 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 84 Konstytucji RP i zastosowanie niekonstytucyjnego modelu wyliczania wysokości emerytury tj. art. 173 i 174 w zw. z art. 53 oraz w zw. z art. 15 - 18 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 tekst jedn., ze zm.), który łamie zasadę rozdziału podatków od świadczeń na rzecz ubezpieczeń społecznych, zasadę równości wobec prawa, prawa do zabezpieczenia społecznego, prawa do własności (mienia);

2)  naruszenie przepisów postępowania cywilnego, mające wpływ na treść zapadłego orzeczenia mianowicie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak w uzasadnieniu analizy stanowiska prawnego ubezpieczonego wobec niekonstytucyjności modelu wyliczania wysokości emerytury, pomimo podnoszenia tego w trakcie procesu.

Podnosząc powyższe wniósł:

1)  skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego pytania prawnego czy:

a)  przepisy art. 173 i art. 174 w zw. z art. 53 oraz w zw. z art. 15-18 uer są zgodne z art. 84 Konstytucji RP w zw. z art.2 Konstytucji RP, w zakresie w jakim konstruują model wyliczania emerytury i pobierania składek na ubezpieczenie społeczne w sposób nie służący wyłącznie realizacji prawa do zabezpieczenia społecznego ubezpieczonego - jego emerytury, a w sposób będący w istocie podatkiem służącym utrzymaniu innych ubezpieczonych, co jest sprzeczne z zasadą rozdziału podatków od innych danin publicznoprawnych, ponieważ świadczenia na rzecz ubezpieczeń społecznych winny cechować się ekwiwalentnością;

b)  art. 173 ust. 1 uer w zw. z ust. 3 uer w zw. z art. 174 ust. 7 uer w zw. z art. 177 uer oraz w zw. z art. 173 i 174 uer w zw. z art. 53 uer oraz w zw. z art. 15-18 uer są zgodne z art. 2 Konstytucji RP, art. 32 ust. 1 i 2, at. 64 ust. 1, art. 67 ust. 1 w sytuacji, gdy powodują nierówność wobec prawa osób wskazanych w art. 173 uer wobec pozostałych uprawnionych do emerytury, konstruując niekorzystny dla nich model obliczania podstawy emerytury, wobec modelu stosowanego wobec innych uprawnionych do emerytury;

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 16 maja 2012 r. sygn. akt VII U 811/12 prawidłowo stosuje normy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, więc te przepisy prawa materialnego, na które powołuje się Sąd. Jednakże zdaniem apelującego orzeczenie to zapadło z naruszeniem przepisów prawa materialnego wyższego rzędu, tj. norm Konstytucji RP i regulacji dotyczącej praw człowieka. Sąd I Instancji nie zastosował norm Konstytucji RP tj. art. 2 Konstytucji RP, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, art. 64 ust. 1 Konstytucji RP, art. 67 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 84 Konstytucji RP, a zastosował niekonstytucyjny model wyliczania wysokości emerytury tj. art. 173 i 174 w zw. z art. 53 oraz w zw. z art. 15 - 18 uer. Sąd pominął normy konstytucyjne, pomimo bardzo poważnych wątpliwości, czy model taki nie łamie zasady rozdziału podatków od świadczeń na rzecz ubezpieczeń społecznych, które muszą cechować się ekwiwalentnością i proporcjonalnością. Sąd pominął zasadę równości wobec prawa w związku z prawem do zabezpieczenia społecznego i prawem do własności (mienia). Model ten w znacznie gorszej sytuacji stawia osoby wskazane w art. 173 uer, niż innych uprawnionych do emerytury.

Skarżący wskazał, że Sąd Okręgowy nie dokonał jakiejkolwiek analizy stanowiska prawnego ubezpieczonego wobec niekonstytucyjności modelu wyliczania emerytury.

Wskazano także, że w takim stanie prawnym konieczne wydaje się skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego pytania prawnego o zgodność z Konstytucją RP modelu wyliczania emerytury, jaki został zastosowany wobec ubezpieczonego.

Skarżącym podniósł, że kapitał początkowy będący źródłem ustalenia wysokości emerytury został określony na ok. 100.000 zł. Tymczasem wpłacone składki sumarycznie, przez cały okres ubezpieczeniowy (od 1977 r.) nie uwzględniając odsetek, a denominację, dają kwotę, co najmniej dwukrotnie wyższą.

W przedmiotowej sprawie stosunek wpłaconych składek do ustalonego kapitału początkowego nie może być uznany za ekwiwalentny, adekwatny i wzajemny. Wynika to w dużej mierze z gorszej sytuacji podmiotów wymienionych w art. 173 uer co, jest przedmiotem kolejnego zarzutu. Lecz
w dużej mierze wynika właśnie z faktu, że ustawodawca pomylił podatek ze świadczeniem na rzecz ubezpieczyciela społecznego. Faktycznie bowiem ponad ¹/2 wpłaconych składek nie wpływa na wymiar świadczenia konkretnego ubezpieczonego, a służy utrzymaniu świadczeń z tytułu zabezpieczenia społecznego innym uprawnionym. Takie działanie państwa jest elementem odpowiedzialności państwa i winno być finansowane z podatków. System ubezpieczeń społecznych - poboru składek nie powinien służyć temu celowi, a tak jest w istocie.

Skarżący podniósł, że przepisy art. 173 ust. 1 uer w zw. z ust. 3 uer w zw. z art. 174 ust. 7 uer w zw. z art. 177 uer oraz w zw. z art. 173 i 174 uer w zw. z art. 53 uer oraz w zw. z art. 15 - 18 uer są niezgodne z art. 2 Konstytucji RP, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, at. 64 ust. 1 Konstytucji RP, art. 67 ust. 1 Konstytucji RP. Jest tak dlatego, że podmioty których dotyczą „przepisy przejściowe”, które są określone w art. 173 i 174 uer stawiane są w zdecydowanie gorszej sytuacji niż inni uprawnieni do emerytury na „normalnych” zasadach.

Regulacja art. 173 ust. 3 uer w zw. z art. 174 ust. 7 uer w zw. z 177 uer powoduje, że osoba, która radykalnie polepszyła swoje zarobki i składki w okresie bezpośrednio przed przejściem na emeryturę, a po dacie wejścia w życie ustawy, ma określoną nieproporcjonalnie niską kwotę bazową, jak i moment obliczania kapitału początkowego jest również niekorzystny. Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdzie ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą po dacie wejścia w życie ustawy, a nie wpłynęło to w sposób adekwatny na wysokość ustalonego kapitału początkowego. Z podobnymi konsekwencjami i problemami nie borykają się uprawnieni do emerytury w „zwykłym” trybie. Kapitał początkowy zgromadzony przez nich, odpowiada zdecydowanie bardziej wpłaconym składkom. Emerytura taka także ma charakter bardziej sprawiedliwy i godziwy.

W uzupełnieniu apelacji wnioskodawca wskazał, że zaskarża wyrok w całości, tj. również postanowienie zawarte w pkt I wyroku, ponieważ Sąd nie odniósł się do okresu od 1 do 31 grudnia 1991 r., który ZUS uznał za okres urlopu bezpłatnego. Podniósł, że nie kwestionuje urlopu bezpłatnego w dniach 4 marca 1983 r., 9 maja 1983 r. i 1 lipca 1983 r., nie skarży również uwzględnienia jako okresu nieskładkowego okresu odbytych studiów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż Sąd Okręgowy wydał trafne odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Wnioskodawca w uzasadnieniu apelacji pokreślił, że Sąd Okręgowy, wydając wyrok w sprawie niniejszej, prawidłowo zastosował normy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Podstawowych zarzutem kierowanym do zaskarżonego wyroku jest stwierdzenie, że orzeczenie zapadło z naruszeniem prawa materialnego wyższego rzędu czyli Konstytucji.

Ustawa emerytalno-rentowa w art. 24-26 reguluje prawo do emerytury w tzw. systemie zdefiniowanej składki. Podstawą obliczania tej emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne i zwaloryzowany kapitał początkowy. Składki na kontach ubezpieczonych są ewidencjonowane od 1 stycznia 1999 r., tj. od wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. Należało rozstrzygnąć jak uwzględnić okres podlegania ubezpieczeniu przed 1 stycznia 1999 r. W tym celu powstały przepisy dotyczące kapitału początkowego.

Kapitał początkowy stanowi ustaloną na dzień 1 stycznia 1999 r. równowartość hipotetycznej emerytury pomnożonej przez tzw. średnie dalsze trwanie życia - wyrażone w miesiącach i ustalone na zasadach określonych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS. Wymaga to obliczenia hipotetycznej emerytury, które odbywa się na zasadach określonych w art. 53 z uwzględnieniem art. 174 ust. 2-12 ustawy. Te przepisy zostały prawidłowo zastosowane przy obliczaniu kapitału początkowego wnioskodawcy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego przepisy te nie naruszają norm konstytucyjnych. Należy przypomnieć, że Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wypowiadał się na temat zabezpieczenia społecznego.

Art. 67 ust. 1 Konstytucji zapewnia obywatelom prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę, inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Określenie zakresu i formy tego zabezpieczenia pozostawiono ustawodawcy.

Składnikiem prawa do zabezpieczenia społecznego jest prawo do emerytury, które ma zagwarantować środki utrzymania w razie zaprzestania pracy w związku z osiągnieciem określonego wieku.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 30 maja 2000 r., sygn. K 37/98, OTK ZU 4/2000, poz. 112 stwierdził, że „przewidziany w uregulowaniach system ma co do zasady charakter ubezpieczeniowy, tzn. że opłacanie składek warunkuje zarówno nabycie prawa do emerytury lub renty, jak i ma istotny wpływ na rozmiar tych świadczeń. Zasada wzajemności składki i świadczenia nie jest tu jednak bezwzględnie przestrzegana, ponieważ składa nie została dostosowania do wielkości indywidualnego ryzyka, lecz jest ustalona na przeciętnym poziomie, zapewniającym względną równowagę w ujęciu całościowym, obejmującym wszystkich ubezpieczonych. Przy ustalaniu prawa do świadczeń lub ich wysokości w zakresie określonym w ustawie są uwzględnione również okresy nieskładkowe, nie związane z wykonywaniem działalności zawodowej i obowiązkiem opłacania składki. Przewidziana jest także górna granica świadczenia jakie można otrzymać w polskim systemie ubezpieczenia społecznego. Zasada wzajemności składki i prawa do świadczenia nigdy nie była pojmowana w sposób absolutny. Uwaga ta dotyczy przede wszystkim zachowania proporcji między wysokością opłacanych składek a rozmiarem świadczenia. Nie zawsze więc – z konstytucyjnego punktu widzenia – jako nieprawidłowość należy traktować brak prostej zależności między prawem do świadczeń i ich wysokością, a okresami opłacania i rozmiarem składek”.

Apelujący uważa, że kwestionowane przepisy naruszają zasadę równości wobec prawa. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że z zasady równości, wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej kategorii. Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Podmioty różniące mogą być traktowane odmiennie (por. wyrok z dn. 28 maja 2002 r., sygn. P 10/01, OTK ZU Nr 3/A/2002, poz. 35. Art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ustala kapitał początkowy dla pewnej kategorii osób, tj. urodzonych po dniu 21 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub na których składki opłacali płatnicy składek. Cechy wspólne tych osób, to fakt urodzenia po 31 grudnia 1948 r., i opłacanie składek przed 1 stycznia 1999 r. przez siebie lub płatników składek.

Osoby wymienione w art. 173 ust. 1 charakteryzują się jednakową cechą istotną, co oznacza, że są traktowane jednakowo, zgodnie z zasadą równości wyrażoną w rat. 32 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19.II.2001 r. sygn. SK14/00 stwierdził, że prawodawca może różnicować podmioty prawa, które charakteryzują się wspólną cechą istotną i stanowi to odstępstwo od zasady równości. Nie musi to jednak oznaczać naruszenia art. 32 Konstytucji. Jest ono dopuszczalne, jeżeli zostały spełnione trzy warunki:

1)  wprowadzane przez prawodawcę różnicowania muszą być racjonalnie uzasadnione (muszą mieć związek z celem i treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma;

2)  waga interesu, któremu ma służyć różnicowanie podmiotów podobnych musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku różnego traktowania podmiotów podobnych;

3)  różnicowanie podmiotów podobnych musi znajdować podstawę w wartościach, zasadach lub normach konstytucyjnych.

Dlatego też zarzut, że art. 173 ustawy o emeryturach i rentach z FUS konstruuje niekorzystny model obliczania emerytury dla osób wymienionych w tym przepisie w porównaniu do innych uprawnionych do emerytury należy uznać za nietrafny.

Wskazać należy, że Trybunał Konstytucyjny orzekał o zgodności z Konstytucją art. 173 ust. 1 a ustawy, (wyrok z dnia 12 lutego 2008 r. SK 82/06 OTK-A 2008/1/3). Wprawdzie przepis ten dotyczy służb tzw. mundurowych, ale reguluje kwestię ustalania kapitału początkowego dla tej grupy ubezpieczonych.

Na uwagę również zasługuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2006 r. SK 15/06 , gdzie Trybunał orzekł, że art. 15 ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 174 ust. 3 ustawy emerytalnej jest zgodny z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego przepisy przywołane w apelacji nie są sprzeczne z Konstytucją, dlatego nie skierowano pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego.

Należy wskazać, że wyrok Sądu Okręgowego dotyczy decyzji z dnia 28 czerwca 2011 r. z dnia 5 grudnia 2011 r. Decyzja z dnia 23 lutego 2012 r. ma o tyle znaczenie, że uwzględnia – jako okres nieskładkowy – okres nauki w szkole wyższej na jednym kierunku, pod warunkiem ukończenia tej nauki, w wymiarze określonym w programie studiów (art. 7 pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – jedn. tekst Dz. U. Nr 153 z 2009 r., poz. 1227 ze zm.). Dlatego w tej części postępowanie należało umorzyć na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

Prawidłowo też Sąd umorzył postępowanie dotyczące okresu od 1 do 31 grudnia 1991 r., który to okres w decyzji z dnia 28 czerwca 2011 r. potraktowano jako okres urlopu bezpłatnego. Kuratorium (...) w L. w zaświadczeniu z dnia 28 listopada 2011 r. anulowało pismo z dnia 13 lutego 2004 r. i stwierdziło, że świadectwa rekompensacyjne należą się za 6 miesięcy, tj. od 1 lipca 1991 r. do 31 grudnia 1991 r. i nie zostało to uwzględnione w (...).

Po otrzymaniu powyższego pisma organ rentowy uwzględnił ten okres jako składkowy. Uwzględnił ten okres także w wykazie dochodów. W wykazie dochodów, na dzień wydania decyzji z 28 czerwca 2011 r., wykazano kwotę 31.157, 014 zł i stosunek do przeciętnego wynagrodzenia wyniósł 146,69%, a po uwzględnieniu okresu od 1 do 31 grudnia 1991 r. dochód wyniósł 31.617,014 zł, zaś stosunek do przeciętnego wynagrodzenia 148, 86%. Decyzja z dnia 5 grudnia 2011 r. obejmuje już ten okres.

Podnieść należy, że art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej dotyczy nakładania ciężarów, świadczeń i podatków, a więc nie może odnosić się do świadczeń związanych z zabezpieczeniem społecznym, gdyż składki opłacane przez ubezpieczonych nie są podatkiem.

Podnieść należy, że zgodnie z art. 174 ust. 3 ustawy emerytalno-rentowej, w brzmieniu obowiązującym od 23 września 2011 r., podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (Dz. U. z 2001 r. , poz. 1112).

Organ rentowy podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalił z 10 kolejnych najlepszych lat.

Skarżący w apelacji stwierdził, że po dacie wejścia w życie ustawy prowadził działalność gospodarczą, a nie wpłynęło to w sposób adekwatny na wysokość kapitału początkowego.

Należy zwrócić uwagę, że kapitał początkowy ustala się na dzień wejścia w życie ustawy emerytalno-rentowej, a więc na wysokość tego kapitału nie ma wpływu fakt opłacania składek po tej dacie, tj. po 1 stycznia 1999 r., gdyż od tej daty wszystkie składki są ewidencjonowane na koncie ubezpieczonego.

Mając powyższe na uwadze, mimo skąpej argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wyrok należy uznać za prawidłowy, a apelacja na podstawie art. 385 k.p.c. podlega oddaleniu.