Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 6 grudnia 2014 r. pokrzywdzony A. N. wraz z kolegą D. N. ok. godziny 18:00 udali się do sklepu w (...) przy ul. (...), w celu zakupu piwa i papierosów. Znajdowali się w stanie po spożyciu alkoholu. W drodze powrotnej napotkali oskarżonego R. S. (1), S. P. oraz K. J. (1). R. S. (1) ubrany był w białą kurtkę w ciemno granatowe wzory. W momencie gdy mijali się na chodniku doszło pomiędzy nimi do sprzeczki, w wyniku której oskarżony R. S. (1) wymierzył pokrzywdzonemu A. N. cios w twarz w skutek czego upadł on na podłoże i uderzył głową o chodnik. D. N. także został wymierzony cios, przed którym częściowo udało mu się zasłonić. W obawie o swoje bezpieczeństwo D. N. zaczął uciekać z miejsca zdarzenia wołając o pomoc. Następnie oskarżony R. S. (1) podeszwą buta kopnął w twarz, leżącego na ulicy, pokrzywdzonego, w taki sposób jak gdyby chciał „zmiażdżyć” mu głowę. W momencie gdy mężczyźni oddalali się w stronę sklepu, D. N. powrócił na miejsce zdarzenia, próbując udzielić pomocy A. N.. Mieszkańcy pobliskich domów wyszli na ulicę aby dowiedzieć się co się wydarzyło i udzielić pokrzywdzonemu pierwszej pomocy. W tym czasie S. P. oraz K. J. (1) udali się do sklepu, a następnie wraz z oskarżonym R. S. (1) oddalili się w stronę M..

Dowód: częściowo zeznania pokrzywdzonego A. N. (k. 4, 328), częściowo zeznania świadka D. N. (k. 5-6, 77-78, 329), zeznania świadków: U. D. (k. 10, 34, 266), K. J. (1) (k 127-129, 177, 414-415), częściowo S. P. (k. 177), J. P. (k. 13-14, 266-267), R. W. (k. 17, 388), U. C. (k. 24, 317), K. C. (k. 317), R. K. (k. 29, 317), M. D. (k. 30-31, 317), N. M. (k. 80), H. P. (k. 85-86, 318), protokół okazania oskarżonego U. D. (k. 55, 146-147), protokół okazania oskarżonego R. W. (k. 59, 154-155), oględziny kurtki oskarżonego R. S. (1) (k. 141) protokół okazania U. D. kurtki oskarżonego (k. 142-143), protokół okazania R. W. kurtki oskarżonego (k. 152-153).

W wyniku pobicia pokrzywdzony A. N. doznał obrażeń ciała w postaci: licznych złamań kości twarzoczaszki – złamania kości jarzmowej prawej z przemieszczeniem, złamania szczęki po stronie prawej oraz lewej, złamania wszystkich ścian zatoki szczękowej prawej z przemieszczeniem oraz zatoki szczękowej lewej, złamania kości nosowych z wystąpieniem krwi w obrębie zatok szczękowych i sitowych w zatoce czołowej prawej i zatoce klinowej, stłuczenia głowy, wstrząśnienia mózgu oraz licznych drobnych ran i otarć naskórka głowy i twarzoczaszki. Powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres powyżej siedmiu dni, a z powodu masywnych złamań w obrębie twarzoczaszki i poważnego wstrząśnienia mózgu z jego urazem spowodowały realne zagrożenie dla jego życia.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego pokrzywdzonego A. N. (k. 18-19), opinia biegłego (k.35, 88)

Oskarżony R. S. (1) przesłuchany po raz pierwszy (k. 114-116) odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na zadawane pytania. Oświadczył, iż nie rozumie treści przedstawionego mu zarzutu, ze względu na fakt, iż nie zażył tabletek. Składając po raz kolejny wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego (k. 188-190), jak również przed Sądem skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Oskarżony R. S. (1) ma 43 lata, jest żonaty i posiada na utrzymaniu dwoje dzieci w wieku 4 i 6 lat. Ma wykształcenie zawodowe, jest ślusarzem, spawaczem. Utrzymuje się z prac dorywczych jako mechanik samochodowy, uzyskując miesięcznie dochody ok. 3.000,00 zł brutto. Oskarżony był wielokrotnie karany, obecnie odbywa karę pozbawienia wolności. Według oświadczenia zdrowy, nie jest uzależniony od alkoholu i narkotyków, ze względu na depresję leczy się w poradni specjalistycznej w B..

Dowód: oświadczenie oskarżonego (k.188-189), dane o karalności (k. 448-449), wydruk z systemu NOE-SAD (k. 442).

Wobec wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonego został on poddany badaniom przez biegłych psychiatrów. Biegli nie stwierdzili u oskarżonego R. S. (1) objawów choroby psychicznej oraz upośledzenia umysłowego. Jego osobowość określili jako nieprawidłową dyssocjalną, stwierdzili nadto u niego zespół uzależnienia od alkoholu oraz zaburzenia procesów poznawczych. Zdaniem biegłych poczytalność podejrzanego w chwili popełnienia czynu nie budzi wątpliwości, miał on zachowaną zdolność rozumienia jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia psychiatryczna (k. 161-165, 197-197).

Sąd Rejonowy zważył co następuje.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których jedynie zaprzeczył że dopuścił się zarzucanego mu czyn. Całość zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób oczywisty wskazuje, iż w dniu 6 grudnia 2014 r. oskarżony pobił pokrzywdzonego A. N. powodując u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu, wypełniając tym samym znamiona występku z art. 156 § 1 pkt 2 kk.

Zeznania bezpośredniego świadka zdarzenia, D. N. w przeważającej mierze Sąd uznał za wiarygodne i przekonujące. Nieścisłości w jego kolejnych zeznaniach dotyczące szczegółów zdarzenia, w tym przede wszystkim liczby napastników, wynikają zdaniem Sądu z faktu, iż w trakcie zdarzenia świadek był pod wpływem emocji i strachu o własne bezpieczeństwo, a przy tym wcześniej spożywał alkohol. D. N. nie miał natomiast jakichkolwiek wątpliwości, że napastnik, który kopnął pokrzywdzonego „jakby chciał mu zgnieść głowę”, był tęgi, ubrany w jasną kurtkę z ciemnymi wzorami (k. 5-6). Świadek nie był w stanie rozpoznać napastników okazanych mu na tablicach poglądowych, wskazał jednak, że to mężczyzna oznaczony nr 1 na pierwszej tablicy poglądowej, odpowiada budowie tego, który kopnął pokrzywdzonego (k. 78).

Sąd nie znalazł także uzasadnionych podstaw aby uznać, jak sugerował obrońca oskarżonego, iż na treść zeznań świadka U. D. wpłynęło jej wrogie nastawienie do oskarżonego. Zeznania świadka były spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami bezpośredniego świadka zdarzenia, D. N.. Świadek U. D. konsekwentnie twierdziła, iż sprawca był krępej budowy ciała, miał około 170 cm wzrostu i ubrany był w białą kurtkę w ciemne wzory. Pierwsze zeznania złożyła ona bezpośrednio po zdarzeniu oświadczając, że sprawcą był oskarżony R. S. (1), rozpoznała go następnie na przedstawionych tablicach poglądowych (k. 55). Przed Sądem wskazała, iż nie widziała twarzy sprawcy i nie mogła na tej podstawie ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, iż był nim oskarżony, jednak wtedy była o tym przekonana. Potwierdziła ponadto, że nie miała jakichkolwiek wątpliwości, że okazana jej kurtka należała do sprawcy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka K. J. (1) w zakresie w jakim konsekwentnie podawał, że około godziny 18.00, w dniu 6 grudnia 2014 r. był w miejscu zdarzenia w towarzystwie (...) (k. 127-129). Zeznania te stanowczo potwierdził w trakcie konfrontacji z świadkiem S. P. (k.177). Świadek zasłaniał się niepamięcią co do szczegółów samego pobicia, przyznał jednak, że widział leżącego na ulicy pokrzywdzonego, a w niewielkiej odległości od niego znajdował się R. S. (1). Jego zeznania uznać należało za spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Za niewiarygodne natomiast Sąd uznał zeznania świadka S. P., który twierdził, że w dniu zdarzenia nie spotkał się z R. S. (2) i nie wie nic na temat pobicia A. N.. Złożone przez niego zeznania sprzeczne są z pozostałymi dowodami, w szczególności z zeznaniami K. J. (2). W wyniku konfrontacji przeprowadzonej z K. J. (2), świadek S. P. przyznał, że w dniu zdarzenia był pijany i mógł nie zarejestrować faktu, iż w drodze do sklepu dołączył do nich oskarżony R. S. (1) (k. 178).

Zeznania świadka R. W. nie wzbudziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności. W sposób szczegółowy opisał on, co działo się bezpośrednio po pobiciu pokrzywdzonego (k. 17), a jego relacja pokrywała się z wersją przedstawioną przez pozostałych obecnych na miejscu świadków. Zarówno w trakcie okazania jak i na rozprawie przed Sądem, świadek twierdził, iż jest pewien, że rozpoznał oskarżonego jako sprawcę, którego widział bezpośrednio po zdarzeniu pod sklepem w (...) tj. krępego mężczyznę ubranego w białą kurtkę z wzorkami (k. 388). Okoliczność, iż świadek rozpoznał kurtkę należącą do oskarżonego, potwierdza składane przez niego zeznania w zakresie osoby sprawcy.

Podstawą dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie Sąd uczynił także zeznania J. P., która w sposób chronologiczny i precyzyjny opisała okoliczności zdarzenia. Potwierdziła, że bezpośrednio po zdarzeniu widziała przed sklepem mężczyznę w jasnej kurtce. Z treści jej zeznań wynika również, że bezpośrednio po zdarzeniu do sklepu weszli S. P. oraz K. J. (1), których następnie zawołał R. S. (1).

Jako wiarygodne Sąd ocenił także zeznania M. D., U. C., K. C., R. K. oraz H. P.. W sposób logiczny i spójny przedstawili oni przebieg zdarzeń bezpośrednio po pobiciu pokrzywdzonego.

Za pozbawione waloru wiarygodności Sąd uznał zeznania żony oskarżonego, M. S., która dopiero po upływie ponad dwóch lat od zdarzenia uznała za stosowne aby ujawnić, że dokładnie w dniu, kiedy pokrzywdzony został pobity, jej mąż przebywał w domu z rodziną. Reakcja podjęta przez świadka po upływie tak odległego czasu od zdarzenia absolutnie nie znajduje logicznego uzasadnienia i przeczy zasadom doświadczenia życiowego. Ponadto złożone przez nią zeznania sprzeczne są z konsekwentnymi zeznaniami złożonymi w tym zakresie przez K. J. (2). W ocenie Sądu M. S., jako osoba najbliższa dla oskarżonego, usiłowała w nieudolny sposób dostarczyć mu alibi licząc, że uniknie odpowiedzialności karnej.

W świetle przedstawionych powyżej okoliczności Sąd uznał oskarżonego R. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 156 § 1 pkt 2 kk. Nie budzi wątpliwości umyślność zamiaru sprawcy. Oczywistym jest także, że w zakresie znamienia czasownikowego słowa „powodować”, o którym mowa w art. 156 § 1 kk, mieści się zachowanie polegające na dokonaniu pobicia. Kwalifikacja prawna przyjęta w akcie oskarżenia oraz wyroku jest właściwa albowiem zgodnie z treścią opinii biegłego (k. 35, 88), pokrzywdzony A. N. doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a poniesione przez niego obrażenia ciała stanowiły realne zagrożenie dla jego życia. Z opinii biegłego sądowego wynika ponadto, że obrażenia, których doznał pokrzywdzony spowodowane zostały w wyniku uderzenia narzędziem twardym, tępym jak np. pięść, obuta stopa, uderzenie o twarde podłoże. Założenie wynikające z opinii pozostaje zatem spójne z przedstawioną przez świadka D. N. wersją zdarzeń z 6 grudnia 2014 r., według której A. N. najpierw został uderzony, w wyniku czego upadł na ziemię uderzając o twarde podłoże, a następnie ze znaczną siłą kopnięty podeszwą buta, jak gdyby oskarżony chciał „zgnieść mu głowę”. Świadek U. D. potwierdziła przy tym, że widziała z okna swojego domu jak tęgi mężczyzna ubrany w jasną kurtkę w ciemne wzory kopie leżącego na ziemi pokrzywdzonego w głowę.

Podkreślić następnie należy, że w toku postępowania przesłuchano świadków, których zeznania były jednoznaczne dla uznania, że oskarżony był obecny na miejscu zdarzenia. K. J. (2) oświadczył, że po całym zajściu R. S. (1) stał jeszcze przez jakiś czas wraz z nim i S. P. przed sklepem, co dowodzi, że osoby które znalazły się na miejscu po pobiciu, mogły widzieć oskarżonego. Świadkowie pozostawali zgodni co do tego, że mężczyzna ubrany był w białą kurtkę w ciemne wzory, miał ok. 170 cm wzrostu i był krępej budowy ciała. Znamiennym dla sprawy pozostaje także fakt, że dowód w postaci tej charakterystycznej kurtki, wydał na wezwanie policji oskarżony R. S. (1). Zarówno U. D. jak i R. W. nie mieli podczas okazania najmniejszych wątpliwości, iż to właśnie w niej wiedzieli mężczyznę na miejscu zdarzenia.

Okoliczność, iż to właśnie R. S. (1) dopuścił się pobicia A. N., została zatem udowodniona ponad wszelką wątpliwość.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, za czyn przypisany oskarżonemu R. S. (1) Sąd wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności, Sąd miał na względzie całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych popełnionego przestępstwa, rodzaj naruszonego dobra oraz wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara adekwatna jest do stopnia zawinienia sprawcy, a ponadto uwzględnia stawiane jej cele w zakresie represji karnej.

Sąd uznał jednocześnie za uzasadnione orzeczenie od oskarżonego, na podstawie art. 46 § 1 kk, na rzecz pokrzywdzonego A. N., obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 5.000,00 złotych. Z uwagi na charakter krzywd i cierpień jakich doznał pokrzywdzony w skutek pobicia w/w kwota spełni zdaniem Sądu funkcję kompensacyjną przewidzianą dla instytucji zadośćuczynienia.

Konsekwencją skazania oskarżonego było obciążenie go kosztami postępowania w oparciu o treść art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

za zgodność z oryginałem

świadczy sekretarz sądowy

Izabela Ulatowska