Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Bulkowski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Karolina Mazan - Berent

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2017 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa (...) Sp.z o.o. z siedzibą S.

przeciwko K. G.

o zapłatę

I  umorzyć postępowanie w zakresie kwoty 10 (dziesięć) złotych;

II  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 503,11 (jeden tysiąc pięćset trzy 11/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 20 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

III  oddalić wniosek pozwanej o rozłożenie na raty należności zasądzonej w punkcie II;

IV  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 947 (dziewięćset czterdzieści siedem 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Tomasz Bulkowski

Sygn. akt I C 2700/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedziba w S. wniósł o zasądzenie od pozwanej K. G. kwoty 1513,11 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika z umowy pożyczki nr (...) z dnia 5 kwietnia 2016r. zawartej za pośrednictwem serwisu internetowego powoda. Pozwana otrzymała na swój rachunek bankowy kwotę 1200 zł. Strony uzgodniły, że spłata nastąpi w jednej racie do dnia 7 maja 2016r. Całkowita kwota do spłaty wynosiła 1540 zł. Kwota ta obejmowała kapitał (1200 zł), odsetki (10 zł) i prowizję (330 zł). Pozwana nie dokonała spłaty zobowiązania. Na dzień wniesienia pozwu jej zadłużenie wynosiło 1513,11 zł, tj. 1200 zł z tytułu kapitału, 291,94 zł z tytułu prowizji oraz 21,17 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek umownych liczonych od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia poprzedzającego złożenie pozwu.

Nakazem zapłaty z dnia 16 marca 2017r. w sprawie o sygn. VI Nc-e 276363/17 Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie nakazał pozwanej aby zapłaciła na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana uznała żądanie pozwu.

Wskazała, iż dokonywała dobrowolnych wpłat na rzecz powoda. Podała również, iż informowała powoda o pogorszeniu jej sytuacji materialnej i chęci spłaty zobowiązania w systemie ratalnym, na co powód nie przystał.

Na rozprawie w dniu 12 października 2017r. pozwana wniosła o rozłożenie spłaty pozostałej należności na raty w wysokości 30 zł miesięcznie. Wskazała, iż obecnie z tytułu kredytów dokonuje spłat w ratach w łącznej wysokości 1300 zł miesięcznie.

Pismem z dnia powód wskazał, iż w okresie od 15 czerwca 2016r. do dnia 30 marca 2017r. pozwana dokonała częściowej spłaty zobowiązania w 8 ratach w łącznej kwocie 200 zł. Wpłata w wysokości 10 zł z dnia 30 marca 2017r. dokonana została po wniesieniu przedmiotowego pozwu. Wobec powyższego powód cofnął powództwo co do kwoty 10 zł.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 5 kwietnia 2016r. pozwana zawarła z powodem umowę pożyczki nr (...) za pośrednictwem serwisu internetowego powoda - (...)

(bezsporne-umowa pożyczki k. 38 – 39, zeznania pozwanej k. 64).

Z tytułu umowy pozwana otrzymała na swój rachunek bankowy kwotę 1200 zł. Strony uzgodniły, że spłata nastąpi w jednej racie do dnia 7 maja 2016r. Całkowita kwota do spłaty wynosiła 1540 zł i obejmowała kapitał (1200 zł), odsetki (10 zł) i prowizję (330 zł). Pożyczkodawca miał prawo naliczania odsetek od kwoty pożyczki od daty udostępnienia środków do dnia poprzedzającego całkowitą spłatę. Odsetki miały być naliczane według zmiennej stopy procentowej w wysokości dwukrotności sumy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych tj. dwukrotności odsetek wskazanych w art.359§2k.c.

(niesporne - umowa pożyczki k. 38 – 39, regulamin k. 47 – 51).

Pomimo upływu terminu określonego w umowie i wezwań kierowanych przez powoda do wywiązania się ze świadczenia pozwana nie dokonała spłaty zobowiązania.

(bezsporne - wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania przesyłki k. 42 – 43, zeznania pozwanej k. 64)

W dniu 1 czerwca 2016 roku pozwana skierowała do powoda pismo zatytułowane zawezwanie do ugody w sprawie spłaty pożyczki, w którym wezwała powoda do zawarcia ugody i ustalenia nowego harmonogramu spłat tj. rozłożenie kwoty 1540 zł na 84 miesięczne raty i umorzenie kosztów związanych z przeterminowaniem spłaty. Podała że z uwagi na pogorszenie jej sytuacji finansowej oraz zagrożenie niewypłacalnością podjęła działania zmierzające do zdobycia środków na spłatę. Zagroziła, że w razie nie wyrażenia zgody na ugodę wystąpi na drogę sądową lub złoży wniosek o upadłość konsumencką.

(niesporne – pismo z dowodem wysłania k.7-8)

W okresie od 15 czerwca 2016r. do dnia 30 marca 2017r. pozwana dokonała częściowej spłaty zobowiązania w 8 ratach w łącznej kwocie 200 zł. Wpłata dokonana w dniu 30 marca 2017r. w wysokości 10 zł wniesiona została po wytoczeniu przedmiotowego powództwa. Dokonane wpłaty powód zaliczył na poczet odsetek za opóźnienie (141,94 zł) oraz należność główną 48,06 zł, zaś wpłatę dokonaną po złożeniu pozwu na należność główną

(niesporne – zestawienie k..59-60)

Czyniąc ustalenia w zakresie stanu faktycznego Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, albowiem ich prawdziwość nie była kwestionowana, a także ich walor dowodowy należało uznać za niewątpliwy. Pozwana przyznała ponadto okoliczności faktyczne podane przez powoda, w szczególności fakt zawarcia umowy, wysokość pożyczki i termin spłaty.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że pismem z dnia 22 września 2017r. powód poinformował o dokonaniu przez pozwaną częściowej spłaty dochodzonej pozwem należności w kwocie 10 zł w dniu 30 marca 2017r., a zatem po wytoczeniu przedmiotowego powództwa. W tym też zakresie cofnął pozew.

Zgodnie z art. 355 § 1 kpc Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 10 zł, uiszczonej przez pozwaną w toku procesu (pkt I wyroku).

W pozostałym zaś zakresie powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód opierał swoje roszczenie na zapisach umowy pożyczki łączącej go z pozwaną. Pozwana zobowiązała się w umowie do zwrotu do dnia 7 kwoty pożyczki oraz całkowitych jej kosztów, łącznie 1540 zł.

Odpowiedzialność pozwanej względem powoda wynika zatem z art. 3 ust. 1. ustawy o kredycie konsumenckim, z dnia 12 maja 2011 r. (Dz.U.2011.126.715), w której przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, w zw. z art. 720 k.c., z którego wynika obowiązek zwrotu przez pożyczkobiorcę otrzymanych sum.

Zdaniem Sądu powód należycie wykazał, że dochodzona kwota rzeczywiście mu przysługuje. Na poparcie swojego stanowiska powód przedłożył bowiem dokumenty świadczące o zasadności swojego roszczenia. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, pozwana do dnia wydania wyroku w sprawie nie zwróciła powodowi całości dochodzonych pozwem kwot kapitału, a także należności z tytułu odsetek skapitalizowanych.

Pozwana od momentu wypłaty środków spłaciła tylko 200 zł w ratach, które powód stosownie do art.451§1 zdanie 2 kc mógł w pierwszej kolejności zaliczyć na poczet wymagalnych odsetek, a w dalszej kolejności na poczet kapitału.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 kc jest przepis art. 232 kpc, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, w następstwie twierdzeń i dowodów złożonych przez powoda, to na pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających brak istnienia wymagalnego roszczenia powoda, czy też jego istnienie w mniejszej kwocie.

Ustalając zatem, że pozwana nie zwróciła całej kwoty wynikającej z umowy pożyczki, obowiązek zwrotu zadłużenia nie budził wątpliwości.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd uznał, iż powodowi należna jest dochodzona pozwem kwota w wysokości pomniejszonej o dokonaną w toku procesu przez pozwaną wpłatę, o którą powód cofnął powództwo (1513,11 zł – 10 zł = 1503,11 zł).

Dlatego też w punkcie II orzeczenia zasądził na rzecz powoda kwotę 1503,11 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, do dnia zapłaty. Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych za opóźnienie stanowił art.481§1 i 2 kc.

Sąd nie stwierdził podstaw, aby uwzględnić wniosek pozwanej o rozłożenie spłaty zasądzonej należności na raty. Uzasadniając wniosek w tym zakresie pozwana powoływała się na trudną sytuację materialną, w tym na konieczność spłaty licznych zobowiązań kredytowych oraz ponoszenia kosztów utrzymania rodziny. Zważyć jednakże należy, iż z twierdzeń pozwanej wynika, że wskazane koszty obarczały ją jeszcze przed zaciągnięciem zobowiązania, którego spłaty powód dochodzi w ramach przedmiotowego procesu. Pozwana świadoma była zatem spoczywających na niej zobowiązaniach, a mimo to zaciągnęła kolejne, przyjmując jednocześnie obowiązek jego spłaty. Zważyć ponadto należy, iż spłata pożyczki nastąpić miała w przeciągu miesiąca od zawarcia umowy. Pozwana nie wykazała jednak, aby w tak krótkim czasie zaistniały okoliczności, które wywołałyby niemożność wywiązania się przez nią ze spoczywającego na niej zobowiązania. Z twierdzeń pozwanej wynika bowiem, iż zarówno jej sytuacja rodzinna, jak i dochód, kształtują się analogicznie jak w czasie zawarcia z powodem umowy pożyczki. W świetle powyższego uzasadnionym jest stwierdzenie, że już w czasie udzielenia pożyczki przez powoda intencją pozwanej mogło być zaniechanie jej spłaty w określonym umową terminie.

Zważyć trzeba, że już 1 czerwca 2016 roku pozwana wystąpiła do powoda z żądaniem rozłożenia spłaty na 84 raty grożąc złożeniem wniosku o upadłość konsumencką. Sytuacja finansowa pozwanej była już zatem zła dużo wcześniej przed zaciągnięciem zobowiązania u powoda.

Zgodnie z art.320kpc rozłożenia świadczenia na raty można dokonać w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie wystąpiła. Podkreślić bowiem trzeba, że sama trudna sytuacja osoby, która zaciągnęła zobowiązanie nie jest podstawą do uwzględnienia wniosku o rozłożenie świadczenia na raty, zwłaszcza jeżeli sytuacja ta była trudna jeszcze przed zaciągnięciem zobowiązania.

Orzeczenie o kosztach procesu oparto natomiast o przepis art. 98 kpc, uznając, iż na koszty poniesione przez powoda składały się kwoty: 30 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Sąd w tym wypadku nie znalazł podstaw do nie obciążania pozwanej kosztami procesu. Powód dość długi czas zwlekał z wystąpieniem na drogę sądową, jednak postawa pozwanej, która zażądała rozłożenia świadczenia na kilka lat na bardzo niskie raty, których jeszcze regularnie nie płaciła (rata za styczeń 2017 r. zapłacona 9 stycznia, brak płatności w lutym 2017r.) spowodowała wystąpienie z powództwem. Trudna sytuacja finansowa pozwanej nie może być zatem wyłączną podstawą do nieobciążania jej zwrotem kosztów na rzecz powoda.

SSR Tomasz Bulkowski