Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2017 r.

  Sąd Rejonowy w Kłodzku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Ewa Karp

Protokolant: p.o. protokolanta Agata Pyrzyk

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2017 r. w Kłodzku

sprawy z powództwa M. N.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w L.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w L. na rzecz powódki M. N. kwotę 4444,64 zł (cztery tysiące czterysta czterdzieści cztery złote 64/100) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 974,64 zł (dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote (...) od dnia 20 kwietnia 2016 roku od kwoty 3200 zł (od dnia 20 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 270 zł od dnia 1 września 2017 roku do dnia zapłaty i tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych 00/100);

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  nakazuje stronie pozwanej by uiściła na rzecz Skarby Państwa kasa tut. Sąd tytułem wynagrodzenia biegłego poniesionego tymczasowo przez Skarb Państwa kwotę 989 zł (dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych 00/100) oraz tytułem opłaty sądowej od obowiązku ponoszenia której powódka była zwolniona kwotę 222 zł (dwieście dwadzieścia dwa złote 00/100).

UZASADNIENIE

Powódka M. N. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z/s w L. kwoty 9500 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia oraz o zasądzenie od pozwanej kwoty 974,64 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 kwietnia 2016 roku.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 16 września 2015 roku miał miejsce wypadek komunikacyjny, spowodowany przez sprawcę ubezpieczonego u strony pozwanej (...) S.A. z/s w L..

Powódka wskazała, że była pasażerką samochodu, którego kierowca uderzył w drzewo nie dostosowując prędkości do warunków drogowych. W wyniku wypadku powódka doznała obrażeń ciała, a strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła powódce kwotę 800 zł tytułem zadośćuczynienia odmawiając realizacji dalszych roszczeń.

Powódka wskazała, że poniosła koszty dojazdów na leczenie w wysokości 324,95 zł / 1100 km x koszt paliwa- 7litrów na 100 km po 4, 3 zł za litr/ oraz udokumentowane koszty leczenia w kwocie 649,69 zł.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, oddalenie zgłoszonych przez powódkę wniosków dowodowych z dokumentów oraz dopuszczenie dowodu ze zdjęć powódki na portalu społecznościowym F. na okoliczność braku urazów i braku wpływu rzekomych urazów na stan zdrowia psychicznego i fizycznego powódki oraz wniosła o powołanie biegłych ortopedy i neurologa na okoliczność ustalenia czy mogło dojść do deklarowanych przez powódkę urazów i dolegliwości, przebiegu leczenia powódki, ewentualnych błędów lekarzy i zakresu obrażeń powódki doznanych w wyniku wypadku.

Strona pozwana przyznała, że prowadziła postępowanie likwidacyjne w związku ze zgłoszonym zdarzeniem z dnia 16 września 2015 roku i przyznała już powódce zadosyćuczynienie w kwocie 800 zł, które jest właściwe bowiem żądane zadośćuczynienie uznała za rażąco wygórowane, a wniosek o zwrot kosztów leczenia za nieuzasadniony i nie wykazany .

Pismem z dnia 22 sierpnia powódka zgłosiła dalsze koszty leczenia - 270 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. N. w dniu 16 września 2016 roku była pasażerką samochodu , którego kierowca – chłopak powódki został sprawcą wypadku.

Powódka miała w chwili wypadku 19 lat i była uczennica szkoły Profesja.

W chwili wypadku powódka siedziała z przodu na siedzeniu pasażera, auto dachowało, zakwalifikowano je do kasacji. Powódka w chwili uderzenia samochodu w drzewo miała zapięte pasy, uderzyła głową z prawej strony w szybę, miała wstrząs mózgu. Po zatrzymaniu się auta wyszła przez okno i zemdlała. Kiedy się ocknęła została odwieziona do szpitala w P..

Po wypadku przez miesiąc nosiła kołnierz ortopedyczny, przez pół roku trwały większe dolegliwości bólowe, obecnie ból pleców występuje nadal, ale jest mniejszy. Z powodu dolegliwości powódka zaprzestała korzystania z siłowni.

Powódka zamieszkuje w L. , do ortopedy i i neurologa oraz na zabiegi rehabilitacyjne do K., W. i N. powódkę woziła mama.

Chłopak powódki w wyniku wypadku doznał złamania kości miednicy.

Zdjęcia na portalu społecznościowym pochodzą sprzed wypadku.

Dowód:

- przesłuchanie powódki K- 103, akta szkody

W wyniku wypadku, któremu uległa powódka 16 września 2016 roku, jak ustalił powołany przez Sąd biegły ortopeda, dr nauk medycznych M. J., doznała ona urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Biegły ustalił 2 % długotrwały uszczerbek na zdrowiu według Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 2002r.

Dowód: opinia biegłego ortopedy K – 117-120

Biegły ortopeda po przebadaniu powódki wskazał, w pisemnej opinii z dnia 17 lipca 2017 roku, ze powódka na skutek wypadku doznała urazów skutkujących do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi odcinka szyjnego kręgosłupa.

Doznane przez powódkę urazy, przez kilka tygodni po zdarzeniu, mogły utrudniać wykonywanie niektórych czynności życia codziennego oraz mogły obniżać ogólną sprawność jej organizmu.

Trudno określić jak długo powódka będzie odczuwać skutki wypadku, gdyż zależeć to będzie od jej trybu życia, stopnia nasilenia ewentualnych zmian zwyrodnieniowych i związanych z tym dolegliwości bólowych. Należy przyjąć, że bezpośrednio po wypadku dolegliwości bólowe były znaczne, a w chwili obecnej mają zmniejszone natężenie i ograniczają się przede wszystkim do okresowych bólów ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa.

Rokowania co do stanu zdrowia powódki na przyszłość są pomyślne, ale nie można wykluczyć, że przebyte urazy mogą w przyszłości powodować okresowe nasilenie dolegliwości oraz przyspieszyć rozwój zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, bardziej niż by to wynikało z naturalnego procesu starzenia się organizmu. Wskazany jest oszczędny tryb życia, unikanie czynności obciążających kręgosłup oraz korzystanie z okresowej rehabilitacji, stosowanie technik relaksacyjnych oraz wzmacniających mięśnie przykręgosłupowe.

Nieznaczne uciążliwości, które podaje powódka związane są z przebytym urazem, nie są wyimaginowanymi zmianami zwyrodnieniowymi i to zaawansowanymi, jak podaje strona pozwana. Opis badania MR nie potwierdza takich zmian, jakie wskazał orzecznik strony pozwanej..

Dowód: opinia biegłego ortopedy K- 117-120, dokumentacja medyczna K- 21-37

Powódka poniosła koszty dojazdów i leczenia z powodu skutków wypadku.

Dowód: faktury K- 37a -46, 131, 132, zaświadczenie K -130, wizyta K- 133

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył , co następuje:

Powództwo należało uwzględnić do kwoty 4444, 64 zł, na którą składa się 3200zł tytułem dalszego zadośćuczynienia za ból i cierpienie doznane na skutek zdarzenia z dnia 16 września 2016 roku oraz koszty leczenia, na które składają się koszty dojazdu do placówek medycznych i koszty leczenia zgłoszone pierwotnie, a także dalsze koszty leczenia w kwocie 270 zł, łącznie 1244, 64 zł..

Zasadność powództwa do kwoty zasądzonej wynika z dokonanych ustaleń faktycznych, wyników zgromadzonego materiału dowodowego, przesłuchania powódki, akt szkody, dokumentacji lekarskiej zebranej przez powódkę, dołączonych rachunków i faktur oraz wyliczeń, a w szczególności opinii biegłego ortopedy.

Na podstawie przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Katalog wypadków, w których można żądać zadośćuczynienia określa przepis art. 444 § 1 k.c. stanowiąc, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego uznała co do zasady swoją odpowiedzialność i wypłaciła powódce częściowe zadośćuczynienie.

Zgodnie z przepisem art. 822§ 1 k.p.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

O roli, jaką ma spełniać zadośćuczynienie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2000 r. wydanym w sprawie I CKN 969/98 (LEX 50824), stwierdzając, że zadośćuczynienie nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia czy wyłączenia z normalnego życia. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość).

Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy.

Sąd uznał, że przyznane przez stronę pozwaną zadośćuczynienie w wysokości 800 zł pozostaje nieadekwatne do krzywdy jakiej doznała powódka ulegając wypadkowi komunikacyjnemu i zasądził dalsze zadośćuczynienie w wysokości 3200 zł, co łącznie daje zadośćuczynienie w wysokości 4 000 zł.

Rozważając wysokość, w jakiej winno być zadośćuczynienie wypłacone, każdy przypadek traktuje się indywidualnie. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 r., w sprawie IV CKN 1266/00 (LEX nr 80272) określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron. Jak wskazuje orzecznictwo Sądów /2005.02.01wyrok s. apel. III A Pa 9/04OSAB 2005/2/40 w B./: "1. Zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c. ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia."

Inne orzeczenie Sądu Najwyższego z 2005.07.27 postanowienie 54/05 LEX nr 152495 definiuje; (...) zadośćuczynienie winno być "odpowiednie". Wszakże ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia", należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. (..) O rażącym naruszeniu zasad ustalania "odpowiedniego" zadośćuczynienia mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia wręcz symbolicznego zamiast stanowiącego rekompensatę doznanej krzywdy."

Opisana w ostatnim orzeczeniu sytuacja wystąpiła w przedmiotowej sprawie w toku likwidacji szkody.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd ma dosyć szeroką swobodę w tej kwestii. Zdaniem Sądu przyznane zadośćuczynienie w żądanej wysokości jest adekwatne do stopnia cierpień zarówno fizycznych jak i psychicznych jakich w wyniku wypadku doznała powódka, oraz dolegliwości odczuwanych nadal i przyszłych.

Przyznana kwota umożliwi nadal bardzo młodej – 21 letniej powódce korzystanie z okresowej rehabilitacji, stosowanie technik relaksacyjnych oraz wzmacniających mięśnie przykręgosłupowe, które wskazał jako konieczne biegły ortopeda.

Powołany w sprawie biegły ortopeda stwierdził u powódki uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2 %.

Biegły wskazał także, że rokowania co do stanu zdrowia powódki na przyszłość są pomyślne, ale nie można wykluczyć, że przebyte urazy mogą w przyszłości powodować okresowe nasilenie dolegliwości oraz przyspieszyć rozwój zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, bardziej niż by to wynikało z naturalnego procesu starzenia się organizmu. Zdaniem Sądu wskazany przez biegłego ortopedę oszczędny tryb życia, unikanie czynności obciążających kręgosłup oraz korzystanie z okresowej rehabilitacji, stosowanie technik relaksacyjnych oraz wzmacniających mięśnie przykręgosłupowe, stanowi wyzwanie dla młodej osoby i wymaga rekompensaty w ustalonej i przyznanej wysokości.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo o kosztach orzekając po myśli art. 100 k.p.c. „W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.”