Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Jacek Kulesza

Protokolant – Rafał Kawałowski

W obecności prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wołominie – Roberta Sakowicza

po rozpoznaniu w dniach: 7 września 2017 r., 17 października 2017 r.

sprawy A. C. (1) ur. (...) w W.,

córki J. i J. z d. T.

oskarżonej o to, że:

w dniu 29 czerwca 2016 roku, około godziny 12:00 w miejscowości N. na posesji znajdującej się na ulicy (...), pow. (...), woj. (...), prowadząc samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), wyjeżdżając z w/w posesji nie zachowała należytej ostrożności, w wyniku czego w trakcie gdy prowadziła w/w pojazd mechaniczny nieumyślnie spowodowała śmierć dwuletniego M. S., poprzez najechanie tylnym lewym kołem prowadzonego pojazdu na głowę w/w pokrzywdzonego w wyniku czego w/w odniósł masywne obrażenia głowy z nieodwracalnym uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego skutkujące jego śmiercią na miejscu zdarzenia, tj. o czyn z art. 155 k.k.

oraz sprawy P. S. ur. (...) w W.,

syna G. i G. z d. L.

oskarżonego o to, że:

w dniu 29 czerwca 2016 roku, około godziny 12:00 w miejscowości N. na posesji znajdującej się na ulicy (...), pow. (...), woj. (...), naraził swojego syna M. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, w ten sposób, że pozostawił w/w pokrzywdzonego bez opieki wiedząc, że samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) wyjeżdżał z posesji na ulicy (...) wN., na której przebywał wtedy bez opieki małoletni pokrzywdzony, przy czym na sprawcy ciążył obowiązek opieki nad w/w osobą narażoną na niebezpieczeństwo, tj. o czyn z art. 160 § 1 i 2 k.k.

orzeka

1.  Na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k., art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonych A. C. (1) oraz P. S. na okresy próby po 2 (dwa) lata, po przyjęciu, iż zarzucany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 160 § 1 k.k.;

2.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonych A. C. (1) oraz P. S. świadczenie pieniężne w wysokości po 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

3.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. zasądza od oskarżonej A. C. (1) na rzecz pokrzywdzonej J. S. (1) kwotę 1.000 (jednego tysiąca) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

4.  Zasądza od oskarżonych A. C. (1) oraz P. S. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 100 (sto) złotych tytułem opłaty oraz kwoty po 621,22 zł (sześćset dwadzieścia jeden złotych i 22/100) tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt: II K 190/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29.06.2016 r. do rodziny P. S. zamieszkałego w N. ul. (...) przyjechała jego szwagierka A. C. (1) wraz z dziećmi. A. C. (1) potem zamierzała odjechać , najpierw jej dzieci wsiadły a następnie ona do swojego samochodu. P. S. poszedł po pilota do bramy do domu, za nim szedł syn M. S.. P. S. wszedł do domu, na zewnątrz został jego syn, przez chwile szukał ww. pilota. W tym czasie syn wrócił w pobliże wyjeżdzającego pojazdu. P. S. stojąc przy oknie otworzył bramę z pilota. A. C. (1) nie zauważyła stojącego za samochodem M. S. i wyjeżdżając z posesji najechała go tyłem samochodu, doprowadzając do jego śmierci.

Oskarżeni na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów. A. C. (2) odmówiła składania wyjaśnień. Natomiast P. S. wskazał, iż syn był nauczony, że trzeba uważać na samochody. Tuż przed zdarzeniem upewniał się czy syn szedł z nim. Jak szedł do domu to M. był blisko niego, szedł w stronę domu, był w odległości 4 metrów od drzwi wejściowych. W domu szukał pilota a następnie stojąc przy oknie i upewniając się, że nikogo nie ma przy bramie otworzył bramę z pilota. Wtedy usłyszał strzał, pękniecie, krzyk i wybiegł na zewnątrz.

Wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał, że krytycznego dnia i chwili, jego dziecko pozostawało bezpośrednio pod jego opieką bez wątpienia zasługują na wiarę. Jednakże, sąd uznał, pomimo, jego wyjaśnień, iż oskarżony naraził swojego syna na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. Wskazać bowiem należy, iż otwierając bramę był w domu, zaś jego syn, (który miał jedynie 2,5 lat) na podwórku wiedząc, że samochód osobowy będzie wyjeżdżał z posesji. Również także oskarżona wyjeżdżając nie zachowała należytej ostrożności, wiedząc, iż M. S. znajduje się na w/w posesji. W wyniku jej działania nieumyślnie spowodowała śmierć M. S., poprzez najechanie go tylnym lewym samochodu.

Zdaniem sądu przeprowadzone na etapie postepowania przygotowawczego dowody były podstawą do uznania, iż doszło do popełnienia zarzucanych oskarżonym przestępstw. Wskazuje na powyższe niewątpliwie wiarygodne zeznania świadków J. S. (2), I. P. i G. G. (2). Ww. zeznania były logiczne, zasadniczo konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym pozytywnie zweryfikowanym przez sąd, a w szczególności w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, która także uznana została za rzetelną.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie i ujawnione w toku rozprawy głównej. W tym miejscu zaznaczyć należy, że nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.

Jednocześnie obrońcy oskarżonych na etapie postepowania sądowego złożyli wnioski o warunkowe umorzenie postepowania wobec nich. Tym samym w ten sposób nie zanegowali aby istniały jakiekolwiek wątpliwości co do faktu popełnienia zarzucanych im przestępstw i ich sprawstwa.

W przekonaniu sądu należy poczynione wyżej ustalenia pozwalają z całą stanowczością stwierdzić, że oskarżona A. C. (2) swoim zachowaniem wypełniła znamiona przestępstwa z art. 155 k.k., zaś P. S. z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 160 § 1 k.k.

W myśl przepisu art. 66 § 1 k.k. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa, przy czym – w myśl art. 66 § 2 k.k. – warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

W ocenie sądu w niniejszej sprawie zachodziły wszystkie przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonych.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że czyny przypisane oskarżonym zagrożone są karą pozbawienia wolności do 5 lat. Treść przeprowadzonych w sprawie dowodów pozwala też z całą stanowczością stwierdzić, że okoliczności popełnienia tych czynów nie budzą wątpliwości. W ocenie sądu wina oskarżonych i społeczna szkodliwość ich czynów nie są znaczne. W tym miejscu zauważyć też należy, że oskarżeni nie są osobami zdemoralizowanymi, nigdy wcześniej nie wchodzili w konflikt z prawem, prowadzi ustabilizowane życie zarówno zawodowe, jak i rodzinne, zaś w środowisku zamieszkania posiadają pozytywne opinie (k. 156, 172). Postawa oskarżonych po popełnieniu przypisanych im czynów, a nadto omówione wyżej ich właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będą przestrzegali porządku prawnego, a w szczególności nie popełnią przestępstwa. Niewątpliwie, tak jak zostało to podkreślone w złożonych wnioskach o warunkowe umorzenie postepowania czyny zarzucane oskarżonym należy zakwalifikować jako nieszczęśliwy wypadek, a jego konsekwencje ponoszą oni i będą ponosić do końca życia. Najwyższą i najdotkliwszą karą dla nich była śmierć M. S.. Warto podkreślić, iż pokrzywdzona i kurator nieżyjącego małoletniego nie sprzeciwili się warunkowemu umorzeniu postępowania karnego. Jednocześnie należy uznać, iż w przypadku prowadzenia postepowania sądowego pokrzywdzona musiałaby ponownie przeżywać na sali rozpraw traumatyczne chwile związane ze śmiercią dziecka.

Powyższe rozważania, zdaniem sądu, przemawiały za możliwością skorzystania wobec oskarżonych z instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres 2 lat próby. Zdaniem sądu biorąc pod uwagę okoliczności czynu i osobowość oskarżonych jest to wystarczający okres. Warunkowo umarzając postępowanie wobec nich sąd na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie po 1.000 zł. Ponadto sąd zasądził od oskarżonej A. C. (1) na rzecz pokrzywdzonej J. S. (1) kwotę 1.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Celem takiego rozstrzygnięcia było przede wszystkim zrealizowanie ustawowego wymogu wynikającego z tego przepisu. Kwestą w tym przypadku drugoplanową było sprawienie oskarżonym, realnej, bezpośrednio odczuwanej przez nich dolegliwości. Orzeczone środki będą też stanowiły zadośćuczynienie zasadom funkcjonowania w społeczeństwie, które oskarżeni swoim postępowaniem naruszyli. Ustalając wysokość ww. świadczenia i zadośćuczynienia sąd miał również na względzie sytuację majątkową i rodzinną oskarżonych, uznając też w okolicznościach niniejsze sprawy, iż brak jest podstaw ażeby ww. środki było wymierzone w wyższej wysokości, gdyż tak jak zostało wyżej wskazane najdotkliwszą karę już ponieśli.

O kosztach sądowych sąd orzekł mając na względzie treść przepisu art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych uznając, że opisane wyżej sytuacja rodzinna i majątkowa oraz wysokość dochodów uzyskiwanych przez oskarżonych umożliwiają im uiszczenie tych kosztów.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak powyżej.