Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy VII Wydział Karny w Białej Podlaskiej w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Makarska

Protokolant st.sekr.sądowy Izabela Juszczuk

w obecności Prokuratora Joanny Majkrzyk

po rozpoznaniu w dniu 29 maja, 19 czerwca i 27 lipca 2017 roku

sprawy P. M. s. G. i B. z domu R. ur. (...) w W.

N. K. s. E. i K. z domu B. ur. (...) w M.

oskarżonych o to, że w okresie od 30 listopada 2016r. do dnia 15 grudnia 2016r. w B. woj. (...) w miejscowym Zakładzie Karnym działając wspólnie i w porozumieniu, znęcali się psychicznie i fizycznie nad osadzonym w tej samej celi pozbawionym wolności M. B. w ten sposób, że znieważali go słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, naruszali jego nietykalność cielesną uderzając rękoma po rękach i klatce piersiowej, przytrzymywali mu głowę i wbrew jego woli obcięli mu włosy, a nadto przypalili mu ramię rozgrzana lufką do papierosów,

tj. o czyn z art. 247 § 1 k.k.

P. M. i N. K. uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im przestępstwa wyczerpującego ustawowe znamiona art. 247 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 247 § 1 k.k. wymierza im kary po 3 (trzy) miesiące pozbawienia wolności; na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego M. B. kwoty po 300 (trzysta) zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państw na rzecz radcy pr. G. S. kwotę 900 (dziewięćset) zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2017r. P. M. i N. K. zostali uznani za winnych tego, że:

w okresie od 30 listopada 2016r. do dnia 15 grudnia 2016r. w B. woj. (...) w miejscowym Zakładzie Karnym, działając wspólnie i w porozumieniu, znęcali się psychicznie i fizycznie nad osadzonym w tej samej celi pozbawionym wolności M. B. w ten sposób, że znieważali go słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, naruszali jego nietykalność cielesną uderzając rękoma po rękach i klatce piersiowej, przytrzymywali mu głowę i wbrew jego woli obcięli mu włosy, a nadto przypalili mu ramię rozgrzana lufką do papierosów, tj. o przestępstwo z art. 247 § 1 k.k.

W ymierzając oskarżonym P. M. i N. K. karę Sąd kierował się dyrektywami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., dążąc głównie do tego, aby zapobiec popełnieniu przez oskarżonych przestępstw w przyszłości. Sąd nie pominął również względów oddziaływania społecznego kary. Pod rozwagę poddał stopień szkodliwości społecznej czynów wyrażający się w zamachu na dobra chronione prawem: zapewnienie zgodnego z prawem wykonywania orzeczenia o pozbawieniu człowieka wolności oraz godność i integralność fizyczna i psychiczna osoby pozbawionej wolności, a także działanie przez sprawców z zamiarem bezpośrednim. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił wielokrotną karalność oskarżonych ( dane o karalności k.157-158, 160-161). Natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał młody wiek oskarżonych oraz fakt, iż po raz pierwszy popełnili przestępstwo naruszające prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości oraz życie i zdrowie człowieka. N. K. był uprzednio karany za przestępstwa przeciwko mieniu oraz z ustawy o przeciwdziałaniu narkomani, natomiast P. M. jedynie z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W ocenie Sądu dla wymiaru kary istotne znaczenia miał również krótki okres przestępnego zachowania obejmujący 2 tygodnie tj. od 30 listopada do 15 grudnia 2016r.

Dokonawszy nie budzących wątpliwości ustaleń w zakresie sprawstwa oskarżonych Sąd wydał wyrok skazujący, w którym wymierzył P. M. i N. K. kary po 3 miesiące pozbawienia wolności. Sąd nie miał wątpliwości, że krótkoterminowa bezwzględna kara pozbawienia wolności, oscylująca w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, będzie miała walor zapobiegawczy i wychowawczy w stosunku do oskarżonych. Tak orzeczona kara niewątpliwie osiągnie w stosunku do obu oskarżonych swój cel wychowawczy i zapobiegawczy, stąd nie było potrzeby skazywania ich na karę surowszą. Równocześnie kara wykona zadania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa poprzez umocnienie zarówno u oskarżonych jak i w środowisku, w którym przebywają sprawcy, przekonanie o nieopłacalności popełniania przestępstw.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego M. B. kwoty po 300 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nałożenie na sprawców obowiązku zapłaty zadośćuczynienia, sprawia jest on wpisany w zakres naprawienia szkody i ma charakter kompensacyjny. Odpowiada też zadaniom prawa karnego wynikającym z jego funkcji sprawiedliwościowej. Zdaniem sądu pokrzywdzony powinien mieć również poczucie, iż otrzyma chociażby częściową rekompensatę finansową za doznane krzywdy. Wysokość zadośćuczynienia uwzględnia rozmiar krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonemu M. B., a także wpływ przestępstwa na stan jego psychiczny, który został wywołany poprzez znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa.

Orzeczenie o kosztach zgodne jest z brzmieniem art. 624 kpk. Zważywszy bowiem na orzeczoną izolację oskarżonych oraz brak majątku i zobowiązania alimentacyjne, Sąd uznał za zasadne, odstąpienie od zasądzania od niego zarówno opłaty jak i zwrotu wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

W związku z udziałem obrońcy oskarżonych na trzech terminach rozpraw, sąd zasądził kwotę 900 zł tytułem jego wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną z urzędu (§ 4, 17 ust. 2 pkt 1 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 listopada 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej).

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w wyroku.