Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 roku

Sąd Rejonowy VII Wydział Karny w Białej Podlaskiej w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Makarska

Protokolant st.sekr.sądowy Elżbieta Micewicz

w obecności -

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2017 roku

sprawy K. S. s. G. i H. z domu P. ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że w okresie od 01 stycznia 2016 roku do 23 listopada 2016 roku w M., gm. W., pow. (...), woj. (...) znęcał się psychicznie nad 14 letnią córką E. S. w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał bezpodstawne awantury domowe podczas których znieważał jej godność osobistą wyzywając słowami wulgarnymi, wyganiał z domu;

tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k.

K. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 207 § 1 kk i za to na podstawie art. 207 § 1 kk wymierza mu karę roku pozbawienia wolności; na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zawiesza warunkowo na okres 3 (trzech) lat tytułem próby; na podstawie art. 73 § 2 kk oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego; na zasadzie art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązuje oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu; na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązuje oskarżonego do poprawnego zachowania się wobec córki E. S.; zwalnia oskarżonego od opłaty, zaś wydatkami obciąża Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. U. C. kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa zł osiemdziesiąt gr), zaś na rzecz adw. J. B. kwotę 826,56 zł (osiemset dwadzieścia sześć zł pięcdzie4siąt sześć gr) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

UZASADNIENIE

w sprawie przeciwko K. S. w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 14 września 2017r. K. S. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu polegającego na tym, że w okresie od 01 stycznia 2016 roku do 23 listopada 2016 roku w M., gm. W., pow. (...), woj. (...) znęcał się psychicznie nad 14-letnią córką E. S. w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał bezpodstawne awantury domowe, podczas których znieważał jej godność osobistą wyzywając słowami wulgarnymi, wyganiał z domu tj. czynu z art. 207 § 1 k.k.

Wymierzając karę K. S. Sąd przychylił się do jego wniosku złożonego na rozprawie w trybie art. 387 k.p.k., popieranego przez jego obrońcę i zaakceptowanego w całości przez reprezentującego małoletnią pokrzywdzoną kuratora, występującego w charakterze oskarżyciela posiłkowego (k.101). Jednocześnie Sąd kierował się zasadami i dyrektywami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd zważył w szczególności, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu jak też cele w zakresie prewencji w stosunku do sprawcy i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Uwzględnione zostało, iż znęcanie jest przestępstwem trwałym, rozciągniętym w czasie oraz intencjonalnym, a więc bezpośrednio skierowanym na realne wyrządzenie dolegliwości pokrzywdzonemu. K. działanie oskarżonego K. S., polegające na stosowaniu znęcaniu nad małoletnią córką E., wyrażające się w stosowaniu przemocy psychicznej, znieważaniu, wyzywaniu jej, wyganianiu z domu, było niewątpliwie działaniem umyślnym. Oskarżony świadomie powodował cierpienie córki, godził w jej godność, uniemożliwiał spokojne życie, a bezprawności tego czynu i winy sprawcy nie umniejsza ani nie wyłącza działanie pod wpływem alkoholu (opinia k.77). Jednocześnie jako okoliczność łagodzącą Sąd miał na względzie doczasową niekaralność oskarżonego (k.85).

Sad wymierzył oskarżonemu K. S. karę roku pozbawienia wolności. Kara ta jest odpowiednia z punktu widzenia celów kary jaką ma spełniać wobec osoby, która dopuszcza się zamachu na prawidłowe funkcjonowanie rodziny. Poza tym jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, a z całą pewnością nie przekroczy swoją dolegliwością stopnia winy i będzie wystarczająca dla ugruntowania właściwej postawy oskarżonego uświadamiając mu niedopuszczalność godzenia w dobra chronione prawem.

W ocenie Sądu zasadne jest zawieszenie warunkowo kary pozbawienia wolności na okres trzech lat tytułem próby uznając, że postawa oskarżonego daje pozytywną prognozę na przyszłość i nie pozbawi kary jej zapobiegawczego charakteru. K. S. nie był dotychczas karany, a pozbawienie go wolności mogłoby być zbyt dotkliwe. Poza tym prowadzi ustabilizowany tryb życia, podejmuje próby leczenia nałogu. Jednocześnie możliwość zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, w ocenie sądu, będzie mogła oddziałać na oskarżonego odstraszająco.

Celem stałego kontrolowania właściwej społecznie postawy oskarżonego, a jednocześnie motywowania go do zmiany swojego dotychczasowego zachowania, sąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, a ponadto zobowiązał go do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu i do poprawnego zachowania się wobec córki E. S..

Biorąc pod uwagę sytuację zarobkową i majątkową oskarżonego K. S., jego niewielkie dochody ze świadczenia rentowego, pomniejszane o spłacany kredyt oraz zaległości na rzecz KRUS-u, jego częściową trwała niezdolność do pracy (dokumenty k.42-48), Sąd uznał, iż ponoszenie przez niego kosztów procesu byłoby nadmiernie uciążliwe. Stąd też zasadne było w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. zwolnienie go z opłat i poniesionych wydatków.

Sąd przyznał obrońcy oskarżonego, działającemu z urzędu, kwotę 442,80 zł tytułem wynagrodzenia za obronę, zaś kuratorowi małoletniej pokrzywdzonej, będącym adwokatem, działającym z urzędu, ustanowionym przez sąd w postepowaniu przygotowawczym, kwotę 826,56 zł. Wysokość wynagrodzenia za obronę z urzędu reguluje obecnie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016, poz. 1714). Zgodnie z § 2 tegoż rozporządzenia koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują: opłatę ustaloną zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz niezbędne i udokumentowane wydatki. § 17 ust. 1 pkt 1 oraz 2 pkt 2 tegoż rozporządzenia stanowi, że opłata za obronę w dochodzeniu wynosi 180 zł, zaś przed sądem rejonowym 360 zł. § 20 natomiast wskazuje, że w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata maksymalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. W związku z udziałem obrońcy oskarżonego na jednym terminie, zaś kuratora małoletniej w postępowaniu przygotowawczym i na dwóch rozprawach, sąd zasądził w/w kwoty tytułem ich wynagrodzenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w wyroku.