Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2017 r.

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Brzegu w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Juzwiszyn

Protokolant: st. sek. sąd. Monika Wcisło

W obecności oskarżyciela publicznego z PR Brzeg – nieobecny

Po rozpoznaniu w dniach: 26.06.2017r., 3.07.2017r., 16.10.2017r. w Brzegu

sprawy

T. S.

s. M. i T. z domu C.

ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 7 listopada 2016r około godz. 18:43 w B. na ul. (...), woj. (...), prowadząc samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób iż znajdując się w stanie nietrzeźwości ( I badanie 0,45 mg/l, II badanie 0,46 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) nie zachował należytej ostrożności podczas włączania się do ruchu, wyjeżdżając ze stacji paliw i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla poruszającej się rowerem G. W. jadącej ulicą (...) z kierunku ulicy (...), w kierunku ulicy (...), w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci: rany tłuczonej okolicy czołowej lewej z krwiakiem podskórnym, stłuczenia płatów czołowych mózgu, wstrząśnienia mózgu, złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia inny niż określony w art. 156 § 1 kk, trwający dłużej niż dni 7 (siedem), zawarty w 157§1 kk

tj. o czyn z art. 177§1 kk w zw. z art. 178§1 kk i art. 178a§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

I.  uznaje oskarżonego T. S. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku , przy czym przyjmuje, iż stanowi on przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69§1 k.k. i 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech ) lat,

III.  na podstawie art 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 ( trzech) lat,

IV.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonej G. W. w wysokości 2.000 zł (dwóch tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za naruszenie czynności narządu ciała,

V.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

VI.  na podstawie art. 63§2 k.k. na poczet orzeczonego zakazu zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7.11.2016r. do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku,

VII.  na podst. art. 627 kpk zasądza od oskarżonego T. S. na rzecz oskarżycielki posiłkowej G. W. kwotę 1224 zł (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia cztery) tytułem poniesionych wydatków,

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 17 Ustawy z dnia 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1759,01 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i zwalnia oskarżonego z opłaty.

Sygn. akt IIK 162/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 listopada 2016r około godz. 18:43 w B. na ul. (...), woj. (...), oskarżony T. S. prowadził samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...). Znajdował się wtedy w stanie nietrzeźwości ( I badanie 0,45 mg/l, II badanie 0,46 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). Na skutek niezachowania należytej ostrożności podczas włączania się do ruchu, wyjeżdżając ze stacji paliw, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla poruszającej się rowerem G. W. jadącej ulicą (...) z kierunku ulicy (...), w kierunku ulicy (...), w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci: rany tłuczonej okolicy czołowej lewej z krwiakiem podskórnym, stłuczenia płatów czołowych mózgu, wstrząśnienia mózgu, złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia inny niż określony w art. 156 § 1 kk, trwający dłużej niż dni 7 (siedem), zawarty w 157§1 kk

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego, k.186

Zeznania świadka A. M., 57-58

Zeznania świadka K. W., k.65-66

zeznania świadka D. H., k. 68-69

Szkic miejsca zdarzenia, k. 11

Opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego, k. 123-135

Opinia bieglwgo z zakresu medycyny sądowej, k. 113,140

Opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej, k. 100-109

Pokrzywdzona w trybie art. 46§2kk wniosła o zasądzenie na jego rzecz kwoty 2 000 złotych tytułem nawiązki na co oskarżony wyraził zgodę.

Dowód: wniosek pokrzywdzonej, k. 199

T. S. ma 28 lat. Nie ma nikogo na utrzymaniu, Pracuje z dochodem około 3500 złotych miesięcznie. Posiada wykształcenie wyższe, nie był karany. W swoich wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia przypisanego mu czynu i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze na którą pokrzywdzony wyraził zgodę.

Dowód: dane k. 126

Sąd zważył co następuje:

Wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości. Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego oraz zeznaniach pozostałych świadków. Dodatkowo treść zeznań świadków koresponduje z opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego. Jaki techniki samochodowej. Opinia ta jest pełna i jasna i w zakresie wniosków w niej zawartych Sąd przyjął ją jako własną. Dokonując ustaleń Sąd oparł się również na szkicu miejsca zdarzenia., protokole badania oskarżonego alkosensorem. Nadto w zakresie obrażeń ciała, których doznała pokrzywdzona na skutek zdarzenia Sąd oparł się na jej zeznaniach, w których precyzyjnie wskazała przebieg swojego leczenia oraz doznane urazy jak i na opinii biegłego. Opinia ta jest bowiem spójna i logiczna i Sąd przyjął ją jako własną. Dodatkowo znajduje ona uzasadnienie w dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy.

Odnosząc się do ustaleń dotyczących stanu nietrzeźwości oskarżonego podczas zdarzenia Sąd oparł się na protokole z badań oskarżonego alkosensorem, na okoliczność obecności alkoholu w jego organizmie.

Zauważyć należy iż wypadek drogowy popełniony przez sprawcę, który nie zachował zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym zawsze jest czynem nieumyślnym. Podstawą do przypisania zawinienia sprawcy wynika z niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach mimo, że sprawca przewidywał możliwość jego popełnienia albo taką możliwość przynajmniej mógł przewidzieć. Sąd przyjął mając na uwadze okoliczności sprawy, że oskarżony naruszył umyślnie zasadny ruchu drogowego. Za stanowiskiem takim przemawia to, że w chwili zdarzenia był on w stanie nietrzeźwości .

Mając powyższe na uwadze oskarżony poprzez to, że w dniu 7 listopada 2016r około godz. 18:43 w B. na ul. (...), woj. (...), prowadząc samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób iż znajdując się w stanie nietrzeźwości ( I badanie 0,45 mg/l, II badanie 0,46 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) nie zachował należytej ostrożności podczas włączania się do ruchu, wyjeżdżając ze stacji paliw i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla poruszającej się rowerem G. W. jadącej ulicą (...) z kierunku ulicy (...), w kierunku ulicy (...), w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci: rany tłuczonej okolicy czołowej lewej z krwiakiem podskórnym, stłuczenia płatów czołowych mózgu, wstrząśnienia mózgu, złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia inny niż określony w art. 156 § 1 kk, trwający dłużej niż dni 7 (siedem), zawarty w 157§1 kk zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu z art. 177§1kk w zw. z art. 178kk. albowiem poprzedzający spowodowanie wypadku komunikacyjnego - stan abstrakcyjnego zagrożenia, spowodowanego prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości, trwał krótko, a zatem porównanie stopnia społecznej szkodliwości obu czynów wskazuje na to, że czyn zakwalifikowany z art. 177 § 1kk w zw. z art. 178., w pełni pozwala na oddanie stopnia bezprawia kryminalnego zachowania sprawcy.

W przedmiotowej sprawie istnieją podstawy do przypisania winy oskarżonemu. W czasie popełnienia czynu osiągnął on wiek uzasadniający odpowiedzialność karą, a w sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych uzasadniających wyłączenie jego winy.

Wymierzając oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności Sąd kierował się dyrektywami sądowego wymiaru kary bacząc by jej dolegliwość nie przekroczyła stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz spełniała wobec oskarżonego swe cele wychowawcze i zapobiegawcze.

Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd uznał go za znaczny. Za stanowiskiem takim przemawia to, że oskarżony w jego czasie znajdował się w stanie nietrzeźwości. Ten fakt, w ocenie Sądu, zmienia w istotny sposób prawnokarną ocenę zachowania oskarżonego, zwiększając niewątpliwie stopień jego bezprawia, a tym samym uzasadnia orzeczenie wymierzonej kary.

Tak orzeczona kara jest w ocenie Sądu karą sprawiedliwą, która unaoczni oskarżonemu naganność jego postępowania i uniknięcie w przyszłości popełnienia ponowienie przestępstwa.

Z uwagi na fakt, że oskarżony nie był dotąd karany Sąd warunkowo zawiesił wykonanie kary wobec niego na okres próby lat 3.

Zauważyć trzeba, że przy przestępstwie jakiego dopuścił się oskarżony Sąd zobligowany jest z mocy ustawy do orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mającego na celu eliminację z ruchu drogowego na wskazany czas osób rażąco naruszających zasady bezpieczeństwa, a to między innymi nietrzeźwych uczestniczących w ruchu drogowym. Sąd, stosownie do treści art. 53 kk w zw. z art. 56 kk, uwzględniając wskazane wyżej okoliczności dotyczące wymiaru orzeczonej kary, wskazujące na lekceważący stosunek oskarżonego do zakazu prowadzenia samochodów w stanie nietrzeźwym, nie zważając tym samym na bezpieczeństwo innych użytkowników drogi, uznał iż zasadnym dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów represji karnej będzie orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Na taki wymiar orzeczonego środka karnego niewątpliwie wpłynął fakt stopienia naruszonych przez niego reguł ruchu drogowego.

Na podstawie art.. 46§2kk Sąd orzekł na rzecz pokrzywdzonej obowiązek zapłaty nawiązki w kwocie 2000 złotych zgodnie z porozumieniem stron.

Orzeczenie świadczenie pieniężnego było obligatoryjne.

Pozostałe orzeczenia uzasadniają powołane przepisy