Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 października 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Piotrowska

Protokolant: stażysta Małgorzata Stokłuska

po rozpoznaniu w dniu 03 października 2017 roku w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 1510 zł (tysiąc pięćset dziesięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 maja 2015 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1293 zł (tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 109,77 zł (sto dziewięć złotych siedemdziesiąt siedem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

I C 34/17

UZASADNIENIE

Powód T. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1.510 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16.05.2015r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w następstwie zdarzenia komunikacyjnego w dniu 29 marca 2015 roku uszkodzeniu uległ pojazd mechaniczny marki S. o (...) (...). Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym Towarzystwie (...). W następstwie zgłoszenia szkody pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w którego toku wypłacił kwotę 5.468,46 zł. Zdaniem powoda odszkodowanie zostało zaniżone. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności powód nabył prawo do odszkodowania. Kwota której powód dochodzi jest częścią odszkodowania.

Nakazem zapłaty z dnia 14.09.2016r. Sąd uwzględnił żądanie pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa, oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, wskazał jednak, iż wypłacona już kwota w pełni kompensuje szkodę poniesioną przez powoda, zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia, wskazując, iż w naprawa pojazdu przy użyciu części alternatywnych nie zmniejszy wartości pojazdu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 marca 2015 r. na skutek kolizji drogowej uszkodzeniu uległ pojazd marki S. o nr vin (...) stanowiący własność A. O.. Odpowiedzialnym za powstanie kolizji oraz powstałą w jej wyniku szkodę był kierujący pojazdem, którego posiadacz ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A.

(okoliczność bezsporna)

Szkoda wynikła z powyższej kolizji została zgłoszona pozwanemu w dniu 15 kwietnia 2015 roku.

(okoliczność bezsporna, nadto akta szkody)

Decyzją z dnia 21.07.2015r. pozwany przyznał odszkodowanie w kwocie 5.468,46 zł.

(dowód: decyzja – akta szkody)

W dniu 22.03.2016r. A. O. zawarła z T. B. umowę przelewu wierzytelności służącej A. O. wobec (...) Zakładu (...) w W. w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 29.03.2015r.

(okoliczność bezsporna, nadto umowa cesji wierzytelności k. 6)

Ekonomicznie uzasadniony i celowy koszt naprawy pojazdu marki S. (...) po kolizji z dnia 29 marca 2015r. w oparciu o stawki robocizny 120/130 zł netto za roboczogodzinę wynosi 10.224,76 zł brutto przy użyciu części oryginalnych. Pełna restytucja pojazdu nastąpi poprzez zamontowanie części oryginalne, użycie części używanych nie zapewni przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego wraz z kosztorysem naprawy k. 54-73)

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń w sprawie, Sąd oparł się na dokumentach przywołanych w części uzasadnienia ustalającej stan faktyczny, w tym zawartych w aktach szkody. Treść i prawdziwość tych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu ani nie była przez strony kwestionowana, dlatego Sąd uznał je za wiarygodne dowody w sprawie.

Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął opinie biegłego z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych. Opinia jest obszerna, szczegółowa, wyczerpująca i przekonująca. Zawierają kategoryczne i spójne wnioski, których uzasadnienie jest czytelne. Biegły sporządził opinie w oparciu o cały materiał dowodowy, w tym zawarty w aktach szkody. Opinia ta nie była kwestionowana przez strony.

Powództwo było zasadne w całości.

Przechodząc do rozważań merytorycznych należy w tym miejscu zaznaczyć, iż naprawienie szkody oznacza wykonanie czynności niezbędnych do przywrócenia stanu sprzed szkody zaistniałej w pojeździe, przy czym brak poniesienia tych kosztów przez stronę poszkodowaną nie oznacza, iż szkody tej nie poniosła. Powód ma prawo żądać uiszczenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego bez względu czy naprawy dokonał.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych w art. 363 k.c. i art. 361 k.c., przy czym w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu „wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia do stanu poprzedniego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72, OSNCP 1973/6/111).

Należy wskazać, iż Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 05.11.1980 r., w sprawie o sygn. akt III CRN 223/80 (OSNC 1981/10/186) wyraźnie stwierdził, że obniżenie należnego poszkodowanemu świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje podstaw prawnych. Oznacza to, że odszkodowanie należy ustalić według cen nowych części, bez pomniejszania o amortyzację. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Oznacza to, że do ekonomicznie uzasadnionych wydatków zaliczyć należy koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Jeżeli do osiągnięcia celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody poprzez przywrócenie rzeczy do stany poprzedniego. W konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę, również obniżenie należnego powodowi świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje dostatecznych podstaw prawnych” (Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 05.11.1980 r. w sprawie o sygn. akt III CRN 223/80 OSNC 1981/10/186).

Zgodnie z kolei z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1980 roku (III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186), który niniejszy Sąd podziela w całości, przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

W niniejszej sprawie powód żądał kwoty 1.510 zł tytułem części nie przyznanej przez pozwanego pozostałej części odszkodowania. Ekonomicznie uzasadniony koszt przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego Sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego. Skoro pozwany dokonując oględzin pojazdu w ramach postępowania likwidacyjnego nie ustalił aby w pojeździe zamontowane były części nieoryginalne przyjąć należało, iż pojazd posiadał oryginalną kompletacją, a w tej sytuacji zgodnie z wnioskami biegłego do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego niezbędne było użycie części oryginalnych. Dodatkowo biegły wskazał, iż żadna część alternatywna jakości Q wykazana w A. dla danego pojazdu nie spełniała kompleksowo warunków dla przyrównania pod każdym względem do części oryginalnych. Wobec faktu, iż niezbędny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu wyniósł 10.224,76 zł brutto, a tytułem odszkodowania wypłacono kwotę 5.468,46 zł, do zapłaty pozostała kwota 4.756,30 zł. Mając na uwadze, iż powód domagał się kwoty 1.510 zł, a Sąd nie może orzekać ponad żądanie, należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 1.510 zł.

O odsetkach Sąd orzeł na podstawie art. 481§1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust.1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)zasądzając je od 31-szego dnia od zgłoszenia szkody. Skoro szkoda zgłoszona została w dniu 15 kwietnia 2015r. to odsetki należało zasądzić zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 16 maja 2015r.

W punkcie III Sąd orzekł o kosztach procesu zgodnie z art. 98 k.p.c., 108 k.p.c. w zw. art. 100 k.p.c. Powód wygrał niniejsze postępowanie w całości, a zatem należał mu się zwrot poniesionych kosztów postępowania. Na koszty poniesione przez powoda składała się opłata od pozwu w kwocie 76zł, koszty zastępstwa prawnego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 1.217 zł, oraz zaliczka na poczet opinii biegłego w kwocie 700 zł, łącznie 1.993 zł. W wyroku omyłkowo zasądzono kwotę 1.293 zł.

W pkt III wyroku Sąd nakazał ściągnięcie od pozwanego kwoty 109,77 zł tytułem pokrycia wydatków związanych z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego w zakresie w jakim nie zostały one pokryte z zaliczki.