Sygn. akt IX U 654/16
Dnia 2 sierpnia 2017 r.
Sąd Okręgowy___________________ w Gliwicach Wydział IX
Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
w składzie:
Przewodniczący: |
SSO Joanna Smycz |
Protokolant: |
Iwona Porwoł |
przy udziale ./.
po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2017 r. w Rybniku
sprawy z odwołania W. O. ( O. )
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.
o ponowne ustalenie wysokości emerytury
na skutek odwołania W. O.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.
z dnia 29 lutego 2016 r. Znak (...)
oddala odwołanie.
Sędzia
Sygn. akt: IX U 654/16
Decyzją z dnia 29 lutego 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu W. O. ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż wyliczony dla ubezpieczonego, w oparciu o przedstawione przez niego dowody, maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru okazał się niższy od wymaganego w przepisie art. 110a tego wskaźnika o wartości 250%.
W odwołaniu od powyższej decyzji, ubezpieczony wniósł o jej zmianę i przeliczenie świadczenia w myśl art. 110a. z 20 najkorzystniejszych lat zatrudnienia.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podniósł, że maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z 20 najkorzystniejszych lat wyniósł 242,67 % i tym samym okazał się niższy od wymaganego w przepisie art. 110a tego wskaźnika o wartości 250%.
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczony W. O. urodził się w dniu (...) , prawo do emerytury górniczej uzyskał z dniem 1 sierpnia 1990r.
Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie z okresu od 1/1985 do 12/1987, gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 340,34% i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%.
Odwołujący po przyznaniu emerytury pracował nadal w KWK (...) do 18 stycznia 1991r jako cieśla pod ziemią.
W dniu 29 grudnia 2015r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury, powołując się na nowelizację ustawy o emeryturach i rentach z dnia 5 marca 2015r., tj. na podstawie art. 110a ustawy emerytalno – rentowej. Do wniosku załączył zaświadczenia Rp-7 potwierdzające osiągane przez niego wynagrodzenia za lata 1970 do 1991.
Decyzją z dnia. 29 lutego 2016r (...) Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110 i 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych co szczegółowo uzasadnił.
Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu rent i emerytur mgr Z. G. z dn. 15.02.2017r. 2017r. (k.31-46) ), oraz druków Rp 7 za lata 1971-1990 ( akta ZUS), dokumentacji zarobkowej i akt osobowych Sąd ustalił, iż podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne W. O. z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z okresu zatrudnienia w KWK (...) tj. lat 1971-1990 wynosi:
za rok 1971 –56.606 zł,
za rok 1972 –65.849 zł,
za rok 1973 –94.735 zł,
za rok 1974 –79.940 zł,
za rok 1975–95.515 zł,
za rok 1976 –105.489 zł,
za rok 1977 –106.084zł,
za rok 1978 –112.015 zł,
za rok 1979 –129.499 zł,
za rok 1980 –156.881 zł,
za rok 1981 –195.957 zł,
za rok 1982 –341.355 zł,
za rok 1983 –408.488 zł,
za rok 1984 –479.549 zł,
za rok 1985 –842.789 zł
za rok 1986 –1.031.058 zł
za rok 1987 –1.126.446 zł
za rok 1988 –1.859.424 zł
za rok 1989 –6.447.584 zł
za rok 1990 –27.393.840 zł
Biegły odtwarzając powyższe zarobki ubezpieczonego, uwzględnił zapisy w jego dokumentacji osobowej i zasiłkowej, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu oraz obowiązujące przepisy płacowe w górnictwie w spornym okresie.
Strony nie kwestionowały tej opinii , jedynie organ rentowy miał zastrzeżenia odnośnie sposobu wyliczenia wynagrodzenia za poszczególne lata w zakresie w jakim biegły wliczał do wysokości wynagrodzenia dodatki za pracę w nocy oraz za pracę w szkodliwych warunkach.
Ostatecznie Sąd w oparciu o wyliczenia biegłego ustalił, iż wwpw z najkorzystniejszych 20 lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu, tj. z lat: 1971-1990 wynosi 242,67 %.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt emerytalnych ubezpieczonego i jego akt osobowych dołączonych do akt sprawy , zaświadczenia na drukach Rp-7 oraz opinii biegłego z zakresu emerytur, rent mgr Z. G. z 15 lutego 2017r. (k.30-46).
Sąd w całości podzielił wnioski płynące z opinii biegłego, gdyż były logiczne i spójne. Biegły dokonał szczegółowych ustaleń w oparciu o dokumentację osobową, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu i pozostały materiał dowodowy oraz uzyskane w toku sporządzania opinii dane opierając się na obowiązujących przepisach a jego opinia odnośnie ustalonego wwpw nie była kwestionowana przez strony.
Zgromadzony materiał dowodowy, Sąd uznał za kompletny, wiarygodny i mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.
W niniejszej sprawie bezsporne jest, że ubezpieczony jest uprawniony do emerytury od 1 sierpnia 1990r. r., obliczonej z okresu od 1/1985 do 12/1987, gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 340,34% i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%.
Bezspornie ubezpieczony po uzyskaniu prawa do emerytury pozostawał w zatrudnieniu.
Przedmiotem sporu jest wysokość emerytury ubezpieczonego. Ubezpieczony złożył bowiem w dniu 29 grudnia 2015r. wniosek o przeliczenie emerytury w związku ze zmianą przepisów ustawy emerytalno-rentowej z dniem 1 maja 2015r. i wprowadzeniem art. 110a.
Ustawą z dnia 5 marca 2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r. poz. 552) wprowadzono zmiany w przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie z wprowadzonym wskazaną wyżej nowelizacją art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015r., poz.748 ze zm.) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.
Zgodnie z ust. 2 ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz.
Art. 110a znajduje zastosowanie do przeliczenia emerytur przyznanych na starych zasadach tj. obliczonych w myśl art. 53 ustawy emerytalno-rentowej, gdzie bezpośredni wpływ na wysokość świadczenia ma kwota bazowa oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia.
Bezspornie ubezpieczony pobiera emeryturę obliczoną na starych zasadach. Nadto kontynuował zatrudnienie i wskazał podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne przypadającą w części po przyznaniu świadczenia.
Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była wysokość emerytury ubezpieczonego, któremu zaskarżoną decyzją odmówiono przeliczenia świadczenia.
Sąd w pełni podziela niekwestionowany przez strony wniosek wynikający z opinii powołanego w sprawie biegłego , iż wwpw W. O. z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu, tj. z lat: 1971-1990 wynosi 242,67 %.
Z tych względów przeliczenia świadczenia na podstawie art. 110 a ustawy emerytalnej jest niemożliwe, ze względu na brak spełnienia wymaganych w nim przesłanek.
Sąd zatem zgodził się z ustaleniami biegłego sądowego , iż obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przy uwzględnieniu wynagrodzenia po nabyciu prawa do emerytury przez ubezpieczonego jest niewątpliwie niższy niż 250%.
W konsekwencji, Sąd– na mocy 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.
SSO Joanna Smycz