Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2017 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. O.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej K. O. na rzecz powoda Banku (...) S.A.
z siedzibą w W. kwotę 76.633,58 (siedemdziesiąt sześć tysięcy sześćset trzydzieści trzy 58/100) złote;

2)  zasądza od pozwanej K. O. na rzecz powoda Banku (...) S.A.
z siedzibą w W. kwotę 8.175 (osiem tysięcy sto siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk

Sygnatura akt I C 211/16

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank SA w W. wniósł o zasądzenie na jego Recz od pozwanej K. O. kwoty 76.633,58 zł, na która składały się: 72.926,49 zł tytułem należności głównej, 3.485,30 zł tytułem odsetek umownych i 221,79 zł. tytułem odsetek karnych. W uzasadnień powód podniósł, że zobowiązanie pozwanej wobec powoda powstało na skutek umowy z dnia 10 lipca 2013r. Wobec niewywiązywania się przez pozwaną z zaciągniętego zobowiązania wystawiony został wyciąg z ksiąg bankowych. Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uregulowała zadłużenia.

W dniu 10 maja 2016r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości (k.13).

Pozwana wniosła sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa i podnosząc zarzut jego przedwczesności albowiem nie wyczerpano trybu postępowania ugodowego (k.16). Nie kwestionowała powództwa co do zasady i nie wypowiedziała się co do jego wysokości ( k. 107).

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 10 lipca 2013r. pozwana zawarła z Bankiem (...) SA w W. umowę kredytu gotówkowego na cel konsumpcyjny (umowa nr (...) karta 35). Na mocy umowy Bank udzielił pozwanej kredytu w wysokości 100.000,- zł. Całkowita spłata kredytu wraz z odsetkami miała nastąpić do 10 lipca 2019r. w równych miesięcznych ratach zgodnie z harmonogramem spłat. W § 20 i 24 umowy przewidziano możliwość jej wypowiedzenia przez Bank m.in. w przypadku kiedy kredytobiorca uchybia postanowieniom umowy dotyczącym zasad i terminów spłaty kredytu. Okres wypowiedzenie wynosił 30 dni. Kredyt oprocentowany był w całym okresie kredytowania wedle stałej stopy procentowej wynoszącej 12,5% w stosunku rocznym.

Ostatniej wpłaty pozwana dokonała do 10 sierpnia 2015r. Po dokonaniu tej wpłaty wysokość kapitału pozostałego do spłaty wynosiła 72.926,49 zł (historia kredytu k. 122 na odwrocie). Pismem z dnia 21 grudnia 2015r. w związku z brakiem spłaty należności powód wypowiedział pozwanej umowę kredytu z 30 dniowym okresem wypowiedzenia. Na dzień wypowiedzenia zadłużenie wynosiło 72.926,49 zł z tytułu kapitału i 2.421,25 zł z tytułu odsetek (wypowiedzenie k. 121).

Pismem z dna 23 lutego 2016 powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 76.572,81, zł tj. zadłużenia wg. stanu na dzień 19 lutego 2016r w terminie 5 dni od otrzymania wezwania, uprzedzając o możliwości skierowania sprawy na drogę sądową. (k 33).

Na dzień wniesienia pozwu wysokość zaległego kapitału nie uległa zmianie. Odsetki umowne wynosiły 3.485,30 zł. (historia kredytu k. 123). Odsetki karne zostały naliczone zgodnie z § 25 umowy kredytu od dnia 10 września2015r. do 6 kwietnia 2016r. od kwoty kapitału według stałej stopy procentowej w wysokości 1,5 podstawowej stopy procentowej ( nie więcej niż odsetki maksymalne) i wynosiły 221,79 zł.

Na mocy uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Banku (...) SA z dnia 25 lutego 2015r. oraz uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia (...) Bank (...) z tego samego dnia doszło do połączenia obu podmiotów w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. Po połączeniu Bank przyjął nazwę Bank (...) Spółka Akcyjna ( odpis postanowienia z 30.04.2015r. k. 39, KRS k. 43).

Opisanych ustaleń Sąd dokonał na podstawie powołanych wyżej dokumentów i nie kwestionowanych twierdzeń strony powodowej. Stan faktyczny nie był pomiędzy stronami sporny. Strona pozwana w sprzeciwie zaznaczyła, iż roszczenie nie zostało wykazane pod względem merytorycznym, podkreślając, iż czyni to z ostrożności procesowej, niemniej, po doręczeniu dokumentów zgłoszonych przez powoda jako dowody w sprawie nie kwestionowała ani zasady ani wysokości roszczenia, powołując się jedynie na przedwczesność powództwa (oświadczenia pełnomocnika pozwanej na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016r. k. 107). Nie można przyjąć iż stwierdzenie, że strona powodowa nie jest w stanie wypowiedzieć się co do wysokości roszczenia (oświadczenie pełnomocnika pozwanej k. 107) jest zakwestionowaniem tej wysokości, tym bardziej, że przed wydaniem wyroku powód przedstawił stosowne wyliczenia popierając je wydrukiem historii kredytu na rachunku pozwanej (pismo powoda z dnia 9 grudnia 2016r. z załącznikami ), a strona pozwana w żaden sposób się do nich nie ustosunkowała.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron, albowiem dowód ten, zgłoszony pierwotnie w sprzeciwie od nakazu zapłaty miał być przeprowadzony na okoliczność braku podejmowania przez pozwanego prób ugodowych, co w ocenie Sądu nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Na rozprawie w dniu 30 marca2017r. pełnomocnik powoda wniósł o dopuszczenie tego dowodu na zupełnie inne okoliczności, a mianowicie na okoliczność trudnej sytuacji materialnej i życiowej powódki, uzasadniającej rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgłoszenie tego wniosku dopiero na rozprawie w dniu 30 marca 2017r. (drugiej z kolei wyznaczonej w sprawie) Sąd uznał za spóźnione i zmierzające do przewleczenia procesu. Należy też zauważyć, że strona powodowa nie naprowadziła żadnego uzasadnienia faktycznego pozwalającego na ocenę czy przeprowadzenie tego dowodu w ogóle jest celowe, pełnomocnik powódki na rozprawie w dniu 30 marca 2017r. na pytanie Przewodniczącego zmierzające do uzyskania możliwości oceny celowości dopuszczenia dowodu wprost oświadczył, że żadne szczegóły dotyczące sytuacji majątkowej pozwanej nie są mu znane. W tych warunkach nie można przyjąć, że strona powodowa powołała się na podstawę faktyczną stwarzającą przesłanki do rozłożenia świadczenia na raty, a tym samym nie ma podstaw do przeprowadzania dowodów na tę okoliczność.

Sąd zważył co następuje:

Strony łączyła umowa kredytu. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myśl art. 75 ustawy w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może umowę wypowiedzieć. Możliwość wypowiedzenia umowy w przypadku uchybienia przez kredytobiorcę jej postanowieniom dotyczącym zasad i terminów spłat kredytu przewidywał również § 24 łączącej strony umowy.

Jak już podniesiono wyżej pozwana nie kwestionowała żądania co do zasady, nie kwestionowała także faktu wypowiedzenia umowy i zasadności tego wypowiedzenia. Nie odniosła się również co do wysokości żądania, a w konsekwencji Sąd na zasadzie art. 230 k.p.c. uznał powoływane przez powoda fakty co do wysokości roszczenia za przyznane przez pozwaną.

Podnoszony przez pozwaną zarzut przedwczesności powództwa z uwagi na niewyczerpanie trybu ugodowego nie mógł odnieść skutku. Postępowanie ugodowe i mediacyjne nie są przesłankami dochodzenia roszczeń na drodze sądowej. Niesporne było, że pozwany przed wytoczeniem powództwa wzywał pozwaną do zapłaty, a twierdzenia pozwanej, iż powód nie reagował na podejmowane przez nią próby ugodowe, zostały przez pozwanego zakwestionowane (pismo pozwanego z 9 grudnia 2016r. k. 116). Okoliczności dotyczące podejmowania przez strony rozmów w celu zawarcia ugody są jednak bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem jak już wyżej wskazano, wyczerpanie trybu ugodowego nie jest przesłaną warunkująca w jakikolwiek sposób skuteczne wniesienie powództwa.

W tej sytuacji Sąd w oparciu o przepisy art. 69 ust. 1 i 75 ust. 1 ustawy Prawo bankowe uwzględnił powództwo w całości.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. Na zasądzone od pozwanej na rzecz powoda koszty złożyły się: opłata od pozwu 958,- zł koszty zastępstwa procesowego obliczone zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych tj. 7.200,- zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,- zł.

SSO Łucja Oleksy-Miszczyk