Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bytomiu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2016 r. w Bytomiu na rozprawie

sprawy z powództwa S. T.

przeciwko Skarbowi Państwa – D. Ś.w B.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  odstępuje od obciążania powoda kosztami postępowania;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa - S. B.adw. A. K. kwotę 3.199,89 zł (trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, w tym kwotę opłaty w wysokości 2.952 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) obejmującą kwotę 552 zł (pięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem podatku VAT.

Sygn. akt I C 285/15

UZASADNIENIE

Powód S. T. złożył pozew przeciwko Skarbowi Państwa - A. Ś.w B. o zapłatę kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszanie jego dóbr osobistych poprzez osadzenie w niewłaściwych warunkach błędną diagnozę i brak podjęcia stosowanego leczenia.

W uzasadnieniu powództwa powód podał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za umieszczenie powoda w celi w której powierzchnia nie przekracza 3 m2 na jednego osadzonego, brak szmaty i miotły do podłogi, brak miski i wiaderka, ograniczenie dostępu do ciepłej wody i lekarstw, brak badań lekarskich w sytuacji gdy powód ma chory kręgosłup, ograniczenie dostępu innych lekarzy specjalistów, brak dostępu do W.C. gdyż jest ciasno, nieszczelność okien, które trzeba w okresie zimowym uszczelniać ręcznikami, niską temperaturę w celi z uwagi an zapowietrzone kaloryfery, jedzenie posiłków w skandalicznych warunkach, które ponadto są stare, śmierdzące i jest go mało, wyłączanie prądu na parę godzin, nieodpowiednie oświetlania w celi oraz pleksy w oknach od którego psuje się wzrok, brak wentylacji, nie przystosowane grupy spacerowe za mała przestrzeń - gdy wychodzi więcej osób nie da się chodzić, brak dostępu do gazet brak worków na śmieci, brak telewizora na świetlicy, brak paletek do tenisa, osadzenie powoda w celi z więźniami chorymi na choroby zakaźne jak (...) i (...), brak informacji co do profilaktyki dotyczącej zapobiegania zakażeniom chorobom zakaźnym, odmowa przebadania krwi czy powód nie jest chory na jakaś chorobę zakaźną, zaginięcia z magazynu 65 płyt CD powoda. Okoliczności te czynią pozew zasadnym i koniecznym.

Postanowieniami z dnia 9 stycznia 2015r . Referendarz Sądowy ustanowił dla powoda pełnomocnika z urzędu oraz zwolnił go z obowiązku uiszczenia opłaty od pozwu.

W odpowiedzi na pozew pozwany skarb Państwa – D. Ś. w B. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podniósł, że powód nie przedstawił żadnych konkretnych dowodów na potwierdzenie swoich zarzutów. Przytoczone przez powoda zarzuty są ponadto mało konkretne, powód nie wykazał poniesienia szkody oraz okoliczność bezprawnego działania bądź zaniechania pozywanego i nie uzasadnił wysokości dochodzonego roszczenia. Powód w pozwanym Areszcie przebywał od 7 listopada 2013r. do 25 kwietnia 2014r. i umieszony był w celach, w których zachowana był norma powierzchni na jednego osadzonego. W trakcie rozmów z wychowawcami nie zgłaszał obaw o swoje życie i zdrowie. Dalej pozwany podniósł, że posiłki sporządzane są za zachowaniem odpowiedniej ilości kalorii oraz składu chemicznego jak również odpowiedniej ilość warzyw. Cele mieszkalne w których przebywał powód wyposażone są w odpowiedni sprzęt kwaterunkowy oraz sprzęt zapewniający odpowiednie warunki higieny. Osadzeni otrzymują także środki higieny osobistej w ilościach zgodnych z przepisami prawa oraz według zgłoszonych potrzeb. Cele posiadają sprawną wentylację grawitacyjną, co zapewnia właściwa cyrkulację powietrza. Osadzony ma wymieniana pościel raz na dwa tygodnie podczas kąpieli.

Osadzeni posiadają stały dostęp do zimnej wody i raz w tygodniu do ciepłej kąpieli. Cele mają odpowiednie oświetlenie i temperaturę do pory roku . Z uwagi na względy ochronne w niektórych celach zamontowane są blendy okienne, które jednak nie ograniczają dostępu świtała. Powód mógł korzystać ze spacerów. W jednostce pozwanego organizowany jest ponadto szereg zajęć kulturalno-oświatowych. Powód miał również zapewniona stałą opiekę medyczna Żadnemu z działań pozwanego nie można zatem postawić zarzutu bezprawności.

W piśmie procesowym z dnia 18 maja 2015. pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie i twierdzenia zawarte w pozwie. Dodatkowo podniósł, że powód nie miał możliwości realizacji potrzeb religijnych. Ponadto zarzucił, że stan zdrowia powoda z uwagi na warunki w których odbywał karę pozbawienia wolności uległ pogorszeniu. Wskazał, że powód domaga się zadośćuczynienia za przekroczenie norm metrażowych, brak odpowiednich warunków do zachowania higieny osobistej, brak prywatności podczas korzystania z urządzeń sanitarnych, uniemożliwienie zaspokojenia potrzeb kulturalnych i religijnych oraz pogorszenie stanu zdrowia z uwagi na działania lub zaniechanie pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

S. T. przebywał w A. Ś. w B. od dnia 27 listopada 2013r. do dnia 25 kwietnia 2014r. W czasie pobytu w A. Ś. powód przebywał :

- w okresie od 7.11.2013r do 8.11.2013r w celi nr 99 o pow. 59,79 m2 przeznaczonej dla 19 osadzonych

- w okresie od 8.11.2013r do 9.01.2014r w celi nr 100 o pow. 19,69 m2, przeznaczonej dla 6 osadzonych

- w okresie od 809.01.2014r do 10.01.2014r w celi nr 98 o pow. 15,64 m2, przeznaczonej dla 5 osadzonych

- w okresie od 10.01.2014r. do 17.02.2014r w celi nr 39 o pow. 7,86 m2, przeznaczonej dla2 osadzonych

- w okresie od 17.02.2014r do 18.03.2014r. w celi nr 18 o pow. 8,49 m2, przeznaczonej dla2 osadzonych

- w okresie od 18.03.2014r do 24.03.2014r. w celi nr 35 o pow. 7,87 m2, przeznaczonej dla2 osadzonych

- w okresie od 24.03.2014r. do 25.04.2014r w celi nr 100 o pow. 19,69 m2, przeznaczonej dal 6 osadzonych.

Podczas pobytu powoda w pozwanej jednostce nie wydano decyzji o pobycie w warunkach przeludnienia. (w lipcu 2013 pojemność określona na 315 miejsc zakwaterowania w okresie od listopada 2013 do kwietnia 2014 zaludnienie wynosiło 255 osadzonych.)

Powód podczas pobytu w pozwanej jednostce nie zgłaszał zagrożeń odnośnie swojego życia i zdrowia. Nie składał skarg dotyczących warunków bytowych panujących w Areszcie śledczym. W okresie kiedy powód był osadzony u pozwanego inni osadzeni zgłaszali skargi co do zapewnienia odpowiedniej diety, zapachu dymu tytoniowego w celi, na nie zapewnienie odpowiednich warunków w celach poprzez nieszczelne okna, zbyt niską temperaturę w celach nieodpowiednie wyposażenie w sprzęt kwaterunkowy oraz jego jakość, niezbudowane kąciki sanitarne i grzyb na ścianach Skargi okazały się bezzasadne. Powód mógł korzystać ze spacerów w dni powszednie, niedziele i święta w godzinach od 7:20 do 12 i od 13:00 do 17:00.

U pozwanego są cztery palce spacerowe 3 dla osadzonych tj. o pow. 166,25 m2, 121,93 m2 i 46,24 m2 i dla pacjentów szpitala – 58,50 m2 ,na których zamontowane są daszki chroniące przed opadami atmosferycznymi. Zgodnie z porządkiem wewnętrznym zabrania się wynoszenia na spacer artykułów spożywczych, napojów i wyrobów tytoniowych.

Cele mieszkalne w A. Ś. w B. w których przebywał powód wyposażone są w sprzęt kwaterunkowy zapewniający miejsce do sapania, posiłków oraz sprzęt zapewniający odpowiednie warunki higieny. Osadzeni mają obowiązek dbać o czystość w celach mieszkalnych w oparciu o otrzymywane środki czystości na potrzeby celi mieszkalnej Za zgodą Dyrektora i według potrzeb zgłaszających do celi można było wydawać dodatkowe środki czystości. Powód nie zgłaszał takich potrzeb. Osadzeni nie otrzymywali worków na śmieci albowiem nie jest to przedmiot wymagany w obowiązujących przepisach. Powód miał w celi zapewniony dostęp do zimnej wody i raz w tygodniu do ciepłej kąpieli z której korzystał.Kąciki sanitarne w celach w których przebywał powód były oddzielone od pozostałej części pomieszczenia konstrukcją z płyt wiórowych z WC o wysokości 200 cm zamkniętych drzwiami przesuwnymi. Okna w celach w których przebywał powód były szczelne i na bieżąco usuwane były wszelkie nieszczelności Instalacja centralnego ogrzewania w celach w okresie kiedy przebywał powód była również sprawna i zapewniała osadzonym odpowiednią temperaturę. Posiłki były dostarczane osadzonym bezpośrednio do cel. W okresie kiedy przebywał powód w celach mieszkalnych z uwagi na harmonogram działań oszczędnościowych odbywały się czasowe wyłączenia zasilania gniazd wtyczkowych tj od 0:00-6:00 i od 9:00 do 12:00.Nie dotyczyło to oświetlenia cel mieszkalnych, które było dostępne cała dobę. Były to świetlówki. Znajdujące się na oknach blendy okienne nie zabierają dostępu światła do cel a koniczność ich montownia wynika z pełnego sytemu ochrony podobnie jeżeli chodzi o pleksy. Cele posiadły sprawną wentylację grawitacyjną. W świetlicy nie ma węzła sanitarnego ale obowiązek ich wykonania dotyczy tylko pawilonów nowo wybudowanych i przebudowywanych. Zajęcia kulturalno-oświatowej w pozwanej jednostce odbywają się zgodnie z ustalonym porządkiem wewnętrznym i zatwierdzonym przez Dyrektora tygodniowym harmonogramem działalności świetlic. Każdy skazany ma możliwość cotygodniowego uczestniczenia przynajmniej 1 raz w zajęciach świetlicowych podczas których mogą oglądać telewizję, grać w tenisa stołowego, gry stolikowe i czytać prasę. W dniu 21 lutego 2014r. osadzony uczestniczył w zajęciach Klubu filmowego. Podczas przyjęcia powoda do A. ś. w B. został on zapoznany z profilaktyką zapobiegania zakażeniom HIV, HCV i HBs. Niewiadomo czy podczas pobytu powoda w pozwanego przebywał w celi z osobą zakażoną w/w chorobami albowiem badań na ewentualne nosicielstwo nie wykonuje się standardowo u osadzonych bez wystąpienia określonych przesłanek w tym kierunku. Powód na bóle kręgosłupa i kolana lewego podczas chodzenia skarży się co najmniej od 2010r. Powód podczas pobytu u pozwanego był 10 razy przyjęty przez lekarz w ambulatorium, 5- krotnie przez okulistę, 2 -krotnie przez ortopedę, w kwietniu 2014r miał wykonano (...) kręgosłupa szyjnego, komputerowe badanie wzroku, badania laboratoryjne krwi obwodowej , RTG lewego stawu kolanowego. Powód podczas pobytu u pozwanego nie zgłaszał chęci uczestnictwa w mszy świętej i nie zapisał się na indywidualną posługę religijną. Nie wpłynęła również żadna skarga bądź wniosek powoda. Podczas rozliczania osadzonego w magazynie depozytowym w dniu 24 kwietnia 2014 r. przed przetransportowaniem do innej jednostki powód nie podpisał pobrania 65 płyt CD gdyż płyt tych nie było w depozycie osadzonego. W chwili obecnej nie ma możliwości jednoznacznego stwierdzenia co się rzeczywiście z tymi płytami stało (notatki służbowe z 1.04.2015r. k. 79-80, 9.04.2015r. k.81-83, 10.04.2015r. k. 84-86, 14.04.2015r. k. 87-88, 30.03.2015r. k. 89 -90, 10.04.2015r.k.91, 29.05.2015r. k.121,123 1.06.2015r. k. 122-, 20.05.2015r. k124, 24.07.2015r. k. 158, 31.07.2015r. k. 187 harmonogram k. 159 -184 pismo Dyrektora Generalnego SW k. 186,książka zdrowia odaszonego, zeznania świadka A. G. k. 205-206, zeznania powoda – akta I Cps 48/16).

Powód podczas pobytu u pozwanego spał na górnym łóżku na które musiał się wdrapywać. W celach były stoły i krzesła.(brakowało ich tylko kiedy były brane do naprawy) K. sanitarne były oddzielone płytą i drzwiami. Powód korzystał z zajęć na świetlicy. Nie grał jednak w ping-ponga bo bolał go kręgosłup.( zeznania powoda k. 57-58 I Cps 48/16)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody. Zasadniczo nic do sprawy nie wniosły zeznania świadka A. G. albowiem nic nie pamiętał na temat przeszkód w zaspokajaniu potrzeb kulturalnych i nie wiedział nic na temat ograniczeń w korzystaniu z praktyk religijnych czy też by powód składał skargi i wnioski. Nie pamiętał czy w celi w której był z powodom tj w celi nr 100 był grzyb i zacieki wodne. Nie znalazły natomiast potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym jego zeznania, że w celi tej przeznaczonej dla 6 osób przebywało 7. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka T. Ł., (k. 128 ) w zakresie twierdzeń że powód w momencie osadzenia w B. był zdrowy skoro z książki zdrowia osadzonego wynika, że na ból kręgosłupa i kolana powód skarży się od co najmniej 2010r. Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność stwierdzenia, czy oświetlenie stosowane w celach Aresztu Śledczego w B. o nr 99,100,98,39,18,35 w okresie objętym pozwem mogło przyczynić się do pogorszenia wzroku powoda oraz wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność stwierdzenia czy warunki bytowe, w jakich przebywał powód będąc osadzonym w A. Ś. w B., mogły w sposób bezpośredni przyczynić się do pogorszenia stanu zdrowia powoda. Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie ww. dowodu z opinii biegłych ponieważ zdaniem Sądu powód nie wykazał, że jego opisane problemy ze zdrowiem miały związek z warunkami panującymi w placówce pozwanego, jak również by działania Skarbu Państwa były bezprawne. Dopiero po wykazaniu powyższych przesłanek przeprowadzenie takich dowodów byłoby celowe i uzasadnione w okolicznościach niniejszej sprawy.

Sąd zważył:

Powództwo jako bezzasadne podlega oddaleniu w całości.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 30 Konstytucji RP przyrodzona i niezbywalna godność człowieka jest nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Obowiązek ten powinien być realizowany przez władze publiczne przede wszystkim wszędzie tam, gdzie Państwo działa w ramach imperium realizując swoje zadania represyjne, których wykonanie nie może prowadzić do większego ograniczenia praw człowieka i jego godności, niż to wynika z zadań ochronnych i celu zastosowanego środka represji.

Wymóg zapewnienia przez Państwo godziwych warunków odbywania kary pozbawienia wolności jest jednym z podstawowych wymogów nowożytnego państwa prawa, znajdującym wyraz w normach prawa międzynarodowego. Stanowi o tym wprost art. 10 ust. 1 ratyfikowanego przez Polskę Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Publicznych z dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r., Nr 38, poz. 167 i 169) głoszący, że każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka. Także art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 grudnia 1950 r., ratyfikowanej przez Polskę w 1993 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) stanowiący, że nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu, wprowadza obowiązek władzy publicznej zapewnienia osobom osadzonym w zakładach karnych godziwych i humanitarnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności, nienaruszających godności ludzkiej. Łączy się z tym wynikający z art. 8 ust. 1 Konwencji nakaz poszanowania życia prywatnego obywateli i ich prawa do intymności, co w odniesieniu do osób osadzonych w zakładach karnych oznacza obowiązek zapewnienia takich warunków bytowych i sanitarnych, w których godność ludzka i prawo do intymności nie doznają istotnego uszczerbku.

Odpowiednikami powyższych norm prawa międzynarodowego są art. 40, 41 ust. 4 i 47 Konstytucji RP wprowadzające wyżej wskazane zasady na grunt prawa polskiego.

Polski ustawodawca dostosowując przepisy dotyczące wykonania kary pozbawienia wolności do wyżej wskazanych norm prawa europejskiego, zawarł wymogi dotyczące warunków bytowych w celach mieszkalnych w treści 110 § 2 k.k.w., wskazując, że powierzchnia przypadająca na skazanego nie może wynosić mniej niż 3 m. kw., cele muszą być wyposażone w odpowiedni sprzęt zapewniający skazanemu osobne miejsce do spania i odpowiednie warunki higieny, dostateczny dopływ powietrza i odpowiednią temperaturę i oświetlenie.

Powód w sprawie dochodził zadośćuczynienia za krzywdę jakiej doznał podczas pobytu w A. Ś. w B. poprzez rażące zaniedbania w zakresie zapewnienia minimalnych warunków bytowych osadzonego zagwarantowanych przepisami prawa polskiego i międzynarodowego, w związku z nie zapewnieniem podstawowych, humanitarnych warunków izolacji, do czego pozwany był zobowiązany w tym brakiem prywatności podczas korzystania z urządzeń sanitarnych, uniemożliwienie zaspokojenia potrzeb kulturalnych i religijnych oraz pogorszenie stanu zdrowia z uwagi na działania lub zaniechanie pozwanego.

Przepis art. 23 k.c. stanowi, że dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego.

W myśl przepisu art. 24 k.c. ten którego ten czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, aby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. W razie naruszenia dobra osobistego sąd na mocy art. 448 k.c. może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przesłankami powyższej odpowiedzialności są: istnienie dobra osobistego, jego naruszenie oraz bezprawność działania sprawcy naruszenia. Spełnienie dwóch pierwszych przesłanek wykazać musi poszkodowany. Jego rzeczą jest więc przede wszystkim określić, w jakich swoich odczuciach, ewentualnie, w jakich konkretnie prawem przewidzianych dobrach osobistych został dotknięty zachowaniem się sprawcy, oraz na czym polega naruszenie tej jego sfery przeżyć, a także okoliczności te udowodnić Na sprawcy ciąży natomiast obowiązek wykazania, że jego działanie było zgodne z prawem. (art. 6 k.c.). Zgodnie natomiast z treściąart. 417 § 1 k.c., za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Odpowiedzialność deliktowa Skarbu Państwa, oparta na art. 417 k.c. powstaje wówczas, gdy spełnione są łącznie jej trzy ustawowe przesłanki, tj. bezprawność działania lub zaniechania sprawcy, szkoda oraz normalny związek przyczynowy między bezprawnym zachowaniem sprawcy a szkodą. Zwrócić także należy uwagę, iż kolejność badania przez sąd powyższych przesłanek nie może być dowolna. W pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie działania (zaniechania), z którego, jak twierdzi poszkodowany, wynikła szkoda oraz dokonanie oceny jego bezprawności, następnie ustalenie czy wystąpiła szkoda i jakiego rodzaju i dopiero po stwierdzeniu, że obie te przesłanki zachodzą, możliwe jest zbadanie istnienia między nimi normalnego związku przyczynowego.

Sąd uznaje, że sam fakt wystąpienie szkody w świetle zebranego materiału dowodowego budzi wątpliwości. O ochronie prawnej może być mowa dopiero wówczas, gdy podmiot żądający ochrony wykaże, iż naruszono pewną wartość, powszechnie akceptowaną w danej społeczności i uznawaną przez tę społeczność za godną ochrony. Nie każde negatywne przeżycie psychiczne człowieka wynikać musi z naruszenia dobra osobistego - przykładowo zwiększony stres wystąpić może bez takiego naruszenia. Wówczas nie może być mowy o zadośćuczynieniu wg art. 448 k.c. /tak: J. J., Kilka uwag o naprawieniu szkody niemajątkowe, Palestra 2005/3-4/3/. Powód żądając zadośćuczynienia wykazać musi, iż naruszenie tych obiektywnie uznanych dóbr spowodować mogło u niego indywidualne, negatywne doznania. Możliwa jest bowiem sytuacja, gdy doszło co prawda do naruszenia dobra osobistego, jednak zadośćuczynienie nie powinno zostać przyznane ze względu na brak szkody niemajątkowej (krzywdy) - innymi słowy: ze względu na niewystąpienie negatywnych przeżyć stanowiących konsekwencje naruszenia. Powód natomiast nie wykazał jakie negatywne doznania były udziałem powoda i jakie jego konkretne dobra osobiste zostały naruszone związku z zarzucanym przez powoda odbywaniem kary w celach przeludnionych, brakiem środków czystości i przedmiotów do utrzymywania czystości (szmaty, miotły, wiaderka, miski, worków na śmieci), ograniczeniem dostępu do ciepłej wody i lekarstw, nieodpowiednimi posiłkami, wyłączaniem prądu na kilka godzin, za małych placów spacerowych, brakiem wentylacji w celach, nieszczelnych okien i niegrzejących kaloryferów, brakiem paletek do tenisa, osadzeniem powoda w celi z więźniami chorymi na choroby zakaźne jak (...) i (...), brakiem informacji co do profilaktyki dotyczącej zapobiegania zakażeniom chorobom zakaźnym czy też brakiem dostępu do gazet, i zasłonięciem okien celi blendą, uniemożliwieniem zaspokojenia potrzeb kulturalnych i religijnych. Powód nie sprecyzował, jaka sfera jego intymności i prywatności została konkretnie naruszona albowiem będąc osadzonym w pozwanej jednostce powód musiał się liczyć, że sfery te będą ograniczane a rozpatrzenia wymaga jedynie stopień i intensywność ich ograniczenia.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika natomiast, że wbrew twierdzeniom powoda miał on raz w tygodniu zapewniony dostęp do ciepłej wody podczas kąpieli z której korzystał. Sam to zresztą zeznał. O profilaktyce odnośnie zakażeń chorobami zakaźnymi został poinformowany podczas pierwszego przyjęcia do Zakładu Karnego. Ponadto powód nie zgłaszał chęci uczestnictwa w mszy świętej i nie zapisał się na indywidualną posługę religijną, a przynajmniej takiej okoliczności nie wykazał. Powód miał wreszcie zapewniony dostęp do zajęć kulturalnooświatowych w postaci cotygodniowego uczestniczenia przynajmniej 1 raz w zajęciach świetlicowych podczas których mógł oglądać telewizję, grać w tenisa stołowego (w którego nie grał bo bolał go kręgosłup), grać w gry stolikowe i czytać prasę. Całkowicie nie potwierdzone okazały się zarzuty powoda o przebywaniu w celach przeludnionych. Przeciwnie we wszystkich celach w których przebywał powód zachowana została minimalna powierzchni przypadająca na jednego osadzonego a ponadto w okresie kiedy powód przebywał w poznaj jednostce nie występowało w niej przeludnienie . Ponadto powód nie wykazał, że został osadzony z osobami chorymi na HIV i HCV.

Tymczasem zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Z powołanego przepisu wynika jedna z naczelnych zasad procesu sądowego polegająca na tym, że dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża tego, kto się na dany fakt powołuje dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem prawa. Ciężar udowodnienia okoliczności przytoczonych przez powoda w uzasadnieniu treści pozwu spoczywał więc na powodzie. Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Nierealizowanie przez stronę wspomnianego „obowiązku”, naraża ją na niekorzystne skutki procesowe swoich działań, w postaci przegrania procesu sądowego. Twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności w rozumieniu art. 227 k.p.c., powinno być udowodnione przez stronę zgłaszającą to twierdzenie /por. wyrok Sądu najwyższego z dnia 22.11.2001 r. l PKN 660/00, Wokanda 2002/7 - 8/44/. Ponadto, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zamierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, których wykazanie obciąża strony procesu, stosownie do treści art. 232 k.p.c. (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17.12.1996 r., (...) 45/96, OSNC 1997r. nr 6–71).Powód natomiast nie złożył żadnych wniosków dowodowych na potwierdzenie swoich zarzutów wobec pozwanego.

Ponadto zdaniem Sądu powód nie wykazał, że opisywane przez powoda problemy ze zdrowiem miały związek z warunkami panującymi w placówce pozwanego, jak również by działania Skarbu Państwa były bezprawne. Powód nieprzerwanie od 2012 roku przebywa w zakładach karnych i aresztach śledczych, z czego okres objęty pozwem, gdy powód przebywał w A. Ś. w B. trwał jedynie niecałe 6 miesięcy. Z książki zdrowia osadzonego wynika z kolei, że problemy z kręgosłupem i kolanem ma przynajmniej od 2010r. Powód wskazywał, że nie był odpowiednio leczony, co nie znalazło potwierdzenia w przeprowadzonym postępowaniu. Przeciwnie kiedy powód zapisywał się do lekarza był przyjmowany i wykonywano mu dostępną diagnostykę, co wynika z jego dokumentacji medycznej. Powód nie wykazał by zgłaszał pozwanemu czy też bezpośrednio u przyjmującego go lekarza, że z uwagi na problemy z kręgosłupem wskazane jest był spał na łóżku dolnym i by ta prośba została rozpatrzona negatywnie.

Niewykazanie przez stronę powodową, że problemy ze zdrowiem miały związek z warunkami panującymi w placówce pozwanego, jak również by działania Skarbu Państwa były bezprawne skutkowało z kolei oddaleniem wniosków strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych. Ponadto nawet w przypadku ewentualnego stwierdzenia przez biegłych pogorszenia stanu zdrowia, powód nie wykazałby, że miało to związek z 5,5 miesięcznym pobytem w A. Ś. w B., który miał miejsce w okresie do listopada 2013r. do kwietnia 2014r. a nie w związku z długoletnim przebywaniem w pozostałych jednostkach penitencjarnych. Dodatkowo z dokumentacji medycznej powoda nie wynika, aby stan zdrowia powoda uległ pogorszeniu w czasie pobytu u pozwanego. Z tego powodu, przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych, na okoliczność pogorszenia stanu zdrowia powoda byłoby niecelowe. Ponadto zdaniem Sądu, występowanie zmian chorobowych jest wynikiem zmian somatycznych danego organizmu i osoby nie przebywające w warunkach zakładu karnego również cierpią na różne dolegliwości, zwłaszcza, że jak zeznał powód sama lekarz okulista w B. powiedziała mu, że pogorszenie wzroku może wynikać z wieku (powód ma 47 lat). Tak więc sam pobyt w areszcie nie może być przyczyną pogorszenia wzroku i problemów z kręgosłupem oraz stawem kolanowym. Zdaniem Sądu zapisy dokumentacji medycznej powoda pozwoliły na stwierdzenie, że stan zdrowia powoda w zakresie specjalizacji wskazanych przez niego biegłych wbrew twierdzeniom powoda nie był efektem warunków panujących u pozwanego.

Podkreślić przy tym dodatkowo należy, że samo stwierdzenie bezprawności działania funkcjonariuszy Skarbu Państwa nie powoduje powstania obowiązku odszkodowawczego przy braku szkody. (por. wyrok SN z dnia 27 sierpnia 2008 r. sygn.. II CSK 132/08 )

Powód w ocenie sądu nie wykazał, by podczas osadzenia u pozwanego poddany został nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu, aby doznał upokorzenia i naruszenia godności oraz prawa do intymności i by naruszenie to przekroczyło nieunikniony element cierpienia wpisany w karę pozbawiania wolności.

Powód wreszcie w żaden sposób nie wykazał, ani nie uzasadnił, zasadności żądania zadośćuczynienia w kwocie 50.000 zł.

O naruszeniu dobra osobistego w postaci uchybienia godności osadzonego w zakładzie karnym nie można mówić w przypadku pewnych uciążliwości lub niedogodności związanych z samym pobytem w takim zakładzie, polegających np. na niższej od oczekiwanej jakości warunków sanitarnych, albo okresowym przebywaniu w celi z większą niż określona standardami ilością osadzonych (...). Godność skazanego, przebywającego w zakładzie karnym nie jest naruszona, jeśli odpowiada uznanym normom poszanowania człowieczeństwa. (por. orzeczenie z 20 grudnia 2010 r . IV CSK 449/10 Sąd Najwyższy) w przedmiotowej sprawie nie sposób stwierdzić, by do tak rozumianego naruszenia doszło.

Powód nie wykazał, by niewłaściwe według niego warunki odbywania kary wpłynęły na jego zdrowie fizyczne, czy psychiczne, nie wykazał, by doznał z tego tytułu krzywdy ani też nie dowiódł rozmiaru ewentualnej krzywdy. Powód nie wykazał bezprawnych działań strony pozwanej, które miałyby naruszać jego dobra osobiste (należy mieć na uwadze, iż do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych zalicza się działanie w ramach porządku prawnego) nie wykazał również, aby doszło do naruszenia jego dóbr osobistych w czasie pobytu u pozwanego.

Reasumując powód nie zdołał wykazać prawdziwości swoich twierdzeń, zaś samo subiektywne niezadowolenie ze standardów panujących w jednostkach penitencjarnych nie mogło stanowić skutecznej podstawy do przyjęcia istnienia uchybień po stronie poznanego.

Mając powyższe na uwadze roszczenie powoda jako całkowicie niezasadne podlega oddaleniu w całości.

O kosztach orzeczono na podstawie 9art.102 k.p.c. Zgodnie z artykułem tym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Biorąc zatem pod uwagę, że powód nie ma żadnego dochodu ani majątku sąd odstąpił od obciążenia go kosztami postępowania.

Jednocześnie na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.(Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.), należało przyznać ustanowionemu pełnomocnikowi wynagrodzenie w kwocie 2400 zł. Z kolei według § 2.3 cyt. Rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, sąd podwyższa opłatę o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

Ponadto na podstawie 9rt.98 § 3 k.p.c. sąd przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bytomiu adw. A. K. kwotę 247 zł tytułem poniesionych przez pełnomocnika wydatków.