Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Lidia Hojeńska /spr./

Ławnicy: Michał Howorski, Maria Wrzeszcz - Bakuła

Protokolant: Ewelina Szymków

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Joanny Staroń

po rozpoznaniu w dniu 28.XI.2013 r.

sprawy:

R. M. urodz. (...) we W., syna A. i B. z domu Z.

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 sierpnia 2013 roku we W. grożąc przy użyciu noża pozbawieniem życia bądź uszkodzeniem ciała doprowadził M. H. (2) do stanu bezbronności a następnie zabrał mu w celu przywłaszczenia mienie w postaci pieniędzy w kwocie 50 zł czym działał na szkodę w/w

tj. o czyn z art. 280 §2 k.k.

*************************************************************************************************

I.  oskarżonego R. M. uznaje za winnego tego, że w dniu 25 sierpnia 2013 roku we W. grożąc użyciem noża zażądał od M. H. (2) wydania pieniędzy, czym doprowadził go do stanu bezbronności a następnie zabrał mu w celu przywłaszczenia mienie w postaci pieniędzy w kwocie 50 zł czym działał na szkodę w/w tj. przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 2 i § 6 pkt. 2 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt.1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat próby;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt. 4 i 6 k.k. zobowiązuje oskarżonego do poddania się leczeniu odwykowemu oraz podjęcia starań o znalezienie pracy zarobkowej;

IV.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 25 sierpnia 2013 roku do 28 listopada 2013 roku;

VI.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego zarejestrowanego w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/312/13 pod pozycją 2 na karcie 12 akt sprawy i zarządza jego zniszczenie;

VII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. kwotę 1107 zł (jednego tysiąca stu siedmiu złotych) brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu;

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasadza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym wymierza mu opłatę w kwocie 300 zł.

Sygn. akt III K 332/13

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 sierpnia 2013 roku R. M. od wczesnych godzin porannych spożywał alkohol w postaci nalewek w znacznej ilości. Około godziny 14.00 udał się na spacer w poszukiwaniu alkoholu. Ponieważ nie miał pieniędzy postanowił, że weźmie od kogoś pieniądze, za które następnie zakupi alkohol. Idąc ul. (...) w stercie śmieci znalazł nóż kuchenny o długości ostrza ok. 20 cm, który zabrał ze sobą.

Tego samego dnia około godziny 13.00 M. H. (2) wspólnie z żoną A. oraz 2-miesiecznym synem przyjechali z K. do W. w okolice (...) przy ul. (...) we W.. Zaparkowali samochód obok kortów tenisowych i udali się na spacer po parku. Po około 1,5 godzinie wrócili do samochodu, a M. H. (2) odpalił silnik i włączył klimatyzację. Razem z żoną stał przez chwilę przy samochodzie czekając, aż klimatyzacja zacznie działać. Kiedy pakowali rzeczy do samochodu A. H. zobaczyła nadchodzącego od strony parku R. M., który znajdował się w odległości ok. 30 metrów od nich i sprawiał wrażenie osoby nietrzeźwej. Kiedy się do nich zbliżał A. H. zauważyła, że zaczął wyciągać nóż z rękawa flanelowej koszuli. Powiedziała o tym mężowi i oddaliła się z dzieckiem na odległość ok. 3 metrów. R. M. podszedł do M. H. (2) i kiedy znajdował się w odległości ok. 2 metrów od pokrzywdzonego, demonstrując, wcześniej znaleziony nóż, który trzymał na wysokości swojej klatki piersiowej ostrzem skierowanym w stronę M. H. (2) powiedział „dawaj 30 złotych”. Pokrzywdzony przestraszył się i wyciągnął z portfela banknot 50 złotowy, który dał oskarżonemu.

Po otrzymaniu pieniędzy R. M. odwrócił się, schował nóż i spokojnym krokiem oddalił się w stronę wejścia na kąpielisko. Po drodze na wysokości ul. (...) wyrzucił nóż. M. H. (2) z żoną i dzieckiem wsiedli wówczas do samochodu i podjechali pod bramę główną (...) mijając po drodze oskarżonego. M. H. (2) o zdarzeniu powiadomił policję wskazując, w którym kierunku udał się sprawca. Po około 2 minutach na miejsce przyjechał patrol policji. Pokrzywdzony podał funkcjonariuszom policji rysopis oskarżonego, który został następnie zatrzymany i rozpoznany przez pokrzywdzonych jako sprawca rozboju. Przy R. M. ujawniono stanowiące własność M. H. (2) pieniądze w kwocie 50 złotych, które zwrócono pokrzywdzonemu. R. M. przyznał się do dokonania rozboju i wskazał również okolicę, gdzie wyrzucił nóż, który w wyniku penetracji terenu został ujawniony przez funkcjonariuszy.

Dowód:



zeznania świadka M. H. (2)- k. 14-15, 35-37, 140,



zeznania świadka A. H.- k.31-33, 140v



zeznania świadka S. S.- k.18-20, 140,



wyjaśnienia oskarżonego- k.23-26, 39-41, 45, 139



protokół przeszukania- k.3-5,



protokół zatrzymania rzeczy- k.7-10,

Podczas pierwszego przesłuchania oskarżony R. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że od 7 lat jest alkoholikiem, w przeszłości leczył się z uzależnienia w szpitalu psychiatrycznym w B.. W dniu 25 sierpnia 2013 roku około godziny 14.00 poszedł na spacer na ul. (...) we W., był nietrzeźwy i mocno zachciało mu się pić alkoholu. Postanowił wówczas, że weźmie od kogoś pieniądze. W stercie śmieci na ul. (...) znalazł nóż kuchenny z czarną rękojeścią, który schował do swojej odzieży. Idąc ul. (...) zauważył mężczyznę i kobietę, którzy stali przy samochodzie. Podszedł do mężczyzny, wyciągnął nóż i kierując w jego stronę zażądał wydania pieniędzy na alkohol. Mężczyzna ten wyciągnął portfel, z którego dał oskarżonemu banknot 50 złotowy. Kiedy oskarżony otrzymał gotówkę odszedł od mężczyzny, idąc ul. (...) wyrzucił nóż, którym wcześniej groził mężczyźnie. Kiedy znajdował się pomiędzy ul. (...) a K. został zatrzymany przez policjantów, którzy ujawnili u niego pieniądze w kwocie 50 złotych. Oskarżony wskazał im również miejsce, gdzie wyrzucił nóż, który został przez nich zabezpieczony. Został również okazany mężczyźnie, któremu zabrał pieniądze i rozpoznany jako sprawca. Oskarżony podał, że bardzo żałuje swojego czynu.

Słuchany po raz kolejny w dniu 27 sierpnia 2013 roku podtrzymał złożone poprzednio wyjaśnienia. W ich uzupełnieniu podał, że od wielu lat cierpi na chorobę alkoholową, pojawiły się u niego stany chroniczne alkoholizmu tj. majaczenia alkoholowe, miewa omamy i miał je w dniu zdarzenia, kiedy szukał alkoholu. W chwili obecnej oskarżony nie leczy się, ale bardzo chciałby rozpocząć leczenie, ostatni raz był u lekarza 15 sierpnia 2013 roku na ul. (...) w szpitalu psychiatrycznym, był hospitalizowany kilka dni i wyszedł na własne żądanie. Podał również, że trzymanym w ręku nożem nie wykonywał żadnych ruchów, nie chciał pokrzywdzonemu zrobić żadnej krzywdy, a jedynie go nastraszyć i otrzymać pieniądze na alkohol. Tego dnia oskarżony spożywał alkohol w postaci nalewek, wypił ich ok. 5 o poj. 0,75 l każda, alkohol spożywał sam. Nóż, którym groził pokrzywdzonemu znalazł na ul. (...), w okolicach śmietnika. Podniósł go i poszedł dalej szukać alkoholu, miał omamy alkoholowe, zaburzenia świadomości, nie bardzo kontrolował to co robił. Pierwszy raz zdarzyło mu się zabrać nóż znaleziony na ulicy, a zabierając go pomyślał, że dokona rozboju przy jego użyciu. Oskarżony podał, że bardzo żałuje tego co się stało, nie zrobi tego po raz drugi, chce jak najszybciej podjąć leczenie.

Podczas posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania podtrzymał wyjaśnienia złożone w śledztwie. Przyznał, że od 7 lat jest uzależniony od alkoholu, w przeszłości podejmował dobrowolnie próby leczenia odwykowego, miał okresy abstynencji, w chwili obecnej jest zdecydowany jak najszybciej poddać się terapii. Oskarżony przyznał, że popełnił błąd, nikomu nie chciał zrobić krzywdy.

Przed Sądem oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podtrzymał wcześniej złożone wyjaśnienia. Po raz kolejny przeprosił pokrzywdzonych. Podał, że nie miał zamiaru użycia noża, chciał tylko wystraszyć pokrzywdzonego. Wskazał, że krytycznego dnia był w amoku alkoholowym, nie wiedział, co ma robić. Źle się czuł i myślał tylko o tym, żeby się napić, że alkohol pomoże przetrwać mu kilka godzin. Będąc w areszcie zrozumiał, że źle zrobił, teraz wie, że jest trzeźwy i alkohol nie jest mu do niczego potrzebny, potrafi żyć bez alkoholu. Nie chciał nikomu zrobić krzywdy i strasznie się z tym czuje. (wyjaśnienia oskarżonego - k.23-26, 39-41, 45, 139).

R. M. nie jest chory psychicznie obecnie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie, nie jest upośledzony umysłowo. W czasie zdarzenia nie występowały u niego zaburzenia psychotyczne, a podjęte działanie nie miało motywacji chorobowej. W krytycznym czasie oskarżony nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

R. M. naukę ukończył na etapie Liceum Ogólnokształcącego. W wieku 19 lat zaczął mieć problemy z nadużywaniem alkoholu w związku z czym podejmował próby leczenia odwykowego, uczęszczał również na spotkania grupy AA. Zawsze podejmował starania o znalezienie pracy zarobkowej. Pracował w wielu miejscach, głównie jako pracownik porządkowy.

Przed zatrzymaniem oskarżony zamieszkiwał we W. przy ul. (...), gdzie wynajmował pokój. Z powodu nadużywania alkoholu i związanego z tym trybu życia był zmuszony opuścić zajmowane mieszkanie.

Dowód:



opinia sądowo-psychiatryczna- k.66-69,



wywiad środowiskowy- k. 85-86, 94

Oskarżony nie był wcześniej karany sądownie.

Dowód:



dane o karalności- k. 27, 76

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków, w tym pokrzywdzonych M. H. (2) i A. H., S. S.- przybyłego na interwencję funkcjonariusza policji oraz wyjaśnieniach przyznającego się do winy, oskarżonego, w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd dał wiarę zeznaniom M. i A. H. jako zgodnym, logicznym i znajdującym potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym zeznaniach S. S.- przybyłego na miejsce zdarzenia funkcjonariusza policji, który dokonał zatrzymania oskarżonego. Nie przeczy im również w złożonych wyjaśnieniach oskarżony.

Powyższe zeznania wzajemnie ze sobą korespondują, stanowiąc spójną i niesprzeczną całość, znajdują również potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w postaci wyników przeszukań, oględzin, zabezpieczonych w toku postępowania dowodach rzeczowych.

Przy ustalaniu powyższego stanu faktycznego, za w pełni wiarygodną Sąd uznał sporządzoną rzetelnie i zgodnie z wszelkimi wymogami formalnymi opinię sądowo- psychiatryczną dotyczącą oskarżonego (k.66-69 ). W ocenie Sądu biegli jasno przedstawili zakres swojej pracy, przeprowadzone przez siebie czynności oraz dokładnie opisali wysnute na tej podstawie wnioski i należycie je uzasadnili. Brak jest podstaw, z punktu widzenia zasad wiedzy ogólnej i doświadczenia życiowego, by je kwestionować.

Sąd dał również wiarę pozostałym dowodom zgromadzonym w sprawie, w tym wynikom wywiadu środowiskowego dotyczącego oskarżonego, wynikom oględzin, danym o karalności, uznając je za obiektywne, rzetelne, zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie oraz sporządzone przez uprawnione do tego osoby w zakresie ich kompetencji.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego popełnienie przez oskarżonego R. M. zarzucanego mu czynu, jego sprawstwo oraz wina nie budzą wątpliwości.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego R. M., który przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, w znaczącej części zasługują na wiarę. Są one wewnętrznie spójne, logiczne, a także zgodne z pozostałym nie budzącym wątpliwości materiałem dowodowym.

Oskarżony przyznał się, że w dniu 25 sierpnia 2013 roku zażądał od M. H. (2) wydania pieniędzy, które zamierzał przeznaczyć na alkohol. Oskarżony posługiwał się znalezionym wcześniej nożem kuchennym, który, celem zastraszenia demonstrował pokrzywdzonemu. Po otrzymaniu pieniędzy w kwocie 50 złotych oddalił się z miejsca zdarzenia porzucając znaleziony wcześniej nóż. Wyjaśnienia, jakie złożył w tym zakresie, korespondują z zeznaniami M. i A. H., którzy są osobami pokrzywdzonymi w sprawie i bezpośrednimi świadkami zdarzenia, zeznaniami S. S.- przybyłego na miejsce zdarzenia funkcjonariusza policji, który dokonał zatrzymania oskarżonego, wynikami oględzin, przeszukań oskarżonego w wyniku których ujawniono pieniądze w kwocie 50 złotych stanowiące własność M. H. (2), zabezpieczonym w toku postępowania dowodem rzeczowym w postaci noża, którym posługiwał się oskarżony, ujawionym w wyniku przeszukania wskazanego przez R. M. terenu.

Nie bez znaczenia dla oceny wiarygodności wyjaśnień złożonych przez oskarżonego pozostaje również fakt, iż okoliczności czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania oskarżony podał w trakcie kolejnych przesłuchań i w całości podtrzymał w toku przewodu sądowego.

Powyższe względy pozwoliły Sądowi uznać, że wyjaśnienia R. M., który przyznał się do winy i w sposób szczegółowy podał okoliczności zdarzenia, są pełnowartościowym źródłem dowodowym, prezentującą spójną pod względem kauzalnym całość, znajdującą potwierdzenie w wyniku weryfikacji z pozostałymi dowodami.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom oskarżonego, w których podawał, iż krytycznego dnia miał, spowodowane uzależnieniem od alkoholu, majaczenia alkoholowe, omamy, w chwili zdarzenia był w „amoku alkoholowym”, nie wiedział co robi. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony jest osobą uzależnioną od alkoholu. Krytycznego dnia od wczesnych godzin spożywał alkohol i wyszedł z mieszkania w jego poszukiwaniu. Spożyty wcześniej alkohol w sposób typowy obniżył intelektualną kontrolę zachowań i sprzyjał wyzwoleniu zachowań niepożądanych. Charakter i okoliczności zarzucanego oskarżonemu czynu (planowanego, ukierunkowanego na osiągniecie z góry założonego celu) wyklucza możliwość przyjęcia występowania u niego zaburzeń psychotycznych i uznania, iż jego działanie miało motywację chorobową (opinia sądowo- psychiatryczna- k.69).

Mając na uwadze sprzeczność tej części wyjaśnień oskarżonego z twierdzeniami opinii sądowo-psychiatrycznej, której wnioski Sąd w pełni podziela, należało przyjąć, iż stanowią one przyjętą przez R. M. linię obrony i nie posiadają waloru wiarygodności.

Analizując kwestię winy oskarżonego, Sąd stwierdził, że spełnia on kryteria podmiotowe, niezbędne do przypisania mu sprawstwa czynu zabronionego i jednocześnie nie zachodzi w jego przypadku jakakolwiek okoliczność wyłączająca winę. W szczególności oskarżony nie działał w stanie wyłączającym możliwość rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem. Sąd, dokonując powyższego ustalenia, oparł się na dowodzie z opinii biegłych psychiatrów jako wiarygodnej, rzetelnej wydanej przy zachowaniu wymogów formalnych.

Sąd podzielił pogląd oskarżyciela publicznego odnośnie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu. Mając jednakże na uwadze relacjonowany przez pokrzywdzonych i tożsamy z wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego przebieg zdarzenia wyeliminowano z opisu czynu stwierdzenie, iż oskarżony groził M. H. (2) pozbawieniem życia bądź uszkodzeniem ciała. Nie ulega wątpliwości, że R. M. krytycznego dnia żądając od pokrzywdzonego wydania pieniędzy demonstrował nóż, który kierował w stronę M. H. (2). Takie zachowanie było bez wątpienia groźbą, mając jednakże na uwadze, iż nie towarzyszyły mu żadne inne gesty, a groźba ta nie została w żaden sposób przez oskarżonego zwerbalizowana, zawarte w zarzucie twierdzenia, iż R. M. groził pozbawieniem życia bądź uszkodzeniem ciała były zbyt daleko idące i jako takie podlegały wyeliminowaniu z opisu.

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. (kwalifikowana postać rozboju) polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia przy zastosowaniu jednego z wyliczonych taksatywnie w tym przepisie sposobów działania, mogących przybrać postać: posługiwania się bronią palną, posługiwania się nożem, posługiwania się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem, posługiwania się środkiem obezwładniającym albo działaniu sprawcy w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub działaniu sprawcy wspólnie z inną osobą, która posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem, środkiem obezwładniającym lub działa w sposób bezpośrednio zagrażający życiu.

Istota rozboju polega na tym, że sprawca stosuje przemoc lub groźbę użycia natychmiastowego gwałtu na osobie, lub doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności po to, aby niesłusznie zawładnąć rzeczą i ją przywłaszczyć. Przesądza to, że posłużenie się przez sprawcę jednym z wymienionych w art. 280 § 1 k.k. sposobów oddziaływania na osobę musi mieć miejsce przed lub co najmniej w chwili dokonywania zaboru rzeczy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 26 czerwca 2003 r., II Aka 164/03, KZS 2003, z. 11, poz. 44). Dla bytu przestępstwa rozboju nie jest obojętne, w którym momencie swojego czynu sprawca dokonuje zaboru rzeczy. Zabór rzeczy musi być bowiem albo poprzedzony użyciem przez sprawcę przemocy, albo następować jednocześnie z nim.

Przestępstwo określone w art. 280 k.k. jest przestępstwem materialnym, do którego znamion należy skutek w postaci zaboru rzeczy. Przez zabór rzeczy rozumieć należy, identycznie jak w przypadku kradzieży, pozbawienie przez sprawcę osoby posiadającej rzecz władztwa nad tą rzeczą oraz objęcie jej we władanie przez sprawcę. Zabór jako znamię czynnościowe rozboju (identycznie jak w przypadku kradzieży) oparty jest o relację władztwa. Władztwo jako stan faktyczny wyraża się w przestrzenno-czasowej możliwości oddziaływania na rzecz, dysponowania nią, posiadania. Stąd też unicestwienie władztwa obejmować musi dwa elementy: pozbawienie władztwa osoby dotychczas uprawnionej oraz objęcie władztwa przez sprawcę (por. S. Łagodziński, glosa do uchwały Sądu Najwyższego z 23 kwietnia 1998 r., I KZP 1/98, Prok. i Pr. 1999, nr 1, s. 101 i n.).

Zachowanie oskarżonego R. M. polegało na doprowadzeniu do stanu bezbronności M. H. (2) poprzez groźbę użycia noża znalezionego wcześniej przez oskarżonego, który w tym celu demonstrował pokrzywdzonemu. Celem podjętych przez niego działań był zabór znajdujących się w posiadaniu pokrzywdzonych pieniędzy. Cel ten został przez oskarżonego osiągnięty. Działanie oskarżonego wypełniło w całości znamiona ustawowe przestępstwa opisanego art. 280 § 2 kk.

Wymierzając karę oskarżonemu jako okoliczności obciążające Sąd uznał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, postać zamiaru, motywację sprawcy, jak również fakt, iż w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu znajdował się pod wpływem alkoholu.

Jako okoliczności łagodzące Sąd przyjął, w szczególności młody wiek oskarżonego, jak również okazaną skruchę. Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu przestępstwa rozboju , podał organom ścigania wszystkie okoliczności jego popełnienia. Za spowodowanie przedmiotowego skutku wielokrotnie przepraszał.

Nie sposób, w ocenie Sądu, rozstrzygając w przedmiocie wymiaru kary, koncentrować się jedynie – czego chciał oskarżyciel publiczny, domagając się orzeczenia kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności – na tym, co oskarżony „przedmiotowo” uczynił. Młody wiek oskarżonego, jego zachowanie w trakcie postępowania przygotowawczego, jak również przed sądem, okazana skrucha przemawiają za łagodniejszym wymiarem kary. Przeciwne rozumowanie niewiele miałoby wspólnego z nakazem wymierzania kar współmiernych, a przez to i sprawiedliwych.

Sąd miał również na uwadze, iż czyn popełniony przez oskarżonego był jego pierwszym wejściem w konflikt z prawem karnym. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostawały również okoliczności towarzyszące przedsiębranemu przez oskarżonego działaniu, które nie miało charakteru dynamicznego, nie towarzyszyły mu zachowania agresywne. Wskazana okoliczność nie zmienia oczywiście negatywnej oceny czynu, jakiego dopuścił się oskarżony, nie sposób jednakże pominąć jej, orzekając w przedmiocie wymiaru kary. Podobnie wskazać należy, iż negatywna opinia z miejsca zamieszkania oskarżonego związana była z jego uzależnieniem od alkoholu i związanym z tym trybem życia. Należy mieć również na uwadze pozytywne przejawy zachowania oskarżonego w warunkach wolnościowych, w tym fakt, iż podejmował on starania o znalezienie pracy zarobkowej, podejmował prace zarobkowe, których częsta zmiana związana była bez wątpienia z jego uzależnieniem od alkoholu, który w wypadku R. M. stanowi główny problem.

Łagodząco na wymiar orzeczonej kary wpływało również zachowanie oskarżonego bezpośrednio po popełnieniu czynu. Oskarżony po dokonaniu zatrzymania przyznał się do dokonania rozboju. Od samego początku podjął współpracę z organami ścigania, podał wszystkie okoliczności związane z jego popełnieniem, wydał pochodzące z kradzieży pieniądze, wskazał funkcjonariuszom policji miejsce, w którym porzucił nóż, który następnie w wyniku penetracji terenu został ujawniony i zabezpieczony.

Sąd Okręgowy, mając na uwadze powyższe ustalenia, uznał, iż dotychczasowy tryb życia oskarżonego, jego zachowanie po jego popełnieniu (okazana skrucha, przeproszenie pokrzywdzonych i uzyskanie ich przebaczenia) cechy osobowościowe oskarżonego w konfrontacji z okolicznościami obciążającymi i łagodzącymi, uzasadniały zastosowanie wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy, uwzględnia społeczną szkodliwość czynu, a co najważniejsze, wymagania w zakresie prewencji indywidualnej, oddziałując wychowawczo na oskarżonego.

Nadto warunki, właściwości osobiste oskarżonego, w szczególności zachowanie po popełnieniu przestępstwa, pozwalają – w ocenie Sądu – na postawienie pozytywnej prognozy, a co za tym idzie, orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Kara ta wystarczająca jest, w ocenie Sądu, do osiągnięcia celów, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd postanowił warunkowo zawiesić orzeczoną karę pozbawienia wolności na okres 5 lat próby (art. 70 § 1 pkt.1 k.k.) zobowiązując jednocześnie do podjęcia starań celem uzyskania pracy zarobkowej oraz poddania się leczeniu odwykowemu oddając oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora sądowego.

Zachowanie oskarżonego po dokonaniu zarzucanego czynu, okazana skrucha, postawa jaką prezentował w śledztwie i przed Sądem, dotychczasowa niekaralność pozwalają, w ocenie Sądu, na postawienie pozytywnej prognozy. Nie ulega wątpliwości, iż podstawowym problemem oskarżonego, w tym przyczyną wejścia w konflikt z prawem, jest uzależnienie R. M. od alkoholu. Właściwości osobiste oskarżonego oraz powołane okoliczności dają, w ocenie Sądu, podstawę do przyjęcia, iż w jego wypadku warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności spełni cele kary. Orzeczony okres próby, dozór kuratora i nałożone na oskarżonego obowiązki, w szczególności obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, dają gwarancję należytej kontroli nad oskarżonym w dłuższym czasie.

Nie bez znaczenia w kontekście zasadności warunkowego zawieszenia kary pozostaje okoliczność, iż pomimo uzależnienia oskarżonego relacje pomiędzy nim, a członkami jego rodziny są dobre, a R. M. może liczyć na pomoc z ich strony.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu R. M. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd rozstrzygnął w przedmiocie dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych pod pozycją 2 na karcie 12 akt sprawy. Mając na uwadze fakt, iż przedmiotowy dowód (nóż) służył do popełnienia przestępstwa należało orzec o jego przepadku.

Kierując się możliwościami finansowymi i zarobkowymi oskarżonego, którego zobowiązano do podjęcia starań o znalezienie pracy zarobkowej Sąd zasądził od niego koszty sądowe, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 300 złotych.